ტექსტი: ისე უბრალოდ მაინტერესებს როგორა ხარ, ამდენ გვირაბში და ლაბირინთში როგორ გახვალ, უბრალოდ მოგიკითხე, ღამე ფიქრებს უცქერს, როცა ეცემიან სანთლის წვეთები ფურცლებს. მაგრამ მე არაფერს არ ვაკეთებ დასანახად, ეხა მოემზადე ძველი გრძნობის დასამარხად, განსამარტად, გიყვები ნაწერს განსამარტად, შენ კი ფუნჯი ნახე ცისარტყელის დასახატად. ჩემი ქმედებაა, ქმედებაა გამიზნული, ესეიგი ეგრე თუ ვქენი მინდოდა მექნა და თუ ღვთისგანაც ისევ დავრჩები გარიყული, მაშინ გამოდის უსარგებლოა გულის ფეთქვა. დღეს დაგინახე, ცისფერი თმები გქონდა, წერა არ მინდოდა მაგრამ ემოცია მთხოვდა, ის ოცნებები ამ გონებაში გაუცხოვდა, ფურცელზე ფიქრები არსებობის გზებს პოულობდა. შეღამება ღამის შეყვარებას განაგრძობდა, საკუთარ თავს უიმედობასაც არ ანდობდა, აბა კი მოვარდა ამოვარდა კოჭებიდან, ალბათ ეროტიკა ვერ გააგდო გონებიდან. ბავშვი დეპრესული არსებობის ფონზე ტირის, როცა მშობელი ოჯახის დარდის სტროგზეც მიდის, გარშემო სიღარიბე ოთხ კედელში დაიმონე, სიტყვა სიღარიბე ბოლოს როდის გაიგონე. ჩემ წინ გაჩერდება მოლანდება შენი სახე, ირგვლივ ჯოჯოხეთია მე მის მორევში ვდგავარ, ამის მერე მე თუ კი მინდოდა რო მენახე, მინდოდა მენახა, დაგენახა რომ უფრო სხვა ვარ. შენამდე ნაწერებში საამაყო ერთი მყავდა, იმაზე გეუბნები ფანტაზიით მზეს რო გავდა, იმაზე გეუბნები ტიპი გვერდით ყლე რო ყავდა, ამდენი ხანია ეგ ერთი საქმე ვერ მოგვარდა. მზე კი მზე იყო მაგრამ სხივები ვერ მომარტყა, მეტი წრე იყო მაგრამ წრეები ვერ მოარტყა, აიღო სარტყელი მთლიან კაბადონს შემოარტყა, ლექსები მაჩუქა მე დაბადებისდღეზე მარტმა. ისევ შემომაწვა აღსარების სერზე დარდმა, ისეთი ქარია რომ საფლავებიც ფეხზე დადგა, ისეთი ქარია ჩამოკრა გახარების ზარმა, აღარ გაიკვირვოთ ეს სიმკაცრე მთების ბარმა. არ ვიცი რა არი მოდაში, ფიქრები თავშია ვისვენებ ოდაში, და ისევ მიუღებელია გარშემო რაც არი ნორმაში ჩემთვის, შელახეს სიწმინდე ოჯახი, სული კი გადაცვალეს გარეგნობაში, არ მინდა მე მაგ შენობაში, შეგეცი მორალში, გაიგე შეიგნე გესმის. ვერავინ და ვერაფერი შეგიშლიდა ხელს, მაგრამ აფიქრებდა შინაგანი ეჭვი შიდა წრეს, სიბნელიდან ამოსული ისევ ვერ პოულობ მზეს, მოულოდნელად დაელოდები მოსალოდნენ მტრებს. მე კი ისევ სუბტიტრებს ჩემსას მუქად ვაწერ კედლებს, არაფერი არი მუქთად უფრო ზუსტად სასმელს ვეძებ, უფრო კონკრეტულად გავდივარ ღამით ნაპასებს ვეძებ, მარა არალოგიკურად ნუღარ იმოქმედებ ბრაზა შენ. ეს ოცნებების სიშორე რა იყო ვერ მოიშორე, თუ დოლარები იშოვე შენ, დონე გაადიშოვე, შენ შენი ვერ გაისწორე, მე ქცევები შეგისწორე, მე ქცევები შეგისწორე თუ სროლა გინდა ისროლე. თუ პირველი ვარ იძახი შევეცი ამპარტავნებას, ორი აზრი აქვს განწირულს, ორი აზრი აქვს წამებას, სამებას ვლოცულობ, ველი შემოღამებას, მე თქვენი იმედი არ მაქვს არ ველი თქვენ მოხმარებას. უჩინარდებიან მომენტები დროებში, ქაოსის მიდამოებში გადაჭარბებულ დოზებში, ამ სტროფებში პოულობ თავს და მერე პოულობ გზებს, ისევ გავარტყი ბრაზს თუ შენს განწყობას ვნებს. ბევრი თავიდან აქ მოდიოდა დიდ გულზე, ბოლოს რჩებოდა როგორც ღამურა მზის შუქზე, ბევრი შეიცვალა და ღირსებას ცვლის ფულზე, ბევრს აქ იარაღი მიბჯენილი ძმის შუბლზე. მთვარე მიწას დაჰყურებს, გარემო თვლებს, წყვდიადი სუფევს, ფიქრი ამუქებს ოცნებებს და სასოწარკვეთას უსმენს, აზრებს მოთმინება უწევს, ნაწერით შევმოსავ ქუჩებს და ეს გული თუ ცემს ანუ მამუ ისევ ავსებს ფურცლებს. ისევ შევეკდლე წყვდიადს, აქ შავი თვალები მართობს მე ისევ ვერ ვუგებ ამ დროს რადგან ის სხვა ლექსებს ამბობს, აგოს ოცნებამ პასუხი ანუ ასრულება ცადოს, სანამ დასრულება ეწვევა არსებობას და აწმყოს. ❤
დასაბამიდან ისე იყო რო, ხალხი და მასა, არასწორ მხარეს აწყდებოდა ინერციით სივრცეს, ვინც ამ ტრეკს და ტრეკებს ვუსმენთ, ესეიგი ამას ვეძებთ და ეს გვინდა, სანამ თუნდაც ერთი კაცი გისმენს ესეიგი ღირს გააგრძელო მამუუ🤝💥💯🕳️
ტექსტი:
ისე უბრალოდ მაინტერესებს როგორა ხარ, ამდენ გვირაბში და ლაბირინთში როგორ გახვალ, უბრალოდ მოგიკითხე, ღამე ფიქრებს უცქერს, როცა ეცემიან სანთლის წვეთები ფურცლებს.
მაგრამ მე არაფერს არ ვაკეთებ დასანახად, ეხა მოემზადე ძველი გრძნობის დასამარხად, განსამარტად, გიყვები ნაწერს განსამარტად, შენ კი ფუნჯი ნახე ცისარტყელის დასახატად.
ჩემი ქმედებაა, ქმედებაა გამიზნული, ესეიგი ეგრე თუ ვქენი მინდოდა მექნა და თუ ღვთისგანაც ისევ დავრჩები გარიყული, მაშინ გამოდის უსარგებლოა გულის ფეთქვა.
დღეს დაგინახე, ცისფერი თმები გქონდა, წერა არ მინდოდა მაგრამ ემოცია მთხოვდა, ის ოცნებები ამ გონებაში გაუცხოვდა, ფურცელზე ფიქრები არსებობის გზებს პოულობდა.
შეღამება ღამის შეყვარებას განაგრძობდა, საკუთარ თავს უიმედობასაც არ ანდობდა, აბა კი მოვარდა ამოვარდა კოჭებიდან, ალბათ ეროტიკა ვერ გააგდო გონებიდან.
ბავშვი დეპრესული არსებობის ფონზე ტირის, როცა მშობელი ოჯახის დარდის სტროგზეც მიდის, გარშემო სიღარიბე ოთხ კედელში დაიმონე, სიტყვა სიღარიბე ბოლოს როდის გაიგონე.
ჩემ წინ გაჩერდება მოლანდება შენი სახე, ირგვლივ ჯოჯოხეთია მე მის მორევში ვდგავარ, ამის მერე მე თუ კი მინდოდა რო მენახე, მინდოდა მენახა, დაგენახა რომ უფრო სხვა ვარ.
შენამდე ნაწერებში საამაყო ერთი მყავდა, იმაზე გეუბნები ფანტაზიით მზეს რო გავდა, იმაზე გეუბნები ტიპი გვერდით ყლე რო ყავდა, ამდენი ხანია ეგ ერთი საქმე ვერ მოგვარდა.
მზე კი მზე იყო მაგრამ სხივები ვერ მომარტყა, მეტი წრე იყო მაგრამ წრეები ვერ მოარტყა, აიღო სარტყელი მთლიან კაბადონს შემოარტყა, ლექსები მაჩუქა მე დაბადებისდღეზე მარტმა.
ისევ შემომაწვა აღსარების სერზე დარდმა, ისეთი ქარია რომ საფლავებიც ფეხზე დადგა, ისეთი ქარია ჩამოკრა გახარების ზარმა, აღარ გაიკვირვოთ ეს სიმკაცრე მთების ბარმა.
არ ვიცი რა არი მოდაში, ფიქრები თავშია ვისვენებ ოდაში, და ისევ მიუღებელია გარშემო რაც არი ნორმაში ჩემთვის, შელახეს სიწმინდე ოჯახი, სული კი გადაცვალეს გარეგნობაში, არ მინდა მე მაგ შენობაში, შეგეცი მორალში, გაიგე შეიგნე გესმის.
ვერავინ და ვერაფერი შეგიშლიდა ხელს, მაგრამ აფიქრებდა შინაგანი ეჭვი შიდა წრეს, სიბნელიდან ამოსული ისევ ვერ პოულობ მზეს, მოულოდნელად დაელოდები მოსალოდნენ მტრებს.
მე კი ისევ სუბტიტრებს ჩემსას მუქად ვაწერ კედლებს, არაფერი არი მუქთად უფრო ზუსტად სასმელს ვეძებ, უფრო კონკრეტულად გავდივარ ღამით ნაპასებს ვეძებ, მარა არალოგიკურად ნუღარ იმოქმედებ ბრაზა შენ.
ეს ოცნებების სიშორე რა იყო ვერ მოიშორე, თუ დოლარები იშოვე შენ, დონე გაადიშოვე, შენ შენი ვერ გაისწორე, მე ქცევები შეგისწორე, მე ქცევები შეგისწორე თუ სროლა გინდა ისროლე.
თუ პირველი ვარ იძახი შევეცი ამპარტავნებას, ორი აზრი აქვს განწირულს, ორი აზრი აქვს წამებას, სამებას ვლოცულობ, ველი შემოღამებას, მე თქვენი იმედი არ მაქვს არ ველი თქვენ მოხმარებას.
უჩინარდებიან მომენტები დროებში, ქაოსის მიდამოებში გადაჭარბებულ დოზებში, ამ სტროფებში პოულობ თავს და მერე პოულობ გზებს, ისევ გავარტყი ბრაზს თუ შენს განწყობას ვნებს.
ბევრი თავიდან აქ მოდიოდა დიდ გულზე, ბოლოს რჩებოდა როგორც ღამურა მზის შუქზე, ბევრი შეიცვალა და ღირსებას ცვლის ფულზე, ბევრს აქ იარაღი მიბჯენილი ძმის შუბლზე.
მთვარე მიწას დაჰყურებს, გარემო თვლებს, წყვდიადი სუფევს, ფიქრი ამუქებს ოცნებებს და სასოწარკვეთას უსმენს, აზრებს მოთმინება უწევს, ნაწერით შევმოსავ ქუჩებს და ეს გული თუ ცემს ანუ მამუ ისევ ავსებს ფურცლებს.
ისევ შევეკდლე წყვდიადს, აქ შავი თვალები მართობს მე ისევ ვერ ვუგებ ამ დროს რადგან ის სხვა ლექსებს ამბობს, აგოს ოცნებამ პასუხი ანუ ასრულება ცადოს, სანამ დასრულება ეწვევა არსებობას და აწმყოს.
❤
დასაბამიდან ისე იყო რო, ხალხი და მასა, არასწორ მხარეს აწყდებოდა ინერციით სივრცეს, ვინც ამ ტრეკს და ტრეკებს ვუსმენთ, ესეიგი ამას ვეძებთ და ეს გვინდა, სანამ თუნდაც ერთი კაცი გისმენს ესეიგი ღირს გააგრძელო მამუუ🤝💥💯🕳️
"დრომ დაასათაუროს"
"ზამთარს"
"აღმოაჩინე თავი..." >>>>>>>
მორიგი შედევრი❤ ასე განაგრძე ბრო🔥
საღოლ ჩესნი სიტყვებია ❤❤
გენიააა
Ubraloddd sauketesota sauketeso xarr dzmakaac🖤
შედევრია 🌟
Magari xarr ori azriaraqq ✊🏻
❤mokitxva plexanovidan
გულში ხარ ძმა ❤
Mokitxva chem dzmas 😎😘
ჩემი ძმა ❤❤❤❤❤
teqsti daweret
🖤
👍👍👍💖
ისე უბრალოდ მაინტერესებს როგორახარ ამდენ გვირაბში და ლაბირინთში როგორ გახვალ
მამუკ🖤
🔥
გთხოვთ, ლირიკა რომ დაურთოთ ხოლმე თუ შესაძლებელია