Γνώρισα πέρσι το χιονοδρομικό και τους ανθρώπους του και κόλλησα... Βρήκα ένα "βατό" και "ήπιο" βουνό, χωρίς εξάρσεις, χωρίς ξεροβόρια και κινδύνους, με δέντρα μέχρι την κορυφή, χωρίς εκπλήξεις... Με μοναδική θέα (το να βλέπεις π.χ. τον Χορτιάτη, την Κασσάνδρα, την λίμνη Πολυφύτου είναι απίθανο--καλά, για τον Όλυμπο δεν συζητάμε, ούτε σε κάδρο στημένο δεν τον βρίσκεις έτσι!) που σε ξεκουράζει ουσιαστικά. Χωρίς δηθενιές και με ουσία πραγματική. Δεν κάνω σκι ή σανίδα για να μιλήσω για τις πίστες, αλλά αν κρίνω από την περιποίηση που βλέπω, μάλλον κάτι κάνουν καλά οι άνθρωποι... Πάντως, το να ανέβεις ως τον Αρβανίτη (κορυφή, λίγο πάνω από τα 2000μ) ή να κάνεις ποδήλατο βουνού είναι απλά εμπειρία. Δεν έχω καμία σχέση με τους ανθρώπους του κέντρου, αλλά μ' αρέσει να αναγνωρίζεται--επιτέλους--το καλό σ' αυτόν τον τόπο.
Γνώρισα πέρσι το χιονοδρομικό και τους ανθρώπους του και κόλλησα... Βρήκα ένα "βατό" και "ήπιο" βουνό, χωρίς εξάρσεις, χωρίς ξεροβόρια και κινδύνους, με δέντρα μέχρι την κορυφή, χωρίς εκπλήξεις... Με μοναδική θέα (το να βλέπεις π.χ. τον Χορτιάτη, την Κασσάνδρα, την λίμνη Πολυφύτου είναι απίθανο--καλά, για τον Όλυμπο δεν συζητάμε, ούτε σε κάδρο στημένο δεν τον βρίσκεις έτσι!) που σε ξεκουράζει ουσιαστικά.
Χωρίς δηθενιές και με ουσία πραγματική. Δεν κάνω σκι ή σανίδα για να μιλήσω για τις πίστες, αλλά αν κρίνω από την περιποίηση που βλέπω, μάλλον κάτι κάνουν καλά οι άνθρωποι... Πάντως, το να ανέβεις ως τον Αρβανίτη (κορυφή, λίγο πάνω από τα 2000μ) ή να κάνεις ποδήλατο βουνού είναι απλά εμπειρία.
Δεν έχω καμία σχέση με τους ανθρώπους του κέντρου, αλλά μ' αρέσει να αναγνωρίζεται--επιτέλους--το καλό σ' αυτόν τον τόπο.