Kendimi çok sorguladım, çok ağladım, çok dua ettim ve aynı zamanda isyan ettim. Bir cevap yok, ben sevilmeyen tarafım. Görünmez olan, kullanılmayı düşünecek kadar saf ve çirkin. Ellerim terliyor, kulaklarım ağrıyor, gözlerim ağlamaktan sızlıyor ama kalbim, o en çok yara alan o.
Tam her şey yoluna girdi derken, bir bakıyorum yolda bile değilmişim. Üstelik, hiçbir zaman tamam edememişim hiçbir şeyi. Yorulmuşum, adım atacak mecalim kalmamış. Yoldayım ama yanlış istikamette. Sahiden iyi gidiyor diye düşündüğüm her şeyi, ellerimle ziyan etmişim. Ömrümü de... Suçlu arıyorum, sebep arıyorum yok. Bana benden daha büyük düşman hiç olmamış. Tutunduğumu zannettiğim her dal, emaneten bana tutunmuş. Sarıldığım her el, sırtımda dermansız bir yara ile beni benimle bırakmış. Herkes gitmiş, ben kalmışım. Yutkunamıyorum. Biri benden, alsın beni. Yük olduğum yerlerde mecburen duruyorum durmak zorundayım, gidecek yerim yok. Kaçmak istiyor, kaçamıyorum. Üstelik hep suçlu ve günahkârım. Nasıl zor gururu için yaşayana, gururunu ezmek bilmez herkes. Başımı yasladığım omuzlar, omzumu uzattığım başlar ve kimsesizliğimle, öylece.
Ve bu saatler
Artık uyumak istiyenlerle, hiç uyanmak istemiyenlerin kesiştiği saatler.
"Güçlü olmaya çalışmak beni yoruyor Olric."
Benim hiç gönlümü almaya çalışmadılar. Ben hep köşede bir yerlerde kendi kendime affettim herkesi
Beni yalnızlığa mahkum edip, yalnızlığı sevmekle suçladılar.
Oğuz Atay
Şu şarkılarda olmasa kim anlicak bizi. Kim anlatıcak dertlerimizi...
Kendimi çok sorguladım, çok ağladım, çok dua ettim ve aynı zamanda isyan ettim. Bir cevap yok, ben sevilmeyen tarafım. Görünmez olan, kullanılmayı düşünecek kadar saf ve çirkin.
Ellerim terliyor, kulaklarım ağrıyor, gözlerim ağlamaktan sızlıyor ama kalbim, o en çok yara alan o.
Tam her şey yoluna girdi derken, bir bakıyorum yolda bile değilmişim. Üstelik, hiçbir zaman tamam edememişim hiçbir şeyi. Yorulmuşum, adım atacak mecalim kalmamış. Yoldayım ama yanlış istikamette. Sahiden iyi gidiyor diye düşündüğüm her şeyi, ellerimle ziyan etmişim. Ömrümü de...
Suçlu arıyorum, sebep arıyorum yok. Bana benden daha büyük düşman hiç olmamış. Tutunduğumu zannettiğim her dal, emaneten bana tutunmuş. Sarıldığım her el, sırtımda dermansız bir yara ile beni benimle bırakmış. Herkes gitmiş, ben kalmışım.
Yutkunamıyorum. Biri benden, alsın beni.
Yük olduğum yerlerde mecburen duruyorum durmak zorundayım, gidecek yerim yok. Kaçmak istiyor, kaçamıyorum. Üstelik hep suçlu ve günahkârım. Nasıl zor gururu için yaşayana, gururunu ezmek bilmez herkes. Başımı yasladığım omuzlar, omzumu uzattığım başlar ve kimsesizliğimle, öylece.
"Sessiz insanlar ,gürültülü düşünür..."
Yalnız şarkıyı dinleyip yorumları okuyunca “sadece ben böyle düşünmüyormuşum” demek bir an gururumu okşadı.
"İnsanın büyüdükçe mi artıyor dertleri, Yoksa insan büyüdükçe mi anlıyor gerçekleri??"
~Özdemir Asaf
Biz kimsenin Vera'sı, Milena'sı, Tomris'i veya Lavinia'sı olamadık.
Biz bu çağın hiç sevilmeyen Kadınlarıyız.
Sevilmeyen kadınlara selam olsun..
”Ben nasıl bir kadınım hiç sevilmemişim.”
Şu cümlenin çaresizliği..
:)
Sizce ne eksik 🙄?