Legenda o Świętej Kindze | HD | Polish legends and fairy tales | Legend

Ahoj moi Mili!
Czy chcecie poznać kolejną polską legendę? :)), Jeżeli tak to zapraszam was do posłuchania Legendy o Świętej Kindze. Zapytacie, kim była Kinga? Tego dowiecie się, słuchając tej legendy.
... A w skrócie,
Kiedy księżniczka węgierska Kinga była małą dziewczynką, marzyła o tym wszystkim, o czym marzą małe dziewczynki… Zostać księżniczką, poślubić przystojnego księcia, mieć u stóp cały świat… Nawet jej się nie śniło, że może zostać panią obcej krainy. Poślubić prawdziwego księcia.
Były to czasy, gdy sól ceniono wyżej niż złoto i tak oto książę Bolesław Wstydliwy, który panował na Wawelu, poprosił o rękę królewnę węgierską Kingę i podarował jej piękny, zaręczynowy pierścień. Nie chciała ona otrzymać w posagu złota ani szlachetnych kamieni, poprosiła ojca jedynie o sól, którą pragnęła podarować swym przyszłym poddanym. Ojciec, chcąc spełnić prośbę swej córki, podarował jej kopalnię soli w rejonie Maramuresz (obecnie Rumunia).
Jednak jak mogłabym przenieść całą kopalnię do Polski? - zamyśliła się królewna i po chwili wrzuciła jednego do jednego z szybów kopalni swój zaręczynowy pierścień.
Wkrótce Kinga wyruszyła do Polski, na dwór Bolesława. Podczas oprowadzania królewny po ziemiach księstwa polskiego w małej wsi pod Krakowem natrafiono na bryłę soli, z której wypadł zaręczynowy pierścionek Kingi.
Pierścień, który Kinga wrzuciła do kopalni w Maramureszu, sprowadził drogocenną sól na ziemie polskie. Od tej pory kopalnie soli w Wieliczce i Bochni słynęły z bogatych złóż solnych.
Serdecznie pozdrawiam.
Valdi vel Duński
Legenda (to coś, co należy przeczytać; coś do czytania; od łac. legere - czytać) - opowieść albo zbiór opowieści o postaci czy postaciach historycznych lub uważanych za historyczne. Zazwyczaj przekazywana w formie ustnej na długo przed utrwaleniem na piśmie. Legendy opowiadają o mędrcach, świętych, władcach, politykach, wojownikach lub innych popularnych bohaterach. Składają się często z nieprawdopodobnych albo nierealnych motywów. Różnią się od mitów tym, że mają podstawy historyczne i opowiadają o ludziach, a nie bogach - chociaż niekiedy różnica trudna jest do wytyczenia.
Nazwa wywodzi się z terminologii średniowiecznej i przyjęła się w językach zachodnich. W uroczystości świętych należało podczas liturgii czytać (łac. legendae erant) opowieści o ich życiu i cudach. W XII wieku, w źródłach francuskich, słowo legenda oznaczało dzieła hagiograficzne; już w późnym średniowieczu zaczęto je stosować także do opowieści o bohaterach historycznych. W XIX wieku badacze zaczęli terminem legenda określać gatunek literacki[3]. We współczesnym piśmiennictwie legenda bywa mylona z mitem, baśnią i bajką, ponieważ niektórzy autorzy błędnie używają tych terminów zamiennie
Legendy wywodzą się z ustnej tradycji, niekiedy przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Niezapisane jeszcze, nowożytne legendy, badacze zazwyczaj zaliczają do folkloru. Ustna forma legendy jest żywa współcześnie, gdyż każde ważne wydarzenie, w którym uczestniczą ludzie - osobiście lub poprzez informacje w mediach - jest relacjonowane z różnych, subiektywnych punktów widzenia. W ten sposób tworzy się legenda tego wydarzenia, przeciwstawiana - trudnej często do zdefiniowania - prawdzie obiektywnej o nim.
W ustnej tradycji, przekazywanej przez wieki, niełatwo było zachować wszystkie dokładne szczegóły wydarzeń. Jeszcze trudniej było wyjaśnić ich przyczyny w taki sposób, aby nie było wątpliwości, co do możliwych motywów, które skłoniły bohaterów do takiego, a nie innego działania. Pozostawało więc szerokie pole dla wypełniania luk w opowieści poprzez intuicyjne łączenie różnych znanych faktów, miejsc i osób. Często pomijano jakieś wydarzenia, a nadmiernie eksponowano inne - na ogół w zależności od poglądów opowiadającego, co wprowadzało element subiektywny. Wersja najbardziej popularna i znana legendy, często znacznie różni się od jej wersji pierwotnej.
To, co odróżnia legendę od mitu, bajki czy baśni, to właśnie jej związki z wydarzeniami i postaciami historycznymi, a także z realną topografią. Legenda odnosi się zawsze do jakiegoś wydarzenia lub osoby, które lokalizuje w dokładnie określonym miejscu. Jeżeli, według współczesnej wiedzy, bohater legendy nie był postacią historyczną, to jednak za takiego uważali go ci, którzy legendy opowiadali. W takim sensie badacze piszą, na przykład, o legendzie Aleksandra Wielkiego czy Juliusza Cezara, a z drugiej strony o legendzie opowiadającej o założeniu Rzymu przez Romulusa i Remusa.
Punktem wyjściowym legendy był jakiś fakt historyczny. Stawał się on pretekstem dla dalszej narracji - jako pierwszy istotny element gatunku. Drugim elementem było rozwinięcie opowieści w oparciu o poglądy opowiadającego, jego stereotypy i wyobraźnię. Oba elementy mogły zostać połączone w bardzo nierównych proporcjach, od których zależało, czy w legendzie przeważała prawda historyczna, czy też fikcja.