Размер видео: 1280 X 720853 X 480640 X 360
Показать панель управления
Автовоспроизведение
Автоповтор
เข้ากับชีวิตจริงๆครับ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น คือจนครับ มา กทม ก็คือเสื้อผ้าใส่ลังมาจริงๆครับ จบ ป6 ก็มาเดินตามความฝันใน กทม ครับ เด็กกำพร้าพ่อครับ ก็ต้องสู้จนวันนี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากทีเดียวครับ หลังมือเป็นหน้ามือเลยครับ สำหรับผมต้นทุนชีวิตน้อย แค่นี้ก็พอใจมากแล้วครับ ไม่เลยคิดว่าจะมาถึงจุดนี้เลยครับ ทำวันนี้ให้เต็มที่เหมือนเดิมครับ ไม่รู้ว่าดีที่สุดเป็นแบบไหน รู้แต่วันนี้เต็มที่เสมอครับ เป็นกำลังใจให้ทุกท่านนะครับ เดินไปข้างหน้า อย่าท้อนะครับ
จำได้ที่สถาณีรถไฟนครศรีฯแม่มาส่งที่สถาณีเกาะหน้าต่างมองตากันน้ำตาใหล ตอนรถออกจากสถาณีเกาะหน้าต่างรถไฟยืนน้ำตาใหลเราก็ร้องให้แม่ก็ร้องให้ รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถาณีแม่เดินตามมาเรื่อยๆจนสุดชานชลา เราและแม่มองกันจนสุดสายตาร้องให้ออกมาตลอดไม่อายใคร วันนั้นมีกระเป๋าใส่เสื้อผ้าเล็กใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดรองเท้าแตะและลังใส่อาหารแห้งมีเงินอยู่พันกว่าแม่ส่งมาเรียนรามฯแม่บอกว่าถ้ามีจะส่งมาเพิ่มให้นะ วันนี้ไม่มีแม่แล้วแม่ไปสู่สวรรค์แล้วรักแม่สุดหัวใจ
เสียใจด้วยครับ
เอาความรักความห่วงใยของแม่ที่มีให้คุณ เป็นทุนและกำลังใจในการต่อสู้ชีวิตและในยามท้อแท้นะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
สู้ๆๆน่ะ
เสียใจด้วยครับ สู้ๆครับ
แล้วคุณเรียนจนจบมั้ยครับ ต้องขอโทษด้วยครับ ที่ถาม เพราะมีหลายคน(เพื่อนผม)ไปเรียนแล้วไม่จบกลับมามีหลายคน.
ฟังเพลงนี้คิดถึงพ่อมากจนน้ำตาไหล คนใต้ตัวคนเดียวกับลังกระดาษนั่งรถไฟมากรุงเทพ กินข้าววัดนอนวัด หางานทำ ขยัน อดทน จนทุกวันนี้มีทุกอย่าง ขอบคุณครับพ่อ
ผมชุมพร มารถไฟเหลือเงินมา40บาทเช่นกันครับ พี่แม่งสุดจริง ผมจะทำให้ได้บ้างเหมือนพี่นะ
สู้ๆคับ#คนนคร
ขอบคุณ อาจารย์ไข่ที่เเต่งเพลงนี้ โดนใจจริงๆ ขอบคุณ
ทำไมชอบเพลงนี้จัง ตั้งแต่ฟังครั้งแรก..เราไม่เคยไปภาคใต้เลย แต่ตอนเป็นเด็กเราได้รู้จักพี่คนใต้ ที่มาทำงานบ.เฮอร์รีเบอร์ตันที่บ้านฉัน เรารู้สึกว่าคนใต้ใจดี น่ารัก จริงใจ ตลกและเป็นที่มาของเด็กน้อยวัย11 12ขวบคนนึง ที่มีความรู้สึกดีๆให้พี่คนใต้ที่ชื่อลพ แบบแอบรู้สึกดีด้วยโดยที่พี่เค้าไม่รู้ เวลาพี่เค้ากลับใต้เค้าเอากุญแจที่เป็นหนังตะลุงมาฝาก ฉันยังเก็บไว้ เราทำการ์ดปีใหม่ให้พี่เค้าหนึ่งใบ เอาดอกเข็ม ใบไม้มาทับเป็นการ์ด เขียนคำอวยพร ก่อนเค้ากลับใต้ไป แล้วเราก็มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งตอนฉันมีลูก และพี่เค้าก็40ปลายๆ เค้ากลับมาทำงานอีกครั้ง ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่ผู้ชายใต้คนนี้จะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป คนใต้ใจดี...พี่ลพ
10ปึที่เเล้วผมเข้า กทม พร้อมกับความหวังที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นผ่านทุกผ่ายสุขมา กว่าจะผ่านไปได้เเต่ละวันเเทบจะขาดใจจนตอนนี้ผมมีพร้อมทุกอย่างเเล้วขอบคุณตัวเองที่เข็มเเข็งเเละผ่านมันมาได้จนถึงทุกวันนี้2023 สู้ๆครับเเละเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่ท้อกับชีวิต😊
ดีใจด้วยนะที่ผ่านมาได้ขอเพิ่มกำลังใจให้อีกค่ะ
ใช้รถไฟกันเยอะๆนะครับกำลังใจอยู่ในใจแล้วแต่ว่าแต่ละคนกำลังใจทำมันเพื่ออะไรทำมันให้โลกได้เห็นกันเถอะพี่น้องพ่อแม่ลุงป้าปู่ย่า ตายาย ที่ยังทำเพื่อคนไทยด้วยกันใช่มาแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเองทุกเองเจ็บเอง ทุกสุขไปพร้อมด้วยคนไทยด้วยกัน
19 ปีแล้วที่ออกจากบ้านมา จากแม่พ่อและน้องชายอีกสองคน เจอเรื่องทุขใจร้อยแปด ตกงาน แฟนเลิก เหลือแค่ดนตรี คิดถึงคนที่รออยู่ที่บ้านป่านนี้แม่คงคอยเราอยู่ ไม่เคยติดต่อกลับไป
น้ำตาไหล..เมื่อนึกอดีต ที่เคยลำบากในยามที่เวลานี้ ประสบความสำเร็จ
ลุงหนูชอบมาลีฮวนน่ามากค่ะ มีเทปเพลงของมาลีเยอะมาก ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่นะคะ แต่เจ้าของเทปไม่อยู่แล้ว😞#คิดถึงลุงเสมอ
แต่ผมก็ได้แต่คิดถึงพ่อที่อยู่สวรร
อีกไม่นานแล้วความฝันที่จะกลับไปสร้างฝันที่บ้านเกิด สู้ๆ
ฟังเพลงนี้ทีไร มองเห็นภาพเก่าที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเราเอง ช่างคล้ายกันกับบทเพลงนี้จริง
ฟังทุกวันเพราะมาก มันสะท้อนความจริง เหมือนเราสมัยรุ่นๆที่กำลังหางานทำ ทำให้เราห่างแม่ห่างจากบ้านมา จนทำให้เราไม่รู้อนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ก็ต้องสู้ต่อไป สู้ด้วยลำแข้งตัวเอง ยืนให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งใครด้วยตัวลำพัง
ต่างคนต่างมีความหวัง ต่างคนต่างมีความฝัน ชีวิตคือการเรียนรู้ สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง รสชาติของชีวิต
ถึงดนตรีจะเพราะแค่ไหน ถ้าขาดคนบรรยายที่ดีแล้ว เพลงนั้นจะไร้ความหมายทันที น้ำตาไหลจริงๆ อาจารย์ไข่
เรียนจบ ป. ตรี ที่เชียงใหม่ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว นั่งรถไฟลงมาหางานทำที่กรุงเทพฯ ผ่านไป 6 เดือน เงินเก็บหมด ไม่มีงานทำเลย...ตัดสินใจนั่งรถเมล์ที่บางนาด้วยเงินก้อนสุดท้าย ไปหางานต่อที่ชลบุรี เสื่อผืนหมอนไปจริงๆ ในตอนนั้น จนถึงตอนนี้ยังดีหน่อย ย.....ยังมีทีวีกับตู้เย็นเพิ่มเข้ามา อิอิ..
ปี58 ผมมาตาม หาอนาคตโดยนั่งรถไฟมา กทม จนตอนนี้ประสบความสำเร็จ เป็นพนักงานรถจักรผิดหวังหรือสำเร็จ อยู่ที่ความตั้งใจ และโชคชะตา
ตอนนี้มีพร้อมทุกอย่างแล้ว มีเงินเหลือ คิดถึงวันเก่า ๆ มีเงินติดตัวไม่ถึงร้อยมาเรียนราม หางาน เรียน ทำงาน อด เหนื่อย ท้อ เหงา คิดถึงบ้าน ครบทุกรส คิดย้อนไปก็ใช้ชีวิตคุ้มดี
จำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งมาเรียนที่ กทม.แม่เพื่อนทำกับข้าวมีแกงไตปลา น้ำพริกแมงดา และ ผักต่างๆใส่ลังเบียร์ส่งมาพาเพื่อนไปเอาลังไปกันกับเพื่อนสามคนนั่งรถเมล์กลับมาจากสายใต้รถเบรคเเต่ละทีพาลังกระเดนกระดอนไปทั่วบนรถขำๆเเละอายตามประสาเด็กบ้านนอกพอกลับมาถึงห้องพักก็กินข้าวกินเหล้าด้วยกันโคตรอร่อย จนเข้าใจคำว่าดื่มกับสหายที่รู้ใจพันจอกก็ไม่เมา แต่วันนี้มันก็ห่างเหินกันไปตามวีถีทางของใครของมันไป ยังไงก็คิดถึงเสี่ยวเสมอนะไอ้เกลอ
ผมเป็นเด็กใต้ที่เข้ามาอยู่กรุง ในกรุงสอนอะไรผมมากมาย ยังจำได้ตอนที่นั่งรถไฟมา มีแค่กีต้า1ตัวและกระเป๋า2ใบ เห็นพ่อกับแม่ที่มาส่งขึ้นรถได้กอดท่านคนละครั้งแล้วขึ้นรถไฟมาเพื่อมาหาโอกาสที่นี้ แล้วที่นี้ก็มีโอกาสให้จริงๆ แต่แลกมาด้วยความไม่สบายใจหลายๆอย่าง เช่น คน ความเป็นอยู่ และ ความไกลบ้าน ความคิดถึง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมท้อแล้วเปิดมาฟังเพลงนี้ มันทำให้คิดถึงวันที่เดินทางมา #อยากกลับบ้านเราจังเลยเหนื่อย 🙂
บางคนก็ประสบกับความสำเร็จ บางคนก็ล้มเหลว บางคนก็สูญหายไปกับรถไฟขบวนนี้ ความหวังเด็กต่างจังหวัด
ใช่เลยครับจะมีสักกี่คนที่สมหวัง
เมื่อยังหายใจก้ต้องสู้กันไป
ชอบเม้นนี้คับ..
จริงครับ ผมก็เกือบไปหลายครั้ง ดีที่กัดฟันดิ้นรนจนผ่านช่วงเวลานั้นมาได้
ใช่ครับ ผมขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟชุมพร มีเงินติดตัว (สามร้อยห้าสิบบาทถ้วน) เที่ยงคืนละ ไปเป็นทหาร สามสิบกว่าปีละ ได้ตามฝันนะครับตอนนี้ เรือเอก แห่งราชนาวี เขาขีดเส้นมาให้แค่นี้ครับ มีลูกสาวคนเดียวกำลังจะจบ ปริญญาเอกครับ หายเหนื่อยครับ ชอบเพลงนี้มาก
ตอนขึ้นรถไฟ พร้อมกระเป๋า 1 ใบไปทำงาน กทม ฟังเพลงนี้แล้วร้องไห้เลย พอช่วงสงกรานต์จองรถไฟกลับบ้าน คนเยอะ ได้นั่งริมประตู เข่าโดนกิ่งไม้ขางทางบาด สงสารตัวเอง กทม -อุบล
คนอุบลอย่าย่นย่ออเด้อครับ
03/04/63 มาเมืองหลวงอายุ 20 ปี, 18 ปีผ่านไป ก็ยังคงตามเก็บความฝันอยู่ทุกวัน ขนาดมีไวรัสโคโรนา เราก็ยังสู้ตามเก็บความฝันอยู่เลย ขอบคุณกำลังใจคือแม่กับลูก ต้องสตรองแค่ไหนถามใจมึงดู
หาความฝันให้พบ
สู้ๆคับ ให้กำลังใจกันไป
สู้ๆนะคับ
สู้ๆๆนะคะ✌🏻❤️
@@yuiok2039 นึกถึงอตีดขึ้นรถไฟเข้ากรุงเทพครั้งแรก
นี่แหละชีวิต จำวันที่ตากฝนเพื่อไปขึ้นรถไฟจากยะลามากรุงเทพฯ มีแค่กระเป๋าใบเดียว มาสู้เอาดาบหน้า ทุกวันนี้มีงานประจำมีเงินเดือนมีเงินเก็บนิดหน่อย มีไม่มาก แต่ก็พอส่งพ่อแม่ นึกถึงวันนั้นวันที่ชีวิตยิ่งกว่าติดลบ ฟังเพลงนี้แล้วน้ำตาไหลทุกครั้ง
มาจากสุราษตอนนั้นมีเงินติดตัวอยู่แค่20บาท ตอนรถไฟฟรี มาหางานทำกทม หิวก็หิว ยังดีมีข้าวต้มไก่บนรถไฟถ้วย20บาทขาย จำจนทุกวันนี้10ปีได้แล้ว ตอนนี้สบายขึ้นเยอะอยากกินอะไรก็ได้กินแล้วครับ
นึกถึงตอนอายุ22. มีกระเป๋า1 ใบเข้ามาทำงานแถวดอนเมืองปี48 เช่าห้องสังกะสีเดือนละพัน ผ้าห่มหมอนมุ้งก็ไม่มี กว่าจะมาเป็นวันนี้ได้ บทเรียนชีวิตที่จดจำ
Atit Duangdee เหมือนกันเลยครับจนทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิม😆😆😆
ตอนนี้มีมุ้งยัง
No Name หอบกลับบ้านหมดละ
ภาพนั้นยังจำได้ดี ใจจะขาดเด็กบ้านนอกคนหนึ่งเข้ากทม เดื้อทำตามฝัน คิดถึงแม่ นะครับ
มีกะเป๋า1ใบกะเงิน2พันกว่าบาทนั่งรถไฟมาหางานแถวบางนาเช่าห้องไม้เก่าๆเดือนพัน2ในห้องไม่มีอะไรร่อนเรสมัคงานหลายที่ได้บ้างไม่ได้บ้างออกหาใหม่บ้างไปเรื่อยๆคนเดววิคละ2พันกว่าบาทใช้ปะหยัดสุดๆเดือนชนเดือนก้อมี.... ทุกวันนี้มายุกิ่งแก้วได้งานดีตามที่หวังไว้ลืมตาอ้าปากได้จนยุมาได้12ปีนี้แล้วโชคดีมากที่ได้ทำที่นี้...และจะทำต่อไปจนกว่าเขาจะจ้างออก..... 2563 ยังฟังยุ....
น้ำตาจะไหล ชีวิต
@@Noname-hz7sp สุดๆๆๆๆๆเลยคัฟปะหยัดสุดๆๆๆๆมดแมลงสาป ไต่มากัดทุกวัน ออกกะมานอนมดแดงไต่มากัดสะดุ้งตื่นทุกวัน... ๆๆๆๆสู้อย่างเดวคัฟขันติบารมี พึ่งสึกมาใหม่ๆๆๆบวช2ปี
✌👍
@@ลมพัดใจเพ-ฮ1ส ถ้าสถานะการณ์ดีขึ้น แวะมาเที่ยวหาผมใด้ครับ ที่ตลาดรถไฟศรีนะครินทร์
สู้ๆนะค่ะ
คิดถึงเข้ากทม.ครั้งแรกจำได้ว่าคืนนั้นมีฝนตกลูกเห็บลมแรง ลงกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาเหมือนบอกเราว่าทางข้างหน้าที่เราเดินนั้น ไม่ราบเรียบสมหวังอย่างที่คิดไว้ ชีวิตล้มลุกคลุกคลานวันแล้ววันเล่า กว่าชีวิตจะสมหวังและสำเร็จได้มันไม่ง่ายเลย ขอบคุณตัวเองที่ใจสู้ และกำลังใจสร้างด้วยตัวเอง
สุดท้ายแห่งชีวิต....ตาย. คือจริงแท้แน่นอน. จะเอาเปรียบเหยียบย่ำกันไปถึงไหน
ขออวยพรให้ทุกๆท่านที่ต่อสู้กับอุปสรรคทั้งหลายในชีวิตที่.มุ่งตามความฝันในสิ่งที่ต้องการผ่านพ้นปัญหาหลายๆอย่างที่เข้ามาด้วยนะครับปัญหาผ่านมาก็ให้ผ่านไปเหลือแต่จิตใจที่มุ่งมั่นและเข้มแข็ง....สู้ๆครับ
เมื่อยังมีลมหายใจกะต้องสู้ ล้มบ้างลูกบ้าง สู้ๆคับ
สู้แบยหมาจนตรอก
ผมไม่ได้นั่งรถไฟเหมือนเพลง แต่นั่งรถกะบะพร้อมกระเป๋า ความหวัง เป้าหมาย และใบสมัครเข้ามหาลัยรามคำแหง ..^^..
อายุ16 (เมื่อ23ปีที่แล้ว) ก้าวเท้าออกจาก บุรีรัมย์ มีผ้าห่ม1ผืนที่แม่ทอเอง และเสื้อผ้าอีก2ชุดใช้ชีวิต เพื่อความอยู่รอด ในสังคมที่เราเลือกได้เองว่า จะจัดการกับชีวิตนี้ยังไง มีเหตุการณ์เกิดขึ้น ทั้งดีและร้าย สุดท้าย ได้รู้ว่า เราต้องมี ชีวิตรอด กลับไปเจอ พ่อ แม่ เพราะ เค้าคือคนที่สำคัญที่สุด ฝากบอก วัยรุ่น ยุคใหม่ ใช้ชีวิตอย่างมีสติ อย่า ตามเพื่อนเยอะ อย่าอวดเก่งอย่าข่มเหงคนที่ด้อยกว่า อย่าหาเรื่องคนอื่น อย่ากลัวเสียหน้า เพราะในสังคมไม่มีใครกลัวใครหรอกเพราะถ้าพลาดพลั้งขึ้นมาคนที่เสียใจคือพ่อแม่ จำท่องเอาไว้ว่า พ่อแม่ รอเรากลับไปหา แม้หลายๆคนอาจ ไม่มีรถยนต์เหมือนคนอื่นเค้าอย่าได้อายแม้ว่าเราจะนั่งรถไฟ หรือนั่งรถเมย์ แค่มีชีวิตรอดกลับไปหาท่าน ทุกปี เค้าก็ดีใจแล้ว...
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงเพื่อนที่เสียไปแล้ว ใช้ลังกระดาษใส่เสื้อผ้าขึ้นรถไฟเข้า กทม จากสถานีโกลก
เพลงนี้เปรียบเทียบให่เห็นว่าทุกคนล้วนมีความฝันความหวังที่อยากจะไป มีทั้งคนที่พยายาม ดิ้นรน แต่ก็มีอีกคนที่เพ้อฝันและไม่ลงมือทำ คุณฟังแล้วคุณอยากจะเป็นใครระหว่างคุณที่กล้าที่จะขึ้นรรถไฟไปสู้กับอนาคต หรือเป็นตัวคุณที่นั่งมองนถไฟเดินผ่านแล้วเิาแต่ฝันว่าขึ้นไปทั้งที่คุณนั่งอยู่ที่เดิม และเมื่อคุณเดินขึ้นรถไฟคุณมั่นใจแค่ไหนว่าที่คุณเลือกคือทางที่ใช่ เพราะบางครั้งสิ่งที่คุณเลือกลงไปถ้ามันไม่ใช่อย่างที่คิดคุณอาจจะหลงทาง ดังนั้นรถไฟคือโอกาส ตัวคุณเป็นคนเลือก จะเลือกอยู่กับที่แล้วเอาแต่ฝัน หรือจะเลือกเดินตามหาความฝัน แม้ว่าทางนี้อาจจะไม่ทำให้คุณสำเร็จ อยู่ที่คุณเลือกว่าจะแพ้ตั้งแต้นทางหรือจะไปตามทางแล้วลุ้นเอาว่าสถานีปลายทางจะเป็นอย่างไร จุดประสงค์ของกวีนี้คือตัวคุณเองจะต้องเลือกว่าความฝันความต้องการและความเป็นจริงคุณจะเสี่ยงรึเปล่าว่าข้างหน้าจะสำเร็จหรือคว้าน้ำเหลวก็อยู่ที่คุณเลือกเอง
นึกถึงวันที่เคยลำบากกว่านี้ เรายังผ่านมาได้ สู้ๆนะตัวเรา เดียวมันก็ดีขึ้น 😊
เดินทางเข้า กทม ครั้งแรกด้วยเสื้อผ้าไม่กี่ชุด และเงินเพียงเล็กน้อย เดินทางโดยการขอติดรถบรรทุกสิบล้อเพื่อมาเรียนที่รามคำแหง ด้วยความที่พี่น้องเยอะต้องใช้สอยอย่างประหยัดแทบจะอดมื้อกินมื้อ อดทนสารพัด และใช้สอยอย่างประหยัดสุดๆ ทำตามคำสั่งแม่ว่าให้ตั้งใจเรียนอย่าเหลวไหล ตั้งแต่วันนั้นปี 2526 จนถึงปัจจุบัน นึกถึงการเดินทางที่ผ่านมาแล้วนึกถึงหลายเรื่อง ทั้งความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกๆ ความอดทน ต่อความขาดแคลน การดิ้นรนต่อสู้ กว่าจะถึงวันนี้เหนื่อยมากแต่ก็ภูมิใจมากเช่นกัน😋
ปี2526ร่วมสมัยครับ/ไม่ต่างกัน
สมัยหนึ่ง เราเดินทางด้วยรถไฟเพื่อไปสอบสมัยนี้ เราเดินทางด้วยรถไฟหลังเพื่อไปทำงานคนมารับคนเดิม คือ แม่ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป คือความสุขของคนมารับ...ที่มากขึ้น
เพลงนี้กินใจ ทำให้ใครต่อใครไม่ลืม ว่า วันที่เราเริ่มเดินเข้ามาในเส้นทางของชีวิตที่แท้จริง
เมื่อ ๓๑ มกราคม ๒๕๔๖ ผมลงรถทัวร์ที่หมอชิต เป็นวันแรกที่มาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯจนกระทั่งทุกวันนี้ โชคดีผมไม่มีลังอะไรมาด้วย เพราะผมใช้ถุงผ้าใบสีรุ้ง ใบใหญ่ที่สามารถใส่ของได้เยอะกว่า ลงจากรถทัวร์มา บอกแท็กซี่ว่า "ซอยโชคชัย ๔ ไปทางได๋อ้าย ไปส่งผมแนครับ"
เป็นแรงผลักดันให้ผมต้องเอาชนะในเรื่องการทำงาน และการดำรงชีพ ช่วงนั้นเพลงนี้ดังมาก ผมทำงานแถวบางพลีใหญ่ สมุทรปราการ ช่วงนั้นคนอีสานเข้ามาทำงานกันเยอะมาก ต้องแข็งขันกันทำมาหากิน
เพลงนี้ฟังถึงก็นึกถึง ตอนไปสอบบรรจุ กทม.เพราะเราจน ไม่ตางค์นั่งรถทัวร์ รถไฟชั้น3 ตอบโจทย์เด็กชนบท ที่ล่าฝันได้ดีที่สุด คนที่ไม่ได้ล่าฝัน คงไม่เข้าใจ ว่าใจหายขนาดไหน ที่ต้องจากบ้านไปไกล ล่าฝันของตัวเอง😊
ฟังเพลงนี้ทีไร.นึกถึงวันแรกที่นั่งรถไฟเข้ากรุง/กระเป๋านึงใบ+กล่องกระดาษ/ลัง/+ความหวังอันแสนยิ่งใหญ่/รถไฟเริ่มออกตัววิ่งไปเรื่อยๆ...ไม่รุ้ถึงไหน..ไม่มีสถานีจอด
ผมเคยทะเลาะกับครอบครัวนั่งรถไฟเล่นๆถึงหัวลำโพง แต่ก็ไปได้แค่นั้น ข้าวจานเตี๋ยวถ้วย กลับบ้าน✌️✌️
นึกถึงตอนที่นั่งรถไฟออกจากบ้าน มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดบอกไม่ถูก หันมองไปด้านหลังขบวนจนลับตา 😢😢😢😢😢
นํ้าตาผมไหลเลย เอาความหวังที่ไม้ใช่ความหวังสู้จนไร้ความหวัง
ในลังจะมี กะปิ ลูกตอ ปลาเค็ม พ่อจัดลังให้เรียบร้อยมาส่งสถานีตรัง ครับนี่ก็ 23 ปีแล้ว..คิดถึงครับ
สู้ๆนะครับพี่.
ลูกสตอพลัดถิ่น..สู้ๆเด้อ
มีท่อมกันในลัง
สู้ๆครับ
ตอนนี้ก็23ปีแล้วลังของเราจะได้ตอยใหน
ชีวิตต้องดิ่นรน ดิ่นรนเพื่อให้ถึงจุดหมาย #สู้ให้ถึงที่สุด สุดที่เราจะยั่งถึงครับ #กำลังใจและแรงกายสำคัญที่สุด✌️😁 สู้ๆครับผม
คิดถึงสมัยไปเรียน แม่จัดของให้เต็ม กลัวลุกอด 😘😘😘
เด็กช่างรุ่นน้องยังคิดถึงไม่เจอกัน19ปีแล้วเปลี่ยนไปมากนะเมียน่ะเปลี่ยนตลอด ฟังทีไรนึกถึงทุกทีเวลาผ่านไปไว
เริ่มต้นเข้ามาทำงาน กทม. ตั้งแต่อายุ 18 ด้วยความตั้งและความฝันไว้หลายๆอย่าง อย่างแรก เพื่อให้พ่อแม่ได้อยู่สบาย ยกระดับครอบครัวที่ถูกเพื่อนบ้านในสังคมดูถูกความจน อย่างที่สองเพื่อเก็บเงินแต่งงานกับแฟน ผลสุดท้ายมาอยู่ กทม. ได้ไม่นาน แฟนนอกใจมีคนใหม่ จนทุกวันนี้ผมมีครอบครัวที่พอจะมั่นคง 20 ปีผ่านไป วันนี้ได้ใส่ชุดทหารอากาศแต่พ่อก้อไม่ได้อยู่ดู....ฟังเพลงนี้แล้วรู้เลย คนเราแบกความฝันมา บางคนล้มเหลวไม่เป็นท่า บางคนก็ทำตามฝันสำเร็จ แต่บางคนก้อสำเร็จก้อจริง แต่อาจจะไม่ทันอย่างที่ฝัน สู้ๆกันต่อไปครับ!!
เพลงลังของอาจารย์..ทำให้ผมเห็นความล้มเหลวของตัวเองในอดีต แต่มันทำให้ผมเข้มแข็งจนมาถึงทุกวันนี้ รักอาจารย์ครับ หัดกีต้าเพราะเพลงลังกับลมเพลมพัดครับ🙏
แม่ครับพ่อครับ ผมจะทำให้ได้ จะเป็นฅนดีถึงจะจนและไม่มีอะไรเลย แม้ลังของผมจะไม่มีอะไรเลยขอตายข้างลัง
สู้ๆนะคะพบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ
ตายข้างโลงแล้วยุคนี้
เมื่อเข้ามาในเมืองกรุง ใจคนเราก็หลงแสงสี จนหลงลืมไปหมดเลยมาเรามาทำอะไร และจุดประสงค์ใด ลืมจุดหมาย และความตั้งใจ จนหมดสิ้น แต่พอย้อนมาฟังเพลงนี้ เราก็เหมือนตนเองยืนส่องกระจกย้อนอดีตกลับไปคิดถึงตอนนั้นได้ ผมเป็นอย่างนั้นจริงไปครับ
ผมfcของวงมาลีฮวนน่า ฟังตั้งแต่เป็นหนุ่มโสด ตอนนีผมจนมีลูก1คนแล้ว ก็หยังติดตามเหมือนเดิมครับ
เพลงนี้ความหวังที่เรือนลางใครจะรู้ว่าความหวังมันจะเป็นอย่างที่ตังใจไว้
มีลัง1ใบ ใส่ความฝัน ขึ้นรถไฟหาดใหญ่-กรุงเทพ ทิ้งลูกทิ้งแม่ แต่ความฝันนั้นเรายังไม่สำเร็จเราได้ป่วยเป็นมะเร็งสะก่อน เรารอปฎิหาร อยากเอาลังใบนั้นกลับหาดใหญ่ในสภาพสมบูณ
ผมฟังทีไรร้องไห้ทุกทีเพราะมากเข้ากับชีวิตมาก
เพราะค่ะฟังหลายรอบมากค่ะ น้าไข่
ฟังทุกครั้งเหมือนชีวิตเด็กต่างจังหวัดดิ้นรนทำมาหากินบ้างครั้งสุขบ้างครั้งสมหวังบ้างครั้งเศร้าแต่ลังนี้เต็มไปด้วยฝัน13ปีแล้วครับที่ยังเดินต่อไปขอบคุณที่ได้ฟังเพลงที่ดีๆมีความหมาย👍👍
ม้วนวิดีโอ
สุดยอดครับ เมื่อตอนบ่ายสองวันที่แล้วยายผมไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว เหมือนตอนทอนร้องว่า ,#กำลังใจลอยหายตามลม
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงน้องคนนึง ที่ชอบร้องเพลงนี้ แต่ตอนนี้น้องไปสู่สุขคติแล้ว
จำได้ไม่เคยลืมตอนนี้น ขึ้นไปเรียนที่กรุงเทพเพื่อไปล่าฝัน นั่งรถไฟจากต้นทางสู่ปลายทางสุไหงโกลก-หัวลำโพง แม่กับพี่สาวมาส่งที่สภาณี
ไพเราะมากๆ ครับ ฟังแล้วคิดถึงบ้าน คิดถึงบรรยากาศบนรถไฟ
ยังจำได้ปี49มีแค่กระเป๋า1ใบ..แบกไปพิษณุโลก..อบรม5วัน.เตรียมบินมาเกาหลี.ตอนอยากมาก็ดิ้นรน..พอจะมาจริงๆใจเหวอ.น้ำตาไหล.ไม่เคยไกลบ้านขนาดนี้..แต่ก็ต้องจดจำว่าถ้าวันนั้นไม่กล้าเปลี่ยนชีวิตวันนี้ก็ไม่มีบ้านมีอนาคตที่ดี...
ไท อีสาน อินดี้ Thai Esan Indy ห่างมา22ปีแดนศรีวิไล ใครๆก็อยากมา(ต่างประเทศ) ตอนนี้ตามหาฝันทำได้แล้ว แต่กลับไปไม่ได้คนที่บ้านไม่มีอยู่แล้ว
ความหวังกำเนิดได้..แม้สิ้นไร้ศรัทธา..เสมือนเด็กน้อยที่จูงมือเราเดินไปข้างหน้า..😊เป็นกำล้งใจให้กันนะ✌
เป็น..ลังใจ💟🤟🏻ให้พี่หลวง2022
มาด้วยความรู้สึก ทุกวันนี้ ยังยิ้มสู้ 22 ปี กทม
มาภูเก็ตเมื่อคืน..สนุกมากครับ.จากเด็ก กทม.
เราเป็นคนต่างจังหวัดที่ไม่เคยอยากไปทำงานที่อื่นเลย เราพอใจที่จะทำงานอยู่ที่บ้าน ถึงแม้รายได้จะไม่ได้มากมายจนทให้เรารวย แต่เราได้อยู่ใกล้พ่อแม่ ถึงก็ไปหา (อยู่คนละบ้าน) ไม่ต้องรอวันหยุดรอเวลา เราพอใจแค่นี้จริงๆ
เพลงทุกวันนี้ชิดซ้าย ยุคเพื่อชีวิตเฟื่องฟู ยุคศิลปะจรรโลงใจ ยุคที่เพลงคือสิ่งปลอบประโลมใจ
เกินปัยเพื่อนเหอ
เพื่อนรุมัยที่เขาแต่งคือทุกยุคทุกสมัย
Hi guys this has got to be my favourite Thai song, thanks guys 👍🙏
อันนี้เหมือนคล้ายๆเลยครับแต่ผมจาก กทม. ไปตจว.ส้างอนาคตใหม่กับคนที่เรารัก ครอบครัว และตัวเอง
ตรงกับชีวิตเด็กพัทลุง คนหนึง ฟังทีไรคิดถึงตัวเองทุกที
รามด้วยคนครับ 39-41 พ่อกูขุนศรีแม่กูนางเสือง รุ่น25 ลำบากกันสุดๆ ไข่1ฟองตอกใส่ถุงไว้ทอดกินสองครั้ง ตอนเย็นวิ่งแถงบึงหลังรามสอง แอบเก็บผักบุ้งมาไว้ผัด
เป็นเพลงที่ไปดูคอนเสิร์ตกับเเม่น้องพลอยทีเกาะสมุยเมื่อ28ปีที่เเล้ว ยังคึดฮอด
ฟังเพลงของอาจารย์ไข่ ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ 40 ต้นๆก็ยังฟังอยู่
วันอังคารที่31สิงหาคม2565มาลีฮวนน่ามาที่สำนักเงินตราแผ่นดินรังสิต ปทุมธานี แพนโคตรดีใจเลยรีบวิ่งไปที่ข้างเวทีเลยร้องตามทุกเพลงสุดยอดยิ่งอาจารย์ไข่ร้องเพลงลังสุดยอดมากๆ🙏❤️🥀🦃🦣❤️🐘🦚🥀
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงบ้านเลยครับ
ฟังกี่ครั้งน้ำตาไหลเลย
มีกำลังใจแว้วลอยตามลม.....มันเป็นคำที่งดงามมากครับ...
อยากกลับไปเป็นเด็กๆจะได้ไม่ต้องคิดอะไรไม่ต้องดิ้นรนชอบเพลงอาจารย์มากเลยค่ะทุกเพลง
ช000ช0ชชนชาว00
ผมกับแฟนทำงานที่โรงงานเงินเดือนชนเดือน บางเดือนกินข้าวกับน้ำพริก
ตอนนั้นนั่งรถไฟจากชุมทางทุ่งสง-หัวลำโพงชั้น 3 ราคาร้อยกว่าบาทเพื่อไปเรียนรู้และทำความรู้จักเมืองหลวง.......
สายหูฟังเสียบหู...นั่งเบาะข้างกระจกรถทัวร์มองออกไป...ฟังเพลงนี้ไป อธิบายความรู้สึกไม่ถูก😔
สาธุ สาธุ สาธุคะ
มีกำลังใจแว่วลอยตามลม💚☮️
ปรมาจารย์ทั้งนั้นที่นั่งกันอยู่ 👏
บทเพลงเเห่งความหมาย บทเพลงแห่งชีวิตขอยกให้ อาจารย์ไข่ คนเดียว
รถไฟขบวนนี้จากพัทลุง-กทม พาผมไปเรียนราม จนประสบความสำเร็จเป็นอัยการจนถึงทุกวันนี้ ถึงตอนนี้ก็ยังไปพัทลุงด้วยรถไฟ(ชั้น2)แม้จะขับรถหรือนั่งเครื่องสะดวกสบายกว่าก็ตาม
ผมฟังทุกวัน ฟังแล้วมีกำลังใจที่จะทำอะไรฟังแล้วมีกำลังใจที่จะทำอะไรหลายๆอย่าง
วันไหนที่ผมเศร้าหรือท้อแบบไปไม่ไหว ผมก็จะฟังเพลงของน้า
รถไฟ! บ้านผมเดินทางด้วยรถไฟเป็นหลักครับ เมื่อย้อนคืนสัก 10 ปี คิดถึงนะครับอดีต
ยุคที่ สมพงษ์ เขียน/แต่งเพลง คือที่สุดของวง
ดอกจูด
เพราะมากๆครับชอบครับ
ชัดเจน ความจริง ของชีวิต
ชอบมากเลยมาลีฮวนน่ารักครับน้าไข่
ฟังกี่รอบก็ไม่เบื่อ
เรื่องราวชีวิตจริงของเด็กใต้เกือบทุกคนเลยครับ ผมก็หนึ่งในนั้นจากบ้านมานานมากแล้ว
ชอบทุกเพลงของพี่มาลีฮวนน่าค่ะสักวันหนูต้องได้ถ่ายรูปกับพี่ค่ะ
ฟังเพลงนี้แล้วรู้สึกผ่อนคลาย
![BLACK BAG - Official Trailer [HD] - Only in Theaters March 14](http://i.ytimg.com/vi/Du0Xp8WX_7I/mqdefault.jpg)
เข้ากับชีวิตจริงๆครับ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น คือจนครับ มา กทม ก็คือเสื้อผ้าใส่ลังมาจริงๆครับ จบ ป6 ก็มาเดินตามความฝันใน กทม ครับ เด็กกำพร้าพ่อครับ ก็ต้องสู้จนวันนี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากทีเดียวครับ หลังมือเป็นหน้ามือเลยครับ สำหรับผมต้นทุนชีวิตน้อย แค่นี้ก็พอใจมากแล้วครับ ไม่เลยคิดว่าจะมาถึงจุดนี้เลยครับ ทำวันนี้ให้เต็มที่เหมือนเดิมครับ ไม่รู้ว่าดีที่สุดเป็นแบบไหน รู้แต่วันนี้เต็มที่เสมอครับ เป็นกำลังใจให้ทุกท่านนะครับ เดินไปข้างหน้า อย่าท้อนะครับ
จำได้ที่สถาณีรถไฟนครศรีฯแม่มาส่งที่สถาณีเกาะหน้าต่างมองตากันน้ำตาใหล ตอนรถออกจากสถาณีเกาะหน้าต่างรถไฟยืนน้ำตาใหลเราก็ร้องให้แม่ก็ร้องให้ รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถาณีแม่เดินตามมาเรื่อยๆจนสุดชานชลา เราและแม่มองกันจนสุดสายตาร้องให้ออกมาตลอดไม่อายใคร วันนั้นมีกระเป๋าใส่เสื้อผ้าเล็กใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดรองเท้าแตะและลังใส่อาหารแห้งมีเงินอยู่พันกว่าแม่ส่งมาเรียนรามฯแม่บอกว่าถ้ามีจะส่งมาเพิ่มให้นะ วันนี้ไม่มีแม่แล้วแม่ไปสู่สวรรค์แล้วรักแม่สุดหัวใจ
เสียใจด้วยครับ
เอาความรักความห่วงใยของแม่ที่มีให้คุณ เป็นทุนและกำลังใจในการต่อสู้ชีวิตและในยามท้อแท้นะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
สู้ๆๆน่ะ
เสียใจด้วยครับ สู้ๆครับ
แล้วคุณเรียนจนจบมั้ยครับ ต้องขอโทษด้วยครับ ที่ถาม เพราะมีหลายคน(เพื่อนผม)ไปเรียนแล้วไม่จบกลับมามีหลายคน.
ฟังเพลงนี้คิดถึงพ่อมากจนน้ำตาไหล คนใต้ตัวคนเดียวกับลังกระดาษนั่งรถไฟมากรุงเทพ กินข้าววัดนอนวัด หางานทำ ขยัน อดทน จนทุกวันนี้มีทุกอย่าง ขอบคุณครับพ่อ
ผมชุมพร มารถไฟเหลือเงินมา40บาทเช่นกันครับ พี่แม่งสุดจริง ผมจะทำให้ได้บ้างเหมือนพี่นะ
สู้ๆคับ#คนนคร
ขอบคุณ อาจารย์ไข่ที่เเต่งเพลงนี้ โดนใจจริงๆ ขอบคุณ
ทำไมชอบเพลงนี้จัง ตั้งแต่ฟังครั้งแรก..เราไม่เคยไปภาคใต้เลย แต่ตอนเป็นเด็กเราได้รู้จักพี่คนใต้ ที่มาทำงานบ.เฮอร์รีเบอร์ตันที่บ้านฉัน เรารู้สึกว่าคนใต้ใจดี น่ารัก จริงใจ ตลก
และเป็นที่มาของเด็กน้อยวัย11 12ขวบคนนึง ที่มีความรู้สึกดีๆให้พี่คนใต้ที่ชื่อลพ แบบแอบรู้สึกดีด้วยโดยที่พี่เค้าไม่รู้ เวลาพี่เค้ากลับใต้เค้าเอากุญแจที่เป็นหนังตะลุงมาฝาก ฉันยังเก็บไว้ เราทำการ์ดปีใหม่ให้พี่เค้าหนึ่งใบ เอาดอกเข็ม ใบไม้มาทับเป็นการ์ด เขียนคำอวยพร ก่อนเค้ากลับใต้ไป แล้วเราก็มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งตอนฉันมีลูก และพี่เค้าก็40ปลายๆ เค้ากลับมาทำงานอีกครั้ง ทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่ผู้ชายใต้คนนี้จะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป คนใต้ใจดี...พี่ลพ
10ปึที่เเล้วผมเข้า กทม พร้อมกับความหวังที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นผ่านทุกผ่ายสุขมา กว่าจะผ่านไปได้เเต่ละวันเเทบจะขาดใจจนตอนนี้ผมมีพร้อมทุกอย่างเเล้วขอบคุณตัวเองที่เข็มเเข็งเเละผ่านมันมาได้จนถึงทุกวันนี้2023 สู้ๆครับเเละเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่ท้อกับชีวิต😊
ดีใจด้วยนะที่ผ่านมาได้ขอเพิ่มกำลังใจให้อีกค่ะ
ใช้รถไฟกันเยอะๆนะครับกำลังใจอยู่ในใจแล้วแต่ว่าแต่ละคนกำลังใจทำมันเพื่ออะไรทำมันให้โลกได้เห็นกันเถอะพี่น้องพ่อแม่ลุงป้าปู่ย่า ตายาย ที่ยังทำเพื่อคนไทยด้วยกันใช่มาแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเองทุกเองเจ็บเอง ทุกสุขไปพร้อมด้วยคนไทยด้วยกัน
19 ปีแล้วที่ออกจากบ้านมา จากแม่พ่อและน้องชายอีกสองคน เจอเรื่องทุขใจร้อยแปด ตกงาน แฟนเลิก เหลือแค่ดนตรี คิดถึงคนที่รออยู่ที่บ้านป่านนี้แม่คงคอยเราอยู่ ไม่เคยติดต่อกลับไป
น้ำตาไหล..เมื่อนึกอดีต ที่เคยลำบาก
ในยามที่เวลานี้ ประสบความสำเร็จ
ลุงหนูชอบมาลีฮวนน่ามากค่ะ มีเทปเพลงของมาลีเยอะมาก ทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่นะคะ แต่เจ้าของเทปไม่อยู่แล้ว😞#คิดถึงลุงเสมอ
เสียใจด้วยครับ
แต่ผมก็ได้แต่คิดถึงพ่อที่อยู่สวรร
อีกไม่นานแล้วความฝันที่จะกลับไปสร้างฝันที่บ้านเกิด สู้ๆ
ฟังเพลงนี้ทีไร มองเห็นภาพเก่าที่เกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเราเอง ช่างคล้ายกันกับบทเพลงนี้จริง
ฟังทุกวันเพราะมาก มันสะท้อนความจริง เหมือนเราสมัยรุ่นๆที่กำลังหางานทำ ทำให้เราห่างแม่ห่างจากบ้านมา จนทำให้เราไม่รู้อนาคตจะเป็นเช่นไร แต่ก็ต้องสู้ต่อไป สู้ด้วยลำแข้งตัวเอง ยืนให้ได้โดยไม่ต้องพึ่งใครด้วยตัวลำพัง
ต่างคนต่างมีความหวัง ต่างคนต่างมีความฝัน ชีวิตคือการเรียนรู้ สมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง รสชาติของชีวิต
ถึงดนตรีจะเพราะแค่ไหน ถ้าขาดคนบรรยายที่ดีแล้ว เพลงนั้นจะไร้ความหมายทันที น้ำตาไหลจริงๆ อาจารย์ไข่
เรียนจบ ป. ตรี ที่เชียงใหม่ เมื่อ 30 ปีที่แล้ว นั่งรถไฟลงมาหางานทำที่กรุงเทพฯ ผ่านไป 6 เดือน เงินเก็บหมด ไม่มีงานทำเลย...ตัดสินใจนั่งรถเมล์ที่บางนาด้วยเงินก้อนสุดท้าย ไปหางานต่อที่ชลบุรี เสื่อผืนหมอนไปจริงๆ ในตอนนั้น จนถึงตอนนี้ยังดีหน่อย ย.....ยังมีทีวีกับตู้เย็นเพิ่มเข้ามา อิอิ..
ปี58 ผมมาตาม หาอนาคตโดยนั่งรถไฟมา กทม
จนตอนนี้ประสบความสำเร็จ เป็นพนักงานรถจักร
ผิดหวังหรือสำเร็จ อยู่ที่ความตั้งใจ และโชคชะตา
ตอนนี้มีพร้อมทุกอย่างแล้ว มีเงินเหลือ คิดถึงวันเก่า ๆ มีเงินติดตัวไม่ถึงร้อยมาเรียนราม หางาน เรียน ทำงาน อด เหนื่อย ท้อ เหงา คิดถึงบ้าน ครบทุกรส คิดย้อนไปก็ใช้ชีวิตคุ้มดี
จำได้ว่ามีอยู่วันหนึ่งมาเรียนที่ กทม.แม่เพื่อนทำกับข้าวมีแกงไตปลา น้ำพริกแมงดา และ ผักต่างๆใส่ลังเบียร์ส่งมาพาเพื่อนไปเอาลังไปกันกับเพื่อนสามคนนั่งรถเมล์กลับมาจากสายใต้รถเบรคเเต่ละทีพาลังกระเดนกระดอนไปทั่วบนรถขำๆเเละอายตามประสาเด็กบ้านนอกพอกลับมาถึงห้องพักก็กินข้าวกินเหล้าด้วยกันโคตรอร่อย จนเข้าใจคำว่าดื่มกับสหายที่รู้ใจพันจอกก็ไม่เมา แต่วันนี้มันก็ห่างเหินกันไปตามวีถีทางของใครของมันไป ยังไงก็คิดถึงเสี่ยวเสมอนะไอ้เกลอ
ผมเป็นเด็กใต้ที่เข้ามาอยู่กรุง ในกรุงสอนอะไรผมมากมาย ยังจำได้ตอนที่นั่งรถไฟมา มีแค่กีต้า1ตัวและกระเป๋า2ใบ เห็นพ่อกับแม่ที่มาส่งขึ้นรถได้กอดท่านคนละครั้งแล้วขึ้นรถไฟมาเพื่อมาหาโอกาสที่นี้ แล้วที่นี้ก็มีโอกาสให้จริงๆ แต่แลกมาด้วยความไม่สบายใจหลายๆอย่าง เช่น คน ความเป็นอยู่ และ ความไกลบ้าน ความคิดถึง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมท้อแล้วเปิดมาฟังเพลงนี้ มันทำให้คิดถึงวันที่เดินทางมา #อยากกลับบ้านเราจังเลยเหนื่อย 🙂
บางคนก็ประสบกับความสำเร็จ บางคนก็ล้มเหลว บางคนก็สูญหายไปกับรถไฟขบวนนี้ ความหวังเด็กต่างจังหวัด
ใช่เลยครับจะมีสักกี่คนที่สมหวัง
เมื่อยังหายใจก้ต้องสู้กันไป
ชอบเม้นนี้คับ..
จริงครับ ผมก็เกือบไปหลายครั้ง ดีที่กัดฟันดิ้นรนจนผ่านช่วงเวลานั้นมาได้
ใช่ครับ ผมขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟชุมพร มีเงินติดตัว (สามร้อยห้าสิบบาทถ้วน) เที่ยงคืนละ ไปเป็นทหาร สามสิบกว่าปีละ ได้ตามฝันนะครับตอนนี้ เรือเอก แห่งราชนาวี เขาขีดเส้นมาให้แค่นี้ครับ มีลูกสาวคนเดียวกำลังจะจบ ปริญญาเอกครับ หายเหนื่อยครับ ชอบเพลงนี้มาก
ตอนขึ้นรถไฟ พร้อมกระเป๋า 1 ใบไปทำงาน กทม ฟังเพลงนี้แล้วร้องไห้เลย พอช่วงสงกรานต์จองรถไฟกลับบ้าน คนเยอะ ได้นั่งริมประตู เข่าโดนกิ่งไม้ขางทางบาด สงสารตัวเอง กทม -อุบล
คนอุบลอย่าย่นย่ออเด้อครับ
03/04/63
มาเมืองหลวงอายุ 20 ปี, 18 ปีผ่านไป ก็ยังคงตามเก็บความฝันอยู่ทุกวัน ขนาดมีไวรัสโคโรนา เราก็ยังสู้ตามเก็บความฝันอยู่เลย ขอบคุณกำลังใจคือแม่กับลูก ต้องสตรองแค่ไหนถามใจมึงดู
หาความฝันให้พบ
สู้ๆคับ ให้กำลังใจกันไป
สู้ๆนะคับ
สู้ๆๆนะคะ✌🏻❤️
@@yuiok2039 นึกถึงอตีดขึ้นรถไฟเข้ากรุงเทพครั้งแรก
นี่แหละชีวิต จำวันที่ตากฝนเพื่อไปขึ้นรถไฟจากยะลามากรุงเทพฯ มีแค่กระเป๋าใบเดียว มาสู้เอาดาบหน้า ทุกวันนี้มีงานประจำมีเงินเดือนมีเงินเก็บนิดหน่อย มีไม่มาก แต่ก็พอส่งพ่อแม่ นึกถึงวันนั้นวันที่ชีวิตยิ่งกว่าติดลบ ฟังเพลงนี้แล้วน้ำตาไหลทุกครั้ง
มาจากสุราษตอนนั้นมีเงินติดตัวอยู่แค่20บาท ตอนรถไฟฟรี มาหางานทำกทม หิวก็หิว ยังดีมีข้าวต้มไก่บนรถไฟถ้วย20บาทขาย จำจนทุกวันนี้10ปีได้แล้ว ตอนนี้สบายขึ้นเยอะอยากกินอะไรก็ได้กินแล้วครับ
นึกถึงตอนอายุ22. มีกระเป๋า1 ใบเข้ามาทำงานแถวดอนเมืองปี48 เช่าห้องสังกะสีเดือนละพัน ผ้าห่มหมอนมุ้งก็ไม่มี กว่าจะมาเป็นวันนี้ได้ บทเรียนชีวิตที่จดจำ
Atit Duangdee เหมือนกันเลยครับจนทุกวันนี้ก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิม😆😆😆
ตอนนี้มีมุ้งยัง
No Name หอบกลับบ้านหมดละ
ภาพนั้นยังจำได้ดี ใจจะขาดเด็กบ้านนอกคนหนึ่งเข้า
กทม เดื้อทำตามฝัน คิดถึงแม่ นะครับ
มีกะเป๋า1ใบกะเงิน2พันกว่าบาทนั่งรถไฟมาหางานแถวบางนาเช่าห้องไม้เก่าๆเดือนพัน2ในห้องไม่มีอะไรร่อนเรสมัคงานหลายที่ได้บ้างไม่ได้บ้างออกหาใหม่บ้างไปเรื่อยๆคนเดววิคละ2พันกว่าบาทใช้ปะหยัดสุดๆเดือนชนเดือนก้อมี.... ทุกวันนี้มายุกิ่งแก้วได้งานดีตามที่หวังไว้ลืมตาอ้าปากได้จนยุมาได้12ปีนี้แล้วโชคดีมากที่ได้ทำที่นี้...
และจะทำต่อไปจนกว่าเขาจะจ้างออก..... 2563 ยังฟังยุ....
น้ำตาจะไหล ชีวิต
@@Noname-hz7sp สุดๆๆๆๆๆเลยคัฟ
ปะหยัดสุดๆๆๆๆมดแมลงสาป ไต่มากัดทุกวัน ออกกะมานอนมดแดงไต่มากัดสะดุ้งตื่นทุกวัน... ๆๆๆๆสู้อย่างเดวคัฟ
ขันติบารมี พึ่งสึกมาใหม่ๆๆๆบวช2ปี
✌👍
@@ลมพัดใจเพ-ฮ1ส ถ้าสถานะการณ์ดีขึ้น แวะมาเที่ยวหาผมใด้ครับ ที่ตลาดรถไฟศรีนะครินทร์
สู้ๆนะค่ะ
คิดถึงเข้ากทม.ครั้งแรกจำได้ว่าคืนนั้นมีฝนตกลูกเห็บลมแรง ลงกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาเหมือนบอกเราว่าทางข้างหน้าที่เราเดินนั้น ไม่ราบเรียบสมหวังอย่างที่คิดไว้ ชีวิตล้มลุกคลุกคลานวันแล้ววันเล่า กว่าชีวิตจะสมหวังและสำเร็จได้มันไม่ง่ายเลย ขอบคุณตัวเองที่ใจสู้ และกำลังใจสร้างด้วยตัวเอง
สุดท้ายแห่งชีวิต....ตาย. คือจริงแท้แน่นอน. จะเอาเปรียบเหยียบย่ำกันไปถึงไหน
ขออวยพรให้ทุกๆท่านที่ต่อสู้กับอุปสรรคทั้งหลายในชีวิต
ที่.มุ่งตามความฝันในสิ่งที่ต้องการ
ผ่านพ้นปัญหาหลายๆอย่างที่เข้ามาด้วยนะครับ
ปัญหาผ่านมาก็ให้ผ่านไป
เหลือแต่จิตใจที่มุ่งมั่นและเข้มแข็ง....สู้ๆครับ
เมื่อยังมีลมหายใจกะต้องสู้ ล้มบ้างลูกบ้าง สู้ๆคับ
สู้แบยหมาจนตรอก
ผมไม่ได้นั่งรถไฟเหมือนเพลง แต่นั่งรถกะบะพร้อมกระเป๋า ความหวัง เป้าหมาย และใบสมัครเข้ามหาลัยรามคำแหง ..^^..
อายุ16 (เมื่อ23ปีที่แล้ว) ก้าวเท้าออกจาก บุรีรัมย์ มีผ้าห่ม1ผืนที่แม่ทอเอง และเสื้อผ้าอีก2ชุดใช้ชีวิต เพื่อความอยู่รอด ในสังคมที่เราเลือกได้เองว่า จะจัดการกับชีวิตนี้ยังไง มีเหตุการณ์เกิดขึ้น ทั้งดีและร้าย สุดท้าย ได้รู้ว่า เราต้องมี ชีวิตรอด กลับไปเจอ พ่อ แม่ เพราะ เค้าคือคนที่สำคัญที่สุด ฝากบอก วัยรุ่น ยุคใหม่ ใช้ชีวิตอย่างมีสติ อย่า ตามเพื่อนเยอะ อย่าอวดเก่งอย่าข่มเหงคนที่ด้อยกว่า อย่าหาเรื่องคนอื่น อย่ากลัวเสียหน้า เพราะในสังคมไม่มีใครกลัวใครหรอกเพราะถ้าพลาดพลั้งขึ้นมาคนที่เสียใจคือพ่อแม่ จำท่องเอาไว้ว่า พ่อแม่ รอเรากลับไปหา แม้หลายๆคนอาจ ไม่มีรถยนต์เหมือนคนอื่นเค้าอย่าได้อายแม้ว่าเราจะนั่งรถไฟ หรือนั่งรถเมย์ แค่มีชีวิตรอดกลับไปหาท่าน ทุกปี เค้าก็ดีใจแล้ว...
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงเพื่อนที่เสียไปแล้ว ใช้ลังกระดาษใส่เสื้อผ้าขึ้นรถไฟเข้า กทม จากสถานีโกลก
เพลงนี้เปรียบเทียบให่เห็นว่าทุกคนล้วนมีความฝันความหวังที่อยากจะไป มีทั้งคนที่พยายาม ดิ้นรน แต่ก็มีอีกคนที่เพ้อฝันและไม่ลงมือทำ คุณฟังแล้วคุณอยากจะเป็นใครระหว่างคุณที่กล้าที่จะขึ้นรรถไฟไปสู้กับอนาคต หรือเป็นตัวคุณที่นั่งมองนถไฟเดินผ่านแล้วเิาแต่ฝันว่าขึ้นไปทั้งที่คุณนั่งอยู่ที่เดิม และเมื่อคุณเดินขึ้นรถไฟคุณมั่นใจแค่ไหนว่าที่คุณเลือกคือทางที่ใช่ เพราะบางครั้งสิ่งที่คุณเลือกลงไปถ้ามันไม่ใช่อย่างที่คิดคุณอาจจะหลงทาง ดังนั้นรถไฟคือโอกาส ตัวคุณเป็นคนเลือก จะเลือกอยู่กับที่แล้วเอาแต่ฝัน หรือจะเลือกเดินตามหาความฝัน แม้ว่าทางนี้อาจจะไม่ทำให้คุณสำเร็จ อยู่ที่คุณเลือกว่าจะแพ้ตั้งแต้นทางหรือจะไปตามทางแล้วลุ้นเอาว่าสถานีปลายทางจะเป็นอย่างไร จุดประสงค์ของกวีนี้คือตัวคุณเองจะต้องเลือกว่าความฝันความต้องการและความเป็นจริงคุณจะเสี่ยงรึเปล่าว่าข้างหน้าจะสำเร็จหรือคว้าน้ำเหลวก็อยู่ที่คุณเลือกเอง
นึกถึงวันที่เคยลำบากกว่านี้ เรายังผ่านมาได้ สู้ๆนะตัวเรา เดียวมันก็ดีขึ้น 😊
เดินทางเข้า กทม ครั้งแรกด้วยเสื้อผ้าไม่กี่ชุด และเงินเพียงเล็กน้อย เดินทางโดยการขอติดรถบรรทุกสิบล้อ
เพื่อมาเรียนที่รามคำแหง ด้วยความที่พี่น้องเยอะต้องใช้สอยอย่างประหยัดแทบจะอดมื้อกินมื้อ อดทนสารพัด และใช้สอยอย่างประหยัดสุดๆ ทำตามคำสั่งแม่ว่าให้ตั้งใจเรียนอย่าเหลวไหล ตั้งแต่วันนั้นปี 2526 จนถึงปัจจุบัน นึกถึงการเดินทางที่ผ่านมาแล้วนึกถึงหลายเรื่อง ทั้งความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกๆ ความอดทน ต่อความขาดแคลน การดิ้นรนต่อสู้ กว่าจะถึงวันนี้เหนื่อยมากแต่ก็ภูมิใจมากเช่นกัน😋
ปี2526ร่วมสมัยครับ/ไม่ต่างกัน
สมัยหนึ่ง เราเดินทางด้วยรถไฟเพื่อไปสอบ
สมัยนี้ เราเดินทางด้วยรถไฟหลังเพื่อไปทำงาน
คนมารับคนเดิม คือ แม่ แต่สิ่งที่เปลี่ยนไป
คือความสุขของคนมารับ...ที่มากขึ้น
เพลงนี้กินใจ ทำให้ใครต่อใครไม่ลืม ว่า วันที่เราเริ่มเดินเข้ามาในเส้นทางของชีวิตที่แท้จริง
เมื่อ ๓๑ มกราคม ๒๕๔๖ ผมลงรถทัวร์ที่หมอชิต เป็นวันแรกที่มาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯจนกระทั่งทุกวันนี้ โชคดีผมไม่มีลังอะไรมาด้วย เพราะผมใช้ถุงผ้าใบสีรุ้ง ใบใหญ่ที่สามารถใส่ของได้เยอะกว่า ลงจากรถทัวร์มา บอกแท็กซี่ว่า "ซอยโชคชัย ๔ ไปทางได๋อ้าย ไปส่งผมแนครับ"
เป็นแรงผลักดันให้ผมต้องเอาชนะในเรื่องการทำงาน และการดำรงชีพ ช่วงนั้นเพลงนี้ดังมาก ผมทำงานแถวบางพลีใหญ่ สมุทรปราการ ช่วงนั้นคนอีสานเข้ามาทำงานกันเยอะมาก ต้องแข็งขันกันทำมาหากิน
เพลงนี้ฟังถึงก็นึกถึง ตอนไปสอบบรรจุ กทม.เพราะเราจน ไม่ตางค์นั่งรถทัวร์ รถไฟชั้น3 ตอบโจทย์เด็กชนบท ที่ล่าฝันได้ดีที่สุด คนที่ไม่ได้ล่าฝัน คงไม่เข้าใจ ว่าใจหายขนาดไหน ที่ต้องจากบ้านไปไกล ล่าฝันของตัวเอง😊
ฟังเพลงนี้ทีไร.นึกถึงวันแรกที่นั่งรถไฟเข้ากรุง/กระเป๋านึงใบ+กล่องกระดาษ/ลัง/+ความหวังอันแสนยิ่งใหญ่/รถไฟเริ่มออกตัววิ่งไปเรื่อยๆ...ไม่รุ้ถึงไหน..ไม่มีสถานีจอด
ผมเคยทะเลาะกับครอบครัวนั่งรถไฟเล่นๆถึงหัวลำโพง แต่ก็ไปได้แค่นั้น ข้าวจานเตี๋ยวถ้วย กลับบ้าน✌️✌️
นึกถึงตอนที่นั่งรถไฟออกจากบ้าน มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดบอกไม่ถูก หันมองไปด้านหลังขบวนจนลับตา 😢😢😢😢😢
นํ้าตาผมไหลเลย เอาความหวังที่ไม้ใช่ความหวังสู้จนไร้ความหวัง
ในลังจะมี กะปิ ลูกตอ ปลาเค็ม พ่อจัดลังให้เรียบร้อยมาส่งสถานีตรัง ครับนี่ก็ 23 ปีแล้ว..คิดถึงครับ
สู้ๆนะครับพี่.
ลูกสตอพลัดถิ่น..สู้ๆเด้อ
มีท่อมกันในลัง
สู้ๆครับ
ตอนนี้ก็23ปีแล้วลังของเราจะได้ตอยใหน
ชีวิตต้องดิ่นรน ดิ่นรนเพื่อให้ถึงจุดหมาย #สู้ให้ถึงที่สุด สุดที่เราจะยั่งถึงครับ #กำลังใจและแรงกายสำคัญที่สุด✌️😁 สู้ๆครับผม
คิดถึงสมัยไปเรียน แม่จัดของให้เต็ม กลัวลุกอด 😘😘😘
เด็กช่างรุ่นน้องยังคิดถึงไม่เจอกัน19ปีแล้วเปลี่ยนไปมากนะเมียน่ะเปลี่ยนตลอด ฟังทีไรนึกถึงทุกทีเวลาผ่านไปไว
เริ่มต้นเข้ามาทำงาน กทม. ตั้งแต่อายุ 18 ด้วยความตั้งและความฝันไว้หลายๆอย่าง อย่างแรก เพื่อให้พ่อแม่ได้อยู่สบาย ยกระดับครอบครัวที่ถูกเพื่อนบ้านในสังคมดูถูกความจน อย่างที่สองเพื่อเก็บเงินแต่งงานกับแฟน ผลสุดท้ายมาอยู่ กทม. ได้ไม่นาน แฟนนอกใจมีคนใหม่ จนทุกวันนี้ผมมีครอบครัวที่พอจะมั่นคง 20 ปีผ่านไป วันนี้ได้ใส่ชุดทหารอากาศแต่พ่อก้อไม่ได้อยู่ดู....ฟังเพลงนี้แล้วรู้เลย คนเราแบกความฝันมา บางคนล้มเหลวไม่เป็นท่า บางคนก็ทำตามฝันสำเร็จ แต่บางคนก้อสำเร็จก้อจริง แต่อาจจะไม่ทันอย่างที่ฝัน สู้ๆกันต่อไปครับ!!
เพลงลังของอาจารย์..
ทำให้ผมเห็นความล้มเหลวของตัวเองในอดีต แต่มันทำให้ผมเข้มแข็งจนมาถึงทุกวันนี้ รักอาจารย์ครับ หัดกีต้าเพราะเพลงลังกับลมเพลมพัดครับ🙏
แม่ครับพ่อครับ ผมจะทำให้ได้ จะเป็นฅนดีถึงจะจนและไม่มีอะไรเลย แม้ลังของผมจะไม่มีอะไรเลยขอตายข้างลัง
สู้ๆนะคะพบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ
ตายข้างโลงแล้วยุคนี้
เมื่อเข้ามาในเมืองกรุง ใจคนเราก็หลงแสงสี จนหลงลืมไปหมดเลยมาเรามาทำอะไร และจุดประสงค์ใด ลืมจุดหมาย และความตั้งใจ จนหมดสิ้น แต่พอย้อนมาฟังเพลงนี้ เราก็เหมือนตนเองยืนส่องกระจกย้อนอดีตกลับไปคิดถึง
ตอนนั้นได้ ผมเป็นอย่างนั้นจริงไปครับ
ผมfcของวงมาลีฮวนน่า ฟังตั้งแต่เป็นหนุ่มโสด ตอนนีผมจนมีลูก1คนแล้ว ก็หยังติดตามเหมือนเดิมครับ
เพลงนี้ความหวังที่เรือนลาง
ใครจะรู้ว่าความหวังมันจะเป็นอย่างที่
ตังใจไว้
มีลัง1ใบ ใส่ความฝัน ขึ้นรถไฟหาดใหญ่-กรุงเทพ ทิ้งลูกทิ้งแม่ แต่ความฝันนั้นเรายังไม่สำเร็จเราได้ป่วยเป็นมะเร็งสะก่อน เรารอปฎิหาร อยากเอาลังใบนั้นกลับหาดใหญ่ในสภาพสมบูณ
ผมฟังทีไรร้องไห้ทุกทีเพราะมากเข้ากับชีวิตมาก
เพราะค่ะฟังหลายรอบมากค่ะ น้าไข่
ฟังทุกครั้งเหมือนชีวิตเด็กต่างจังหวัดดิ้นรนทำมาหากินบ้างครั้งสุขบ้างครั้งสมหวังบ้างครั้งเศร้าแต่ลังนี้เต็มไปด้วยฝัน13ปีแล้วครับที่ยังเดินต่อไปขอบคุณที่ได้ฟังเพลงที่ดีๆมีความหมาย👍👍
ม้วนวิดีโอ
สุดยอดครับ เมื่อตอนบ่ายสองวันที่แล้วยายผมไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว เหมือนตอนทอนร้องว่า ,#กำลังใจลอยหายตามลม
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงน้องคนนึง ที่ชอบร้องเพลงนี้ แต่ตอนนี้น้องไปสู่สุขคติแล้ว
จำได้ไม่เคยลืมตอนนี้น ขึ้นไปเรียนที่กรุงเทพเพื่อไปล่าฝัน นั่งรถไฟจากต้นทางสู่ปลายทาง
สุไหงโกลก-หัวลำโพง แม่กับพี่สาวมาส่งที่สภาณี
ไพเราะมากๆ ครับ ฟังแล้วคิดถึงบ้าน คิดถึงบรรยากาศบนรถไฟ
ยังจำได้ปี49มีแค่กระเป๋า1ใบ..แบกไปพิษณุโลก..อบรม5วัน.เตรียมบินมาเกาหลี.ตอนอยากมาก็ดิ้นรน..พอจะมาจริงๆใจเหวอ.น้ำตาไหล.ไม่เคยไกลบ้านขนาดนี้..แต่ก็ต้องจดจำว่าถ้าวันนั้นไม่กล้าเปลี่ยนชีวิตวันนี้ก็ไม่มีบ้านมีอนาคตที่ดี...
ไท อีสาน อินดี้ Thai Esan Indy ห่างมา22ปีแดนศรีวิไล ใครๆก็อยากมา(ต่างประเทศ) ตอนนี้ตามหาฝันทำได้แล้ว แต่กลับไปไม่ได้คนที่บ้านไม่มีอยู่แล้ว
ความหวังกำเนิดได้..แม้สิ้นไร้ศรัทธา..เสมือนเด็กน้อยที่จูงมือเราเดินไปข้างหน้า..😊เป็นกำล้งใจให้กันนะ✌
เป็น..ลังใจ💟🤟🏻ให้พี่หลวง2022
มาด้วยความรู้สึก ทุกวันนี้ ยังยิ้มสู้ 22 ปี กทม
มาภูเก็ตเมื่อคืน..สนุกมากครับ.จากเด็ก กทม.
เราเป็นคนต่างจังหวัดที่ไม่เคยอยากไปทำงานที่อื่นเลย เราพอใจที่จะทำงานอยู่ที่บ้าน ถึงแม้รายได้จะไม่ได้มากมายจนทให้เรารวย แต่เราได้อยู่ใกล้พ่อแม่ ถึงก็ไปหา (อยู่คนละบ้าน) ไม่ต้องรอวันหยุดรอเวลา เราพอใจแค่นี้จริงๆ
เพลงทุกวันนี้ชิดซ้าย ยุคเพื่อชีวิตเฟื่องฟู ยุคศิลปะจรรโลงใจ ยุคที่เพลงคือสิ่งปลอบประโลมใจ
เกินปัยเพื่อนเหอ
เพื่อนรุมัยที่เขาแต่งคือทุกยุคทุกสมัย
Hi guys this has got to be my favourite Thai song, thanks guys 👍🙏
อันนี้เหมือนคล้ายๆเลยครับ
แต่ผมจาก กทม. ไปตจว.
ส้างอนาคตใหม่กับคนที่เรารัก ครอบครัว และตัวเอง
ตรงกับชีวิตเด็กพัทลุง คนหนึง ฟังทีไรคิดถึงตัวเองทุกที
รามด้วยคนครับ 39-41 พ่อกูขุนศรีแม่กูนางเสือง รุ่น25 ลำบากกันสุดๆ ไข่1ฟองตอกใส่ถุงไว้ทอดกินสองครั้ง ตอนเย็นวิ่งแถงบึงหลังรามสอง แอบเก็บผักบุ้งมาไว้ผัด
เป็นเพลงที่ไปดูคอนเสิร์ตกับเเม่น้องพลอยทีเกาะสมุยเมื่อ28ปีที่เเล้ว ยังคึดฮอด
ฟังเพลงของอาจารย์ไข่ ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ 40 ต้นๆก็ยังฟังอยู่
วันอังคารที่31สิงหาคม2565มาลีฮวนน่ามาที่สำนักเงินตราแผ่นดินรังสิต ปทุมธานี แพนโคตรดีใจเลยรีบวิ่งไปที่ข้างเวทีเลยร้องตามทุกเพลงสุดยอดยิ่งอาจารย์ไข่ร้องเพลงลังสุดยอดมากๆ🙏❤️🥀🦃🦣❤️🐘🦚🥀
ฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงบ้านเลยครับ
ฟังกี่ครั้งน้ำตาไหลเลย
มีกำลังใจแว้วลอยตามลม.....
มันเป็นคำที่งดงามมากครับ...
อยากกลับไปเป็นเด็กๆจะได้ไม่ต้องคิดอะไรไม่ต้องดิ้นรนชอบเพลงอาจารย์มากเลยค่ะทุกเพลง
ช000ช0ชชนชาว00
ผมกับแฟนทำงานที่โรงงานเงินเดือนชนเดือน บางเดือนกินข้าวกับน้ำพริก
ตอนนั้นนั่งรถไฟจากชุมทางทุ่งสง-หัวลำโพงชั้น 3 ราคาร้อยกว่าบาทเพื่อไปเรียนรู้และทำความรู้จักเมืองหลวง.......
สายหูฟังเสียบหู...นั่งเบาะข้างกระจกรถทัวร์มองออกไป...ฟังเพลงนี้ไป อธิบายความรู้สึกไม่ถูก😔
สาธุ สาธุ สาธุคะ
มีกำลังใจแว่วลอยตามลม💚☮️
ปรมาจารย์ทั้งนั้นที่นั่งกันอยู่ 👏
บทเพลงเเห่งความหมาย บทเพลงแห่งชีวิตขอยกให้ อาจารย์ไข่ คนเดียว
รถไฟขบวนนี้จากพัทลุง-กทม พาผมไปเรียนราม จนประสบความสำเร็จเป็นอัยการจนถึงทุกวันนี้ ถึงตอนนี้ก็ยังไปพัทลุงด้วยรถไฟ(ชั้น2)แม้จะขับรถหรือนั่งเครื่องสะดวกสบายกว่าก็ตาม
ผมฟังทุกวัน ฟังแล้วมีกำลังใจที่จะทำอะไรฟังแล้วมีกำลังใจที่จะทำอะไรหลายๆอย่าง
วันไหนที่ผมเศร้าหรือท้อแบบไปไม่ไหว ผมก็จะฟังเพลงของน้า
รถไฟ! บ้านผมเดินทางด้วยรถไฟเป็นหลักครับ เมื่อย้อนคืนสัก 10 ปี คิดถึงนะครับอดีต
ยุคที่ สมพงษ์ เขียน/แต่งเพลง คือที่สุดของวง
ดอกจูด
เพราะมากๆครับชอบครับ
ชัดเจน ความจริง ของชีวิต
ชอบมากเลยมาลีฮวนน่ารักครับน้าไข่
ฟังกี่รอบก็ไม่เบื่อ
เรื่องราวชีวิตจริงของเด็กใต้เกือบทุกคนเลยครับ ผมก็หนึ่งในนั้นจากบ้านมานานมากแล้ว
ชอบทุกเพลงของพี่มาลีฮวนน่าค่ะ
สักวันหนูต้องได้ถ่ายรูปกับพี่ค่ะ
ฟังเพลงนี้แล้วรู้สึกผ่อนคลาย