Μια πόλη μαγική Ζούμε μαζί οι δυο αγαπημένοι Μια πόλη σαν κι αυτή Πεθαίνει ζει Κι αλλάζει μαγεμένη Σαν πέσει η σκοτεινιά Η αναπνοή μου Θα σμίξει με τ' αγέρι Τότεσ η πόλη θα φανεί Μονάχη ερημική Σαν τ' ακριβό μου αστέρι
To έχω ήδη πει, θα το ξαναπώ, και θα το λέω όσο μπορώ να το λέω: Κάποια τραγούδια, κάποια πολύ συγκεκριμένα τραγούδια, καλύτερα να μή τολμούν να τα πούν άλλοι σε δεύτερη εκτέλεση, επειδή εκτίθενται. Ακούστε λοιπόν τη "πόλη μαγική" στην πρώτη της εκτέλεση από την Ελσα Μαργαρίτη, και θα καταλάβετε τί εννοώ!
Την άκουσα εκείνη την ερμηνεία, είναι χαρακτηριστική εκείνης της εποχής, όλο τρίλιες και χωρίς καμιά συγκίνηση. Καμιά σχέση με την αισθαντική, "χαμηλότονη" ερμηνεία της Γαλάνη που μου αρέσει πολύ περισσότερο. (Τραγουδίστρια του έντεχνου ειμαι) Βέβαια, το τι αρέσει στον καθένα είναι καθαρά θέμα γούστου.
@@lisamamakouka3679 Φυσικά και σέβομαι τη γνώμη και το γούστο σας.Εχοντας ασχοληθεί και γώ όλη μου τη ζωή με το τραγούδι (όχι επαγγελματικά), τολμώ να πώ ότι το να μιλάμε για ερμηνεία όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σπουδαία φωνητική απόδοση, είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στο χώρο αυτό, και σίγουρα το γνωρίζετε. Ομως ξέρετε κάτι? Οταν ο Μάνος έγραψε την ονειρική αυτή μελωδία, την έγραψε για να έχει το χρώμα και τη ψυχή εκείνης της πρώτης εκτέλεσης. Να ρέει η μουσικότητά της σαν νερό, οι στίχοι να τραγουδιούνται από την πρώτη έως την τελευταία νότα από μια φωνή-βιολί, γλυκειά και εύθραυστη , και όχι να προσαρμόζονται στις όποιες δυνατότητες ενός δεύτερου εκτελεστή αντί να συμβαίνει το αντίθετο (αυτός να μπορεί να προσαρμοστεί στις επιταγές του τραγουδιού). Επαναλαμβάνω τη γνώμη μου και αν θέλετε προβληματιστείτε: Τραγούδια όπως αυτό, καλύτερα να τα αφήνουν ήσυχα όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταποκριθούν απόλυτα στις πολύ ψηλές απαιτήσεις τους. Απλά διότι τα τραγούδια αυτά, έχουν πάρα πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές για να "σηκώνουν" διασκευές. Και όταν παρ' όλα αυτά αυτές γίνονται, πολύ απλά δεν μιλάμε πλέον για το ίδιο τραγούδι.Υ.Γ Πραγματικά βρίσκετε ότι η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού είναι ΄"όλο τρίλιες και χωρίς καμιά συγκίνηση" ? Μένω ενεός! Ο Μάνος Χατζηδάκης λοιπόν κατά τη γνώμη σας, δεν ενδιαφερόταν και τόσο για το "συναίσθημα" παρά μόνο για τρίλιες και μουσικές κορώνες! Αλλο πάλι και τούτο....
Μια πόλη μαγική
Ζούμε μαζί οι δυο αγαπημένοι
Μια πόλη σαν κι αυτή
Πεθαίνει ζει
Κι αλλάζει μαγεμένη
Σαν πέσει η σκοτεινιά
Η αναπνοή μου
Θα σμίξει με τ' αγέρι
Τότεσ η πόλη θα φανεί
Μονάχη ερημική
Σαν τ' ακριβό μου αστέρι
Μαγικη φωνη!!!!!
η πόλη της καρδιάς μας!
Καταπληκτική!!!
To έχω ήδη πει, θα το ξαναπώ, και θα το λέω όσο μπορώ να το λέω: Κάποια τραγούδια, κάποια πολύ συγκεκριμένα τραγούδια, καλύτερα να μή τολμούν να τα πούν άλλοι σε δεύτερη εκτέλεση, επειδή εκτίθενται. Ακούστε λοιπόν τη "πόλη μαγική" στην πρώτη της εκτέλεση από την Ελσα Μαργαρίτη, και θα καταλάβετε τί εννοώ!
Την άκουσα εκείνη την ερμηνεία, είναι χαρακτηριστική εκείνης της εποχής, όλο τρίλιες και χωρίς καμιά συγκίνηση. Καμιά σχέση με την αισθαντική, "χαμηλότονη" ερμηνεία της Γαλάνη που μου αρέσει πολύ περισσότερο. (Τραγουδίστρια του έντεχνου ειμαι) Βέβαια, το τι αρέσει στον καθένα είναι καθαρά θέμα γούστου.
@@lisamamakouka3679 Φυσικά και σέβομαι τη γνώμη και το γούστο σας.Εχοντας ασχοληθεί και γώ όλη μου τη ζωή με το τραγούδι (όχι επαγγελματικά), τολμώ να πώ ότι το να μιλάμε για ερμηνεία όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σπουδαία φωνητική απόδοση, είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στο χώρο αυτό, και σίγουρα το γνωρίζετε. Ομως ξέρετε κάτι? Οταν ο Μάνος έγραψε την ονειρική αυτή μελωδία, την έγραψε για να έχει το χρώμα και τη ψυχή εκείνης της πρώτης εκτέλεσης. Να ρέει η μουσικότητά της σαν νερό, οι στίχοι να τραγουδιούνται από την πρώτη έως την τελευταία νότα από μια φωνή-βιολί, γλυκειά και εύθραυστη , και όχι να προσαρμόζονται στις όποιες δυνατότητες ενός δεύτερου εκτελεστή αντί να συμβαίνει το αντίθετο (αυτός να μπορεί να προσαρμοστεί στις επιταγές του τραγουδιού). Επαναλαμβάνω τη γνώμη μου και αν θέλετε προβληματιστείτε: Τραγούδια όπως αυτό, καλύτερα να τα αφήνουν ήσυχα όσοι και όσες δεν μπορούν να ανταποκριθούν απόλυτα στις πολύ ψηλές απαιτήσεις τους. Απλά διότι τα τραγούδια αυτά, έχουν πάρα πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές για να "σηκώνουν" διασκευές. Και όταν παρ' όλα αυτά αυτές γίνονται, πολύ απλά δεν μιλάμε πλέον για το ίδιο τραγούδι.Υ.Γ Πραγματικά βρίσκετε ότι η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού είναι ΄"όλο τρίλιες και χωρίς καμιά συγκίνηση" ? Μένω ενεός! Ο Μάνος Χατζηδάκης λοιπόν κατά τη γνώμη σας, δεν ενδιαφερόταν και τόσο για το "συναίσθημα" παρά μόνο για τρίλιες και μουσικές κορώνες! Αλλο πάλι και τούτο....
ΑΘΗΝΑ
Απο τότε που έκανε αυτό με τα συσσίτιο των άστεγων, τελειωσε το όνομα Γαλάνη από τον καλλιτεχνικό κόσμο.