سرافرازی مان در زبان شیرین پارسی مان است، پاینده باد پارسی، پارسی را پاس میداریم. پارسی جان من است، دری پاره تن من است، تاجیکی شناس من است، من از کابل ❤️🇹🇯❤️🖤⚪💚👑
زبان و فرهنگ فارسی چقدر غنی است، واقعا اشک هایم جاری شد، چی شعر های زیبا و پر از معنی و صدایی خوش و رسا، تازه شدم، و سبک، ما هم با این شعر زیبای حافظ دل خوش میباشیم که میگوید، یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ای احزان شود روزی گلستان غم مخور. موفق باشی.
О АЛЛАХ за что ТЫ нас полюбил,что дал нам такой мелодичный,сладкий, звучный и журчаший как ручейка язык и ещё в прибавок таких великих мудрецов,которые своим наследствием покоряли миллиарды людских сердец. Многие мировые цветили изучали этот язык именно ради того что познать их философический смысл.
@@sael52 Противень невеждам и необразованным ,а те кто знакомы с персидской литературой они в восторге от неё.Например кто не любить четверостишие Умари Хаяма
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
@Panturks are Donkeys🐴 داداش شکل قیافه ات خیلی ریز افتاده دندانهایت قابل شمارش نیست گرچه از قدیم گفته اند دندان چهار پای پیشکشی را نمی شمارند ولی کنجکاو شدم تا چند ساله بودنت را بدانم
@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟ رضا مرادی غیاث آبادی چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱ در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده میشود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم). آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه میکند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است. آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟ در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و میگوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد. در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد. به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند. چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا میگوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن». اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را: «اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم». عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است. آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲. ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫ روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹. زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷. مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲. موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی
افغانستان که شهر نیست که شهر عشق باشد یا نفرت. افغانستان کشوریست، تازه کشور هم نیست. منطقه ایست، و این منطقه، منطقه عشق نیست، منطقه نفرت است. نفرت اقوام گوناگون به یکدیگر. افغانستان یک کشتارگاه است. کشتارگاه انسانها.
@Sancho 🐈 Panza Ok Shakespeare, I had noticed that error & corrected it without any sarcasm unlike you but mine was a typo anyways. But I do certainly hope that you are not darker than any pots out there. Learn to take life a bet easy genius, ok?
چرا منکر شدی ای میر کوران نمی‌گویم که مجنون را مشوران تو می گویی که بنما غیبیان را ستیران را چه نسبت با ستوران در این دریا چه کشتی و چه تخته در این بخشش چه نزدیکان چه دوران عدم دریاست وین عالم یکی کف سلیمانی است وین خلقان چو موران ز جوش بحر آید کف به هستی دو پاره کف بود ایران و توران در آن جوشش بگو کوشش چه باشد چه می لافند از صبر این صبوران از این بحرند زشتان گشته نغزان از این موجند شیرین گشته شوران نپردازی به من ای شمس تبریز که در عشقت همی‌سوزند حوران
@@harash4722 Afghanistan is not a Pashtun country remember that Afghanistan name was Khorasan the land of Tajik lol Afghanistan isn’t a Pashtun country it’s a Pashtun, Tajik, hazara, Uzbek, Turkmen, Baloch , Pashayi, Aimaq, Nuristanis and more ethnics it’s belong to so many ethnics and all ethnics have their own culture Pashtuns and Tajik population are almost the same don’t even try to make it Pashtun country lol
Молодцы ребята и молодцы ребята из всех наших ребят и все что они делают в этом году и они не знают что они хотят и хотят их видеть в своей стране и в этом мире все хотят быть счастливы и счастливы и счастливы и счастливы в этом мире и в этом мире мы не можем быть счастливы и счастливы без вас мы не можем жить без вас и 6 не жить
جناب شهید خطیبی آفرین و سپاس فراوان از کار هنری و آواز دلنشین شما ، گزینه سروده ها و شعرها بسیار زیبا و جانبخش هستند!! درود بر شما 🌹🌹🌵🌴🌾🌿🍀🌷🌷 پاینده باشین
بسیار تشکر از اشعار ناب شعرای بزرگ زبان فارسی که بازیبای و احساس بیان شد. امید همواره از چنین اشعار مستفید شویم تا خاطرات مشاعره های دوران مکتب ووطن تجدید گردد.
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
@@user-eu8gq6bc3s ربطش اینه که دیگه از فردوسی بزرگتر که ندارید همان کسی که خود وسایر ایرانیان را بنده تورکها میدانسته و صراحتا سلطان تورک را خدای خود و ایرانیان می نامید یعنی زیاد به گذاشته ننگین خودتان غره نشوید و نژاد پرستی نکنید
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟ رضا مرادی غیاث آبادی چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱ در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده میشود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم). آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه میکند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است. آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟ در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و میگوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد. در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد. به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند. چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا میگوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن». اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را: «اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم». عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است. آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲. ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱. روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫ روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹. زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷. مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲. موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
@farzin hajipour بیار بخوانم اما تو اگر میخواهی از هر شاعر بزرگی که هندی گوی است یا همان فارسی بخواه تا اشعار پاچه خواریش برای تورکها را بیارم به دلخواه خودت هر شاعر ی که دوست داری بنویس وانتخاب کن فقط شاعر معروف و بزرگ هندی گوی باشد
@farzin hajipour خوب من حاضرم برای اثبات هندوستانی بودن زبان اجداد شما صدها بیت شعر از اعتراف شاعران فارسی در هندی نامیدن زبان فارسی وحتی هندی نامیدن خود شان برات بیارم آیا تو عرضه داری تنها چند خط سند بدهی که مثلا زبان ما مغولی است مشکل مغول بودن یا فارس بودن نیست بلکه مشکل اینه که وقتی کار و بار اجداد شما فقط پاچه خواری کردن برای تورکها بوده دیگه زیاد دنبال نژادپرستی نباید باشید فقط همین
@@aimosjjj3100 ادب داشته باش, (افغانی) اسم واحد پولی افغانستان است، مگر میشه ما شمارا تومان بی ارزش خطاب کنیم؟ من مطمئن هستم که شما فارس نیستید اگر میبودید چنین بی ادبی نمیکردید، چه میدانم شاید عرب لک لر و کرو کور باشید.
سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله
@@alirezasohraby5575 فکر کنم، که از تاریخ اصیل بی خبری . ایران , افغانستان و باقی کشورهای هم سرحد همه در زمانی اهل خراسان بودند . آما با گذشت زمان از هم جدا شدند . یکی ایران شد. دیگری افغانستان , دیگری تاجیکستان هند و بقیه .
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
@@Alex-ij4xg هیج کدام نداره. سعدی، بلخی. نظامی، فردوسی، عمر خیام و غیره اینها عادت دارن همه را به نام خود کنند. همه ی فارسی زبان ها را فارسی زبان خطاب نمی کنند، تاجیک هستند میگن همه 😅😅. ولی از فارسی سر هم در نمیارند. مدت 20 سال تاجیکستان بودم، خیلی مردم جالبی هستند
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
ستايش سلطان محمود جهان آفرين تا جهان آفريد چنو مرزباني نيامد پديد چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج زمين شد به کردار تابنده عاج چه گويم که خورشيد تابان که بود کزو در جهان روشنايي فزود ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت نهاد از بر تاج خورشيد تخت زخاور بياراست تا باختر پديد آمد از فر او کان زر مرا اختر خفته بيدار گشت به مغز اندر انديشه بسيار گشت بدانستم آمد زمان سخن کنون نو شود روزگار کهن بر انديشه شهريار زمين بخفتم شبي لب پر از آفرين دل من چو نور اندر آن تيره شب نخفته گشاده دل و بسته لب چنان ديد روشن روانم به خواب که رخشنده شمعي برآمد ز آب همه روي گيتي شب لاژورد از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد در و دشت برسان ديبا شدي يکي تخت پيروزه پيدا شدي نشسته برو شهرياري چو ماه يکي تاج بر سر به جاي کلاه رده بر کشيده سپاهش دو ميل به دست چپش هفتصد ژنده پيل يکي پاک دستور پيشش به پاي بداد و بدين شاه را رهنماي مرا خيره گشتي سر از فر شاه وزان ژنده پيلان و چندان سپاه چو آن چهره خسروي ديدمي ازان نامداران بپرسيدمي که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه ستارست پيش اندرش يا سپاه يکي گفت کاين شاه روم است و هند ز قنوج تا پيش درياي سند به ايران و توران ورا بنده اند به راي و به فرمان او زنده اند بياراست روي زمين را به داد بپردخت ازان تاج بر سر نهاد جهاندار محمود شاه بزرگ به آبشخور آرد همي ميش و گرگ ز کشمير تا پيش درياي چين برو شهرياران کنند آفرين چو کودک لب از شير مادر بشست ز گهواره محمود گويد نخست نپيچد کسي سر ز فرمان اوي نيارد گذشتن ز پيمان اوي تو نيز آفرين کن که گوينده اي بدو نام جاويد جوينده اي چو بيدار گشتم بجستم ز جاي چه مايه شب تيره بودم به پاي بر آن شهريار آفرين خواندم نبودم درم جان برافشاندم به دل گفتم اين خواب را پاسخ است که آواز او بر جهان فرخ است برآن آفرين کو کند آفرين بر آن بخت بيدار و فرخ زمين ز فرش جهان شد چو باغ بهار هوا پر ز ابر و زمين پرنگار از ابر اندرآمد به هنگام نم جهان شد به کردار باغ ارم به ايران همه خوبي از داد اوست کجا هست مردم همه ياد اوست به بزم اندرون آسمان سخاست به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل به کف ابر بهمن به دل رود نيل سر بخت بدخواه با خشم اوي چو دينار خوارست بر چشم اوي نه کند آوري گيرد از باج و گنج نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج هر آنکس که دارد ز پروردگان از آزاد و از نيکدل بردگان شهنشاه را سربه سر دوستوار به فرمان ببسته کمر استوار نخستين برادرش کهتر به سال که در مردمي کس ندارد همال ز گيتي پرستنده فر و نصر زيد شاد در سايه شاه عصر کسي کش پدر ناصرالدين بود سر تخت او تاج پروين بود و ديگر دلاور سپهدار طوس که در جنگ بر شير دارد فسوس ببخشد درم هر چه يابد ز دهر همي آفرين يابد از دهر بهر به يزدان بود خلق را رهنماي سر شاه خواهد که باشد به جاي جهان بي سر و تاج خسرو مباد هميشه بماناد جاويد و شاد هميشه تن آباد با تاج و تخت ز درد و غم آزاد و پيروز بخت کنون بازگردم به آغاز کار سوي نامه نامور شهريار
خیلی عالی . سلام و درود از تاجکستان عزیز به همهي فارسی زبانان
The great Persian poet 🇦🇫🇮🇷🇹🇯
💚🤍🖤خراسان
🌹🌹🌹🌹🙏
💙💙💙💙🤗🌹🌹🌹
🇹🇯🇮🇷🇦🇫
از پاکستان اقبال لاھوری را فراموش نکن
.
سرافرازی مان در زبان شیرین پارسی مان است، پاینده باد پارسی، پارسی را پاس میداریم. پارسی جان من است، دری پاره تن من است، تاجیکی شناس من است، من از کابل
❤️🇹🇯❤️🖤⚪💚👑
از کابلی و یاز تاجیکستان؟
@@alikhademi5050 معلوم میشود که از کابل.
@@ArianaTajik اوکی فهمیدم از افغانستان هستی
@@user-hv3xg5jo1y با نامی افغانستان منم تو موافق نیستم هم اکنون جایی تو زندگی میکنی افغانستان است. اگه تاجیکستان خاکته برو به همونجا
@@alikhademi5050 مگر تاجک بودن برای خودت مشکل دارد؟
پارسی بزرگ افتخار همه جهان و همه زبان ها جهان است به افتخار شان یک لايک 👍❤️👏🌍🌎🌏
فارسی جانی من است یک فرزند تاجیکستان هستم از روسیه 🇹🇯🇮🇷🇦🇫🕋❤️💪
IRAN is land of poem and science. ایران سرزمین شعر و دانش.
زبان و فرهنگ فارسی چقدر غنی است، واقعا اشک هایم جاری شد، چی شعر های زیبا و پر از معنی و صدایی خوش و رسا، تازه شدم، و سبک، ما هم با این شعر زیبای حافظ دل خوش میباشیم که میگوید، یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ای احزان شود روزی گلستان غم مخور. موفق باشی.
Durud bar mardumi Fors! 🇮🇷🇹🇯🟩⬜⬛🔥🔥🔥🔥🔥
سلام از تاجیکستان به دوستانی ایرانی زنده و سلامت باشید
درود بر شما دوست تاجیک از ایران زمین شما هم زنده و سلامت باشید
این آقای که شعر را دکلمه میکنید افغان هست و لهجه دری بازم زنده باد فارسی زبان های جهان 🇦🇫🇮🇷🇹🇯
@@sheher4683 دوست عزیز تاجیک است افغان هویت تازه است که توسط انگلیس ها ساخته شده اما تاجیک ها هویت قدیمی و پر افتخار دارند
Salom va Durud az viloyati Khatloni Tojikiston bar kuli Forsi zabonhoe olam🇹🇯🇹🇯🇹🇯🇹🇯
Salomi durud az Tojikiston, ba forszabononi olam.
Assalomu aleikym,az Tojikiston ba tamomi forszabononi olam!🙌🙌🙌
Ва аълайкум ва ссалам
Ich bin ZAZA meine Vorfahren waren ÎRANER.. İch verstehe auch Persische Sprechen.
Zazaki Sprache ist sehr alte Sprache.
1) Zazaca Non/ auf Deutsch Brot 🍞.
2) Zazaca Mast/ auf Deutsch Jogurt.
3) Zazaca Do / auf Deutsch Butter Milch.
4) Zazaca Dest/ auf Deutsch Hand.
Salom va seposi bepoyan az Tojikiston! ❤️
Salam hamzabane tajike man...dostetan darim hanooz ...
Farsi, Iran, Afghanistan, Tajikistan long live & united like before.
You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez.
Love for Rumî and Hafez!
No, thanks.
@@baharafghanzad_0093 Ok, then maybe you need to join the rest of your pashtoon people in Pakistan. But we three can return to our common past.
@@PoemsofHafez Certainly will do so when time permits me . Will be a pleasure.
تشکر
لسان فارسی لسان بهشت است❤
لسان چی است؟ زبان. مهربورز و به پارسی شیرین سخن بگو.
Arabic is the best, and language of Quran and language of people in paradise not persian or turkich or english
@@Xulcka برو احمق
ZINDA BOD MILLATI BUZURGI FARS ,❤️❤️❤️🇭🇺🇮🇷🇦🇫❤️❤️❤️ SALOM BA SHUMO MILLATI BUZURGI MAN FARS AZ TOJIKISTON
😊
О АЛЛАХ за что ТЫ нас полюбил,что дал нам такой мелодичный,сладкий, звучный и журчаший как ручейка язык и ещё в прибавок таких великих мудрецов,которые своим наследствием покоряли миллиарды людских сердец. Многие мировые цветили изучали этот язык именно ради того что познать их философический смысл.
ای کدام زبان است
@@bestofanime2931 آین زبان تاجیک فارسی است
@@ziu1760 ای خو خط فارسی نیست
хвалить себя не красиво. для тебя твой язык красив, для многих противен.
@@sael52 Противень невеждам и необразованным ,а те кто знакомы с персидской литературой они в восторге от неё.Например кто не любить четверостишие Умари Хаяма
Salom Love from Tajikistan
سلام به شما بسیار عالی ودلنشین زنده وسلامت باشید
زنده بادهمه فارسی زبانی دنیا
بسیار سروده های زیبا وناب زنده باد پارسی دری
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
@Panturks are Donkeys🐴 داداش شکل قیافه ات خیلی ریز افتاده دندانهایت قابل شمارش نیست گرچه از قدیم گفته اند دندان چهار پای پیشکشی را نمی شمارند ولی کنجکاو شدم تا چند ساله بودنت را بدانم
@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟
رضا مرادی غیاث آبادی
چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱
در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده میشود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم).
آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه میکند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است.
آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟
در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و میگوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد.
در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد.
به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند.
چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا میگوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن».
اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را:
«اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم».
عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است.
آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲.
ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱.
روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫
روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹.
زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷.
مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲.
موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی
شهر عشق هست افغانستانم زنده جاویدان شاعران جهان گشا 🇦🇫❤❤❤❤❤🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🥰🥰🥰🥰🥰☝️☝️☝️👑👑👑👑🤲🤲🤲🤲🤲
افغانستان که شهر نیست که شهر عشق باشد یا نفرت. افغانستان کشوریست، تازه کشور هم نیست. منطقه ایست، و این منطقه، منطقه عشق نیست، منطقه نفرت است. نفرت اقوام گوناگون به یکدیگر. افغانستان یک کشتارگاه است. کشتارگاه انسانها.
شاعران بزرگ، هنر جاودانه اجداد ما در طول سنین ادامه خواهد داد، اریانا ابدی است، مانند همه پسرانش. زندا باشید، مرد از توجیکیستون 🇹🇯❤️🇮🇷❤️🇦🇫
Чонам фидои забони Ширини Модари
☝️🇹🇯🤝🇮🇷✊🏼🤝🇦🇫🤲
Love from Afghanistan 🇦🇫❤️
he is afghan
Salom va durudi bepoyon az Tojikiston ba ahli ilmu farhang!
گل نیست ماه نیست دل ماست پارسی
❤🇦🇫❤
❤️salam❤️ from India 🇮🇳 long live iran 🙏such a great country with generous people
You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez.
Love for Rumî and Hafez!
This is the voice of an Afghan though.
Lang live Iran and india💕💕💕
@@user-ce4dq2th8k Its long live,
@Sancho 🐈 Panza Ok Shakespeare, I had noticed that error & corrected it without any sarcasm unlike you but mine was a typo anyways. But I do certainly hope that you are not darker than any pots out there. Learn to take life a bet easy genius, ok?
SALOM FROM UZBAKISTON !
Великий философ писател мир Перс🇹🇯🇮🇷🇦🇫🤲
سپاس همزبان پارسی عزتت پایدار
long live Farsi
Long live Afghanistan, Iran and Tajikistan
لذت بردم
بسیار زیبا بود
مولانا افتخار افغانستان است 🥰
چرا منکر شدی ای میر کوران
نمی‌گویم که مجنون را مشوران
تو می گویی که بنما غیبیان را
ستیران را چه نسبت با ستوران
در این دریا چه کشتی و چه تخته
در این بخشش چه نزدیکان چه دوران
عدم دریاست وین عالم یکی کف
سلیمانی است وین خلقان چو موران
ز جوش بحر آید کف به هستی
دو پاره کف بود ایران و توران
در آن جوشش بگو کوشش چه باشد
چه می لافند از صبر این صبوران
از این بحرند زشتان گشته نغزان
از این موجند شیرین گشته شوران
نپردازی به من ای شمس تبریز
که در عشقت همی‌سوزند حوران
Respect
Form TJK
We are proud of our afghans I love our beautiful dari / Farsi language 🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫🇦🇫 keep it up bro
Afghan is just pashtun
@@harash4722 Afghanistan is not a Pashtun country remember that Afghanistan name was Khorasan the land of Tajik lol Afghanistan isn’t a Pashtun country it’s a Pashtun, Tajik, hazara, Uzbek, Turkmen, Baloch , Pashayi, Aimaq, Nuristanis and more ethnics it’s belong to so many ethnics and all ethnics have their own culture Pashtuns and Tajik population are almost the same don’t even try to make it Pashtun country lol
@@harash4722 99% of Afghanistan speaks Farsi even Pashtun they speak Farsi as an 1th or 2th language
Afghan🤣🤣🤣🤣
it is our Khurasan❤ and our Persian poets❤
so its Persian\ Parsi and not Afghani🤮
Not afghan ❌️🇦🇫❌️
Afghans are the enemy of farsi speaking people and khurasan
ТАШАКУРИ ЗИЁД,
Молодцы ребята и молодцы ребята из всех наших ребят и все что они делают в этом году и они не знают что они хотят и хотят их видеть в своей стране и в этом мире все хотят быть счастливы и счастливы и счастливы и счастливы в этом мире и в этом мире мы не можем быть счастливы и счастливы без вас мы не можем жить без вас и 6 не жить
عشق از پاکستان عشق از پاکستان🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰❤️🌹🌹❤️❤️❤️🌹🌹🙏🙏🙏🌹❤️🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇮🇷🇵🇰🇵🇰🇮🇷🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇮🇷🇵🇰🇵🇰❤️🌹❤️🌹🙏🙏🌹❤️❤️
درود بر شما
درود بر علامه اقبال لاهوری
@@bisarzamintarazbad5361 ممنون عزیزم 🤗💐💐💐 سلامت باشی💐💐💐🌹🌹
یک فنجان قهوه و بیرون پارک نشستم و این اشعار شیرین پارسی
به امید ازادی افغانستان/خراسان ایران مان از دست مسلمانک های بدبخت تاریک اندیش
Офарин ман ориёям дустдорам газалро
عالی بود سپاسگزارم🌹
Nizami🇦🇿❤️🇮🇷
فارسی دری= عشق❤️
Salom az Russia 🤠👍
جناب شهید خطیبی آفرین و سپاس فراوان از کار هنری و آواز دلنشین شما ، گزینه سروده ها و شعرها بسیار زیبا و جانبخش هستند!!
درود بر شما 🌹🌹🌵🌴🌾🌿🍀🌷🌷
پاینده باشین
بسیار تشکر از اشعار ناب شعرای بزرگ زبان فارسی که بازیبای و احساس بیان شد. امید همواره از چنین اشعار مستفید شویم تا خاطرات مشاعره های دوران مکتب ووطن تجدید گردد.
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
@@user-dh9gu9xs5h این چی هست؟ربطش چیه؟
@@user-eu8gq6bc3s ربطش اینه که دیگه از فردوسی بزرگتر که ندارید همان کسی که خود وسایر ایرانیان را بنده تورکها میدانسته و صراحتا سلطان تورک را خدای خود و ایرانیان می نامید یعنی زیاد به گذاشته ننگین خودتان غره نشوید و نژاد پرستی نکنید
@@user-dh9gu9xs5h کم گوخوری کن احمق بی هویت ، همین که بزبان فارسی صحبت میکنی و مینویسی، قرضداری
درود به روان اشویی دانای طوس حضرت فردوسی
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
@Panturks are Donkeys🐴خویدوده در دین زرتشتی: ازدواج با محارم یا همخوابگی با محارم؟
رضا مرادی غیاث آبادی
چهارشنبه ۸ آذر ۱۳۹۱
در متون پهلوی و متون فقهی دین زرتشتی اصطلاحی به نام «خویدوده» دیده میشود که اغلب دانشمندان و پژوهشگران دین زرتشتی و مترجمان پهلوی آنرا به معنای «ازدواج با محارم/ ازدواج با نزدیکان» گرفته‌اند. در باره خویدوده از جمله در کتاب‌های زرتشتی «روایت پهلوی»، «مینوی خرد»، «روایت آذرفرنبغ فرخزادان»، «ارداویراف‌نامه»، «دینکرد»، «دادستان دینی»، «روایات داراب هرمزد» و «زادسپرم» سخن رفته است. به موجب این متون، خویدوده پدر و دختر، خویدوه مادر و پسر، و خویدوده برادر و خواهر از شایسته‌ترین و مهمترین دستورات دینی زرتشتی و بزرگترین ثواب‌ها است که اجرای آن موجب رسیدن سریع‌تر به بهشت، و اختلال در اجرای آن جزو بزرگترین گناهان دانسته می‌شده است (مینوی خرد، بخش ۳۵ و ۳۶؛ روایت پهلوی، فصل هشتم).
آذرفرنبغ (موبد بزرگ زرتشتی) در فصل هشتادم از کتاب سوم دینکرد، خویدوده را سنتی برگرفته از آمیزش اهورامزدا با دخترش سپندارمذ می‌داند که مشی و مشیانه (نخستین آدمیان و نخستین برادر و خواهر) آنرا ادامه دادند تا به نسل همه مردمان گیتی برسد. او هرگونه آمیزش به غیر از روش خویدوده را با آمیزش گرگ و سگ، و آمیزش اسب و خر مقایسه میکند که محصول جفت‌گیری آنها از نظر نژادی پست و فرومایه خواهد شد. این نکته‌ای است که مورد توجه و تأکید زادسپرم (پیشوای بزرگ زرتشتیان) نیز قرار گرفته و در بخش بیست و ششم کتاب گزیده‌های زادسپرم، خویدوده را موجب تولید نسل پاک دانسته است.
آذرفرنبغ هر کس را که با خویدوده مخالفت ورزد و آنرا سبک بشمارد، از تبار دیوان و دشمنان مردم می‌داند. (همچنین بنگرید به: «آیین مزدک به روایت دینکرد: تنها متن بازمانده از گفتگوی مزدکیان با روحانیت زرتشتی»). او همچنین در پاسخ به مخالفان خویدوده و برای توجیه و تبلیغ دینی و ذکر محاسن آن، یادآور شده است که آیا بهتر نیست اگر زخمی در آلت مادر یا خواهر یا دختر وجود داشته باشد، پدر یا پسر یا برادر آنرا ببینند و بر آن دست برند و مرهم نهند؟
در فصل هشتم از متن «روایت پهلوی» برای تشویق مردم به اجرای خویدوده چنین توجیهی را آورده‌اند که اهورامزدا به زرتشت دستور اجرای خویدوده را می‌دهد و میگوید این کاری است که من با دخترم سپندارمذ انجام دادم و مشی نیز با مشیانه انجام داد.
در فصل ۸۶ از متن پهلوی ارداویراف‌نامه به زنان هشدار داده شده است که چنانچه از خویدوده خودداری کنند و آنرا سبک بشمارند، وارد دوزخ خواهند شد و در آنجا مارهای بزرگی وارد اندام تناسلی‌اشان خواهد شد و از دهانشان بیرون خواهد آمد.
به موجب فتوای بیستم از مجموعه فتاوی موجود در کتاب «روایت آذرفرنبغ فرخزادان» اگر دختر یا خواهر مردی به خویدوده با او رضایت و موافقت نداشته باشند، مرد می‌تواند از زور استفاده کند و زن را وادار به اینکار کند.
چنین تهدیدهایی نشانه آنست که عموم مردم از این دستور دینی رویگردان بوده‌اند و موبدان می‌کوشیده‌اند تا با نسبت دادن خویدوده به اهورامزدا و زرتشت و بیان تشویق از یکسو و تهدید از سویی دیگر، مردم را وادار به انجام آن کار کنند. نشانه دیگری از رویگردانی مردم این است که در پایان بخش هشتم از کتاب روایت پهلوی، زرتشت به اهورامزدا میگوید: «این کار سخت و دشواری است و چگونه می‌توانم خویدوده را در میان مردم رواج دهم؟» و اهورامزدا جواب می‌دهد: «به چشم من نیز چنین است، اما وقتی کردار نیک باشد، نباید دشوار و سخت باشد. به خویدوده کوشا باش و دیگران را نیز کوشا کن».
اما نکته‌ای که نگارنده قصد دارد آنرا در این گفتار پیش بکشد، اینست که با توجه به برخی شواهد، به نظر می‌رسد که منظور از خویدوده منحصراً «ازدواج با محارم» نیست و معنای «همخوابگی با محارم» را نیز می‌دهد. چه به شکل ازدواج باشد و چه به شکل هم‌بستری‌‌های موردی یا مکرر. به این عبارت‌ها که در فصل هشتم کتاب روایت پهلوی آمده است، توجه کنیم و ببینیم آیا این توصیه‌های دینی مفهوم «ازدواج» را می‌رساند یا مفهوم «همخوابگی» را:
«اگر مردی یک خویدوده با مادر و یکی نیز با دخترش کند، آنکه با مادر بوده، برتر از دختر است». «اگر با دختر و خواهرش خویدوده کرده باشد، آنکه با دختر بوده، برتر از آنست که با خواهر بوده باشد». «اگر پدری با دختر حلال‌زاده و تنی خودش خویدوده کند، برتر است؛ اما اگر با دختر نامشروع خودش که محصول آمیزش با زن دیگران بوده باشد، خویدوده کند، باز هم ثواب می‌برد». «روزی جمشید با خواهرش جمک بخوابید و از ثواب این همخوابگی بسیاری از دیوان بشکستند و بمردند». «اهورامزدا به زرتشت گفت که خویدوده بهترین و برترین کارها است. کسی که یکبار نزدیکی کند، هزار دیو می‌میرد؛ اگر دوبار نزدیکی کند، دو هزار دیو می‌میرد؛ اگر سه بار نزدیکی کند، سه هزار دیو می‌میرد؛ اگر چهار بار نزدیکی کند، مرد و زن رستگار خواهند شد». «پسر به مادر و پدر به دختر و برادر به خواهر باید بگوید که تن خود را برای آمیزش کردن به من بده تا اهورامزدا را خشنود کنیم و جای نیکی در بهشت بیابیم».
عبارات بالا و بخصوص انجام چندین باره خویدوده توسط یک شخص بر روی مادر و خواهر و دختر خود، نشان می‌دهد که منظور از خویدوده در دین بهی زرتشتی «ازدواج با محارم» نیست، بلکه «همخوابگی و آمیزش با محارم» است.
آذرفرنبغ پسر فرخزاد، دینکرد، ترجمه فریدون فضیلت، کتاب سوم، جلد یکم، تهران، ۱۳۸۱، صفحه ۱۴۳ تا ۱۵۲.
ارداویراف‌نامه، ترجمه به فرانسه از فیلیپ ژینیو، ترجمه به فارسی از ژاله آموزگار، چاپ دوم، تهران، ۱۳۸۲، صفحه ۹۱.
روایت آذرفرنبغ فرخزادان، ترجمه حسن رضائی باغ‌بیدی، تهران، ۱۳۸۴، صفحه ۱۶٫
روایت پهوی، ترجمه مهشید میرفخرایی، تهران، ۱۳۹۰، صفحه ۲۱۹ تا ۲۲۹.
زادسپرم، گزیده‌های زادسپرم، ترجمه محمدتقی راشد محصل، تهران، ۱۳۶۶، صفحه ۳۷.
مینوی خرد، ترجمه احمد تفضلی، ویرایش سوم، تهران، ۱۳۸۰، صفحه ۵۰ تا ۵۲.
موضوع: رنج‌های بشری کلیدواژه‌ها: دین زرتشتی, زن‌ستیزی و بهره‌کشی از زنان, سختگیری‌های مذهبی
IN SHER NEST IN NIDOE NOLAI MARDUMI FORSIZABONON ASHKAM SHASHQATOR SHUD MO SAMARQANDIYON 💯☝🏿👏👍💐💝👏👍💐💝👍💐💝👏👍💐💝👈🏿
آفرين برشما باد و درود بر همه پارسي زبانان لطيف و فكور از دين و مذهب و مسلك و گويشي
دنیا کی نہایت شیریں زبان کے شعری لباس میں انتشار معارف بڑی پر کشش سوغات ہے۔کاش فارسی زبان سب سیکھ لیتے۔
You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez.
Love for Rumî and Hafez!
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
@farzin hajipour بیار بخوانم اما تو اگر میخواهی از هر شاعر بزرگی که هندی گوی است یا همان فارسی بخواه تا اشعار پاچه خواریش برای تورکها را بیارم به دلخواه خودت هر شاعر ی که دوست داری بنویس وانتخاب کن فقط شاعر معروف و بزرگ هندی گوی باشد
@farzin hajipour خوب من حاضرم برای اثبات هندوستانی بودن زبان اجداد شما صدها بیت شعر از اعتراف شاعران فارسی در هندی نامیدن زبان فارسی وحتی هندی نامیدن خود شان برات بیارم آیا تو عرضه داری تنها چند خط سند بدهی که مثلا زبان ما مغولی است مشکل مغول بودن یا فارس بودن نیست بلکه مشکل اینه که وقتی کار و بار اجداد شما فقط پاچه خواری کردن برای تورکها بوده دیگه زیاد دنبال نژادپرستی نباید باشید فقط همین
هرچه فراتر باشی
باسه او ذره ای نیستی
و من حق بهت میدم 💛
Эй ғунчаи хобида, чу наргис нигарон хез!
Кошонаи мо рафт ба тороҷи ғамон, хез!
Аз нолаи мурғи чаман, аз бонги азон хез!
Аз гармии ҳангомаи оташнафасон хез!
Аз хоби гарон, хоби гарон, хоби гарон хез!
Аз хоби гарон хез!
Tashakkur be shomo! 🇹🇯🇮🇷🇦🇫
گُل نیست ماه نیست دل ماست پارسی
غوغای کوه ترنم دریاست پارسی ♥️
از کدام شاعر این شعر نوشتہ
@@aimosjjj3100 شاعر(قهار عاصی) از آستان پنجشیر خراسان افغانستان
@@mashooqullahahmadi2714 افغانی
باح باح
@@aimosjjj3100 ادب داشته باش, (افغانی) اسم واحد پولی افغانستان است،
مگر میشه ما شمارا تومان بی ارزش خطاب کنیم؟
من مطمئن هستم که شما فارس نیستید اگر میبودید چنین بی ادبی نمیکردید،
چه میدانم شاید عرب لک لر و کرو کور باشید.
@@mashooqullahahmadi2714 بے ادبی نکردہ ام
واقعا
آفرین فرستم برائ آن شاعر عظیم
سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله سبحان الله
🇹🇯🇦🇫🇮🇷 Persi
من تاجیک اهل افغانستانم
من افغان نیستم درود بر پارسی زبانان جهان
شما اهل خراسان بزرگ هستید
مرده باد بر نژاد پرستان وتفریقه جویان اهل جهان . زنده باد آزادی و صلح .
@@alirezasohraby5575
فکر کنم، که از تاریخ اصیل بی خبری . ایران , افغانستان و باقی کشورهای هم سرحد همه در زمانی اهل خراسان بودند . آما با گذشت زمان از هم جدا شدند . یکی ایران شد. دیگری افغانستان , دیگری تاجیکستان هند و بقیه .
@@alirezasohraby5575
برای من انسان و انسانیت مهم است .
I don't care about the resist people what they think.
@@alirezasohraby5575
Really 🤔
Salom ba hamai forsi zaboni olam , az shahri Kiropol 🇹🇯👌
DOROD bar shoma hamtabori TAJIK
🇮🇷🇹🇯
love from pakistan karachi
واه واه چی اشعار پر از فهم و درایت خداوند خیر دهد برایتان
6l.
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
Огромная спасибо автору за столь познавательной деятельности!💓
Салом ва дуруд ба хамаи форсизабонони дунё,аз ш.Красноярск
Alekum salom az shashri Krasnoyarsk
سربلند باد شعر پارسی زحمات شما قابل قدر میباشد.
بسیار عالی در حفظ و امان الله باشید
Love love love persian language❤ just please add urdu subtitles please love from India🇮🇳
От куда персидский понимаешь?
دل ماست پارسی❤❤
Аз Ҳинду Самарқанду Ироқу Ҳамадон хез!
Аз хоби гарон, хоби гарон, хоби гарон хез,
Аз хоби гарон хез!
متشکرم بخاطر این مطلب مفید سپاس
افتخار تاجیک ها ....
Кадом точикхо? Хами шумо зайбааааат кадагиен. Форсизабон бгу. Ягонтаи хами шоирон да Точикистон набдагиан гайр аз Рудаки. Бад Ягонтаи ино забони шумора намедона. Точики форси шумурда намеша.
@@Alex-ij4xg هههههه...هرکه آریایی بود تاجیک است هرکه فارسی زبان بود تاجیک است ...
@@Alex-ij4xg زیادی ایرانی ها از نژاد عرب ترک است بلی اینها آریایی نیست ...
@@Alex-ij4xg هیج کدام نداره. سعدی، بلخی. نظامی، فردوسی، عمر خیام و غیره اینها عادت دارن همه را به نام خود کنند. همه ی فارسی زبان ها را فارسی زبان خطاب نمی کنند، تاجیک هستند میگن همه 😅😅. ولی از فارسی سر هم در نمیارند. مدت 20 سال تاجیکستان بودم، خیلی مردم جالبی هستند
نظامی‌گنجوی ترک از گنجه ازریباجان هستش ربطی به فارس تازی عرب نداره
ماشاءالله خیلی عالی سرودین روح انسان ره تازه میکند امید وارم بتهرینهاره درست کنید تا دل غمگین ما شاد شود ... سپاس جهان
عالیست! تشکر که فرصت شنیدن و آموختن را به ما عطا فرمودید.
سپاس فراوان بابت اشعار دلنشین و ناب تان ❤
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
با سپاسی دیگر از گردآوری این مجموعه. پیروز و سربلند باشید
عالی و ماندگار
رغم انني لا افهم الفاريسية .
احب هده الثقافة
This channel is a treasure on RUclips. I cannot thank you enough for your work.
You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez.
Love for Rumî and Hafez!
@@PoemsofHafez what is your page?
❤❤❤❤
(هر مردِ شتردار، اویس قرنی نیست)
انتخاب بسیار عالی از اشعار ناب 🌹بامید صحتمندی وموفقیت در کار ها 🙏🍀🍀🍀
لااله الاالله وحده لا شریک له له الملک و له الحمد وهو الله کل شی قدیر
بسیار زیبا و با ارزش است ،از زحمات شما تشکر و قدردانی میکنیم.
feels like i’m watching a mini film that i should’ve paid for, thank you for this
Bisyri shoiron dar ishqi Hudo saroidaand, Hofiz va Bedil ci baland va behamto hondaand,Rumi, Attor, Nizomi, Amir Dehlavi, Jomi, Hiloli.
،واقعا عالی است،،،، و زحمات تان درگرداوری این اشعار ستودنیست!!!!!!!!! موفق باشید!!!!!!!!
Zaboni shirini Forsi 🇹🇯🇮🇷🇦🇫🌹
Witam, Salam Persian 🇮🇷🤚🇵🇱Lahistan, قصه گویی جالب، ممنون، اما فقط تماشا چون زبان فارسی را نمی شناسم، با خدا Hodafest.
It's Afghan
Iran Afghanistan Tajikistan it's Persian this trees country speaks the same language with different dialect 🥰😍😘💙❤💜
Ich bin in Buchs St.Gallen
Lahistan dili turkçe mi Rusça mi
Lahistan dili turkçe mi Rusça mi
ممنونم برای این برنامه ذیباتون
بسیار بسیار زیبا و پسندیده 👌👍👊✌️❤️
Миллати точку форс доимо пешсафанд.
Аз миллати точикам ифтихор дорам. Форс забонон ба пеш...
SALOMALEKUM AZ AMIRATI BUHORO!!!
خداوند برکت بتی‌تان
In hamzabononi chirini man Tojikidton Afgoniston Iron Kurdistan ba Peh
سپاس فراوان از کار زیبای شما، بسیار لذت بردیم
ممنون !ممنون!بسیا زحمت کشیدیدو بسیار با احساس انها را قرایت کردند .پایدار و سالم باشید!♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
عالی هموطن 🇦🇫🇦🇫🙏🙏🇦🇫🇦🇫
درود بر این برنامه
Behtareenee
Qiroat" MODAR"
SAYORAY RADJABE
جزاک الله خیر❤❤❤❤❤❤
این راوی فکرکنم تاجیک بود..درودواقعازیباخواندی .احسنت چه لحجه زیبایی داریی اولین باره گوش کردم به اینچنین زیبایی ندیدم زنده باشی ومانا
به احتمال زیاد تاجیک افغانستان ، گویش کابلی.
ما تاجیک ها زبان خود را فارسی دری می‌گویم و لهجه کم متفاوت از لهجه ایران
It's like a feature film. Thanks for time you put into this. Much appreciated
You can check our page if you are interested in translated Persian poems, Poemsofhafez.
Love for Rumî and Hafez!
سپاس فراوان از زحماتتان.بسیار خوب دکلمه شده.
موفق و کامگار باشید با این ویدیو ی پر محتوا و گرانقدر. واقعا که خیلی زیباست . منتظر. انشالله🙏🙏🙏🌹
ستايش سلطان محمود
جهان آفرين تا جهان آفريد
چنو مرزباني نيامد پديد
چو خورشيد بر چرخ بنمود تاج
زمين شد به کردار تابنده عاج
چه گويم که خورشيد تابان که بود
کزو در جهان روشنايي فزود
ابوالقاسم آن شاه پيروزبخت
نهاد از بر تاج خورشيد تخت
زخاور بياراست تا باختر
پديد آمد از فر او کان زر
مرا اختر خفته بيدار گشت
به مغز اندر انديشه بسيار گشت
بدانستم آمد زمان سخن
کنون نو شود روزگار کهن
بر انديشه شهريار زمين
بخفتم شبي لب پر از آفرين
دل من چو نور اندر آن تيره شب
نخفته گشاده دل و بسته لب
چنان ديد روشن روانم به خواب
که رخشنده شمعي برآمد ز آب
همه روي گيتي شب لاژورد
از آن شمع گشتي چو ياقوت زرد
در و دشت برسان ديبا شدي
يکي تخت پيروزه پيدا شدي
نشسته برو شهرياري چو ماه
يکي تاج بر سر به جاي کلاه
رده بر کشيده سپاهش دو ميل
به دست چپش هفتصد ژنده پيل
يکي پاک دستور پيشش به پاي
بداد و بدين شاه را رهنماي
مرا خيره گشتي سر از فر شاه
وزان ژنده پيلان و چندان سپاه
چو آن چهره خسروي ديدمي
ازان نامداران بپرسيدمي
که اين چرخ و ماهست يا تاج و گاه
ستارست پيش اندرش يا سپاه
يکي گفت کاين شاه روم است و هند
ز قنوج تا پيش درياي سند
به ايران و توران ورا بنده اند
به راي و به فرمان او زنده اند
بياراست روي زمين را به داد
بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
جهاندار محمود شاه بزرگ
به آبشخور آرد همي ميش و گرگ
ز کشمير تا پيش درياي چين
برو شهرياران کنند آفرين
چو کودک لب از شير مادر بشست
ز گهواره محمود گويد نخست
نپيچد کسي سر ز فرمان اوي
نيارد گذشتن ز پيمان اوي
تو نيز آفرين کن که گوينده اي
بدو نام جاويد جوينده اي
چو بيدار گشتم بجستم ز جاي
چه مايه شب تيره بودم به پاي
بر آن شهريار آفرين خواندم
نبودم درم جان برافشاندم
به دل گفتم اين خواب را پاسخ است
که آواز او بر جهان فرخ است
برآن آفرين کو کند آفرين
بر آن بخت بيدار و فرخ زمين
ز فرش جهان شد چو باغ بهار
هوا پر ز ابر و زمين پرنگار
از ابر اندرآمد به هنگام نم
جهان شد به کردار باغ ارم
به ايران همه خوبي از داد اوست
کجا هست مردم همه ياد اوست
به بزم اندرون آسمان سخاست
به رزم اندرون تيز چنگ اژدهاست
به تن ژنده پيل و به جان جبرئيل
به کف ابر بهمن به دل رود نيل
سر بخت بدخواه با خشم اوي
چو دينار خوارست بر چشم اوي
نه کند آوري گيرد از باج و گنج
نه دل تيره دارد ز رزم و ز رنج
هر آنکس که دارد ز پروردگان
از آزاد و از نيکدل بردگان
شهنشاه را سربه سر دوستوار
به فرمان ببسته کمر استوار
نخستين برادرش کهتر به سال
که در مردمي کس ندارد همال
ز گيتي پرستنده فر و نصر
زيد شاد در سايه شاه عصر
کسي کش پدر ناصرالدين بود
سر تخت او تاج پروين بود
و ديگر دلاور سپهدار طوس
که در جنگ بر شير دارد فسوس
ببخشد درم هر چه يابد ز دهر
همي آفرين يابد از دهر بهر
به يزدان بود خلق را رهنماي
سر شاه خواهد که باشد به جاي
جهان بي سر و تاج خسرو مباد
هميشه بماناد جاويد و شاد
هميشه تن آباد با تاج و تخت
ز درد و غم آزاد و پيروز بخت
کنون بازگردم به آغاز کار
سوي نامه نامور شهريار
@@user-dh9gu9xs5h
خیلی عالی .🙏🙏🙏🌹🌹