Το νησί (Μικρές Περιπλανήσεις, Πολυνέρι Γρεβενών, 15 Ιουλίου 2023)

Σε ένα από τα ευλογημένα βραδιά της ζωής του ανθρώπου, το Σάββατο 15/Κυριακή 16 Ιουλίου 2023, βρεθήκαμε στο απέναντι χωριό, στο Πολυνέρι Γρεβενών. Ο Νίκος Μπέλτσιος, ο Θάνος Γιαννόπουλος και ο Δημήτρης Κίτσιος, οι αγαπημένοι μας φίλοι Αμανίτες 🍄trio ορμώμενοι απ' την Δυτική Μακεδονία, ήταν οι μουσικοί οικοδεσπότες στον Νίκο Αρμπιλιά, τον Μάνθο Αρμπελιά, τον Γιάννη Κολοβό και τον Χρήστο Γαμβρέλη, στις Μικρές Περιπλανήσεις της Κω!
🍄🪕
Έγινε ο κόσμος μια σταλιά, οι διαφορετικής προέλευσης άνθρωποι μία παρέα και οι στίχοι και οι ήχοι έκαναν την δουλειά τους, κάτω από τον ουρανό της Πίνδου, υπό την σκιά των βουνών της. Ευχή μας, να βιώνει τέτοιες εμπειρίες ο άνθρωπος!
😉🏞️🙏
Στα βίντεο, η Κατερίνα, η Γιάννα , ο Θωμάς και ο Αντρέας συνέλεξαν όσα όμορφα μπορούσαν και πιστοί στο δόγμα των Αμανιτών, πως "το καλό τραγούδι είναι σαν το μεγάλο μυστικό που αποφασίζεις να ξεστομίσεις δυνατά", μοιραζόμαστε...
"Το νησί"
Μικρές Περιπλανήσεις, από το άλμπουμ:
"Άστρα που ψιχαλίζουν φως", του 2013, σε μουσική και στίχους του Νίκου Αρμπιλιά
✍️🎶🎻
Σ’ ένα καράβι που δεν ξέρω πού μας πάει
μπαρκάραμε όλοι, πεθαμένοι - ζωντανοί
κι όσο μακραίνουμε η στεριά μας χαιρετάει
λες και ποτέ δε θα μας ξαναδεί.
Πέτρινα άλογα τη θάλασσα χτυπάνε,
οι ναύτες ντύθηκαν θαλασσινό αφρό,
σαν χαϊμαλιά οι ιριδισμοί λαμποκοπάνε,
φορέσαμε όλοι φυλαχτό, τ’ άστρο το πρωϊνό.
Πίσω από κείνο το νησί κοιτάω
πίσω από κείνο το νησί κοιτάω τα νερά.
Πίσω από κεινο το νησί κοιτάω
πίσω από κείνο το νησί κοιτάω που δεν υπάρχει πια.
Σπρώχνω τις μέρες μου, τις σπρώχνω σε γκρεμό,
είμαι αιχμάλωτος ατέλειωτων χειμώνων
κι όλο ξεχνώ πώς βρέθηκα εδώ
η σκόνη κάθεται στο ύψος των εικόνων.
‘Ο, τι μας έφερε εδώ μας παίρνει πίσω πάλι
σε σκοτεινά της νιότης μας λιμάνια θλιβερά
αδέρφια, φεύγουμε, μας πνίγει το χορτάρι
που φύτρωσε στου πατρικού την πόρτα `κει μπροστά.
Σ’ αυτής της θάλασσας τις σκοτεινές κοιλάδες, εκεί που στάξαμε θυσίες ηδονής
έρημο μέρος, δεν υπάρχει πια κανείς
κι όλο το έπος των ερώτων δυο αράδες.
Εσύ ψηλά που ψάχνεις τη στεριά
χτύπα τα χέρια σου ν’ ανάψουνε τ’ αστέρια
γέρνει η θάλασσα και μας τραβούν βαθιά
της λησμονιάς τα σιδερένια χέρια.
Σωπάσαν τ’ άλογα, η θάλασσα εκοιμήθη
αργά, στον κόρφο της, το πλοίο μας γλιστρά
κύκλους θα κάνουμε, τυφλή περιπολία
σ’ αυτή τη θάλασσα, που δεν έχει στεριά.