Zdobyłam tytuł licencjata i nie poszłam na mgr. Minęły 2 lata i wciąż słyszę, że już byłabym po, czy nie żałuję... a ja myślę, że podjęłam wtedy taką decyzję i była to najlepsza decyzja dla mnie w tamtym momencie. Nadal nie mam pojęcia co robić ze swoim życiem, ale nie żałuję mojej decyzji nawet kiedy inni ciągle ją podważają 🤷♀️
To jest piękne zdanie: to była najlepsza decyzja w danym momencie. Lubię sobie tak mówić, że niezależnie od tego, jak wybrałabym teraz, wtedy uważałam, że to najlepszy wybór (ale tu nie mówię o studiowaniu tylko w ogóle o przeszłych decyzjach).
Spoko, mi po inżynierze wszyscy znajomi którzy poszli na mgr próbują mi wmówić że źle zrobiłam XDDD ja się tym nie przejmuje, tylko ograniczeni ludzie mogą tak mówić 🙄
Również zakończyłam edukację na licencjacie i podobne komentarze słyszałam. A ja tylko przewracam oczami do dziś. I wiem że na temten czas to była najlepsza decyzja.
5,5 roku studiowałam coś co mnie kompletnie nie interesuje-administracja i zarządzanie(bylo na miejscu,mniej kosztow), ale mgr jest. Zawsze jestem z tego dumna. W miedzyczasie wychowalam corke,chwile pracowalam w zawodzie i o malo nie umarlam z nudow,wolalam sprzatac w Niemczech kilka lat. Mam teraz 33. Wrocilam do Polski. Koniec zartow. Od pazdziernika zaczynam wymarzone studia. Marze o nich trzy lata. Dopiero po 30 zupelnie od czapy zatrudniono mnie po znajomosci na doradce w optyku bo na gwalt potrzebowano pracownika. Eureka. Optometria. Boszzzz. Gdzie ja bylam kiedy mnie w tym salonie nie bylo to nie wiem😂 Nie mialam wczesniej szans odkryc ze ten zawod mnie zainteresuje bo i jak? Przypadek. Wpadlam jak sliwka w kompot. Zakochałam się. Zainteresowałam.Za dwa lata będę mgr optometrii😎❤❤❤❤
Wow, gratuluję odnalezienia siebie i trzymam kciuki za dalsze sukcesy! ❤️ Strasznie inspirująca historia, dodaje mi trochę otuchy, że jeszcze też odnajdę to, co jest moje
Ja rzuciłam prawo, ot tez niby prestiżowy kierunek i nawet jesli śmieją się z Ciebie, ze pewnie ćwiczysz crossfit i chodzisz z aktówką, to jednak ludzie maja do tego jakiś respekt- a nóż im się przydam w przyszłości. Po roku wiedziałam, ze nie nadaje się na ten kierunek, tu trzeba konkretów, a ja wole pływać. I idę na chinski :)
po 3 latach (a w praktyce to 3,5 roku) rzuciłam biologię i nie żałuję ani trochę, studiowanie tego z czym nie wiąże się przyszłości ani co nie daje żadnej satysfakcji potrafi wykończyć psychicznie, rzucenie studiów wymaga wiele odwagi, szukania całkowicie nowej drogi w ciemno, odpowiadania na te wszystkie komentarze typu "będziesz żałować", "i co teraz będziesz robić bez studiów" (i wielu podobnych), a czasem też jest to poczucie że się zawiodło, ale stawianie siebie i swojego szczęścia na pierwszym miejscu jest absolutnie najważniejsze i warte tych kilku niedogodności, od zawsze marzyłam żeby studiować psychologię i wiem że kiedyś spełnię to marzenie chociaż na razie musi ono poczekać
Ja rzuciłam filologię rosyjską po roku, poszłam na politechnikę, co nie przeszkadza mi czytać literatury rosyjskiej w oryginale i rozmawiać biegle w tym języku. Rodzice chcieli, żebym była tłumaczem. Rok na filologii nasilił moją depresję. Tylko dwa przedmioty tam mnie jakoś trzymały. Fonetyka i praktyczna nauka języka. Ale dzięki filologii zorientowałam się, ze mój stan nie był normalny, tylko zwyczajnie miałam depresję i powinnam iść do lekarza, na terapię. Zmiany są w porządku, nie ma co się męczyć.
Rzuciłam fizjoterapię po roku, teraz idę na zupełnie inny kierunek. Usłyszałam milion razy "No ale jak to?" "I co, straciłaś rok?". Nie, nie straciłam ;) Dowiedziałam się, że kierunek w którym kiedyś bardzo chciałam iść, straszliwie mnie nudzi.. Na szczęście rodzice nie próbują mi układać życia i wspierają mnie w decyzji
Szkoda, że nie byłam tego świadoma jak byłam młodsza i ślepo słuchałam mamy bo tak trzeba. Poszłam na studia, które wykończyły mnie psychicznie (dosłownie) aż trafiłam na terapię i to jedyna pozytywna rzecz z tym związana 😆 Kompletnie zmieniło się moje patrzenie na siebie i innych i nie rozumiem jak mogłam się tak męczyć
Byłam na 3 kierunkach i pracowałam mniej więcej "w zawodzie" po czym przy zawirowaniach covidowych poszłam na kurs trenera psów i rozpoczynam właśnie swój nowy biznes
To jest smutne, że dzieciom się raczej nie pokazuje multum możliwości. Długo wierzyłam, że albo się pracuje w niewymagającym wykształcenia zawodzie typu kasjer, albo się kończy zawodówkę lub technikum i pracuje w zawodzie, albo idzie na studia i pracuje w zawodzie - i że zdarzają się ewenementy. A potem się zorientowałam, że "ewenementy" to powszechne zjawisko i właściwie nigdy nic nie jest przesądzone, więc nie ma co się stresować, tylko po prostu łapać się rzeczy i w nich rozwijać na różne sposoby.
Chciałam iść do pierwszej lepszej zawodówki, ale mama by mnie zabiła, jakbym to zrobiła. Nie żałuję, że jej posłuchałam, bo ciekawe rzeczy wynikły z uczęszczania do prestiżowego liceum w innym mieście. Po dwóch latach chodzenia do liceum i bycia straszonym maturą, jestem pewna, że jeśli jej nie zdam, to i tak git. I tak nie planuję żadnych studiów. Chciałabym być taką kurą domową, która będzie sprzątać i gotować, a jeśli koniecznym będzie pójść do pracy, to bycie kasjerką w sklepie lub cukiernikiem, czy krawcową mi w zupełności wystarczy. Bycie kurą domową, szycie i robienie słodkiego jedzonka jest tym, co naprawdę kocham.
Ja zaczęłam swoją przygodę ze studiami na automatyce i robotyce na politechnice w Warszawie, bo nie chciałam wyjeżdżać z Warszawy, a moim marzeniem było mieszkać w starej kamienicy na Pradze. Po pół roku zdecydowałam pójść za swoimi marzeniami o studiowaniu akustyki. Rzuciłam studia, przeprowadziłam się do Wrocławia i zaczęłam tam wymarzony kierunek. Skończyłam go z wyróżnieniem i... teraz robię doktorat w Warszawie, a marzę o tym, by kiedyś wrócić do Wrocławia! Jakie życie jest przewrotne :) Myślę, że gdy jesteśmy młodzi, to za bardzo przywiązujemy się do tego, że nasze decyzje są "ostateczne" i nie wiadomo ile od nich zależy. Z biegiem czasu okazuje się, że więcej czasu możemy stracić trwając przy nietrafionej decyzji niż kurczowo się jej trzymając...
tymczasem ja nie chcę iść na studia, bo już mam dość słabych metod nauczania, niepotrzebnych zapychaczy, słabych nauczycieli, nudy itd. Aktualnie robię kursy i jestem z tego zadowolony
Nie każdy zawód potrzebuje studiów, ale też nie każdy zawód można uprawiać bez nich. Akurat w przypadku psychologii mało jest "zapychaczy" i nie wyobrażam sobie być psychologiem bez ukończenia studiów, a po samych kursach
Hania, dopiero teraz obejrzałam twój filmik chociaż miałam go od początku na liście do obejrzenia. Właśnie odważyłam się rzucić Informatyke po 3 latach i słuchając twojej historii była prawie identyczna jak moja. Kochałam ten podziw w towarzystwie, łoo jesteś dziewczyna i studiujesz informatykę przejawiało się zawsze gdy o tym mówiłam. Choć od dziecka interesowałam się kosmetologia, bałam się iść, bo jak to po mat fizie, na studia dla "pustych idiotek" jak to czasem słyszałam. Zajęło mi 3 lata żeby się przekonać i teraz dopiero po 3 latach udręki czuje się szczęśliwa. Twój film tylko umocnił mnie w tym że to była słuszna decyzja, a stracone 3 lata to tak naprawdę nic. Bardzo Ci dziękuję
całe życie chciałam być weterynarzem, zaczęłam to kwestionować przed maturą i poszłam jednak na lekarski w ramach "gap year" i sprawdzenia czy mi to pasuje. Niestety, ale pierwsze 3 lata studiów nie zapoznają tak naprawdę z realiami pracy lekarza. Najpierw nie chciałam rezygnować, żeby nie było, że sobie nie poradziłam, a potem, bo już za późno. Jakoś nie myślałam o tym, że większość osób na tym kierunku jest po 1. roku/latach poprawy matury 2. innym kierunku 3. powtarza pierwszy rok. Po skończeniu 5 roku prawie rzuciłam lekarski i przeszłam na wetę. Prawie. Uznałam, że jednak nie chcę już dłużej studiować, chcę mieć regularną pensję, a moją miłość do zwierząt zrealizuję poza pracą. Skupiłam się na tym, że lubię pracować z ludźmi i się uczyć, rozwijałam te umiejętności i chodziłam na wolontariat do schroniska i teraz jestem nie tylko pogodzona z decyzją, ale i szczęśliwa. Najważniejsze jest dla mnie w sumie środowisko i typ pracy, a nie konkretna praca. Pewnie młodszej osobie bym poradziła, żeby jednak zmieniła studia, ale jeśli tego nie zrobi, to może moja historia da trochę ulgi, że można się realizować nawet z nieidealnym wyborem, o ile nie jest zupełnie oderwany od tego, co daje satysfakcję ;)
Wiem, że filmik został dodany już dawno, ale co tam, też się podzielę swoją historią. Oglądając ten filmik czuję się tak jak autorka na początku swojej drogi, że tak samo jak ona poszłam pod presją i brakiem pomysłu dla siebie, tylko że poszłam na matmę. Mimo tego, że nie sprawiała mi problemów w liceum, to ledwo udało mi się pozdawać ćwiczenia i egzaminy na 3, a na dodatek z jednego przedmiotu i tak nie zdałam i musiałam wybulić 1200 zł... i tak samo jak było powiedziane w filmiku, głównie motywowało mnie to że wzbudzam podziw u innych ludzi mówiąc im jaki kierunek studiuję. I to w sumie koniec plusów. Non stop kolokwia, tak naprawdę od października nie miałam wolnego weekendu (nawet jadąc do chłopaka to uczyłam się w pociągu czy zjeżdżając do domu to zamykałam się w pokoju i się uczyłam. Teraz jest połowa 2 semestru, a ja psychicznie jestem wyczerpana. Zastanawiałam się czy jest sens dalej w to bawić, ale boję się reakcji mojej matki na to, że musi mnie utrzymywać dodatkowy rok jak nie zdam. Jednak po obejrzeniu tego filmiku jestem już w 90% pewna, że chcę to zostawić w czerwcu i znaleźć czas na szukanie nowej drogi.
Ja jestem przed studiami, które sobie sama wybrałam. (Mimo że rodzina i znajomi wymuszali mi studia i przez całą dalszą naukę umniejszali to byłam nieugięta). Jestem przekonana, że gdybym poszła na studia zaraz po szkole nie do końca wiedząc co chcę, to by się skończyło nie za dobrze. Po liceum wzięłam szkołę policealną i teraz pracując w zawodzie się dokształce w nim właśnie na studiach, więc te studia totalnie dla papierka, aczkolwiek uwielbiam kosmetologię i będę chodzić na uczelnię z takim pozytywnym vibe ❤️
Dziękuję! Chyba właśnie podjęłam decyzję, że rzucam obecne studia, zaczęłam je w październiku i satysfakcję z nich czerpałam tylko przez kilka pierwszych zjazdów, a teraz tracę humor i energię gdy pomyślę, że jutro mam wykłady.. chciałam się uczyć, a nie być ,,przepychana" jak wszyscy z każdego przedmiotu
Jakbym słuchała o sobie. 3 lata na polibudzie, bo "jak to, przecież będziesz inżynierem jak wszyscy w rodzinie!". Jeszcze na trzecim roku złożyłam papiery na uczelnię ekonomiczną, controlling. Byłam trzy lata starsza niż wszyscy, których miałam na roku i na początku czułam się jak w innym świecie, ale pierwszy raz poczułam, że uczę się faktycznie tego, co sprawia mi frajdę. Do sesji letniej na politechnice już nie podeszłam, podziękowałam. Rezygnacja z trzech lat życia była dla mnie dużym stresem, ale wiedziałam, że jeżeli tego nie zrobię, do końca życia będę robić coś, czego nie lubię. Udało się, warto dbać i walczyć o samego siebie do końca! :)
To jest strasznie potrzebny film, ale jednocześnie bardzo żałuję, że nie dotarło do mnie coś podobnego kilka lat temu - gdy to ja wybierałam studia, lub nawet później, gdy już studiowałam. Teraz są już za mną, dyplomy stoją na półce a ja czuję, że to nie było coś, co chcę robić, że trzeba było rzucić i odkrywać siebie, a zostało tylko poczucie zmarnowanego czasu i wrażenie, że już za późno na poszukiwania, bo nadal nie mam pomysłu na zajęcie, które byłoby MOJE. Trzymam kciuki żeby młodsi, którzy teraz stoją przed podobnymi wyborami, wykorzystali ten czas lepiej ode mnie.
Rzuciłam prawo po pol roku, niedługo zacznę kierunek, który od lat mnie kręcił i zamierzam działać w mniej oczywistej branży, ale zdecydowanie bardziej dla mnie satysfakcjonującej! Nie żałuję tego, że zrezygnowałam i jeśli mój plan okaże się niewypałem, to przynajmniej będzie to MÓJ bląd, a nie błąd tych, którzy za mnie wybrali 😅
Oglądałem Cię podczas pierwszego roku istnienia Twojego kanału. Od tamtego czasu miałem przerwę w oglądaniu Ciebie i to jak wzrosła jakość prezentacji Twojej osoby, dykcji, stylu wypowiadania się jest niesamowitym progresem. Dojrzałaś wraz z kanałem.
A co sądzisz o presji społecznej w kierunku studiowania? Da się z tym skutecznie walczyć czy trzeba się z tym godzić (w sensie przyjąć to, że żyją osoby, które mają wbite myślenie z lat PRL-u, iż studia są "prestiżowe")?
Myślę, że to jest trochę kwestia akceptacji tego, że kiedyś było inaczej (bo kiedyś studia i tytuł magistra znaczyły jednak co innego niż teraz) i niektórzy nie zauważyli tej zmiany. Ale ja też muszę powiedzieć fair, że teraz żyję w bańce - bliskie mi osoby mają naprawdę wiele luzu w kontekście studiów i tego, czy ktoś je ma czy nie. Choć moich rodziców musiałam nieco przeciągnąć na tę stronę, gdy rzucałam studia :D
@@HaniaEs czyli raczej nie ma co z tym walczyć. Tak w ramach własnej, poniekąd przykrej historii - robię studia nie dla siebie, ale dla kogoś. Nie ma to jak mieć zaborczą rodzicielkę, której się wydaje, że jeszcze pociąga mną za sznurki niczym marionetką. Nierzadko mam myśli o odejściu od rodziny, o ucieczce z domu raz na zawsze. Jednocześnie mam zapisane z tyłu głowy, że będzie mnie ścigać choćby i na kraniec świata. Skończyła studia, choć ma tylko dyplom. Magister pedagogiki, a ostatecznie skończyła w kadrach pomimo pierwotnego planu pracy w banku (czyli lepiej mieć papier z zarządzania lub ekonomii) - nigdy nie podjęła się pracy zarobkowej w swoim "wyuczonym" zawodzie. Ja nie mam zamiaru powtarzać jej ścieżki nawet, gdy zdaję sobie sprawę, że mogę niechcący to powtórzyć. Jeszcze ostatni rok przede mną, a w międzyczasie pomyślę nad tym, jakby tu od rodziny się odciąć.
Marzyłam o dostaniu się na psychologie, ale oczywiście chętnych było tak wielu że z moimi wynikami mogłam o tym pomarzyć, więc żeby nie zmarnować czasu poszłam na pedagogikę, myśląc że skoro są to podobne studia to także mnie zainteresują. Nie myliłam się bo przedmiotów związanych z psychologią było dużo, ale kiedy dowiedziałam się jakie mam perspektywy zawodowe stwierdziłam że chce robić w swoim życiu coś zupełnie innego. Przypadkiem odnalazłam Logopedię a kiedy zaczęłam więcej o niej czytać, znalazłam *mam nadzieję* tą właściwą ścieżkę, złożyłam papiery i o losie - dostałam się za 1 razem w naborze. Mam wrażenie, że to będzie moja właściwa droga, a jeśli okaże się to prawda to kto by pomyślał, że mogłoby to coś na co kompletnie nie zwracałam uwagi wcześniej ^^ ZMIANY SĄ OK 💜
w październiku zaczęłam niesatysfakcjonujące mnie studia i właśnie chce z nich zrezygnować, ale rodzice robią mi wielkie wyrzuty o to. mówią, że nie mam ambicji i na pewno kolejny kierunek też mi sie nie spodoba i go rzucę.
Jestem na pierwszym roku pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej, był to mój jeden z kilku wyborów. Zastanawiam się nad tym czy nie powinnam jednak ich porzucić, zawsze ciągnęło mnie do psychologii i absolutnie uwielbiam zajęcia z psychologii na moim aktualnym kierunku. Boje się jedynie że nie podołam, będę musiała poprawić maturę a dokładniej od nowa wszystkiego się nauczyć ponieważ niewiele wyniosłam z liceum przez moje trudności psychiczne w tamtym okresie. Przechodzę teraz przez dość trudny czas w moim życiu, bardzo wiele się zmienia przez co postanowiłam wrócić na terapię, mam nadzieję że tam uda mi się odnaleźć siebie na nowo i dokonać wyboru.
Właśnie kończę studia, które okazały się zupełnym niewypałem i w pewnym sensie zatruły psychikę przez ostatnie 4 lata. Na twój filmik trafiłem przypadkiem, ale zawiera on wiele słusznych treści, mam nadzieję, że jak najwięcej osób stojących przed wyborem ,,co po maturze itp" usłyszy podobne słowa czy to stąd czy od kogoś innego. Jak ,,prestiżowe" studia by nie były i jak mocno by nie naciskało otoczenie, nie warto iść na studia na siłę.
Coraz bardziej żyjemy w kraju, w którym studia nie tyle odzwierciedlają status społeczny, co narzucają innym twój poziom inteligencji. każdy chce mieć chociaż ten licencjat, nie ważne z czego, ale wypada. Już dawno nie żyjemy w kraju w którym obowiązuje przysłowie „ucz się, bo będziesz rowy kopał”,bo dzisiaj zawody techniczne są niezwykle cenione. Jednak w naszym kraju cały czas jest silne myślenie kastowe- po studiach to lepszy… z czego to wynika nie wiem 🧐🧐
skonczylam pierwszy stopień z akustyki, zamiast pojsc na magisterkę ide jeszcze raz na pierwszy stopien, ale na kierunek zwiazany z moimi zainteresowaniami
Oglądając ten film uświadomiłem sobie, że gdybyś nie rzuciła studiów prawdopodobnie nie byłoby tego kanału lub mógłby być trochę inny. Ja wiem, że kanał typu "Maszyny Hani" pewnie też byłby spoko, ale ja zdecydowanie wolę Hanię która mówi o psychologii :D Pozdrawiam
Właśnie potrzebowałam takich słów od kogoś, rzuciłam studia po pierwszym roku jednak chcialabym zaczac od nowa studiowanie innego kierunku, teraz ciągle słyszę od znajomych że przecież to stracony rok co mnie coraz bardziej dobija...
Ja w tym roku zdawałam maturę z przedmiotów humanistycznych, poszła mi super i rodzice mieli nadzieję, że wykorzystam to i pójdę od razu na studia. A ja czułam, że liceum było dla mnie ciężkim czasem i nie miałam siły iść w stronę, gdzie mnie ciągnie. Postanowiłam zrobić rok przerwy, by zmienić rozszerzenia na maturze i wybrać się na weterynarię 😊
Jak dało ci się nauczyć do maturki z chemii i biologii w rok? Jestem pi matfizie i właśnie chciałabym napisać na nowo maturę i dostać się na weterynarie
Ja z kolei zmagam się z działaniem odwrotnym. Mam 25 lat i marze aby studiować. Nie tylko z pogoni za inna ścieżka zawodowa ,ale czysto pasji.Ale zawsze strach i fobie społeczna była moim kowadłem. Problem rosnących do takich rozmiarów,że szybko nasuwająca myśl, ulatywała i znikała z pola widzenia.
Wiem że to nieco inny kłopot z którym ty się zmagalas wiele lat. Zle to określiłam, nie wiem czy takie delikatnie podkreślenie, dobrze obrazuje tematykę o której rozprawiasz na kanale.Mam nadzieję że to nie zostanie przyjęte jako igorancja.
Ja też rzuciłam studia i to właśnie na WSB... :D Niestety również chciałam spełniać oczekiwania rodziców niż swoje własne i też wydawało mi się, że tak wypada...
Szczerze 2 lata temu kończąc 8kl nie miałam pojęcia gdzie iść, rodzina poleciła mi technikum kelnerskie bo do tej szkoły chodziła moja kuzynka i jej się bardzo spodobał ten kierunek i szkoła więc stwierdziłam że nie może być tak źle i spróbuje, jak się okazało szkoła sama w sobie była całkiem okej ale nie dogadywałam się z klasą w której byłam czułam się wykluczona bo w sumie tak było, wkońcu uznałam że kelnerstwo to nie jest coś co chciałabym robić przez resztę życia i zaczełam się zastanawiać nad tym co lubię nigdy nie miałam jakiegoś hobby może taniec, ale przypomniało mi się że od zawsze kochałam oglądać dekoracje wnętrz i samemu robić drobne projekty i zaczęłam żałować że nie pomyślałam o tym pod koniec 8kl było już "zapuźno" ale nie dla mnie, skończyłam 2 klasę i zaczęłam szukać informacji o szkole na kierunku dekorator wnętrz, zaniosłam papiery i ku mojemu zdziwieniu dostałam się do liceum sztuk plastycznych chociaż nie miałam wybitnych ocen i sądziłam że prędzej skończę szkołe kelnerską niż się tam dostane, tak więc straciłam co prawda 2 lata technikum ale od tego roku szkolnego będę robiła wkońcu coś co naprawdę chce robić a w przyszłości będę w pracy o jakiej marzyłam. Nigdy nie jest zapuźno
Rzuciłam po 1 roku ekonomie. Zrozumiałam że to nie był kierunek dla mnie. Uczelnia nie podobała mi sie wcale po za tym program tych studiów był źle ułożony. Było mnóstwo przedmiotów zapychaczy, które nic nie wnosiły do mojego życia. Po roku poszłam na finanse i rachunkowość na inna uczelnie w innym miescie. I to był strzał w 10. Jestem bardzo zadowolona. I żałuje tylko jednego że nie poszlam tam od razu po maturze. Ale tak juz widocznie miało byc.
Właśnie kończę licencjat z polonistyki. Uważam że straciłam 3 lata życia na kierunku, który mnie niczego pożytecznego nie nauczył :/, studia nasiliły tylko stany depresyjne i lękowe. Z jednej strony chciałbym mieć magistra, a z innej być może studiowanie nie jest dla mnie.Teraz znacznie mniej jestem pewna tego, co chciałabym robić w życiu niż jak kończyłam liceum.
W wieku 33 lat dopiero zaczynam studia - psychologię i cóż mam powiedzieć? Nie wiem czy sobie poradzę mając tak długą przerwę w nauce. Wcześniej błądziłam w wyborze mojej drogi życiowej.
Bardzo podobnie zrobiłam. Od razu po liceum poszłam na studia do miasta oddalonego od mojego o ok. 300km. Chciałam sie urwać z domu, pożyć inaczej. W konsekwencji miałam epizod depresyjny po 1,5 roku studiowania i musiałam wrócić. Kompletnie się na tych studiach nie odnalazłam. Poszłam na psychoterapię i do pracy. Po kolejnym 1,5 roku zaczęłam wymarzone studia w rodzinnym mieście, starsza o 3 lata od większości grupy, ale z bagażem doświadczeń i dużo lepszym podejściem do nauki. Teraz idę na 3 rok i zobaczymy co dalej. Na pewno gdyby nie ta zmiana studiów, nie poznałabym mojego chłopaka i nie zmieniłabym się aż tyle ile potrafiłam w ciągu niecałych 3 lat psychoterapii. Róbmy co czujemy, że powinniśmy.
Od 13go zycia chcialam byc pielegniarka a majac 21 skonczylam kierunek ktory wybrali mi rodzice. Majac 24 lata, dziecko, meza i dom na glowie poszlam na wymarzone pielegniarstwo. Dyplom z wyroznieniem odebralam 2tygodnie temu. W jezyku holenderskim - ktorego nauczylam sie w POL ROKU.
Miałem podobnie. Całe życie matfiz, poszedłem na geofizykę na której watplilem w sens studiowania. Przenioslem się na geografię i kocham ją całym sercem i planuję doktorat :D
Ja miałam prostą drogę - aplikowałam na prawo i ewentualnie administrację na studia. Moja przyjaciółka i chłopak zmieniają kierunki, nie wiedzą co chcą do końca studiować i w sumie jestem jedyna zdecydowana ze znajomych. A prawo też daje ten cudny szacunek ludzi co uwielbiam ❤️
Po dwóch latach zrezygnowałam ze studiów. Spotkało mnie dużo nieprzyjemności związanych z tym jak i z tym że jestem transpłciowa. Po roku przerwy, którą wykorzystałam na prowadzenie zajęć szachowych, co lubię i dalej będę to robiła, wracam do studiowania. Tym razem na kierunku psychologia na WSB w Gdańsku
Ja mam podobnie, jeśli nie gorzej - studiuję tylko po to, by matka mi dała święty spokój. W zasadzie od dawna myślę o ucieczce z domu do miejsca, które uznam prawdziwie za swoje, ale jak to uczynić, gdy jako facet chcę iść do pracy w gastronomii/barze/do sklepu spożywczego/monopolowego/saloniku prasowego, a w zamian dostaję tylko jedną odpowiedź - "Panie, idź Pan do magazynu lub fabryki, na pewno tam Pana przyjmą!". Tak, robiłem na emigracji na magazynach i w fabrykach, bo do innej pracy nie chcieli mnie przyjąć. I co, mam w związku z tym jako student III roku trzymać się utartego schematu i chodzić na drugie zmiany do magazynu lub fabryki tylko dlatego, że 5/6 mojego doświadczenia zawodowego to fabryki i magazyny? No raczej, że nie.
Rzuciłam szkole medyczną i teraz widzę same plusy, mimo ogromnego hejtu, jaki za to zgarnelam :) studiuję psychologię, a wiedza mi pomaga funkcjonować w codziennym życiu ;)
U mnie było nieco inaczej. Otóż skończyłem studia, które mi się podobały, czyli politologię. Dopiero po ich ukończeniu dowiedziałem się co to jest kierunek ogólnorozwojowy ...😬. Po latach prób odnalezienia się na rynku pracy, a także bezrobocia stwierdziłem, że czas to zmienić. Miałem następujące założenia: 1. Muszę ukończyć kierunek po którym będę miał konkretny zawód i który umożliwi mi znalezienie pracy w największym mieście jak i w najmniejszej wiosce. 2. Muszą to być studia, które mnie interesują, dzięki czemu nauka będzie mi sprawiać radość i ukończę je bez problemu. I tak po 30-ce rozpocząłem studia na filologii angielskiej😊. Dziś po latach pracy stwierdzam, że było warto i nigdy nie jest za późno na zmiany, jeśli się wie co chcemy robić. I nie można myślec, że jak pójdę na studia to co najmniej 3 lata straty. Za 3 lata można powiedzieć dokładnie to samo 😊. A więc pomyślności 👌
Właśnie w październiku kończę 20 lat i mam trochę wątpliwości co do swoich studiów. 1 rok był dla mnie bardzo ciężki, zaczynanie studiów od zajęć zdalnych, problemy z natury zaburzeń lękowych, niemożność skupienia się na wykładach, dużo porównywania się do osób, które postrzegałam jako lepsze od siebie. Dopiero miesiąc temu dowiedziałam się, że mam ADHD i jest to jednym z powodów dlaczego było mi tak trudno. Zobaczę jak będzie wyglądał kolejny semestr, mam nadzieję, że będę miała więcej zajęć, które mnie interesują. Jeśli nie to myślę nad zmianą. Co prawda nie tak dużą jak u ciebie, bo z neurobiologii na psychologię, ale pójście w bardziej "humanistyczną" stronę z bardziej "prestiżowej", bo biolchemowej było dla mnie przez jakiś czas nie do pomyślenia. Okazuje się jednak, że ta strona psychologiczna interesuje mnie chyba najbardziej jeśli chodzi o neuronaukę. Nie wiem jeszcze co zrobię, ale udało mi się dojść w głowie do tego właśnie, że nie wiszę nic światu tylko dlatego, że jestem dobra w bardziej ścisłych tematach i nie przynoszę społeczeństwu żadnej "straty", bo możliwe, że chcę robić coś innego.
Noooo, ja straciłam 4 lata w technikum na kierunku hotelarstwo. Matury nie mam, nie miałam czasu, poszłam do pracy. Zaczęłam szkole policealną. Jestem już po dwóch semestrach, zapisałam się na kolejny kierunek - sprzężony z pierwszym a potem będę robić kolejny dyplom - także poszerzający wiedzę z dwóch poprzednich. Lubię to, jednak czuje się „głupsza” bez studiów. Chyba potrzebuje terapii 😬
Przeraża mnie to co mówisz bo też rzuciłam mechanikę i budowę maszyn i słuchając Ciebie czuje się jakbyś mówiła to co leży gdzieś głęboko we mnie. Aż za dużo szczegółów się zgadza 🤔😂😅
Mam tytuł magistra i przez wszystkie lata na UEku uważałam czas spędzony na uczelni za stracony. Dlaczego je skończyłam? Dla rodziców dla ich poświęcenia, bo dla nich to było ważne. Czy żałuje? No nie, poznałam wspaniałych ludzi, przeżyłam super chwile, przez wszystkie 5 lat pracowałam na min. pół etatu i myślę, że dlatego aż tak nie żałuję tego czasu. Napewno drugi raz bym się nie zdecydowała na studia, to po prostu nie jest dla wszystkich. Mimo, że zawsze byłam 5-tkową uczennicą, to uważam, że czas spędzony na zakuwaniu do sesji, równie dobrze mogłabym spożytkować na podróże i wyniosłabym z nich o wiele więcej :)
Jest właśnie połowa września, za dwa tygodnie zaczyna się rok akademicki, a ja dalej nie wiem co zrobić ze swoim życiem. W liceum poszłam na biolchem z myślą o zostaniu lekarzem, zawsze lubiłam atmosferę szpitali itd, jednak nie udało mi się dostać ze względu na trochę za niski wynik z matury z biologii. Bez przekonania rekrutowalam się również na biotechnologie i farmację, z biotechu zrezygnowalam krotko po dostanie się, na farmację ostatecznie złożyłam dokumenty ale praktycznie od początku wiedziałam, że nie chce na to iść... Zamierzam wkrótce odebrać papiery z uczelni, bo nie widzę się w tym zawodzie już w tej chwili. Nie wiem co robić ze swoim życiem, jestem taka zestresowana, przeraża mnie perspektywa opuszczenia domu, podczas pandemii straciłam kontakt z wieloma osobami, obecnie nie mam nawet za wielu znajomych ani nawet chłopaka... Mieszkam w małym mieście, niestety, ale perspektywy pracy bez studiów są bardzo małe - można jej szukać praktycznie jedynie w sklepach lub fabrykach. Z tego stresu mam okropny mętlik w głowie, już sama nie jestem pewna co chciałabym robić, czy zostać w domu i uczyć się do poprawy matury i spróbować się dostać na tą medycyne, czy może spróbować swoich sił w oddalonym o parędziesiąt kilometrów większym mieście, przeprowadzić się tam, szukać pracy i spróbować studiów zaocznych związanych z finansami, bo zawsze całkiem lubiłam matematykę. Obawiam się tylko, że nie dam sobie rady, jestem bardzo przywiązana do rodziny i zawsze miałam skłonności do depresji. Nie chciałabym być dla nikogo ciężarem. Mam bardzo mało czasu na decyzję i wszystko mnie przytłacza. Żałuję że rok temu nie przemyślałam bardziej swojej sytuacji i nie wymyśliłam planu b na wypadek, gdybym nie dostała się na medycynę. Obawiam się, że nawet gdybym została w domu, próbowała uczyć się do matury i poszła do pracy, to nie będę w stanie poprawić tej matury i rok zostanie zmarnowany...
W sumie jest kilka zawodów o wykonywaniu których myślałam, ale praktycznie żaden mnie jakoś szczególnie nie zachęca... Wszystko wydaje mi się bezsensowne i myślę, że sobie z niczym nie poradzę. W szkole zawsze uczyłam się bardzo dobrze, praktycznie każdy przedmiot potrafił być dla mnie interesujący, ale do żadnego nie odczuwałam szczególnej pasji... Myślę, że za bardzo skupiałam się na nauce a trochę za mało na odkrywaniu swoich zainteresowań. Ciężko mi sobie siebie w tej chwili wyobrazić w jakimkolwiek zawodzie.
Idę na psychologię od października i bardzo się cieszę. Przez 3l liceum cisnęłam biol-chem, starając się pokazać, że jestem w stanie dobrze napisać trudne przedmioty, że ja akurat dam radę. Teraz idę na kierunek bardziej humanistyczny. I wiecie co? Nie mam chemii przez najbliższe 5lat :) Mam za to książki, fajnych ludzi do poznania i szansę na rozwinięcie angielskiego :)
Moja matka ma mnie za kogoś kto nic nie osiągnie,a sama była znana z bycia nie do wytrzymania. Niestety tyczy się to też przyszłości,potrafi mieć toksyczne zachowania a wyprowadzić się nie mogę. Walczę bo mam problemy zdrowotne,obwinia mnie za to co robi ona z własnej woli i wie że robi źle ale to olewa. Jakich to ona nie ma szkodliwych zachowań,homofobia,transfobia,bifobia,rasizm, gadanie od rzeczy o 'normalnej rodzinie' Hipokryzja, już nie mówiąc o nabijaniu się z własnego partnera i wmawianiu mnie i jemu że sobie sam z daną czynnością nie poradzi. A sama niczego mnie nie nauczyła,a wymaga tego czego nie umiała mnie nauczyć. Z drugiej strony nie ufam siostrze na tyle abyśmy się zrozumiały,i jedynie co mi doradzają 'babcia z siostrą' że mam to ignorować ale jestem jedną z osób które nienawidzą milczeć kiedy ktoś okazuje brak szacunku. Nie mam tak silnego charakteru że by jej rozpętać piekło i dała by mi spokój jak moja bff i siostra oraz matka, mój charakter jest prędzej po ojcu po matce mniej. Oraz nie chcę udowadniać jej 'ani nikomu innemu że sobie poradzę' bo to przedewszystkim przed sobą powinno się udowodnić a nie komuś kto wielokrotnie mówił że nie zamierza się zmieniać.
4 semestr farmacji a moja psychika nie wyrabia. Pandemia, zdalne, ludzie... właśnie. Są ludzie i ludzie, a wśród nich tacy, którzy rzucają kłody pod nogi zabijając pasję. Zgadza się, trzymam wypełniony formularz rezygnacyjny w teczce, którą zawsze mam przy sobie. Kiedy rzucę? Czekam na ostateczne rozstrojenie
I co u Ciebie po latach? Ja przygotowuję się do matury i celuję w jakiś umed, ale mam coraz więcej wątpliwości. Zastanawiam się nad lekarskim i lingwistyką...
@@agnieszkasokolowska4609 poszlam do pracy 💁♀️ na tych studiach strasznie sie meczylam. Finalnie na studia wrocilam, ale poszlam na zaoczne i na kierunek ktory mnie interesowal i je skonczylam (dopiero trzeci kierunek, ktory podjelam to skonczylam)
@@ewarosiak5305 jestem w podobnej sytuacji bo już mam 2 kierunek, 2 studia. I jestem na 3 roku, jutro idę do psychiatry po leki bo wpadłam w głęboka nerwice i depresje, i ciężka decyzja po prostu „odejść” kiedy wiesz ile to wysiłku cię kosztowało i nauki i zostajesz bez dyplomu. Ciężko.
Ja poszłam na zawód bo na ten zawód poszła siostra,o tym że nie chcę być w tym zawodzie dowiedziałam się dopiero w 2 klasie zawodowej 👍 a przed wybraniem miałam wątpliwości ale je olalam.
Mam problem, dla mnie duży. Stoję właśnie przed decyzją: nanotechnologia na PG czy psychologia na UAMie. Wszyscy mówią: „pg”, bo praca, bo politechnika. Marzyły mi się studia psychologiczne w Gdańsku, ale tam niestety się nie dostałam, więc wybór mam niezwykle trudny. Nie wiem, co robić, boję się kroku w którąkolwiek stronę. Dziękuję za ten film, może choć trochę będzie pomocny…
Wybrałam Politechnikę. Z perspektywy czasu nie żałuję, psychologia na UG nie jest zbyt dobra, czego dowiedziałam się po czasie. A co dalej? Zobaczymy, czas pokaże
Potrzebowałam tego filmu bo w wieku 24 lat zdecydowalam się iść na kierunek, który mnie serio kręci a na fejsie co chwilę migawki od ludzi z liceum że są już po mgr 🙈
Totalnie to rozumiem, też miałam czasem takie FOMO jak widziałam takie migawki. Ale lubię sobie przypominać, że moja droga - choć inna - absolutnie nie jest gorsza. :)
Ja za to zmagam się z czymś odwrotnym, a mianowicie marzę o tym by iść na studia. Niestety, przez moje lenistwo i zaniedbania nauki mając 21 lat nie skończyłam nawet szkoły średniej. Boli mnie to niesamowicie, szczególnie patrząc na to, że większość moich rówieśników już jest na tych studiach, albo przynajmniej pracuje (z tym również mam kłopot). Szkołę i tak będę musiała zaczynać od nowa, czyli na studia bym mogła iść dopiero za plus minus 4/5 lat, hehh
Wszystko przed Tobą ;) Ja byłam 2 lata na filologii angielskiej, którą rzuciłam i poszłam na nauki o rodzinie. Po 1,5 roku z powodu problemów rodzinnych musiałam wziąć urlop dziekański, na którym obecnie jestem. Mam zamiar skończyć te studia, ale... zarówno filologia, jak i nauki o rodzinie, pomogły mi zrozumieć, że tak naprawdę pasjonuje mnie psychologia (miałam na obu kierunkach zajęcia z psychologii). Także ja gdzieś dopiero za 2 lata mam zamiar iść na psychologię, i to zaocznie. Nie zrażam się już tym, że jakbym nie odeszła z filologii, to bym w przyszłym roku już mogła mieć z niej magistra. A gdzie mi się spieszy? No nigdzie. Najważniejsze, że coraz bardziej wiem czego w życiu chcę :)
Właśnie kończę 1 rok studiów, do ich zakończenia został mi miesiąc, ale moje stany lękowe się znacznie pogłębiły - idąc na uczelnię aż mną telepie. Nie wiem co robić, boję się rezygnować, bo nie wiem co dalej, ale boję się też zostawać, bo nie wiem czy dam radę psychicznie
Ja jestem w ostaniej klasie technik organizacji reklamy ale od zawsze chvialem coś robić bardziej związanego z chemia biologia i niestety żałuje ze nie poszedłem do tej klasy teraz gdy chciałbym pójść na jakieś studia które mnie interesują potrzebna jest mi rozszerzona matura z biologii czy tez chemii wiem ze nie napisze teraz matury na 90% żeby się dostać na te studia…. Nawet jeżeli bym wziął korki to i tak średnio by to wyszło…
Ja tam zawsze wiedziałam, że jak się nie pójdzie na studia, o których się marzy, to się ich nie skończy. To się wydaje raczej oczywiste. Chyba że się nie ma pomysłu na siebie, to wtedy można zmieniać kierunki , to nie rzadkość, ale raczej reklama jednak trochę słabi wypada...jak się mają ci idealiści do szkoły "bankowej"? Od razu straciłam zaufanie, że tam ktokolwiek nie wziął udziału wylscznie dla kasy.
Chyba nie znasz za dużo ludzi, którzy skończyli swoje studia, skoro uważasz, że większość ludzi, którzy skończyli swoje studia, poszli na studia, o których wcześniej "marzyli" XD
@@xyzzyx8648 no nie udało Ci się. Sama studiowałam w życiu na dwóch kierunkach ( z 10 letnim odstępem) a od 5 lat pracuję w 2 szkołach wyższych ze studentami oraz przez wiele lat uczyła studentów wcramaxh lekcji prywatnych, więc myślę, że jednak trochę ludzi znam ;) .
A co jeśli chcę być na studiach, jestem na tych co lubię a jednak z nich raz odpadłam, i teraz znowu wiszę na włosku bo mam poprawki? Czy to znaczy że nie nadaję się do tego co lubię?
Marzę od gimnazjum od psychologii i wiem że chce na nią iść ale boje się panicznie że się nie dostanę i skończę na 2 kierunku czyli stosunkach międzynarodowych/psychologii zwierząt
Zdobyłam tytuł licencjata i nie poszłam na mgr. Minęły 2 lata i wciąż słyszę, że już byłabym po, czy nie żałuję... a ja myślę, że podjęłam wtedy taką decyzję i była to najlepsza decyzja dla mnie w tamtym momencie. Nadal nie mam pojęcia co robić ze swoim życiem, ale nie żałuję mojej decyzji nawet kiedy inni ciągle ją podważają 🤷♀️
To jest piękne zdanie: to była najlepsza decyzja w danym momencie. Lubię sobie tak mówić, że niezależnie od tego, jak wybrałabym teraz, wtedy uważałam, że to najlepszy wybór (ale tu nie mówię o studiowaniu tylko w ogóle o przeszłych decyzjach).
Spoko, mi po inżynierze wszyscy znajomi którzy poszli na mgr próbują mi wmówić że źle zrobiłam XDDD ja się tym nie przejmuje, tylko ograniczeni ludzie mogą tak mówić 🙄
Również zakończyłam edukację na licencjacie i podobne komentarze słyszałam. A ja tylko przewracam oczami do dziś. I wiem że na temten czas to była najlepsza decyzja.
5,5 roku studiowałam coś co mnie kompletnie nie interesuje-administracja i zarządzanie(bylo na miejscu,mniej kosztow), ale mgr jest. Zawsze jestem z tego dumna. W miedzyczasie wychowalam corke,chwile pracowalam w zawodzie i o malo nie umarlam z nudow,wolalam sprzatac w Niemczech kilka lat. Mam teraz 33. Wrocilam do Polski. Koniec zartow. Od pazdziernika zaczynam wymarzone studia. Marze o nich trzy lata. Dopiero po 30 zupelnie od czapy zatrudniono mnie po znajomosci na doradce w optyku bo na gwalt potrzebowano pracownika. Eureka. Optometria. Boszzzz. Gdzie ja bylam kiedy mnie w tym salonie nie bylo to nie wiem😂 Nie mialam wczesniej szans odkryc ze ten zawod mnie zainteresuje bo i jak? Przypadek. Wpadlam jak sliwka w kompot. Zakochałam się. Zainteresowałam.Za dwa lata będę mgr optometrii😎❤❤❤❤
Woooow, ale super! Gratulacje, bardzo to inspirujące!
Wow, gratuluję odnalezienia siebie i trzymam kciuki za dalsze sukcesy! ❤️ Strasznie inspirująca historia, dodaje mi trochę otuchy, że jeszcze też odnajdę to, co jest moje
@@chemically6 pewnie,że odnajdziesz! Trzymam kciuki! ❤
Gratuluje a ja po 30 chce zdac CAE i isc na studia za granica i bedzie ciężko ale dam rade
Dzięki wielkie, właśnie męczę inżyniera a studia chciałem rzucić od roku. Bałem się, że jestem już za stary by iść na kolejne studia po informatyce
Ja rzuciłam prawo, ot tez niby prestiżowy kierunek i nawet jesli śmieją się z Ciebie, ze pewnie ćwiczysz crossfit i chodzisz z aktówką, to jednak ludzie maja do tego jakiś respekt- a nóż im się przydam w przyszłości. Po roku wiedziałam, ze nie nadaje się na ten kierunek, tu trzeba konkretów, a ja wole pływać. I idę na chinski :)
po 3 latach (a w praktyce to 3,5 roku) rzuciłam biologię i nie żałuję ani trochę, studiowanie tego z czym nie wiąże się przyszłości ani co nie daje żadnej satysfakcji potrafi wykończyć psychicznie, rzucenie studiów wymaga wiele odwagi, szukania całkowicie nowej drogi w ciemno, odpowiadania na te wszystkie komentarze typu "będziesz żałować", "i co teraz będziesz robić bez studiów" (i wielu podobnych), a czasem też jest to poczucie że się zawiodło, ale stawianie siebie i swojego szczęścia na pierwszym miejscu jest absolutnie najważniejsze i warte tych kilku niedogodności,
od zawsze marzyłam żeby studiować psychologię i wiem że kiedyś spełnię to marzenie chociaż na razie musi ono poczekać
Ja rzuciłam filologię rosyjską po roku, poszłam na politechnikę, co nie przeszkadza mi czytać literatury rosyjskiej w oryginale i rozmawiać biegle w tym języku. Rodzice chcieli, żebym była tłumaczem. Rok na filologii nasilił moją depresję. Tylko dwa przedmioty tam mnie jakoś trzymały. Fonetyka i praktyczna nauka języka. Ale dzięki filologii zorientowałam się, ze mój stan nie był normalny, tylko zwyczajnie miałam depresję i powinnam iść do lekarza, na terapię. Zmiany są w porządku, nie ma co się męczyć.
jakbym słyszała siebie, nawet te same studia, tylko ja jeszcze nie zrezygnowałam :(
Zmiany są tak długo w porządku, dopóki nie żyjesz w otoczeniu, które jest oporne na wszelkie zmiany w myśleniu, w mentalności.
@@LoaKoaL jakąkolwiek decyzję podejmiesz wierzę, że wszystko Ci się ułoży 💖 i tego Ci życzę!
@@lulu_3415 Dziękuję♥️
@@gabrielbytomirdydak256 Dokładnie, zgadza się.
Rzuciłam fizjoterapię po roku, teraz idę na zupełnie inny kierunek. Usłyszałam milion razy "No ale jak to?" "I co, straciłaś rok?". Nie, nie straciłam ;) Dowiedziałam się, że kierunek w którym kiedyś bardzo chciałam iść, straszliwie mnie nudzi.. Na szczęście rodzice nie próbują mi układać życia i wspierają mnie w decyzji
Szkoda, że nie byłam tego świadoma jak byłam młodsza i ślepo słuchałam mamy bo tak trzeba. Poszłam na studia, które wykończyły mnie psychicznie (dosłownie) aż trafiłam na terapię i to jedyna pozytywna rzecz z tym związana 😆 Kompletnie zmieniło się moje patrzenie na siebie i innych i nie rozumiem jak mogłam się tak męczyć
Byłam na 3 kierunkach i pracowałam mniej więcej "w zawodzie" po czym przy zawirowaniach covidowych poszłam na kurs trenera psów i rozpoczynam właśnie swój nowy biznes
To jest smutne, że dzieciom się raczej nie pokazuje multum możliwości. Długo wierzyłam, że albo się pracuje w niewymagającym wykształcenia zawodzie typu kasjer, albo się kończy zawodówkę lub technikum i pracuje w zawodzie, albo idzie na studia i pracuje w zawodzie - i że zdarzają się ewenementy. A potem się zorientowałam, że "ewenementy" to powszechne zjawisko i właściwie nigdy nic nie jest przesądzone, więc nie ma co się stresować, tylko po prostu łapać się rzeczy i w nich rozwijać na różne sposoby.
Chciałam iść do pierwszej lepszej zawodówki, ale mama by mnie zabiła, jakbym to zrobiła. Nie żałuję, że jej posłuchałam, bo ciekawe rzeczy wynikły z uczęszczania do prestiżowego liceum w innym mieście. Po dwóch latach chodzenia do liceum i bycia straszonym maturą, jestem pewna, że jeśli jej nie zdam, to i tak git. I tak nie planuję żadnych studiów. Chciałabym być taką kurą domową, która będzie sprzątać i gotować, a jeśli koniecznym będzie pójść do pracy, to bycie kasjerką w sklepie lub cukiernikiem, czy krawcową mi w zupełności wystarczy. Bycie kurą domową, szycie i robienie słodkiego jedzonka jest tym, co naprawdę kocham.
I super powodzenia!!❤️ Ważne, żebyś to ty była zadowolona
I to też jest super! :)
Rób to co kochasz.ja jestem po 30 i chce studiowac i nigdynie jest za późno
Ja zaczęłam swoją przygodę ze studiami na automatyce i robotyce na politechnice w Warszawie, bo nie chciałam wyjeżdżać z Warszawy, a moim marzeniem było mieszkać w starej kamienicy na Pradze. Po pół roku zdecydowałam pójść za swoimi marzeniami o studiowaniu akustyki. Rzuciłam studia, przeprowadziłam się do Wrocławia i zaczęłam tam wymarzony kierunek. Skończyłam go z wyróżnieniem i... teraz robię doktorat w Warszawie, a marzę o tym, by kiedyś wrócić do Wrocławia! Jakie życie jest przewrotne :) Myślę, że gdy jesteśmy młodzi, to za bardzo przywiązujemy się do tego, że nasze decyzje są "ostateczne" i nie wiadomo ile od nich zależy. Z biegiem czasu okazuje się, że więcej czasu możemy stracić trwając przy nietrafionej decyzji niż kurczowo się jej trzymając...
Jak bardzo mi ten film był potrzebny
Ooo to powodzenia!
jesteś cudowna! uwielbiam twoją przyejmną aurę i to, jak w przekonujący sposób potrafisz przekazać swoje racje
❤️
tymczasem ja nie chcę iść na studia, bo już mam dość słabych metod nauczania, niepotrzebnych zapychaczy, słabych nauczycieli, nudy itd. Aktualnie robię kursy i jestem z tego zadowolony
Nie każdy zawód potrzebuje studiów, ale też nie każdy zawód można uprawiać bez nich. Akurat w przypadku psychologii mało jest "zapychaczy" i nie wyobrażam sobie być psychologiem bez ukończenia studiów, a po samych kursach
Hania, dopiero teraz obejrzałam twój filmik chociaż miałam go od początku na liście do obejrzenia. Właśnie odważyłam się rzucić Informatyke po 3 latach i słuchając twojej historii była prawie identyczna jak moja. Kochałam ten podziw w towarzystwie, łoo jesteś dziewczyna i studiujesz informatykę przejawiało się zawsze gdy o tym mówiłam. Choć od dziecka interesowałam się kosmetologia, bałam się iść, bo jak to po mat fizie, na studia dla "pustych idiotek" jak to czasem słyszałam. Zajęło mi 3 lata żeby się przekonać i teraz dopiero po 3 latach udręki czuje się szczęśliwa. Twój film tylko umocnił mnie w tym że to była słuszna decyzja, a stracone 3 lata to tak naprawdę nic. Bardzo Ci dziękuję
całe życie chciałam być weterynarzem, zaczęłam to kwestionować przed maturą i poszłam jednak na lekarski w ramach "gap year" i sprawdzenia czy mi to pasuje. Niestety, ale pierwsze 3 lata studiów nie zapoznają tak naprawdę z realiami pracy lekarza. Najpierw nie chciałam rezygnować, żeby nie było, że sobie nie poradziłam, a potem, bo już za późno. Jakoś nie myślałam o tym, że większość osób na tym kierunku jest po 1. roku/latach poprawy matury 2. innym kierunku 3. powtarza pierwszy rok. Po skończeniu 5 roku prawie rzuciłam lekarski i przeszłam na wetę. Prawie. Uznałam, że jednak nie chcę już dłużej studiować, chcę mieć regularną pensję, a moją miłość do zwierząt zrealizuję poza pracą. Skupiłam się na tym, że lubię pracować z ludźmi i się uczyć, rozwijałam te umiejętności i chodziłam na wolontariat do schroniska i teraz jestem nie tylko pogodzona z decyzją, ale i szczęśliwa. Najważniejsze jest dla mnie w sumie środowisko i typ pracy, a nie konkretna praca. Pewnie młodszej osobie bym poradziła, żeby jednak zmieniła studia, ale jeśli tego nie zrobi, to może moja historia da trochę ulgi, że można się realizować nawet z nieidealnym wyborem, o ile nie jest zupełnie oderwany od tego, co daje satysfakcję ;)
Wiem, że filmik został dodany już dawno, ale co tam, też się podzielę swoją historią. Oglądając ten filmik czuję się tak jak autorka na początku swojej drogi, że tak samo jak ona poszłam pod presją i brakiem pomysłu dla siebie, tylko że poszłam na matmę. Mimo tego, że nie sprawiała mi problemów w liceum, to ledwo udało mi się pozdawać ćwiczenia i egzaminy na 3, a na dodatek z jednego przedmiotu i tak nie zdałam i musiałam wybulić 1200 zł... i tak samo jak było powiedziane w filmiku, głównie motywowało mnie to że wzbudzam podziw u innych ludzi mówiąc im jaki kierunek studiuję. I to w sumie koniec plusów. Non stop kolokwia, tak naprawdę od października nie miałam wolnego weekendu (nawet jadąc do chłopaka to uczyłam się w pociągu czy zjeżdżając do domu to zamykałam się w pokoju i się uczyłam. Teraz jest połowa 2 semestru, a ja psychicznie jestem wyczerpana. Zastanawiałam się czy jest sens dalej w to bawić, ale boję się reakcji mojej matki na to, że musi mnie utrzymywać dodatkowy rok jak nie zdam. Jednak po obejrzeniu tego filmiku jestem już w 90% pewna, że chcę to zostawić w czerwcu i znaleźć czas na szukanie nowej drogi.
I jak? Znalazlas coś nowego?
@@kloszek tak, od miesiąca studiuję rachunkowość i od razu lepiej, ogarniam co się dzieje na zajęciach i nie czuję presji
Ja jestem przed studiami, które sobie sama wybrałam. (Mimo że rodzina i znajomi wymuszali mi studia i przez całą dalszą naukę umniejszali to byłam nieugięta). Jestem przekonana, że gdybym poszła na studia zaraz po szkole nie do końca wiedząc co chcę, to by się skończyło nie za dobrze. Po liceum wzięłam szkołę policealną i teraz pracując w zawodzie się dokształce w nim właśnie na studiach, więc te studia totalnie dla papierka, aczkolwiek uwielbiam kosmetologię i będę chodzić na uczelnię z takim pozytywnym vibe ❤️
Dziękuję! Chyba właśnie podjęłam decyzję, że rzucam obecne studia, zaczęłam je w październiku i satysfakcję z nich czerpałam tylko przez kilka pierwszych zjazdów, a teraz tracę humor i energię gdy pomyślę, że jutro mam wykłady.. chciałam się uczyć, a nie być ,,przepychana" jak wszyscy z każdego przedmiotu
Mam dokładnie tak samo, każdy następny dzień jest coraz cięższy. Na jakim jesteś kierunku ?
@@jaw0r301 byłam na zarządzaniu na WSB, zależało mi na specjalizacji grafika komputerowego
Jakbym słuchała o sobie. 3 lata na polibudzie, bo "jak to, przecież będziesz inżynierem jak wszyscy w rodzinie!". Jeszcze na trzecim roku złożyłam papiery na uczelnię ekonomiczną, controlling. Byłam trzy lata starsza niż wszyscy, których miałam na roku i na początku czułam się jak w innym świecie, ale pierwszy raz poczułam, że uczę się faktycznie tego, co sprawia mi frajdę. Do sesji letniej na politechnice już nie podeszłam, podziękowałam. Rezygnacja z trzech lat życia była dla mnie dużym stresem, ale wiedziałam, że jeżeli tego nie zrobię, do końca życia będę robić coś, czego nie lubię. Udało się, warto dbać i walczyć o samego siebie do końca! :)
To jest strasznie potrzebny film, ale jednocześnie bardzo żałuję, że nie dotarło do mnie coś podobnego kilka lat temu - gdy to ja wybierałam studia, lub nawet później, gdy już studiowałam. Teraz są już za mną, dyplomy stoją na półce a ja czuję, że to nie było coś, co chcę robić, że trzeba było rzucić i odkrywać siebie, a zostało tylko poczucie zmarnowanego czasu i wrażenie, że już za późno na poszukiwania, bo nadal nie mam pomysłu na zajęcie, które byłoby MOJE. Trzymam kciuki żeby młodsi, którzy teraz stoją przed podobnymi wyborami, wykorzystali ten czas lepiej ode mnie.
Nigdy nie jest za późno.
Rzuciłam prawo po pol roku, niedługo zacznę kierunek, który od lat mnie kręcił i zamierzam działać w mniej oczywistej branży, ale zdecydowanie bardziej dla mnie satysfakcjonującej! Nie żałuję tego, że zrezygnowałam i jeśli mój plan okaże się niewypałem, to przynajmniej będzie to MÓJ bląd, a nie błąd tych, którzy za mnie wybrali 😅
Oglądałem Cię podczas pierwszego roku istnienia Twojego kanału. Od tamtego czasu miałem przerwę w oglądaniu Ciebie i to jak wzrosła jakość prezentacji Twojej osoby, dykcji, stylu wypowiadania się jest niesamowitym progresem. Dojrzałaś wraz z kanałem.
Wow, Mateusz, bardzo dziękuję, miło mi to czytać! :) I fajnie, że tu ponownie wpadłeś.
Świetnie wyglądasz, Hania!
A co sądzisz o presji społecznej w kierunku studiowania? Da się z tym skutecznie walczyć czy trzeba się z tym godzić (w sensie przyjąć to, że żyją osoby, które mają wbite myślenie z lat PRL-u, iż studia są "prestiżowe")?
Myślę, że to jest trochę kwestia akceptacji tego, że kiedyś było inaczej (bo kiedyś studia i tytuł magistra znaczyły jednak co innego niż teraz) i niektórzy nie zauważyli tej zmiany. Ale ja też muszę powiedzieć fair, że teraz żyję w bańce - bliskie mi osoby mają naprawdę wiele luzu w kontekście studiów i tego, czy ktoś je ma czy nie. Choć moich rodziców musiałam nieco przeciągnąć na tę stronę, gdy rzucałam studia :D
@@HaniaEs czyli raczej nie ma co z tym walczyć.
Tak w ramach własnej, poniekąd przykrej historii - robię studia nie dla siebie, ale dla kogoś. Nie ma to jak mieć zaborczą rodzicielkę, której się wydaje, że jeszcze pociąga mną za sznurki niczym marionetką. Nierzadko mam myśli o odejściu od rodziny, o ucieczce z domu raz na zawsze. Jednocześnie mam zapisane z tyłu głowy, że będzie mnie ścigać choćby i na kraniec świata. Skończyła studia, choć ma tylko dyplom. Magister pedagogiki, a ostatecznie skończyła w kadrach pomimo pierwotnego planu pracy w banku (czyli lepiej mieć papier z zarządzania lub ekonomii) - nigdy nie podjęła się pracy zarobkowej w swoim "wyuczonym" zawodzie. Ja nie mam zamiaru powtarzać jej ścieżki nawet, gdy zdaję sobie sprawę, że mogę niechcący to powtórzyć.
Jeszcze ostatni rok przede mną, a w międzyczasie pomyślę nad tym, jakby tu od rodziny się odciąć.
Marzyłam o dostaniu się na psychologie, ale oczywiście chętnych było tak wielu że z moimi wynikami mogłam o tym pomarzyć, więc żeby nie zmarnować czasu poszłam na pedagogikę, myśląc że skoro są to podobne studia to także mnie zainteresują. Nie myliłam się bo przedmiotów związanych z psychologią było dużo, ale kiedy dowiedziałam się jakie mam perspektywy zawodowe stwierdziłam że chce robić w swoim życiu coś zupełnie innego. Przypadkiem odnalazłam Logopedię a kiedy zaczęłam więcej o niej czytać, znalazłam *mam nadzieję* tą właściwą ścieżkę, złożyłam papiery i o losie - dostałam się za 1 razem w naborze. Mam wrażenie, że to będzie moja właściwa droga, a jeśli okaże się to prawda to kto by pomyślał, że mogłoby to coś na co kompletnie nie zwracałam uwagi wcześniej ^^ ZMIANY SĄ OK 💜
Powodzenia, trzymam kciuki! ❤️
Co zdawalas by dostac sie na logopedie?
Pracujesz jako logopeda?
w październiku zaczęłam niesatysfakcjonujące mnie studia i właśnie chce z nich zrezygnować, ale rodzice robią mi wielkie wyrzuty o to. mówią, że nie mam ambicji i na pewno kolejny kierunek też mi sie nie spodoba i go rzucę.
Mam teraz dokładnie taką samą sytuacje :/ Co w końcu zrobiłas?
@@xNathalie12 rzuciłam te studia i zaczęłam nowe na których jestem już na 3 roku 😀
@@xNathalie12 a ty co zadecydowałaś z twoimi ?
Jestem na pierwszym roku pedagogiki przedszkolnej i wczesnoszkolnej, był to mój jeden z kilku wyborów. Zastanawiam się nad tym czy nie powinnam jednak ich porzucić, zawsze ciągnęło mnie do psychologii i absolutnie uwielbiam zajęcia z psychologii na moim aktualnym kierunku. Boje się jedynie że nie podołam, będę musiała poprawić maturę a dokładniej od nowa wszystkiego się nauczyć ponieważ niewiele wyniosłam z liceum przez moje trudności psychiczne w tamtym okresie. Przechodzę teraz przez dość trudny czas w moim życiu, bardzo wiele się zmienia przez co postanowiłam wrócić na terapię, mam nadzieję że tam uda mi się odnaleźć siebie na nowo i dokonać wyboru.
Właśnie kończę studia, które okazały się zupełnym niewypałem i w pewnym sensie zatruły psychikę przez ostatnie 4 lata.
Na twój filmik trafiłem przypadkiem, ale zawiera on wiele słusznych treści, mam nadzieję, że jak najwięcej osób stojących przed wyborem ,,co po maturze itp" usłyszy podobne słowa czy to stąd czy od kogoś innego. Jak ,,prestiżowe" studia by nie były i jak mocno by nie naciskało otoczenie, nie warto iść na studia na siłę.
Coraz bardziej żyjemy w kraju, w którym studia nie tyle odzwierciedlają status społeczny, co narzucają innym twój poziom inteligencji. każdy chce mieć chociaż ten licencjat, nie ważne z czego, ale wypada.
Już dawno nie żyjemy w kraju w którym obowiązuje przysłowie „ucz się, bo będziesz rowy kopał”,bo dzisiaj zawody techniczne są niezwykle cenione.
Jednak w naszym kraju cały czas jest silne myślenie kastowe- po studiach to lepszy… z czego to wynika nie wiem 🧐🧐
Zgadzam się jak najbardziej.
skonczylam pierwszy stopień z akustyki, zamiast pojsc na magisterkę ide jeszcze raz na pierwszy stopien, ale na kierunek zwiazany z moimi zainteresowaniami
Dzisiaj właśnie wysłałam papiery na kosmetologie na wsb! mam nadzieję, że bedzie fajnie, a jak nie to zawsze można zrezygnować i tego się trzymajmy!
Trzymam kciuki, żeby było super! :)
3 lata starsza... 😄😄 😄 W tym roku zaczynam studiowac- w listopadzie skończę 43 lata...a może 44 🤔 gubię rachubę pomału😅
Brawo Ty👏 powodzenia
@@pannanikt6258 dzięki :)
i szacuneczek, tak jak pisałeś gdzieś tam wyżej - ja zacząłem drugie studia mając lat 30. Powodzenia!
Gratuluje wytrwalosci i ja tez po 30 chce isc na studia
Pierwszy raz wszedłem tak szybko, zabieram się do oglądania! XD
No ostro, bo Twój komentarz wyświetla mi się jako '27 minut temu', a film '23 minuty temu' xDDD
Oglądając ten film uświadomiłem sobie, że gdybyś nie rzuciła studiów prawdopodobnie nie byłoby tego kanału lub mógłby być trochę inny. Ja wiem, że kanał typu "Maszyny Hani" pewnie też byłby spoko, ale ja zdecydowanie wolę Hanię która mówi o psychologii :D Pozdrawiam
Hahaha maszyny Hani, rozwaliło mnie to :D
"Hania i jej śrubki" XDD
Właśnie potrzebowałam takich słów od kogoś, rzuciłam studia po pierwszym roku jednak chcialabym zaczac od nowa studiowanie innego kierunku, teraz ciągle słyszę od znajomych że przecież to stracony rok co mnie coraz bardziej dobija...
Trzymam kciuki za Ciebie! 🙌
Dzięki. Ten filmik bardzo mi pomógł.
Zabieram się za oglądanie ❤️
Zapowiada się ciekawy filmik 😊
Ja w tym roku zdawałam maturę z przedmiotów humanistycznych, poszła mi super i rodzice mieli nadzieję, że wykorzystam to i pójdę od razu na studia. A ja czułam, że liceum było dla mnie ciężkim czasem i nie miałam siły iść w stronę, gdzie mnie ciągnie. Postanowiłam zrobić rok przerwy, by zmienić rozszerzenia na maturze i wybrać się na weterynarię 😊
Jak dało ci się nauczyć do maturki z chemii i biologii w rok? Jestem pi matfizie i właśnie chciałabym napisać na nowo maturę i dostać się na weterynarie
Ja z kolei zmagam się z działaniem odwrotnym. Mam 25 lat i marze aby studiować. Nie tylko z pogoni za inna ścieżka zawodowa ,ale czysto pasji.Ale zawsze strach i fobie społeczna była moim kowadłem. Problem rosnących do takich rozmiarów,że szybko nasuwająca myśl, ulatywała i znikała z pola widzenia.
Wiem że to nieco inny kłopot z którym ty się zmagalas wiele lat. Zle to określiłam, nie wiem czy takie delikatnie podkreślenie, dobrze obrazuje tematykę o której rozprawiasz na kanale.Mam nadzieję że to nie zostanie przyjęte jako igorancja.
Rozumiem i przykro mi, że się z tym zmagasz! Jesteś pod opieką specjalistki_y?
@@HaniaEs tak mam terapię.Czuje ze jest lepiej, oby tak dalej.Ale trudno jest
idealny filmik dla mnie na dziś ❤️😩 UWIELBIAM CIĘ!!!
Ja też rzuciłam studia i to właśnie na WSB... :D Niestety również chciałam spełniać oczekiwania rodziców niż swoje własne i też wydawało mi się, że tak wypada...
Szczerze 2 lata temu kończąc 8kl nie miałam pojęcia gdzie iść, rodzina poleciła mi technikum kelnerskie bo do tej szkoły chodziła moja kuzynka i jej się bardzo spodobał ten kierunek i szkoła więc stwierdziłam że nie może być tak źle i spróbuje, jak się okazało szkoła sama w sobie była całkiem okej ale nie dogadywałam się z klasą w której byłam czułam się wykluczona bo w sumie tak było, wkońcu uznałam że kelnerstwo to nie jest coś co chciałabym robić przez resztę życia i zaczełam się zastanawiać nad tym co lubię nigdy nie miałam jakiegoś hobby może taniec, ale przypomniało mi się że od zawsze kochałam oglądać dekoracje wnętrz i samemu robić drobne projekty i zaczęłam żałować że nie pomyślałam o tym pod koniec 8kl było już "zapuźno" ale nie dla mnie, skończyłam 2 klasę i zaczęłam szukać informacji o szkole na kierunku dekorator wnętrz, zaniosłam papiery i ku mojemu zdziwieniu dostałam się do liceum sztuk plastycznych chociaż nie miałam wybitnych ocen i sądziłam że prędzej skończę szkołe kelnerską niż się tam dostane, tak więc straciłam co prawda 2 lata technikum ale od tego roku szkolnego będę robiła wkońcu coś co naprawdę chce robić a w przyszłości będę w pracy o jakiej marzyłam. Nigdy nie jest zapuźno
Ale super, że się zdecydowałaś na taką zmianę, powodzenia i gratuluję
@@martyna3663 dzięki ❤️
Rzuciłam po 1 roku ekonomie. Zrozumiałam że to nie był kierunek dla mnie. Uczelnia nie podobała mi sie wcale po za tym program tych studiów był źle ułożony. Było mnóstwo przedmiotów zapychaczy, które nic nie wnosiły do mojego życia. Po roku poszłam na finanse i rachunkowość na inna uczelnie w innym miescie. I to był strzał w 10. Jestem bardzo zadowolona. I żałuje tylko jednego że nie poszlam tam od razu po maturze. Ale tak juz widocznie miało byc.
Właśnie kończę licencjat z polonistyki. Uważam że straciłam 3 lata życia na kierunku, który mnie niczego pożytecznego nie nauczył :/, studia nasiliły tylko stany depresyjne i lękowe. Z jednej strony chciałbym mieć magistra, a z innej być może studiowanie nie jest dla mnie.Teraz znacznie mniej jestem pewna tego, co chciałabym robić w życiu niż jak kończyłam liceum.
Jezu, odradzam magisterkę na polonie, wykończyło mnie to psychicznie. Zgadzam się w 100% - polon to depresja.
W wieku 33 lat dopiero zaczynam studia - psychologię i cóż mam powiedzieć? Nie wiem czy sobie poradzę mając tak długą przerwę w nauce. Wcześniej błądziłam w wyborze mojej drogi życiowej.
i jak sobie radzisz?
Bardzo podobnie zrobiłam. Od razu po liceum poszłam na studia do miasta oddalonego od mojego o ok. 300km. Chciałam sie urwać z domu, pożyć inaczej. W konsekwencji miałam epizod depresyjny po 1,5 roku studiowania i musiałam wrócić. Kompletnie się na tych studiach nie odnalazłam. Poszłam na psychoterapię i do pracy. Po kolejnym 1,5 roku zaczęłam wymarzone studia w rodzinnym mieście, starsza o 3 lata od większości grupy, ale z bagażem doświadczeń i dużo lepszym podejściem do nauki. Teraz idę na 3 rok i zobaczymy co dalej. Na pewno gdyby nie ta zmiana studiów, nie poznałabym mojego chłopaka i nie zmieniłabym się aż tyle ile potrafiłam w ciągu niecałych 3 lat psychoterapii. Róbmy co czujemy, że powinniśmy.
Dziękuję Pani za ten komentarz! 😊 Utwierdziła mnie Pani w pewnej decyzji... Pozdrawiam
@@madlenciaa Powodzenia! Również pozdrawiam
Nie dziękuję żeby nie zapeszyć ;)😊 obym i ja znalazła dobrą terapię w swojej okolicy..🙏
A jeśli mogę wiedzieć, jaki był to kierunek studiów?
@@madlenciaa filologia angielska.
Od 13go zycia chcialam byc pielegniarka a majac 21 skonczylam kierunek ktory wybrali mi rodzice.
Majac 24 lata, dziecko, meza i dom na glowie poszlam na wymarzone pielegniarstwo. Dyplom z wyroznieniem odebralam 2tygodnie temu. W jezyku holenderskim - ktorego nauczylam sie w POL ROKU.
Szacun;))))
Miałem podobnie. Całe życie matfiz, poszedłem na geofizykę na której watplilem w sens studiowania. Przenioslem się na geografię i kocham ją całym sercem i planuję doktorat :D
Ja miałam prostą drogę - aplikowałam na prawo i ewentualnie administrację na studia. Moja przyjaciółka i chłopak zmieniają kierunki, nie wiedzą co chcą do końca studiować i w sumie jestem jedyna zdecydowana ze znajomych. A prawo też daje ten cudny szacunek ludzi co uwielbiam ❤️
Po dwóch latach zrezygnowałam ze studiów. Spotkało mnie dużo nieprzyjemności związanych z tym jak i z tym że jestem transpłciowa. Po roku przerwy, którą wykorzystałam na prowadzenie zajęć szachowych, co lubię i dalej będę to robiła, wracam do studiowania. Tym razem na kierunku psychologia na WSB w Gdańsku
Powodzonka Gdańsk ! Trzymaj się ❤
Nienawidzę kierunku który studiuję. Został mi rok. Trzymajcie kciuki.
Ja mam podobnie, jeśli nie gorzej - studiuję tylko po to, by matka mi dała święty spokój. W zasadzie od dawna myślę o ucieczce z domu do miejsca, które uznam prawdziwie za swoje, ale jak to uczynić, gdy jako facet chcę iść do pracy w gastronomii/barze/do sklepu spożywczego/monopolowego/saloniku prasowego, a w zamian dostaję tylko jedną odpowiedź - "Panie, idź Pan do magazynu lub fabryki, na pewno tam Pana przyjmą!".
Tak, robiłem na emigracji na magazynach i w fabrykach, bo do innej pracy nie chcieli mnie przyjąć. I co, mam w związku z tym jako student III roku trzymać się utartego schematu i chodzić na drugie zmiany do magazynu lub fabryki tylko dlatego, że 5/6 mojego doświadczenia zawodowego to fabryki i magazyny? No raczej, że nie.
Współczuję, bo to musi być trudne. I trzymam za Ciebie kciuki!
Twoje włosy to sztos 🔥🔥🔥
A dziękuję! :)
Rzuciłam szkole medyczną i teraz widzę same plusy, mimo ogromnego hejtu, jaki za to zgarnelam :) studiuję psychologię, a wiedza mi pomaga funkcjonować w codziennym życiu ;)
U mnie było nieco inaczej. Otóż skończyłem studia, które mi się podobały, czyli politologię. Dopiero po ich ukończeniu dowiedziałem się co to jest kierunek ogólnorozwojowy ...😬. Po latach prób odnalezienia się na rynku pracy, a także bezrobocia stwierdziłem, że czas to zmienić. Miałem następujące założenia: 1. Muszę ukończyć kierunek po którym będę miał konkretny zawód i który umożliwi mi znalezienie pracy w największym mieście jak i w najmniejszej wiosce. 2. Muszą to być studia, które mnie interesują, dzięki czemu nauka będzie mi sprawiać radość i ukończę je bez problemu. I tak po 30-ce rozpocząłem studia na filologii angielskiej😊. Dziś po latach pracy stwierdzam, że było warto i nigdy nie jest za późno na zmiany, jeśli się wie co chcemy robić. I nie można myślec, że jak pójdę na studia to co najmniej 3 lata straty. Za 3 lata można powiedzieć dokładnie to samo 😊. A więc pomyślności 👌
Właśnie w październiku kończę 20 lat i mam trochę wątpliwości co do swoich studiów. 1 rok był dla mnie bardzo ciężki, zaczynanie studiów od zajęć zdalnych, problemy z natury zaburzeń lękowych, niemożność skupienia się na wykładach, dużo porównywania się do osób, które postrzegałam jako lepsze od siebie. Dopiero miesiąc temu dowiedziałam się, że mam ADHD i jest to jednym z powodów dlaczego było mi tak trudno. Zobaczę jak będzie wyglądał kolejny semestr, mam nadzieję, że będę miała więcej zajęć, które mnie interesują. Jeśli nie to myślę nad zmianą. Co prawda nie tak dużą jak u ciebie, bo z neurobiologii na psychologię, ale pójście w bardziej "humanistyczną" stronę z bardziej "prestiżowej", bo biolchemowej było dla mnie przez jakiś czas nie do pomyślenia. Okazuje się jednak, że ta strona psychologiczna interesuje mnie chyba najbardziej jeśli chodzi o neuronaukę. Nie wiem jeszcze co zrobię, ale udało mi się dojść w głowie do tego właśnie, że nie wiszę nic światu tylko dlatego, że jestem dobra w bardziej ścisłych tematach i nie przynoszę społeczeństwu żadnej "straty", bo możliwe, że chcę robić coś innego.
wszyscy amcie adhdxd i jak sie potoczylo zyćko?
Dużo mogę się od ciebie dowiedzieć Haniu.
Już się bałam że mówisz o psychologii 😅
:D
Noooo, ja straciłam 4 lata w technikum na kierunku hotelarstwo. Matury nie mam, nie miałam czasu, poszłam do pracy. Zaczęłam szkole policealną. Jestem już po dwóch semestrach, zapisałam się na kolejny kierunek - sprzężony z pierwszym a potem będę robić kolejny dyplom - także poszerzający wiedzę z dwóch poprzednich. Lubię to, jednak czuje się „głupsza” bez studiów. Chyba potrzebuje terapii 😬
Przeraża mnie to co mówisz bo też rzuciłam mechanikę i budowę maszyn i słuchając Ciebie czuje się jakbyś mówiła to co leży gdzieś głęboko we mnie. Aż za dużo szczegółów się zgadza 🤔😂😅
Ups :D
Bardzo potrzebny materiał - trochę się zraziłem sponsorem tj. WSB, ale dalsza część filmu przekonała mnie, że to niepotrzebne uczucie. :)
Mam tytuł magistra i przez wszystkie lata na UEku uważałam czas spędzony na uczelni za stracony. Dlaczego je skończyłam? Dla rodziców dla ich poświęcenia, bo dla nich to było ważne. Czy żałuje? No nie, poznałam wspaniałych ludzi, przeżyłam super chwile, przez wszystkie 5 lat pracowałam na min. pół etatu i myślę, że dlatego aż tak nie żałuję tego czasu. Napewno drugi raz bym się nie zdecydowała na studia, to po prostu nie jest dla wszystkich. Mimo, że zawsze byłam 5-tkową uczennicą, to uważam, że czas spędzony na zakuwaniu do sesji, równie dobrze mogłabym spożytkować na podróże i wyniosłabym z nich o wiele więcej :)
O to todokładnie mój tok myślenia widzę
Jest właśnie połowa września, za dwa tygodnie zaczyna się rok akademicki, a ja dalej nie wiem co zrobić ze swoim życiem. W liceum poszłam na biolchem z myślą o zostaniu lekarzem, zawsze lubiłam atmosferę szpitali itd, jednak nie udało mi się dostać ze względu na trochę za niski wynik z matury z biologii. Bez przekonania rekrutowalam się również na biotechnologie i farmację, z biotechu zrezygnowalam krotko po dostanie się, na farmację ostatecznie złożyłam dokumenty ale praktycznie od początku wiedziałam, że nie chce na to iść... Zamierzam wkrótce odebrać papiery z uczelni, bo nie widzę się w tym zawodzie już w tej chwili. Nie wiem co robić ze swoim życiem, jestem taka zestresowana, przeraża mnie perspektywa opuszczenia domu, podczas pandemii straciłam kontakt z wieloma osobami, obecnie nie mam nawet za wielu znajomych ani nawet chłopaka... Mieszkam w małym mieście, niestety, ale perspektywy pracy bez studiów są bardzo małe - można jej szukać praktycznie jedynie w sklepach lub fabrykach. Z tego stresu mam okropny mętlik w głowie, już sama nie jestem pewna co chciałabym robić, czy zostać w domu i uczyć się do poprawy matury i spróbować się dostać na tą medycyne, czy może spróbować swoich sił w oddalonym o parędziesiąt kilometrów większym mieście, przeprowadzić się tam, szukać pracy i spróbować studiów zaocznych związanych z finansami, bo zawsze całkiem lubiłam matematykę. Obawiam się tylko, że nie dam sobie rady, jestem bardzo przywiązana do rodziny i zawsze miałam skłonności do depresji. Nie chciałabym być dla nikogo ciężarem. Mam bardzo mało czasu na decyzję i wszystko mnie przytłacza. Żałuję że rok temu nie przemyślałam bardziej swojej sytuacji i nie wymyśliłam planu b na wypadek, gdybym nie dostała się na medycynę. Obawiam się, że nawet gdybym została w domu, próbowała uczyć się do matury i poszła do pracy, to nie będę w stanie poprawić tej matury i rok zostanie zmarnowany...
W sumie jest kilka zawodów o wykonywaniu których myślałam, ale praktycznie żaden mnie jakoś szczególnie nie zachęca... Wszystko wydaje mi się bezsensowne i myślę, że sobie z niczym nie poradzę. W szkole zawsze uczyłam się bardzo dobrze, praktycznie każdy przedmiot potrafił być dla mnie interesujący, ale do żadnego nie odczuwałam szczególnej pasji... Myślę, że za bardzo skupiałam się na nauce a trochę za mało na odkrywaniu swoich zainteresowań. Ciężko mi sobie siebie w tej chwili wyobrazić w jakimkolwiek zawodzie.
@@paur8199 nie jestes z tym sama
Hej, jak potoczyły się twoje losy?
Idę na psychologię od października i bardzo się cieszę. Przez 3l liceum cisnęłam biol-chem, starając się pokazać, że jestem w stanie dobrze napisać trudne przedmioty, że ja akurat dam radę. Teraz idę na kierunek bardziej humanistyczny. I wiecie co? Nie mam chemii przez najbliższe 5lat :) Mam za to książki, fajnych ludzi do poznania i szansę na rozwinięcie angielskiego :)
Uwierz mi że bilogia bardzo Ci się przyda kiedy będziesz mieć powtórkę np z budowy mózgu:))))
Ja rzuciłam prawo i teraz idę na położnictwo :D
To dopiero ciekawa zmiana, a przy okazji jedna z cięższych. Niemniej życzę powodzenia.
Powodzenia!
Pozdrawiam, tegoroczna absolwentka położnictwa, życzę dużo cierpliwości, bo nie będzie łatwo, ale wszystko jest do przejścia :)
@@weronikamaek2193 ogólnie polecasz ten kierunke? daje duzo satysfakcji?
Dziękuję ci za ten filmik 😊
Eh najgorzej jeśli się chce je rzucić, ale nie wiadomo na co innego... Ja tam bardzo chcę mieć mgr, może i doktora,a ale nie wiem z czego :/
Miałam dokładnie to samo, przeszłam tę samą drogę.
Moja matka ma mnie za kogoś kto nic nie osiągnie,a sama była znana z bycia nie do wytrzymania. Niestety tyczy się to też przyszłości,potrafi mieć toksyczne zachowania a wyprowadzić się nie mogę. Walczę bo mam problemy zdrowotne,obwinia mnie za to co robi ona z własnej woli i wie że robi źle ale to olewa. Jakich to ona nie ma szkodliwych zachowań,homofobia,transfobia,bifobia,rasizm, gadanie od rzeczy o 'normalnej rodzinie' Hipokryzja, już nie mówiąc o nabijaniu się z własnego partnera i wmawianiu mnie i jemu że sobie sam z daną czynnością nie poradzi. A sama niczego mnie nie nauczyła,a wymaga tego czego nie umiała mnie nauczyć. Z drugiej strony nie ufam siostrze na tyle abyśmy się zrozumiały,i jedynie co mi doradzają 'babcia z siostrą' że mam to ignorować ale jestem jedną z osób które nienawidzą milczeć kiedy ktoś okazuje brak szacunku. Nie mam tak silnego charakteru że by jej rozpętać piekło i dała by mi spokój jak moja bff i siostra oraz matka, mój charakter jest prędzej po ojcu po matce mniej. Oraz nie chcę udowadniać jej 'ani nikomu innemu że sobie poradzę' bo to przedewszystkim przed sobą powinno się udowodnić a nie komuś kto wielokrotnie mówił że nie zamierza się zmieniać.
4 semestr farmacji a moja psychika nie wyrabia. Pandemia, zdalne, ludzie... właśnie.
Są ludzie i ludzie, a wśród nich tacy, którzy rzucają kłody pod nogi zabijając pasję. Zgadza się, trzymam wypełniony formularz rezygnacyjny w teczce, którą zawsze mam przy sobie. Kiedy rzucę? Czekam na ostateczne rozstrojenie
I co u Ciebie po latach? Ja przygotowuję się do matury i celuję w jakiś umed, ale mam coraz więcej wątpliwości. Zastanawiam się nad lekarskim i lingwistyką...
Oh damn, dzień obrony pracy na WSB to był najlepszy dzień w moim życiu xD cyrk, nie uczelnia.
Takiego filmu potrzebują młodzi ludzie 👍
Zrezygnowalam ze studiow na 3 roku, zaluje jedynie ze tak pozno :P
Co zrobiłaś po studiach jeśli mogę spytać ? :)
@@agnieszkasokolowska4609 poszlam do pracy 💁♀️ na tych studiach strasznie sie meczylam. Finalnie na studia wrocilam, ale poszlam na zaoczne i na kierunek ktory mnie interesowal i je skonczylam (dopiero trzeci kierunek, ktory podjelam to skonczylam)
@@ewarosiak5305 jestem w podobnej sytuacji bo już mam 2 kierunek, 2 studia. I jestem na 3 roku, jutro idę do psychiatry po leki bo wpadłam w głęboka nerwice i depresje, i ciężka decyzja po prostu „odejść” kiedy wiesz ile to wysiłku cię kosztowało i nauki i zostajesz bez dyplomu. Ciężko.
Ja poszłam na zawód bo na ten zawód poszła siostra,o tym że nie chcę być w tym zawodzie dowiedziałam się dopiero w 2 klasie zawodowej 👍 a przed wybraniem miałam wątpliwości ale je olalam.
Mam problem, dla mnie duży. Stoję właśnie przed decyzją: nanotechnologia na PG czy psychologia na UAMie. Wszyscy mówią: „pg”, bo praca, bo politechnika. Marzyły mi się studia psychologiczne w Gdańsku, ale tam niestety się nie dostałam, więc wybór mam niezwykle trudny. Nie wiem, co robić, boję się kroku w którąkolwiek stronę. Dziękuję za ten film, może choć trochę będzie pomocny…
i jak? co zrobiłaś?
Wybrałam Politechnikę. Z perspektywy czasu nie żałuję, psychologia na UG nie jest zbyt dobra, czego dowiedziałam się po czasie. A co dalej? Zobaczymy, czas pokaże
@@Martyna-eh5pi to fajnie, trzymam kciuki ❤️
Potrzebowałam tego filmu bo w wieku 24 lat zdecydowalam się iść na kierunek, który mnie serio kręci a na fejsie co chwilę migawki od ludzi z liceum że są już po mgr 🙈
Aa i zdecydowalam się właśnie na WSB ☺️
Totalnie to rozumiem, też miałam czasem takie FOMO jak widziałam takie migawki. Ale lubię sobie przypominać, że moja droga - choć inna - absolutnie nie jest gorsza. :)
Ja za to zmagam się z czymś odwrotnym, a mianowicie marzę o tym by iść na studia. Niestety, przez moje lenistwo i zaniedbania nauki mając 21 lat nie skończyłam nawet szkoły średniej. Boli mnie to niesamowicie, szczególnie patrząc na to, że większość moich rówieśników już jest na tych studiach, albo przynajmniej pracuje (z tym również mam kłopot). Szkołę i tak będę musiała zaczynać od nowa, czyli na studia bym mogła iść dopiero za plus minus 4/5 lat, hehh
Wszystko przed Tobą ;) Ja byłam 2 lata na filologii angielskiej, którą rzuciłam i poszłam na nauki o rodzinie. Po 1,5 roku z powodu problemów rodzinnych musiałam wziąć urlop dziekański, na którym obecnie jestem. Mam zamiar skończyć te studia, ale... zarówno filologia, jak i nauki o rodzinie, pomogły mi zrozumieć, że tak naprawdę pasjonuje mnie psychologia (miałam na obu kierunkach zajęcia z psychologii). Także ja gdzieś dopiero za 2 lata mam zamiar iść na psychologię, i to zaocznie. Nie zrażam się już tym, że jakbym nie odeszła z filologii, to bym w przyszłym roku już mogła mieć z niej magistra. A gdzie mi się spieszy? No nigdzie. Najważniejsze, że coraz bardziej wiem czego w życiu chcę :)
Właśnie kończę 1 rok studiów, do ich zakończenia został mi miesiąc, ale moje stany lękowe się znacznie pogłębiły - idąc na uczelnię aż mną telepie. Nie wiem co robić, boję się rezygnować, bo nie wiem co dalej, ale boję się też zostawać, bo nie wiem czy dam radę psychicznie
i jak sobie poradziłaś?
@@cholibka7353 rzuciłam studia, zaczęłam pracować i zamierzam w przyszłości znowu pójść na inne w moim rodzinnym mieście :)
Pomogłaś mi 💗
Ja jestem w ostaniej klasie technik organizacji reklamy ale od zawsze chvialem coś robić bardziej związanego z chemia biologia i niestety żałuje ze nie poszedłem do tej klasy teraz gdy chciałbym pójść na jakieś studia które mnie interesują potrzebna jest mi rozszerzona matura z biologii czy tez chemii wiem ze nie napisze teraz matury na 90% żeby się dostać na te studia…. Nawet jeżeli bym wziął korki to i tak średnio by to wyszło…
Ja tam zawsze wiedziałam, że jak się nie pójdzie na studia, o których się marzy, to się ich nie skończy. To się wydaje raczej oczywiste. Chyba że się nie ma pomysłu na siebie, to wtedy można zmieniać kierunki , to nie rzadkość, ale raczej reklama jednak trochę słabi wypada...jak się mają ci idealiści do szkoły "bankowej"? Od razu straciłam zaufanie, że tam ktokolwiek nie wziął udziału wylscznie dla kasy.
Chyba nie znasz za dużo ludzi, którzy skończyli swoje studia, skoro uważasz, że większość ludzi, którzy skończyli swoje studia, poszli na studia, o których wcześniej "marzyli" XD
@@xyzzyx8648 no nie udało Ci się. Sama studiowałam w życiu na dwóch kierunkach ( z 10 letnim odstępem) a od 5 lat pracuję w 2 szkołach wyższych ze studentami oraz przez wiele lat uczyła studentów wcramaxh lekcji prywatnych, więc myślę, że jednak trochę ludzi znam ;) .
Haniu, jestem bardzo ciekawa, kilka lat temu nagrałaś film po pierwszym roku na psychologii UW, czy już je ukończyłaś?
Pozdrawiam i uwielbiam cię
Tak! Nagram niedługo podsumowanie po 5 latach:)
A co jeśli chcę być na studiach, jestem na tych co lubię a jednak z nich raz odpadłam, i teraz znowu wiszę na włosku bo mam poprawki? Czy to znaczy że nie nadaję się do tego co lubię?
Ale czemu taki wniosek? Poprawka nie oznacza, że człowiek się nie nadaje. :)
@@HaniaEs O to chodzi że cały czas się staram, ale już zbyt dużo miałam porażek. Muszę być jednak dobrej myśli, że pójdzie dobrze
Wiem o czym mówisz... To samo jak bio chem to musi być lekarz... Przykre
Wait... WSB popiera rzucanie studiów? 💁♀️
WSB popiera szukanie swojej drogi i odkrywanie siebie ❤️
Pierwsza! 😍
🤦♂️
Marzę od gimnazjum od psychologii i wiem że chce na nią iść ale boje się panicznie że się nie dostanę i skończę na 2 kierunku czyli stosunkach międzynarodowych/psychologii zwierząt
Ja nie dostałam się na dzienną psychologię, ale poszłam na wieczorową. A jak nie to zawsze są dodatkowe nabory 😉
@@rebekacloud6025 planuje prywatne weekendowe bo muszę i tak się utrzymać
jak nazywa się piosenka ze spotu?
Studiuje farmację dlatego bo tego chciał mój tato i macocha bo sama ma aptekę i potrzeba do pracy wiec wybrali mi kierunek.
Jak się trzymasz po roku od tej wiadomości?
Myślałam że psychologię rzuciłaś haha
Up
ZaszlamWciaze
Co ci się stało na twojej klatce piersiowej?
Bielactwo - mówiła w ostatnim odcinku :)
To jej własna mapa skarbów 🤭
Nic się nie stało. :)
Pierwsza
🤦♂️
wow naprawdę zbrzydłaś od odcinków dwa lata temu co się stało? :O no offwncww tak tylko zauwazyłom