Κυριακή του Παραλύτου 2007, Θεία Λειτουργία, Παιδική Χορωδία Αγίας Τριάδος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Κυριακή του Παραλύτου 29 Απριλίου 2007
Θεία Λειτουργία
Παιδική Χορωδία Αγίας Τριάδος
Λειτουργεί ο π. Βασίλειος Μανιώτης.
Σολίστ:
η Σοφία Χατζηστεργίου (Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, «Σέ ὑμνοῦμεν» και "Ἐξομολογεῖσθε"),
η Βίκυ Μορένο ("Ἐξομολογεῖσθε")
και φυσικά, ο μαέστρος μας (Στίχοι ἀντιφώνων, Κοντάκιο «Εἰ καὶ ἐν τάφῳ κατῆλθες ἀθάνατε…», «Ὀ Ἀγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένῃ… Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί…», «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε…».
Διευθύνει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.*
Δεκαεπτά χρόνια μετά κι όμως έχει ζωή! Και δίνει ζωή! Ευλογημένη!
Κάθε καλοκαίρι, για διαφορετικό λόγο κάθε χρόνο, κάνω μια βαθιά αναδίφηση στο αρχείο μου και ανακαλύπτω τους θησαυρούς που το καθιστούν θησαυροφυλάκιο χωρίς να το ξέρω! Έτσι και φέτος, μιας που είπα να θυμηθώ καλύτερα τα έργα του αγαπημένου δασκάλου, που πριν δυο χρόνια μας άφησε (ορφανούς από τον πλούτο της παρουσίας του) βρέθηκα να απολαμβάνω την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία της Κυριακής του Παραλύτου του 2007.
Μια Λειτουργία, θα’ λεγε κανείς, όπως όλες οι άλλες. Ναι, σωστά! Όμως αυτή έχει κάτι το ξεχωριστό. Κάθε Λειτουργία του έχει (δε θέλω να συμφιλιωθώ με το «είχε) κάτι ξεχωριστό. Πολλά ξεχωριστά, που τώρα - που δεν έχουμε πια κοντά μας ούτε τη σπουδαία Χορωδία ούτε τον υπέροχο μαέστρο - παίρνει άλλες διαστάσεις.
• Πρώτα απ’ όλα είναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ! Το κορυφαίο γεγονός της πίστης μας.
• Στη συνέχεια, οι αγγελικές φωνές, σμιλευμένες απ’ τη δουλειά - την προσωπική στον καθένα χορωδό δουλειά του Βασίλη Παπακωνσταντίνου - που δημιουργεί το διαφορετικό, το ανεπανάληπτο, το απλησίαστο, το ασύλληπτο για όλους εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. (Μ’ αρέσει ο «ιστορικός» ενεστώτας γιατί «διαλύει το μεσότοιχον του φραγμού» που μας χωρίζει από το χρυσό παρελθόν που το είχαμε στα χέρια μας και τώρα πια μόνο απομακρυνόμαστε απ’ αυτό…)
• Η ιδιαιτερότητα που δίνει σε κάθε Λειτουργία ο θαυμάσιος δάσκαλος, μέσα από ξεχωριστές ερμηνείες των παιδιών σολιστικά ή ομαδικά, έτσι ώστε να νομίζουμε πάντα πως είναι η πρώτη φορά.
• Η επιλογή των σπουδαίων κομματιών, που ψάλλονται λόγω της αναστάσιμης περιόδου και που μας δίνει τη χαρά να απολαύσουμε για ακόμη μια φορά την υπέροχη φωνή και δική του ερμηνεία, που πάντα θα μένει για μας μάθημα…
• Το πιο ισχυρό και γλυκό θείο «ράπισμα» στο λήθαργο που μας έχει περιβάλλει και καθημερινά θέλει να επιμένει να μας κοιμίζει μην τυχόν και ξυπνήσουμε: Το «Χριστός ἀνέστη» που η Χορωδία ψάλλει ουράνια (ό,τι άλλο κι αν προσπαθήσει να προσθέσει κανείς, είναι λίγο…)
• Το «Σέ ὑμνοῦμεν», σύνθεση του - επίσης αείμνηστου - Κωνσταντίνου Πρίγγου απ’ τα «Πατριαρχικά Λειτουργικά» του, που αποτελεί φυσικό προοίμιο του «Ἂξιον ἐστίν» που ο Ρούλης εναρμόνισε, είναι κορυφαίο κι ο Βασίλης το εκτίναξε ακόμη ψηλότερα, καταγράφοντας το στα αυτιά και στην καρδιά μας με την εξαιρετική διδασκαλία του στη Σοφία έτσι ώστε να καταστεί ανεπανάληπτη η ερμηνεία της. Υποθέτω πως θα τη ζήλευε ακόμη κι ο ίδιος ο συνθέτης!
• Άλλη έκπληξη, ο θαυμάσιος ύμνος που ακολουθεί, «Ὀ Ἀγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένῃ… Συμφώνως Παρθένε, σέ μακαρίζομεν πιστοί…» από τα πιο σπουδαία μαθήματα που θα μπορούσε ο δάσκαλος να μας αφήσει, μαζί με το ανεπανάληπτο κοινωνικό του το «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε…».
Αυτό ήταν το ξεχωριστό μεγαλείο του! Ήξερε να ταιριάξει σαν ψάλτης αυτά που χρειαζόταν να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει σαν διευθυντής μιας σπουδαίας σε ευρωπαϊκή εμβέλεια Χορωδίας.
Χαμογελάει από κει πάνω, συγκαταβατικός, αμίλητος, ταπεινός…
Κι εμείς, ευλογημένοι που τον ακούσαμε, διδαχτήκαμε (πολλές φορές και ατυχώς, γιατί δεν τα καταφέρνουμε και πάντα καλά οι μαθητές μπροστά στον σπουδαίο δάσκαλο), τον ζήσαμε, απολαύσαμε την ταπεινά διακριτική δουλειά και την υπέροχη Χορωδία…
Πού να φανταστώ ότι τόσα χρόνια μετά το άκουσμα αυτό θα με κάνει να δακρύζω από συγκίνηση, έχοντας αποχαιρετήσει οριστικά τον μαέστρο, τον οποίο στο μεταξύ γνώρισα, είχε τα παιδιά μου στη Χορωδία, τον συμβουλεύτηκα σε πολλά μουσικά θέματα, γίναμε φίλοι και με τιμή τον αποκαλώ «δάσκαλό μου» και τελικά βλέπω πως η μνήμη του μένει ανεξίτηλη μέσα μου…
*Συνηθίζεται στους σπουδαίους ανθρώπους που έφυγαν να μπαίνουν εδώ (στη θέση του αστερίσκου) οι χρονολογίες εισόδου και εξόδου τους από την παρούσα ζωή. Δυσκολεύομαι να δεχτώ πως έφυγε, αφού καθημερινά με συντροφεύει...

[@Achilleas2019]

Υπέροχη!!! Από τις πρώτες νότες.. Λείπει ο Δάσκαλος!! Η ιδέα ότι έφυγε σφίγγει την καρδιά.
Καλημέρα κ. Τερεζάκη

[@StelioScordilis]

Επί τέλους!❤

[@truthlovergreece]

Αχ ... μια μερα να μουν εκει ξανα μαζι σας και μαζι του...
Μια μοναχα ημέρα....
τοτε ήταν όλα δεδομενα....
τωρα προσωπα απουσιαζουν.... ο χωρος δεν ειναι τοσο αμεσα δικος μας.....
μια μερα μονο σε μια γωνια να μας κοιταζω❤❤❤❤❤❤❤