Κι όμως, Αττίκ ΗΛΙΑΣ

Ευχαριστώ αυτόν τον Υπέροχο Μουσικό που μου έδωσε την ευκαιρία με αυτό του το παίξιμο να τραγουδήσω για τους φίλους μου..
Λησμόνησα το χρώμα των μαλλιών της
μπερδεύω αν ήταν μαύρα ή καστανά
λησμόνησα τη γλύκα των φιλιών της
ξεχνώ αν είχε μάτια γαλανά.
Ο καιρός επέρασε
η καρδιά μου γέρασε
κι η μαύρη λησμονιά με το φτερό της.
Έσβησε τα γράμματα
που έγραψα με κλάματα
στην πλάκα της αγάπης μου της πρώτης.
Κι όμως κι όμως
κάτι μέσα μου έχει μείνει
ούτε χρόνος ούτε λησμονιά δε σβήνει
κάτι που κλαίει μυστικά
σα φαντάστηκα μες στα σωθικά
κάτι που όλο μου μιλάει για κείνη
μελαγχολικά.