149 Yıllık Tren Hattında Son Günler "Haydarpaşa Pendik"
HTML-код
- Опубликовано: 12 сен 2024
- "HAYDARPAŞA PENDİK" Fotoğraf Çalışmasının Öyküsü
'Haydarİst Fotoğraf Grubu'
Şimdi yakın bir gelecekte kökten büyük bir değişiklik yaşanacak.. Sesler susacak ve hatıralar sonsuza kadar gömülecek... Modernleşme adına yapılacak bu değişikliğin neler getireceğini bilmesek de, neleri kaybettiğimizi şimdi çok daha iyi fark ediyoruz..
Bu fotoğraf çalışması değişimden önce yapılan son çalışmadır...
140 yıl sonra Haydarpaşa - Pendik arasına kadar küçülen T.C.D.D. banliyö hattı, bu anı yaşamak isteyen içleri buruk ve gözü yaşlı yolcular ile son seferini 19 Haziran 2013 tarihinde yapmış ve koca bir devir ne yazık ki kapanmıştır.
Kentine ve kendisine, istasyonlarında koşuşturan yolcuların seslerine ve hatıralarına veda edecek olan bu mekanların, sonsuza uğurlanmadan önce onların ruhlarındaki son renk kırıntılarını ve ışık yansımalarını kadrajımıza aktarmaktı. Tren katarlarının demir raylarla oluşturdukları ahenkli ve ritmik tıkırtı temposu, kondüktörün yüksek sesten düdük solosu, telaşlı yolcuların heyecan içindeki koşuşturan korosu, denizi köpürten gemi motorları, havaya savrulan martı çığlıkları, gardan uzaklaşırken azalan vagonların seslerinin sessiz sakinliğe kavuşması ve bir ayrılık burukluğu içinde yalnızlığına bakakalan sevgilinin kalp çarpıntısı, tren atölyelerinden gelen çekiç sesleri bir yaşam senfonisini tekrarlıyordu, durmadan.
Banklarda uyuyan 3. mevki yolcularını, garı mesken edinen evsizleri, tüm dünyanın gar olduğunu sanan istasyon kedilerini, beklerken gazete okuyanları, halı ve heybenin sahibini, ellerinde kocaman bavullarıyla şaşkın şaşkın bakan gurbetçiyi, elleri kelepçeli mahkum ve yanındaki onbaşı ve erleri, Galip Usta, Süleyman Bey, Hatice Teyze, Çaycı Hasan ve Hamal Mustafa gibi daha birçok memleketimden insan manzarasını konu alan romanlardaki sararmış sayfaları yakalamak mümkün olmayacak artık.
Bir süre sonra bu mekanların bürüneceği hüznü ve sessizliği, yıllar önce şu istasyonda sevgilinin ilk elini tutuşunu ve veda öpücüğünün ardından gözü yaşlı uğurlamanın el sallayışını, acı terk edilişleri, sevinçli kavuşmaları, son yolculukları, ve daha birçok duygusal hezeyan da yaşanmayacak.
Sanki hep orada kalıp, bize hep hizmet edeceklermiş gibi her gün girip çıktığımız istasyonlara, günlük keder ve telaştan bir kez olsun bir durup, o eski ahşap kapısına dayanıp, sevgi dolu bir içtenliği esirgediğimiz bir bakıştan bile mahrum ettiğimiz bu istasyonlarla vefasızlığımızı yüzleştik. Her ne kadar üzeri defalarca badanalanıp cilalansa da, bir zamanlar aşk ateşi ile tutuşan yüreğimizden yansıyan, tahta banklara ve sarı badanalı duvarlara çakı ucu ile kazınan kalp içindeki o harflerdeki küllenen sevginin sıcaklığını unutuşumuza üzüleceğiz. Bir asırdan çok, hala ayakta kalan bu tarihi ve kişilikli yapılara, ülkemizin nedense değişmez bir gerçeği gereği kapalı kapılar ardında biçilen gelecek kefeni ile onu değersizleştirmemize neden olanlardan utanacağız.
Bir süre sonra geriye kalanlar, boşluk, sessizlik ve uzaklık olacak.
Ama ne yazık ki, her şey de olduğu gibi biz ona hiçbir zaman yeterince yakın değilken, o şimdi bizden daha da uzaklaşmakta. Bundan sonra ne olur, henüz bilmiyoruz. Belki yeni misafirleri olacaktır, ama o misafirlerin içinde biz de olacak mıyız, onu da bilmiyoruz.
Tek bildiğimiz, bu sessizlikten sonra ne onların ne de bizim eskisi gibi olmayacağımız. Yeni diye dayatılan her şey güzel gözüksün diye süslenip püslenip karşımıza oturtulacak. Peki, sormayacak mıyız hiç?
"Yeni olan her şey iyi midir?" diye.
HAYDARİST FOTOĞRAF GRUBU
Altunay GECİROĞLU, Fazilet KARA, Hasan ÇALIKUŞU, Mete ZARALIOĞLU, Seval DANIŞMAN, Tomris SARHAN, Ünal GECİROĞLU
sirkeci halkalı videosu da enfes olurdu
Harika bir çalışma olmuş. Nasıl güzel istasyonlarımız vardı.
2024,ü yarıladık hala açılmadı Haydarpaşa istasyonu hala kazılar devam ediyor ve Haydarpaşa istasyonu restore edilemedi yazık 2011,den beridir nasıl yapılamaz bu bina?