Wow, dank aan Tatjana Alumni voor dit openhartige interview! Je bent een prachtvrouw en een inspiratie voor velen! 🙏🏻🤩 Ik ben het met Tatjana eens dat de focus op het dik zijn en dus het moeten afvallen bij een eetbuistoornis meer kwaad dan goed doet. Het kan andere oorzaken (zoals een genetisch defect in haar geval) verhullen. Daarnaast is het bekend dat iedere restrictie ons brein nerveus maakt, waardoor het ons aanspoort om meer te gaan eten. Een vermageringsdieet is daarom geen doeltreffende strategie bij binge eating. Verder kan ik me voorstellen dat emotie-eten bij Tatjana een rol gespeeld heeft, zeker als je iets zo heftig meemaakt als het overlijden van je moeder. Alleen wil ik graag een kanttekening plaatsen bij het verhaal dat een eetbuistoornis een manier zou zijn om met emotionele of psychologische problemen om te gaan. En hiermee sla ik de brug naar Sandra Mulkens, die ook het over geconditioneerd gedrag heeft. Ik heb ervaren dat wanneer er sprake is van dwangmatige eetbuien er iets anders aan de hand is, namelijk het aanmaken door ons brein van een gewoonte, een automatisch programma. Dat programma (de eetdrang) grijpt ieder gevoel of iedere gebeurtenis aan om ons een eetbui aan te praten omdat die eetbui ons voor één of andere reden een overlevingsvoordeel oplevert. Het programma vertelt ons telkens het verhaal dat we een eetbui nu nodig hebben, en creëert ondertussen heel veel onrust in ons lijf om ons in beweging te krijgen. Die onrust is op een bepaald moment zo ondraaglijk dat we hem kwijt willen en alsnog eraan toegeven en een eetbui hebben. Zo blijft de gewoonte in stand. Je hebt dus niet een eetbui om emotionele of psychologische problemen te dempen/verdoven, maar om de onrust weg te krijgen. Het goede nieuws is dat we in staat zijn om de eetdrang voorgoed uit ons brein te wissen dankzij technieken uit de neurowetenschap, zelfs als we jarenlang ermee geworsteld hebben. Ik leef nu eetbui- en eetdrangvrij na meer dan 30 jaar BED. Er is dus hoop, zelfs als psychotherapie niet geholpen heeft. 🌿
Wow, dank aan Tatjana Alumni voor dit openhartige interview! Je bent een prachtvrouw en een inspiratie voor velen! 🙏🏻🤩
Ik ben het met Tatjana eens dat de focus op het dik zijn en dus het moeten afvallen bij een eetbuistoornis meer kwaad dan goed doet. Het kan andere oorzaken (zoals een genetisch defect in haar geval) verhullen. Daarnaast is het bekend dat iedere restrictie ons brein nerveus maakt, waardoor het ons aanspoort om meer te gaan eten. Een vermageringsdieet is daarom geen doeltreffende strategie bij binge eating.
Verder kan ik me voorstellen dat emotie-eten bij Tatjana een rol gespeeld heeft, zeker als je iets zo heftig meemaakt als het overlijden van je moeder. Alleen wil ik graag een kanttekening plaatsen bij het verhaal dat een eetbuistoornis een manier zou zijn om met emotionele of psychologische problemen om te gaan. En hiermee sla ik de brug naar Sandra Mulkens, die ook het over geconditioneerd gedrag heeft.
Ik heb ervaren dat wanneer er sprake is van dwangmatige eetbuien er iets anders aan de hand is, namelijk het aanmaken door ons brein van een gewoonte, een automatisch programma. Dat programma (de eetdrang) grijpt ieder gevoel of iedere gebeurtenis aan om ons een eetbui aan te praten omdat die eetbui ons voor één of andere reden een overlevingsvoordeel oplevert. Het programma vertelt ons telkens het verhaal dat we een eetbui nu nodig hebben, en creëert ondertussen heel veel onrust in ons lijf om ons in beweging te krijgen. Die onrust is op een bepaald moment zo ondraaglijk dat we hem kwijt willen en alsnog eraan toegeven en een eetbui hebben. Zo blijft de gewoonte in stand. Je hebt dus niet een eetbui om emotionele of psychologische problemen te dempen/verdoven, maar om de onrust weg te krijgen. Het goede nieuws is dat we in staat zijn om de eetdrang voorgoed uit ons brein te wissen dankzij technieken uit de neurowetenschap, zelfs als we jarenlang ermee geworsteld hebben. Ik leef nu eetbui- en eetdrangvrij na meer dan 30 jaar BED. Er is dus hoop, zelfs als psychotherapie niet geholpen heeft. 🌿