¨σαν τον μπάλο του Δειλήνη δεν χορεύει άλλο σαΐνι¨ - Χορός στα Διλινάτα Κεφαλονιάς

Ο Εξωραϊστικός Επιμορφωτικός Σύλλογος Διλινάτων χόρεψε, την Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017, στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής της Παναγίας της Λάμιας, στα Διλινάτα Κεφαλονιάς.
Υπήρχε πλούσιος μπουφές με άφθονο φαγητό (γουρουνόπουλο,γίδα βραστή, σουβλάκια κ.α) , ντόπια φέτα και ρομπόλα.
Ορχήστρα: «Λαϊκά Δρώμενα», στο τραγούδι ο Ανδρέας Ξένος . Στο βιολί ο Λαμπρογίαννης Πεφάνης.
Στα «Κεφαλληνιακά Σύμμμικτα» του Ηλία Τσιτσέλη βρίσκουμε: «Εν δήμω Δηλινιτών δυτικώς των υπωρειών του όρους Ομορφιά, και επί υψηλού βουνού αντίκρυ και δυτικονοτίως του χωρίου Δηλινάτα, κείται η ωραία μονή της Θεοτόκου Λάμιας, εν τοποθεσία Κουκούρι.»
Ως πιο παλιά αναφορά για αυτήν την ιστορική μονή, ανιχνεύουμε στον Τσιτσέλη , με χρόνο περίπου το 1600. Έγγραφο με ημερομηνία 20 Οκτωβρίου 1690, του τότε αρχιεπισκόπου Τιμόθεου, παρέχει την άδεια στον Γεώργιο Βέγια, να ανοικοδομήσει εκκλησία, στα ερείπια παλαιού ερειπωμένου ερημοκκλήσιου της Γεννήσεως της Θεοτόκου και του παραχωρεί το δικαίωμα αυτός και οι απόγονοί του να διορίζουν ηγούμενο. Επίσης υπάρχει η πληροφορία για κτητορικό έτος το 1663. Με έγγραφα στις 13 Μαρτίου 1746 του αρχιεπίσκοπου Αβράμιου Μελισσηνού , εν ονόματι του Φραγκίσκου Βέγιου γιού του Γεωργίου, επιβεβαιώνεται το δικαίωμα διορισμού ηγουμένου, με σύμφωνη γνώμη της αρχιερατικής αρχής.
Τον Αύγουστο του 1790, ένα άλλο έγγραφο, εν ονόματι Σπυρίδωνος Βέγια του Ιωάννη Βαπτιστή, μνημονεύει την Μονή. Ως πρώτη αναφορά για το κτηματολόγιο, βρίσκουμε στα 1727, ενώ το 1747 έγινε κοινοβιακή με την παρουσία λίγων μοναχών. Το 1772 είχε έξι μοναχούς και έσοδα 402 δηνάρια. Στους σεισμούς του 1867 υπέστη σοβαρές ζημιές. Εκ νέου αναστηλώθηκε, ενώ στην είσοδο αριστερά του ναού ανεγέρθηκε κομψό καμπαναριό, αρκετά υψηλό για να φαίνεται από το Αργοστόλι, σύμφωνα και με αναφορά του Αντώνη Μηλιαράκη, όπως μπορούμε να διαβάσουμε στο βιβλίο του, με τίτλο «Γεωγραφία». Στις 24 Σεπτεμβρίου 1905 ο «περίκομψος και πλουσίως ηευπρισμένος ναός», κάηκε ολοσχερώς, μαζί με τα γειτονικά κελιά, οπότε σταμάτησε να είναι και κοινοβιακός. Σώθηκαν παλιά άμφια και η εικόνα της Παναγίας. Ο ναός, κατόπιν εράνων των κατοίκων του χωριού Δηλινάτα , αλλά κυρίως με την συνεισφορά των Ε. Λασκαράτου, Δ. Γιαννάτου, Γ. Πεφάνη, Χ. Σοφιανάτου και Δ Μαζαράκη ξανακτίσθηκε, όπως μνημονεύει και η επιγραφή, άνωθεν της κυρίας εισόδου του ναού. Στους σεισμούς του 1953, τόσο ο ναός όσο και το καμπαναριό, ερειπώθηκαν και πάλι. Οι κάτοικοι του χωριού , αλλά και οι απανταχού Δηλινάδες, με την συνδρομή και του Ευαγγέλου Μπασιά, ξαναέκτισαν την Ιερά Μονή. Στους πρόποδες του βουνού της Λάμιας, το οποίο έχει ύψος 441 μέτρα, είναι κτισμένο αρχαίο φρέαρ, τα τοιχώματα του οποίου σύμφωνα και με τον Πάρτς, ήταν κτισμένα με κυκλώπειες πέτρες με διαστάσεις περιμέτρου γύρω στα 9 μέτρα και βάθος πάνω από 7 μέτρα. Στην περιοχή γύρω από το Μοναστήρι , αλλά και από το φρέαρ - πηγάδι, υπάρχουν ευρήματα αρχαίων τάφων.
Ο μύθος της «Λάμνιας» της ανθρωπόμορφης γυναίκας , της όμορφης νεράϊδας που παραφυλούσε σε αρχαία «φρεάτια» - πηγάδια, συνδυαζόμενος με τα ευρήματα στην γειτνιάζουσα περιοχή, (αρχαίοι τάφοι, μικρό εικονοστάσι με την εικόνα των Αγ. Κων/νου & Ελένης εντός αυτού στην έξοδο του χωριού, αλώνι , γειτονικοί ιεροί ναοί προφητών κλπ…) , φαίνεται ότι ήταν ζωντανός για εκατοντάδες χρόνια και έδωσε το όνομα στην εκκλησία της Παναγίας.
Η ιερά μονή εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου, ενώ το πανηγύρι «τση Λάμιας» , το οποίο γίνεται ένα βράδυ νωρίτερα, είναι ένα από τα πιο φημισμένα της Κεφαλονιάς, σύμφωνα και με το πλήθος ιστοριών, τις οποίες μπορούμε να βρούμε σε πολλά λαογραφικά βιβλία για το νησί. Επίσης μνημονεύεται ότι υπήρχε σαν έθιμο να γεμίζουν τους σταυρούς των παλαιών τάφων που βρίσκονται έξωθεν και πλησίως της εκκλησίας με άφθονα λουλούδια και στεφάνια. Θλιβερή ανάμνηση βέβαια, αποτελεί το πανηγύρι του 1910, γιατί την χρονιά αυτή, το σπασμένο κανόνι που βρίσκεται ακόμα και σήμερα εντός του περιβόλου του ναού, εξερράγη με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών συγχωριανών .