ΠΑΡΑΦΡΩΝ - ΤΡΑΙΝΟ

Συμμετέχει ο Κύρος
Όσο τα χρόνια περνάνε τόσο πιο πολλά θυμάμαι
Σε αντίθεση πάντα μ' όσους εύκολα ξεχνάνε
Λες και μας σχεδίασαν για ένα ρόλο
Λες και το έργο πρέπει να το ζήσουμε όλο.
Αλλάζω το σενάριο και θέλω άλλον ρόλο
Ένα τραίνο να είμαι που θα ταξιδεύω όλο
Στο πέρασμά μου να ανεβαίνουν πιο πολλοί.
Τώρα πια δε με νοιάζει αν θα 'ναι σκάρτοι ή καλοί
Όλοι οι καλοί χωράνε- αλάνια που πάμε;
Θέλω να με πας εκεί που πάντα θυμάμαι
Θέλω μια βόλτα για όλα όσα ξεχνάμε
Θέλω να δω όλα αυτά που 'χω χάσει
Να γυρνάει ο τροχός, όχι στη φέξη και στη χάση.
Καλά τα λες, κι εγώ θέλω ανανέωση
τα κάρβουνα με κάψανε, φωτιές μου ανάψανε
Θα γίνω μοντέρνος σε ράγα καινούρια
δε θα σφυρίζω απότομα, προσέχω τα λουλούδια
Θα είμαι φιλικός χωρίς σταθμάρχη και κουμάντα
θα πάω τον καθέναν στου ονείρου του τη στράτα.
Τουλάχιστον τα τραίνα κανείς δεν τα ξεχνάει
και πάντα έχει να λέει μια ιστορία που πονάει
Αυτό θ' αλλάξει όμως...
Δεν είσαι μόνος, οι θέσεις όλες ίδιες, δεν έχει εισιτήριο
ξεκίνα ένα τραγούδι να αρχίσει το ντελίριο
Τσάφα τσουφ και τσάφα τσούφα
μη μου πεις ότι είναι μούφα, μη χάνεσαι στη λούφα.
Το πάμε παρέα, κι όπου βγάλει
κι αν μας πιάσει η νύχτα- δεν πειράζει, χαλάλι...
Όταν ήμουν μικρός έπαιζα πάντα με τραίνα
Δεν άφηνα κανέναν να πειράξει κανένα
Ήξερα πως τα χρόνια που περνάνε
μοιάζουν με ράγες που τα μέταλλα πονάνε.
Ένα τραίνο κι εγώ με άγνωστο προορισμό
κάθε μέρα ονειρεύομαι ένα τούνελ φωτεινό
Ψάχνω μέχρι τώρα μία στάση ν' αράξω
μα πάντα για το επόμενο ταξίδι θα φωνάξω.
Πάντα γουστάρω να κοιτάω απ' το παράθυρο
κι όπως περνάνε τα δάση να χάνομαι στο άπειρο
Η ατμομηχανή να θυμίζει μελωδία
και τ' άγρια πουλιά μαθητές σε ωδεία
Ένας τεράστιος οργασμός της φύσης και του ανθρώπου
τόσες ιστορίες κάθε άγνωστου τόπου
Φιλίες που ξεκινήσαν σε βαγόνι,
κλεφτά φιλιά γιατί η ώρα ζυγώνει
Στερνό αντίο ή τεράστιο καλωσόρισμα
Ένωση ανθρώπων ή των ψυχών το χώρισμα
Τελικά είμαστε όλοι μία άγνωστη ταυτότητα
Αναζητούμε πάντα μια ανθρώπινη οντότητα.
Η μηχανή θέλει δέρμα, φροντίδα κι απαλότητα
και μια μουντζούρα να χαρίζει την αβρότητα.
Όταν ήμουν μικρός έπαιζα πάντα με τραίνα
Δεν άφηνα κανέναν να πειράξει κανένα
Ήξερα πως τα χρόνια που περνάνε
μοιάζουν με ράγες που τα μέταλλα πονάνε.
Ένα τραίνο κι εγώ με άγνωστο προορισμό
κάθε μέρα ονειρεύομαι ένα τούνελ φωτεινό
Ψάχνω μέχρι τώρα μία στάση ν' αράξω
μα πάντα για το επόμενο ταξίδι θα φωνάξω.