Czeskie Góry Izerskie Sudety Izery Palicznik Orzesznik Wodospad Jizera

Wędrowałam samotnie, niepewnie, nie oczekując za wiele. Nie znając drogi, nie mając planu błądziłam myślami po mapie. Pisali, że warto, że są tam miejsca wyjątkowe, że takie mini Karkonosze. I może bym uwierzyła, gdybym nie znalazła tych opinii w najdalszych, internetowych czeluściach. Jednak kiedy COŚ podpowia - po prostu pakuj się i w drogę - z COSIEM nie dyskutuję. Przepakowując plecak z tatrzańskiej podróży zakrywający 3/4 mojego ciała, zmniejszyłam jego ciężar o jakąś połowę i mogłam ruszać. Lżejsza o ciężar plecaka, ale i o obawy spotkania królów tatrzańskiej dżungli - niedźwiedzi, które skutecznie dały mi znać o swoim istnieniu i potędze.
Góry Izerskie kojarzyły mi się tylko w wypłaszczonymi, łagodnymi szczytami, które nie robią na nikim wielkiego wrażenia. Ale góry jak zawsze potrafią zaskoczyć. Wybitne szczyty z ogromnych, granitowych skał wznoszą bardzo wysoko ukazując siłę i wyjątkowość tych gór. Jak dziecko, które stawia swoje pierwsze kroki - tak ja stawiałam swoje powoli, niepewnie, z najprostszą radością odkrywania nieznanego. Wspinałam się z trudem, stromymi schodami - kamieniami, aby na szczycie zobaczyć obrazy skutecznie przypominające o sile i pięknie natury. Obrazy, które już nigdy nie znikną z głowy, uzależniając, ale nie zniewalając. A wręcz przeciwnie - dające nieograniczoną wolność od tego co zostawiłam za plecami i pod stopami. Dzikie potoki, orzeźwiające wodospady - oczyszczały umysł i koiły zmęczenie.
Kolejny raz przekonałam się, że nie ocenia się po pozorach. Że miłość wymaga zaangażowania, poświęcenia jej czasu i cierpliwości. Ale to co dajesz, to wraca ...
Czeskie Góry Izerskie ... i moja miłość do Sudetów, które rozkochują mnie mocniej za każdym razem :)