Δρόμοι καυτοί, Ελλάδα χώρα - φυλακή στήνω την άμυνα όσο ο μαλάκας που μένει από πάνω μου στήνει αφτί Δίπλα μας βία, η φάση είναι εμείς ή αυτοί. Ερωτευμένοι μ’ ότι μοιάζει απειλή. Αν είναι να πέσουμε θα ‘ναι πάνω στα κεφάλια τους σαν την βροχή. Σε καθηλώνει το άγχος, το ξέρω, μα δε σε φοβάμαι είσαι βράχος Στον κόσμο των άριστων ποιος θα ορίσει αν νιώθεις, ντύνεσαι ή λέγεσαι λάθος; Δε με νοιάζουν οι ράπερς, απέναντί μου φασίστες και κράτος κι αν χάνομαι να ‘χεις το νου σου θα σε ξαναβρώ κάποτε, κάπου και κάπως… Ακόμα στα ίδια, ακόμα μοιράζω τις φρίκες μου αυτόνομα ακόμα για κάποιους στον λάκκο θα έπεφτα ή χωρίς δεύτερη σκέψη θα σκότωνα. Απέχω ακόμα από το προϊόν, δε με προσέλκυσε ακόμα το δόλωμα. Εδώ κάποιοι δεν έχουν παρόν ούτε μέλλον, σβήνουν χαμόγελα πρόωρα. Όσο ανασαίνουμε τόσο θα βρίσκουνε λόγο να μας επιτίθονται τα παιδιά σας θα γίνουν αυτό που φοβάστε γιατί τα παιδιά σας δεν πείθονται. Δεν αρκούν εκκενώσεις ούτε και συλλήψεις, οι ιδέες μας δε φυλακίζονται οι ιδέες που με δάκρυα μεγάλωσαν, οι ιδέες που με δάκρυα ακονίζονται. Γυρνάμε τον κόσμο, γυρνάμε την σφαίρα Γυρνάμε την νύχτα, γερνάμε την μέρα Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι; Άθελα γίναμε η απάντηση μέσα στη βάναυση ροπή που βάλθηκε τα πάντα να καταπιεί. Σήμα κινδύνου το ραπ μου, σήμα κινδύνου απ’ τους πρόποδες του βράχου Άκου! Φέρνω εγκώμια θανάτου με γεύση φωτιάς και μ’ άρωμα ασφάλτου. Πάνω απ’ το κάστρο με μαύρη σημαία, εκπέμπω εκεί που δε πιάνει η κεραία, τιμή και καμάρι μου να κουβαλάω το ελάττωμα του να αισθάνομαι ακραία. Πίσω απ’ τα φώτα τους ψάχνω ακόμα την θέα, αυτή που ξεφεύγει από τον προβολέα. Βρες μου κάτι να μοιάζει μ’ εμπόδιο και πάνω του σκάω ακαριαία. Οι φίλοι μου γίναν και πάλι παιδιά την χαμένη γενιά εκπροσωπούν, οι φίλες μου μάθανε να μη σωπαίνουν κι ας μέσα τους ψυχορραγούν. Είμαι απ’ αυτούς που φτύνουν αγκάθια, όχι απ’ αυτούς που ψυχαγωγούν, τέρατα βγήκαν σεργιάνι στην πόλη, βάλαν στολές και με λύσσα θέλουν να τραφούν. Οι αόρατοι δολοφονούνται στα σύνορα, για σένα απλά μεσημέρι έχεις αίμα στα χέρια σου κι ας μην ακούμπησες ούτε στιγμή το μαχαίρι. Στον πλανήτη του μίσους όλοι μας πρόσφυγες, όλοι μας ξένοι, όλοι μας ξένοι μα όλοι μας όρθιοι, όλοι ποτέ μας σκυμμένοι.
![Felix "Unfair" | [Stray Kids : SKZ-PLAYER]](http://i.ytimg.com/vi/Oswujxm2Ag0/mqdefault.jpg)
Τι εγκέφαλος είναι αυτός αγόρι μου!!
Δύναμη!
Παρά πολύ όμορφη δουλειά!! Μπράβο!!
Ο ήρωας έπαθε πυρακανθο.
Το feat που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμαστε.
Υπέροχο artwork πολύ ωραιο track
Δύναμή
Είσαι από αυτούς που μας κράτησαν τα πιο δύσκολα χρόνια, όχι από αυτούς που ψυχαγωγούν!
👌👌👌
Μπράβο ρε Σπύρο...! Σεβασμός.
Pali edw 🖤✊🏻
Το χρειαζόμασταν αυτές τις μέρες, ειλικρινά
Πολύ καλό 👏👏!! Καλοτάξιδο!!
Κολημμμμμμμμμμμααααα
Φόκο!
Δρόμοι καυτοί, Ελλάδα χώρα - φυλακή
στήνω την άμυνα όσο ο μαλάκας που μένει από πάνω μου στήνει αφτί
Δίπλα μας βία, η φάση είναι εμείς ή αυτοί. Ερωτευμένοι μ’ ότι μοιάζει απειλή.
Αν είναι να πέσουμε θα ‘ναι πάνω στα κεφάλια τους σαν την βροχή.
Σε καθηλώνει το άγχος, το ξέρω, μα δε σε φοβάμαι είσαι βράχος
Στον κόσμο των άριστων ποιος θα ορίσει αν νιώθεις, ντύνεσαι ή λέγεσαι λάθος;
Δε με νοιάζουν οι ράπερς, απέναντί μου φασίστες και κράτος
κι αν χάνομαι να ‘χεις το νου σου θα σε ξαναβρώ κάποτε, κάπου και κάπως…
Ακόμα στα ίδια, ακόμα μοιράζω τις φρίκες μου αυτόνομα
ακόμα για κάποιους στον λάκκο θα έπεφτα ή χωρίς δεύτερη σκέψη θα σκότωνα.
Απέχω ακόμα από το προϊόν, δε με προσέλκυσε ακόμα το δόλωμα.
Εδώ κάποιοι δεν έχουν παρόν ούτε μέλλον, σβήνουν χαμόγελα πρόωρα.
Όσο ανασαίνουμε τόσο θα βρίσκουνε λόγο να μας επιτίθονται
τα παιδιά σας θα γίνουν αυτό που φοβάστε γιατί τα παιδιά σας δεν πείθονται.
Δεν αρκούν εκκενώσεις ούτε και συλλήψεις, οι ιδέες μας δε φυλακίζονται
οι ιδέες που με δάκρυα μεγάλωσαν, οι ιδέες που με δάκρυα ακονίζονται.
Γυρνάμε τον κόσμο, γυρνάμε την σφαίρα
Γυρνάμε την νύχτα, γερνάμε την μέρα
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοι;
Άθελα γίναμε η απάντηση μέσα στη βάναυση ροπή που βάλθηκε τα πάντα να καταπιεί.
Σήμα κινδύνου το ραπ μου, σήμα κινδύνου απ’ τους πρόποδες του βράχου
Άκου! Φέρνω εγκώμια θανάτου με γεύση φωτιάς και μ’ άρωμα ασφάλτου.
Πάνω απ’ το κάστρο με μαύρη σημαία, εκπέμπω εκεί που δε πιάνει η κεραία,
τιμή και καμάρι μου να κουβαλάω το ελάττωμα του να αισθάνομαι ακραία.
Πίσω απ’ τα φώτα τους ψάχνω ακόμα την θέα, αυτή που ξεφεύγει από τον προβολέα.
Βρες μου κάτι να μοιάζει μ’ εμπόδιο και πάνω του σκάω ακαριαία.
Οι φίλοι μου γίναν και πάλι παιδιά την χαμένη γενιά εκπροσωπούν,
οι φίλες μου μάθανε να μη σωπαίνουν κι ας μέσα τους ψυχορραγούν.
Είμαι απ’ αυτούς που φτύνουν αγκάθια, όχι απ’ αυτούς που ψυχαγωγούν,
τέρατα βγήκαν σεργιάνι στην πόλη, βάλαν στολές και με λύσσα θέλουν να τραφούν.
Οι αόρατοι δολοφονούνται στα σύνορα, για σένα απλά μεσημέρι
έχεις αίμα στα χέρια σου κι ας μην ακούμπησες ούτε στιγμή το μαχαίρι.
Στον πλανήτη του μίσους όλοι μας πρόσφυγες, όλοι μας ξένοι,
όλοι μας ξένοι μα όλοι μας όρθιοι, όλοι ποτέ μας σκυμμένοι.
grapsta na ksipnaei kosmos!!!!!!
Τι έγραψες ρε ΗΡΩΑ 🔥🔥🔥🔥
ΧΑΙΡΕ ΚΑΙ ΖΕΙ!!!
🔥🔥🔥 πολύ ωραία δουλειά.
💣💣💣
ωραιοι!
🔥🔥
wow, μελωδικό ρεφρέν και στιχάρες. Άντε γεια!
🖤🖤🖤🖤
!
Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού
και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;...
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Πρώτη;✊✊✊
Τι έχετε γράψει ρε;
🔥🔥🔥
🔥🔥