"Znachor" Tadeusz Dołęga-Mostowicz | KONKURS | Czas Klasyki #1
HTML-код
- Опубликовано: 17 сен 2024
- Czas Klasyki, czyli cykl poświęcony klasyce polskiej i światowej - "Znachor" Tadeusza Dołęgi-Mostowicza na początek!
Konkurs zakończony: ANIS
📌We współpracy reklamowej z Wydawnictwem Świat Książki.
📌Można również poczytać na blogu (wersja dla osób niesłyszących):
wielkibuk.com/...
📜 REGULAMIN KONKURSU:
- Organizator: Olga Kowalska i Wydawnictwo Świat Książki.
- Nagroda: 1x "Znachor" Tadeusz Dołęga-Mostowicz
- Konkurs trwa: Od 11 stycznia do 20 stycznia 2024.
- Pytanie: Twoja ulubiona postać literatury polskiej to?
- Zwycięzcy: Zwycięzca zostanie wybrany po 20 stycznia 2024.
- Wyniki pojawią się w opisie filmu oraz w poście dedykowanym w zakładce "społeczności/community" RUclips.
🎵 Muzyka:
- "English Country Garden" Aaron Kenny
- "Forever Yours" Wayne Jones
📌 Nie zapomnijcie zajrzeć na:
- Blog: wielkibuk.com/
- Facebook: / wielkibuk
- Twitter: / wielkibuk
- Instagram: / wielkibuk
- WBBingo2024: wielkibuk.com/...
- Grupa na Facebooku: / 158682488145200
❗ Wszystkie recenzje i teksty publikowane na stronie WielkiBuk.com, jak również filmiki publikowane na niniejszym kanale RUclips, są moim tworem i zastrzeżoną własnością. Chcesz użyć lub wykorzystać w dowolny sposób - zapytaj.
Znachor to klasyka przez duże K. Uwielbiam i książkę i ekranizację. Tą z 1982 czy 3 bo jeszcze nie oglądam tej najnowszej . Ale moja siostra poleca.
Również nie czytałam "Znachora" i jakoś przez lata też nie udało mi się obejrzeć tej słynnej ekranizacji z Anną Dymną, za to niedawno obejrzałam tę nowa wersję i totalnie mnie zachwyciła!
Bardzo się cieszę na ten nowy cykl z klasyką❤ Przy ogromnie nowości wydawniczych można zapomnieć jak wartościowe są to pozycje. Wielbiciele klasyki łączmy się🙂📚
Ja też się cieszę na ten cykl;)
super pomysł na nowy cykl 😊 sama przesłuchałam w grudniu i pokochałam całym sercem, piękna historia i powieść, wydaje mi się że za mało znana, powinna być lekturą polskiej klasyki jeżeli nie jest
Ja w kwestii Znachora też siedziałam pod miotłą a nawet kamieniem i podczas gdy ekranizację z Bińczyckim oglądałam z uwielbieniem wiele razy to książka jakoś mnie omijała.
Jak tylko rzuciłaś hasło konkursowe przed moimi oczami pojawiła się jedna postać - pani Andrzejowa Korczyńska z "Nad Niemnem". Jej rozmowa z Zygmuntem powoduje u mnie ciarki na całym ciele za każdym razem:
"- Od śmierci twego ojca nie przeżyłam tak bolesnej chwili. Po prostu zrozumiałam dziś kim jesteś naprawdę i boję się, że po mojej śmierci dopuścisz się zdrady.
- Jakiej??
- Ten kto teraz opuszcza nasz kraj jest zdrajcą. Jak samolub nie chce się z nami łamać chlebem cierpienia, rzuca ziemię, ucieka z szeregów, by prowadzić życie wygodne i przyjemne.
- Jestem artystą mamo chcę malować
- Tu właśnie powinieneś! Ten kraj potrzebuje artystów, potrzebuje każdego umysłu, talentu, który go wydźwignie z położenia jaki popadł! Przypomnij sobie ojca... i z tego samego źródła zacznij czerpać siły i moralną wielkość..."
Ciary. Za każdym razem.
Obejrzałem filmy, więc tak... wreszcie można zabrać się za najdłużej leżącą odłogiem na półce powieść.
Właśnie skończyłem, gdy lekarz Rafał Wilczur traci pamięć.
Mam takie przemyślenie... że filmy spierniczyły początek, bo w powieść historia Znachora zaczyna się świetnie.
A teksty i wynurzenia alkoholika Samuela zapamiętam na długo :))))
Znachor Znachorem, ale jak Ci jest pięknie w połączeniu czerni i złota! 😊
A ja akurat Znachora znam i uwielbiam od dawna😊 . Pamiętam jak jako nastolatka odwiedzałam czasem ciocię mojej mamy. Mieszkała ona w małej chacie za górami, za lasami (dosłownie 😊). W pokoju za kuchnią miała piec kaflowy, łóżko i trzydrzwiową szafę. A na tej szafie stały... wspaniałości. Książki oprawione w szary papier. Niektóre jeszcze przedwojenne. Najwięcej polskiej klasyki, ale pamiętam też Wiktora Hugo czy Alexandra Dumasa. W tym był też Znachor. Ciocia niechętnie pożyczała innym swoje książki. Ale moja mama była chyba wyjątkiem. Tak i do nas trafiały te cudeńka. Jeszcze byłam za młoda na niektóre opowieści, ale pamiętam, że Znachora połknęłam, pożarłam, zachwyciłam się. Jak ja płakałam nad losem profesora, nad trudną miłością Marysi.
To wydanie, Olgo, jest przepiękne...
A co do mojej ulubionej postaci... Już przewijały się wypowiedzi o Nad Niemnem Elizy Orzeszkowej. Tak, to jedna z lektur szkolnych, którą w czasach młodości znałam niemal na pamięć. I bardzo, bardzo lubię Martę Korczyńską i Justynę Orzelską. Starsza Marta kochała kiedyś Anzelma Bohatyrowicza, chłopa. Nie zdecydowała się na mezalians, za bardzo się bała...? Na zewnątrz wydaje się surowa, prosta, wiedząca sens życia jedynie w pracy w majątku. Ale w środku pozwala sobie wciąż na marzenia. A Justyna... popełnia ten sam czyn, bo zakochuje się w Janku, dla którego Anzelm jest stryjem. Justyna odnajduje sens życia w pracy i życiu na wsi i właśnie w tej miłości. Nie wstydzi się, nie boi, jest cudownie silną kobietą. Wspiera ją Marta.
Wspomnę też jeszcze o Emilii Korczyńskiej, która jest ukazana raczej w negatywnym świetle jako hipochondryczka, której nie obchodzi nic, ani gospodarstwo, ani polityka, ani nawet jej własne dzieci. Emilia cierpi na globusa. Jednak ja, odkąd niestety wiem co to migrena, nie potępiam jej, a nawet rozumiem niektóre zachowania.
Moja ulubiona postac literatury polskiej to Lilka Sagowska ze "Słoneczników" Haliny Snopkiewicz. Taka odwazna, pewna siebie, odpowiedzialna 14 latka, nie dająca sobie w kaszę dmuchać. Niezależna, arogancka, inteligentna i utalentowana pisarsko co czyni jej pamietnik tak pociągająca lekturą. Kiedy byłyśmy równolatkami, była moją przyjaciółką. "Jestem dzieckiem grzechu"- tak zaczyna swoje zapiski.
Moja dusza się raduje, jak widzę i słyszę, że coraz wiecej osób sięga po tę wspaniałą powieść. ❤
Tadeusz Dołęga-Mostowicz był moim odkryciem roku 2023.Przeczytałam w tym roku prawie wszystkie jego powieści, są wspaniałe, Szkoda,że jest kojarzony tylko z ,, Karierą Nikodema Dyzmy" i ze ,,Znachorem" ponieważ wiele jego książek zasługuje na uznanie. Świetny pomysł na cykl z klasyką 👍❤😘
Nic mi nie mów, bo ja nawet "Znachora" nie znałam, nie mówić o innych! :D
Zgadzam się z Tobą, miał prześwietne pióro. A po przeczytaniu doktora Murka nie mogłam wyjść z podziwu, jak on to sprytnie uplótł, że historia w taki, a nie inny sposób zatoczyła koło. Ja jestem pod ogromnym wrażeniem dorobku tego autora. 😊
Przeczytałam kilka dni temu. Kocham tę historię
I jestem turbo fanką filmu Hoffmanna
Wcale mnie to nie dziwi, bo czyta się i ogląda wspaniale! :)
A współpraca Biedronki ze Światem książki wielkie, wielkie brawa
Oj taaaak, poproszę klasykę 😍 Więcej klasyki! 😊 Genialny pomysł 😊
Właśnie sobie pomyślałam, że może kiedyś zrobisz klasyczne bingo 😁
To świetna książka, chociaż styl pisania nje jest aż taki współczesny, widać nimb tamtych czasów w sposobie budowania zdań czy dialogów. To jedna z moich ulubieńców 2023 roku.
Przyznam, że sam też nie czytałem i oglądałem Znachora, a jak już to urywki:-)
Czekałem na cykl o Klasyce jak Kania dżdżu! 😃 A moja ulubiona świąteczna potrawa to oczywiście makowiec. Ziarna maku od wieków były symbolem śmierci. Garście maku w róg kaplicy rzucał Guślarz na zakończenie obrzędu Dziadów u Mickiewicza. Kawałki makowca, wypełnione niezliczonymi ziarenkami maku, symbolizują żywych ludzi, otoczonych mnóstwem swoich przodków. Tych znanych, przez rodziców i dziadków, aż do tych praprzodków u samych początków rodziny. Z polskich bohaterów literackich wybeiram oczywiście Stanisława Wokulskiego, Wielkiego Gatsby'ego pozytywizmu. Jak pisał Scott Fitzgerald: "Gdy ją to wzrusza - noś złotą czapkę,
Gdy latać umiesz - to dla niej leć!
Aż powie miły, zloroczapkowy, lotny moj miły
Podaj mi łapkę. Muszę Cię mieć!" Taki właśnie był Wokulski. Klasyka to będzie strzał w dziesiątkę! 😃 Pozdrawiam!😃
Na szczęście Wokulski nie skończył jak Gatsby :D Ale Izabela i Daisy mają w sobie ten element, którego nie cierpię fizycznie :D
@@WielkiBuk Izabela Olu, to moim zdaniem Nana a rebours. Obie kobiety przyciągają mężczyzn jak magnes. Nana powabami ciała, którego nie wstydzi się odsłaniać, a Izabela obojętnością, chłodem i wyrachowaniem. I choć Nana u Zoli wywodzi się z nizin społecznych, za to Izabela jest arystokratką, obydwie one, w gruncie rzeczy walczą o to samo. O materialny byt, wiedziony w dostatku i luksusie.
Moją ulubioną postacią literatury polskiej jest właśnie Profesor Rafał Wilczur. Postać niezłomna, współodczuwająca, doświadczona przez los, a jednak pełna optymizmu, wiary w siebie oraz swoje zdolności i umiejętności. Człowiek z "sercem na dłoni", pomocny i zawsze umiejący pokrzepić dobrym słowem. Wspaniała postać, a "Znachor" to jedno z najpiękniejszych dzieł polskiej literatury.
Wersja netflixowa robi to co polityczna poprawność uwielbia, czyli całkowicie zamazuje to jak zachowywali się ludzie w tamtym okresie, a także całkowicie przerabia wątki.
"W tej wersji chodziło o to, by wszystkie elementy kulminacyjne fabuły zostały rozwiązane przy użyciu "girl power", a mężczyźni zeszli na dalszy plan.
Kto rządzi młynem twardą ręką, bez pomocy pierdołowatych mężczyzn? Zosia.
Kto jako jedyny zna słowo"szpital" i wie, że trzeba tam odwieźć Michała? Marysia.
Znachor już nawet nie popełnia przestępstwa, by ratować życie człowieka, więc by uratować Marysię narzędzia kradnie "silna postać kobieca". I to ona zastrasza potem dr. Pawlickiego (straszną ofermę bez charyzmy).
Kto odgaduje tożsamość Kosiby (z gracją detektywa sklepowego...), by go wybronić w sądzie, gdy już wszystko wydaje się być stracone? Nie książkowy mec. Korczyński, nie hoffmanowy Fronczewski, tylko znów Marysia."
"- Cała rodzina młynarza została wymazana, zamiast nich pozostaje tylko Zosia (prawdopodobnie odzwierciedlenie Sonii, wdowy po bracie młynarza, którą grała wcześniej Bożena Dykiel) z którą Znachor wdaje się w relacje intymną i na końcu się żeni (no cóż)
- Próby "unowocześnienia" adaptacji i wplatanie wątków seksu przedmałżeńskiego z hrabiczem - jasne, bo w czasach gdy same wizyty w sklepiku mogły być zarzewiem plotek i zaszczucia to takie akcje miały miejsce w wydaniu panienki z dobrego domu - kompletnie od czapy
- Watek Wasylka i jego nogi, którą ratuje znachor zostaje zastąpiony podobnym - kolega Marysi Michał doznaje zmiażdżenia nogi przy wycince. Co jednak niefortunne - wyleczenie nogi następuje po wypadku Marysi i Leska na motorze (!) przez co scena kiedy Michał staje na nogi została kompletnie położona bo pozbawiona poprzednich wzruszeń.
- Hrabiostwo Czyńskich - podczas gdy Grabowski po prosto był bez wyrazu to Kuna zagrała prawdziwą sucz o bynajmniej mało arystokratycznych manierach - zwykła arogancja bez krzty klasy
- Kultowej scenie na sali sadowej, gdzie Rafał Wilczur poznaje w Marysi córce odebrano wszelką logikę i odarto z wszelkiego dramatyzmu. Znachor wcześniej kilkukrotnie słyszy nazwisko Dobranieckiego - ba, sam nawet do niego przyjeżdża jako Antoni Kosiba - nazwisko Wilczur także ale to nie robi na nim żadnego wrażenia. Dopiero w sądzie nagłe - ale czy takie nagłe to nie wiem - olśnienie.
- Na koniec jesteśmy uraczeni podwójnym ślubem Wilczura i Marysi w wiejskiej chacie (akurat) i aż mnie skręca z ciekawości, czy nakręcą drugą część. No bo jak - profesor Wilczur wraca do pracy w swojej klinice i wprowadza Zosie na salony? Zostaje we wsi rzucając chirurgię i prowadzi młyn trudniąc się znachorstwem? Trudno będzie z tego wybrnąć."
Kocham polską klasykę i często po nią sięgam. Do moich ulubionych postaci należą: Justyna Orzelska, Benedykt Korczyński i Zagłoba. Oni jednak zdobyli sobie uznanie i miejsce w sercach miłośników literatury. Dlatego chcę wspomnieć o innej bohaterce, mniej znanej a zasługującej na uwagę.
Tą postacią jest Pietrusia z powieści Elizy Orzeszkowej pt. Dziurdziowie.
Pietrusia to młoda, śliczna dziewczyna, która stara się żyć prosto i uczciwie, nie robiąc nikomu krzywdy. Opiekuje się niewidomą babcią, pracuje, dba o dom i o męża. Jest pogodna i pomocna. Potrafi leczyć różne choroby przy pomocy ziół i często niesie pomoc sąsiadom. Niestety losy Pietrusi są dowodem na to, do czego mogą doprowadzić z pozoru zwykłe ludzkie wady.
Wystarczy szczypta zazdrości, odrobina zawiści, trochę kompleksów, nieco uprzedzeń, mała kropla goryczy, żeby powstała bardzo groźna mieszanka. Kiedy dodamy do niej jeszcze wiarę w przesądy i nieufność wobec obcych, otrzymamy mieszankę wybuchową.
Losy Pietrusi przeorały mnie emocjonalnie Długo nie mogłam sie pozbierać po lekturze Diurdziów.
Uważam, że Pietrusia to taka "mała" postać wielkiej polskiej literatury, której życie zwraca uwagę na problemy aktualne do tej pory.
„Znachora" zawsze wielbię i nowa Netflixowa wersja też mi się bardzo podobała. Ale ja lubię takie klimaty😊
Lubię ludzi chyba takich trochę „na przekór". Szukam też zawsze takich postaci w literaturze i muszę przyznać, że w tej polskiej, moją ukochaną jest „Boża podszewka". Tytułowa postać z powieści Teresy Lubkiewicz-Urbanowicz.
Ta książka to historia polskich mieszkańców Wileńszczyzny od roku 1900 do końca II wojny światowej i ostatnich przesiedleń.
Wielka historia opowiedziana z perspektywy zwykłej rodziny w niezwykłych czasach. A sercem tej rodziny są oczywiście kobiety. Historia skupiona jest wokół Marianny Jurewiczówny, tytułowej Bożej podszewki, czyli dziecka urodzonego za wcześnie.
Marysia ma braki, nie do końca pojmuje wielkie sprawy, chociaż przeżywa je na swój własny sposób. Próbuje odnaleźć się w świecie, gdy nie ma szans wyboru. Rodzina chce za nią decydować, bo wierzy, że tak będzie lepiej. Marysia przecież nie jest mądra, silna czy ładna. Marysia ma poczucie bycia inną, niekochaną i niewystarczającą. Ma jednak wielką ochotę na życie.
Powieść nie skupia się tylko na tych wielkich i walecznych. Jest tam zubożała szlachta, parobkowie, wszelkiej maści odmieńcy i wyśmiewani. Tacy jak Marysia, którzy pomimo swoich niedostatków, chcą być kochani i zauważeni. I idą po to drogą, której my być może nie będziemy w stanie zrozumieć,
a już na pewno nie będziemy potrafili nią przejść.
Hej dopiero zaczęła Ciebie oglądać
Rozgość się Kochana, rozejrzyj się, mam nadzieję, że znajdziesz tu miejsce dla siebie ❤️
Cieszę się na czas klasyki ponieważ również jakos tak zaczęłam odświeżać a może odczarowywać klasykę/ jako fanka horrorow I thrillerów:) Ulubiona postacią z literatury polskiej jest Teofila z książki "Stara Słaboniowa i spiekladuchy" za miłość do kota, za poczucie humoru, za ciasto
Cześć. Kocham klasykę i cieszy mnie nowy cykl.
Ja też się bardzo bardzo cieszę
Ja też nie wiedziałam nic o "Znachorze". Obejrzałam film z 2023 na Netflixie i bardzo mi się podobał. To drugi fim, na którym się wzruszyłam. Zamierzam przesłuchać bądź przeczytać książkę.
Koniecznie! ❤️
Możemy sobie przybić piątek 😂 Ja nigdy nie znałam historii Znachora. Nigdy nie obejrzałam filmu ani nic😅 2024 rok zaczęłam czytać to samo wydanie co masz teraz Ty na filmie ❤ uznałam, że jest przepiękne❤ No i już ostatnia sprawa- 2024 rok jest dla mnie rokiem Literatury Klasycznej. Postanowiłam to już bodajże w październiku. Mam już kilka pozycji: Wielkie Nadzieje, Duma i uprzedzenie, Pani Bovary i Pokój z widokiem. Te wydania są z Biedronki i również cieszą oko. Nie mogę się doczekać które książki Ty będziesz omawiać❤ może będę Ci towarzyszyć w tej podróży ❤
Właśnie niedawno przeczytałam "Znachora". Wspaniała powieść z niesamowitym klimatem. Polecam wszystkim 🙂
To prawda - bardzo się cieszę, że Ci się spodobała :)
Ja Tadeusza Dołęgi-Mostowicza czytałam tylko "Karierę Nikodema Dyzmy". Wspaniała książka. koniecznie sięgnij!
Też nie czytałam ani nie oglądałam „Znachora”, ale chętnie nadrobię 😅 Do moich ulubionych postaci należy Leontyna z cyklu „Warszawianka” Idy Żmijewskiej. Jest niezwykle inteligentną kobietą, która walczy o swoje szczęście wbrew konwenansom i politycznym uprzedzeniom, które rządzą XIX-wieczną Warszawą. Do tego angażuje się w rozwiązanie kryminalnych zagadek 😊
Seans Znachora z Bińczyckim to w moim domu rodzinnym świętość. Kiedy pojawiła się wersja Netflixa, sięgnęłam po książkę bo też wstyd się przyznać, ale zawsze tylko film i film. Książka bardzo mi się podobała podobnie jak wersja Netflixa, choć inna od klasyki kina to piękna w obrazie i emocjach aktorów, inna a nie gorsza
Zacznę od tego, że nie siedziałaś sama pod tą miotłą, bo siedziałam tam razem z Tobą, tylko mnie nie zauważyłaś😉. Cieszy mnie, że w biedronka kontynuuje współprace ze Światem Książki i bankowo będę polować na biedronkowego "znachora"😊 dzięki wielkie za informację!
Bardzo podobają mi się przebitki z Twojego czytania i mam nadzieję, że będzie to stały punkt programu. Albo chociaż tego "klasykowego" programu. A tak wogóle to pięknie Ci, Olu, w tej bluzie. Pozdrawiam serdecznie😊
Siedziałyśmy razem! :D Warto na "Znachora" zapolować - czyta się z przyjemnością
Oczywiście, że będziemy razem w tym cyklu klasycznym! 🥰🥰
❤️❤️❤️
Ooo to ja chcę wziąć udział w konkursie! I moją absolutnie ukochaną postacią w polskiej literaturze jest Rafal Wilczur wlasnie. Dlaczego tak Go uwielbiam? Za Jego kręgosłup moralny, prostolinijność, za taki trochę hiobowy los i to jak temu podołał, za dobre serce, za inteligencję i taki rodzaj życiowej mądrości. Kocham całym sercem Aktor u Hoffmana to Jerzy Bińczycki i Znachor to On - ma takie dobre oczy💚💚💙
O jak się cieszę, że zaczęłaś tworzyć ten cykl! 😍 I że to właśnie "Znachor" jest tytułem inaugurującym go, bo uwielbiam tę historię. 🤗 A do tego jeszcze cieszę się, że takie książki w końcu doczekały wznowień w tak pięknych wydaniach, bo pamiętam, jak lata temu szukałam, to ciężko mi było znaleźć, zwłaszcza "Profesora Wilczura", w jakimś wydaniu w nieco lepszym stanie. Dołęgę-Mostowicza ogólnie bardzo polecam, a poza "Znachorem" zwłaszcza dylogię o doktorze Murku - no po prostu majstersztyk 👌, dylogię "Złota maska" i "Wysokie progi", gdzie jest troszkę podobnie, jak w prusowskiej "Lalce", tyle tylko, że tutaj rolę takiego Wokulskiego przejęła kobieta, o! No i oczywiście nieśmiertelny Nikodem Dyzma i wyśmienita satyra na świat elit. Zawsze na czasie. 😉 A ulubiona postać z polskiej literatury, odkąd odkryłam tę opowieść, to tytułowy "Cham" Paweł Kobycki z powieści Elizy Orzeszkowej. Dlaczego? Bo jest tak bardzo zaskakujący, bo kompletnie nie znam osób jemu podobnych w życiu realnym, choć pozornie on nie robi niczego niesamowitego. Nie bardzo jestem w stanie napisać coś sensownego, żeby za wiele z fabuły przy okazji nie zdradzić, ale powiem tak - czytajcie tę powieść, polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Orzeszkowa zagłębia się tutaj w ludzką psychikę, tworzy ciekawe portrety, akcja nie leci na łeb, na szyję, pozornie nic się nie dzieje poza zwyczajnym życiem wiejskim, a jednak dzieje się wszystko! 💙
Witam serdecznie. Świetnie zapowiada się ten cykl. Z klasyką miałam do czynienia jako lektury szkolne - Dziady, Nad Niemnem, Pan Tadeusz czy Lalka (uwielbiam tę powieść). Choc sama sięgnęłam po Tredowatą Mniszkówny. (Jak dla mnie dobra książka a ekranizacja świetna).
Ja jeszcze nie czytałam Znachora i jego kontynuacji Doktor Wilczór. Więc lektura przede mną. ;) choć widziałam ekranizacje zarówno w reżyserii Hoffmana jak i tę współczesną.
A jeśli chodzi o postać to Julia z Zamrożonej Nataszy Sochy. Mężatka, matka trójki dzieci zauważana wtedy jak coś od niej rodzina chce. Ale to się zmienia gdy poznaje na portalu randkowym mężczyznę, który uświadamia jej że jest też kobietą. I ma takze swoje potrzeby i swoje pragnienia. Staje się silną, mająca swoje zdanie kobietą, która nie boi się o tym mówić. I odzyskuje siebie.
Pozdrawiam serdecznie
Tak bardzo czekałam na Twoją opinię o Znachorze. Ja też poznałam tę powieść całkiem niedawno. Parę miesięcy temu. Słuchałam w audiobooku i przepadałam ❤❤. Moją ulubioną postacią z polskiej literatury klasycznej jest Cezary Baryka. Wszystko to chyba wina filmu Przedwiośnie z Mateuszem Damięckim w roli głównej. Zaraz po obejrzeniu filmu pobiegłam do biblioteki aby zaznajomić się z książką. Młody Cezary przechodzący okres buntu i trudne doświadczenie który ukształtowały jego osobowość. Zarwałam dwie noce przy tej lekturze, ale było warto.
Nie mam jakoś wybitnie ulubionej postaci, ale bardzo lubię w książkach takich trochę pokiereszowanych przez życie bohaterów. Jednym z nich jest na przykład tajemniczy fotograf, korespondent wojenny, alkoholik z zespołem stresu pourazowego przyciągający same kłopoty.
No oczywiście, że musieliśmy się polubić. Kuba Krall z powieści Julii Łapińskiej to niezwykła postać.
Mimo wszystko, jest to człowiek niezwykle inteligentny, zdeterminowany i taki z sercem po właściwej stronie. Potrafi rozwiązać niezwykle trudne zagadki kryminalne, a my tym czasem zastanawiamy się, czy sam nie sięgnie w każdej chwili dna.
Ja właśnie 2023 rok kończyłam ,, Znachorem" zakochałam się w tej książce i będę czytała kolejną część. A cykl z klasyka jest super
Nie mogę się doczekać następnych filmików. Pozdrawiam.
Moją ulubioną postacią z polskiej literatury jest Andrzej Kmicic jeszcze z czasów szkoły średniej. Był i wciąż jest dla mnie symbolem męskości i odwagi (obrazem wymarzonego męża).
W polskiej literaturze lubuję się nie od dziś, a postacią, która mnie sobą nieustannie zachwyca jest Aniela Dulska ☺️ To kobieta karykaturalna, komiczna i pretensjonalna do szpiku kości, jednak ma w sobie coś, czym mnie do siebie przekonała. Zapolska wykreowala wprost genialnie jej sztandarowy dla polskiej klasyki portret psychologiczny, dzięki czemu Dulską z jednej strony kocham, a z drugiej nienawidzę. Jej zachowania bawią mnie do łez (reakcja na wiadomość o ślubie Zbyszka z Hanką - złoto!), ale też napawają wstrętem i świadomością, że patrzenie tylko na konwenanse doprowadza do upadku moralnego rodziny. Po krotce - Aniela Dulska jest jedną z tych bohaterek, do których stosunek ciężko określić, jednak takich, które intrygują i na swój sposób rozkochują w swej niełatwej osobowości bez pamięci ❤
Świetne są te wydania, od razu chce się wziąc takie do ręki.
Moją absolutnie ulubioną postacią jest... (Troszkę oszukam, bo to duet) Rózia i Józio! Z Dziadów cz.II
To jak dziecięce i równocześnie przerażające są te postaci zawsze mnie urzekało 🤎
A Znachor jest na liście TRB na ten rok 🤎
Ooo! Jaki wspaniały duet! 😁😁😁
Uwielbiam ❤❤❤❤
❤️❤️❤️
I dołączam do zachwytu nad cyklem o klasyce ❤
Olga, wygląda na to, że nie Ciebie jedną "Znachor" ominął. Rownież nie czytałam, kojarzę film (drugi), bo często leci w święta, ale nigdy go nie oglądałam w całości. Bardzo mnie zainteresowałaś i już chyba wiem, po co sięgnę z polskiej klasyki do bingo. Cieszy mnie nowy cykl, bo w tym roku chciałabym tej klasyki przeczytać nieco więcej niz 2-3 książki:)
Bardzo mnie to cieszy! Ja nawet do przedwczoraj nie oglądałam filmu - nie wiem jak to się stało 🤣
Wspaniałej lektury!
Mi generalnie pasuje twórczość Stefana Żeromskiego. Kocham Przedwiośnie jednak mój ulubiony bohater to nie Baryka a dr Judym z Ludzi bezdomnych. Tu dodam, że jestem pod wrażeniem kreacji aktorskiej Jana Englerta właśnie jako Judyma w ekranizacji tej książki. Książkę znam ze szkoły a film widziałam dosłownie jakieś dwa lata temu na RUclips. I tak ja w życiu, a już przekroczyłam czterdziestkę do tego jestem historyczką a nie lekarzem wielokrotnie byłam jak ten Judym mentalnie przy czym jestem kobietą a nie mężczyzną co chcę wyraźnie zaznaczyć.
Pomyśl na nowy cykl jest przecudny. Baaaaaardz podobały mi się również wstawki filmowe z okresu jeszcze, kiedy książkę czytałaś. Super pomyśl. Co do pytania konkursowego, to na temat monet wybrałabym Eryka Derylo oraz Różę Żabczynską
Z polskiej literatury ulubioną postacią chyba jest Justyna Orzelska z 'Nad Niemnem". Pamiętam, że bardzo wczułam się w sytuację Justyny i gdzieś tam rozumiałam jej uczucia i postępowanie. Nie była to zła postać, wręcz przeciwnie opiekuńcza, pracowita, uczuciowa z zasadami. Muszę przyznać, że wiele z dzieł polskich, które kiedyś czytałam musiałabym sobie odświeżyć, a "Znachora" znam tylko z filmu :)
Nie pamiętam "Nad Niemnem" w ogóle! Będę czytać od nowa i poznawać w sumie na nowo tę historię
@@WielkiBuk globus to po prostu wymiata 😅
Ciekawa polecajka. Tez nigdy nie czytałam tej książki. W dzieciństwie wiele razy widziałam serial ale wtedy mnie nie interesował. Zamierzam kupić wersję w Biedronce oraz obejrzę nową wersję na Netflixie. (Ostatnio upolowałam na kiermaszu Biedronki dwie części Ali Smith). Pozdrawiam😀
Nie znam zupełnie! Ale ty wyglądasz super :)
Musiałam uporządkować hierarchię w głowie co do tego, którego bohatera literatury polskiej postawić na podium, gdy lubię tak wielu ;) Już wiem! Wielką sympatią darze Jakuba Kanię z powieści Macieja Siembiedy :) Jakub jest takim współczesnym rycerzem, mężczyzną, którego każda kobieta chciałaby mieć u boku, bo zawsze trwa przy swoich zasadach, jest honorowy i nieustępliwy, odważny i sprytny. Do tego przystojny, choć nie w sposób banalny jak filmowy amant, bo jednak słabość do pysznego jedzenia robi swoje ;) Jest frapujący bijącym od niego opanowaniem, ponadprzeciętna inteligencją i tym, że woli milczeć niż pleść irytujące farmazony ;D
Wzrusza mnie jego relacją z rodziną, nie wstydzi się miłości do Kasi i dziewczynek...to jest coś oczywistego i nie świadczy ani o tym, że jest pod pantoflem ani że zgrywa twardziela. Zamartwianie się o Kasie i gotowość porzucenia ciekawej sprawy przychodzi mu z łatwością. Jest jeszcze relacja z ojcem, tym zamkniętym w swoim świecie starszym panem. Nie słowa są między nimi najważniejsze, a gesty.
Kuba jest na wskroś prawdziwy, wierzę że gdzieś tam w świecie ktoś taki istnieje, ma kumpli, piękną żonę i węszy kolejna trudna sprawę do rozwikłania :D
Love Kuba!
Mój ulubiony bohater z polskiej literatury to Jakub Wędrowycz z książek Andrzeja Filipiuka. Jakub jest, no cóż, bimbrownikiem i egzorcystą. Przeżywa dość niezwykłe przygody, w które są wmieszane wszelakiej maści istoty fantastyczne wróżki, wampiry itp. A to poluje na nie, a to usiłuje coś z nimi zrobić. Na ogół przebiega to w komiczny sposób, przez co jest naprawdę sympatyczną postacią. Cały czas zaskakującą czymś nowym. Jest postacią nieprzewidywalną. Owszem, może wzbudzić lekkie kontrowersje, bo jest związany z alkoholem, ale zazwyczaj to on staje się czynnikiem napędzającym wydarzenia. Jak dla mnie luźny pozytywny bohater, którego naprawdę lubię.
Super pomysł na nową serię❤ Ja nie znam rowniez tej historii, wszystko przedemna😊
Nie czytałam jeszcze!
Moją ulubioną postacią z polskiej literatury jest Hanka z chłopów. Zaradna, pracowita kobieta, która świetnie sobie radzi mimo, że jej mąż nie jest delikatnie mówiąc najlepszy. Poza tym bardzo skrzywdzona w nowej ekranizacji Chłopów, wielka szkoda, że jej historia i perspektywa nie zostały bardziej rozwinięte. Mam wrażenie, że za mało się mówi o Hance, a myśle że jest bardzo ciekawą postacią
👌👌👌😘
Super pomysł. Bardzo chętnie posłucham o klasyce i zdecyduje się pewnie na przeczytanie tych, których nie znam ❤
Moja ulubiona postać z polskiej literatury to z pewnością Wokulski. Bo to egzemplifikacja faktu, że pieniądze szczęścia nie dają. I że można być nieszczęśliwym i duchowo biednym mimo że ma się teoretycznie wszelkie bogactwa świata. Bo do szczęścia potrzebna jest równowaga, przyjaźń i miłość, a nie ówczesne ruble, czy dzisiejsze złotówki lub euro! Wokulski to postać na wskroś ponadczasowa!
Pomysł z klasyką świetny! Będę zaglądać na pewno :) Obiecałam sobie, że powolutku postaram się właśnie klasykę skompletować i mieć na półce w biblioteczce :) Mąż kupił mi pod choinkę 3 tomy Północ południe Johna Jakesa, co bardzo mnie ucieszyło. Znachora znam, często oglądałam z mamą i są momenty, w których zawsze poleci łza...Kontynuacji nie czytałam, ale zapisuję do poznania. Postacie literackie i ta ulubiona? Ogromnie trudne pytanie...kiedyś uwielbiałam pana Wołodyjowskiego i Baśkę, Kmicica, Zagłobę, Justynę Orzelską...Może przy tym zostanę. Pan Wołodyjowski - waleczny, energiczny, szlachetny, wspaniała osobowość i prawdziwy bohater, a jego Basia - uroczy hajduczek, którego nie da się nie zapamiętać. Może inni zwracają mniej uwagi na okładki, ale ja...uwielbiam te kwiatowe wzory i przyciągają mnie jak magnes...:) Wydanie Znachora piękne.
Nie czytałam, nie widziałam. Nie byłaś ostatnia. Pozdrawiam,
Cześć Olga
Wreszcie coś dla mnie! Uwielbiam tą książkę i przy okazji jest też kontynuacja tej książki to znaczy Profesor Wilczur. Polecam Ci drugi tom. Była też trzecia część, tyle tylko, że niestety z tego, co wiem to w trakcie II wojny światowej niestety została zniszczona i wersja filmowa i nie wiem, czy w formie książki również. W każdym razie wersja filmowa Procesora Wilczura jest również, ale dla mnie wersja filmowa nie jest już tak ciekawa, jak książka. Naprawdę polecam!
Przy okazji skoro jesteś już przy nowej wersji Znachora, to może ma swój urok, ale ta najstarsza wersja filmowa moim zdaniem jest najlepsza, bo najbardziej zbliżona do wersji książkowej. Przy okazji pewna poprawka. Nazwisko profesora Wilczura z okresu amnezji to Kosiba nie przez s i, tylko ś i. Tak przynajmniej jest, o ile wiem we wszystkich trzech wersjach filmu Znachor i w audiobooku, bo w formie audiobooka są również obie części. Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie i wszystkich, którzy to czytają.
Nie oglądałam wersji filmowej z 1937 tej najstarszej ale spotkałam się z recenzjami że to wersja Hoffmanna jest bliższa książce
@@kamilakamila8310 Witaj
Kilka szczegółów w tej drugiej wersji jest pominiętych. Na przykład nie ma monentu, kiedy profesor Rafał Wilczur zostaje uderzony kamieniem w głowę, list Beaty - Jego żony nie jest cały, a pierwotnie Marysia miała naprawdę na imię Mariola chociaż najbardziej w filmie przyjęło się, że ma na imię Marysia. No i profesor w książce nie odzyskuje pamięci na rozprawie sądowej, tylko dopiero później. To tylko kilka przykładów. Alè posłucham sobie jeszcze raz i obejrzę film wszystkie 3 wersje i dokładnie sobie przypomnę. Zrobię sobie notatki i napiszę wszystkie różnice. Będę robiła te notatki bardzo dokładnie.
@@weronikakoodziejczyk3245 wiem że są różnice między filmem Hoffmanna a książka choćby końcówka ale miałam na myśli to że podobno wersja Hoffmanna i tak jest wierniejsza książce niż ta pierwsza najstarsza ekranizacja. Podobno tam jest więcej różnic. Jestem ciekawa co wyjdzie z Twojego porównania:) Najnowszej wersji Netflixa nie zamierzam oglądać. Widziałam zwiastun i to mi wystarczy by nie chcieć ;)
Mnie Profesor Wilczur fabularnie troszkę rozczarowal ale i tak jako totalnie nieobiektywna fanka Rafała Wilczura oceniam wysoko
Az mi szkoda że nie zekranizował tego Hoffmann z Bińczyckim w roli głównej
Z literatury klasycznej chyba nie mam żadnej ulubionej postaci 🤔 ogólnie większość polskich klasyków to niestety kojarzy mi się z czytaniem pod przymusem w szkole 😂 ale ze współczesnych postaci ostatnio bardzo polubiłem komisarza Bernarda Grossa z serii kryminalnej Roberta Małeckiego. Niezwykle inteligentny, wnikliwy śledczy, mimo pewnych traum nieźle radzący sobie w życiu i przede wszystkim człowiek z zasadami, niezłomny i uparty 😁
Gross jest świetny! Bardzo melancholijna postać!
@@WielkiBuk melancholijny, zabrakło mi tego słowa właśnie 👍
Ja też wcale nie znam historii Znachora 😅ani filmowej ani książkowej także też muszę nadrobić! A co do literatury polskiej lubię postać Cezarego Baryki... nie wiem czemu ale jakoś pamiętam, że poruszyła mnie ta postać... młody, gniewny, zbuntowany, chce coś zmieniać, ma poglądy nie "zabetonowane" tylko potrafi je zmienić przyglądając się bliżej sprawie, ale jest też bezradny, szukający w tym chaosie... jakoś tak bliski jest dziś... Aż mi się przypomniało, żeby wrócić do Przedwiośnia :)
Przez Ciebie zamówiłam to wydanie bo bedzie pasować do Profesora Wilczura. Mimo że mam juz 2 wydania Znachora. Żadnego nie oddam ;)
Nie oddawaj! :D
@@WielkiBuk mam takie stare że zdjęciami z filmu Hoffmanna. Czytać się tego nie da bo to klejone i się rozpadnie ale nie mogłam nie kupić jak zobaczyłam w antykwariacie. Drugie mam w prezencie otrzymane takie z wydawnictwa SBM. Jak się uda trzecie z konkursu od Ciebie to będzie rewelacja :D jeszcze to z Biedronki też ładne i w ogóle są jeszcze trzy inne z okładkami które mi się podobają. Chyba powinnam mieć bana na samo zastanawianie się nad tymi wydaniami;)
Tylko z MG zupełnie do mnie nie przemawiają
Olga pewnie juz konkurs rozstrzygnięty tutaj? Nie widzę w opisie zwycięzcy
Jutro wszystkie konkursy zostaną rozwiązane 😁
Olga ale film Hoffmanna oglądałaś wcześniej czy tez nie ?
Nieee! Dopiero przedwczoraj! :D
@@WielkiBuk dziewczyno gdzieś Ty się uchowała 😃🙃😃 Znachor ten Hoffmanna był/jest grany co roku po kilka razy. No ale co ja się mądrzę film kocham oglądałam z 10 razy a książkę przeczytałam dopiero teraz
@@kamilakamila8310 No właśnie jak go grali, to ja musiałam być gdzie indziej :D :D :D Nie wiem o co chodzi, ale ja w ogóle tej historii nie znałam - zero!
@@WielkiBuk fajnie że nadrobiłaś i super że Ci się podobała też wersja filmowa Hoffmanna ❤️
Ulubiona postać literatury polskiej? Klasycznie, bardzo naturalnie ale chyba Ignacy Rzecki, pomyślcie sobie jak nie kochać kogoś kto nazwał psa swoimi inicjałami, żeby nigdy mu się nie pomyliło, jest wspaniałym przyjacielem i zawsze wspierał Stacha w jego sic pomysłach. Może i stary kawaler ale za to taki, co zawsze na klatce mówi dzień dobry 😅
Wiesz, że nigdy nie oglądałem (ani nie czytałem) Znachora?
No to piąteczka 😁 warto nadrobić!
Beata chyba nie zdradza (?) Chyba ze jako zdradę traktujemy fakt że Odchodzi do innego
No Pani, mężatka ochodzi do innego - to zdrada uczuć 🤣
@@WielkiBuk zgoda miałam na myśli że chociaż najpierw odchodzi zanim zdradzi fizycznie ;) chyba to podkreśla w liście ? Czy coś zmyślam teraz 🫢?