Op ziekenbezoek bij Danny Fabry Junior na ernstige beroerte

Op ziekenbezoek bij Danny Fabry Junior na ernstige beroerte
Het scheelde geen haar of Danny Fabry Junior (48) was er niet meer. De zoon van zanger Danny Fabry (75) kreeg een zware beroerte en het was zijn moeder Julia die hem half verlamd aantrof in zijn bed. ‘Dag Allemaal’ zoekt hem op in het revalidatiecentrum. In volzinnen spreken lukt nog niet, maar er is toch al enige dialoog mogelijk. “Volgens de dokters is hij bij de pinken, maar slaagt hij er nog niet in om zijn gedachten in zinnen te gieten. Dat frustreert hem.”
Een ernstige beroerte krijgen op amper 48 jaar, je wenst het niemand toe. Danny Esseldeurs, beter bekend als Danny Junior, heeft de dood in de ogen gekeken. Zeven weken geleden kreeg hij thuis een hersenbloeding. Het was zijn mama Julia die hem daar aantrof. Hij lag in een vreemde houding in zijn bed. “Ik ga elke woensdagnamiddag poetsen bij Danny”, vertelt ze met trillende stem. “Meestal is hij tv aan het kijken wanneer ik toekom, of is hij bezig met de administratie van zijn café. Maar die dag was het stil in huis. Ik dacht: allez, hij ligt toch niet meer in bed, zeker? Toen ik boven ging kijken, trof ik een ware ravage aan. Er lag een valies op de grond en hij had allerlei spullen tegen zijn deur gesmeten. Ik ging de kamer binnen en zag Danny in zijn bed, dat helemaal schuin stond. Hij was onverstaanbaar aan het mompelen, ik merkte de paniek in zijn ogen toen hij met zijn linkerhand naar de rechterzijde van zijn lichaam wees. Toen pas zag ik dat zijn gezicht helemaal scheefgetrokken was. Meteen drong het besef door: hij heeft een beroerte gehad. Ik sloeg in paniek en kon zelfs niet op het nummer van de hulpdiensten komen. Zo snel ik kon, ben ik naar de frituur naast de deur gelopen, daar hebben ze de ambulance gebeld.”
Danny werd in allerijl overgebracht naar Gasthuisberg in Leuven. Het verdict was ernstig: een zware hersenbloeding. En de boodschap dat Julia zijn leven had gered. Mocht Danny daar nog enkele uren hebben gelegen, hij had het niet overleefd. “Hij moet beseft hebben wat er gebeurde”, zegt Julia. “Daarom dat hij al die spullen in het rond had gegooid, in een verwoede poging om zijn huisgenoot te alarmeren, maar die was al gaan werken. Ik ben natuurlijk blij dat ik hem op tijd heb gevonden, maar anderzijds ben ik kwaad op mezelf dat ik niet feller achter zijn veren had gezeten om naar de dokter te gaan. Danny klaagde al dagen over ondraaglijke hoofdpijn en ik vond dat zijn aangezicht er opvallend rood uitzag. Dat was dus de voorbode van die hersenbloeding. Door een extreem hoge bloeddruk is er een ader in zijn hoofd gesprongen. Danny nam al medicatie voor zijn bloeddruk, hoor. Maar die pillen waren te licht, blijkt nu.”
“De eerste dagen na zijn beroerte waren de ergste”, gaat Julia verder. “Danny kon niets zeggen en zijn hele rechterzijde was verlamd. Niemand wist of het nog goed zou komen met hem. Zou hij verlamd blijven? Waren zijn hersenen zwaar aangetast? Mijn moederhart brak, ik heb dagenlang geen oog dichtgedaan. Ik ken mijn zoon en zag de wanhoop in zijn ogen. Die onmacht was vreselijk. Anderzijds deed zijn blik me geloven dat hij besefte wat er gebeurd was en dat hij geen kasplantje was geworden.”
Na een week ging het iets beter met haar zoon. “Danny voelde weer iets tintelen in zijn rechterzijde. Dat was een goed teken, maar ik zag wel dat hij mentaal aan het afglijden was”, vertelt Julia. “Hij kon op dat moment nog geen woord zeggen en Danny is zo’n babbelaar, voor hem was dat de hel.”
De onzekerheid of hij ooit opnieuw de oude zou worden, knaagde natuurlijk aan Danny Junior. “Ik heb toen aan de dokters gezegd: ‘Geef hem alsjeblief iets, want hij is depressief aan het worden en ik weet dat het dan heel snel de verkeerde kant kan opgaan.’ Die medicatie heeft geholpen, zijn doffe blik maakte plaats voor een strijdlustige uitstraling. Niet veel later begon hij een beetje te mompelen, en keerde het gevoel in zijn gezicht en zijn rechterbeen terug. Toen kregen we van de dokters te horen dat de kans op herstel toch reëel is.”
Danny moest zes weken in Gasthuisberg blijven en is nu overgebracht naar het revalidatiecentrum in Pellenberg. We gaan hem daar samen met zijn moeder opzoeken. Op weg naar zijn kamer zegt Julia dat hij er enorm op vooruit is gegaan. In volzinnen spreken lukt weliswaar nog niet, maar er is toch al enige dialoog mogelijk.
Danny lacht wanneer we zijn kamer binnenstappen en begroet ons met zijn linkerhand. “Zijn rechterarm is nog altijd verlamd”, legt Julia uit. Danny knikt en zegt ‘ja’ terwijl hij met zijn linkerhand naar zijn rechterarm wijst. We schrikken even wanneer die rechterhand plots begint te trillen, maar volgens Julia is dat een goed teken. “Zijn arm is zich stilaan aan het herstellen dankzij elektroshocktherapie.
(Het maximale aantal van 5000 tekens (tekst) bereikt.)
Bron: Dag Allemaal - Foto: © Kristof Ghyselinck