1:49 - ΤΣΕΚΟΣ Βγήκα εν μέσω της νυκτός βγαίνω μεσ’ από ακτίνες μαύρου φωτός ανάμεσα απ’ ανθρώπους σκυφτούς, μα είμαι ταπεινός αφήνω χνάρια σ’ ιερούς τόπους, αμνός εδώ που η πόλη κι άνθρωποι είναι η κόλαση του ενός, ενώ τα χρόνια κυλάνε οι πρόγονοι μας γυρνάνε πίσω και μας μιλάνε μέσα από τελετές, οι τέχνες ειρηνικές οι γαλαξίες ενώνονται κι απλώνονται μπροστά μας σε στιγμές μοναδικές, ναι το παραδέχομαι, περιφέρομαι και παραφέρομαι, θολώνω το μάτι μου γυρνάει ανάποδα και δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα τα πράγματα μα προχωράμε στο έργο μας, ποτέ δεν σταματάμε που και που τον ουρανό κοιτάμε, όσο τη γη ρουφάμε μαζί με ζωμό από κριθάρι, έτσι ευχαριστούμε εμείς τον κύκλο της ζωής σαν τους ιθαγενής, με βότανα και με καπνούς και με χορούς της αλεπούς, ε έρχομαι από την άλλη πλευρά σαν δαίμονας που ραπάρει νιώθω εκλεκτός κι ας μην με λένε Άρη χώνω ελεύθερα, δεν πιάνω θέματα με ίντριγκες μόνο και μόνο γιατί αυτά το ευρύ κοινό γουστάρει Αθήνα σάπια κτήρια κι ανάμεσα φεγγάρι απ' την πόλη που τους εξιτάρει έχω μάθει πως ίδιος μένει ο εχθρός, μα ο φίλος αλλάζει ο άσσος γίνεται εξάρι, είναι η άλλη πλευρά απ’ το ζάρι δεν συναναστρέφομαι με νούμερα, μόνο για τα νούμερα πιο καλά στο πουθενά, μοναξιά πολλές φόρες είσαι τόσο πολύτιμη έτσι τη βγάζω συνήθως ήρεμος όταν αράζω βράδυ γύρω μου αρχαίοι φύλακες, ο βράχος, η ελιά και το πλατάνι χαράζω τα λόγια μου σε ένα μπιτ, ανάγλυφα απ’ το παρελθόν για τις επόμενες γενιές και για κείνον που το κεφάλι του κουνάει, τα σπάει ένας τρελός που μόνος του μιλάει, είμαι του κόσμου ένα κομμάτι και τι συμβαίνει γύρω μας ίσως και να είναι μια οφθαλμαπάτη οχήματα γεμάτα με οπλισμένους σαν ταινία που δεν έχει όμορφο τέλος εδώ κρατάει τα ηνία, όποιος ασκεί τον έλεγχο πάνω στην κοινωνία πίσω του έρχονται στρατοί και σέρνουν υποταγμένα θηρία, κτηνωδία είναι μόνιμη βία, όχι φοβία κυνηγάς το κασέρι σα ποντίκι σε μια καθημερινότητα βουβή το αφεντικό μια χειραψία κι ένα μπράβο είναι τα βραβεία κάποιοι κάνουν κάθε κίνηση μεθοδικά μα εδώ κρατάμε φλόγα αναμμένη, τι συμβαίνει; συνεχίζουμε τη ραψωδία, ΑΠ ίσων ξύλο και μελωδία αυτή είναι μια ειλικρινής προσέγγιση κι όχι μια κοροϊδία προφανώς όλοι θέλουνε μια ουτοπία, μα δεν θα δώσω τη ψυχή σε κανένα μεσσία βαδίζω πάλι σε άγνωστα τοπία σα παρίας, ανάμεσα σε λύκους είμαι λύκος κι έχω μια ανθρώπινη αδυναμία που μπορεί να με κάνει να με κάνει τροφή στο πλήθος με τη μια έρχομαι με μανία όπως συνήθως, είμαι αυτό που είμαι είναι τιμή μου και μαγκιά μου κάθε κρατητήριο στην Αθήνα έχει κάπου χαραγμένη μια ταγκιά μου κλειστό το στόμα, μ' ανοιχτά τα αυτιά μου με ξέρουν από τη καλή και από τα κείμενά μου τα κάνω πουτάνα κι υποκλίνομαι στον δαίμονά μου κι είμαι ‘‘νάμου‘‘ δεν μ’ αφορά τι κάνατε κάποτε ένα καιρό και μια φορά οι προθέσεις φαίνονται φίλε μου γρήγορα ή αργά, έχω μια ψυχή βαριά στα λυπημένα δειλινά παλεύω για μέρες καλύτερες δεν παίζει πρόσκληση, όλα είναι φυσική και μαθηματικά, κι αυτή η μουσική υπόκρουση είναι η αίσθηση στο κεφάλι απ’ τη πρόσκρουση παιδιά μου μιλάνε με σεβασμό, δεν είναι ακόλουθοι γίνεσαι πάλι πίτα, κάνοντας πως δεν ξέρεις καν τι ακολουθεί κι έπειτα πήρες μονοπάτια που οδηγήσανε στην απομόνωση προσπαθώντας να ενταχθείς ξανά στη κοινωνία οι άνθρωποί σου σε ψάχνουνε, ένα τηλέφωνο πως είσαι μόνο θέλουνε να μάθουνε όλα εδώ χάνονται
Τα καλύτερα κουπλέ του δίσκου ! Ότι καλύτερο ! Όσοι ξέρουν , ξέρουν !
Κομματαρα μπραβο ρε παιδια!!! ολος ο δισκος εξαιρετικος!
1:49 - ΤΣΕΚΟΣ
Βγήκα εν μέσω της νυκτός
βγαίνω μεσ’ από ακτίνες μαύρου φωτός
ανάμεσα απ’ ανθρώπους σκυφτούς, μα είμαι ταπεινός
αφήνω χνάρια σ’ ιερούς τόπους, αμνός
εδώ που η πόλη κι άνθρωποι είναι η κόλαση του ενός, ενώ
τα χρόνια κυλάνε
οι πρόγονοι μας γυρνάνε πίσω και μας μιλάνε
μέσα από τελετές, οι τέχνες ειρηνικές
οι γαλαξίες ενώνονται κι απλώνονται μπροστά μας σε στιγμές μοναδικές, ναι
το παραδέχομαι, περιφέρομαι και παραφέρομαι, θολώνω
το μάτι μου γυρνάει ανάποδα και δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα τα πράγματα
μα προχωράμε στο έργο μας, ποτέ δεν σταματάμε
που και που τον ουρανό κοιτάμε, όσο τη γη ρουφάμε
μαζί με ζωμό από κριθάρι, έτσι ευχαριστούμε εμείς τον κύκλο της ζωής
σαν τους ιθαγενής, με βότανα και με καπνούς και με χορούς της αλεπούς, ε
έρχομαι από την άλλη πλευρά σαν δαίμονας που ραπάρει
νιώθω εκλεκτός κι ας μην με λένε Άρη
χώνω ελεύθερα, δεν πιάνω θέματα με ίντριγκες μόνο και μόνο γιατί αυτά
το ευρύ κοινό γουστάρει
Αθήνα σάπια κτήρια κι ανάμεσα φεγγάρι
απ' την πόλη που τους εξιτάρει έχω μάθει
πως ίδιος μένει ο εχθρός, μα ο φίλος αλλάζει
ο άσσος γίνεται εξάρι, είναι η άλλη πλευρά απ’ το ζάρι
δεν συναναστρέφομαι με νούμερα, μόνο για τα νούμερα
πιο καλά στο πουθενά, μοναξιά πολλές φόρες είσαι τόσο πολύτιμη
έτσι τη βγάζω συνήθως ήρεμος όταν αράζω βράδυ
γύρω μου αρχαίοι φύλακες, ο βράχος, η ελιά και το πλατάνι
χαράζω τα λόγια μου σε ένα μπιτ, ανάγλυφα απ’ το παρελθόν για τις επόμενες γενιές
και για κείνον που το κεφάλι του κουνάει, τα σπάει
ένας τρελός που μόνος του μιλάει, είμαι του κόσμου ένα κομμάτι
και τι συμβαίνει γύρω μας ίσως και να είναι μια οφθαλμαπάτη
οχήματα γεμάτα με οπλισμένους σαν ταινία που δεν έχει όμορφο τέλος
εδώ κρατάει τα ηνία, όποιος ασκεί τον έλεγχο πάνω στην κοινωνία
πίσω του έρχονται στρατοί και σέρνουν υποταγμένα θηρία, κτηνωδία
είναι μόνιμη βία, όχι φοβία
κυνηγάς το κασέρι σα ποντίκι σε μια καθημερινότητα βουβή
το αφεντικό μια χειραψία κι ένα μπράβο είναι τα βραβεία
κάποιοι κάνουν κάθε κίνηση μεθοδικά μα εδώ κρατάμε φλόγα αναμμένη, τι συμβαίνει;
συνεχίζουμε τη ραψωδία, ΑΠ ίσων ξύλο και μελωδία
αυτή είναι μια ειλικρινής προσέγγιση κι όχι μια κοροϊδία
προφανώς όλοι θέλουνε μια ουτοπία, μα δεν θα δώσω τη ψυχή σε κανένα μεσσία
βαδίζω πάλι σε άγνωστα τοπία σα παρίας, ανάμεσα σε λύκους είμαι λύκος
κι έχω μια ανθρώπινη αδυναμία
που μπορεί να με κάνει να με κάνει τροφή στο πλήθος με τη μια
έρχομαι με μανία όπως συνήθως, είμαι αυτό που είμαι είναι τιμή μου και μαγκιά μου
κάθε κρατητήριο στην Αθήνα έχει κάπου χαραγμένη μια ταγκιά μου
κλειστό το στόμα, μ' ανοιχτά τα αυτιά μου
με ξέρουν από τη καλή και από τα κείμενά μου
τα κάνω πουτάνα κι υποκλίνομαι στον δαίμονά μου κι είμαι ‘‘νάμου‘‘
δεν μ’ αφορά τι κάνατε κάποτε ένα καιρό και μια φορά
οι προθέσεις φαίνονται φίλε μου γρήγορα ή αργά, έχω μια ψυχή βαριά
στα λυπημένα δειλινά παλεύω για μέρες καλύτερες
δεν παίζει πρόσκληση, όλα είναι φυσική και μαθηματικά, κι αυτή η μουσική υπόκρουση
είναι η αίσθηση στο κεφάλι απ’ τη πρόσκρουση
παιδιά μου μιλάνε με σεβασμό, δεν είναι ακόλουθοι
γίνεσαι πάλι πίτα, κάνοντας πως δεν ξέρεις καν τι ακολουθεί
κι έπειτα πήρες μονοπάτια που οδηγήσανε στην απομόνωση
προσπαθώντας να ενταχθείς ξανά στη κοινωνία
οι άνθρωποί σου σε ψάχνουνε, ένα τηλέφωνο πως είσαι μόνο θέλουνε να μάθουνε
όλα εδώ χάνονται
pou kai pou ton ourano koitame oso th gh roufame*
apthn polh pou olous tous eksitarei*
Σεβασμός! Τσέκο τι έχωσες, θεέ μου! 🔥 3 λεπτά ραψωδίας!🔥
Επιτέλους έβγαλαν και κάποιοι δίσκο που αξίζει φετος
Καποιος να παρει το μικροφωνο του Τσέκου...🔥🔥🔥
Αυτό που μας έχτισε χαρακτήραα
Real hip hop hardcore hip hop...
Από το 2009 στο 24 μάγκες. Συγκίνηση!
Respect.
“niwthw eklektos kai as mh me lene arh” ahahah tsekos theoulis ta filia mu, na ste kala kai panta me mousikares