เธอคือดวงจันทร์

ลำดับภาพใหม่
ตอนที่ 2 เธอคือดวงจันทร์
หลังจากนั้นมา แม้ว่าผมและเพื่อนจะมาคุยกันเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีใครจะเข้าใจหรือมีข้อมูลมากพอทีจะไปช่วยกันตามหาที่ไหน มันก็ถูกครับ ผมพูดกับเธอแค่ประโยคเดียวคือคำว่า “ระวังเป็นตะคริว” มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ซ้ำยังมองหน้าเธอไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำไป ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรผมโทษตัวเอง
กิจกรรมต่างที่เกิดขึ้นในโรงเรียนทำให้ผมเริ่มที่จะลืมๆเลือนๆไปบ้างแล้ว เปิดมาสองอาทิตย์ก็เร่งเรียนกันจนปวดหัวไปเลยวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ครูอาจารย์หลายท่านก็กลับบ้านตามปกติผมเห็นครูนาฏศิลป์อยู่ทำงานไม่กลับบ้านในเสาร์อาทิตย์นี้ ผมก็ไปเล่นกับเพื่อนตามปกติแถวๆสนามกีฬาบ้าง ไปบ้านเพื่อนข้างๆโรงเรียนบ้าง จนเย็นจึงกลับเข้ามาที่โรงเรียนอาจารย์เห็นผมพอดีเลยเรียกให้ไปช่วยยกของ ผมเข้าไปเห็นมีกระดาษที่ใช้ทำชีท ทำข้อสอบ เย็บติดกันประมาณเกือบสิบแผ่น ผมก็ไปช่วยยกแต่ไม่ได้สนใจที่จะดูหรืออ่านว่ามันคืออะไร ผมยกกลับไปที่บ้านพักครู วางไว้แล้วไปทำธุระอย่างอื่น จนเย็นๆค่ำๆ อาจารย์กลับมาบ้านแล้วถามหากระดาษเอกสารปึกนั้น ผมก็บอกที่ที่ผมวางไว้ แล้วถามอาจารย์ว่าเอกสารอะไรหรือครับ
“อ๋อ บทละคร เออเอ็งช่วยครูเล่นละครหน่อยได้ไหม” อาจารย์ก็ตอบและถามผมแบบเรียบๆเหมือนมันไม่ได้สำคัญอะไรนัก
“ได้ครับ อาจารย์ มีการฟันดาบไหมผมชอบ” ผมน่ะเป็นนักกระบี่กระบองอยากฟันดาบมากกว่า
“มีซิ..เอา..บทไปอ่านด้วยนะ” อาจารย์ส่งกระดาษให้ คือ..ผมงง แค่ฟันดาบผมเล่นมา 3 ปีแล้วหลับตาฟันยังได้ทำไมต้องอ่านบทด้วย
“ต้องอ่านด้วยหรือครับ” คือมันปึกใหญ่มากสำหรับเด็กที่ไม่ขยันเรียนแบบผม ผมรับมาแบบงงๆเข้าไปอีก ตัวหนังสือก็โคตรเยอะตาลาย
“อ่านตรงไหนหรือครับ”
“อ่านบท มังราย เออเอ็งอ่านไปก่อนนะเดี๋ยวครูไปตลาดไปซื้อกับข้าวก่อน” แล้วครูก็รีบไปอย่างเร็ว ผมรู้สึกเครียดที่จะต้องมาอ่านหนังสือเยอะๆแบบนี้ ผมแค่อยากเล่นกระบี่กระบองที่ผมถนัดเท่านั้น ผมเริ่มเอาบทออกมาดู เปิดพิจารณาว่าบทละครคืออะไร เห็นหัวกระดาษพิมพ์ไว้ว่าบทละครเรื่อง”เลือดสุพรรณ” มีรายชื่อตัวละคร ผมก็อ่านไล่รายชื่อ
“เฮ้ย” ผมร้องเสียงหลงอยู่คนเดียว ฉิบหายแล้ว มังราย มันเป็นตัวเอกของเรื่องเป็นพระเอก แล้วยังไง ทำไมต้องเป็นผม แล้วทำไมผมต้องเป็น”มังราย” ผมยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก ผมพลิกเปิดดูบทเกือบทั้งหมด “โอย...ตาย...กูตายแน่ๆ ทำไงดีวะ บทก็ยาวเยอะด้วย กูต้องจำหมดเลยหรือวะเนี่ย” ผมปวดหัวมาก นอนดีกว่า ผมหลับตั้งแต่เย็นจนครูต้องมาปลุกกินข้าวก่อนจะไปนอนต่อ
ถัดจากนั้นไปอีก 2-3 วัน หลังจากเคารพธงชาติเสร็จก็เริ่มทยอยเดินแถวเพื่อไปสู่ห้องเรียนผมสังเกตเห็นครู3-4คนทั้งครูกระบี่กระบองและครูนาฏศิลป์ด้วย ยืนดักเด็กนักเรียนอยู่หัวอาคาร 3 เข้าใจว่าคงตรวจระเบียบอะไรสักอย่าง เมื่อแถวผมมาใกล้ๆจึงเห็นว่านักเรียนที่ถูกจับออกไปเป็นเพื่อนๆผมแทบทั้งนั้น ก็สงสัยว่าทำไมอาจารย์เล่นแต่พวกเราวะ
ยังไม่ทันคิดไปไกลมากกว่านี้ อาจารย์ก็เรียกผมออกไปอีกคน ผมยิ่งงงเข้าไปอีก เด็กนักเรียนที่เดินผ่านต่างก็มองด้วยความสงสัยว่าพวกผมโดนข้อหาอะไร แล้วครูก็กวักมือเรียกเด็กผู้หญิงจากแถวของม.1 ออกมาคนหนึ่งมายืนต่อแถวหน้ากระดานต่อจากผมไปทางซ้าย 2-3 คน
ผมเห็นไม่ถนัด ก็เลยก้าวเท้าออกไปหน้าแถวนิดนึงแล้วชะโงกหน้าออกไปดู เธอหันมาพอดี
ผมสะดุ้งขนแขนลุกรีบถอยกลับเข้าแถวมาอย่างไวหัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาเฉยเลย จนเพื่อนสนิทของผมที่ออกมาด้วยกันเห็นหน้าตาผมออกตื่นเต้นเลยถามว่าเป็นอะไร ผมสั่นหัวไม่เป็นอะไร ตอนนั้นพูดอะไรไม่ออก
เมื่อเรียกเด็กครบแล้วครูก็บอกให้เดินแถวไปที่ห้องนาฏศิลป์ แล้วปฐมนิเทศแนะนำตัวละคร ไม่อยากจะเชื่อเด็กคนนี้คือคนที่ผมเจอวันไปเล่นน้ำที่ตลาดเก่า แล้วผมก็เฝ้าแต่เพ้อหาอยู่แทบทุกวัน ผมไม่รู้เลยว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันเพราะผมไม่เคยเดินเข้าไปในเขตแดนของน้องๆเลย
แต่ที่มันทำให้ผมตื่นเต้นมากกว่านี้อีกก็คือเธอเล่นเป็นตัวละครชื่อ”ดวงจันทร์”เธอเป็นนางเอก แล้วตัวผมก็เล่นเป็นพระเอกของเรื่องด้วย ผมฟังอาจารย์พูดแทบไม่รู้เรื่องแล้ว ในหัวคิดอะไรมากมายฟุ้งซ่านไปหมดแต่ก็ยังพยายามแอบมองน้องเขาอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน จนเพื่อนมันดึงแขนผมลุกขึ้นแล้วบอกว่า
“มึงจะนั่งอยู่นี่เหรอ เขาไปเรียนกันแล้ว”
พอเดินพ้นจากครูอาจารย์มานิดหน่อยผมเก็บอาการไม่อยู่ กระโดดโลดเต้น แล้วบอกเพื่อนผมว่า “นี่ไง คน นี้ไง คนที่กูเล่าให้พวกมึงฟัง”
ตื่นเต้น • ตื่นเต้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำอธิฐานที่ผมขอไว้กับจันทร์นวลในคืนนั้นหรือเปล่า หรือเพราะโชคชะตา ฟ้าลิขิต หรือใดๆก็ตามผมได้มีโอกาสใกล้ชิดเธอ รวมทั้งให้ผมได้พูดจาเห็นหน้าแม้เป็นแค่บทละคร อาจจะยังพูดไม่เต็มปาก มองไม่เต็มตา แต่เวลามันค่อยๆพัฒนาไม่ใช่เหรอ
เราได้นั่งต่อบทละครกันแทบทุกวัน วันแรกๆความที่ยังไม่สนิทมันเขินมากยิ่งบทบอกรักกัน มันยิ่งโคตรเขิน การอ่านบทเหมือนอ่านหนังสือธรรมดามันก็ทั้งเขินทั้งอายอยู่แล้ว ไหนจะต้องทำน้ำเสียงและอารมณ์ในการพูดให้สมจริง โหยวันแรกๆผมพูดไม่ได้เลย อาจารย์ก็ขำ ผมก็อาย น้องก็เขินหัวเราะหน้าแดง กว่าจะผ่านตอนนี้ได้ก็ต้องโดนดุบ้างครับ
เมื่อเริ่มรู้จักสนิทกันมากขึ้นผมมีโอกาสได้พิจารณาหน้าตา รอยยิ้ม นิสัยใจคอ ยิ่งเห็นความน่ารักและความสามารถน้องมากขึ้น ผมยิ่งหลงใหล มากขึ้นในทุกๆวัน นี้คือช่วงเวลาที่ผมมีความสุข ผมอยากกอบโกยความสุขให้มากที่สุดมันเหมือนปาฏิหาริย์ ที่เธอกลับมาเจอกับผมในรูปแบบกิจกรรมนี้ ผมแทบไม่อยากเชื่อ ผมหมดหวังไปแล้วด้วยซ้ำจนผมต้องไปอ้อนวอนกับจันทร์สีนวลในคืนนั้น แล้ววันนี้เธอกลับมาเจอผมอีกครั้งในชื่อของ"ดวงจันทร์"
ทำไมถึงต้องชื่อ”ดวงจันทร์”
“จันทร์นวล เธอเป็นอะไรกับ ดวงจันทร์”
-------------------------------- -------------------------------------------------- -------------------------------------------------- ----------
ตอนที่ 1 เพ้อ
• เพ้อ
ตอนที่ 3 น้ำตาฉาบแสงจันทร์
• น้ำตาฉาบแสงจันทร์