Αυτό το τουρνουά δεν το θυμάται κανείς, αλλά μπορείς να δεις τα δείγματα που έκαναν την Ελλάδα να ανέβει επίπεδο τα επόμενα χρόνια. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι έλειπε ο Φασούλας. Σε αυτό το παιχνίδι, οι Ισπανοί ήξεραν ότι είχαν πλεονέκτημα και έστελναν την μπάλα κάτω από το καλάθι συνέχεια.
Ο Κόρφας δεν είχε έρθει ακόμα (και φυσικά δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής άμεσα), Ο Πετρόπουλος είχε σταματήσει από Εθνική λόγω σοβαρών τραυματισμών, ο Φασούλας κυνηγούσε τα ντραφτ στην Αμερική, ο Στεργάκος δυστυχώς αν και συμμετείχε στην προετοιμασία, απέκτησε τελικά δικαίωμα συμμετοχής αμέσως μετά το ευρωμπάσκετ του 1987, σε μια ηλικία που τα καλύτερα του χρόνια ήταν πια πίσω. Στέκομαι στο Σεϊκέλι. Διαχρονικά αυτή η υπόθεση είναι η μεγαλύτερη ήττα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε τι θα σήμαινε η παρουσία του στην Εθνική. Προφανώς περισσότερα μετάλλια και φυσικά ούτε συζήτηση ότι θα χάνονταν προκρίσεις στις Ολυμπιάδες κτλ... Κάτι που αργότερα θα ήταν ψωμοτύρι, με ελληνοποιήσεις ανθρώπων που ουδεμία σχέση είχαν με Ελλάδα, στην υπόθεση Σεικέλι στη δεκαετία του 80 δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσε να πάρει διαβατήριο ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Έτσι άργησε δέκα χρόνια ο Στεργάκος να πάρει το δικαίωμα να παίξει, τρία ο Κόρφας και τελικά δεν έπαιξε μετά από καταγγελία των Γάλλων που εντόπισαν ότι ήταν γεννημένος Αμερική, άρα ήταν νατουραλιζέ και μπορούσαμε(όπως ισχύει και τώρα, να εχουμε μόνο έναν και είχαμε ήδη τον Στεργάκο στην ομάδα του 89). Το αστείο είναι ότι αν είχαν ανακαλύψει οι ξένοι τον τρόπο που είχε βγει και το διαβατήριο του Γκάλη και μας είχαν καταγγείλει ούτε ο Νικ θα έπαιζε Εθνική, τουλάχιστον όχι από το 1980.
...κι αν είχε Τζόρνταν και Μπάρκλει και Χακίμ, θα,,,,, Ο Κατσούλης τί ακριβώς "ιδιαίτερο" είχε εν τω μεταξύ να προσφέρει σαν παίκτης; Ο Σεϊκέλι από την στιγμή που καν δεν ήταν Έλληνας, με καριέρα Ελλάδα, για ποιο λόγο να μας "φορτωνόταν" (...ωραίο "φόρτωμα" θα ήταν, δεν εννοώ αυτό), ο Φασούλας ακόμη δεν ήταν τόσο "ώριμος" όσο εμφανίστηκε το '87, ο Κόρφας ίσως οργανωτικά να έδινε κάτι παραπάνω από την αλλαγή του (δεν θυμάμαι ποιος ήταν), αλλά στην άμυνα τρύπα θα ήταν λόγω ύψους, και στην τελική Γκάλης-Γιαννάκης θα παίζαν' σχεδόν 40λεπτα ούτως ή άλλως, οπότε σαν τί θα προσέφερε (άσε που ήταν "μικρός"). Ο Στεργάκος ναι μεν δεν θα ήταν κι άχρηστος δα, αλλά ποιανού τη θέση θα έπαιρνε; Του Καμπούρη; Δεν νομίζω ότι θα ήταν υπέρ μας αυτό, καθώς ο Αργύρης το '86 "ψήθηκε" για αν προσφέρει (σημαντικά) το '87. Προσωπικά ποτέ δεν είδα κάτι ιδιαίτερο στον Ντέιβιντ...Τέλος, ο Πετρόπουλος μπορεί να είχε "στυλ" (και σκορ), αλλά για την Α1... Από όσους είπες, θεωρώ ότι ουσιαστική αξία θα είχε να ήταν ο Φασούλας όντως, άντε κι ο Στεργάκος σαν backup, αλλά,,,,"χρυσό" με την καμμία αδερφέ....Μην ξεχνάς ότι σε "υποδεέστερη" διοργώνωση του χρόνου, το πήραμε ΚΑΙ γιατί παίζαμε με,,,,6 παίκτες στο παρκέ (κόσμος). Άντε να είχαμε παάρει το συγκεκριμένο παιχνίδι με τους Ισπανούς και να παίζαμε μέχρι και για θέσεις 5-8. Στην καλύτερη.
Υπερβολή. Είχαμε όντως φάει μια 40άρα το '81 (και μια 20άρα) το ΄83, αλλά ήδη "τους είχαμε κοιτάξει στα μάτια" από το '84 (στον πόντο), αναφορικά με την συγκεκριμένη "γενιά ομάδας". Πιο πριν πάνω-κάτω "μας είχαν" ναι μεν, όπως φυσικά ΚΑΙ μετά (3πλάσιες νίκες συνολικά), αλλά όχι και με "ταρίφα"...
...ε τί "τί φάση"...Κατ' αρχάς άλλα χρόνια τότε, λιγότερο "κουρδισμένα". Κι ο Παναγιώτης δεν ήταν ούτε Μέμος, ούτε κάποιος άλλος "δεύτερος": ο αρχηγός ήταν, και στην ουσία ο καπάκια "εκτελεστής" μετά τον Νικ. Επίσης το '86 δεν ήταν δα και ΤΟΣΟ "πολύπειρος", 27άρης ήταν (κι ας είχε από 16 εμπειρία από Εθνική Ανδρών) χωρίς να έχει ξαναβρεθεί "σε τόσο μεγάλα τουρνουά" και σε "τόσο σημαντικούς αγώνες" (ούτε καν με τις ομάδες του και δη τον Άρη). Βάλε κι ότι δεν υπήρξε τάιμ-άουτ για αναλυτικές προπονητικές οδηγίες, τελευταίο μισόλεπτο του αγώνα μέσα στο "άγχος", είδε το σκρην/το κενό μετά και πήρε πρωτοβουλία....Τόσο απλά. Κι όπως είχε πει κι ο Ιωαννίδης μετά, "καλά έκανε και το πήρε το σουτ". "Ντου ορ ντάη" που αν έμπαινε ίσως και να καθαρίζαμε τους Ισπανούς, όσο κι αν η λογική έλεγε να,,,κάνει ντου ο νταής ο Γκάλης, να ξοδευτεί κι ο χρόνος, και στην χειρότερη να πάρει φάουλ/να εκτελούσε ίσως και βολές. Απόφαση της στιγμής, με σχετικά καλές προοπτικές, που ΣΗΜΕΡΑ δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει, αλλά τότε τα πράγματα ήταν, είπαμε, "λιγότερο κουρδισμένα", και οι παίκτες (οι "αρχηγικοί") είχαν περισσότερη ελευθερία αποφάσεων/κινήσεων (ενώ σήμερα είναι σχεδόν "προπονητικά πιόνια"). Εκ του αποτελέσματος/με την ματιά του σήμερα, η φάση ήταν,,,κρίντζι. Αλλά τότε και με τις συνθήκες του τότε, εγώ δικαιώνω την κουβέντα του Ιωαννίδη. Και στην τελική, μπορεί μέχρι και οδηγία του Πολίτη να ήταν ("Μπαναώτ', αν βρεις χωρο, μπουμπούνα το κι όλας άμα λάχει κι από νωρίς, κι άμα δεν μπει, πλακωθείτε άμυνα" ξερωγώ...). Το θέμα είναι ότι από τότε του φόρεσε την ταμπέλα "αψυχολόγητος τριποντάκιας" ο Φίλιππας, κι όλοι αυτό παπαγαλίζαμε - και το κάνουμε ακόμη και σήμερα κι όλας, χωρίς να είναι δίκαιο για την καριέρα του Γιαννάκη...
Εν τω μεταξύ πάνω που έλεγα τί ωραίο παιχνίδι έκανε ο Γιαννάκης, πήγε και έκανε ένα πολύ κακό σουτ στο τέλος.
Αυτό το τουρνουά δεν το θυμάται κανείς, αλλά μπορείς να δεις τα δείγματα που έκαναν την Ελλάδα να ανέβει επίπεδο τα επόμενα χρόνια. Το βασικό πρόβλημα ήταν ότι έλειπε ο Φασούλας. Σε αυτό το παιχνίδι, οι Ισπανοί ήξεραν ότι είχαν πλεονέκτημα και έστελναν την μπάλα κάτω από το καλάθι συνέχεια.
Αυτή η ομάδα με Κατσούλη σεικελι Φασούλα Κόρφα Πετρόπουλο στεργακο θα έπαιρνε χρυσό μετάλλιο...
Ο Κόρφας δεν είχε έρθει ακόμα (και φυσικά δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής άμεσα), Ο Πετρόπουλος είχε σταματήσει από Εθνική λόγω σοβαρών τραυματισμών, ο Φασούλας κυνηγούσε τα ντραφτ στην Αμερική, ο Στεργάκος δυστυχώς αν και συμμετείχε στην προετοιμασία, απέκτησε τελικά δικαίωμα συμμετοχής αμέσως μετά το ευρωμπάσκετ του 1987, σε μια ηλικία που τα καλύτερα του χρόνια ήταν πια πίσω. Στέκομαι στο Σεϊκέλι. Διαχρονικά αυτή η υπόθεση είναι η μεγαλύτερη ήττα του ελληνικού μπάσκετ. Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε τι θα σήμαινε η παρουσία του στην Εθνική. Προφανώς περισσότερα μετάλλια και φυσικά ούτε συζήτηση ότι θα χάνονταν προκρίσεις στις Ολυμπιάδες κτλ... Κάτι που αργότερα θα ήταν ψωμοτύρι, με ελληνοποιήσεις ανθρώπων που ουδεμία σχέση είχαν με Ελλάδα, στην υπόθεση Σεικέλι στη δεκαετία του 80 δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσε να πάρει διαβατήριο ένα παιδί που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Έτσι άργησε δέκα χρόνια ο Στεργάκος να πάρει το δικαίωμα να παίξει, τρία ο Κόρφας και τελικά δεν έπαιξε μετά από καταγγελία των Γάλλων που εντόπισαν ότι ήταν γεννημένος Αμερική, άρα ήταν νατουραλιζέ και μπορούσαμε(όπως ισχύει και τώρα, να εχουμε μόνο έναν και είχαμε ήδη τον Στεργάκο στην ομάδα του 89). Το αστείο είναι ότι αν είχαν ανακαλύψει οι ξένοι τον τρόπο που είχε βγει και το διαβατήριο του Γκάλη και μας είχαν καταγγείλει ούτε ο Νικ θα έπαιζε Εθνική, τουλάχιστον όχι από το 1980.
...κι αν είχε Τζόρνταν και Μπάρκλει και Χακίμ, θα,,,,,
Ο Κατσούλης τί ακριβώς "ιδιαίτερο" είχε εν τω μεταξύ να προσφέρει σαν παίκτης; Ο Σεϊκέλι από την στιγμή που καν δεν ήταν Έλληνας, με καριέρα Ελλάδα, για ποιο λόγο να μας "φορτωνόταν" (...ωραίο "φόρτωμα" θα ήταν, δεν εννοώ αυτό), ο Φασούλας ακόμη δεν ήταν τόσο "ώριμος" όσο εμφανίστηκε το '87, ο Κόρφας ίσως οργανωτικά να έδινε κάτι παραπάνω από την αλλαγή του (δεν θυμάμαι ποιος ήταν), αλλά στην άμυνα τρύπα θα ήταν λόγω ύψους, και στην τελική Γκάλης-Γιαννάκης θα παίζαν' σχεδόν 40λεπτα ούτως ή άλλως, οπότε σαν τί θα προσέφερε (άσε που ήταν "μικρός"). Ο Στεργάκος ναι μεν δεν θα ήταν κι άχρηστος δα, αλλά ποιανού τη θέση θα έπαιρνε; Του Καμπούρη; Δεν νομίζω ότι θα ήταν υπέρ μας αυτό, καθώς ο Αργύρης το '86 "ψήθηκε" για αν προσφέρει (σημαντικά) το '87. Προσωπικά ποτέ δεν είδα κάτι ιδιαίτερο στον Ντέιβιντ...Τέλος, ο Πετρόπουλος μπορεί να είχε "στυλ" (και σκορ), αλλά για την Α1...
Από όσους είπες, θεωρώ ότι ουσιαστική αξία θα είχε να ήταν ο Φασούλας όντως, άντε κι ο Στεργάκος σαν backup, αλλά,,,,"χρυσό" με την καμμία αδερφέ....Μην ξεχνάς ότι σε "υποδεέστερη" διοργώνωση του χρόνου, το πήραμε ΚΑΙ γιατί παίζαμε με,,,,6 παίκτες στο παρκέ (κόσμος). Άντε να είχαμε παάρει το συγκεκριμένο παιχνίδι με τους Ισπανούς και να παίζαμε μέχρι και για θέσεις 5-8. Στην καλύτερη.
Ηταν το πρώτο παιχνίδι που κοιτάξαμε στα μάτια τους Ισπανούς, μέχρι τότε μας έριχναν ταρίφα 30-40 πόντους.
Υπερβολή. Είχαμε όντως φάει μια 40άρα το '81 (και μια 20άρα) το ΄83, αλλά ήδη "τους είχαμε κοιτάξει στα μάτια" από το '84 (στον πόντο), αναφορικά με την συγκεκριμένη "γενιά ομάδας". Πιο πριν πάνω-κάτω "μας είχαν" ναι μεν, όπως φυσικά ΚΑΙ μετά (3πλάσιες νίκες συνολικά), αλλά όχι και με "ταρίφα"...
Τραγικο το συστημα της τελευταιας επιθεσης. Οταν εχεις 2.8 στο ρολοι να μενουν, δεν σχεδιαζεις συστημα που να περιλαμβανει 2 πασες και 2 ντριμπλες.
...περίεργες δεκαετίες, μην το ψάχνεις....(...να θυμίσω ότι τότε το "σαραντατακατό" ψήφιζε ΠΑΣΟΚ ε....)
...επίσης,,,ποια σχεδίαση; Δεν έπαιξε καν τάιμ-άουτ για "σχεδίαση"...Ποδαράτα γίναν' όλα.
Γιαννάκης τι φάση;
...ε τί "τί φάση"...Κατ' αρχάς άλλα χρόνια τότε, λιγότερο "κουρδισμένα". Κι ο Παναγιώτης δεν ήταν ούτε Μέμος, ούτε κάποιος άλλος "δεύτερος": ο αρχηγός ήταν, και στην ουσία ο καπάκια "εκτελεστής" μετά τον Νικ. Επίσης το '86 δεν ήταν δα και ΤΟΣΟ "πολύπειρος", 27άρης ήταν (κι ας είχε από 16 εμπειρία από Εθνική Ανδρών) χωρίς να έχει ξαναβρεθεί "σε τόσο μεγάλα τουρνουά" και σε "τόσο σημαντικούς αγώνες" (ούτε καν με τις ομάδες του και δη τον Άρη). Βάλε κι ότι δεν υπήρξε τάιμ-άουτ για αναλυτικές προπονητικές οδηγίες, τελευταίο μισόλεπτο του αγώνα μέσα στο "άγχος", είδε το σκρην/το κενό μετά και πήρε πρωτοβουλία....Τόσο απλά. Κι όπως είχε πει κι ο Ιωαννίδης μετά, "καλά έκανε και το πήρε το σουτ". "Ντου ορ ντάη" που αν έμπαινε ίσως και να καθαρίζαμε τους Ισπανούς, όσο κι αν η λογική έλεγε να,,,κάνει ντου ο νταής ο Γκάλης, να ξοδευτεί κι ο χρόνος, και στην χειρότερη να πάρει φάουλ/να εκτελούσε ίσως και βολές. Απόφαση της στιγμής, με σχετικά καλές προοπτικές, που ΣΗΜΕΡΑ δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει, αλλά τότε τα πράγματα ήταν, είπαμε, "λιγότερο κουρδισμένα", και οι παίκτες (οι "αρχηγικοί") είχαν περισσότερη ελευθερία αποφάσεων/κινήσεων (ενώ σήμερα είναι σχεδόν "προπονητικά πιόνια"). Εκ του αποτελέσματος/με την ματιά του σήμερα, η φάση ήταν,,,κρίντζι. Αλλά τότε και με τις συνθήκες του τότε, εγώ δικαιώνω την κουβέντα του Ιωαννίδη. Και στην τελική, μπορεί μέχρι και οδηγία του Πολίτη να ήταν ("Μπαναώτ', αν βρεις χωρο, μπουμπούνα το κι όλας άμα λάχει κι από νωρίς, κι άμα δεν μπει, πλακωθείτε άμυνα" ξερωγώ...). Το θέμα είναι ότι από τότε του φόρεσε την ταμπέλα "αψυχολόγητος τριποντάκιας" ο Φίλιππας, κι όλοι αυτό παπαγαλίζαμε - και το κάνουμε ακόμη και σήμερα κι όλας, χωρίς να είναι δίκαιο για την καριέρα του Γιαννάκη...