Amanda Gorman - The Hill We Climb

When day comes we ask ourselves,
where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry,
a sea we must wade.
We've braved the belly of the beast,
We've learned that quiet isn't always peace,
and the norms and notions
of what just is
isn't always just-ice.
And yet the dawn is ours
before we knew it.
Somehow we do it.
Somehow we've weathered and witnessed
a nation that isn't broken,
but simply unfinished.
We the successors of a country and a time
where a skinny Black girl
descended from slaves and raised by a single mother
can dream of becoming president
only to find herself reciting for one.
And yes we are far from polished.
Far from pristine.
But that doesn't mean we are
striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge a union with purpose,
to compose a country committed to all cultures, colors, characters and
conditions of man.
And so we lift our gazes not to what stands between us,
but what stands before us.
We close the divide because we know, to put our future first,
we must first put our differences aside.
We lay down our arms
so we can reach out our arms
to one another.
We seek harm to none and harmony for all.
Let the globe, if nothing else, say this is true,
that even as we grieved, we grew,
that even as we hurt, we hoped,
that even as we tired, we tried,
that we'll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat,
but because we will never again sow division.
Scripture tells us to envision
that everyone shall sit under their own vine and fig tree
and no one shall make them afraid.
If we're to live up to our own time,
then victory won't lie in the blade.
But in all the bridges we've made,
that is the promise to glade,
the hill we climb.
If only we dare.
It's because being American is more than a pride we inherit,
it's the past we step into
and how we repair it.
We've seen a force that would shatter our nation
rather than share it.
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
And this effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
In this truth,
in this faith we trust.
For while we have our eyes on the future,
history has its eyes on us.
This is the era of just redemption
we feared at its inception.
We did not feel prepared to be the heirs
of such a terrifying hour
but within it we found the power
to author a new chapter.
To offer hope and laughter to ourselves.
So while once we asked,
how could we possibly prevail over catastrophe?
Now we assert,
How could catastrophe possibly prevail over us?
We will not march back to what was,
but move to what shall be.
A country that is bruised but whole,
benevolent but bold,
fierce and free.
We will not be turned around
or interrupted by intimidation,
because we know our inaction and inertia
will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
But one thing is certain,
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy,
and change our children's birthright.
So let us leave behind a country
better than the one we were left with.
Every breath from my bronze-pounded chest,
we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the gold-limbed hills of the west.
We will rise from the windswept northeast,
where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states.
We will rise from the sunbaked south.
We will rebuild, reconcile and recover.
And every known nook of our nation and
every corner called our country,
our people diverse and beautiful will emerge,
battered and beautiful.
When day comes we step out of the shade,
aflame and unafraid,
the new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we're brave enough to see it.
If only we're brave enough to be it.

[@sbenetatos]

Όταν έρθει η μέρα αναρωτιόμαστε,
πού μπορούμε να βρούμε φως σε αυτή την ατελείωτη σκιά;
Η απώλεια που κουβαλάμε,
μια θάλασσα που πρέπει να περπατήσουμε.
Αντιμετωπίσαμε την κοιλιά του θηρίου,
Μάθαμε ότι η ησυχία δεν είναι πάντα ειρήνη,
και τους κανόνες και τις έννοιες
του τι ακριβώς είναι
δεν είναι πάντα just-ice.
Κι όμως η αυγή είναι δική μας
πριν το καταλάβουμε.
Κάπως έτσι το κάνουμε.
Κάπως αντέξαμε και γίναμε μάρτυρες
ένα έθνος που δεν έχει σπάσει,
αλλά απλά ημιτελής.
Εμείς οι διάδοχοι μιας χώρας και μιας εποχής
όπου ένα αδύνατο μαύρο κορίτσι
καταγόταν από σκλάβους και μεγάλωσε από μια ανύπαντρη μητέρα
μπορεί να ονειρευτεί να γίνει πρόεδρος
μόνο για να βρει τον εαυτό της να απαγγέλλει για έναν.
Και ναι απέχουμε πολύ από το να γυαλίσουμε.
Μακριά από παρθένα.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε
αγωνίζεται να σχηματίσει μια ένωση που είναι τέλεια.
Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια ένωση με σκοπό,
να συνθέσουμε μια χώρα αφοσιωμένη σε όλους τους πολιτισμούς, τα χρώματα, τους χαρακτήρες και
συνθήκες του ανθρώπου.
Και έτσι σηκώνουμε το βλέμμα μας όχι σε αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας,
αλλά αυτό που στέκεται μπροστά μας.
Κλείνουμε το χάσμα γιατί ξέρουμε, να βάλουμε το μέλλον μας πρώτο,
πρέπει πρώτα να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας.
Καταθέτουμε τα όπλα
ώστε να μπορούμε να απλώσουμε τα χέρια μας
ο ένας στον άλλον.
Επιδιώκουμε κακό σε κανέναν και αρμονία για όλους.
Αφήστε τον κόσμο, αν μη τι άλλο, να πει ότι αυτό είναι αλήθεια,
που όσο στεναχωρηθήκαμε, μεγαλώσαμε,
ότι ακόμα κι αν πονούσαμε, ελπίζαμε,
που όσο κουραστήκαμε, προσπαθήσαμε,
ότι θα είμαστε για πάντα δεμένοι μαζί, νικητές.
Όχι γιατί δεν θα γνωρίσουμε ποτέ ξανά την ήττα,
αλλά γιατί δεν θα σπείρουμε ποτέ ξανά διχασμό.
Η Γραφή μας λέει να οραματιζόμαστε
ότι ο καθένας θα καθίσει κάτω από το αμπέλι και τη συκιά του
και κανείς δεν θα τους κάνει να φοβηθούν.
Αν θέλουμε να ζήσουμε στο ύψος του χρόνου μας,
τότε η νίκη δεν θα βρίσκεται στη λεπίδα.
Αλλά σε όλες τις γέφυρες που φτιάξαμε,
αυτή είναι η υπόσχεση για ξέφωτο,
τον λόφο που ανεβαίνουμε.
Αν τολμήσουμε.
Είναι επειδή το να είσαι Αμερικανός είναι κάτι περισσότερο από μια περηφάνια που κληρονομούμε,
είναι το παρελθόν στο οποίο μπαίνουμε
και πώς το επισκευάζουμε.
Είδαμε μια δύναμη που θα συνέτριβε το έθνος μας
αντί να το μοιραστείτε.
Θα κατέστρεφε τη χώρα μας αν αυτό σήμαινε καθυστέρηση της δημοκρατίας.
Και αυτή η προσπάθεια σχεδόν πέτυχε.
Αλλά ενώ η δημοκρατία μπορεί να καθυστερεί περιοδικά,
δεν μπορεί ποτέ να ηττηθεί οριστικά.
Σε αυτή την αλήθεια,
σε αυτή την πίστη εμπιστευόμαστε.
Για όσο έχουμε τα μάτια μας στο μέλλον,
η ιστορία έχει τα μάτια της πάνω μας.
Αυτή είναι η εποχή της δίκαιης λύτρωσης
φοβηθήκαμε στην αρχή του.
Δεν νιώσαμε έτοιμοι να γίνουμε οι κληρονόμοι
μιας τόσο τρομακτικής ώρας
αλλά μέσα του βρήκαμε τη δύναμη
για τη συγγραφή ενός νέου κεφαλαίου.
Να προσφέρουμε ελπίδα και γέλιο στον εαυτό μας.
Έτσι, ενώ μια φορά ρωτήσαμε,
πώς θα μπορούσαμε να υπερνικήσουμε την καταστροφή;
Τώρα ισχυριζόμαστε,
Πώς θα μπορούσε να μας επικρατήσει η καταστροφή;
Δεν θα επιστρέψουμε σε αυτό που ήταν,
αλλά προχωρήστε σε αυτό που θα γίνει.
Μια χώρα μελανιασμένη αλλά ολόκληρη,
καλοπροαίρετος αλλά τολμηρός,
άγριος και ελεύθερος.
Δεν θα μας γυρίσουν
ή διακόπτεται από εκφοβισμό,
γιατί γνωρίζουμε την αδράνεια και την αδράνειά μας
θα είναι η κληρονομιά της επόμενης γενιάς.
Οι γκάφες μας γίνονται βάρος τους.
Ένα όμως είναι σίγουρο,
Αν συγχωνεύσουμε το έλεος με τη δύναμη,
και μπορεί με το δικαίωμα,
τότε η αγάπη γίνεται η κληρονομιά μας,
και να αλλάξουμε τα εκ γενετής δικαιώματα των παιδιών μας.
Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω μας μια χώρα
καλύτερο από αυτό που μείναμε.
Κάθε ανάσα από το χάλκινο στήθος μου,
θα ανεβάσουμε αυτόν τον πληγωμένο κόσμο σε έναν θαυμαστό.
Θα σηκωθούμε από τους χρυσαφένους λόφους της δύσης.
Θα σηκωθούμε από τα ανεμοδαρμένα βορειοανατολικά,
όπου οι προπάτορές μας πραγματοποίησαν για πρώτη φορά την επανάσταση.
Θα σηκωθούμε από τις λίμνες πόλεις των μεσοδυτικών πολιτειών.
Θα σηκωθούμε από τον ηλιοκαμένο νότο.
Θα ξαναχτίσουμε, θα συμφιλιωθούμε και θα ανακάμψουμε.
Και κάθε γνωστή γωνιά του έθνους μας και
κάθε γωνιά που λέγεται χώρα μας,
οι άνθρωποι μας διαφορετικοί και όμορφοι θα αναδυθούν,
χτυπημένο και όμορφο.
Όταν έρθει η μέρα βγαίνουμε από τη σκιά,
φλεγόμενος και ατρόμητος,
η νέα αυγή ανθίζει καθώς την ελευθερώνουμε.
Γιατί πάντα υπάρχει φως,
αν είμαστε αρκετά γενναίοι να το δούμε.
Αρκεί να είμαστε αρκετά γενναίοι για να το κάνουμε.
ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ GOOGLE