Gerçekten her gece bangchan a bir şey olucak diye çok korkuyorum çünkü onun tavsiyelerini dinlemek bana özgüven sağlıyor hikayeyi gözümün önüne getirince sanki kafamda şimşekler çarptı kendimi tutamadım ve saatlerce ağladım... Hikaye çok güzel olmuş
✍️:Alice 🫥:Christopher Bang (19) Jung Vien (19) 🎻:Another Love x I set Fire 🏛️:2/2/23 🕰️:22.28 Biraz fazla küfür kullandım. “Sadece birbirlerini anlayan iki kişi.” - - - - - - - - - - - ~Vien’den Kan kokusu,o kadar tanıdık ki.Bir parfüm gibi işlemiş bu koku bedenime. Şimdi,bu koku ile uzanıyorum yerde.Eski bir dost gibi sarıp sarmalanmış vücudum, kanın keskin ve acı kokusuyla. Soğuk zeminde yatıyordum uyandığımda.Neler olduğunu idrak edemedim ilk başta.Fakat dün olanları hatırlamaya başlayınca,neden burada olduğumu anladım. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Eve geldiğimde geç olmuştu,geç dediğimde,8’di saat.Bir proje için çalışmıştım bütün gün.Ancak proje bahane,benim çabam bu hapishaneden olabildiğince uzun süre ayrı kalmak. Kapıyı açmak için anahtarıma uzandım ama kapı zaten açıktı.İçmişti yine babam büyük ihtimalle.Hafifçe ona görünmemeye çalışarak kapıyı araladım. Merdivenlerden yukarı çıkacakken,güçlü bir el hissettim saçlarımın arasında.Merdivenlerden aşağı yuvarlanmaya başladım,durduğumda,”babamın”ayaklarının dibindeydim. “B-baba..” Yerde acıyla kıvranırken,babam beni kolumdan sertçe çekip kaldırdı.Tam o anda tanıdık başka bir kokuyu daha iliklerime kadar hissettim;içki kokusu. B:VAY SİZİN EVİN YOLUNU HATIRLAR MIYDINIZ VİEN HANIM?! Ve “şak”,bir tokatla yere savruldum.Artık canım acımıyordu,alışmıştım.Ama bedenim kaldıramıyordu bu kadar acıyı,aşağılanmayı,hakareti. B:CEVAP VERSENE BANA ORO/SPU! “P-proje ö-ödevimi yapıyordum..” B:BEN BİLİRİM O ÖDEVLERİ!ERKEKLEYDİN DİMİ LAN?! “H-hayır baba,y-yemin ederim değildim” B:BÖYLE OLMAYACAK.SEN İYİCE ZIVANADAN ÇIKTIN!BEN SANA GÖSTERİRİM!! Bunu demesiyle beraber güçsüz bedenimi yakamdan tutup kaldırdı.Mutfak masasına doğru fırlattı beni.Kafamı masanın demirine vurmuştum.Refleks olarak kafama dokunduğumda,elimdeki kırmızı sıvıyı görmemle hafif bir kahkaha kaçtı ağzımdan. Bu size psikopatça gelebilir,ama o kadar açım ki ben gülmeye,mutlu olmaya.. Babamsa hızını almış gibiydi,yada yarın için enerjisini saklıyordu. Benim az önce yuvarlandığım merdivenlere doğru çıktı ve gözden kayboldu.Gelen sese göre kapısını kitlemiş ve kendisini odaya kapatmıştı.Biraz da orada içmek için. Soğuk zeminde kendimi sürüyerek koltuğa ulaştırmaya çalıştım.Ama başımdan akan kanlar,yüzüme kadar ulaşmıştı artık.Daha fazla ilerlemek için gereken gücü bulamadım kendimde.Kapandı gözlerim. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Kolumdaki saate kaydı gözüm.Ekranı kirlenmişti.Baş parmağım ile kurumuş kanı kazıdım. “8.12” Geç kalıyordum,kalkmam lazımdı hemen.Aslında üzerimdekiler zaten okul üniformasıydı.Fakat onunda kandı her yeri.Hızlıca yerimden kalkıp odama çıktım.Hep böyle olurdu,sanki aldığım sıcak bir duş,giydiğim temiz bir kıyafet,bütün kusurlarımı örtecekmiş gibi gelirdi bana. Kıyafetimi giyince istemsizce annem öldüğünden beri girmediğim yatak odasına kaydı gözüm.Yerde içi boş içki şişeleri,sigara izmaritleri vardı.Babamsa yatağın üzerinde ölü gibi yatıyordu. O kadar isterdim ki eskisi gibi olabilmek.Onunla dertlerimi paylaşabilmek,onunla gülmek,onun omzunda ağlamak. Fakat annemden sonra,birkaç imkansız hayaldi tüm bunlar.Gerçeklerse,elinde kanlı bir üniforma tutan,yaralı 19 yaşında bir kız ve onun yaralarının sebebi alkolik bir baba. Kapıyı yavaşça kapatıp montumu giydim ve dışarı çıktım.Temiz havayla doldu ciğerlerim.Bir an,eski günler geçti gözlerimin önünden.Fakat bunları düşünmek bana sadece acı veriyordu.Bende tekrar saate baktım.
Bir an,eski günler geçti gözlerimin önünden.Fakat bunları düşünmek bana sadece acı veriyordu.Bende tekrar saate baktım. “8.27” Daha 23 dakika vardı okulun başlamasına.Rahat bir nefes alıp adımlarımı yavaşlattım. “Keşke..”dedim bir kez daha, “Keşke bize bunu yapmasaydın baba..” Gözlerim istemsizce dolarken,sanki rüzgar yaşlarımı alıp götürecekmiş gibi koşmaya başladım.Soğuk hava,hâlâ kapanmamış ve bir daha da asla kapanmayacak olan yaralarımı bir jilet gibi keserken,yok olmayı diledim.Bir an önce hemde.. - - - - - - - - - - - - - - Okula vardığımda saat 8.35’di.Kapılar bu saatte açık olmazdı.Bende yere oturup kulaklıklarımı taktım.Playlist’imi karıştırıp,en sevdiğimi buldum; “It’s Snowing Like It’s End of the World” Kendimi şarkıya bırakmışken,bir elin omzuma dokunmasıyla irkildim. ??:Üzgünüm rahatsız ettiğim için,fakat kapılar açıldı.Daha fazla oturma burada. Kulaklıklarımı çıkarıp kutusuna koydum ve yerden kalktım. “Ah,teşekkür ederim fark etmemiştim.Bu arada,ilk defa görüyorum seni burada,yeni misin?” C:Evet,yeniyim.Ben Christopher Bang.Ama Chris de diyebilirsin. Karşılık veremedim bir süre.Sesi o kadar rahatlatıcı,o kadar huzur vericiydiki,dilimin tutulduğunu sandım. “Bende Vien,Jung Vien.Nasıl istersen öyle seslen.” Güldü bana.Sıcacık,içimi yumuşacık yapan bir gülümseme sundu.Bana kalsa ömür boyu izleyebilirdim gülüşünü.Ama ne yazıkki zil çaldı ve bizde sınıflarımıza girmek zorunda kaldık. Sınıfa girince bir umut Chris’de buradadır diye baktım ama tabiki yoktu. “Hangi işin umduğun gibi gitti zaten Vien?” diye sordum kendi kendime. - - - - - - - - - - - - Dersin sonlarına gelmiştik.Ve benim başım ağrıdan patlamak üzereydi.Herhalde dün başımı çarptığım içindir.Yada sınıftakiler bana bağıra bağıra “Yetim” dedikleri için.Annemin öldüğünü uzun süre gizlemeyi başarmıştım ama,s!ktiğimin hocası söylemişti.Hemde bilerek. Dersin bitmesini iple çekiyordum,zaten başım ağrıyordu.Derste boş olduğu için herkes istediği her şeyi yapabileceğini sanıyor. “Sonunda..”diye mırıldandım kendi kendime teneffüs zili çaldığında. Hızla ayağa kalktım fakat kalkmamla kendimi yerde bulmam bir oldu.Daha neler olduğunu anlamadan burnumdan oluk oluk kan akıyordu.Yanımdan geçenler ise ayağıyla beni ittiriyor,halime acıyıp geçip gidiyorlardı.
Masadan yardım alarak ayağa kalktım ve saçlarımla yüzümü kapatarak koşarak uzaklaştım sınıftan.Sabah kahvaltı bile yapmamıştım.Belkide bundandı.Ama hiçbir zaman yemek yemeyi sevmedim.Şimdide canım ne yemek,nede lavaboya gitmeyi istiyor. Bu yüzden okulun arka tarafına,kimsenin olmadığı bölüme doğru ilerledim.Yere çöktüm ve sırtımı teneke bir duvara yasladım.En azından ben öyle sanıyordum çünkü sırtımı yasladığımda aslında orada bir kapı olduğunu fark ettim. Burası bir depoydu büyük ihtimalle.Diğerlerinden önce burayı ben keşfettiğim için hafifçe saçlarımı okşadım.Sonuçta bunu birinin yapması gerekiyordu. Hayatımda ilk defa,kimsenin olmadığı gözlerden uzak bir yerdeydim.Bununla beraber yıllardır içimde tuttuğum her şeyi teker teker haykırmak istedim.Bağırma isteğim gitgide artarken,ufak bir çığlık attım.Sonra bir tane daha ve bir tane daha.. O kadar iyi gelmiştiki bu bana.Dahada sert bağırdım bu sefer.Tıpkı karşımda biri varmış gibi,tek seferde döktüm içimdeki hisleri deponun teneke duvarlarına. Bağırmaktan sesim kısıldığında,yere çöküp ağlamaya başladım.Hıçkıra hıçkıra.Susmadan,korkmadan.Birinin beni görmesinden endişe duymadan. Dünyanın en iyi terapisi gibi geldi bu bana.Teşekkür ettim duvarlara,sanki beni dinleyen birer insanmış gibi. C:Hey,Vien sen iyi misin? Ne?Vien mi?Arkamı döndüğümde Chris’i gördüm.Onu gördüğüm için içim içime sığmıyordu ama şuan da berbat haldeydim. Elim yüzüm kan içinde,gözlerim ağlamaktan kızarmış ve saçlarım dağınık. Chris ise bunu önemsiyormuş gibi değildi.Beni korkutmaktan korkuyormuş gibi yanıma çömeldi.Gözlerime bakıyordu.Güneş gibi sıcak ellerini ellerimle buluşturdu. C:H-her yerin kan olmuş,farkında mısın?Hadi kalk,elini yüzünü yıkayalım. “Lütfen Chris,burada kalalım.Son teneffüs bu zaten.Çok yorgunum ben..” Sanki yıllardır birbirimizi tanıyormuşuz gibi,kollarıyla beni sarmaladı.Derin derin nefesler alıyordu.Kalp atışları yavaştı. C:Pekala ama tek bir şartla,bana neler olduğunu anlatacaksın,tamam mı? Nasıl anlatabilirdim ki ona?Gördüğüm işkenceleri,işittiğim sözleri,yediğim dayakları..Babam öldürürdü beni. “Ö-önemli bir şey değil,düştüm sadece.O kadar..” Sanki düşüncelerimi okuyormuş gibi daha sıkı sarıldı bana Chris.Ama üzerime gitmedi. C:Yemek yedin mi sen? “Ben sevmem pek yemek yemeyi.” C:Olur mu canım öyle şey?Benim yanımda var bir şeyler hem yiyelim,hem sarılalım. Ve yine o mükemmel gülümseme.
- - - - - Eve döndüğümde yine dayak yedim,yine ve yine.Ama hiç yanmadı canım bu sefer.Hatta duş alırken ağlamadım bile.Hayatımda Chris olduğu sürece,ne olduğu önemli değil. - - - - - Okula yine zıplaya zıplaya gidiyorum,neden mi?Çünkü tam 6 ay oldu Chris’im ile tanışalı.İyiki o var diyorum,iyiki o var. Yoksa napardım ben,nasıl yaşardım? Artık her teneffüs o tenekede buluşuyoruz.Bende kapılar açılana kadar bekledim yine.O zamandan beri Playlist’imi tekrar düzenledim.Çünkü Chris’im dediki; C:Eğer enerjik şarkılar dinlersen,daha mutlu olursun Vien’im.. Evet,bana böyle diyor;”Vien’im” Kapılar açıldığında,koşa koşa tenekeye gittim yine.O servisle geldiği için,benden önce gelirdi hep.Bende kapıyı aralayıp kalan boşluktan içeri girdim.Hayret,Chris içeride değildi. Bende yere oturup onu beklemeye başladım.Fakat bir süre sonra,gözüme daha önce orada olmadığına yemin edebileceğim bir kağıt gördüm.Normalde pek umursamam ama,içimden bir ses kağıdı açmamı söylüyordu.Bende öyle yaptım. “Vien’ime.. Merhaba Vien’im,Chris ben..Öncelikle mektuba başlamadan önce bir şey rica edeceğim senden.Sakın ağlama. Çünkü ağlamana sebep olmak,ölümden beter benim için. Ve sakın kızma bana,bağışla beni.Çünkü ben yeterince kızgınım zaten kendime,”bize”bunu yapacağım için. Ben seni çok sevdim Vien.Kalbimi,hislerimi,içimdekileri açtım sana.Saçının bir teline zarar gelmesinden korktum.Yaşadıklarına dayanamayıp kendi canına kıymandan korktum.Beni bırakıp gitmenden korktum Vien.. Kendimden daha iyi bildiğim birinin benden gitmesinden korktum.O adi babanın,fazla ileri gidip seni öldürmesinden korktum.Senin yanında olamadığım her saniye için lanet okudum kendi kendime. Çünkü sen beni tamamladın Vien.Senin yanında kendimi “ben”mişim gibi hissettim.Adının anlamı ne biliyor musun Vien’im?Tamamlayan. Sende benim ruhumu,kalbimde kırılan parçaları tamamladın. Ama ben artık dayanamıyorum Vien’im..Bu beden,bu kadar acıya dayanamadı..Biliyorum,senin bu yaşadığın acıları hiçe sayıp,böyle konuşmam haksızlık.Ve sende kızıyorsun şuan bana.Ama inan bana,seni bile isteye bırakmıyorum. Bugün burada değilim şuan,çünkü dün 4.seviye kanser olduğumu öğrendim Vien’im..Affet beni,gözündeki yaşa kıyamadığım kadının karşımda ağlamasına el vermez gönlüm. Bu yüzden,bu hastalıkla zaten kaybedeceğim bir mücadele vermek yerine,kendim çekiliyorum bu kavgadan. Ama sen sakın savaşmaktan vazgeçme,olur mu Vien’im.. Ölümüme,bir uçurum sebep olacak,ama yaşamama sen neden oldun Vien..Seni bu acımasız gerçeklikle baş başa bırakıyorum,affet biriciğim.. Sen hep benim sevgilim,Vien’im olacaksın.Ama lütfen kapama kendini başka kalplere,sevgilere olur mu?Çünkü böylesine bir kalbin sevilmeye hakkı var. Sakın öğün atlama ve hayat savaşını benim için kazan olur mu? Seni her şeyden çok seven, Chris’in..💞 “HAYIR!HAYIR BENİ BÖYLE BIRAKIP GİTMİŞ OLAMAZSIN!” - - - - - ~Alice’ten Genç kız sinirliydi Chris’ine.Kalbi onunla birlikte ölmesine rağmen,kalbini kapama dediği için. Onun için yaşarken gittiği için. Son kez onu doya doya öpemediği için. Bütün her şeyi boş verip,af dilediği için sinirliydi genç kız. Bir hışımla depodan çıktı.Dersler çoktan başlamıştı ama kime ne ki? Genç kız yaşam ünitesini kaybetmişti,dersler kimin umrundaydı ki? Ayakları,beynine değil,vicdanına hizmet ediyordu bu kez.Bir uçurumun kenarındaydı kız.İlk defa bu kadar hafif,bu kadar temiz hissetti kendini. Sanki dalgalar,ona eşlik etmek istermişçesine bir melodi çalıyordu. Rüzgar ise ıslığıyla eşlik ediyordu denize. Uçurum ise sessizdi.Bir başka kayıp giden hayata tanık olacağı için. İnsanlar kızın etrafına toplanmış,vazgeçirmek için bağırıyorlardı.Ama bunların hiç bir önemi yoktu artık.Saat geç olmuştu,8’di. Chris’in korktuğu başına gelmişti.Genç kız yine öğün atlamıştı.Saat 8.12’ydi. ~The End Canım kötü son istedi,bende öyle yaptım. Ayrıca ellerim koptu,like atmayı ve abone olmayı unutmayın. Sizi seviyorum,fikirlerinizi belirtmeyi unutmayın. Kendinize iyi bakın.💞
Gerçekten açık konuşucam. İlkten sevmemiştim hiyayeyi. Ama yine bi okuyayım dedim (sebebi skz hayal et nadir bulunması). Sonra Chan'ı geldiği bölümü okuyunca öyle bi hızlı okumaya başladım ki hikayeyi bitirmem 2-3 dk sürdü. Ben daha çok kötü sonları severim ve gerçek olmadığını bildiğim için bu hoşuma giderdi (psikopat değilim merak etmeyin 👌). Ama bu sever ağladım. Gerçekten çok sevdim hikayeyi. Skz hayal et'lerinin devamını beklerim 😙😙
Gercekten cok fena aglayarak okudum ya.. cok guzel olmus ellerine saglik.. 'kanserim' dedigi yerde chan'in gercekte de hastaligi oldugu aklima geldi ve cok kotu oldum.. umarim hemen iyilesir ama inaniyorum ben iyilesecek chris'imiz.. Tekrardan eline saglik bebegim cok guzeldi
Ağlıyorum yorumlarını okurken bile ağlayabiliyorum. Chan,… Bangchan’ım Chris’im bu senin için Sana büyük bir hayranlık besliyorum., grubunu korumana hayran kalıyorum. Üzerindeki Liderliği nasıl koruyorsun?.. Nasıl Her zaman bu kadar cesur olabiliyorsun, Ben boş şeylere ağlıyorum. Bazen birinin beni kırmasına, Bazen reddedildiğimde. Ama sizin için BOŞ yere ağlayamam Hyunjinin Zorba olmadığına, Seungminin çirkin bir gülüşü olmadığına, Changbinin Obez olmadığına ve Stray kids ile ilgili daha Çok fazla şeye yemin edebilirim. Bırak gözyaşım akıp gitsin… Sen iyi misin? Bırak Arkadaşlarım gitsin, Tükensin. Sen iyi misin?.. İyi misin Bangchan ? Seni en iyi lider seçtik çünkü öylesin. Kilometreler var aramızda ama beni hissettiğini düşünüyorum hala bazen gerçekten kafayı sıyırdığımı düşünüyorum ama. Hayır, Ben yanılmıyorum. “En azından benim idolümün ölme riski yok” Diyenler yanılıyor Bangchan .. Umarım rahat uyuyorsundur. Rahat nefes alıyorsundur ve JYP seni çok zorlamıyordur. Bana yardım et. Türkiyedeki fanlara yardım et. Kimi ailesinden şiddet gördüğü için sana sığınıyor, kimisi ailesinden/öğretmeninden Kaçıyor. Kimiside Zorbalıktan kaçıyor. Daha fazla konuşursam Gözyaşlarım sele dönüşecek. Umarım beni anlarsın.. ne kadar bunu okumayacak olsanda… -Aslım
Hikaye çok güzeldi ellerine sağlık mektubu okurken chan'ın sevdiğine ne kadar bağlı olduğunu hatırladım her gece onlarla tanışamayacağımı düşündükçe hep ağlıyorum❤️🩹 tekrardan hikayen harikaydı ❤❤
bütün videoları izledim çok beğendim abone oldum ve şunu söylemek istiyorum yeni başlamana rağmen sanki daha önce yazmış gibisin hikayelerin mükemmel ellerine sağlık
Ağlıyorum chris’in o notuna.. mükemmel olmuş ama ben gereğinden fazla ağladım
Gerçekten her gece bangchan a bir şey olucak diye çok korkuyorum çünkü onun tavsiyelerini dinlemek bana özgüven sağlıyor hikayeyi gözümün önüne getirince sanki kafamda şimşekler çarptı kendimi tutamadım ve saatlerce ağladım... Hikaye çok güzel olmuş
Allah razı olsun zaten ağlamam gerekiyordu bununla bir sebebim daha oldu
✍️:Alice
🫥:Christopher Bang (19)
Jung Vien (19)
🎻:Another Love x I set Fire
🏛️:2/2/23
🕰️:22.28
Biraz fazla küfür kullandım.
“Sadece birbirlerini anlayan iki kişi.”
- - - - - - - - - - -
~Vien’den
Kan kokusu,o kadar tanıdık ki.Bir parfüm gibi işlemiş bu koku bedenime.
Şimdi,bu koku ile uzanıyorum yerde.Eski bir dost gibi sarıp sarmalanmış vücudum, kanın keskin ve acı kokusuyla.
Soğuk zeminde yatıyordum uyandığımda.Neler olduğunu idrak edemedim ilk başta.Fakat dün olanları hatırlamaya başlayınca,neden burada olduğumu anladım.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Eve geldiğimde geç olmuştu,geç dediğimde,8’di saat.Bir proje için çalışmıştım bütün gün.Ancak proje bahane,benim çabam bu hapishaneden olabildiğince uzun süre ayrı kalmak.
Kapıyı açmak için anahtarıma uzandım ama kapı zaten açıktı.İçmişti yine babam büyük ihtimalle.Hafifçe ona görünmemeye çalışarak kapıyı araladım.
Merdivenlerden yukarı çıkacakken,güçlü bir el hissettim saçlarımın arasında.Merdivenlerden aşağı yuvarlanmaya başladım,durduğumda,”babamın”ayaklarının dibindeydim.
“B-baba..”
Yerde acıyla kıvranırken,babam beni kolumdan sertçe çekip kaldırdı.Tam o anda tanıdık başka bir kokuyu daha iliklerime kadar hissettim;içki kokusu.
B:VAY SİZİN EVİN YOLUNU HATIRLAR MIYDINIZ VİEN HANIM?!
Ve “şak”,bir tokatla yere savruldum.Artık canım acımıyordu,alışmıştım.Ama bedenim kaldıramıyordu bu kadar acıyı,aşağılanmayı,hakareti.
B:CEVAP VERSENE BANA ORO/SPU!
“P-proje ö-ödevimi yapıyordum..”
B:BEN BİLİRİM O ÖDEVLERİ!ERKEKLEYDİN DİMİ LAN?!
“H-hayır baba,y-yemin ederim değildim”
B:BÖYLE OLMAYACAK.SEN İYİCE ZIVANADAN ÇIKTIN!BEN SANA GÖSTERİRİM!!
Bunu demesiyle beraber güçsüz bedenimi yakamdan tutup kaldırdı.Mutfak masasına doğru fırlattı beni.Kafamı masanın demirine vurmuştum.Refleks olarak kafama dokunduğumda,elimdeki kırmızı sıvıyı görmemle hafif bir kahkaha kaçtı ağzımdan.
Bu size psikopatça gelebilir,ama o kadar açım ki ben gülmeye,mutlu olmaya..
Babamsa hızını almış gibiydi,yada yarın için enerjisini saklıyordu.
Benim az önce yuvarlandığım merdivenlere doğru çıktı ve gözden kayboldu.Gelen sese göre kapısını kitlemiş ve kendisini odaya kapatmıştı.Biraz da orada içmek için.
Soğuk zeminde kendimi sürüyerek koltuğa ulaştırmaya çalıştım.Ama başımdan akan kanlar,yüzüme kadar ulaşmıştı artık.Daha fazla ilerlemek için gereken gücü bulamadım kendimde.Kapandı gözlerim.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Kolumdaki saate kaydı gözüm.Ekranı kirlenmişti.Baş parmağım ile kurumuş kanı kazıdım.
“8.12”
Geç kalıyordum,kalkmam lazımdı hemen.Aslında üzerimdekiler zaten okul üniformasıydı.Fakat onunda kandı her yeri.Hızlıca yerimden kalkıp odama çıktım.Hep böyle olurdu,sanki aldığım sıcak bir duş,giydiğim temiz bir kıyafet,bütün kusurlarımı örtecekmiş gibi gelirdi bana.
Kıyafetimi giyince istemsizce annem öldüğünden beri girmediğim yatak odasına kaydı gözüm.Yerde içi boş içki şişeleri,sigara izmaritleri vardı.Babamsa yatağın üzerinde ölü gibi yatıyordu.
O kadar isterdim ki eskisi gibi olabilmek.Onunla dertlerimi paylaşabilmek,onunla gülmek,onun omzunda ağlamak.
Fakat annemden sonra,birkaç imkansız hayaldi tüm bunlar.Gerçeklerse,elinde kanlı bir üniforma tutan,yaralı 19 yaşında bir kız ve onun yaralarının sebebi alkolik bir baba.
Kapıyı yavaşça kapatıp montumu giydim ve dışarı çıktım.Temiz havayla doldu ciğerlerim.Bir an,eski günler geçti gözlerimin önünden.Fakat bunları düşünmek bana sadece acı veriyordu.Bende tekrar saate baktım.
Bir an,eski günler geçti gözlerimin önünden.Fakat bunları düşünmek bana sadece acı veriyordu.Bende tekrar saate baktım.
“8.27”
Daha 23 dakika vardı okulun başlamasına.Rahat bir nefes alıp adımlarımı yavaşlattım.
“Keşke..”dedim bir kez daha,
“Keşke bize bunu yapmasaydın baba..”
Gözlerim istemsizce dolarken,sanki rüzgar yaşlarımı alıp götürecekmiş gibi koşmaya başladım.Soğuk hava,hâlâ kapanmamış ve bir daha da asla kapanmayacak olan yaralarımı bir jilet gibi keserken,yok olmayı diledim.Bir an önce hemde..
- - - - - - - - - - - - - -
Okula vardığımda saat 8.35’di.Kapılar bu saatte açık olmazdı.Bende yere oturup kulaklıklarımı taktım.Playlist’imi karıştırıp,en sevdiğimi buldum;
“It’s Snowing Like It’s End of the World”
Kendimi şarkıya bırakmışken,bir elin omzuma dokunmasıyla irkildim.
??:Üzgünüm rahatsız ettiğim için,fakat kapılar açıldı.Daha fazla oturma burada.
Kulaklıklarımı çıkarıp kutusuna koydum ve yerden kalktım.
“Ah,teşekkür ederim fark etmemiştim.Bu arada,ilk defa görüyorum seni burada,yeni misin?”
C:Evet,yeniyim.Ben Christopher Bang.Ama Chris de diyebilirsin.
Karşılık veremedim bir süre.Sesi o kadar rahatlatıcı,o kadar huzur vericiydiki,dilimin tutulduğunu sandım.
“Bende Vien,Jung Vien.Nasıl istersen öyle seslen.”
Güldü bana.Sıcacık,içimi yumuşacık yapan bir gülümseme sundu.Bana kalsa ömür boyu izleyebilirdim gülüşünü.Ama ne yazıkki zil çaldı ve bizde sınıflarımıza girmek zorunda kaldık.
Sınıfa girince bir umut Chris’de buradadır diye baktım ama tabiki yoktu.
“Hangi işin umduğun gibi gitti zaten Vien?”
diye sordum kendi kendime.
- - - - - - - - - - - -
Dersin sonlarına gelmiştik.Ve benim başım ağrıdan patlamak üzereydi.Herhalde dün başımı çarptığım içindir.Yada sınıftakiler bana bağıra bağıra
“Yetim” dedikleri için.Annemin öldüğünü uzun süre gizlemeyi başarmıştım ama,s!ktiğimin hocası söylemişti.Hemde bilerek.
Dersin bitmesini iple çekiyordum,zaten başım ağrıyordu.Derste boş olduğu için herkes istediği her şeyi yapabileceğini sanıyor.
“Sonunda..”diye mırıldandım kendi kendime teneffüs zili çaldığında.
Hızla ayağa kalktım fakat kalkmamla kendimi yerde bulmam bir oldu.Daha neler olduğunu anlamadan burnumdan oluk oluk kan akıyordu.Yanımdan geçenler ise ayağıyla beni ittiriyor,halime acıyıp geçip gidiyorlardı.
Masadan yardım alarak ayağa kalktım ve saçlarımla yüzümü kapatarak koşarak uzaklaştım sınıftan.Sabah kahvaltı bile yapmamıştım.Belkide bundandı.Ama hiçbir zaman yemek yemeyi sevmedim.Şimdide canım ne yemek,nede lavaboya gitmeyi istiyor.
Bu yüzden okulun arka tarafına,kimsenin olmadığı bölüme doğru ilerledim.Yere çöktüm ve sırtımı teneke bir duvara yasladım.En azından ben öyle sanıyordum çünkü sırtımı yasladığımda aslında orada bir kapı olduğunu fark ettim.
Burası bir depoydu büyük ihtimalle.Diğerlerinden önce burayı ben keşfettiğim için hafifçe saçlarımı okşadım.Sonuçta bunu birinin yapması gerekiyordu.
Hayatımda ilk defa,kimsenin olmadığı gözlerden uzak bir yerdeydim.Bununla beraber yıllardır içimde tuttuğum her şeyi teker teker haykırmak istedim.Bağırma isteğim gitgide artarken,ufak bir çığlık attım.Sonra bir tane daha ve bir tane daha..
O kadar iyi gelmiştiki bu bana.Dahada sert bağırdım bu sefer.Tıpkı karşımda biri varmış gibi,tek seferde döktüm içimdeki hisleri deponun teneke duvarlarına.
Bağırmaktan sesim kısıldığında,yere çöküp ağlamaya başladım.Hıçkıra hıçkıra.Susmadan,korkmadan.Birinin beni görmesinden endişe duymadan.
Dünyanın en iyi terapisi gibi geldi bu bana.Teşekkür ettim duvarlara,sanki beni dinleyen birer insanmış gibi.
C:Hey,Vien sen iyi misin?
Ne?Vien mi?Arkamı döndüğümde Chris’i gördüm.Onu gördüğüm için içim içime sığmıyordu ama şuan da berbat haldeydim.
Elim yüzüm kan içinde,gözlerim ağlamaktan kızarmış ve saçlarım dağınık.
Chris ise bunu önemsiyormuş gibi değildi.Beni korkutmaktan korkuyormuş gibi yanıma çömeldi.Gözlerime bakıyordu.Güneş gibi sıcak ellerini ellerimle buluşturdu.
C:H-her yerin kan olmuş,farkında mısın?Hadi kalk,elini yüzünü yıkayalım.
“Lütfen Chris,burada kalalım.Son teneffüs bu zaten.Çok yorgunum ben..”
Sanki yıllardır birbirimizi tanıyormuşuz gibi,kollarıyla beni sarmaladı.Derin derin nefesler alıyordu.Kalp atışları yavaştı.
C:Pekala ama tek bir şartla,bana neler olduğunu anlatacaksın,tamam mı?
Nasıl anlatabilirdim ki ona?Gördüğüm işkenceleri,işittiğim sözleri,yediğim dayakları..Babam öldürürdü beni.
“Ö-önemli bir şey değil,düştüm sadece.O kadar..”
Sanki düşüncelerimi okuyormuş gibi daha sıkı sarıldı bana Chris.Ama üzerime gitmedi.
C:Yemek yedin mi sen?
“Ben sevmem pek yemek yemeyi.”
C:Olur mu canım öyle şey?Benim yanımda var bir şeyler hem yiyelim,hem sarılalım.
Ve yine o mükemmel gülümseme.
- - - - -
Eve döndüğümde yine dayak yedim,yine ve yine.Ama hiç yanmadı canım bu sefer.Hatta duş alırken ağlamadım bile.Hayatımda Chris olduğu sürece,ne olduğu önemli değil.
- - - - -
Okula yine zıplaya zıplaya gidiyorum,neden mi?Çünkü tam 6 ay oldu Chris’im ile tanışalı.İyiki o var diyorum,iyiki o var.
Yoksa napardım ben,nasıl yaşardım?
Artık her teneffüs o tenekede buluşuyoruz.Bende kapılar açılana kadar bekledim yine.O zamandan beri Playlist’imi tekrar düzenledim.Çünkü Chris’im dediki;
C:Eğer enerjik şarkılar dinlersen,daha mutlu olursun Vien’im..
Evet,bana böyle diyor;”Vien’im”
Kapılar açıldığında,koşa koşa tenekeye gittim yine.O servisle geldiği için,benden önce gelirdi hep.Bende kapıyı aralayıp kalan boşluktan içeri girdim.Hayret,Chris içeride değildi.
Bende yere oturup onu beklemeye başladım.Fakat bir süre sonra,gözüme daha önce orada olmadığına yemin edebileceğim bir kağıt gördüm.Normalde pek umursamam ama,içimden bir ses kağıdı açmamı söylüyordu.Bende öyle yaptım.
“Vien’ime..
Merhaba Vien’im,Chris ben..Öncelikle mektuba başlamadan önce bir şey rica edeceğim senden.Sakın ağlama.
Çünkü ağlamana sebep olmak,ölümden beter benim için.
Ve sakın kızma bana,bağışla beni.Çünkü ben yeterince kızgınım zaten kendime,”bize”bunu yapacağım için.
Ben seni çok sevdim Vien.Kalbimi,hislerimi,içimdekileri açtım sana.Saçının bir teline zarar gelmesinden korktum.Yaşadıklarına dayanamayıp kendi canına kıymandan korktum.Beni bırakıp gitmenden korktum Vien..
Kendimden daha iyi bildiğim birinin benden gitmesinden korktum.O adi babanın,fazla ileri gidip seni öldürmesinden korktum.Senin yanında olamadığım her saniye için lanet okudum kendi kendime.
Çünkü sen beni tamamladın Vien.Senin yanında kendimi “ben”mişim gibi hissettim.Adının anlamı ne biliyor musun Vien’im?Tamamlayan.
Sende benim ruhumu,kalbimde kırılan parçaları tamamladın.
Ama ben artık dayanamıyorum Vien’im..Bu beden,bu kadar acıya dayanamadı..Biliyorum,senin bu yaşadığın acıları hiçe sayıp,böyle konuşmam haksızlık.Ve sende kızıyorsun şuan bana.Ama inan bana,seni bile isteye bırakmıyorum.
Bugün burada değilim şuan,çünkü dün 4.seviye kanser olduğumu öğrendim Vien’im..Affet beni,gözündeki yaşa kıyamadığım kadının karşımda ağlamasına el vermez gönlüm.
Bu yüzden,bu hastalıkla zaten kaybedeceğim bir mücadele vermek yerine,kendim çekiliyorum bu kavgadan.
Ama sen sakın savaşmaktan vazgeçme,olur mu Vien’im..
Ölümüme,bir uçurum sebep olacak,ama yaşamama sen neden oldun Vien..Seni bu acımasız gerçeklikle baş başa bırakıyorum,affet biriciğim..
Sen hep benim sevgilim,Vien’im olacaksın.Ama lütfen kapama kendini başka kalplere,sevgilere olur mu?Çünkü böylesine bir kalbin sevilmeye hakkı var.
Sakın öğün atlama ve hayat savaşını benim için kazan olur mu?
Seni her şeyden çok seven,
Chris’in..💞
“HAYIR!HAYIR BENİ BÖYLE BIRAKIP GİTMİŞ OLAMAZSIN!”
- - - - -
~Alice’ten
Genç kız sinirliydi Chris’ine.Kalbi onunla birlikte ölmesine rağmen,kalbini kapama dediği için.
Onun için yaşarken gittiği için.
Son kez onu doya doya öpemediği için.
Bütün her şeyi boş verip,af dilediği için sinirliydi genç kız.
Bir hışımla depodan çıktı.Dersler çoktan başlamıştı ama kime ne ki?
Genç kız yaşam ünitesini kaybetmişti,dersler kimin umrundaydı ki?
Ayakları,beynine değil,vicdanına hizmet ediyordu bu kez.Bir uçurumun kenarındaydı kız.İlk defa bu kadar hafif,bu kadar temiz hissetti kendini.
Sanki dalgalar,ona eşlik etmek istermişçesine bir melodi çalıyordu.
Rüzgar ise ıslığıyla eşlik ediyordu denize.
Uçurum ise sessizdi.Bir başka kayıp giden hayata tanık olacağı için.
İnsanlar kızın etrafına toplanmış,vazgeçirmek için bağırıyorlardı.Ama bunların hiç bir önemi yoktu artık.Saat geç olmuştu,8’di.
Chris’in korktuğu başına gelmişti.Genç kız yine öğün atlamıştı.Saat 8.12’ydi.
~The End
Canım kötü son istedi,bende öyle yaptım.
Ayrıca ellerim koptu,like atmayı ve abone olmayı unutmayın.
Sizi seviyorum,fikirlerinizi belirtmeyi unutmayın.
Kendinize iyi bakın.💞
Hikâye ve Şarkı çok güzel uymuş
Gerçekten açık konuşucam. İlkten sevmemiştim hiyayeyi. Ama yine bi okuyayım dedim (sebebi skz hayal et nadir bulunması). Sonra Chan'ı geldiği bölümü okuyunca öyle bi hızlı okumaya başladım ki hikayeyi bitirmem 2-3 dk sürdü. Ben daha çok kötü sonları severim ve gerçek olmadığını bildiğim için bu hoşuma giderdi (psikopat değilim merak etmeyin 👌). Ama bu sever ağladım. Gerçekten çok sevdim hikayeyi. Skz hayal et'lerinin devamını beklerim 😙😙
Normalde filmlere ve dizi gibi şeylere kolay kolay ağalayan vri değilüm bu hayal et'i okurken ağladım kendimi tutamadım...
Gercekten cok fena aglayarak okudum ya.. cok guzel olmus ellerine saglik.. 'kanserim' dedigi yerde chan'in gercekte de hastaligi oldugu aklima geldi ve cok kotu oldum.. umarim hemen iyilesir ama inaniyorum ben iyilesecek chris'imiz.. Tekrardan eline saglik bebegim cok guzeldi
Ne ağlamaşı gözüme toz kaçtı
Ağlıyorum yorumlarını okurken bile ağlayabiliyorum.
Chan,… Bangchan’ım Chris’im bu senin için
Sana büyük bir hayranlık besliyorum., grubunu korumana hayran kalıyorum. Üzerindeki Liderliği nasıl koruyorsun?.. Nasıl Her zaman bu kadar cesur olabiliyorsun, Ben boş şeylere ağlıyorum. Bazen birinin beni kırmasına, Bazen reddedildiğimde. Ama sizin için BOŞ yere ağlayamam Hyunjinin Zorba olmadığına, Seungminin çirkin bir gülüşü olmadığına, Changbinin Obez olmadığına ve Stray kids ile ilgili daha Çok fazla şeye yemin edebilirim. Bırak gözyaşım akıp gitsin… Sen iyi misin?
Bırak Arkadaşlarım gitsin, Tükensin. Sen iyi misin?.. İyi misin Bangchan ? Seni en iyi lider seçtik çünkü öylesin. Kilometreler var aramızda ama beni hissettiğini düşünüyorum hala bazen gerçekten kafayı sıyırdığımı düşünüyorum ama. Hayır, Ben yanılmıyorum. “En azından benim idolümün ölme riski yok” Diyenler yanılıyor Bangchan ..
Umarım rahat uyuyorsundur. Rahat nefes alıyorsundur ve JYP seni çok zorlamıyordur. Bana yardım et. Türkiyedeki fanlara yardım et. Kimi ailesinden şiddet gördüğü için sana sığınıyor, kimisi ailesinden/öğretmeninden Kaçıyor. Kimiside Zorbalıktan kaçıyor. Daha fazla konuşursam Gözyaşlarım sele dönüşecek. Umarım beni anlarsın.. ne kadar bunu okumayacak olsanda…
-Aslım
Bir sürü bir sürü chan ike hayal et istiyorum bir sürü daha stray kids istiyorum lütfennn
İlk defa chan hayal et'i goruyorum hemen okuyacagim eminim cok guzeldir bebisimm
İkinci ke zokudum bu sefer yine ağladım..
ABİ GÖZÜMDEN YAŞLAR AKIYO YAPMAYIN YA ALLAH KORUSUN CHRİS'İMİ❤❤❤
Hikaye çok güzeldi ellerine sağlık mektubu okurken chan'ın sevdiğine ne kadar bağlı olduğunu hatırladım her gece onlarla tanışamayacağımı düşündükçe hep ağlıyorum❤️🩹 tekrardan hikayen harikaydı ❤❤
Olm ilk defa skz hayal et gordum cok guzel olmuss🎀
bütün videoları izledim çok beğendim abone oldum ve şunu söylemek istiyorum yeni başlamana rağmen sanki daha önce yazmış gibisin hikayelerin mükemmel ellerine sağlık
Çok teşekkür ederimm😍😍
2. kez hikâye okureken ağladım bu benim için bir başarı teşekkürler ❤️
Hikayen çok güzel olmuş tebrik ederim. Ve şuan o not yüzünden ağlıyorum;((
Yeni abonen ellerine sağlıq bunu okurken
Yine kalbima cıdı
Çünki onu unutamıyorum
Uzgunum:(
@@alicelyy üzülme💕💜
teşekkürler
Biliyorum tek bölümlüktü ama lütfen izin verirsen bunun ikinci bölümünü ben yapayım eyer izin verirsen yani
Çok güzel olmuş ya yine agliyacaktim annem gorcek diye korktum tuttum kendimi seni çok seviyorum askiletam💜🌲
Begenmene sevindimm