Στίχοι: Lubat: Το άγγιγμα μου από το δέρμα σου πόσο απέχει Όσο απέχει απ' το πάτωμα αυτός που προς τα κάτω οδεύει Στον αέρα αυτός κι η θλίψη γκλίτσαραν Κι επέζησαν κρεμασμένοι Σαν κόμπο κάποιος μας λύνει, κάποιος μας δένει με την ελπίδα ότι θα μείνουμε δεμένοι Λες και δε μάθαμε ότι τίποτα δε μένει Νιώθω σαν ετοιμοθάνατη που το τέλος αναμένει Κι αυτό δε λέει να έρθει Ίσως εμένα περιμένει Ο ήλιος λάμπει από ψηλά ενώ εμάς στα χαμηλά μας ακουμπάει η βροχή Και είναι αργά, μόνιμα ανοιχτά παράθυρα Ας παριστάνουμε ότι όλα είναι κομπλέ Ο χρόνος αλλιώς τα έφερε Κι έτσι δε γύρισα ποτέ και δε με νοιάζει Αν περίμενες να δεις το φινάλε Το ίδιο έργο ξανα βάλε Μέχρι να καταλάβεις Μια ευκαιρία να νιώσεις όσα προλάβεις Θα έχω ήδη φύγει Μη προσπαθήσεις να με φτάσεις Απέναντι μα μας χωρίζουν αποστάσεις που δε διανύουμε Καταστάσεις που δεν αναλύουμε Οι ίδιοι μας κατεδαφίζουμε Κι απ' τα συντρίμμια βάζουμε θεμέλια για να μας χτίσουμε Ελπίζουμε κι ας μη το συνηθίζουμε Τρέχει να κόψει το σχοινί πρώτος ο χρόνος Κι εμείς από πίσω αργα περπατάμε γιατί νομίζουμε πως τον έχουμε για να τον χαραμίσουμε Τζάμπα ελπίζουμε ASD: Είμαι τρένο σε μια άδεια διαδρομή και δε γνωρίζω που πηγαίνω Μια συνεχής ροή δίχως καν φρένο Δεν περιμένω να σε δω στο ίδιο παρκάκι Κι ίσως ξαναδώ σε flashback οταν πεθαίνω Έστω λιγάκι Να κρατήσω μια ανάμνηση στην άκρη Την κρατάω στηριγμένη στο τασάκι Καίγεται αργά γίνεται στάχτη Έπειτα πέφτει μέσα Μένω κενός κοιτάω μαστουρωμένος τον Ganesha Έχω τα μέσα να πετύχω στη ζωή απλά δεν ψήνομαι Στον χειρότερο εφιάλτη μου σου ανοίγομαι Στην χειρότερη εκδοχή μου υποκρίνομαι Άραγε σε πόσα σύμπαντα παράλληλα διαλέξαμε να φύγουμε Ποιός ξερει? Λένε η ζωή είναι μια μέρα απλά σε λούπα Κι αν ισχύει αυτό εγώ δεν έζησα ποτέ μου μεσημέρι Γεννήθηκα πρωί και μεταφέρθηκα βράδυ καπάκια σκούπα Κάτω απο την γη μαζί με Lubat κυλάω Στις ίδιες τις γραμμές που εχω ξεμείνει τόσα χρόνια να κοιτάω Μετράω ράγες που περνάω ακόμα δεν ξέρω πού πάω Είμαι μετρό σε μια άδεια διαδρομή και προχωράω Πάω... Οριακός: Κραυγή βοήθειας μέσα στη σιωπή Κανείς για να μ' ακούσει προφανώς και σκαν τα λόγια μου εμπρός Όσα φώναζα καθώς σε σκεφτόμουνα κι "απλώς" Τρελαινόμουνα στη σκέψη ότι έφυγες, αρνιόμουνα τα πάντα Κι απ' όσα λάθη έκανε ο εγωισμός δεν έμαθα, θα κάνω κι άλλα Δεν βγαίνω έξω, ούτε βεράντα Από 17 Οκτώβρη όλα αλλάξαν Όταν οι ματιές μας να συναντιούνται πάψαν Και φτάσαν πάλι εκείνες οι μέρες που δεν περίμενα να εμφανιστούν ποτέ ξανά, μα φτάσαν Και φοβάμαι γιατί τα όρια όσο πάνε και στενεύουν Όσο πάνε λιγοστεύουν οι χαρές μου Νόημα βρες μου πριν το βρω εκεί που δεν πρέπει Και δεν αντέξω - δεν αντέξει το μυαλό μου, μονάχα στη σκέψη του τελευταίου θανάτου με καταστρέφει κι έχει δίκιο αφού τα σκάτωσα πριν καν αρχίσω Αφού μας είχα σκοτώσει μ' όσα σκεφτόμουνα για μας πριν σε γνωρίσω Παραμερίζω επιλογές, αντίκρυ ανάγκες Σβήνω σ' αυταπάτες, σε παράνοιες κι έτσι οι βλάβες μένουν και χειροτερεύουν, μ’ αρρωσταίνουν Κι ό,τι έχει μείνει μου το παίρνουν. Yuna: Σκέφτομαι πως τη θλίψη μου να κάνω μουσική Όσο καταλαβαίνω πως είμαστε περιττοί Πολεμήσαμε μα μείναμε να αμφιταλαντευομαστε στην ύπαρξη ώσπου να έρθει το πρωί Τα βγάζω πέρα κι ας χάνω τον εαυτό μου στα κλεφτα μέσα στη μέρα κάθε μέρα πιο μισή Πιο ανίκανη αισθήματα βιώματα να μοιραστεί Ανίκανη απ'τη φούσκα της να βγει Ανίκανη απ'τη λούπα της να βγει Προφανώς και δε σε ξέχασα Ούτε σε έχω ξεπεράσει Λέμε είμαστε οικογένεια Μα εγώ με τη μισή μου οικογένεια τα χω σπάσει Δυσφορία κατατονία κι άγχη Αντίρροπη σκηνή απ' άκρη σ' άκρη Είναι σήψη ειναι το σαπισμα Ξεκίνησε στα πόδια που τα σέρνω εδώ και χρόνια Έχει πειράξει το στομάχι Έχει φτάσει στα πνευμόνια Έπνιξα τη στοργή μου σε μόνα μονά σεντόνια Κι έχω κάτσει και γελάω με την καταντια μας Το μυαλό μου στ' άγρια δάση που όσο παν και λιγοστεύουν Λιγοστεύει η ομορφιά Φοβάμαι θα μας μείνουν μόνο drones και μοναξιά Τα ψήγματα ζωής τα βρίσκουμε κοινοτικά Μέσα από αγγιγματα βλέμματα γνήσια άμα το δεις πιο σφαιρικά Στιγμές συμπόνοιας κι αλληλεγγύης Κι αν μας παρατηρείς καλά Το μαύρο χιούμορ μας μάλλον λέει πολλά Παιδιά που σκότωσαν την ελπίδα από μικρά Κι όμως παρέμεινεναν παιδιά Κι όμως απέμειναν μόνα καταραμένα και λειψά Τα είδωλα πέσανε κι η ανάγκη για σωτήρες πέθανε Όπως πέθανε άλλος ένας η άλλη μια Σε κεντρικο σημείο μπροστά σε μια βιτρίνα Κάποιες φορές βρίσκουμε λόγια μα είναι λίγα Κάποιες φορές ξεπεφτουμε κι αντέχουμε στα ίδια Κάποιες φορές μας τη βιδώνει κι απ' το φούντο ή απ' το γαζωμα απέχουμε ένα βήμα.
"μα γω με την μισή μου οικογένεια τα χω σπάσει"
Στίχοι:
Lubat:
Το άγγιγμα μου από το δέρμα σου πόσο απέχει
Όσο απέχει απ' το πάτωμα αυτός που προς τα κάτω οδεύει
Στον αέρα αυτός κι η θλίψη γκλίτσαραν
Κι επέζησαν κρεμασμένοι
Σαν κόμπο κάποιος μας λύνει, κάποιος μας δένει με την ελπίδα ότι θα μείνουμε δεμένοι
Λες και δε μάθαμε ότι τίποτα δε μένει
Νιώθω σαν ετοιμοθάνατη που το τέλος αναμένει
Κι αυτό δε λέει να έρθει
Ίσως εμένα περιμένει
Ο ήλιος λάμπει από ψηλά ενώ εμάς στα χαμηλά μας ακουμπάει η βροχή
Και είναι αργά, μόνιμα ανοιχτά παράθυρα
Ας παριστάνουμε ότι όλα είναι κομπλέ
Ο χρόνος αλλιώς τα έφερε
Κι έτσι δε γύρισα ποτέ
και δε με νοιάζει
Αν περίμενες να δεις το φινάλε
Το ίδιο έργο ξανα βάλε
Μέχρι να καταλάβεις
Μια ευκαιρία να νιώσεις όσα προλάβεις
Θα έχω ήδη φύγει
Μη προσπαθήσεις να με φτάσεις
Απέναντι μα μας χωρίζουν αποστάσεις που δε διανύουμε
Καταστάσεις που δεν αναλύουμε
Οι ίδιοι μας κατεδαφίζουμε
Κι απ' τα συντρίμμια βάζουμε θεμέλια για να μας χτίσουμε
Ελπίζουμε κι ας μη το συνηθίζουμε
Τρέχει να κόψει το σχοινί πρώτος ο χρόνος
Κι εμείς από πίσω αργα περπατάμε γιατί νομίζουμε πως τον έχουμε για να τον χαραμίσουμε
Τζάμπα ελπίζουμε
ASD:
Είμαι τρένο σε μια άδεια διαδρομή και δε γνωρίζω που πηγαίνω
Μια συνεχής ροή δίχως καν φρένο
Δεν περιμένω να σε δω στο ίδιο παρκάκι
Κι ίσως ξαναδώ σε flashback οταν πεθαίνω
Έστω λιγάκι
Να κρατήσω μια ανάμνηση στην άκρη
Την κρατάω στηριγμένη στο τασάκι
Καίγεται αργά γίνεται στάχτη
Έπειτα πέφτει μέσα
Μένω κενός κοιτάω μαστουρωμένος τον Ganesha
Έχω τα μέσα να πετύχω στη ζωή απλά δεν ψήνομαι
Στον χειρότερο εφιάλτη μου σου ανοίγομαι
Στην χειρότερη εκδοχή μου υποκρίνομαι
Άραγε σε πόσα σύμπαντα παράλληλα διαλέξαμε να φύγουμε
Ποιός ξερει?
Λένε η ζωή είναι μια μέρα απλά σε λούπα
Κι αν ισχύει αυτό εγώ δεν έζησα ποτέ μου μεσημέρι
Γεννήθηκα πρωί και μεταφέρθηκα βράδυ καπάκια σκούπα
Κάτω απο την γη μαζί με Lubat κυλάω
Στις ίδιες τις γραμμές που εχω ξεμείνει τόσα χρόνια να κοιτάω
Μετράω ράγες που περνάω ακόμα δεν ξέρω πού πάω
Είμαι μετρό σε μια άδεια διαδρομή και προχωράω
Πάω...
Οριακός:
Κραυγή βοήθειας μέσα στη σιωπή
Κανείς για να μ' ακούσει προφανώς και σκαν τα λόγια μου εμπρός
Όσα φώναζα καθώς σε σκεφτόμουνα κι "απλώς"
Τρελαινόμουνα στη σκέψη ότι έφυγες, αρνιόμουνα τα πάντα
Κι απ' όσα λάθη έκανε ο εγωισμός δεν έμαθα, θα κάνω κι άλλα
Δεν βγαίνω έξω, ούτε βεράντα
Από 17 Οκτώβρη όλα αλλάξαν
Όταν οι ματιές μας να συναντιούνται πάψαν
Και φτάσαν πάλι εκείνες οι μέρες που δεν περίμενα να εμφανιστούν ποτέ ξανά, μα φτάσαν
Και φοβάμαι γιατί τα όρια όσο πάνε και στενεύουν
Όσο πάνε λιγοστεύουν οι χαρές μου
Νόημα βρες μου πριν το βρω εκεί που δεν πρέπει
Και δεν αντέξω - δεν αντέξει το μυαλό μου, μονάχα στη σκέψη του τελευταίου θανάτου με καταστρέφει κι έχει δίκιο αφού τα σκάτωσα πριν καν αρχίσω
Αφού μας είχα σκοτώσει μ' όσα σκεφτόμουνα για μας πριν σε γνωρίσω
Παραμερίζω επιλογές, αντίκρυ ανάγκες
Σβήνω σ' αυταπάτες, σε παράνοιες κι έτσι οι βλάβες μένουν και χειροτερεύουν, μ’ αρρωσταίνουν
Κι ό,τι έχει μείνει μου το παίρνουν.
Yuna:
Σκέφτομαι πως τη θλίψη μου να κάνω μουσική
Όσο καταλαβαίνω πως είμαστε περιττοί
Πολεμήσαμε μα μείναμε να αμφιταλαντευομαστε στην ύπαρξη ώσπου να έρθει το πρωί
Τα βγάζω πέρα κι ας χάνω τον εαυτό μου στα κλεφτα μέσα στη μέρα κάθε μέρα πιο μισή
Πιο ανίκανη αισθήματα βιώματα να μοιραστεί
Ανίκανη απ'τη φούσκα της να βγει
Ανίκανη απ'τη λούπα της να βγει
Προφανώς και δε σε ξέχασα
Ούτε σε έχω ξεπεράσει
Λέμε είμαστε οικογένεια
Μα εγώ με τη μισή μου οικογένεια τα χω σπάσει
Δυσφορία κατατονία κι άγχη
Αντίρροπη σκηνή απ' άκρη σ' άκρη
Είναι σήψη ειναι το σαπισμα
Ξεκίνησε στα πόδια που τα σέρνω εδώ και χρόνια
Έχει πειράξει το στομάχι
Έχει φτάσει στα πνευμόνια
Έπνιξα τη στοργή μου σε μόνα μονά σεντόνια
Κι έχω κάτσει και γελάω με την καταντια μας
Το μυαλό μου στ' άγρια δάση που όσο παν και λιγοστεύουν
Λιγοστεύει η ομορφιά
Φοβάμαι θα μας μείνουν μόνο drones και μοναξιά
Τα ψήγματα ζωής τα βρίσκουμε κοινοτικά
Μέσα από αγγιγματα βλέμματα γνήσια άμα το δεις πιο σφαιρικά
Στιγμές συμπόνοιας κι αλληλεγγύης
Κι αν μας παρατηρείς καλά
Το μαύρο χιούμορ μας μάλλον λέει πολλά
Παιδιά που σκότωσαν την ελπίδα από μικρά
Κι όμως παρέμεινεναν παιδιά
Κι όμως απέμειναν μόνα καταραμένα και λειψά
Τα είδωλα πέσανε κι η ανάγκη για σωτήρες πέθανε
Όπως πέθανε άλλος ένας η άλλη μια
Σε κεντρικο σημείο μπροστά σε μια βιτρίνα
Κάποιες φορές βρίσκουμε λόγια μα είναι λίγα
Κάποιες φορές ξεπεφτουμε κι αντέχουμε στα ίδια
Κάποιες φορές μας τη βιδώνει κι απ' το φούντο ή απ' το γαζωμα απέχουμε ένα βήμα.
Ο κιμωνας ειναι παλικαρι!!
Έχω τα μέσα να πετύχω στη ζωή απλά δεν ψήνομαι...
Τα τελευταία 30 δευτερόλεπτα του βίντεο, κάθε φορά με κάνουν να δακρύζω.
Η αγκαλιά με την Κάϊα?
@@LoupesMotiva ναι. Μου θυμίζει εμένα με τον γάτο μου..
gj
Το σαμπλ μoυ θυμισε την σαμπλαρα απο το Ημερολογιο - Βρωμικος Νοτος (2011)
@@vitami07 Κομματάρα
:o polu kalo
Πολύ ωραίο μάγκες
Εκειιιι
pou eiste eseis? salonika?
Το Υπόγειο ήταν στην Θεσσαλονίκη,ναι.
@@LoupesMotiva kana live stin a8ina 8a paiksei?
@@coldhot367 Κάθε τόσο έρχομαστε για live στην Αθήνα,ωστόσο αυτή την στιγμή δεν έχουμε κάτι στα σκαριά.