nasıl da unuttuk aslında ne kadar kırılgan olduğumuzu
HTML-код
- Опубликовано: 9 мар 2023
- Nazımcan Hartlap, Kahiloğulları ailesi, Uğur Tazesavaş’ın abisi, babası ve depremde kaybettiğimiz tüm güzel insanların anısına…
Haftanın Sözü: “Rüşvetçi politikacıları, düzenbazları, hırsızları ve hainleri seçen halk kurban değildir, suç ortağıdır.” -George Orwell
Haftanın Sorusu: Neye öfkelisiniz? Öfkenizi nasıl ifade edersiniz?
Haftanın Kitap Tavsiyesi: Osho - Farkındalık
İyi geceler... 
Видеоклипы
Nazımcan Hartlap, Kahiloğuları ailesi, Uğur Tazesavaş’ın abisi, babası ve depremde kaybettiğimiz tüm güzel insanların anısına…
Haftanın Sözü: “Rüşvetçi politikacıları, düzenbazları, hırsızları ve hainleri seçen halk kurban değildir, suç ortağıdır.”
George Orwell
Haftanın Sorusu: Neye öfkelisiniz? Öfkenizi nasıl ifade edersiniz?
Haftanın Kitap Tavsiyesi: Osho - Farkındalık
İyi geceler...
Onca olandan sonra yanlış olanı söylediğimizde şimdi sırası mı?,siyaset yapma,çok sinirlisin topla kendini diyenlere çok öfkeleniyorum ve onların sessizlikleri beni daha da çok öfkelendiriyor...
"Yarım kalmış insanlar, yarınlara inanmazlar.."
Bu kanalı ilk keşfettiğimde sanırsam 12-13 yaşlandarındaydım, ablam bir çeviri açmıştı buradan. Şarkı da çok hoşuma gitmişti tabi, sonradan kendimde açıp dinlemiştim birkaç defa. Biraz da alışınca çok farklı hissetirmişti buradaki insanların sıcaklığı, herbirimize bir yuva gibiydi. Her cuma okuldan gelir Can abinin bizimle o güzel repertuvarından birer parça paylaşmasını bekler, yorumlarda tartışır, derin şeyler hakkında konuşurduk. Derdi olan derdini anlatırdı, kimileri dinlerdi. Şimdi ise o zamanlardan geriye sadece şarkılar, anılar kalmış. Yakında 18'ime gireceğim, büyüdüğüm şehri terk edeceğim, yeni bir hayata atılacağım. Zaman çok, çok hızlı geçiyor. Sanki tek bir göz kırpışımda geçip gitmiş gibi o koca 6 yıl, dönüp bakınca da her şey dün gibi. Hayatlarımıza bir renk, bir şarkı katan Can abimize çok minnettarım. Ablam ise hala buralara gelir mi, bilemiyorum. O da artık bizden kilometrelerce ötede yaşıyor, özlüyorum, eksikliğini hep hissediyorum ama söyleyebilen insanlardan değilim ne yazık ki. Zaman her şeyi değiştiriyor işte, hep yaptığı gibi. Söyleyemesem bile onu çok sevdiğimi biliyordur umarım. Canım ablama buradan selamlar, kim bilir belki denk gelir bir gün buralara, ikinci annem gibidir kendisi. Bol bol sevgiler, mutluluklar diliyorum ona ve okuyan herkese.
Kendime öfkeliyim. İstediklerim için hiç çabalamayaşıma öfkeliyim. Öfkemide kendime susarak yansıtırım. Ne ben duyumsarım öfkemi ne de bir başkası ve böylece hayat olduğu gibi devam eder.
Eskiden kendime öfkelidim , yapamadıklarımdan ötürü hayata öfkeliydim , çevremdekilere öfkeliydim ama şunu fark ettim ki öfkenin hiçbir getirisi yokmuş ve hayatta ilerlemene engelmis.öfke bize bir yükmüş..ve öfkemi belli etme şeklim sessizlikti kendimce çünkü nasılsa anlaşılamayacaktim..senin anlattığın karşının anladığıymis aslında..
Hatay Defne'den selamlar. Aşılacak bu kara bulutlar, şimdi olmasa bile bir gün işte...
Nerden başlasam bilemiyorum. Hoş, anlatamayacak kadar öfke dolu olmama da şaşırıyorum.. Beni bu hale getiren, herkesten bir alacağım var.. Bu ben değilim. En çok kime öfkeli olduğumu düşündüğümde ise, bize kendimizi bu kadar değersiz hissetiren ve çaresizliği dibine kadar yaşatan sisteme öfkeliyim ve bu öfkem hiç dinmeyecek.
Annemi çok özledim. Ona seni seviyorum demediğim her anın nasıl üzüntüsünü yaşıyorum. Annesiz anne olmak çok zor yalnızlık ne demekmiş şimdi anlıyorum. Kokuna hasret kaldım kadınım
O kadar çok ki öfke sebebim nerden başlasam bilemiyorum ama en çok hayatımızı çalanlara öfkeliyim😪⌛
Pazarcıktayım. Unutuluşumuza öfkeliyim! Öfkemi ifade edecek kelimelerim yok, gözyaşlarımsa bir işe yaramıyor..
Merhaba sevgili hilal, hesap soracağız. unutmayacağız
Bence insanın kızdığı kişi hep kendisidir. Çünkü insan en çok kendisine karşı acımasızdır.
Çok uzun zaman önce her haftanın sorusuna cevap olarak bildiği şeyleri Tanrı'ya anlatır gibi, hislerime ve düşüncelerime dair en saf gerçek neyse onu dökerdim. Hislerimin ancak sorulduğu zaman bir parça da olsa değerli olabileceği yerler dışında kafasını uzatıp da hayatıma girmesine izin vermezdim. İnsan acıyı sevmez genellemesi yapsam pek de yanlış olmaz sanırım ve bu bir acıdan kaçıştı. Uzun seneler sonra fark ettim ki kaçtığım acının adı yalnızlıkmış. Yalnız bırakılmamak, yalnızlığa mahkum olmamak için kendi başıma bir köşede yaşamışım. Böyle dedim diye hayatımda kimse yoktu sanmayın aksine değer aldığım, sevgi, ilgi aldığım ve verdiğim insanlar oldu. Özellikle aldığım diyorum çünkü insan değersizlikten, sevgisizlikten, ilgisizlikten sanırsam yalnızlık yüzünden korkuyor ya da yalnızlık korkusu ancak değer, sevgi ve ilgi görüldüğünde diniyor. Fakat eğer siz de böyle biriyseniz mutlaka anlayacaksınızdır, bu denklem kendi içinde bir açmaz aslında. Değer, sevgi, ilgi "almak" dedim özellikle; problem çözme becerisi kuvvetli biriyseniz bunlara sahip olmak çok da zor değil ama ne kadarı yalnızlıktan sizi koruyacak kadar gerçek ki? İnsanlar sizi mi seviyor yoksa sevgi beklentisi ile oluşturduğunuz o şeyi mi; size mi değer veriyor yoksa değer beklentisi ile oluşturduğunuz o şeyi mi? Ki bilirsiniz belki, işler her zaman beklediğiniz gibi de gitmez... Kötü biri olmasanız da bu içten pazarlık size fazlasıyla illegal de gelir. Sonuçta bütün çabalarınıza rağmen hem yalnız hem suçlusunuzdur. Hakkınız olmayan hiçbir şeyin peşine düşmediniz belki, kaldı ki sevilmeyi, değerli olmayı kim ne için hak etmez ki? Ama sonuç olarak sebebini unuttuğunuz ve hatta belki hiç anlayamadığınız bir suçluluk hissi ile kaldınız. Kendiniz olup da yalnız kalmanın riskine hiç giremediğiniz için aslında hak etmediğiniz bir yalnızlığın içinde kendinizden kaçarak yaşadınız. Çünkü hislerinizin en kuvvetlisi suçluluktu, büyük bir kısmı hak ettiğinize inandırıldığınız için var olan suçluluk hissiyle yüzleşmek istemediniz. Çünkü eğer gerçekten suçluysanız "hak ettiğiniz" yalnızlıkla insanları rahatsız etmeden yaşamaya çalışacak kadar onurluydunuz. Bu eşiği hiç geçemediğiniz için kendinize de hiç ulaşamadınız ve kehanet kendini gerçekleştirdi; kendini bilmediği için her türlü sorumsuzluğa açık bir insan haline geldiniz. Bana sorarsanız insanoğlunun tek suçu sorumsuzluğu, geri kalan hiçbir şey için o kadar da suçlu değiliz. Tanrı'nın nizamına öfkelenmeyi bırakalı epey oldu. Ben nizamın göbeğinde olup da sırf var olmanın bile bir değer olduğunu fark etmeyen bu değeri yaşatamayan insana öfkeliyim. Bir yanda kurban öteki yanda suç ortağı olan insana öfkeliyim. Yalnızlığı var edecek her türlü ihmale öfkeliyim. Biz olmayı öğrenemeyen bu nedenle "ben" olurken biz olmayı güçleştiren başı boşlara öfkeliyim. Yalnızlığımı dindiren aidiyete sonunda sahip olmuşken sorumsuzlukları yüzünden eskisinden de derin yalnızlıklara sebep olanlara öfkeliyim.
sevdiğim ve tanımadığım binlerce insan başkalarının sorumsuzlukları yüzünden ölmüşken depremden sağ kurtulmuş olmama öfkeliyim. böylesi büyük bir acıyla yaşamak zorunda olmama öfkeliyim. bir süre sonra böyle yaşamaya alışacak olmama bile öfkeliyim..........umarım bir gün iyileşiriz!!
Nasıl da unuttuk
Ne kadar kırılgan olduğumuzu
Önce düşündüğümüzü, sonra konuştuğumuzu
Sadece nefes almak için değil
Dinlemek için de sustuğumuzu
İyiliği ne balık ne de halik bilsin diye yaptığımızı
Ne için kime taptığımızı ...
Öfkeli yım hayat boyu bencil insanlarla birlikte olduğumdan ve öfkeliyim bunları fark edip hayatımdaki güneşin tersten doğmasına sebebiyet verdiğim için ve öfkeliyim hayallerime bir nebzede olsa yaklaşamamaktan Öfkeliyim hayatım boktan olduğundan daha nice sebeplerden dolayı öfkeliyim Tek sevindiğim şey sizin gibi bir adamin sayfasına abone olup bütün abonelerinin de benim gibi olması 😃🕊️
Ben var ya en çok kendime öfkeliyim. Yeterince güçlü olamadığım için.. Dünyanım değişmesini istiyorsam bunu birilerinden beklemek yerine ilk adım atması gereken kişi benim. Ama hiç çabalamadan birilerinin gelip işleri yoluna koymasını bekliyor ve halimden şikayet ediyorum.. Oysa degişim benimle başlar.
Kendime öfkeliyim en çok. Kendimi bu hale getirdiğim için. Her şeyi mahvettiğim için. Yaşanacak güzel günler varken elimde olmadan sırf değer verdiğimden kırıp döktüğüm için. Düşünüyorum da bundan sonrası nasıl olur nasıl yaşarım bu yükle. Belki gülerim, içten olmayan gülüşlerle. Ama hep kalır o yara. Birinin nefret sebebi olmak, uğruna herkesi karşına alabileceğin insanın nefret sebebi olmak. Kafam almıyor artık. Düşünemiyorum. Uyumak istiyorum sadece. Hiçbir şey yapmadan. Belki o zaman diner diyorum içimdeki bu sızı. Ne için yaşadığımı unutuyorum bazen. Kafamı kaldırıyorum aya bakıyorum. Hatırlıyorum varlığımın nedenini. Toparlanmam gerekiyor farkındayım ama sadece bu. Biliyorum geçecek bu zor günler. Günümün çoğu dersle geçiyor gerisi de düşünmekten kaçtığım uykuyla. Bir gün bitecek. Belki ben belki de içinde bulunduğum bu hiç duygusu. Bu belirsizlik nereye götürür beni bilmiyorum. Ama toparlanıcam. Kendimi sevmeyi başaran daha cesur daha inançlı, daha dürüst biri olucam. En çok da kendime karşı. Yazmaya devam edicem beni anlayan defterime. Başardım dicem bir gün...
Kas katı olmuş bir kalbe dokunamadığım için öfkeliyim ve o kalbin de hiç bir zaman değişmeyeceğinin de bilincindeyim artık. İnan artık yazasım anlatasım bile yok kendi bile farkında değil nasıl bir hayat nasıl bir karakterde olduğunun ama zaman bunu sağlam gösterecek ona eminim..
Kendime duyduğum his öfkeydi bir süre öncesine kadar, şimdilerde bunun işe yaramadığını anlatıyorum kendime. Dinleyemiyorum çoğu kez kendimi ama daha yüksek sesle söylüyorum kendime. "kendini aşağılamak sadece hatanda yuvarlanmaktır. Bir şeyleri kaybettin; güzel zamanları, birikecek güzel anıları, tatlı yaz akşamlarını ve belki de sonsuza kadar.. hayatını. Şüphesiz hiçbir zaman bırakmayacak anılar peşini. Onları düşündükçe daha güçlü kalk. Yatakta binbir parçaya bölünüp sabahında kalkacaksın o yataktan. Çabalayacaksın. Gerek bir statü uğruna dünyevi derslere gerek hatalarının analizine, düzeltilmesine. Bu Son günlerdeki gibi, dürüst ol, sonsuz deftere yazarken bile en ufak yanlışı düzelt. Daha çok konuş. Daha çok içselleştir bunu. Nefret ediyorum senden bazen öldüresiye hem de. Seni öldürürsem ben de öleceğim. Bu denli öfkeli olsam da seninle aynı bedeni paylaştım yıllar boyu. Seninle yaşadım ve bilirsin ben senin bir zamanlar 3. Bilinç dediğin özünüm. Sana güveniyorum. İnanmak istiyordum. Şimdi inanıyorum işte. Önünde çok acı bir bahar ve yaz var. Her an her bronşçuğunu yakacak kadar yoğun bir hava olacak. Nolur pes etme nolur umutsuzluğa bırakma kendini. Ben sana inanıyorum. Kendin için değiş, onun için yaşa. Ben hep içindeki ay ışığı olacağım."
Evet, öfkeyi ve pişmanlıkları belki tam olarak bırakamam ama kalkarım yıkıldığım yerden, kendimi kendim için düzeltmeliyim en başta. İçten olmanın yanında dürüst ve sade olacağım. Kendim olacağım. Nefret duymaksızın öfkeli olmaksızın. Kendimi gerçekten içten seviyorum. Güveniyorum. Zor geceleri sonsuz deftere yazacağım. Bugün aldığım pembe kalemle. Akacak zaman. Ekim gelince doğudan.. Kendimi akan göğün altında, huzurla ve içtenlikle beklerken, duygularımla bütünleşmiş dürüst varlığımla beklerken bulacağım.
Artık ofkelenemeyecek kadar karışık, belirsiz bir hâl var ki ruhumda duyguları dahi ayırt edemiyorum birbirinden.. O yüzden öfke duymak bile bazen bi'nimet olabilir,. - Ne hissettiğinin bir göstergesi olarak-.
Kırılgan olduğumuzu unutturan her şeye… 🥀
Tutulmayan sözlere sahte insanlara öfkeliyim.Yarım kalmışlıklara umarsızlığa öfkeliyim.Kendime öfkeliyim değişmeye çalıştığım için öfkeliyim değişmek istediğim ama değişemediğim içim öfkeliyim…Kötü tarafı bu öfkemi öfkeli olmadığım insanlardan çıkarmaya çalışıyorum bir şekilde.Öfkeli olduklarıma bağırıp çağıramıyorum yüzlerine bir tokat atamıyorum içim içimi yiyor .Sonra öfkemi çıkardığım insanlar aklıma geliyor kendime öfkeleniyorum .Şu sıralar her şeye öfke doluyum yalnızlığıma yalnız bırakılmışlığıma dünüme bugünüme…
Bu öfke nefrete dönüşür (o_o)
@@Mr.Adem.Y. Nefretten de güçlü ve ağır bir şey var aslında. Hissizleşmek. İşte o zaman ulaşabileceğin en üst duygu durumuna erişmiş oluyorsun
öfkeliyim bu düzene önce öfkeliyim, mesafelere öfkeliyim seni benden koparan mesafelere, uzaktayken kum taneleri gibi işleyen ama yanındayken x8 hızda akıp giden zamana öfkeliyim. Kendime öfkeliyim sonra tembelliğime, üşengeçliğime tercihlerime, kısacası azdan çoğa her şeye öfkem var
Aslında öfkeli değilim ama bilmiyorum olmadığım bir insana dönüştüm belki de dönüştürüldüm. Hislerim vardı kırıldığım anlar güzel hissettiğim anlar vardı ama yokmuş gibi hissediyorum değersiz ve çaresiz hissediyorum tüm bunlara mı öfkeliyim öfkemi gösteremeyecek kadar hissizleşmeme mi öfkeliyim bilmiyorum
Başlık beni buraya getirdi iyi geceler
Renkli rüyalar herkese. Dertleşmeye çok ihtiyacım olduğu için gördüğüm ilk an koşuyorum bu sığınağa.
Neye mi öfkeliyim? Ben bu düzene öfkeliyim. Yaşadığımız coğrafyadan gelen sorunlar baki olsa da sanki bu sorunlar yetmiyormuş gibi birbirimizi düşman bellememize neden olan başkanlara, politikacılara, yöneticilere öfkeliyim. İşini iyi yapmayan, kendi kapısının önünü süpürmeyen herkese öfkeliyim. Bize bugün yaşadığımız sorunları reva gören (geçmişte belki hata olabilirdi ama günümüzde artık suç ortaklığından başka bir şey değil) haklarını bilmeyen, hiçbir şeyin farkında olmadan hayatını yaşayan herkese öfkeliyim.
Ben bir depremzede değilim. Yakınlarımdan hiçkimse de değil. Ama oradaki her insanın bir hayatı, hayalleri, hedefleri olduğunu bilerek yaşamak ve bundan üzüntü, keder duymak insanca bir özelliktir bana göre.
Belki keyifli bir gecede olanları hatırlatarak hata yaptım. Bu yüzden özür diliyorum. Ama "farkında olmak yaşamaktır'' lafını düstur edinmemiz gerektiğine inanıyorum. Orda olanlara şahit olan birinin unutmadığını, unutamadığını ve uzun bir süre unutamayacağını bilerek yaşamamız gerekiyor. Alışmayın, unutmayın, farkında olun. Lütfen." Uyuyan milletler ya ölür ya da köle olarak uyanır" Öfkenizi diri tutun ki en azından uyuyamayacak kadar huzursuzluğumuz olsun.
Renkli ve güzel yarınlar diliyorum...
Seni alnından öpüyorum çocuk, yarınlar size emanet.
Renkli rüyalar
@@gultenank3085 ❤️
Kızgın bir yıldızın altında doğan biz insanlar
Nasıl da unuttuk
Aslında ne kadar kırılgan olduğumuzu..
Can abi. Öfkeliyim artık sen de bizlere cevap vermiyorsun. Her hafta burdaki yorumlara cevap yazardın bizleri bi kuple olsun iyi hissettirecek cümleler kurardın. Burdaki insanlar zaten etrafındakilerden duyamadıkları için böyle minnet eylerdi. Bencil öfkemden dolayı özür dilerim.
eskiden yorumlara tek tek dönerek değer verdiğimi göstermek isterdim ancak şimdi bu değeri göstermek adına zamanı daha farklı kullanıyorum, herkese çok daha faydalı olabilmek için topluluk bazlı proje ve üretim odaklı çalışıyorum, yani değişen tek şey zamanı kullanma şeklim oldu :)
Babama öfkeliyim ve bunu ifade edemiyorum ona hep susturduğu için, dinlemediği için. Birikiyor her şey ve ağlayabiliyorum sadece
👏👏👏💔
😔💜
Bütün bu olanlardan sonra bir şeyler yazmaya çalışmak bile o kadar zor geliyor ki, uzun uzun yazdım sildim. Her şey eksik ve havada kalıyor sanki. Sadece tarihi gördüm, yıllar önce Kızılay'da yaşanan patlamanın tarihini ve içimi dökmeden geçemedim. Bir kez daha hatırladım yıllarca ne kadar fazla kötü şey yaşadığımızı, ne kadar çok kayıp verdiğimizi. Öfkeliyim yeterince öfke gösteremeyişime. Öfkeliyim bütün bunları kanıksamamıza ve unutmamıza. Öfkeliyim kayıplarımızın yalnızca belli zamanlarda hatırladığımız hikayelere dönmesine. Öfkeliyim bireysel veya toplumsal olarak ders alamayışımıza. Kötülük hep var olacak, farklı farklı şekillerde bizi bulacak belki de. Ama mücadelemiz nasıl daha kuvvetli olacak, nasıl daha fazla kayıp vermekten uzak olacağız, nasıl verdiğimiz kayıpların acısını hep birlikte taşıyabilecek kadar insan olacağız bilmiyorum.
Olabildiğince renklendirebileceğimiz hayatlar ve olabileceği kadar huzurlu geceler diliyorum herkese...
💜
🌟
😢
💙.
Öfkelenecek çok şey var ama öfkelenmek istemiyorum.Çünkü öfkenin duygular içinde en belirsiz sonuçlar doğuranı en hiddetlisi olduğunu biliyorum, öfkeyle bir şeye yaklaşmak iyi gelmiyor bana sanırım gelmeyecek de... o yüzden sitem etmek yahut kırgın olmak en doğrusu.
hep başa döndüğüm için öfkeyle karışık kendime nefret duyuyorum. her şey başa sarıyor, ben çabalamıyorum, bahane üretmekten başka bir şey yapmıyorum. bunlar için kendime öfkeliyim. bir yandan hiç de belli etmiyorum. edemiyorum çünkü haksızım. bu dünyaya da öfkeliyim. her yerde şiddetin, istismarın, cinayetlerin olduğu bir düzende yaşamak istemiyorum. küçükken dünyayı iyiliğin kurtaracağına inanırdım. meğer böyle bir şey yokmuş. bayağı sarstı bu beni. iyilik ve kötülük denge içinde olmalıymış. ben artık ikisi uğruna da yaşamak istemiyorum...ama yine de yola devam ediyorum.
geçen sene öfkem tiksintiye yol açıyordu. bu sene, suskunluğa dönüştü. duruldum. öfkem yok oldu âdeta. demiştin ki: "in...ar eden insan her şeyin farkındadır. sen değilsin." düşündüm bunun üstüne çokça. hâlâ da düşünüyorum. farkında olmadığım neler var diye. pek başarılı olduğum söylenemez ama "karanlık odamın" içinde bana bir ışık tuttuğunu söyleyebilirim. belki de öfkeden çok burukluktur benimki. "neden böyle oldu?" diye neredeyse hiç sorgulamazken bir anda bu sorunun içine çekildim. bu bana hiçbir şey kazandırmazken zihnimin esiri oldum. kurtulmaya çalışıyorum zihnimin zincirlerinden. ne kırabildim ne kilidi bulabildim...yine de yola devam ediyorum.
on ay geçmiş bu yorumun üstünden. seninle tanışmamız ise yirmi bir gün sonra bir yılını dolduracaktı. ama bu ilişkiyi bitirdik. umarım bir gün seni görürüm de teşekkürlerimi yüzüne karşı iletebilirim. şayet bu yorumu görürsen oğuz, kalbimin ve zihnimin sürekli bir köşesinde olduğunu unutma.
🫶🏻🥰
Kevser'e attım.
🥲