Hocam merhaba, 100 mg sertralin 30 mg mirtazapin kullanıyorum sorun şu bazı günler kendimi harika hissediyorum ama bazı günler son derece çökkün ve kaygılı. Ben depresyon ve anksiyete için bu ilaç tedavisini görüyorum ama inanılmaz bir mizaç dalgalanması var. Bu bipolar olabilir mi yoksa ilaçlar mı yetersiz kalıyor?
Gerçekten hasta olan kişileri yanlış yönlendirme yapma . O adam ilaç içmeyin diyor. Bazı insanların ilaç kullanması gerekiyor gerçekten ben o adamı dinledim mahfoldum
Hocam 8 yıldır ilaç tedavisi görüyorum. Doktorum psikiyatrist ve farmakolog. Doktorumu değiştirmeyi veya psikoterapi dahi almayı düşünüyorum. Yaşım 28 erkeğim. 8 yıl önce 3-4 ay kadar içime kapandım tadım tuzum kaçtı sanırım depresyona girdim ve evde uzanırken baygınlık hissi geldi. Daha önce hiç baygınlık hissi gelmediği için korktum ve o an bir kalp çarpıntısı ile "Anne ambulans çagır, kalp krizi geçiriyorum" dedim ve psikiyatrik hikayem başladı. İki üç gün o kardiyoloji senin bu nöroloji benim dolaştıktan. Birşey çıkmadı. "Panik atak, psikiyatrye gidin" dediler. Devlet hastanesine gittim. Doktor Paxil ve cedrina verdi. 30 gün sonraya randevu vermişti ama her sabah gözümü açtığım anda huzursuzluk ve çarpıntı başlıyordu. İki hafta içinde 4 kere psikiyatri acile gittim. Bir keresinde xanax verdiler. Çok iyi geldi. Ve iki haftanın sonunda dayanamadım tekrar aynı doktora gittim. Durumumu doktora belirttim bana "Ömür boyu kendi kendine telkin vereceksin" dedi. "Yaygın Anksiyete Bozukluğu ve depresyon" dedi. Hatta "Senin durumun beni aşar, eğitim araştırma hastahanesine" git dedi. Ruh halimi iyice beter etti. Dört beş tane de farklı ilaç verdi. Bir hafta da o ilaçları denedim. Ama huzursuzluğum iyice arttı. Yatamaz hale geldim. İntihar etmeyi bin kere düşünür hale geldim. Aşağı yukarı 25 gün sonra başka hastaheneye gittim ilk doktorun verdiği ilaçları da götürdüm. Yeni doktor eski ilaçları attırdı. Paxil'in yanına rexapin verdi geçici süreliğine de diazem verdi. "Iyileşecekmiyim" diye sorduğumda da "iyileşeceksin" dedi. Zaten o esnada %50 iyileştim. Verdiği diazem, xanax gibi fazla rahatlatmadı, rexapin biraz uyumama yardımcı oldu. Huzursuzluğum doktorun "iyileşeceksin" dediğinde azaldığı kadar azaldı. Halen %70 engelli gibiydim. 2 ay da böyle geçtikten sonra özel muayenehaneye gittim. Bu doktor bana 75lik efexor 2x25lik laroxyl verdi paksili bıraktırdı. 3gün sonra telefonla muayenehaneyi aradım "dayanamıyorum ciddi ciddi intihar edeceğim artık." dedim. Yanına çağırdı, efexoru 150'lik al dedi. İki hafta da ya hastahane yat ya da evde kontol altında ol dedi. (İntihar etmeyeyim diye, sonuçta adam beni 3 gündür tanıyordu) Özel muayeneye gittiğim halde ilaçlarımı yazdırayım diye utanmadan 2. doktoruma gittim. Ona da intihar düşüncelerimi anlattım. "Efexor vermiş, anksiyeten azalmış depresyonun ön plana çıkmış." Dedi. Herneyse ben efexor, laroxyl, rexapin ile birbuçuk/iki sene sonra %99 iyileştim. İlaçlarımın dozları 4te1e düştü. Doktor "Kontrole altı ay sonra gel"dedi. Ben de iyileştim artık diye bu süre zarfında ilaçları midem bulana bulana kendi kendime bıraktım. 6 ay sonrada kontrole gitmedim. Kilo vermeye başladım. 2 ayda 105 kilodan 85 kiloya düştüm. Sonra hiç yemek yememeye başladım. Bir filmin finalinde etkilendim ve panik atak oldum. Sinirli ve tahammülsüz olmaya başladım. Uyku düzenim tamamen bozuldu. Sabahlayıp öğlen yatar oldum. Hastalığım tekrar nüksetmeye başlıyordu. Fakat bunları daha önce yaşamıştım ve kendi kendime "Bak panik oluyorum. Çarpıntı, denge kaybı oluyor ama kalp krizi veya beyin kanaması geçirmiyorum. Ben iyiyim bunları atlattım yine atlatırım." diyordum kendi kendime. Keşke kendime telkin vermek yerine ilaçları bırakmasaydım keşke kontrole gitseydim. Keşke... Depresyona tekrar girdiğim belliydi. LAKİN BU SEFER PANİK OLUPTA KARDIYOLOJİYE GITMETİ DÜŞÜNMÜYOR BAŞKA ŞEYLER HİSSEDİYORDUM.. -Bir gece aynadan kendime bakma isteği geldi, elime koluma bakıp "Bu ben miyim?" demeye başladım. -Bilgisayarlardaki savaş oyunlarında idaresini yaptığımız askerin kolunu ve elindeki silahı görürüz ya o şekilde kendi ellerimizi gördüğümüzü fark ettim. -Dünyaya gözlerimle bakıyormuşum gibi değil de bir bilgisayar ekranına bakıyormuşum gibi dünyaya bakmaya başladım. -İç sesimi(halusunasyon değil)duymak istemiyordum. "O bardağı sıcakken tutma." Diyen düşünce yeteneğimin bile durmasını istiyordum. "En sonunda içimden büyük bir kesinlikle "intihar etme zorunluluğu hissi" geldi. HAYIR dedim... Kalktım altı yedi tane peşpeşe sigara yaktım. O sırada beynimden aşağı bir elektiriklenme oldu sanki atomlarımdan elektronlar boşaldı. O Andan sonra yıllar önceki İlk baştaki huzursuzluğum gibi huzursuzluk geldi. Ama bu sefer iyice cinnet halindeydim. Sabahı zor ettik ve özel doktoruma gittim. O gün kapalıymış ama sağolsun bizim için geldi. Durumumu ve yeni rahatsız edici düşüncelerimi anlattım. Psikozdasın dedi. 2x5mg Rexapin ve 25lik seroqual verdi. "İki haftaya düzeleceksin" dedi. Eve gittim 1)Vucudumun içinde ruhumun sıkıştığı hissi 2)İç sesimden kaçma, düşünce yeteneğimi durdurma hissi 3)İki omzumuzun arasında sıkışmış öne doğru bakan gözlerimizle bir monitöre bakıyormuş hissi. 4)İntihar düşüncesi. 5)Bu benmiyim hissi (ben olmak, anlatılmaz bir ızdırap.) Beni rahatsız eden bu beş düşünceyi bir onu kovuyorum öbürü geliyor öbürünü kovuyorum diğeri geliyor şeklinde beynim 10saniye boş durmadan takıntılı bir şekilde hep bunları düşünüyordum. Ayrıca günde 8 paket sigara içip evin içinde dolaşacak kadar aşırı bir huzursuzluk be ve hiç uyuyamama şeklinde bir 10gün dayandıktan sonra doktara 5gün erken gittim. "Psikozun geçmiş" dedi. Aslında geçen hiçbirşey yoktu belki psikoz yanlış tanıydı ve eski antideprasan ilaçlarımı direk eski yüksek dozlarda geri verdi. Birde yarım remeron verdi. O gün antideprasan ilaçlarımı içtim. Ama son safhaya gelmiştim. Babamın iş yerinde baba yaşamak istemiyorum deyip bıçak aradım. Büyük ihtimalle bu sefer yapacaktım ama 10gün uykusuzluk, dermansızlık ve remeronun etkisiyle hayatımda ilk defa bayıldım ve o esnada son dermanımla intihar etmeyi değil de kendimi derin dondurucunun üzerine atıp uyumayı tercih ettim. Üzerime yorgan getirmişler. 24 saate yakın uyudum. Artık uyuyabiliyordum. Antideprasanları alınca bir 5 gün sonra huzursuzluğum azaldı. Bahsettiğim kötü düşüncelerim her saniye değilde dakikada bir gelmeye başladı. Onları da tavana bakıp daha çabuk unutuyordum. İki ay sonra amcam bize geldiğinde ona karşı deli gibi gözükmeyeyim diye kendime "Kendine gel Mustafa" dedim ve o andan itibaren bu monitöre bakıyormuş hissim %90 azaldı ve "tamam düzeleceğim" dedim. İki senedir %95 düzelmiş bir halim vardı. Takıntılı düşüncelerim üç ayda bir, bir dakikalığına kısacık gelip geçiyordu. Bu yazıdan 15 gün önce doktora randevum vardı gittim. "Seni iyi gördüm efexoru 75'e indiricez" dedi. Birgün 150 birgün 75lik şeklinde 150lik paketin bitene kadar devam et sonra 75mg devam et dedi. Ben bu işlemi 6 gün yaptım. Ciddi bir şekilde "BU BEN MİYİM, BEN OLMAK, MONİTÖRE BAKIYOR GİBİ HİSSETME duygularım ve bu düşünceleri takıntılı ve hayatımı olumsuz etkileyecek bir şekilde 7/24 düşünmeye tekrar başladım. Ayrıca ben günde 12saat uyurdum.17günlük sokak yasağı nedeniyle uyu uyu uykum kalmadı ve günlerim uzadı belkide ilaçlar beni 12 saat götürüyordu. Bu düşünceler depersonalizasyon, derealizasyon mudur? Psikoz mudur? Kendim de kişilik bozukluğu olduğunu da düşünüyorum. Psikoterapi hiç almadım. almalımıyım?
Mustafa Bey öncelikle geçmiş olsun. Detaylı bir şekilde hastalığınızı anlatmışsınız. Zor bir rahatsızlık biliyorum. Ancak şunu ifade etmeliyim ki BPB hekim takibi çok önemlidir. Bazı hastalar beraberinde psikoterapi almalıdır. Düzenli bir hekime gitmenizi ve onunla paylaşmanızı öneririm.
Oncelikle geçmiş olsun benim adım mehmet bu anlattiklarinin hepsi bendede oluyor 2020 de beri aynı anlattigin rahatsızlıkların hepsi bendede oluyor bide işin kötüsü doktora gittgimdede anlatamıyorum kendimi ifadede edemiyorum hiç birseyden zevk alamaz oldum ama benim bu rahatsızliklarim xanas diye bir ilaç var bende daha önceden panik atak vardı ilaç kullandım ne güzel geçmişti sonra pandemide dışarı cikamayinca stres sıkıntı derken yine panik atak nöbetleri başladı eve kapanmanin bokuna hastaneyede gidemedim neise kardeşim kullandığı ilaçlar vardı bir tanesinin adida xanas 1mg sonra selektra kardeşim durumuma uzulup bunları kullan iyi olacaksın dedi ama nasıl atacagimi söylemedi bende sabah akşam xanasi 1 tane 1 tane 1 hafta boyunca attım ilk iyi geliyordu sonra hayen görmeye başladım galipten sesler gecenin geç saatlerinde disarlarda deli deli gezmeye başladım sonra baktım ben ben deilim her şey kötü olmaya başladı sonra kardeşime dedim og ayrı bir evde kalıyordu og yüzden ona hiç sormak aklıma bile gelmedi belki geçer dedim ama daha kötü olmaya başlayınca sordum çünkü intihar düşünceleri gelmeye başladı yedi yirmidört sürekli içsel sıkıntılar bunalım tevezyona bakiyim olmuyor hiç birseyden zevk alamaz oldum kerdesim sen salakmin xanas gece gündüz atilmaz onu kötü olduğun zamanlar yarım yarım atacaksin deyil ce ondan oluyordur bunlar deyil ce og an kardeşimin boğazı sıkmak istedim bana şu şekil at bu şekil at demedi saten araştırdım xanas bağımlılık yapan bir ilacmis kontrol altında atılmazsa ciddi derecede kalıcı hasarlar birakirmis yani anlayacağın hayatım bonbok oldu şimdi atmiyoru ama bir kere kafa gitti evden çıkamaz oldum evdede duramaz oldum hastaneye biralla atıyorum kendimi diyorum hocam bu şekil şu şekil anlatiyorum anlata bildiğim kadar kendimi bana diyor bişey olmaz yazıyor cipreles yazdı zestat sonra risper yazdı abi panik atak geçti diyer sıkıntıları bir türlü geçmiyor aya kaldığım zaman dışarı çıktığım zaman denge kaybı gözlerim sanki bulanık goruyormus gibi oluyor yani senin kendini ne güzel anlayipda anlata bildiğin og düşüncelerin hepsi z d sine kadar aynı şekilde oluyor artk deliriyormuyum diye düşünmeye başladım belkide delirdimde haberim yok doktorlarda anlatıyorum hiç bir şey yapmıyorlar verdikleri ilaçlar hep aynı hep aynı bana onere bilcegin bir ilan varmı yada şuraya git buraya git diyebilcegin hastanede bir polikinik mesala yoksa gidisatim hiç iyi deyil sikinacam kafama en son yoksa böyle nasıl yaşarım insanlardan korkarak kaçarak bi sigara almaya bile gidemiyorum markete çarşıya hiç bir şeyden zevk alamıyorum sürekli sıkıntı stres korku endişe kaygı iletişim kopuklugu kendimi ifade edememe onu bunuda geçtim abi aileme anlatıyorum guluyorlar bana içten ice ben şunu anladım sertliği dergi aynı şekilde çeken anlamış sen anlamışın iyiki gördüm vay anasını bir tek bana oluyormuş demekki böyle bir rahatsızlık var dedim keşke burda olsaydın bir elin neyi var iki elin sesi var demişler birimiz gittikmi bişey yapmıyorlar ama ikimizde aynı doktora aynı sikayetle gitsek hemen bir çare bulurlardi kardeşim aynı kovid gibi nasıl herkesde çıktığı ilanc bulmak için gece gündüz calistigilar herkes umudu kesmisti artk hepimiz olecez bu hastalıktan diye ama og umut verici haber gelince aşı bulununca unuttular o günleri bizimkide kovid 19 hesap keşke herkesde aynı rahatsizlikla ciksada bizimde belki derdimize derman bulunurdu yoksa 1 kişi ölmüş ölmemiş önemli deyil herkes hasta olduğu zaman bulunmaz denilen bile hastalık bulunup hatta aşı si bile cikiyormus bizimkininde niye çıkmasın anlattığım herkes gülüyor içten içe kafayı yemiş bu çocuk diyor buda insanın zoruna gidiyor beni anlayacak bir insan yokmu diyor ama yok çünkü bizden başkası çekmiyor herkes bizi anlaması için bu salgın gibi olacakki ozaman işte bana geri donersen sevinirim kalbi güzel kardesim
Allah şifalık versin anlattınız yazinizi okudum hayatınızda sosyalleşme yok çıkın gezin arkadaşlarınızı bulun gülün eğlenin her şey ilac değildir ilac sizi daha içe kapanık yapar ...
Doğru bilginin adresi sizsiniz gerçekten 😍
Benim Türkiye kullanmadıgım pskiyatri ilacı kalmadi
Antidepresan kullandım, mutluluktan ölecektim; bıraktım aşırı asabiyet yaşadım. Kendimi depresyonda zannederken aslen bipolar olabilir miyim?
Merhaba bılge hanım ben yıllardır panıkbozukluk macordepresyonlamucadele edıyorum kullanmadıgım ılac kalmadı lıdyum denemesını rıcaetcem doktorumdan bıfaydasıolurmu lutfen cevapverın
Hocam merhaba, 100 mg sertralin 30 mg mirtazapin kullanıyorum sorun şu bazı günler kendimi harika hissediyorum ama bazı günler son derece çökkün ve kaygılı. Ben depresyon ve anksiyete için bu ilaç tedavisini görüyorum ama inanılmaz bir mizaç dalgalanması var. Bu bipolar olabilir mi yoksa ilaçlar mı yetersiz kalıyor?
Borderline
@@mervesevinc2377olabilirmi acaba ilginç tespit seninkisi bir borderline olarak kendimi çek ettirdi bana cevabin
Hocam ben metamfetamin kullandım şimdi ciprales içiyorum bıraknak istiyorum ne yapayim
doktor kontrolünde bırakmanız gerekir
Tek çare psikolog İzzet Güllü hocamızın videolarını ve kitaplarını okumanızı tavsiye ederim,,
Tebrik ediyorum seni
Gerçekten hasta olan kişileri yanlış yönlendirme yapma . O adam ilaç içmeyin diyor. Bazı insanların ilaç kullanması gerekiyor gerçekten ben o adamı dinledim mahfoldum
Hocam hangi ilde calişiyorsunuz
Antalyadayız efendim
Piyasacı doktor bunlar
Bilge hocam birtanedir benim hastalığım teşhis koyan hayata tekrar döndüren kıymetli hocam@@hakankaragoz2286
Hocammmmm
Hocam 8 yıldır ilaç tedavisi görüyorum. Doktorum psikiyatrist ve farmakolog. Doktorumu değiştirmeyi veya psikoterapi dahi almayı düşünüyorum. Yaşım 28 erkeğim.
8 yıl önce 3-4 ay kadar içime kapandım tadım tuzum kaçtı sanırım depresyona girdim ve evde uzanırken baygınlık hissi geldi. Daha önce hiç baygınlık hissi gelmediği için korktum ve o an bir kalp çarpıntısı ile "Anne ambulans çagır, kalp krizi geçiriyorum" dedim ve psikiyatrik hikayem başladı.
İki üç gün o kardiyoloji senin bu nöroloji benim dolaştıktan. Birşey çıkmadı. "Panik atak, psikiyatrye gidin" dediler.
Devlet hastanesine gittim. Doktor Paxil ve cedrina verdi. 30 gün sonraya randevu vermişti ama her sabah gözümü açtığım anda huzursuzluk ve çarpıntı başlıyordu.
İki hafta içinde 4 kere psikiyatri acile gittim. Bir keresinde xanax verdiler. Çok iyi geldi. Ve iki haftanın sonunda dayanamadım tekrar aynı doktora gittim.
Durumumu doktora belirttim bana "Ömür boyu kendi kendine telkin vereceksin" dedi. "Yaygın Anksiyete Bozukluğu ve depresyon" dedi. Hatta "Senin durumun beni aşar, eğitim araştırma hastahanesine" git dedi.
Ruh halimi iyice beter etti. Dört beş tane de farklı ilaç verdi. Bir hafta da o ilaçları denedim. Ama huzursuzluğum iyice arttı. Yatamaz hale geldim. İntihar etmeyi bin kere düşünür hale geldim.
Aşağı yukarı 25 gün sonra başka hastaheneye gittim ilk doktorun verdiği ilaçları da götürdüm.
Yeni doktor eski ilaçları attırdı. Paxil'in yanına rexapin verdi geçici süreliğine de diazem verdi.
"Iyileşecekmiyim" diye sorduğumda da "iyileşeceksin" dedi. Zaten o esnada %50 iyileştim.
Verdiği diazem, xanax gibi fazla rahatlatmadı, rexapin biraz uyumama yardımcı oldu.
Huzursuzluğum doktorun "iyileşeceksin" dediğinde azaldığı kadar azaldı. Halen %70 engelli gibiydim.
2 ay da böyle geçtikten sonra özel muayenehaneye gittim. Bu doktor bana 75lik efexor 2x25lik laroxyl verdi paksili bıraktırdı. 3gün sonra telefonla muayenehaneyi aradım "dayanamıyorum ciddi ciddi intihar edeceğim artık." dedim. Yanına çağırdı, efexoru 150'lik al dedi. İki hafta da ya hastahane yat ya da evde kontol altında ol dedi. (İntihar etmeyeyim diye, sonuçta adam beni 3 gündür tanıyordu)
Özel muayeneye gittiğim halde ilaçlarımı yazdırayım diye utanmadan 2. doktoruma gittim. Ona da intihar düşüncelerimi anlattım. "Efexor vermiş, anksiyeten azalmış depresyonun ön plana çıkmış." Dedi.
Herneyse ben efexor, laroxyl, rexapin ile birbuçuk/iki sene sonra %99 iyileştim. İlaçlarımın dozları 4te1e düştü. Doktor "Kontrole altı ay sonra gel"dedi.
Ben de iyileştim artık diye bu süre zarfında ilaçları midem bulana bulana kendi kendime bıraktım. 6 ay sonrada kontrole gitmedim.
Kilo vermeye başladım. 2 ayda 105 kilodan 85 kiloya düştüm. Sonra hiç yemek yememeye başladım. Bir filmin finalinde etkilendim ve panik atak oldum. Sinirli ve tahammülsüz olmaya başladım. Uyku düzenim tamamen bozuldu. Sabahlayıp öğlen yatar oldum. Hastalığım tekrar nüksetmeye başlıyordu.
Fakat bunları daha önce yaşamıştım ve kendi kendime "Bak panik oluyorum. Çarpıntı, denge kaybı oluyor ama kalp krizi veya beyin kanaması geçirmiyorum. Ben iyiyim bunları atlattım yine atlatırım." diyordum kendi kendime.
Keşke kendime telkin vermek yerine ilaçları bırakmasaydım keşke kontrole gitseydim. Keşke...
Depresyona tekrar girdiğim belliydi.
LAKİN BU SEFER PANİK OLUPTA KARDIYOLOJİYE GITMETİ DÜŞÜNMÜYOR BAŞKA ŞEYLER HİSSEDİYORDUM..
-Bir gece aynadan kendime bakma isteği geldi, elime koluma bakıp "Bu ben miyim?" demeye başladım.
-Bilgisayarlardaki savaş oyunlarında idaresini yaptığımız askerin kolunu ve elindeki silahı görürüz ya o şekilde kendi ellerimizi gördüğümüzü fark ettim.
-Dünyaya gözlerimle bakıyormuşum gibi değil de bir bilgisayar ekranına bakıyormuşum gibi dünyaya bakmaya başladım.
-İç sesimi(halusunasyon değil)duymak istemiyordum. "O bardağı sıcakken tutma." Diyen düşünce yeteneğimin bile durmasını istiyordum.
"En sonunda içimden büyük bir kesinlikle "intihar etme zorunluluğu hissi" geldi. HAYIR dedim...
Kalktım altı yedi tane peşpeşe sigara yaktım. O sırada beynimden aşağı bir elektiriklenme oldu sanki atomlarımdan elektronlar boşaldı. O Andan sonra yıllar önceki İlk baştaki huzursuzluğum gibi huzursuzluk geldi. Ama bu sefer iyice cinnet halindeydim.
Sabahı zor ettik ve özel doktoruma gittim. O gün kapalıymış ama sağolsun bizim için geldi.
Durumumu ve yeni rahatsız edici düşüncelerimi anlattım. Psikozdasın dedi. 2x5mg Rexapin ve 25lik seroqual verdi. "İki haftaya düzeleceksin" dedi.
Eve gittim
1)Vucudumun içinde ruhumun sıkıştığı hissi
2)İç sesimden kaçma, düşünce yeteneğimi durdurma hissi
3)İki omzumuzun arasında sıkışmış öne doğru bakan gözlerimizle bir monitöre bakıyormuş hissi.
4)İntihar düşüncesi.
5)Bu benmiyim hissi (ben olmak, anlatılmaz bir ızdırap.)
Beni rahatsız eden bu beş düşünceyi bir onu kovuyorum öbürü geliyor öbürünü kovuyorum diğeri geliyor şeklinde beynim 10saniye boş durmadan takıntılı bir şekilde hep bunları düşünüyordum.
Ayrıca günde 8 paket sigara içip evin içinde dolaşacak kadar aşırı bir huzursuzluk be ve hiç uyuyamama şeklinde bir 10gün dayandıktan sonra doktara 5gün erken gittim.
"Psikozun geçmiş" dedi. Aslında geçen hiçbirşey yoktu belki psikoz yanlış tanıydı ve eski antideprasan ilaçlarımı direk eski yüksek dozlarda geri verdi. Birde yarım remeron verdi.
O gün antideprasan ilaçlarımı içtim. Ama son safhaya gelmiştim. Babamın iş yerinde baba yaşamak istemiyorum deyip bıçak aradım. Büyük ihtimalle bu sefer yapacaktım ama 10gün uykusuzluk, dermansızlık ve remeronun etkisiyle hayatımda ilk defa bayıldım ve o esnada son dermanımla intihar etmeyi değil de kendimi derin dondurucunun üzerine atıp uyumayı tercih ettim. Üzerime yorgan getirmişler. 24 saate yakın uyudum. Artık uyuyabiliyordum.
Antideprasanları alınca bir 5 gün sonra huzursuzluğum azaldı. Bahsettiğim kötü düşüncelerim her saniye değilde dakikada bir gelmeye başladı. Onları da tavana bakıp daha çabuk unutuyordum.
İki ay sonra amcam bize geldiğinde ona karşı deli gibi gözükmeyeyim diye kendime "Kendine gel Mustafa" dedim ve o andan itibaren bu monitöre bakıyormuş hissim %90 azaldı ve "tamam düzeleceğim" dedim. İki senedir %95 düzelmiş bir halim vardı. Takıntılı düşüncelerim üç ayda bir, bir dakikalığına kısacık gelip geçiyordu.
Bu yazıdan 15 gün önce doktora randevum vardı gittim. "Seni iyi gördüm efexoru 75'e indiricez" dedi. Birgün 150 birgün 75lik şeklinde 150lik paketin bitene kadar devam et sonra 75mg devam et dedi.
Ben bu işlemi 6 gün yaptım. Ciddi bir şekilde "BU BEN MİYİM, BEN OLMAK, MONİTÖRE BAKIYOR GİBİ HİSSETME duygularım ve bu düşünceleri takıntılı ve hayatımı olumsuz etkileyecek bir şekilde 7/24 düşünmeye tekrar başladım.
Ayrıca ben günde 12saat uyurdum.17günlük sokak yasağı nedeniyle uyu uyu uykum kalmadı ve günlerim uzadı belkide ilaçlar beni 12 saat götürüyordu.
Bu düşünceler depersonalizasyon, derealizasyon mudur? Psikoz mudur?
Kendim de kişilik bozukluğu olduğunu da düşünüyorum. Psikoterapi hiç almadım. almalımıyım?
Mustafa Bey öncelikle geçmiş olsun. Detaylı bir şekilde hastalığınızı anlatmışsınız. Zor bir rahatsızlık biliyorum. Ancak şunu ifade etmeliyim ki BPB hekim takibi çok önemlidir. Bazı hastalar beraberinde psikoterapi almalıdır. Düzenli bir hekime gitmenizi ve onunla paylaşmanızı öneririm.
Oncelikle geçmiş olsun benim adım mehmet bu anlattiklarinin hepsi bendede oluyor 2020 de beri aynı anlattigin rahatsızlıkların hepsi bendede oluyor bide işin kötüsü doktora gittgimdede anlatamıyorum kendimi ifadede edemiyorum hiç birseyden zevk alamaz oldum ama benim bu rahatsızliklarim xanas diye bir ilaç var bende daha önceden panik atak vardı ilaç kullandım ne güzel geçmişti sonra pandemide dışarı cikamayinca stres sıkıntı derken yine panik atak nöbetleri başladı eve kapanmanin bokuna hastaneyede gidemedim neise kardeşim kullandığı ilaçlar vardı bir tanesinin adida xanas 1mg sonra selektra kardeşim durumuma uzulup bunları kullan iyi olacaksın dedi ama nasıl atacagimi söylemedi bende sabah akşam xanasi 1 tane 1 tane 1 hafta boyunca attım ilk iyi geliyordu sonra hayen görmeye başladım galipten sesler gecenin geç saatlerinde disarlarda deli deli gezmeye başladım sonra baktım ben ben deilim her şey kötü olmaya başladı sonra kardeşime dedim og ayrı bir evde kalıyordu og yüzden ona hiç sormak aklıma bile gelmedi belki geçer dedim ama daha kötü olmaya başlayınca sordum çünkü intihar düşünceleri gelmeye başladı yedi yirmidört sürekli içsel sıkıntılar bunalım tevezyona bakiyim olmuyor hiç birseyden zevk alamaz oldum kerdesim sen salakmin xanas gece gündüz atilmaz onu kötü olduğun zamanlar yarım yarım atacaksin deyil ce ondan oluyordur bunlar deyil ce og an kardeşimin boğazı sıkmak istedim bana şu şekil at bu şekil at demedi saten araştırdım xanas bağımlılık yapan bir ilacmis kontrol altında atılmazsa ciddi derecede kalıcı hasarlar birakirmis yani anlayacağın hayatım bonbok oldu şimdi atmiyoru ama bir kere kafa gitti evden çıkamaz oldum evdede duramaz oldum hastaneye biralla atıyorum kendimi diyorum hocam bu şekil şu şekil anlatiyorum anlata bildiğim kadar kendimi bana diyor bişey olmaz yazıyor cipreles yazdı zestat sonra risper yazdı abi panik atak geçti diyer sıkıntıları bir türlü geçmiyor aya kaldığım zaman dışarı çıktığım zaman denge kaybı gözlerim sanki bulanık goruyormus gibi oluyor yani senin kendini ne güzel anlayipda anlata bildiğin og düşüncelerin hepsi z d sine kadar aynı şekilde oluyor artk deliriyormuyum diye düşünmeye başladım belkide delirdimde haberim yok doktorlarda anlatıyorum hiç bir şey yapmıyorlar verdikleri ilaçlar hep aynı hep aynı bana onere bilcegin bir ilan varmı yada şuraya git buraya git diyebilcegin hastanede bir polikinik mesala yoksa gidisatim hiç iyi deyil sikinacam kafama en son yoksa böyle nasıl yaşarım insanlardan korkarak kaçarak bi sigara almaya bile gidemiyorum markete çarşıya hiç bir şeyden zevk alamıyorum sürekli sıkıntı stres korku endişe kaygı iletişim kopuklugu kendimi ifade edememe onu bunuda geçtim abi aileme anlatıyorum guluyorlar bana içten ice ben şunu anladım sertliği dergi aynı şekilde çeken anlamış sen anlamışın iyiki gördüm vay anasını bir tek bana oluyormuş demekki böyle bir rahatsızlık var dedim keşke burda olsaydın bir elin neyi var iki elin sesi var demişler birimiz gittikmi bişey yapmıyorlar ama ikimizde aynı doktora aynı sikayetle gitsek hemen bir çare bulurlardi kardeşim aynı kovid gibi nasıl herkesde çıktığı ilanc bulmak için gece gündüz calistigilar herkes umudu kesmisti artk hepimiz olecez bu hastalıktan diye ama og umut verici haber gelince aşı bulununca unuttular o günleri bizimkide kovid 19 hesap keşke herkesde aynı rahatsizlikla ciksada bizimde belki derdimize derman bulunurdu yoksa 1 kişi ölmüş ölmemiş önemli deyil herkes hasta olduğu zaman bulunmaz denilen bile hastalık bulunup hatta aşı si bile cikiyormus bizimkininde niye çıkmasın anlattığım herkes gülüyor içten içe kafayı yemiş bu çocuk diyor buda insanın zoruna gidiyor beni anlayacak bir insan yokmu diyor ama yok çünkü bizden başkası çekmiyor herkes bizi anlaması için bu salgın gibi olacakki ozaman işte bana geri donersen sevinirim kalbi güzel kardesim
Allah şifalık versin anlattınız yazinizi okudum hayatınızda sosyalleşme yok çıkın gezin arkadaşlarınızı bulun gülün eğlenin her şey ilac değildir ilac sizi daha içe kapanık yapar ...
Para almadan iş yapmaz bunlar
Ankaradaysan buluşalım