Yalnızlık beni tüm hayatım boyunca izledi, her yerde. Barlarda, arabalarda, kaldırımlarda, dükkânlarda, her yerde. Kaçış yok. Ben Tanrı’nın yalnız adamıyım.
Son 1 senedir ABD'de yaşıyorum ve birebir aynıyım. Oğuz abiye bakınca kendimi görüyorum ama bir fark var. O tek kişilik dev kadro gibi yalnız olsa da eğlenmesini biliyor.
Üniversiteyi bitirdim arkadaşlarımdan uzağa memleketime geldim. Bir yıl boyunca durmadan kpss çalıştım, süreci yaşayanlar bilir, gerçekten insanlardan uzaklaşıp kendinizi derslerinize vermeniz gereken bi süreçtir, her şeyden herkesten uzaklaştım, etrafımda bir tane bile insan kalmadı. Sınavdan istediğim puanı aldım ama eski sosyal hayatıma dönemedim. Sürekli yalnızım. Yemek yiyecek sohbet edecek dışarıda çıkıp dolaşacak bir tane bile arkadaşım yok, kız arkadaşım yok. Dehşet bi boşluğun içindeyim.
bi bakim kapatirim dedim her kelimede dehşete düştüm bu kadar mi aynı olunur.. yalniz olim insanlardan uzaklasim demeyin yutuyo sizi bazen anneniz bi cumleyi direkt anlatmak yerine uzatsa ona bile tahammul edemeyecek seviyeye geliyorsunuz bu boyle yorumlardaki arkadaslar gibi 1 ayda falan olucak is de degil. hiç hafif degil hiç
10 yıldır hiç değişmeyen favori yayıncım. Yayıncıdan da öte bir abi gibi. Götünü başını oynatmayan, insanlara takipçilerine değer veren adam gibi adam. ♥
Bugün 20. Yaş günüm. Adıyaman'dayım. Üniversite sınavına 1 ay sonra gireceğim. Pek bir hazırlığım olmadı ama yinede girerim herhalde. Enkaza dönüşen çocukluğumun şehirinde tek konuşacak bir kişi bile kalmadı. 1 yıldır dışarıya çıkmıyorum. Hali hazırda az olan arkadaşlarım artık yok. Kimisi öldü kimisi üniversite okuyor kimisi yurt dışında. Eskiden yanlızlığı tercih ederdim ama şuan galiba zorunluluktan yanlız kaldım. Yıllardır başarısız biri gibi görüldüm belki de ilk başta yanlızlığı tercih etmemin sebebi buydu. Burada her günüm aynı. Sanki son 3-4 senede hiç bir şey yaşamadım. Aklımda kalan şeyler depresiflik yanlızlık ve uyuyamamak. Kendime bu dönemde çok zarar verdim ister istemez. Artık en basit şeyleri dahi yaparken zorlanıyorum. Bana işkence gibi geliyor. Unutuyorum her şeyi. Artık beynime dahi kabul ettirmişim birçok şeyi akılda tutmanın anlamsızlığını. Zamanında çevremden gördüklerim yüzünden güvensizim her şeye. Oğuz Abiyi bu yüzden kendime çok yakın görürüm. Sadece aklımdakileri paylaşmak istedim .
Oğuz abi benim duygularımı öne çıkarıyor, 10 senedir izliyorum, gerçekten dediklerinin hepsine katılıyorum, yalnızlık çok kötü bir şey, keşke insanlar kimseye muhtaç olmadan yaşayabilse ama olmuyor maalesef... :(
Bazı geceler yalnızlığım boğuyor, karanlık, evde ses yok, gece geç saatlerde daha da ağırlaşıyor bu durum uyku tutmuyor, kalkıyorum boş boş karanlık koridorda dolaşıyorum sonra bir sigara yakıyorum. Bitene kadar hem ağlıyorum hem dumanı içime çekiyorum. Hiçbir şey zevk vermiyor yediğim yemek, izlediğim film, okuduğum kitap, mastürbasyon bile, hepsi boş hepsi, hepsi, hepsi...
Üstüne söylenecek söz yok. Aynılarını ben de yaşadım. Yalnızlık ilk başta cazip gelir, her şeyi yapabileceğini sanarsın. Sonra etrafta arkadaşlarıyla dolaşanları gördüğün zaman üzülürsün. İnsan içine karıştığında başkalarının tavırları seni rahatsız eder. Sonuçta yine yalnızsındır, arafta kalmış gibi...
Yalnızlık beni tüm hayatım boyunca izledi, her yerde. Barlarda, arabalarda, kaldırımlarda, dükkânlarda, her yerde. Kaçış yok. Ben Tanrı’nın yalnız adamıyım.
Son 1 senedir ABD'de yaşıyorum ve birebir aynıyım. Oğuz abiye bakınca kendimi görüyorum ama bir fark var. O tek kişilik dev kadro gibi yalnız olsa da eğlenmesini biliyor.
bundan 7 8 sene önce kendinden çok emindi sasi yalnızlığı bekarlığı överdi anlaşılan insan yaşlandıkça yalnızlığa karşı direncini kaybediyor
Neresi en yalnız adammış.Yayınlarında konuştuğu muhabbet ettiği yazıştığı birçok kişi var.Siz hayatınızda yalnız kişi görmediniz.
Fazla düşünmek hastalıktır , gereğinden fazla empati kurmakta buna dahil.
yalnızlığa alışmış bir insanı sevmek zordur
Üniversiteyi bitirdim arkadaşlarımdan uzağa memleketime geldim. Bir yıl boyunca durmadan kpss çalıştım, süreci yaşayanlar bilir, gerçekten insanlardan uzaklaşıp kendinizi derslerinize vermeniz gereken bi süreçtir, her şeyden herkesten uzaklaştım, etrafımda bir tane bile insan kalmadı. Sınavdan istediğim puanı aldım ama eski sosyal hayatıma dönemedim. Sürekli yalnızım. Yemek yiyecek sohbet edecek dışarıda çıkıp dolaşacak bir tane bile arkadaşım yok, kız arkadaşım yok. Dehşet bi boşluğun içindeyim.
İnce ve zeki insanlar için dünya acı verici bir yer oluyor bazen malesef
BİZ YOKUZ YOKSUN HAYATINA SAVAŞTIGIN HİÇ BİRŞEY YOK NE SEVGİLİN NE ANAN BABAN NE MUTLULUKLARIN
bi bakim kapatirim dedim her kelimede dehşete düştüm bu kadar mi aynı olunur.. yalniz olim insanlardan uzaklasim demeyin yutuyo sizi bazen anneniz bi cumleyi direkt anlatmak yerine uzatsa ona bile tahammul edemeyecek seviyeye geliyorsunuz bu boyle yorumlardaki arkadaslar gibi 1 ayda falan olucak is de degil. hiç hafif degil hiç
Seçilmiş yalnızlık olgunlaştırır, içine düşülen yalnızlık ise çürütür...
10 yıldır hiç değişmeyen favori yayıncım. Yayıncıdan da öte bir abi gibi. Götünü başını oynatmayan, insanlara takipçilerine değer veren adam gibi adam. ♥
zor insan olmak gerçekten zor bir şey yaşamayan anlamaz tek faydası onlarca yüzlerce boş samimiyetsiz arkadaşlıklar yerine 1 2 has arkadşın oluyor
Bugün 20. Yaş günüm. Adıyaman'dayım. Üniversite sınavına 1 ay sonra gireceğim. Pek bir hazırlığım olmadı ama yinede girerim herhalde. Enkaza dönüşen çocukluğumun şehirinde tek konuşacak bir kişi bile kalmadı. 1 yıldır dışarıya çıkmıyorum. Hali hazırda az olan arkadaşlarım artık yok. Kimisi öldü kimisi üniversite okuyor kimisi yurt dışında. Eskiden yanlızlığı tercih ederdim ama şuan galiba zorunluluktan yanlız kaldım. Yıllardır başarısız biri gibi görüldüm belki de ilk başta yanlızlığı tercih etmemin sebebi buydu. Burada her günüm aynı. Sanki son 3-4 senede hiç bir şey yaşamadım. Aklımda kalan şeyler depresiflik yanlızlık ve uyuyamamak. Kendime bu dönemde çok zarar verdim ister istemez. Artık en basit şeyleri dahi yaparken zorlanıyorum. Bana işkence gibi geliyor. Unutuyorum her şeyi. Artık beynime dahi kabul ettirmişim birçok şeyi akılda tutmanın anlamsızlığını. Zamanında çevremden gördüklerim yüzünden güvensizim her şeye. Oğuz Abiyi bu yüzden kendime çok yakın görürüm. Sadece aklımdakileri paylaşmak istedim .
Yalnızlığın en zor yanı sevgisizliktir...
Oğuz abi benim duygularımı öne çıkarıyor, 10 senedir izliyorum, gerçekten dediklerinin hepsine katılıyorum, yalnızlık çok kötü bir şey, keşke insanlar kimseye muhtaç olmadan yaşayabilse ama olmuyor maalesef... :(
Bazı geceler yalnızlığım boğuyor, karanlık, evde ses yok, gece geç saatlerde daha da ağırlaşıyor bu durum uyku tutmuyor, kalkıyorum boş boş karanlık koridorda dolaşıyorum sonra bir sigara yakıyorum. Bitene kadar hem ağlıyorum hem dumanı içime çekiyorum. Hiçbir şey zevk vermiyor yediğim yemek, izlediğim film, okuduğum kitap, mastürbasyon bile, hepsi boş hepsi, hepsi, hepsi...
Üstüne söylenecek söz yok. Aynılarını ben de yaşadım. Yalnızlık ilk başta cazip gelir, her şeyi yapabileceğini sanarsın. Sonra etrafta arkadaşlarıyla dolaşanları gördüğün zaman üzülürsün. İnsan içine karıştığında başkalarının tavırları seni rahatsız eder. Sonuçta yine yalnızsındır, arafta kalmış gibi...
Yalnızlık inanılmaz zor be yalnız kaldıkça insanlara olan güvenin de azalıyor sanki bir paradoks gibi girdimi çıkamıyorsun bu durumdan.
"Herkes hakettiği gibi yaşar derler ya o bende de var biraz,evet."