(Loopatic) Μόνιμο βάρος στο κεφάλι μου πως θα ισιώσω, πως θα ξαναγίνω δεν είδα την αγάπη σου από χθες κι ό,τι μου δίνουν καταπίνω έκαψα τη μάγισσα και μάγια λύνω πήρα τον ήλιο αγκαλιά και φως σου δίνω πιο τρελός απ' τον έρωτα που ζούμε πως τον έρωτα να κρίνω; χρόνο δίνω κι ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε να μείνω σκύβω πάνω απ' τις γραμμές, στήνω μια μουσική κι όσο κουνάω τα χέρια μου τη βροχή κατευθύνω στις ερήμους δε νιώθαμε συχνά χτίζαμε τοίχους με μια ζεστή αγκαλιά σπάμε την άμυνα του κτήνους γι' αυτούς που νιώθουνε, γι' αυτούς τους λίγους που όταν χάθηκαν μέσα σε λαβυρίνθους μπήκαν στο κεφάλι μας και λύσαν γρίφους μ' εβαλε η συννεφιά και έγραψα στίχους για όσους έπεσαν σε τέσσερις τοίχους λέω για λίγους που δεν έδεσαν ελεύθεροι γεννήθηκαν, ελεύθεροι γέρασαν ελεύθεροι πέθαναν κι έφυγαν (Obnoxious Kas) Είμαστε κάτοικοι όξινης ειρήνης και δε θέλω συγγνώμες εκείνης της κατηγορίας αποδεκτών της όψιμής τους ευθύνης θα 'μαστε πάντα η μειοψηφία που κρίνεις οι μαύροι γάτοι που σου χαλαν' τη γαλήνη απ' την όψη της σελήνης στα κεραμίδια της άδειας πόλης μάσκες και γάντια σα γενιά πανώλης μόλις δε σου δίνει άδεια η police, δεν είσαι αρκετά καργιόλης ο θάνατος στα στενά φορμόλης ξεπουλά στις νεκροπόλεις σαν λαχειοπώλης ολισθαίνουμε στο κενό γιατί είμαστε βράχοι ακατέργαστοι που δεν ξαποσταίνουν στο βουνό αυτοί ήταν σ' όλη του τη ράχη του οι αταίριαστοι μα δεν σκύψαν, ούτε γλύψαν όπου φτύσαν κι αποχωρήσαν γιατί η δίψα τους παρέμενε σ' όλη τη μάχη αγέραστη και μας παρέσυρε το ποτάμι των ελεύθερων ψυχών και δεύτερον το μίσος για το ίσως γκριζο ανευ θυμων όπως και για εντολές θεών και συμβουλές μεγαλοαστών υπεύθυνων ακούμε σαν βροντές των αστραπών στο αίθριον (Διττό Μοτίβο) Τα δέρματα σημαδεμένα από μελάνια και ουσίες αποκτώντας ανοσία από φίδια και κροταλίες κι αφού στα πρώτα εθιστήκαμε, στα δεύτερα αλίες οι δυσκολίες μας αναγκάσαν να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες χάσαμε νιάτα, χώρια από τα χαμένα μας τα ηνία χώρια από μανούρες, κάποια αϋπνία κι αγωνία τραβώντας ζόρια σαν τα ζώα τα βάρη με τροχαλία γράφουμε γι' αμαρτωλούς και φτύνουμε αγιογραφία μα εμείς χτίζαμε ναούς από ηδονή και αμαρτία δικαστήκαμε, πλαστά στοιχεία στη δικογραφία εμπνευστήκαμε απ' τη σύλληψη φωτογραφία το πρόσωπό σου κοινωνία, σάπια προσωπογραφία και τα μαντεία θα 'ταν περιττά αν βλέπαμε το μέλλον κι ίσως γι' αυτό να καίμε πράσινα, να κάψουμε το πρέπον πριν καταλήξουνε απόβλητοι κι αυτοί εν μέσω νεφων στις φυλακές των θνητών, απ' τις γειτονιές των αγγέλων (ΚΞ) Ο χρόνος σταματά όταν κοιτάμε κατάματα τη θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα περήφανα κι απάτητα, περίφημα το πάταγα περίεργα πειρατικά σήματα στα τετράστιχα εκπέμπω όταν μπλέκω με σκέψεις που δεν ελέγχω ήρθα απ' έξω, απέχω, δεν παίζομαι, μα θα παίξω ερωτευμένος στην έξοδο στιχών από το έσω 'γω ουσία να καταθέσω εδώ, να βγούμε απ' το αδιέξοδο γράφω για τη διέξοδο διεξοδικό έλεγχο στο πλάνο κάθε δευτερόλεπτο το τώρα να με βρίσκει έτοιμο στα μέρη μου με τα μάτια μιλάμε τα βράδια τραγουδάμε, γύρω απ' τη φωτιά το σκάμε και διψάμε για ζωή, γι' αυτό μεθάμε ως την αυγή μ' αυτή κι αυτή μας λέει να την τραβάμε απ' τα μαλλιά όσο τη γαμάμε - δύναμη μη δίνεις σε ψεύτες ούτε μια σπιθαμή απ' τη γη σου που ξήγα καρποφορεί, είμαστε ηλίανθοι...
@@ΓιάννηςΝς Ντάξει, δεν σχολίασα κάτι συγκεκριμένα για το κομμάτι, ένα "Άιντα" έγραψα, το ίδιο θα έλεγα και όταν θα το άκουγα, δεν άλλαξε κάτι. Ούτε για ποζεριά, ούτε κάτι τέτοιο.
(Loopatic) Μόνιμο βάρος στο κεφάλι μου πως θα ισιώσω, πως θα ξαναγίνω δεν είδα την αγάπη σου από χθες κι ό,τι μου δίνουν καταπίνω έκαψα τη μάγισσα και μάγια λύνω πήρα τον ήλιο αγκαλιά και φως σου δίνω πιο τρελός απ' τον έρωτα που ζούμε πως τον έρωτα να κρίνω; χρόνο δίνω κι ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε να μείνω σκύβω πάνω απ' τις γραμμές, στήνω μια μουσική κι όσο κουνάω τα χέρια μου τη βροχή κατευθύνω στις ερήμους δε νιώθαμε συχνά χτίζαμε τοίχους με μια ζεστή αγκαλιά σπάμε την άμυνα του κτήνους γι' αυτούς που νιώθουνε, γι' αυτούς τους λίγους που όταν χάθηκαν μέσα σε λαβυρίνθους μπήκαν στο κεφάλι μας και λύσαν γρίφους μ' εβαλε η συννεφιά και έγραψα στίχους για όσους έπεσαν σε 4 τοίχους λέω για λίγους που δεν έδεσαν ελεύθεροι γεννήθηκαν, ελεύθεροι γέρασαν ελεύθεροι πέθαναν κι έφυγαν (Obnoxious Kas) Είμαστε κάτοικοι όξινης ειρήνης και δε θέλω συγγνώμες εκείνης της κατηγορίας αποδεκτών της όψιμής τους ευθύνης θα 'μαστε πάντα η μειοψηφία που κρίνεις οι μαύροι γάτοι που σου χαλάνε τη γαλήνη απ' την όψη της σελήνης στα κεραμίδια της άδειας πόλης μάσκες και γάντια σα γενιά πανώλης μόλις δε σου δίνει άδεια η police, δεν είσαι αρκετά καργιόλης ο θάνατος στα στενά φορμόλης ξεπουλά στις νεκροπόλεις σαν λαχειοπώλης ολισθαίνουμε στο κενό γιατί είμαστε βράχοι ακατέργαστοι που δεν ξαποσταίνουν στο βουνό αυτοί ήταν σ' όλη του τη ράχη του οι αταίριαστοι μα δεν σκύψαν, ούτε γλύψαν όπου φτύσαν κι αποχωρήσαν γιατί η δίψα τους παρέμενε σ' όλη τη μάχη αγέραστη και μας παρέσυρε το ποτάμι των ελεύθερων ψυχών και δεύτερον το μίσος για το ίσως γκριζων ανεύθυνων όπως και για εντολές θεών και συμβουλές μεγαλοαστών υπεύθυνων ακούμε σαν βροντές των αστραπών στο αίθριον (Διττο Μοτιβο) Τα δέρματα σημαδεμένα από μελάνια και ουσίες αποκτώτας ανοσία από φίδια και κροταλίες κι αφού στα πρώτα εθιστήκαμε, στα δεύτερα αλίες οι δυσκολίες μας αναγκάσαν να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες χάσαμε νιάτα, χώρια από τα χαμένα μας τα ηνία χώρια από μανούρες κάποια αϋπνία κι αγωνία τραβώντας ζόρια σαν τα ζώα τα βάρη με τροχαλία γράφουμε γι' αμαρτωλούς και φτύνουμε αγιογραφία μα εμείς χτίζαμε ναούς από ηδονή και αμαρτία δικαστήκαμε, πλαστά στοιχεία στη δικογραφία εμνευστήκαμε απ' τη σύλληψη φωτογραφία το πρόσωπό σου κοινωνία, σάπια προσωπογραφία και τα μαντεία θα 'ταν περιττά αν βλέπαμε το μέλλον κι ίσως γι' αυτό να καίμε πράσινα, να κάψουμε το πρέπον πριν καταλήξουνε απόβλητοι κι αυτοί εν μέσω νεφων στις φυλακές των θνητών, απ' τις γειτονιές των αγγέλων (ΚΞ) Ο χρόνος σταματά όταν κοιτάμε κατάματα την θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα περήφανα κι απάτητα, περίφημα το πάταγα περίεργα πειρατικά σήματα στα τετράστιχα εκπέμπω όταν μπλέκω με σκέψεις που δεν ελέγχω ήρθα απ' έξω, απεχω, δεν παιζομαι, μα θα παίξω ερωτευμένος στην έξοδο στιχών από το έσω 'γω ουσία να καταθέσω εδώ, να βγούμε απ' το αδιέξοδο γράφω για τη διέξοδο διεξοδικό έλεγχο στο πλάνο κάθε δευτερόλεπτο το τώρα να με βρίσκει έτοιμο στα μέρη μου με τα μάτια μιλάμε τα βράδια τραγουδάμε, γύρω απ' τη φωτιά το σκάμε και διψάμε για ζωή, γι' αυτό μεθάμε ως την αυγή μ' αυτή κι αυτή μας λέει να την τραβάμε απ' τα μαλλιά όσο τη γαμάμε - δύναμη μη δίνεις σε ψεύτες ούτε μια σπιθαμή απ' τη γη σου που ξήγα καρποφορεί, είμαστε Ηλίανθοι...
fincheridis * την θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα , *απεχω δεν παιζομαι μα θα παίξω ,* να την τραβάμε απ τα μαλλιά όσο την γαμαμε - δύναμη .. να σαι καλά μαγκααα
(Loopatic)
Μόνιμο βάρος στο κεφάλι μου
πως θα ισιώσω, πως θα ξαναγίνω
δεν είδα την αγάπη σου από χθες
κι ό,τι μου δίνουν καταπίνω
έκαψα τη μάγισσα και μάγια λύνω
πήρα τον ήλιο αγκαλιά και φως σου δίνω
πιο τρελός απ' τον έρωτα που ζούμε
πως τον έρωτα να κρίνω;
χρόνο δίνω κι ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε να μείνω
σκύβω πάνω απ' τις γραμμές, στήνω μια μουσική
κι όσο κουνάω τα χέρια μου τη βροχή κατευθύνω
στις ερήμους δε νιώθαμε συχνά χτίζαμε τοίχους
με μια ζεστή αγκαλιά σπάμε την άμυνα του κτήνους
γι' αυτούς που νιώθουνε, γι' αυτούς τους λίγους
που όταν χάθηκαν μέσα σε λαβυρίνθους
μπήκαν στο κεφάλι μας και λύσαν γρίφους
μ' εβαλε η συννεφιά και έγραψα στίχους για όσους έπεσαν
σε τέσσερις τοίχους λέω για λίγους που δεν έδεσαν
ελεύθεροι γεννήθηκαν, ελεύθεροι γέρασαν
ελεύθεροι πέθαναν κι έφυγαν
(Obnoxious Kas)
Είμαστε κάτοικοι όξινης ειρήνης
και δε θέλω συγγνώμες εκείνης της κατηγορίας αποδεκτών
της όψιμής τους ευθύνης
θα 'μαστε πάντα η μειοψηφία που κρίνεις
οι μαύροι γάτοι που σου χαλαν' τη γαλήνη απ' την όψη της σελήνης
στα κεραμίδια της άδειας πόλης
μάσκες και γάντια σα γενιά πανώλης
μόλις δε σου δίνει άδεια η police, δεν είσαι αρκετά καργιόλης
ο θάνατος στα στενά φορμόλης
ξεπουλά στις νεκροπόλεις σαν λαχειοπώλης
ολισθαίνουμε στο κενό γιατί είμαστε βράχοι ακατέργαστοι
που δεν ξαποσταίνουν στο βουνό
αυτοί ήταν σ' όλη του τη ράχη του οι αταίριαστοι
μα δεν σκύψαν, ούτε γλύψαν όπου φτύσαν
κι αποχωρήσαν γιατί η δίψα τους παρέμενε σ' όλη τη μάχη αγέραστη
και μας παρέσυρε το ποτάμι των ελεύθερων ψυχών
και δεύτερον το μίσος για το ίσως γκριζο ανευ θυμων
όπως και για εντολές θεών
και συμβουλές μεγαλοαστών υπεύθυνων
ακούμε σαν βροντές των αστραπών στο αίθριον
(Διττό Μοτίβο)
Τα δέρματα σημαδεμένα από μελάνια και ουσίες
αποκτώντας ανοσία από φίδια και κροταλίες
κι αφού στα πρώτα εθιστήκαμε, στα δεύτερα αλίες
οι δυσκολίες μας αναγκάσαν να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες
χάσαμε νιάτα, χώρια από τα χαμένα μας τα ηνία
χώρια από μανούρες, κάποια αϋπνία κι αγωνία
τραβώντας ζόρια σαν τα ζώα τα βάρη με τροχαλία
γράφουμε γι' αμαρτωλούς και φτύνουμε αγιογραφία
μα εμείς χτίζαμε ναούς από ηδονή και αμαρτία
δικαστήκαμε, πλαστά στοιχεία στη δικογραφία
εμπνευστήκαμε απ' τη σύλληψη
φωτογραφία το πρόσωπό σου κοινωνία, σάπια προσωπογραφία
και τα μαντεία θα 'ταν περιττά αν βλέπαμε το μέλλον
κι ίσως γι' αυτό να καίμε πράσινα, να κάψουμε το πρέπον
πριν καταλήξουνε απόβλητοι κι αυτοί εν μέσω νεφων
στις φυλακές των θνητών, απ' τις γειτονιές των αγγέλων
(ΚΞ)
Ο χρόνος σταματά όταν κοιτάμε κατάματα
τη θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα
περήφανα κι απάτητα, περίφημα το πάταγα
περίεργα πειρατικά σήματα στα τετράστιχα εκπέμπω
όταν μπλέκω με σκέψεις που δεν ελέγχω
ήρθα απ' έξω, απέχω, δεν παίζομαι, μα θα παίξω
ερωτευμένος στην έξοδο στιχών από το έσω
'γω ουσία να καταθέσω εδώ, να βγούμε απ' το αδιέξοδο
γράφω για τη διέξοδο
διεξοδικό έλεγχο στο πλάνο
κάθε δευτερόλεπτο το τώρα να με βρίσκει έτοιμο
στα μέρη μου με τα μάτια μιλάμε
τα βράδια τραγουδάμε, γύρω απ' τη φωτιά το σκάμε
και διψάμε για ζωή, γι' αυτό μεθάμε ως την αυγή μ' αυτή
κι αυτή μας λέει να την τραβάμε απ' τα μαλλιά όσο τη γαμάμε - δύναμη
μη δίνεις σε ψεύτες ούτε μια σπιθαμή απ' τη γη σου
που ξήγα καρποφορεί, είμαστε ηλίανθοι...
Πως μας ταξιδεύετε έτσι ρε μάγκες . . .
"Για αυτούς που νιωθουνε , για αυτούς τους λίγους "
ΤΟ ΕΛΑ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΤΟΥ 2020! ΤΕΝΤΑ ΟΛΑ!!!
Κξ ήρθε για να μείνει 🔥🔥🔥
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Τέτοιες συνεργασίες ανεβάζουν το χιπ χοπ στην Ελλάδα ψηλά
απιστευτο μπιτ απο υπεροχο τραγουδι
Loopatic gama ta olaaaa
πωπωπωπωπωππω δωστε μας μαγκες ΚΞ ΚΞ ΚΞ
Και ότι μου δίνουν καταπίνω...
Beatαααρα
Πιο τρελος απο τον ερωτα που ζουμε,πως τον ερωτα να κρινω;
πηρα τον ηλιο αγκαλια και φως σου δινω πιο τρελος απ΄τον ερωτα που ζουμε πως τον ερωτα να κρινω;
κρατάτε γερά λεβέντες μου. Κι όμως, ίσως το μέλλον να σας πάρει και φέρει μακριά.
🔥🔥🔥
Έτσι δυνατά
Στα μέρη μου με τα μάτια μιλάμε
👍🏽
💪💪🔥🔥
Πάμε ρε παιχτουρες γαμω !!!💪💪👏
LOOPATIC ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΛΙ ΤΡΕΛΕ
🤩
Άιντα!
Ρε ποζερε μόλις βγήκε δεν πρόλαβες ούτε να το ακούσεις τι σχολιάζεις γαμώ τα μυαλά σας
@@ΓιάννηςΝς Θα σε ρωτάω άλλη φορά πότε θα σχολιάζω. Τώρα που το άκουσα και μου άρεσε, μπορώ να το αφήσω το σχόλιο;
@@ΓιάννηςΝς ti sto poutso?
Κάτσε άκου το είπα ρε ποζερε και μετά γράψε ότι θες δεν θα σου πω τι θα πεις και τι όχι αλλά κάτσε άκου το πρώτα το κομμάτι τι είναι αυτα.
@@ΓιάννηςΝς Ντάξει, δεν σχολίασα κάτι συγκεκριμένα για το κομμάτι, ένα "Άιντα" έγραψα, το ίδιο θα έλεγα και όταν θα το άκουγα, δεν άλλαξε κάτι. Ούτε για ποζεριά, ούτε κάτι τέτοιο.
Κάποιος καλός για στίχους μάγκες , καιγόμαστε !!😂
(Loopatic)
Μόνιμο βάρος στο κεφάλι μου
πως θα ισιώσω, πως θα ξαναγίνω
δεν είδα την αγάπη σου από χθες
κι ό,τι μου δίνουν καταπίνω
έκαψα τη μάγισσα και μάγια λύνω
πήρα τον ήλιο αγκαλιά και φως σου δίνω
πιο τρελός απ' τον έρωτα που ζούμε
πως τον έρωτα να κρίνω;
χρόνο δίνω κι ο χρόνος θα δείξει αν άξιζε να μείνω
σκύβω πάνω απ' τις γραμμές, στήνω μια μουσική
κι όσο κουνάω τα χέρια μου τη βροχή κατευθύνω
στις ερήμους δε νιώθαμε συχνά χτίζαμε τοίχους
με μια ζεστή αγκαλιά σπάμε την άμυνα του κτήνους
γι' αυτούς που νιώθουνε, γι' αυτούς τους λίγους
που όταν χάθηκαν μέσα σε λαβυρίνθους
μπήκαν στο κεφάλι μας και λύσαν γρίφους
μ' εβαλε η συννεφιά και έγραψα στίχους για όσους έπεσαν
σε 4 τοίχους λέω για λίγους που δεν έδεσαν
ελεύθεροι γεννήθηκαν, ελεύθεροι γέρασαν
ελεύθεροι πέθαναν κι έφυγαν
(Obnoxious Kas)
Είμαστε κάτοικοι όξινης ειρήνης
και δε θέλω συγγνώμες εκείνης της κατηγορίας αποδεκτών
της όψιμής τους ευθύνης
θα 'μαστε πάντα η μειοψηφία που κρίνεις
οι μαύροι γάτοι που σου χαλάνε τη γαλήνη απ' την όψη της σελήνης
στα κεραμίδια της άδειας πόλης
μάσκες και γάντια σα γενιά πανώλης
μόλις δε σου δίνει άδεια η police, δεν είσαι αρκετά καργιόλης
ο θάνατος στα στενά φορμόλης
ξεπουλά στις νεκροπόλεις σαν λαχειοπώλης
ολισθαίνουμε στο κενό γιατί είμαστε βράχοι ακατέργαστοι
που δεν ξαποσταίνουν στο βουνό
αυτοί ήταν σ' όλη του τη ράχη του οι αταίριαστοι
μα δεν σκύψαν, ούτε γλύψαν όπου φτύσαν
κι αποχωρήσαν γιατί η δίψα τους παρέμενε σ' όλη τη μάχη αγέραστη
και μας παρέσυρε το ποτάμι των ελεύθερων ψυχών
και δεύτερον το μίσος για το ίσως γκριζων ανεύθυνων
όπως και για εντολές θεών
και συμβουλές μεγαλοαστών υπεύθυνων
ακούμε σαν βροντές των αστραπών στο αίθριον
(Διττο Μοτιβο)
Τα δέρματα σημαδεμένα από μελάνια και ουσίες
αποκτώτας ανοσία από φίδια και κροταλίες
κι αφού στα πρώτα εθιστήκαμε, στα δεύτερα αλίες
οι δυσκολίες μας αναγκάσαν να αναπτύξουμε πρωτοβουλίες
χάσαμε νιάτα, χώρια από τα χαμένα μας τα ηνία
χώρια από μανούρες κάποια αϋπνία κι αγωνία
τραβώντας ζόρια σαν τα ζώα τα βάρη με τροχαλία
γράφουμε γι' αμαρτωλούς και φτύνουμε αγιογραφία
μα εμείς χτίζαμε ναούς από ηδονή και αμαρτία
δικαστήκαμε, πλαστά στοιχεία στη δικογραφία
εμνευστήκαμε απ' τη σύλληψη
φωτογραφία το πρόσωπό σου κοινωνία, σάπια προσωπογραφία
και τα μαντεία θα 'ταν περιττά αν βλέπαμε το μέλλον
κι ίσως γι' αυτό να καίμε πράσινα, να κάψουμε το πρέπον
πριν καταλήξουνε απόβλητοι κι αυτοί εν μέσω νεφων
στις φυλακές των θνητών, απ' τις γειτονιές των αγγέλων
(ΚΞ)
Ο χρόνος σταματά όταν κοιτάμε κατάματα
την θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα
περήφανα κι απάτητα, περίφημα το πάταγα
περίεργα πειρατικά σήματα στα τετράστιχα εκπέμπω
όταν μπλέκω με σκέψεις που δεν ελέγχω
ήρθα απ' έξω, απεχω, δεν παιζομαι, μα θα παίξω
ερωτευμένος στην έξοδο στιχών από το έσω 'γω
ουσία να καταθέσω εδώ, να βγούμε απ' το αδιέξοδο
γράφω για τη διέξοδο
διεξοδικό έλεγχο στο πλάνο
κάθε δευτερόλεπτο το τώρα να με βρίσκει έτοιμο
στα μέρη μου με τα μάτια μιλάμε
τα βράδια τραγουδάμε, γύρω απ' τη φωτιά το σκάμε
και διψάμε για ζωή, γι' αυτό μεθάμε ως την αυγή μ' αυτή
κι αυτή μας λέει να την τραβάμε απ' τα μαλλιά όσο τη γαμάμε - δύναμη
μη δίνεις σε ψεύτες ούτε μια σπιθαμή απ' τη γη σου
που ξήγα καρποφορεί, είμαστε Ηλίανθοι...
@@fincheridis αδερφε είσαι τεράστιος !
@@ΚωνσταντινοςΤσορδιας δε κάνει τίποτα αδερφέ, χωθηκαν και οι υπόλοιποι στίχοι
fincheridis * την θάλασσα από έλατα που βάφει τα δάση πράσινα , *απεχω δεν παιζομαι μα θα παίξω ,* να την τραβάμε απ τα μαλλιά όσο την γαμαμε - δύναμη .. να σαι καλά μαγκααα
@@Kapaksiga ωραίος μαν
SAMPLE?
One Stage Before - Al Stewart
Δπθ εσυ;