Stało się jak przewidzieliśmy - RUclips nałożył ograniczenia na ten odcinek, szkoda. Kliknijcie więc proszę łapkę w górę, to może chociaż trochę w ten sposób wpłyniemy na algorytm. Dzięki z góry!
Dużo się zmieniło, od kiedy zaakceptowałam, że jakiegoś rodzaju nostalgia i jesień jest we mnie na co dzień. Od dawna, pewnie od zawsze. Po prostu. Przy tym całym kulcie sukcesu, radości, bycia wieczne zadowolonym i pozytywnym pozwolenie sobie na przeżywanie wszystkiego tak, jak czuję, w zgodzie ze sobą i moją melancholią... po prostu pozwala mi szybciej wstać i iść dalej. Próbowałam na siłę udawać, jak bardzo kolorowy jest świat, słuchać porad w stylu "będzie dobrze" "inni mają gorzej" i to po prostu nie działało. Nie zawsze jest barwnie, nie zawsze dobrze, czasem jest jak jest. Ktoś pokochał we mnie mój smutek, ja go utuliłam i odtąd żyje się lepiej i, co ciekawe, ogólnie mam radośniejsze podejście do życia :) Radku, mieć kogoś kto rozumie i nic na siłę nie zmienia, nie pociesza tylko widzi i JEST to największy skarb. Dawid, i Wy inni Ludzie o Smutnych Oczach- ściskam Was :*
Uhhh, co za odcinek! Widząc tytuł stwierdziłam - "nie przesłucham tego, nie ma opcji". Ale udało się i to była czysta przyjemność - jestem Wam bardzo wdzięczna za to, że tak pięknie mówiliście tu o rzeczach ważnych, o presji z którą żyjemy, o braku przestrzeni na trudne tematy i właśnie o śmierci. Z początku nie chciałam zagłębiać się w ten temat, ponieważ pół roku temu przez błędną diagnozę, przez tydzień myślałam że zostało mi bardzo mało czasu na tym świecie, a świadomość, że umieram była... abstrakcyjna. Byłam dziwnie spokojna, myślałam nawet o tym, że choć krótkie, to chociaż dobre miałam to życie. Jednocześnie to cholernie druzgocące wiedzieć, że Twoje dni są policzone. Wtedy byłam poniekąd wdzięczna mojemu otoczeniu, że nikt nie robi dramy, że każdy zachowuje się tak jakby wszystko było normalnie, że nie czuję współczucia. Wewnętrznie jednak irytowałam się jak ktoś mi mówił że będzie dobrze, bo jak ma być dobrze jeśli masz śmiertelną diagnozę? "Nie przyjmuję do wiadomości, że coś może być nie tak" - to słyszałam najczęściej. To nie pomagało. Ale pomagała świadomość, że jak umrę, to już i tak po mnie, więc nie ma co kminić za dużo, po prostu mnie nie będzie, nie będę już nic czuła, nie będę myślała... Zniknę i to bliskie osoby będą czuły ciężar tego feralnego eventu, jakim byłaby moja śmierć. Mnie nawet nie będzie boleć. Nigdy nie czułam przestrzeni do tego, żeby tak dokładnie opisać/opowiedzieć to co wtedy czułam - teraz zrobiłam to pierwszy raz. Przez to, że Was posłuchałam, coś drgnęło i może to pozwoli mi ruszyć dalej, otrząsnąć się z traumy i zaakceptować to co się wydarzyło. I uwierzyć że znowu wszystko jest okej (diagnoza była błędna, nastąpił happy end). Dzięki za Waszą cegiełkę w tym procesie!
Szczerze mówiąc obawiałam się tego odcinka, dlatego pierwszy raz obejrzałam go kilka godzin po premierze. Na dodatek w towarzystwie mojej przyjaciółki, która nigdy wcześniej nie oglądała PKP. Radek- twoje przemyślenia w tym odcinku są tak trafne, że przez chwilę czułam się jakbyś siedział w mojej głowie. W związku z porównywanym tematem, stwierdziłam, że podzielę się z Wami swoją historią. 9 lat temu zmarła moja córka. Urodziła się z najgorszą wadą serca. Żyła siedem miesięcy. Wszyscy powtarzali mi, że jestem silna, że świetnie sobie daje radę. Zaczęłam tak mocno w to wierzyć, że nie przeszłam żałoby, a kilka miesięcy później byłam na skraju załamania. Stwierdzono u mnie zaburzenia lękowe. Wcale nie musicie być silni. Macie prawo płakać i być smutni po stracie osoby, tyle ile chcecie. Nie popełniajcie tego błędu co ja. Przechodźcie żałobę, krzyczcie, płaczcie. Róbcie wszystko żeby dać upust swoim emocjom.
Aniu, bardzo współczuje, że tak się zakończyła Wasza historia. Fajnie, że się nią podzieliłaś, choć zapewne nie było to łatwe. Myślę, że ludzie z zewnątrz często doceniają siłę w rodzicach po starcie bądź w rodzicach dzieci z różnymi wyzwaniami zdrowotnymi, bo łatwiej im jest wierzyć, że sobie dobrze radzą niż po prostu być. Ciężko komuś z zewnątrz zmierzyć się z tym bólem i po prostu trwać przy kimś. Jak Pan Redkator K. przy smutnych oczach Pana Redaktor P. ;) Piszę to jako mama dziecka po 4 operacjach serca. Dużo uśmiechów na co dzień, nie tylko przy PKP ;) Ps. Bardzo fajny odcinek!
Jak dobrze ktoś w końcu powiedział o tym, że emocje, które są uważane za negatywne, tak naprawdę są dobre! Smutek, żal, żałoba, złość. Pozwólmy sobie to przeżywać. Wszystkim nam życzę swobody w przeżywaniu swoich uczuć ❤
Muszę jeszcze napisać coś specjalnie z dedykacją dla Dawida, może jakimś cudem to przeczyta, a nawet jeśli nie to ważne dla mnie będzie, że to tu przekażę! Dawid- jesteś totalnie niesamowity. Dzisiejsza głęboko płytka rozwaliła mnie zupełnie! Nie wiem czy chcę, albo nawet czy jestem gotowa usłyszeć oryginał, bo zazwyczaj brakuje tam tego "czegoś". Jestem niesamowicie wdzięczna i mam ogromne szczęście, że mogę Ciebie słuchać- po prostu. Jesteś zdecydowanie zbyt skromny. Geniusz, po prostu! Mogę tylko podziękować z całego serca za to, że tworzysz takie cuda i pozwalasz mi tego słuchać.
@@agnieszkakois3958 oj tak! Liczę, że Dawid to przeczyta i zwyczajnie się uśmiechnie! Ja sama się uśmiechnęłam, gdy w końcu docenił to, co zrobił i cieszył się, że tak dobrze wyszło (chociaż zawsze tak wychodzi!)
Dziękuję za ten odcinek. Po prawie 1,5 roku od śmierci mojej Mamy jestem gotowa przepracować jej stratę, jestem gotowa w końcu rozpocząć żałobę. W końcu zrozumiałam że to jest normalne, to jest ludzkie i to jest potrzebne. Śmierć zaskoczyła mnie i moją Mamę i wręcz wyszarpała ją z naszego życia, może właśnie dlatego ja wyszarpałam się z żałoby wracając do zapierdolu i normalnego życia już po tygodniu od pogrzebu. Myślę, że to tragiczne że nikt nas nie nauczył przeżywać straty, przeżywać smutek, żałobę. Śmierć stała się kolejnym problemem który najlepiej przemilczeć i udawać że jej nie ma. Od śmierci mojej Mamy nikt się mnie nie zapytał jak sobie radzę z tą sytuację, nie dlatego że nie mam obok siebie kochanych osób, ale dlatego że oni nie wiedzą jak to zrobić i się nie dziwię!! Ja też bym nie wiedziała jak mam rozmawiać z moimi najbliższymi, którym odszedł ktoś bliski. Nie wiem czy ktoś doczytał do końca, a w szczególności czy Panowie Podsiadło & Kotarski to w ogóle przeczytają, ale dziękuję im z całego serca za ten odcinek. Jestem gotowa teraz zacząć mój smutek po stracie Mamci i to jest okej. Teraz jest czas.
Bardzo podoba mi się jak Dawid mówi, że jak chcę to mogę być smutny i tyle. Też tak uważam, co komu do tego. Jak mam dobry dzień to się uśmiecham, a jak smutniejszy to chodzę zamyślona i refleksyjna. Każdy ma prawo czuć co chce, jeśli jest przez to szczęśliwy. I nie trzeba gonić za pieniędzmi i urodą. Można porostu żyć dobrze w takim świecie jaki sobie stworzyliśmy sami nie oglądając się na instagramowe trendy. Bądź sobą (oczywiście nie krzywdząc tym innych) i rób co chcesz ze swoim życiem, przekonaniami, wierzeniami. Czasem trzeba odciąć się od rodziny lub toksycznych ludzi, żeby odnaleźć swoje prawdziwe "ja".
Ja miałam takie „ dlaczego ktoś kupuje sobie organy ludzkie a inni musza np tyle czekać na przeszczep „ oczywiście w myślach lekko uraziłam tego Pana i teraz mi wstyd ….
Dzisiejsze przemyślenia Redaktorów są tak wyrafinowane, że mogę śmiało ich słuchać w trakcie pracy, bo takiego skupienia na mojej twarzy dawno tu nie widzieli 😎
Panowie świetnie poruszony wątek o śmierci i chorobie, bardzo się wzruszyłem. Akurat teraz moja dziewczyna przechodzi przez okres chemioterapii, co bezpośrednio dotyka i mnie. Staramy się żyć w tym cyklu żeby spędzać czas jak najdłużej razem, ale mimo wszystko nasze życie teraz bardzo uprościło/uspokoiło. Bardzo sobie cenie wasze podcasty, bo dzisiaj mam wrażenie, że poczułem to co mówił Dawid o smutnych oczach. Poczułem, że ktoś rozumie naszą sytuacje, trochę jest w tym smutku, ale i pewnego rodzaju oddechu, że nasze spokojniejsze życie jest jak najbardziej Ok :)
Bardzo ważna rozmowa! Wątków było wiele, ale jakoś uruchomiła we mnie ta rozmowa przede wszystkim to, że od dawna mam poczucie, że nasze życie zostało 'wyczyszczone' ze spraw, które kiedyś były (i powinny być) naturalne. Porody, cielesność(nie zawsze piękna), choroby, starość, śmierć stały się czymś wręcz wstydliwym i często zamkniętym w szpitalach, a to nie jest dobre dla naszego zdrowia psychicznego. Polecam dwie książki w temacie śmierci: 'Patrząc w słońce' Yaloma i 'Porozmawiajmy o śmierci przy kolacji' Hebba. Pozdrawiam
Fundamentem jest to aby znać siebie i robić to co sprawia nam przyjemność...i co najważniejsze nie przeceniać życia... Życie każdego człowieka trwa ile ma trwać..Wole przeżyć 40 lat ale po swojemu niż 100 w reżimie.
Dziękuję Wam bardzo za ten odcinek! Mam teraz okropnie zły czas i wśród tych wszystkich słów, które usłyszałam od przyjaciół chyba właśnie tego mi brakowało - żeby pozwolić sobie na smutek, bo on nie jest tylko oznaką słabości, a często wręcz przeciwnie.
stosunek redaktora Podsiadło do smutku bardzo mnie dotknął, bo ja zawsze wypierałam ten smutek z siebie do takiego stopnia, że wstydziłam się go czuć. jak widać teraz po mojej psychologicznej liście nie dało to za wiele dobrego, a słowa, które dzisiaj się tu rzekły zapadną mi głęboko w pamięć- to na pewno!
Bardzo ciekawa dyskusja. Zdecydowanie się zgadzam z tym, żeby szanować wolę ludzi, którzy nie chcą umierać w szpitalu, a wolą w swoim łóżku w domu, szczególnie się to tyczy rodzin tych osób.
Cieszę się, że mimo tej ulotności życia mogę żyć w tym samym czasie co wy i mogę doświadczać tego podcastu. Niezmiernie wam za niego dziękuje i ten odcinek akurat uświadomił mi jak bardzo wam zazdroszczę, wasza relacja jest piękna. Samo wyjaśnienie Dawida, o tym jak Radek potrafi zaakceptować te "smutne oczy" rozłożył mnie totalnie, bo wiem, że nie mam takiej osoby a chyba bardzo jej potrzebuje.
Oczywiste jest, że oglądać ten podcast zaczęłam dla Dawida ale nawet w najśmielszych marzeniach bym się nie spodziewała, że pozwoli nam siebie tak dobrze poznać. Mam wrażenie, że Dawid się tutaj naprawdę mocno otwiera (zasługa Radzieńka❤❤) i pokazuje swoje wewnętrzne ja. Czuję jakiś rodzaj zaszczytu, że mogę go w taki sposób poznawać. A Radzieniek jest słodkim bonusem, bo wcześniej go nie znałam. 😊😊
W odniesieniu do historii Pana który próbuje utrzymywać swoją "wieczną młodość" z góry zażywając masę leków, suplementów i będąc monitorowanym przez sztab lekarzy non stop- już czułabym się jak 70-80 letni człowiek 😅Odcinek jak zawsze super ♥
Dziękuję za ten odcinek. Poruszyliście tematy, które dominują w moich książkach (nie, to nie jest autoreklama!), bo uważam, że nie wolno uciekać od myślenia o słabszych momentach, smutku, przemijaniu i śmierci - żyć pełnią życia, ale nie udawać, że jest wiecznie radosne i wieczne. Spotykam się z różnymi opiniami: od nie chcę o tym myśleć, do: nareszcie ktoś mówi o tym prosto i normalnie. Jesteście fantastyczni, bo mówicie o poważnych sprawach w ten swój wyjątkowy inteligentnie żartobliwy sposób! Pozdrawiam serdecznie
Dziękuję, potrzebowałam takiego odcinka. Śmiech, płacz, śmiech. Moja żałoba już trwa prawie 8 miesięcy i mam świadomość, że nie minie i czasem jestem wesoła, czasem jestem velvet jak Dawid i jest to dla mnie naturalne. Książka Pana Stawiszyńskiego już zamówiona, ale chętnie odsłuchałabym całej czytaną przez redaktora Kotarskiego:) Redaktorze Podsiadło jak zwykle pięknie zaśpiewane i dziękuję raz jeszcze Panowie, cudowny czwartek😶🌫
Moje przemyślenia są takie. Śmierć najbliższych musi boleć, jeśli relacja była głęboka. Ale z czasem oswajamy czyjąś nieobecność. Nam samym jest łatwiej żyć, bo oswoiliśmy tę nieobecność. Wg mnie to nie jest tożsame ze stwierdzeniem "Czas leczy rany". Tylko nasz poziom akceptacji tej nieobecności się zmienia. Nadal boli, pierwsze święta, wszystko co jest pierwsze już bez tej osoby jest inne. Ale zaczynamy akceptować ten stan.
Myślę o śmierci i to dość często. Zazwyczaj mnie przeraża, zastanawiam się jak umrę, czy ktoś będzie mnie wspominał, czy będę na to gotowa. Myślę, że nie i raczej większość osób tak ma. Czuję też presję, że muszę żyć intensywnie, żeby jak najlepiej wykorzystać ten czas jaki mamy, chociaż czasem mam ochotę pogrążyć się w smutku. Chciałabym mieć taką osobę jak redaktor Radek, która rozumiałaby te chwilowe gorsze momenty i nie starała się na siłę pocieszać. Świetny to odcinek był Panowie, dzięki za poruszanie takich tematów
O rany ile emocji we mnie buzuje po obejrzeniu tego cudownego odcinka 🥹❤️ Panowie….z minuty na minutę poziom moich emocji( różnych , trudno mi to ogarnąć) wzrastał, ale Księgielnia…. Rozwaliła mnie na maksa 🥹 Głęboko - płytka - Dawid - jesteś geniuszem - zgadzam się z Radkiem - Twój głos jest najwybitniejszym głosem jaki słyszałam ! ten kawałek to jest czysta magia! Jak dobrze żyć w czasach kiedy mogę słuchać tak wspaniałego wokalisty! I jeszcze jedno : F*ck off haters ❤️💜💙uwielbiam Was niezmiennie 😘
Jestem poruszona przemyśleniami na temat dawania ludziom przyzwolenia na przeżywanie smutku, co jest tak rzadkie w społeczeństwie. Tak mało jest zrozumienia dla osób, które mają ogromną potrzebę "pielęgnowania smutku". Tak, mogę mieć smutne oczy, tak mam prawo się w tym zakopać, jeśli tylko potrzebuję. Nie, nie chcę żeby ktoś na siłę poprawiał mi humor albo dawał rady jak i co zrobić żeby to minęło. Cudownie to wszystko zostało powiedziane. Dokładnie tak, jak powinno. ❣️
Stwierdziłam, że podsumowanie zasługuje na kolejny komentarz, będzie ich tu więc troszkę. Zaczęło się niewinnie, a przeszliśmy do bardzo ważnych kwestii. Jak zawsze czytam opisy do odcinków- więc jeśli chodzi o myślenie o śmierci- nigdy nie czułam, żebym o tym jakoś bardzo myślała. Ale po przeanalizowaniu tego razem z Wami czuję, że gdzieś jest to część naszego życia i codzienności. Nachodzą takie momenty, w których przychodzą myśli, nawet jeśli nie są one do końca świadome (nie wiem czy to zrozumiałe). Temat śmierci jest trudny, ale jest częścią nas, społeczeństwa i życia. Bardzo dużo rozmyślań miałam w trakcie tego odcinka i pewnie za chwilę będą one jeszcze inne. Bo na codzień próbujemy być w czymś perfekcyjni, niby nie myśląc o tym, co będzie zaraz. Społeczeństwo wymusza na nas szybkie podnoszenie się i nie pozwala popełniać błędów, to fakt. Ale czy takie dążenie do czegoś jest złe? Niby nie, ale jeśli bardziej się w to wgłębić w jakimś stopniu jest to zagrożenie dla nas. Ciężki temat, chętnie poczytam komentarze innych, będzie to „piękna” przygoda i lekcja dla każdego z nas. Sama osobiście bardzo przeżywam smutek i dużo emocji, ale czuję właśnie takie słowa innych, którzy mówią, że przecież musisz żyć dalej. Wewnętrznie odczuwa się coś innego, a jednak nadal trzeba żyć wśród innych i zewnętrznie się uśmiechać mimo wszystko. Tak bardzo prawdziwym wewnętrznie można być tylko wśród tych, którzy to zrozumieją i dadzą nam tą potrzebną przestrzeń.
Taka narracja że trzeba się pogodzić i przejść do życia zaraz po pogrzebie to narracja mojej ciotki. Po pogrzebie mojej babci czyli osoby z którą byłam zżyta, która zawsze o mnie dbała i wspierała i która szczerze kochałam przejście do życia to była ostatnia rzecz, którą mogłam zrobić. Babcia zmarła trochę ponad miesiąc przed moimi 18 urodzinami i nie mogłam sobie z tym poradzić przez następne 4 miesiące i nic dziwnego bo z jakiej racji miałabym się czuć dobrze skoro zmarła jedna z najważniejszych osób mojego życia.
Też zrozumiałam jak redaktor Podsiadło i mi się szkoda tego człowieka zrobiło, że w sumie płaci, żeby być tak trochę eksperymentem medycznym przez jakiś swój lęk
Szanowne Państwo Redattore. Jacy Wy jesteście cudowni, jak wiele radości daje spogladanie na Wasze wzajemne spojrzenia, gesty, te wszystkie subtelne czułości. Wy naprawdę się kochacie piękną miłością przyjacielską - to wspaniałe. I jeszcze jak to pięknie pielegnujecie. Rozmowa o śmierci, o celebrowaniu smutku i niemocy i księgielnia - dziękuję, pokrzepiło mnie to.
Dziękuję za polecenie płyty. Mam idealną muzykę na walentynkowy wieczór ( noc ). A skoro walentynki to wiadomo miłość, prokreacja , życie...I tu dochodzimy do mojej religii, motta zyciowego W PRZYRODZIE RÓWNOWAGA bo niby odcinek o śmierci. Pozdrawiam , szanuję, zachęcam.
🎵Czego chcesz Diable? Przychodzisz tak nagle🎵 Albo jeszcze Popatrz na ten wniosek (Popatrz na ten dance 🎵)! D I A B L E to jeden z moich ulubionych utworów, słucham codziennie więc słyszę go też w tym odcinku 😅
Jaka cudna głębokopłytka ❤️ A poza tym to coś pięknego, że można się z Wami pośmiać przy tych lżejszych odcinkach, ale poruszacie też poważniejsze tematy, cudownie!
Mnie przeraża myślenie o śmierci, ale nie o mojej śmierci, a bliskich. Myśl o śmierci mojej mamusi, przyprawa mnie o dreszcze i wprowadza w przerażenie.💔 Życzę Nam wszystkim dużo zdrowia i miłości ❤️
Jestem niesamowicie wesoła dzięki temu,że redaktor Podsiadło zaczyna mówić o głęboko płytce w jego wykonaniu,jako naprawdę dobrym projekcie i zaczyna doceniać swój talent. my heart melted
Bardzo się cieszę i w ogóle nie żałuję, że zamiast poświęcić czas na naukę do sesji, obejrzałam ten odcinek. Mega mądry i pełen refleksji. Chyba tego bardzo potrzebowałam, dzięki ❤️
jedno z moich ulubionych miejsc w internecie Dziękuję, że jesteście:) To niebywałe jakie ciepło od was bije. Wasza relacja, wasz humor, przemyślenia. To jest piękno. To co tworzycie to piękno:)
Jeden z lepszych podcastów dla mnie.Poczułam się lepiej (i normalnie ;)słysząc,że nie tylko ja mam podobne refleksje i obserwacje dotyczące oczekiwań wobec współczesnego człowieka doświadczającego straty,różnych trudności i tej całej kultury "ogarnij się "❤
Mam dokładnie te same odczucia!Ten odcinek skłonił mnie do rozmyślań na temat tego jakie są moje poglądy jako młodej dorosłej zagubionej w świecie "sukcesu i nieograniczonych możliwości, które TRZEBA wykorzystać". Dało mi to ogromnej otuchy, że ze mną jest wszystko bardzo dobrze na mojej unikatowej drodze.
Podczas zajęć w hospicjum przez trzy dni powtarzano nam, że społeczeństwo polskie jest zupełnie do tyłu (nawet za zachidem) w temacie śmierci i jej przeżywania. Fajnie, że o tym mówicie, bo jakby nie patrzeć - życiowy temat to jest ;). Ludzie udają, że tego nie ma, podczas ostatnich godzin agonii kłócą się o majątki bądź potrafią dokonać z egoizmu czegoś, co moja matka nazywała odłożeniem czy opóźnieniem, czyt. ktoś z rodziny umierającego przy umierającym tak lamentuje, że umierający zamiast umierać przez następne 2h umiera choćby przez 2 doby. Nie umiemy w umieranie, nie umiemy pomagać umierającym, traktujemuy to wszystko jako cios we własne serce - ale no sory, w danym momencie nie ja cierpię, nie ja umieram... nie jestem pępkiem świata.
Masz rację, moja mama umierała 8h. Miałam to szczęście że byłam przy niej. Najgorszy moment w życiu i najpiękniejszy, że mogłam być przy niej. Ludzie jak się o tym dowiadują, mowia jak bardzo mi współczują jak bardzo mi było ciężko. Rozumiem to, ale zawsze powtarzam, że najciężej to było mojej mamie.
Cudowna rozmowa … Trafiłam tu tzw. przypadkiem 😊…Baaaardzo się cieszę , ze mężczyźni tak wspaniale rozmawiają o tzw.„słabościach „… ze zauważacie całe spektrum życia i zapraszajcie je jako normalność ❤️. Widzicie , ze smutku nie trzeba naprawiać , tylko go przezyc … No i nie można nie zauważysc Waszego wzajemnego przelotu 😉… złoto , zostaje na więcej 😎
BŁAGAM I WNOSZĘ PETYCJĘ o dodanie tej nutki z głęboko płytki na Spotify! Redaktorze..???? A napiszę jeszcze raz: piękny i głęboki odcinek, do którego będę wracać. Tymczasem idę czytać „Ucieczkę…”
Odcinek mógłby trwać dodatkowe dwie godziny rozwijając dalsze wątki, ale... dotknął czegoś o czym myślę ostatnio - o tym, że w ogóle nie jestem oswojona ze śmiercią. Przy okazji poruszył też inne drażliwe struny. Komentuje pierwszy raz i robię to, żeby odwdzięczyć się za taki odcinek, który po dwóch bardziej frywolnych i beztroskich, skłonił do myślenia, poruszył, "coś" mi zrobił (jak życie- raz beztroska, a raz powaga; raz smutek, raz radość). Dziękuję za Wasze myśli przekazane w tym odcinku
Panowie, dzisiejszy podcast był "głęboko czysty"... przekaz w akompaniamencie Waszych zrelaksowanych głosów... dobra energia, przy jakże ważnym temacie🥰
Odcinek skłaniający do refleksji na wielu płaszczyznach. Zgadzam się w dużej mierze z Redaktorem Kotarskim odnośnie śmierci i tej kultury fit zapierdolu. Natomiast najbardziej uderzyła mnie myśl, że w zasadzie nie ma w moim życiu osoby, z którą mogłabym tak porozmawiać jak wy. Jako osoba o również permanentnie smutnych oczach mam wrażenie, że jest mi z tym wygodniej w życiu, radość mnie męczy, smutek i powaga to taki comfort place, oczywiście jak się jest na osobności, bo w towarzystwie wiecznie ktoś musi wymagać, żeby się rozchmurzyć albo chociaż ucieszyć. Mnie to męczy, smutek jest w ciul wygodniejszy i w sumie trochę nie rozumiem czemu aż tak razi innych, dajmy ludziom być sobą, po prostu. A smutne oczy są piękniejsze.
Piękna ta Wasza przyjaźń, Chłopaki! Wasze rozmowy totalnie mnie rozbrajają, skłaniają do refleksji, a ten podcast sprawia, że czwartek to mój ulubiony dzień :D dziękuję za każdy jeden odcinek, czas spędzony z Wami ma niesamowitą wartość
Hej Panowie! Co wy tu zrobiliście!? Co za piękny odcinek. O wielu ważnych rzeczach - o tytułowej śmierci, ale też o emocjach i o przyjaźni. Dziękuję, że zabieracie nas w tę drogę ze sobą. Może dla niektórych jest to jedyne miejsce, które pozwala im się samym zatrzymać, otworzyć się i pobyć z tym, co w nich siedzi (przytulam wszystkich). Jezu jak dobrze się tego słuchało i się w tym było (choć temat zdecydowanie nie jest lekki). Nie było tutaj żadnego oceniania, można było poczuć choć namiastkę tego, czym wy się darzycie na co dzień. Nie powiem, że zazdroszczę. Powiem, że każdemu tego życzę. Pan Redaktor Kotarski nazwał dokładnie to, co w ostatnim czasie za mną chodziło - ten kult ciągłego samorozwoju, tego, że każdy ciągle mówi, że możemy być lepsi i lepsi. Na przykład mi jest dobrze teraz, w tym momencie, ale ciągle słyszę, że mogę więcej, mogę lepiej. A przecież nie muszę. Redaktorze Podsiadło - dużo zdrowia!! Dla wszystkich pozostałych również! Jacie jak dobrze jest
Bosz. Jak ja wam zazdroszczę tej relacji. Wspaniałość ogromna ❤ Radku, +10 do zajebistości za książkę pana Tomasza. To chyba jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam od długiego czasu, porusza i skłania do refleksji. Polecam również!
Jakoś tak co tydzień sobie o czymś myślę i niesamowite jest to jak trafiacie w te moje przemyślenia i pogłębiacie temat który sobie tylko gdzieś lewituje w moim mózgu. Uwielbiam to i dziękuję za te rozmowy we trójkę :))
Myślę,że oswajanie śmierci jest bardzo ważne, ale chyba nie idzie nam zbyt dobrze. Pamiętam jak zmarł mój dziadek. To było 22lata temu, ja sama miałam 10 lat. Dziadek leżał w domu do pogrzebu. To było wtedy dla mnie przerażające, nie byłam w stanie wejść do pokoju. A chwile z jego pogrzebu pamiętam do tej pory. Kolejna rzeczą, która bardzo mnie wkurza i dotyka jest brak oswajania z utratą dziecka. Poroniłam ciążę, o którą starałam się kilka lat. Ludzie unikają tego tematu. Ale najbardziej denerwujące jest to, jak ludzie reguja jeśli ktoś z celebrytow o tym powie. Od razu wylewa się hejt "jak ona może o tym ględzic, chce się wybić na straconej ciazy, powinna zamknąć się w domu i siedzieć cicho". W ciągu 7 dni ktore bylam w szpitalu codziennie przychodziła jedna dziewczyna z utraconą ciąża... ludzie nie mają świadomości jak często to sie dzieje , a na znane kobiety, które o tym mówią wylewa sje wiadro pomyj i zwykle dziewczyny takie jak ja czują się gorsze, bo myślą,że tylko one nie potrafiły donosić dziecka... taka reflekscja mi się nasunęła przy haśle "oswajanie smierci" No i ostatnia rzecz. Mówimy,że jest nas na ziemi 8 mld. Dlaczego nie mówimy o tych,których już nie ma i odliczamy ich od tej liczby? Chciałbym mieć zawsze 2 liczny kolo siebie. Ile nas było wszystkich razem kiedykolwiek i ile jest nas teraz ciagle żyjących. Bądźmy dla siebie dobrzy, bo każdy mierzy się z demonami o których druga strona czasem nie ma pojęcia.
Ta seria jest wspaniała pod względem treści, znacznie poważniejsze tematy są stale wyciągane na tapet ale bardzo mi się to podoba 👌 jest to oswajanie prawdziwych problemów (nie żebym miał coś przeciwko odcinkom w stylu o ulubionym województwie które też uwielbiam). Dzięki wielkie Panowie Redaktorowie!
Zdarza mi się myśleć o śmierci. ;) Dzisiejszy odcinek otworzył mi zupełnie nową perspektywę. Jestem w przełomowym momencie życia (przeciwnie do śmierci - narodziny drugiego dziecka) i zjadał mnie do tej pory lęk... Zrozumiałam dzięki Wam, że tylko dlatego, że zdaje sobie sprawę, że w związku z nową sytuacją będę chwilami odczuwać smutek, frustrację, bezradność itp. teraz czuję się wolna, bo dam sobie na to przestrzeń.
Dzięki Panowie! Piękny odcinek. A ten końcowy fragment, o tym, żeby uszanować smutek w sobie i trochę go nawet popielęgnować… Przyszedł do mnie we właściwym momencie. Był bardzo potrzebny ❤ Jesteście super!
Dziękuję, panowie. Smucę się ostatnio i bardzo staram się samej siebie za to nie biczować. Fajnie więc, że zbiega się to w czasie z Waszą rozmową, że na trudne rzeczy musimy dać sobie przestrzeń. Buziaki i ściski ❤️
Smieje sie z ataku mikrofonu duzo mocniej niz powinnam 😂 Swietny odcinek, uwielbiam rozmawiac na takie filozoficzne tematy, dołaczylabym baaardzo chetnie! Ps sa dwa typy ludzi ‘paą de szokola’ i ‚pan de czoklet’ 😂 kupuje tylko w sklepach samoobsługowych
Dawidzie i Radku: DZIĘKUJĘ za tak dobrą robotę. Wasz podcast jest jednym ze światełek na drodze którą idę. I tak sobie myślę: Kurde, jak dobrze, że są takie przyjaźnie jak wasza. I tacy ludzie. Słuchając Was niejednokrotnie myślę: No tak, nie trzeba być wierzącym czy przynależeć do jakiejś jednej (albo kilku :) religii, zdby mówić o Bogu. A dziś słuchając Was niejednokrotnie miałem przed oczami sceny z genialnego serialu After Life. Mój serial Nr1. Trzymajcie się i raz jeszcze DZIĘKI.
Tak bardzo lubię te tematy, a jakoś tak czuję jak rozmawiam z różnymi osobami, że to jest krępujące i aż sam się zaczynam krępować, a kurde to takie najbardziej elementarne pytanie zadawane od najmłodszych lat. Kiedyś słyszałem, że dzieci są najlepszymi filozofami - ciągle pytają dlaczego, nam dorosłym jakoś ta "pragmatyka" życia usuwa z pola widzenia najbardziej pewne, elementarne rzeczy jak np. właśnie śmierć i co dalej. I chyba rzeczywiście musi dojść do "zbliżenia" w relacji, żeby rozpakować to pudło z intelektualnymi łakociami i częstować się nimi wzajemnie.
Nie wiem dlaczego zbierałam się tyle czasu, żeby napisać ten komentarz, ale kurcze- jak ja Was lubię, jak ja rezonuje z Waszą wrażliwością i poczuciem humoru. Uwielbiam Wasze żarty, miłość, wrażliwość i otwartość. Walne trochę prywaty. Umarła mi mama 2,5 roku temu. To był dla mnie przełomowy moment w życiu. Nigdy nie byłam tak blisko śmierci jak wtedy. Moja mama długo chorowała w domu, umarła w objęciach moich i brata. Kiedy było już z mamą bardzo źle zabrali ją do szpitala. Po 3 dniach zadzwonił lekarz i powiedział, że mama chce wrócić do domu, ale uprzedza, że w takim wypadku muszę być świadoma tego, że mama umrze w domu. Zapytał, czy jestem na to gotowa. Odpowiedziałam, że nikt nigdy nie jest gotów na coś takiego, ale nie wyobrażam sobie nie uszanować woli mamy i pozwolić na to, żeby umarła w samotności w szpitalu. Był to najcięższy, ale też najpiękniejszy czas w moim życiu. Czułam, że zrobiłam dla mamy i dla siebie wszystko co mogłam. Ale do czego zmierzam. Po tym szczerze mówiąc traumatycznym wydarzeniu zostałam z tym sama. Ludzie mnie unikali, nie chceli ze mną na ten temat rozmawiać, a ja czułam potrzebę komuś się wypłakać, komuś przekazać myśli i emocje z tamtych chwil. Bliskie mi osoby nie chciały tego przechodzić. Czułam się mega osamotniona. Pomyślałam wtedy, że nie mam możliwości być i czuć, że jest to nieporządane. Wiele razy słyszałam, że słucham "pogrzebowej muzyki" to znaczy takiej smutniejszej, którą pozwalała mi od zawsze znaleźć przestrzeń na te wszystkie niechciane przez innych emocje. Poznałam w tamtym roku dziewczynę w pracy, która dziś jest moją bratnią duszą. Pierwszy raz w życiu poczułam, że ktoś daje mi przestrzeń na moje emocje, mówi, że mam prawo czuć to co czuje, nie chce na siłę zmieniać mojego nastroju, rozumie. Zrozumienie i przestrzeń to najlepsze co mogłam dostać od bliskich, a dostałam to od obcej osoby. Nie mogę opisać nawet słowami mojej wdzięczności za to, że zaczęłam w życiu wybierać ludzi, którzy szanują i akceptują moją wrażliwość, nie chcą mnie zmieniać, kochają mnie za to kim jestem. Czuję, że trafiłam też na piękny kanał, przy którym mogę się śmiać i płakać. Taki w którym nikt nie udaje, nie wstydzi się uczuć, przyjaźni i ciężkich tematów. Uwielbiam Was i żałuję, że mogę mieć z Wami styczność jedynie poprzez oglądanie Waszych filmów. Wysyłam mega dużo ciepła i przytulam mocno! ❤️❤️❤️❤️
Trzy grosze ode mnie: często niestety musimy pogodzić się również z faktem, że Nasi najbliżsi mają prawo podejmować "niezdrowe" wybory odnośnie stylu życia. Nawet wtedy, gdy potem przyjdzie nam mierzyć się z ich chorobą i opieką nad nimi. Fantastyczny odcinek 🤗💓
Temat idealnie dla mnie. Akurat kilka dni temu widziałem panów, którzy wynosili człowieka w worku i zrobiło to na mnie jakieś przerażające wrażenie. Później długo o tym wszystkim myślałem.
Fantastyczne są te rozmowy, w których pojawiają się książki, muzyka rozbudowane o własne refleksje i odbiór ich. Więcej poleceń chłopaki, jestescie świetni! Gusta muzyczne i literackie i życiowe-miod❤️
Świetny odcinek. Ja choruje na raka piersi,mam 30 lat. Prawdopodobnie byłabym tą osobą o której redaktor Kotarski mówi. Nigdy nie chciałam współczucia. W momencie kiedy wróciłam do Polski po 14 latach emigracji ,miałam zaczynać nowe życie (moim hymnem była wtedy piosenka redaktora Podsiadło i Sanah - ostatnia nadzieja) to był maj ,a diagnozę usłyszałam w październiku ,w listopadzie 8 dni przed moimi urodzinami dostałam pierwszą chemię.Pamietam też doskonale moment w którym lekarz mi to przekazywał , nigdy nie płakałam przez diagnozę i do dziś powtarzam gdyby płacz miał mnie uleczyć to bym to robiła. Więc wysyłam dużo siły redaktorom i innym słuchaczom i obserwującym ,głowa do góry 🫶🏻🔥
Panowie, świetny odcinek. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że terapeutyczny. Fajnie, że o tych tematach można posłuchać też w takiej przestrzeni, nie tylko w podcastach psychologicznych 🙏🏻
To już niepierwszy raz, gdy Wasze rozkminy w 100% pokrywają się z moimi. Nieustannie mnie to zaskakuje i cieszy. Piękne słowa Redaktorze Kotarski! Fajnie, fajnie, fajnie 🤍
Musimy oszczędzać na "czarną godzinę", zamiast cieszyć się życiem. Musimy ograniczać, pilnować diety, ćwiczyć regularnie, pamiętać o krzywdzie zwierząt, ludzi, unikać używek, nie kupować za dużo, uważać na alergeny, mieć dużo dzieci, pracować, rozwijać się, przeć do przodu....... I w tym wszystkim cierpimy na depresje, nerwice, tracimy radość życia.
Tak, zdarza mi się myśleć o śmierci. Czasem w sposób pozytywny, czasem w przerażający. Dawid, też mam czasem ten smutek i to świetnie, że masz osoby przy sobie, które po prostu są. U mnie podczas smutku puszczam sobie Twoje piosenki, przy niektórych płaczę, niektóre mnie rozweselą. Dobrze, że jesteś i tworzysz, bo pamiętaj, że bez Ciebie byłoby na maksa smutniej :)
Radzieńku. Mam Ot takie przemyślenia: kiedyś, kiedy Ciebie sluchalam właśnie miałam takie myśli: uuu, zajebisty gość, szkoda, że tak nie umie wejść w emocje. Bo ja to jak Dawcia. Coś się stanie, łezka się zakręci, przekaz emocjonalny w muzyce baaardzo (ponad techniką - gram, wiec wiem, co mówię). A w tych podcastach mówię: kurdele bele, moje ziomki! Bardzo nam potrzeba tu na świecie wpływowych ludzi z sercem 😍
Wiem, że już za późno na czytanie komentarzy :( Bo już dawno po premierze ale... mimo wszystko chciałbym polecić film "Babyteeth" który właśnie jest o tym o czym mówi redaktor Radek w 41:46
Od kiedy zobaczylam te muche na miniaturce chodze i nucę piosenke Kabaretu Potem: Mucha to jest zwierzę glupie co siada na kupie! A później w odcinku została wspomniana Pani Joasia, no i wszystko się połączyło w piękną całość ❤
Dzięki za ten odcinek, dzięki niemu leci subskrypcja 😉 Warto podejmować dyskusje o takich tematach, dzięki temu łatwiej jest nam się z tym oswajać - rozumieć. Odnaleźć się w tej cywilizacji. " Widzisz zdążają się jeszcze przebłyski cywilizacji w tej jatce barbarzyńców zwanej ongiś ludzkością. I to właśnie kultywujemy na swój skromny, pokorny nic nie znaczący…a pies to (kruk)."
Mam jak Radek - dla mnie wersja Dawida praktycznie zawsze jest lepsza od oryginału. Wracam tu po paru tygodniach, Invite me in słucham nadal, ale to przy wersji Dawida mam ciarki. Przepiękne!
Milutko znów zasiąść w tak zacnym gronie! ❤ po oglądaniu wracam z szerszą wypowiedzią na temat! Edit 1: tak, też zrozumiałam to jak Dawid, że wszystkie organy są przeszczepione od młodszych osób 😂
![SahBabii - Viking [Official Music Video]](http://i.ytimg.com/vi/D37cL92JX0I/mqdefault.jpg)
Stało się jak przewidzieliśmy - RUclips nałożył ograniczenia na ten odcinek, szkoda. Kliknijcie więc proszę łapkę w górę, to może chociaż trochę w ten sposób wpłyniemy na algorytm. Dzięki z góry!
Ja tylko z małą prośbą- nie przestawajcie nigdy robić tego podcastu ❤🥹ściskam mocno
Lecę udostępniać gdzie tylko się da, bo ten odcinek powinno zobaczyć wiele osób. Szkoda, że ograniczane są tak wartościowe treści :(
Radku, mówiąc o bogach przypomniał mi się serial "Amerykańscy Bogowie".
Mam po prostu wrażenie, że opisujesz ten serial.
Uważam, że jest to najlepszy Wasz dotychczasowy odcinek ❤ Dziękuję i pozdrawiam
@@annasurowiec8413 to prawda ❤️
Życzę wszystkim dobrym ludziom na świecie żeby mieli taką relację jak Radek i Dawid
Dokładnie ! Pozytywnie zazdroszczę ❤
DITTO ❣
A reszta gdzie
❤❤❤❤
Dużo się zmieniło, od kiedy zaakceptowałam, że jakiegoś rodzaju nostalgia i jesień jest we mnie na co dzień. Od dawna, pewnie od zawsze. Po prostu. Przy tym całym kulcie sukcesu, radości, bycia wieczne zadowolonym i pozytywnym pozwolenie sobie na przeżywanie wszystkiego tak, jak czuję, w zgodzie ze sobą i moją melancholią... po prostu pozwala mi szybciej wstać i iść dalej. Próbowałam na siłę udawać, jak bardzo kolorowy jest świat, słuchać porad w stylu "będzie dobrze" "inni mają gorzej" i to po prostu nie działało. Nie zawsze jest barwnie, nie zawsze dobrze, czasem jest jak jest. Ktoś pokochał we mnie mój smutek, ja go utuliłam i odtąd żyje się lepiej i, co ciekawe, ogólnie mam radośniejsze podejście do życia :)
Radku, mieć kogoś kto rozumie i nic na siłę nie zmienia, nie pociesza tylko widzi i JEST to największy skarb.
Dawid, i Wy inni Ludzie o Smutnych Oczach- ściskam Was :*
Cieszę się, że żyję w tym samym czasie co Wy chłopaki 🔥
Uhhh, co za odcinek! Widząc tytuł stwierdziłam - "nie przesłucham tego, nie ma opcji". Ale udało się i to była czysta przyjemność - jestem Wam bardzo wdzięczna za to, że tak pięknie mówiliście tu o rzeczach ważnych, o presji z którą żyjemy, o braku przestrzeni na trudne tematy i właśnie o śmierci. Z początku nie chciałam zagłębiać się w ten temat, ponieważ pół roku temu przez błędną diagnozę, przez tydzień myślałam że zostało mi bardzo mało czasu na tym świecie, a świadomość, że umieram była... abstrakcyjna. Byłam dziwnie spokojna, myślałam nawet o tym, że choć krótkie, to chociaż dobre miałam to życie. Jednocześnie to cholernie druzgocące wiedzieć, że Twoje dni są policzone. Wtedy byłam poniekąd wdzięczna mojemu otoczeniu, że nikt nie robi dramy, że każdy zachowuje się tak jakby wszystko było normalnie, że nie czuję współczucia. Wewnętrznie jednak irytowałam się jak ktoś mi mówił że będzie dobrze, bo jak ma być dobrze jeśli masz śmiertelną diagnozę? "Nie przyjmuję do wiadomości, że coś może być nie tak" - to słyszałam najczęściej. To nie pomagało. Ale pomagała świadomość, że jak umrę, to już i tak po mnie, więc nie ma co kminić za dużo, po prostu mnie nie będzie, nie będę już nic czuła, nie będę myślała... Zniknę i to bliskie osoby będą czuły ciężar tego feralnego eventu, jakim byłaby moja śmierć. Mnie nawet nie będzie boleć.
Nigdy nie czułam przestrzeni do tego, żeby tak dokładnie opisać/opowiedzieć to co wtedy czułam - teraz zrobiłam to pierwszy raz. Przez to, że Was posłuchałam, coś drgnęło i może to pozwoli mi ruszyć dalej, otrząsnąć się z traumy i zaakceptować to co się wydarzyło. I uwierzyć że znowu wszystko jest okej (diagnoza była błędna, nastąpił happy end).
Dzięki za Waszą cegiełkę w tym procesie!
Cóż za niesamowita historia! Całe szczęście, że zakończona happy endem
Historia jak z filmu , ale nie zazdroszczę pierwszoplanowej roli .
❤❤❤
Szczerze mówiąc obawiałam się tego odcinka, dlatego pierwszy raz obejrzałam go kilka godzin po premierze. Na dodatek w towarzystwie mojej przyjaciółki, która nigdy wcześniej nie oglądała PKP. Radek- twoje przemyślenia w tym odcinku są tak trafne, że przez chwilę czułam się jakbyś siedział w mojej głowie. W związku z porównywanym tematem, stwierdziłam, że podzielę się z Wami swoją historią. 9 lat temu zmarła moja córka. Urodziła się z najgorszą wadą serca. Żyła siedem miesięcy. Wszyscy powtarzali mi, że jestem silna, że świetnie sobie daje radę. Zaczęłam tak mocno w to wierzyć, że nie przeszłam żałoby, a kilka miesięcy później byłam na skraju załamania. Stwierdzono u mnie zaburzenia lękowe. Wcale nie musicie być silni. Macie prawo płakać i być smutni po stracie osoby, tyle ile chcecie. Nie popełniajcie tego błędu co ja. Przechodźcie żałobę, krzyczcie, płaczcie. Róbcie wszystko żeby dać upust swoim emocjom.
Aniu, bardzo współczuje, że tak się zakończyła Wasza historia. Fajnie, że się nią podzieliłaś, choć zapewne nie było to łatwe. Myślę, że ludzie z zewnątrz często doceniają siłę w rodzicach po starcie bądź w rodzicach dzieci z różnymi wyzwaniami zdrowotnymi, bo łatwiej im jest wierzyć, że sobie dobrze radzą niż po prostu być. Ciężko komuś z zewnątrz zmierzyć się z tym bólem i po prostu trwać przy kimś. Jak Pan Redkator K. przy smutnych oczach Pana Redaktor P. ;) Piszę to jako mama dziecka po 4 operacjach serca. Dużo uśmiechów na co dzień, nie tylko przy PKP ;) Ps. Bardzo fajny odcinek!
@@bogumiamatuszewska-wojtya6620 dziękuję! ❤️
Jak dobrze ktoś w końcu powiedział o tym, że emocje, które są uważane za negatywne, tak naprawdę są dobre! Smutek, żal, żałoba, złość. Pozwólmy sobie to przeżywać. Wszystkim nam życzę swobody w przeżywaniu swoich uczuć ❤
Muszę jeszcze napisać coś specjalnie z dedykacją dla Dawida, może jakimś cudem to przeczyta, a nawet jeśli nie to ważne dla mnie będzie, że to tu przekażę!
Dawid- jesteś totalnie niesamowity. Dzisiejsza głęboko płytka rozwaliła mnie zupełnie! Nie wiem czy chcę, albo nawet czy jestem gotowa usłyszeć oryginał, bo zazwyczaj brakuje tam tego "czegoś".
Jestem niesamowicie wdzięczna i mam ogromne szczęście, że mogę Ciebie słuchać- po prostu.
Jesteś zdecydowanie zbyt skromny.
Geniusz, po prostu!
Mogę tylko podziękować z całego serca za to, że tworzysz takie cuda i pozwalasz mi tego słuchać.
Mam podobne refleksje, podczas słuchania powiedziałam sobie pod nosem ,,Dawid jest dla mnie muzycznym geniuszem" UWIELBIAM CIĘ GOŚCIU! ❤️
@@agnieszkakois3958 oj tak! Liczę, że Dawid to przeczyta i zwyczajnie się uśmiechnie! Ja sama się uśmiechnęłam, gdy w końcu docenił to, co zrobił i cieszył się, że tak dobrze wyszło (chociaż zawsze tak wychodzi!)
Dziękuję za ten odcinek. Po prawie 1,5 roku od śmierci mojej Mamy jestem gotowa przepracować jej stratę, jestem gotowa w końcu rozpocząć żałobę. W końcu zrozumiałam że to jest normalne, to jest ludzkie i to jest potrzebne. Śmierć zaskoczyła mnie i moją Mamę i wręcz wyszarpała ją z naszego życia, może właśnie dlatego ja wyszarpałam się z żałoby wracając do zapierdolu i normalnego życia już po tygodniu od pogrzebu. Myślę, że to tragiczne że nikt nas nie nauczył przeżywać straty, przeżywać smutek, żałobę. Śmierć stała się kolejnym problemem który najlepiej przemilczeć i udawać że jej nie ma. Od śmierci mojej Mamy nikt się mnie nie zapytał jak sobie radzę z tą sytuację, nie dlatego że nie mam obok siebie kochanych osób, ale dlatego że oni nie wiedzą jak to zrobić i się nie dziwię!! Ja też bym nie wiedziała jak mam rozmawiać z moimi najbliższymi, którym odszedł ktoś bliski. Nie wiem czy ktoś doczytał do końca, a w szczególności czy Panowie Podsiadło & Kotarski to w ogóle przeczytają, ale dziękuję im z całego serca za ten odcinek. Jestem gotowa teraz zacząć mój smutek po stracie Mamci i to jest okej. Teraz jest czas.
„I feel you girl” tak bardzo. Powodzenia, da się, co prawda każdemu tyle czasu ile potrzebuje, ale da się 🫶
Strata Rodziców zmienia życie. Trzymaj sie. 💗
Bardzo podoba mi się jak Dawid mówi, że jak chcę to mogę być smutny i tyle. Też tak uważam, co komu do tego. Jak mam dobry dzień to się uśmiecham, a jak smutniejszy to chodzę zamyślona i refleksyjna. Każdy ma prawo czuć co chce, jeśli jest przez to szczęśliwy. I nie trzeba gonić za pieniędzmi i urodą. Można porostu żyć dobrze w takim świecie jaki sobie stworzyliśmy sami nie oglądając się na instagramowe trendy. Bądź sobą (oczywiście nie krzywdząc tym innych) i rób co chcesz ze swoim życiem, przekonaniami, wierzeniami. Czasem trzeba odciąć się od rodziny lub toksycznych ludzi, żeby odnaleźć swoje prawdziwe "ja".
łapka w górę kto zrozumiał ten artykuł tak jak Dawid (ja tak)
Mało tego do momentu wyjaśnienia Totalnie nie zrozumiałam co z tym wspólnego ma Anna Lewandowska 😆
Ja miałam takie „ dlaczego ktoś kupuje sobie organy ludzkie a inni musza np tyle czekać na przeszczep „ oczywiście w myślach lekko uraziłam tego Pana i teraz mi wstyd ….
@@madeleinesiv haha ja pomyślałem, że widocznie musi być jakiś ultra bogaty 😅
@@swiejo Też pomyślałam że jest na tyle bogaty, że wymienia sobie organy na młodsze 😂
Ja myślałam, że on jest jakimś typowym mordercą, który zbiera organy swoich ofiar XD 🙅♀🤣
Dzisiejsze przemyślenia Redaktorów są tak wyrafinowane, że mogę śmiało ich słuchać w trakcie pracy, bo takiego skupienia na mojej twarzy dawno tu nie widzieli 😎
To prawda. Nawiasem polecam książki Tomasza Stawiszyńskiego
Panowie świetnie poruszony wątek o śmierci i chorobie, bardzo się wzruszyłem. Akurat teraz moja dziewczyna przechodzi przez okres chemioterapii, co bezpośrednio dotyka i mnie. Staramy się żyć w tym cyklu żeby spędzać czas jak najdłużej razem, ale mimo wszystko nasze życie teraz bardzo uprościło/uspokoiło. Bardzo sobie cenie wasze podcasty, bo dzisiaj mam wrażenie, że poczułem to co mówił Dawid o smutnych oczach. Poczułem, że ktoś rozumie naszą sytuacje, trochę jest w tym smutku, ale i pewnego rodzaju oddechu, że nasze spokojniejsze życie jest jak najbardziej Ok :)
Bardzo ważna rozmowa! Wątków było wiele, ale jakoś uruchomiła we mnie ta rozmowa przede wszystkim to, że od dawna mam poczucie, że nasze życie zostało 'wyczyszczone' ze spraw, które kiedyś były (i powinny być) naturalne. Porody, cielesność(nie zawsze piękna), choroby, starość, śmierć stały się czymś wręcz wstydliwym i często zamkniętym w szpitalach, a to nie jest dobre dla naszego zdrowia psychicznego. Polecam dwie książki w temacie śmierci: 'Patrząc w słońce' Yaloma i 'Porozmawiajmy o śmierci przy kolacji' Hebba. Pozdrawiam
Fundamentem jest to aby znać siebie i robić to co sprawia nam przyjemność...i co najważniejsze nie przeceniać życia... Życie każdego człowieka trwa ile ma trwać..Wole przeżyć 40 lat ale po swojemu niż 100 w reżimie.
Dziękuję Wam bardzo za ten odcinek! Mam teraz okropnie zły czas i wśród tych wszystkich słów, które usłyszałam od przyjaciół chyba właśnie tego mi brakowało - żeby pozwolić sobie na smutek, bo on nie jest tylko oznaką słabości, a często wręcz przeciwnie.
Słyszałam takie powiedzenie, że "smutek musi się wysmucić". ❤️
Cała ta rozmowa jest o wolności i samostanowieniu.. Dzięki
Podoba mi się jak Radek aktywnie słucha Dawida :) Widać żywe zainteresowanie :)
Na Biotad Plus lecimy?💪💪
The story of my life :) /R.
stosunek redaktora Podsiadło do smutku bardzo mnie dotknął, bo ja zawsze wypierałam ten smutek z siebie do takiego stopnia, że wstydziłam się go czuć. jak widać teraz po mojej psychologicznej liście nie dało to za wiele dobrego, a słowa, które dzisiaj się tu rzekły zapadną mi głęboko w pamięć- to na pewno!
Nie jesteś w tym sama, miałem dokładnie tak samo! /R.
Bardzo ciekawa dyskusja. Zdecydowanie się zgadzam z tym, żeby szanować wolę ludzi, którzy nie chcą umierać w szpitalu, a wolą w swoim łóżku w domu, szczególnie się to tyczy rodzin tych osób.
Jak dobrze być na Rychtyku!! Dzięki Wam czwartek jest oficjalnie najlepszym dniem tygodnia :) Studio plenerowe było ekstra, ale ta "domowa" atmosfera
Czwartek, czwarteczek ,czwartunio. 🤭
A najgorsze ze jeszcze dwa odcinki i koniec sezonu 😢
Tak jak Dawid słucha muzyki to niewielu potrafi.
Dawid zadowolony z głęboko płytki? Szok i niedowierzanie 🫢 ale wyszło przepięknie ❤️ a książka już zamówiona, trafia w bardzo ważne dla mnie refleksje
Cieszę się, że mimo tej ulotności życia mogę żyć w tym samym czasie co wy i mogę doświadczać tego podcastu. Niezmiernie wam za niego dziękuje i ten odcinek akurat uświadomił mi jak bardzo wam zazdroszczę, wasza relacja jest piękna. Samo wyjaśnienie Dawida, o tym jak Radek potrafi zaakceptować te "smutne oczy" rozłożył mnie totalnie, bo wiem, że nie mam takiej osoby a chyba bardzo jej potrzebuje.
Słowa Redaktora Kotarskiego po "głęboko- płytkiej"... W punkt. Głos, aranżacja... Jestem za. Bardzo lubię DOBRĄ muzykę.
Oczywiste jest, że oglądać ten podcast zaczęłam dla Dawida ale nawet w najśmielszych marzeniach bym się nie spodziewała, że pozwoli nam siebie tak dobrze poznać. Mam wrażenie, że Dawid się tutaj naprawdę mocno otwiera (zasługa Radzieńka❤❤) i pokazuje swoje wewnętrzne ja. Czuję jakiś rodzaj zaszczytu, że mogę go w taki sposób poznawać. A Radzieniek jest słodkim bonusem, bo wcześniej go nie znałam. 😊😊
W odniesieniu do historii Pana który próbuje utrzymywać swoją "wieczną młodość" z góry zażywając masę leków, suplementów i będąc monitorowanym przez sztab lekarzy non stop- już czułabym się jak 70-80 letni człowiek 😅Odcinek jak zawsze super ♥
Dziękuję za ten odcinek. Poruszyliście tematy, które dominują w moich książkach (nie, to nie jest autoreklama!), bo uważam, że nie wolno uciekać od myślenia o słabszych momentach, smutku, przemijaniu i śmierci - żyć pełnią życia, ale nie udawać, że jest wiecznie radosne i wieczne. Spotykam się z różnymi opiniami: od nie chcę o tym myśleć, do: nareszcie ktoś mówi o tym prosto i normalnie.
Jesteście fantastyczni, bo mówicie o poważnych sprawach w ten swój wyjątkowy inteligentnie żartobliwy sposób! Pozdrawiam serdecznie
Czekam na podcast o tatuażach, myślę, że byłby świetny❤️ Pozdrawiam z Rychtyka🥳
o tak, jestem za! 🥺
Dziękuję, potrzebowałam takiego odcinka. Śmiech, płacz, śmiech. Moja żałoba już trwa prawie 8 miesięcy i mam świadomość, że nie minie i czasem jestem wesoła, czasem jestem velvet jak Dawid i jest to dla mnie naturalne. Książka Pana Stawiszyńskiego już zamówiona, ale chętnie odsłuchałabym całej czytaną przez redaktora Kotarskiego:) Redaktorze Podsiadło jak zwykle pięknie zaśpiewane i dziękuję raz jeszcze Panowie, cudowny czwartek😶🌫
Trzymaj się!
Moje przemyślenia są takie. Śmierć najbliższych musi boleć, jeśli relacja była głęboka. Ale z czasem oswajamy czyjąś nieobecność. Nam samym jest łatwiej żyć, bo oswoiliśmy tę nieobecność. Wg mnie to nie jest tożsame ze stwierdzeniem "Czas leczy rany". Tylko nasz poziom akceptacji tej nieobecności się zmienia. Nadal boli, pierwsze święta, wszystko co jest pierwsze już bez tej osoby jest inne. Ale zaczynamy akceptować ten stan.
@@malgorzatamala1767 " Ale zaczynamy akceptować ten stan"... bo nie mamy innego wyjscia. Bezsilnosc tez musimy zaakceptowac.
Trzymaj się, oby było jak najwięcej dobrych momentów,ale masz prawo przeżywać stratę tyle,ile potrzebujesz ❤
@@malgorzatamala1767 Tak jest, ból pozostaje, żal ciągle wraca, akceptacja musiała nastąpić. Pustki nie wypełni nic.
Myślę o śmierci i to dość często. Zazwyczaj mnie przeraża, zastanawiam się jak umrę, czy ktoś będzie mnie wspominał, czy będę na to gotowa. Myślę, że nie i raczej większość osób tak ma. Czuję też presję, że muszę żyć intensywnie, żeby jak najlepiej wykorzystać ten czas jaki mamy, chociaż czasem mam ochotę pogrążyć się w smutku. Chciałabym mieć taką osobę jak redaktor Radek, która rozumiałaby te chwilowe gorsze momenty i nie starała się na siłę pocieszać. Świetny to odcinek był Panowie, dzięki za poruszanie takich tematów
O rany ile emocji we mnie buzuje po obejrzeniu tego cudownego odcinka 🥹❤️ Panowie….z minuty na minutę poziom moich emocji( różnych , trudno mi to ogarnąć) wzrastał, ale Księgielnia…. Rozwaliła mnie na maksa 🥹 Głęboko - płytka - Dawid - jesteś geniuszem - zgadzam się z Radkiem - Twój głos jest najwybitniejszym głosem jaki słyszałam ! ten kawałek to jest czysta magia! Jak dobrze żyć w czasach kiedy mogę słuchać tak wspaniałego wokalisty! I jeszcze jedno : F*ck off haters ❤️💜💙uwielbiam Was niezmiennie 😘
Jestem poruszona przemyśleniami na temat dawania ludziom przyzwolenia na przeżywanie smutku, co jest tak rzadkie w społeczeństwie. Tak mało jest zrozumienia dla osób, które mają ogromną potrzebę "pielęgnowania smutku". Tak, mogę mieć smutne oczy, tak mam prawo się w tym zakopać, jeśli tylko potrzebuję. Nie, nie chcę żeby ktoś na siłę poprawiał mi humor albo dawał rady jak i co zrobić żeby to minęło.
Cudownie to wszystko zostało powiedziane. Dokładnie tak, jak powinno. ❣️
Jak ja dobrze rozumiem te "smutne oczy". Fajnie jak jest obok ktoś, kto wie o co chodzi. Cudownie się patrzy na Waszą przyjaźń chłopaki! Pozdrawiam 🙂
Stwierdziłam, że podsumowanie zasługuje na kolejny komentarz, będzie ich tu więc troszkę.
Zaczęło się niewinnie, a przeszliśmy do bardzo ważnych kwestii.
Jak zawsze czytam opisy do odcinków- więc jeśli chodzi o myślenie o śmierci- nigdy nie czułam, żebym o tym jakoś bardzo myślała. Ale po przeanalizowaniu tego razem z Wami czuję, że gdzieś jest to część naszego życia i codzienności. Nachodzą takie momenty, w których przychodzą myśli, nawet jeśli nie są one do końca świadome (nie wiem czy to zrozumiałe).
Temat śmierci jest trudny, ale jest częścią nas, społeczeństwa i życia. Bardzo dużo rozmyślań miałam w trakcie tego odcinka i pewnie za chwilę będą one jeszcze inne. Bo na codzień próbujemy być w czymś perfekcyjni, niby nie myśląc o tym, co będzie zaraz. Społeczeństwo wymusza na nas szybkie podnoszenie się i nie pozwala popełniać błędów, to fakt. Ale czy takie dążenie do czegoś jest złe? Niby nie, ale jeśli bardziej się w to wgłębić w jakimś stopniu jest to zagrożenie dla nas. Ciężki temat, chętnie poczytam komentarze innych, będzie to „piękna” przygoda i lekcja dla każdego z nas.
Sama osobiście bardzo przeżywam smutek i dużo emocji, ale czuję właśnie takie słowa innych, którzy mówią, że przecież musisz żyć dalej. Wewnętrznie odczuwa się coś innego, a jednak nadal trzeba żyć wśród innych i zewnętrznie się uśmiechać mimo wszystko. Tak bardzo prawdziwym wewnętrznie można być tylko wśród tych, którzy to zrozumieją i dadzą nam tą potrzebną przestrzeń.
Taka narracja że trzeba się pogodzić i przejść do życia zaraz po pogrzebie to narracja mojej ciotki. Po pogrzebie mojej babci czyli osoby z którą byłam zżyta, która zawsze o mnie dbała i wspierała i która szczerze kochałam przejście do życia to była ostatnia rzecz, którą mogłam zrobić. Babcia zmarła trochę ponad miesiąc przed moimi 18 urodzinami i nie mogłam sobie z tym poradzić przez następne 4 miesiące i nic dziwnego bo z jakiej racji miałabym się czuć dobrze skoro zmarła jedna z najważniejszych osób mojego życia.
Też zrozumiałam jak redaktor Podsiadło i mi się szkoda tego człowieka zrobiło, że w sumie płaci, żeby być tak trochę eksperymentem medycznym przez jakiś swój lęk
Szanowne Państwo Redattore. Jacy Wy jesteście cudowni, jak wiele radości daje spogladanie na Wasze wzajemne spojrzenia, gesty, te wszystkie subtelne czułości. Wy naprawdę się kochacie piękną miłością przyjacielską - to wspaniałe. I jeszcze jak to pięknie pielegnujecie.
Rozmowa o śmierci, o celebrowaniu smutku i niemocy i księgielnia - dziękuję, pokrzepiło mnie to.
Dziękuję za polecenie płyty. Mam idealną muzykę na walentynkowy wieczór ( noc ). A skoro walentynki to wiadomo miłość, prokreacja , życie...I tu dochodzimy do mojej religii, motta zyciowego W PRZYRODZIE RÓWNOWAGA bo niby odcinek o śmierci. Pozdrawiam , szanuję, zachęcam.
Odcinek pełen emocji, wsparcia, mądrości i piękna. Dziękuje bardzo Wam ❤
🎵Czego chcesz Diable?
Przychodzisz tak nagle🎵
Albo jeszcze Popatrz na ten wniosek (Popatrz na ten dance 🎵)! D I A B L E to jeden z moich ulubionych utworów, słucham codziennie więc słyszę go też w tym odcinku 😅
Jaka cudna głębokopłytka ❤️ A poza tym to coś pięknego, że można się z Wami pośmiać przy tych lżejszych odcinkach, ale poruszacie też poważniejsze tematy, cudownie!
Mnie przeraża myślenie o śmierci, ale nie o mojej śmierci, a bliskich. Myśl o śmierci mojej mamusi, przyprawa mnie o dreszcze i wprowadza w przerażenie.💔 Życzę Nam wszystkim dużo zdrowia i miłości ❤️
Tez tak mialam. I stalo się. Przy smierci Tatusia bylam sama. To zmienia zycie, powraca ciągle, przywolane... wszystkim i ciągle boli.
@@marita7424 ❤️❤️
Ściskam Ciebie mocno
Jestem niesamowicie wesoła dzięki temu,że redaktor Podsiadło zaczyna mówić o głęboko płytce w jego wykonaniu,jako naprawdę dobrym projekcie i zaczyna doceniać swój talent. my heart melted
to prawda !!!
Bardzo się cieszę i w ogóle nie żałuję, że zamiast poświęcić czas na naukę do sesji, obejrzałam ten odcinek. Mega mądry i pełen refleksji. Chyba tego bardzo potrzebowałam, dzięki ❤️
jedno z moich ulubionych miejsc w internecie
Dziękuję, że jesteście:)
To niebywałe jakie ciepło od was bije. Wasza relacja, wasz humor, przemyślenia. To jest piękno. To co tworzycie to piękno:)
Jeden z lepszych podcastów dla mnie.Poczułam się lepiej (i normalnie ;)słysząc,że nie tylko ja mam podobne refleksje i obserwacje dotyczące oczekiwań wobec współczesnego człowieka doświadczającego straty,różnych trudności i tej całej kultury "ogarnij się "❤
Mam dokładnie te same odczucia!Ten odcinek skłonił mnie do rozmyślań na temat tego jakie są moje poglądy jako młodej dorosłej zagubionej w świecie "sukcesu i nieograniczonych możliwości, które TRZEBA wykorzystać". Dało mi to ogromnej otuchy, że ze mną jest wszystko bardzo dobrze na mojej unikatowej drodze.
Podczas zajęć w hospicjum przez trzy dni powtarzano nam, że społeczeństwo polskie jest zupełnie do tyłu (nawet za zachidem) w temacie śmierci i jej przeżywania. Fajnie, że o tym mówicie, bo jakby nie patrzeć - życiowy temat to jest ;). Ludzie udają, że tego nie ma, podczas ostatnich godzin agonii kłócą się o majątki bądź potrafią dokonać z egoizmu czegoś, co moja matka nazywała odłożeniem czy opóźnieniem, czyt. ktoś z rodziny umierającego przy umierającym tak lamentuje, że umierający zamiast umierać przez następne 2h umiera choćby przez 2 doby. Nie umiemy w umieranie, nie umiemy pomagać umierającym, traktujemuy to wszystko jako cios we własne serce - ale no sory, w danym momencie nie ja cierpię, nie ja umieram... nie jestem pępkiem świata.
Masz rację, moja mama umierała 8h. Miałam to szczęście że byłam przy niej. Najgorszy moment w życiu i najpiękniejszy, że mogłam być przy niej. Ludzie jak się o tym dowiadują, mowia jak bardzo mi współczują jak bardzo mi było ciężko. Rozumiem to, ale zawsze powtarzam, że najciężej to było mojej mamie.
Czyli prawdą jest to, że nie należy 'przerywać' umierania...
Cudowna rozmowa …
Trafiłam tu tzw. przypadkiem 😊…Baaaardzo się cieszę , ze mężczyźni tak wspaniale rozmawiają o tzw.„słabościach „… ze zauważacie całe spektrum życia i zapraszajcie je jako normalność ❤️. Widzicie , ze smutku nie trzeba naprawiać , tylko go przezyc …
No i nie można nie zauważysc Waszego wzajemnego przelotu 😉… złoto , zostaje na więcej 😎
BŁAGAM I WNOSZĘ PETYCJĘ o dodanie tej nutki z głęboko płytki na Spotify! Redaktorze..???? A napiszę jeszcze raz: piękny i głęboki odcinek, do którego będę wracać. Tymczasem idę czytać „Ucieczkę…”
Ja także 😍😍
Mam totalny crush no obydwu Panów 🥰 żaden inny podcast nie robi mi tak dobrze jak Wasz 😘
Odcinek mógłby trwać dodatkowe dwie godziny rozwijając dalsze wątki, ale... dotknął czegoś o czym myślę ostatnio - o tym, że w ogóle nie jestem oswojona ze śmiercią. Przy okazji poruszył też inne drażliwe struny. Komentuje pierwszy raz i robię to, żeby odwdzięczyć się za taki odcinek, który po dwóch bardziej frywolnych i beztroskich, skłonił do myślenia, poruszył, "coś" mi zrobił (jak życie- raz beztroska, a raz powaga; raz smutek, raz radość). Dziękuję za Wasze myśli przekazane w tym odcinku
Mam nadzieję, że spotkam w swoim życiu kogoś z kim będę mogła stworzyć taką relacje jaką macie Wy ♥️
Panowie, dzisiejszy podcast był "głęboko czysty"... przekaz w akompaniamencie Waszych zrelaksowanych głosów... dobra energia, przy jakże ważnym temacie🥰
Odcinek skłaniający do refleksji na wielu płaszczyznach. Zgadzam się w dużej mierze z Redaktorem Kotarskim odnośnie śmierci i tej kultury fit zapierdolu. Natomiast najbardziej uderzyła mnie myśl, że w zasadzie nie ma w moim życiu osoby, z którą mogłabym tak porozmawiać jak wy. Jako osoba o również permanentnie smutnych oczach mam wrażenie, że jest mi z tym wygodniej w życiu, radość mnie męczy, smutek i powaga to taki comfort place, oczywiście jak się jest na osobności, bo w towarzystwie wiecznie ktoś musi wymagać, żeby się rozchmurzyć albo chociaż ucieszyć. Mnie to męczy, smutek jest w ciul wygodniejszy i w sumie trochę nie rozumiem czemu aż tak razi innych, dajmy ludziom być sobą, po prostu. A smutne oczy są piękniejsze.
Piękna ta Wasza przyjaźń, Chłopaki! Wasze rozmowy totalnie mnie rozbrajają, skłaniają do refleksji, a ten podcast sprawia, że czwartek to mój ulubiony dzień :D dziękuję za każdy jeden odcinek, czas spędzony z Wami ma niesamowitą wartość
Panowie z Wami po grób ❤. To jak się nawzajem czytacie, słuchacie i rozumiecie - złoto.
Uwielbiam tą przyjaźń 🥺 chciałabym mieć takiego Radzienka w życiu
Wreszcie program o mojej ulubionej superbohaterce.
Cudonwy, cudowny, CUDOWNY odcinek. CHYBA NAJLEPSZY! Dziękuję!
Jezu kocham takie ciekaw nieoczywiste rozwijające zmieniające myślenie czasem otwierają oczy tematy serio ciekawe sprawy potraficie poruszać
Hej Panowie! Co wy tu zrobiliście!? Co za piękny odcinek. O wielu ważnych rzeczach - o tytułowej śmierci, ale też o emocjach i o przyjaźni. Dziękuję, że zabieracie nas w tę drogę ze sobą. Może dla niektórych jest to jedyne miejsce, które pozwala im się samym zatrzymać, otworzyć się i pobyć z tym, co w nich siedzi (przytulam wszystkich).
Jezu jak dobrze się tego słuchało i się w tym było (choć temat zdecydowanie nie jest lekki). Nie było tutaj żadnego oceniania, można było poczuć choć namiastkę tego, czym wy się darzycie na co dzień. Nie powiem, że zazdroszczę. Powiem, że każdemu tego życzę.
Pan Redaktor Kotarski nazwał dokładnie to, co w ostatnim czasie za mną chodziło - ten kult ciągłego samorozwoju, tego, że każdy ciągle mówi, że możemy być lepsi i lepsi. Na przykład mi jest dobrze teraz, w tym momencie, ale ciągle słyszę, że mogę więcej, mogę lepiej. A przecież nie muszę.
Redaktorze Podsiadło - dużo zdrowia!! Dla wszystkich pozostałych również!
Jacie jak dobrze jest
"nie ma światła, które nie rzuca cienia" idealne podsumowanie
Umrzeć zdrowym jest dużo przyjemniej niż umrzeć chorym. Żyć zdrowym też jest spoko. Pozdrawiam Anię Lewandowską.
👍👍😊😊👌👌Pani Ania nakręca wszystkich, bo ma w tym interes i im więcej zakręconych tym więcej kasy.
Bosz. Jak ja wam zazdroszczę tej relacji. Wspaniałość ogromna ❤ Radku, +10 do zajebistości za książkę pana Tomasza. To chyba jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam od długiego czasu, porusza i skłania do refleksji. Polecam również!
Jakoś tak co tydzień sobie o czymś myślę i niesamowite jest to jak trafiacie w te moje przemyślenia i pogłębiacie temat który sobie tylko gdzieś lewituje w moim mózgu. Uwielbiam to i dziękuję za te rozmowy we trójkę :))
Myślę,że oswajanie śmierci jest bardzo ważne, ale chyba nie idzie nam zbyt dobrze.
Pamiętam jak zmarł mój dziadek. To było 22lata temu, ja sama miałam 10 lat. Dziadek leżał w domu do pogrzebu. To było wtedy dla mnie przerażające, nie byłam w stanie wejść do pokoju. A chwile z jego pogrzebu pamiętam do tej pory.
Kolejna rzeczą, która bardzo mnie wkurza i dotyka jest brak oswajania z utratą dziecka. Poroniłam ciążę, o którą starałam się kilka lat. Ludzie unikają tego tematu. Ale najbardziej denerwujące jest to, jak ludzie reguja jeśli ktoś z celebrytow o tym powie. Od razu wylewa się hejt "jak ona może o tym ględzic, chce się wybić na straconej ciazy, powinna zamknąć się w domu i siedzieć cicho". W ciągu 7 dni ktore bylam w szpitalu codziennie przychodziła jedna dziewczyna z utraconą ciąża... ludzie nie mają świadomości jak często to sie dzieje , a na znane kobiety, które o tym mówią wylewa sje wiadro pomyj i zwykle dziewczyny takie jak ja czują się gorsze, bo myślą,że tylko one nie potrafiły donosić dziecka... taka reflekscja mi się nasunęła przy haśle "oswajanie smierci"
No i ostatnia rzecz. Mówimy,że jest nas na ziemi 8 mld. Dlaczego nie mówimy o tych,których już nie ma i odliczamy ich od tej liczby? Chciałbym mieć zawsze 2 liczny kolo siebie. Ile nas było wszystkich razem kiedykolwiek i ile jest nas teraz ciagle żyjących.
Bądźmy dla siebie dobrzy, bo każdy mierzy się z demonami o których druga strona czasem nie ma pojęcia.
Ta seria jest wspaniała pod względem treści, znacznie poważniejsze tematy są stale wyciągane na tapet ale bardzo mi się to podoba 👌 jest to oswajanie prawdziwych problemów (nie żebym miał coś przeciwko odcinkom w stylu o ulubionym województwie które też uwielbiam). Dzięki wielkie Panowie Redaktorowie!
Zdarza mi się myśleć o śmierci. ;)
Dzisiejszy odcinek otworzył mi zupełnie nową perspektywę. Jestem w przełomowym momencie życia (przeciwnie do śmierci - narodziny drugiego dziecka) i zjadał mnie do tej pory lęk... Zrozumiałam dzięki Wam, że tylko dlatego, że zdaje sobie sprawę, że w związku z nową sytuacją będę chwilami odczuwać smutek, frustrację, bezradność itp. teraz czuję się wolna, bo dam sobie na to przestrzeń.
O tak, zdarza mi się o tym myśleć - z wiekiem co raz częściej. Znowu muszę podziękować za PKP. Dziękuję ❤
Dzięki Panowie! Piękny odcinek.
A ten końcowy fragment, o tym, żeby uszanować smutek w sobie i trochę go nawet popielęgnować… Przyszedł do mnie we właściwym momencie. Był bardzo potrzebny ❤
Jesteście super!
Dziękuję, panowie. Smucę się ostatnio i bardzo staram się samej siebie za to nie biczować. Fajnie więc, że zbiega się to w czasie z Waszą rozmową, że na trudne rzeczy musimy dać sobie przestrzeń. Buziaki i ściski ❤️
Smieje sie z ataku mikrofonu duzo mocniej niz powinnam 😂
Swietny odcinek, uwielbiam rozmawiac na takie filozoficzne tematy, dołaczylabym baaardzo chetnie!
Ps sa dwa typy ludzi ‘paą de szokola’ i ‚pan de czoklet’ 😂 kupuje tylko w sklepach samoobsługowych
Dawidzie i Radku: DZIĘKUJĘ za tak dobrą robotę. Wasz podcast jest jednym ze światełek na drodze którą idę. I tak sobie myślę: Kurde, jak dobrze, że są takie przyjaźnie jak wasza. I tacy ludzie. Słuchając Was niejednokrotnie myślę: No tak, nie trzeba być wierzącym czy przynależeć do jakiejś jednej (albo kilku :) religii, zdby mówić o Bogu. A dziś słuchając Was niejednokrotnie miałem przed oczami sceny z genialnego serialu After Life. Mój serial Nr1.
Trzymajcie się i raz jeszcze DZIĘKI.
Tak bardzo lubię te tematy, a jakoś tak czuję jak rozmawiam z różnymi osobami, że to jest krępujące i aż sam się zaczynam krępować, a kurde to takie najbardziej elementarne pytanie zadawane od najmłodszych lat. Kiedyś słyszałem, że dzieci są najlepszymi filozofami - ciągle pytają dlaczego, nam dorosłym jakoś ta "pragmatyka" życia usuwa z pola widzenia najbardziej pewne, elementarne rzeczy jak np. właśnie śmierć i co dalej. I chyba rzeczywiście musi dojść do "zbliżenia" w relacji, żeby rozpakować to pudło z intelektualnymi łakociami i częstować się nimi wzajemnie.
Nie wiem dlaczego zbierałam się tyle czasu, żeby napisać ten komentarz, ale kurcze- jak ja Was lubię, jak ja rezonuje z Waszą wrażliwością i poczuciem humoru. Uwielbiam Wasze żarty, miłość, wrażliwość i otwartość.
Walne trochę prywaty.
Umarła mi mama 2,5 roku temu. To był dla mnie przełomowy moment w życiu. Nigdy nie byłam tak blisko śmierci jak wtedy. Moja mama długo chorowała w domu, umarła w objęciach moich i brata. Kiedy było już z mamą bardzo źle zabrali ją do szpitala. Po 3 dniach zadzwonił lekarz i powiedział, że mama chce wrócić do domu, ale uprzedza, że w takim wypadku muszę być świadoma tego, że mama umrze w domu. Zapytał, czy jestem na to gotowa. Odpowiedziałam, że nikt nigdy nie jest gotów na coś takiego, ale nie wyobrażam sobie nie uszanować woli mamy i pozwolić na to, żeby umarła w samotności w szpitalu.
Był to najcięższy, ale też najpiękniejszy czas w moim życiu. Czułam, że zrobiłam dla mamy i dla siebie wszystko co mogłam.
Ale do czego zmierzam. Po tym szczerze mówiąc traumatycznym wydarzeniu zostałam z tym sama. Ludzie mnie unikali, nie chceli ze mną na ten temat rozmawiać, a ja czułam potrzebę komuś się wypłakać, komuś przekazać myśli i emocje z tamtych chwil. Bliskie mi osoby nie chciały tego przechodzić. Czułam się mega osamotniona. Pomyślałam wtedy, że nie mam możliwości być i czuć, że jest to nieporządane. Wiele razy słyszałam, że słucham "pogrzebowej muzyki" to znaczy takiej smutniejszej, którą pozwalała mi od zawsze znaleźć przestrzeń na te wszystkie niechciane przez innych emocje.
Poznałam w tamtym roku dziewczynę w pracy, która dziś jest moją bratnią duszą. Pierwszy raz w życiu poczułam, że ktoś daje mi przestrzeń na moje emocje, mówi, że mam prawo czuć to co czuje, nie chce na siłę zmieniać mojego nastroju, rozumie.
Zrozumienie i przestrzeń to najlepsze co mogłam dostać od bliskich, a dostałam to od obcej osoby.
Nie mogę opisać nawet słowami mojej wdzięczności za to, że zaczęłam w życiu wybierać ludzi, którzy szanują i akceptują moją wrażliwość, nie chcą mnie zmieniać, kochają mnie za to kim jestem.
Czuję, że trafiłam też na piękny kanał, przy którym mogę się śmiać i płakać. Taki w którym nikt nie udaje, nie wstydzi się uczuć, przyjaźni i ciężkich tematów.
Uwielbiam Was i żałuję, że mogę mieć z Wami styczność jedynie poprzez oglądanie Waszych filmów.
Wysyłam mega dużo ciepła i przytulam mocno! ❤️❤️❤️❤️
Trzy grosze ode mnie: często niestety musimy pogodzić się również z faktem, że Nasi najbliżsi mają prawo podejmować "niezdrowe" wybory odnośnie stylu życia. Nawet wtedy, gdy potem przyjdzie nam mierzyć się z ich chorobą i opieką nad nimi. Fantastyczny odcinek 🤗💓
Temat idealnie dla mnie. Akurat kilka dni temu widziałem panów, którzy wynosili człowieka w worku i zrobiło to na mnie jakieś przerażające wrażenie. Później długo o tym wszystkim myślałem.
Fantastyczne są te rozmowy, w których pojawiają się książki, muzyka rozbudowane o własne refleksje i odbiór ich. Więcej poleceń chłopaki, jestescie świetni! Gusta muzyczne i literackie i życiowe-miod❤️
Świetny odcinek. Ja choruje na raka piersi,mam 30 lat. Prawdopodobnie byłabym tą osobą o której redaktor Kotarski mówi. Nigdy nie chciałam współczucia. W momencie kiedy wróciłam do Polski po 14 latach emigracji ,miałam zaczynać nowe życie (moim hymnem była wtedy piosenka redaktora Podsiadło i Sanah - ostatnia nadzieja) to był maj ,a diagnozę usłyszałam w październiku ,w listopadzie 8 dni przed moimi urodzinami dostałam pierwszą chemię.Pamietam też doskonale moment w którym lekarz mi to przekazywał , nigdy nie płakałam przez diagnozę i do dziś powtarzam gdyby płacz miał mnie uleczyć to bym to robiła. Więc wysyłam dużo siły redaktorom i innym słuchaczom i obserwującym ,głowa do góry 🫶🏻🔥
Panowie, świetny odcinek. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że terapeutyczny. Fajnie, że o tych tematach można posłuchać też w takiej przestrzeni, nie tylko w podcastach psychologicznych 🙏🏻
To już niepierwszy raz, gdy Wasze rozkminy w 100% pokrywają się z moimi. Nieustannie mnie to zaskakuje i cieszy.
Piękne słowa Redaktorze Kotarski!
Fajnie, fajnie, fajnie 🤍
Musimy oszczędzać na "czarną godzinę", zamiast cieszyć się życiem. Musimy ograniczać, pilnować diety, ćwiczyć regularnie, pamiętać o krzywdzie zwierząt, ludzi, unikać używek, nie kupować za dużo, uważać na alergeny, mieć dużo dzieci, pracować, rozwijać się, przeć do przodu....... I w tym wszystkim cierpimy na depresje, nerwice, tracimy radość życia.
Jak ja czekam na te odcinki. Ulubiona para, ulubiony podcast. Wielka przyjemność spędzić z wami ten czas, zawsze mi mało.
Zrozumiałam ten lead tak samo jak Dawid i byłam zdziwiona, że Radek też nie jest oburzony 😂 dobrze, że tak szybko wyszło, że to nie o to chodzi 😅
ja też, pozdrawiam nasze mózgi
i ja ta samo. xD
Ja też ♥️😁🙈
Ja tez 💜
U mnie również, za dużo Cyberpunka, i ogólnie gier i science fiction :)
Tak, zdarza mi się myśleć o śmierci. Czasem w sposób pozytywny, czasem w przerażający.
Dawid, też mam czasem ten smutek i to świetnie, że masz osoby przy sobie, które po prostu są. U mnie podczas smutku puszczam sobie Twoje piosenki, przy niektórych płaczę, niektóre mnie rozweselą. Dobrze, że jesteś i tworzysz, bo pamiętaj, że bez Ciebie byłoby na maksa smutniej :)
najbardziej prawdziwy podcast pod słońcem...
Radzieńku. Mam Ot takie przemyślenia: kiedyś, kiedy Ciebie sluchalam właśnie miałam takie myśli: uuu, zajebisty gość, szkoda, że tak nie umie wejść w emocje. Bo ja to jak Dawcia. Coś się stanie, łezka się zakręci, przekaz emocjonalny w muzyce baaardzo (ponad techniką - gram, wiec wiem, co mówię). A w tych podcastach mówię: kurdele bele, moje ziomki! Bardzo nam potrzeba tu na świecie wpływowych ludzi z sercem 😍
Wiem, że już za późno na czytanie komentarzy :( Bo już dawno po premierze ale...
mimo wszystko chciałbym polecić film "Babyteeth" który właśnie jest o tym o czym mówi redaktor Radek w 41:46
Od kiedy zobaczylam te muche na miniaturce chodze i nucę piosenke Kabaretu Potem: Mucha to jest zwierzę glupie co siada na kupie!
A później w odcinku została wspomniana Pani Joasia, no i wszystko się połączyło w piękną całość ❤
Dziękuję ❤️po prostu bądźcie!
Dzięki za ten odcinek, dzięki niemu leci subskrypcja 😉 Warto podejmować dyskusje o takich tematach, dzięki temu łatwiej jest nam się z tym oswajać - rozumieć. Odnaleźć się w tej cywilizacji. " Widzisz zdążają się jeszcze przebłyski cywilizacji w tej jatce barbarzyńców zwanej ongiś ludzkością. I to właśnie kultywujemy na swój skromny, pokorny nic nie znaczący…a pies to (kruk)."
Uwielbiam Was, cieszę się że poruszacie takie tematy👌🏻👏🏻
Dziś głębokopłytka była cudowna ♥️♥️♥️ i dyskusja po
Dziękuje Wam za ten odcinek … od wczoraj przeżywam żałobę 🖤dzięki Wam jest mi lżej
Mam jak Radek - dla mnie wersja Dawida praktycznie zawsze jest lepsza od oryginału. Wracam tu po paru tygodniach, Invite me in słucham nadal, ale to przy wersji Dawida mam ciarki. Przepiękne!
Dawid 🙌🙌 Pełne zrozumienie 😁🙈 za to Cie uwielbiam!
Dzięki za ten odcinek
Dobra zajawka przed premierą teledysku piosenki, która skradła serca i wyciska krople potu.
Czas, droga ...mori. Ściskam pięknych ludzi. 🤝❤️
Milutko znów zasiąść w tak zacnym gronie! ❤ po oglądaniu wracam z szerszą wypowiedzią na temat!
Edit 1: tak, też zrozumiałam to jak Dawid, że wszystkie organy są przeszczepione od młodszych osób 😂
Wielkie dzięki za ten odcinek 😀