Видео

I don't know what the fluff I have that recommended for No ale trudno : Sagiri Yamada Asaemon To jest Dobrze napisana postac kobieca

Dlatego dobrze się skupić na swoich gustach i pozostać w swojej sekcji, gdy ktoś ma inne upodobania czy preferencję, nie narzucając ich nikomu innemu oceniając subiektywnie tą wartość czy sens... Drążenie czemu ślimak jest zawsze mokry, albo czemu człowiek nosi buty zamiast sandałów to marnowanie życia i prowokacja kosmosu do wywalenia blue screena. Pisarze i twórcy nie uczą się psychologii, logiki czy gustu ludzi, do których nie kieruje twórczości. Dzięki temu powstaje K.Dick, Dickens i inni toksyczni samcy :D

😮 dokładnie! Moje ulubione anime! Zdecydowanie brakuje mi anime z dobrze napisanymi postaciami kobiecymi. Chyba z tego powodu coraz rzadziej oglądam. Już jestem zmęczona tymi oklepanymi schematami głównego bohatera radującego biedne, głupiutkie dziewczynki z opresji. Jestem bardzo zaciekawiona Skip & Loafer. Obejrzę na pewno 😊 Nie wiem jakim cudem algorytm youtuba podesłał mi Twój film ale dziękuję mu za to ❤😊😂

O jejuśku. Dużo do odpakowania w tym odcinku 😅 Więc po kolei. Jeśli chodzi o integrację europejską. Oczywiście nie jestem osobą która namawiałaby do polexitu, ale jest jeden eurosceptyczny argument który dość mocno siedzi mi w głowie. Usłyszałem go dawno temu od kolegi którego od zawsze znałem jako zagorzałego, aktywnego korwinistę, którejkolwiek z kolejnych partii wąsatego pana w muszce w danym momencie by to nie oznaczało. Powiedział mi krótko, chyba zresztą kogoś sam cytując: "łatwiej zawrócić tratwę niż lotniskowiec". Czy aktualna polityka UE jest słuszna czy nie, to temat na zupełnie oddzielną dyskusję, ale jedno jest pewne - w razie potrzeby czy też chęci zawrócenia kursu, zadanie może okazać się bardzo karkołomne. Łatwiej przeprowadzić gruntowne reformy małego, niezależnego kraju, niż ogromej wielonarodowej federacji. Oczywiście możesz odwracać argument, twierdząc że to właśnie dobrze, że to gwarantuje stabilność i utrudnia przejęcie władzy przez ludzi niebezpiecznych - ale ja widzę jednak atut w politycznej zwinności mniejszych organizmów. Ten argument można zresztą ciągnąć dalej, o czym kiedyś już zresztą rozmawialiśmy IRL. Jaki jest tak właściwie powód dla którego tu w Krakowie musimy stosować się do tych samych praw co Warszawa, podczas gdy w bliżej przecież położonej Ostrawie o kwestiach np. aborcji czy systemu emerytalnego decydują już zupełnie inni ludzie? Dużo, zwłaszcza w kontekście odpałów rządzących w Moskwie, mówi się o nienaruszalności granic i poszanowaniu integralności terytorialnej, i oczywiście jest to chwalebne w przypadku zagrożenia z zewnątrz - ale kiedy mówimy o samostanowieniu ludności, to dlaczego właściwie jest to temat tabu? Ostatecznie dzisiejszy kształt granic w Europie został w dużej mierze ustalony przez kilku dziadków blisko 70 lat temu, a wcześniej wynikał z wojennych zabaw w podboje które przez wieki prowadzili królowie kosztem swoich podwładnych. Nawet poza koncepcją państw, idea "narodowości" w dzisiejszym rozumieniu ma dopiero jakieś 200 lat, a wcześniej ludzie przecież również żyli. Ostatecznie o tym czy traktujemy ludzi kilkaset kilometrów od siebie w jedną stronę za "swoich", a w drugą stronę już nie, często zdecydowały niesnaski ludzi u władzy wiele wieków temu. Dlatego trudno mi "uwierzyć w" narody, a tym bardziej państwa. Jedne i drugie są sztucznymi tworami, nie mającymi wiele wspólnego z organiczną społecznością. Jeśli chodzi o wątek tego czy jesteś warszawianką, czy gdynianką - tak tylko pozwolę sobie zauważyć, że dałaś sobie wmówić coś na temat swojej tożsamości przez osobę z zewnątrz, pozwoliłaś sobie wmówić, że nie masz prawa nazywać się warszawianką. To nie jest fair, jeśli czujesz się warszawianką to możesz nazywać warszawianką. Jest to tym bardziej ironiczne, że nie jest Ci przecież obca bardzo zdecydowana walka o prawo do swojej tożsamości w innych sferach życia 😉 Natomiast ten wniosek "nie jestem przywiązana do miejsc, tylko do ludzi" bardzo mi się podoba ❤ Oczywiście każdy ma trochę inaczej, oczywiście do miejsc też można się przywiązać, np. można mieć sentyment do domu w którym spędziło się znaczną część czasu. Natomiast jeśli chodzi o zbiorowości takie jak państwo, naród, czy nawet miasto - to wydaje mi się że trafiłaś w sedno. Przywiązujemy się do konkretnych społeczności, ewentualnie do vibe'u danego miejsca - a nie do abstrakcyjnej idei jaką jest "Polska" czy "Warszawa". Przynajmniej ja się mogę z Tobą zgodzić. Ciekawie byłoby usłyszeć jak do takiej tezy odnieśliby się np. ludzie o bardziej nacjonalistycznych poglądach. Z kolei co do "wielobiegunowego świata" - jest to dla mnie niesamowicie smutne, że o tę "wielobiegunowość" najbardziej zabiegają rządy, które nie traktują swoich obywateli podmiotowo. Które patrzą na świat wyłącznie z perspektywy zysków i strat, stref wpływów i politycznej dominacji. Oczywiście bardzo wiele można zarzucać kolejnym rządom USA, ale mając do wyboru najgorszego z ostatnich 30 lat prezydenta USA oraz Xi Jinpinga... jednak myślę że się zgodzisz że mniejszym złem będzie Amerykanin. "Wielobiegunowość" to hasło próbujące zracjonalizować dążenie do coraz silniejszej władzy, uciskanie społeczeństw i walkę o podporządkowanie sobie biedniejszych krajów, w imię tego żeby nie pozwolić "wygrać" rządowi z innej części świata. To ładne słowo na usprawiedliwienie cementowania pozycji elit. W nieco podobnym temacie oraz nawiązując do tego co pisałem wcześniej o narodach - dziwi mnie nastawienie dość powszechne wśród osób o lewicowych poglądach, według którego co prawda idealnym, docelowym rozwiązaniem dla idealnego świata byłaby anarchia czy tam inny neokomunizm, ale "na teraz" nasza jedyna nadzieja leży w silnym ponadnarodowym rządzie, takim jak np. Unia Europejska. Przepraszam, ale nie kupuję tego. Właśnie dlatego, że "łatwiej zawrócić tratwę niż lotniskowiec". Jeśli naszym ideałem jest brak rządu, to walcząc o silny ponadnarodowy rząd z tonami regulacji prawnych i wieloma warstwami biurokracji by je egzekwować, oddalamy się od tego ideału. Nie pieczemy mięsa kiedy docelowo chcemy je zamrozić. Jeśli chcemy anarchii, walczmy o anarchię - teraz. Oczywiście trzeba by się zastanowić nad tym, jak jako anarchistyczne społeczeństwo moglibyśmy obronić się przed próbą wykorzystania braku silnej władzy przez potencjalnych najeźdźców pokroju Xi czy Putina. Nie jestem ślepy na zalety silnej, scentralizowanej władzy właśnie w zakresie np. obronności. Pytanie tylko czy jest to powód, by całą ideę anarchii wyrzucać do kosza albo odkładać na "wieczne nigdy" kiedy jak za dotknięciem magicznej różdżki ustaną wszelkie wojny i będzie można wprowadzić anarchię na całym świecie jednocześnie? Może jednak da się wypracować jakiś model pozwalający łatwo jednoczyć się wobec zewnętrznych zagrożeń, jednocześnie nie wymuszając podporządkowania całej biurokratycznej machinie dzisiejszego systemu? PS Zaskakuje mnie w tym odcinku podawana przez Ciebie ilość osobistych szczegółów, z braku lepszego określenia powiem - danych osobowych - imion, miejsc itd. Mam wrażenie że starsze odcinki były w wyraźnie większym stopniu zanonimizowane. Skąd taka zmiana...? 😲

Co do zasady zgadzam się z większością rzeczy o których mówisz. Chcę jednak zauważyć kilka rzeczy: Odbiór dzieła w sytuacji kiedy znamy spoilery wcześniej, jest *inny.* Niekoniecznie lepszy lub gorszy, ale inny. Zapoznać się z jakąś historią "na świeżo", z czystym umysłem i bez wiedzy o zakończeniu, można co najwyżej raz w życiu (albo raz na wiele lat jeśli damy radę zapomnieć ten pierwszy raz). Myślę że osoby które chcą zapewnić sobie takie wrażenia mają do tego pełne prawo. Choć oczywiście czasem trudno jest nie usłyszeć spoilerów z dzieł które są szczególnie głośne, a definicja spoilera jest nieco płynna - np. dla mnie w serialach które mają co najmniej ~10 odcinków, pełnej fabuły pierwszego odcinka nie traktuję jak spoiler, ale wiem że nie każdy się z tym zgodzi. Jeśli chodzi o konsumpcję recenzji przeze mnie - przed poznaniem jakiegoś dzieła zapoznaję się z nimi rzadko. Zazwyczaj ograniczam się do suchych, liczbowych ocen - jeśli dzieło zbiera dobre oceny, to zapewne warto się z nim zapoznać, ale chcę właśnie uniknąć wyrabiania sobie obrazu dzieła przed poznaniem go. Lubię natomiast zapoznać się z recenzjami utworu który znam i wywarł na mnie duże wrażenie - żeby skonfrontować moje wrażenia z (często skrajnie innymi) opiniami innych osób, być może zdać sobie sprawę z elementów które pominąłem. Myślę że ubogaca to odbiór dzieła, wywołując w głowie coś na kształt tego dyskursu o którym mówisz pod koniec. Dlatego też o ile zgadzam się że ta dychotomia recenzji pisanych dla "przed" i "po" to uproszczenie, o tyle myślę że warto żeby odbiorca recenzji przed zapoznaniem się z nią wiedział, jak wiele spoilerów w niej znajdzie i mógł świadomie zdecydować czy to jest taka recenzja której w danym momencie potrzebuje. Natomiast jeśli chodzi o problematykę plagiatu i związane z nią normy etyczne... Wiem jak utopijnie to zabrzmi ale myślę że tak naprawdę problemem jest to że żyjemy w systemie i kulturze w której tworzy się dla zysków - i mam tu na myśli zarówno zyski materialne (wprost pieniężne wynagrodzenie za twórczość) jak i niematerialne (np. pozycja społeczna wynikająca z uznania za wartościowego twórcę). Myślę że kultura (więc również i publicystyka) w swojej najczystszej istocie jest anarchistycznie kolaboratywna i powielanie istniejącej twórczości jest jej nieodłącznym elementem, wręcz naturalnym etapem rozwoju każdego twórcy. Wynikająca z mechanizmów działania współczesnego świata fiksacja na uznaniu autorstwa moim zdaniem tak naprawdę hamuje jej rozwój, blokując działanie tego naturalnego przepływu idei.

w dziełach na które bardzo czekam nie cierpie i wystrzegam sie recenzentów którzy to robią

Like I lecimy klasycznie

O jejciu. Dużo do odpakowania w tym odcinku. 😅 I to jeszcze opowiadasz o mnie. 😅 Wbrew pozorom, myślę że otrzymałem pod wieloma względami podobne wychowanie jak Ty. Ja również wyniosłem z domu niesamowitą awersję do ryzyka. Moja decyzja o rzuceniu pracy nie byłaby możliwa, gdyby opierać się tylko o moje wychowanie. Przeciwnie - była efektem wieloletniego uświadamiania sobie, że ten wzorzec życia który mi wpojono nie jest jedynym możliwym. Że są ludzie, którzy robią takie rzeczy. Że mam do tego prawo. Wreszcie, że mogę nie przejmować się tym, "co ludzie powiedzą". Dużo wspominasz w tym materiale o zróżnicowaniu wzorców dla kobiet i mężczyzn, i jakkolwiek jest w tym trochę prawdy, ja skupiłbym się raczej na tematach bardziej prozaicznych, a jednocześnie bardziej fundamentalnych, w żaden sposób nie uwikłanych w płeć. Pierwszy temat jest taki, że rodzice mają tendencję do projekcji własnych doświadczeń i niepowodzeń na dzieci. Rodzice chcą za wszelką cenę uchronić dzieci przed powtórzeniem ich własnych błędów i niepowodzeń. W związku z czym wpajają nam takie wartości jak np. to właśnie, że najważniejsza jest stabilizacja, ciężka praca i płynność finansowa. Oczywiście nie ma nic złego w tych wartościach, niemniej często zapominają przy tym o kilku rzeczach. Po pierwsze, że dzieci to oddzielne osoby, o innych marzeniach i pragnieniach, innych priorytetach, często też z innym systemem wartości. Po drugie, że sytuacja zarówno świata jako środowiska, jak i konkretnej osoby, zmienia się w czasie. Oczywiście że nie zdecydowałbym się na rzucenie pracy bez konkretnego planu 10 lat temu, mając minimalne doświadczenie i kilku- lub kilkunastokrotnie (zależy czy uwzględnimy inflację czy nie) mniej warty stan posiadania. Oraz oczywiście będąc w zupełnie innym miejscu pod względem psychiki - nie chcę oceniać czy lepszym czy gorszym, po prostu innym - oraz mając inne wyobrażenie na temat własnego życia. Wreszcie po trzecie, że pewnych rzeczy trzeba doświadczyć na sobie, żeby je zrozumieć. Być może za rok czy dwa będę sobie pluł w brodę, że podjąłem najgłupszą decyzję życia - ale muszę spróbować, żeby się przekonać 😉 Druga sprawa jest taka, że mam wrażenie że wychowanie, nie tylko przez rodziców, ale także przez szkołę - bardzo faworyzuje zatrudnienie na klasycznym etacie (przy czym mówię tu bardziej o formie relacji z pracodawcą niż formę prawną umowy - więc tzw. śmieciówki czy funkcjonujące między innymi w IT tzw. umowy B2B również liczę w tym kontekście jako etat) jako Jedynie Słuszną™ formę zarabiania pieniędzy. Ostatnio nawet pewna znajoma w rozmowie na temat polskiego systemu szkolnictwa stwierdziła, że "szkoła przygotowuje do pracy w januszexie XD". Stereotypem na temat amerykańskich nastolatków jest zachęcanie do sprzedawania lemoniady na ulicy, co ma uczyć prowadzenia małych biznesów i zachęcać do brania spraw w swoje ręce. Tymczasem w polskim społeczeństwie uczy się raczej jedynie podporządkowania, przez co bardzo niewiele osób z naszych pokoleń w młodości widziało się w roli właścicieli małych biznesów. Wydaje się, że trochę się to zmienia w pokoleniach obecnie wchodzących w dorosłość - i myślę, że to dobrze. Opowieści o "zetkach" odmawiających pracy na niekorzystnych dla siebie zasadach nie odbieram jako roszczeniowości, a przeciwnie - świadomość własnej wartości oraz tego, że... No właśnie, tu dochodzimy do trzeciego problemu - *praca nie ma wartości sama w sobie.* O tym również często zapomina się w wychowaniu, składając sobie przy świątecznych obiadach życzenia "żebyś znalazłx dobrą pracę". Praca ma wartość, jeśli przynosi coś dobrego dla społeczeństwa. Praca ma wartość, jeśli pozwala nam się realizować. Wreszcie, praca ma wartość, jeśli wypłata pozwala nam realizować inne marzenia i dążenia, duh. Ale sam fakt pracy samej w sobie nie jest ani dobry, ani zły. Dlatego jeśli nie czuję, że moja praca zmienia świat na lepsze, nie czuję że wypełnia moją potrzebę samorealizacji, a finansowo mogę sobie pozwolić na przerwę w dochodach - to dlaczego mam się zmuszać, by w niej tkwić lub wbrew własnym potrzebom szukać od razu czegoś innego? Wolę dać sobie czas na przemyślenie swojego życia tak, by gdy będę wracać do produktywności, będę mógł to zrobić z poczuciem sensu. I bardzo prawdopodobne że na innych zasadach niż etat u klasycznego pracodawcy. Mogłabyś oczywiście stwierdzić, że przecież mamy odpowiedzialność wobec społeczeństwa, że gdyby nikt nie chciał pracować, to nie mielibyśmy co jeść, gdzie mieszkać i czym dojechać do umierających krewnych, których też nie miałby kto leczyć. I oczywiście to prawda. Ale jednocześnie żyjemy w systemie, w którym wynaleziono pieniądze (czy to dobrze czy źle, to temat na oddzielną dyskusję) jako uniwersalny zamiennik wartości. Ktoś stwierdził, że praca którą wykonywałem ostatnie 12 lat była warta tyle ile otrzymałem za nią wynagrodzenia. Ktoś wyliczył wartość, którą wniosłem do społeczeństwa tą pracą (znowu - czy sprawiedliwie, to temat na oddzielną dyskusję). Myślę że miałem i mam pełne moralne prawo, zamiast zwracać tę wartość do społeczeństwa od razu, chomikować ją po to, by teraz zrobić sobie przerwę. Tak samo jak Twój inny znajomy będzie mieć pełne prawo chomikować wartość swojej pracy by wyruszyć w wymarzoną podróż. Po to między innymi istnieją pieniądze. I dlatego też mam problem z lewicowymi wizjami świata, które opisują go używając terminologii związanej z pracą. Nie podoba mi się wizja świata która kręci się wokół pracy, bo nie uważam żeby na pracy polegało życie. Ale znowu, to temat na oddzielną dyskusję...

Like I zaczynamy 😍

Dodałbym tutaj jeszcze jeden wątek: żeby przyznawać się do własnych przemyśleń *przed samym sobą.* To może zabrzmieć dziwnie, ale niestety zbyt często bywa tak, że osoby pod silną presją społeczną tłumią własne przekonania przez poczucie że są one nieakceptowalne. Takim stereotypowym wręcz przykładem są oczywiście osoby z queerowego spektrum które przez np. konserwatywne otoczenie ukrywają swoją tożsamość przed samymi sobą, tłumiąc ją często pod maską intensywnej homo- i/lub transfobii. Ale to może dotyczyć czegokolwiek. Ostatnio znajoma lubująca się w gotyckim wizerunku opowiadała mi jak opinia jej rodziców sprawiła że na piercing zdecydowała się dopiero w wieku 35 lat, choć zawsze jej się podobał, a zorientowała się co do tłumienia swoich pragnień dopiero po dwóch latach terapii. Inna koleżanka również dopiero w terapii odkryła że całe jej dotychczasowe dorosłe życie począwszy od wyboru kierunku studiów, było podyktowane chęcią przypodobania się mamie. Czasem bywa też dokładnie odwrotnie, prawdziwe pragnienia i poglądy może przykrywać chęć buntu. Stąd tak ważna jest ta nieoceniająca postawa, pozwalanie innym na autentyzm nawet gdy się z kimś całkowicie nie zgadzamy. Choć oczywiście można się zastanawiać nad jej granicami. Czy można nie oceniać, kiedy ktoś robi rzeczy jednoznacznie nie tylko złe ale i szkodliwe? Jak postąpić z dzieckiem, które - by użyć przejaskrawionego przykładu - na pytanie o swoją przyszłość odpowiada że pociągają go zbrodnie doskonałe i chce zostać seryjnym mordercą? Z jednej strony trudno sobie wyobrazić rodzica który z czystym sumieniem wspierałby dziecko na takiej drodze, z drugiej strony twarde "nie" często powoduje psychiczne rany które leczy się latami. Niestety nie znam dobrej odpowiedzi na to pytanie.

Like I oglądamy

Mówisz że "nigdy nie będzie momentu spokoju", a ja myślę że to wielka cywilizacyjna porażka że pozwoliliśmy sobie to podejście znormalizować. Normalnym jest życie od jednej szkoły do drugiej, potem przez studia do pracy, a jeśli urlop to po to by być rodzicem na pełen etat lub zrobić remont w mieszkaniu. Na odpoczynek będzie czas na emeryturze, tylko że wiek emerytalny tylko rośnie, wtedy już siły i możliwości nie te, a nasze pokolenia coraz bardziej się martwią czy w ogóle na jakąkolwiek emeryturę są szanse. Tymczasem "wielcy" ludzie często swoją wielkość zawdzięczają temu że zrobili sobie przerwę, wyjechali medytować w Indiach albo próbowali skupić się na pracy artystycznej - nawet jeśli nie osiągnęli w niej sukcesu. Ba, mam znajomą która mówi że okres bezrobocia był dla niej najbardziej depresyjnym okresem w życiu, ale to właśnie wtedy zdecydowała się na terapię która odmieniła jej życie, w nowej pracy realizuje się lepiej niż kiedykolwiek, kończy też kolejne studia - więc mimo iż ona ocenia ten okres negatywnie to można się zastanowić czy nie był on właśnie tym, czego potrzebowała. Być może każdy potrzebuje tego "gap year"? Myślałem że będę mógł się w tym komentarzu wymądrzać o tym że "każdy podejmuje w danym momencie najlepszą dla siebie decyzję" ale sama to powiedziałaś 😅 Więc dodam jeszcze że lubię angielskie sformułowanie "benefit of hindsight. Zawsze łatwo jest interpretować dane z przeszłości, ale na bieżąco nigdy nie jest to takie proste. I wbrew pozorom bardzo niewiele jest w życiu takich decyzji które są "na zawsze", nieodwołalne i nie dają się naprawić w przypadku błędu. Sama mówisz o tym że poprawiasz kolejny raz LEK, potwierdzając w ten sposób że zawsze istnieje kolejna szansa. Dr. K w swoich filmach lubi mówić że życie to tak naprawdę gra multiplayer, że każdego dnia budzimy się inną osobą, której jedynym zadaniem jest ułatwić grę swoim następcom, mając bardzo ograniczone możliwości dalekosiężnego planowania. To oczywiście metafora, ale również myślę że ułatwiająca życie - jeśli ktoś coś spieprzył to nie byłaś Ty. To byłaś "Ty sprzed X dni". Ta osoba już nie istnieje, a teraz trzeba się skupić na tym żeby najlepiej poradzić sobie z dzisiejszym questem.

Wczesne prace Pabla Picassa to doskonałej jakości realistyczne portrety. Wielu laikom zapewne spodobałyby się bardziej niż kubistyczne dzieła z których zasłynął. Ale zasłynął właśnie z kubizmu ponieważ było to coś nowego - coś czego nikt wcześniej nie zrobił, coś w czym można było dostrzec duszę artysty. Realistyczny portret na tym etapie rozwoju malarstwa był już nie tyle sztuką, co rzemiosłem - jasne, nauczenie się tego wymaga talentu i lat pracy, ale na koniec dnia jest raczej *odtwórstwem* niż twórczością. Kilkanaście lat temu pojawiły się syntezatory śpiewu takie jak Vocaloid. Dały one możliwość tworzenia już nie tylko muzyki, ale *piosenek* muzykom którzy nie czują się silni wokalnie i z różnych powodów nie chcą też zatrudniać innych wokalistom. Oczywiście wokal takiej Hatsune Miku brzmi robotycznie i co niektórzy "znawcy" powiedzą że to tylko namiastka tego czym jest żywy śpiew. Czasem bywa i tak, a czasem znajdzie się producent który wyczaruje z takiego syntezatora ekspresję wynoszącą utwór na poziom sztuki. I niekoniecznie musi to oznaczać zbliżenie się do realistycznego brzmienia - czasem jest dokładnie odwrotnie. Ważne że piosenka chwyta nas za serce. W tej sytuacji Vocaloid staje się narzędziem w rękach twórcy, ani lepszym ani gorszym od np. akustycznego fortepianu. Myślę że tak samo jest z "artystycznym" AI. Pomijając już wątek praw autorskich do dzieł którymi "karmione" są te modele, są one po prostu coraz bardziej zbliżającymi się do doskonałości rzemieślnikami, odtwórcami pomysłów podanych jako prompt i stylów znanych już wcześniej. Rysunki z Midjourney nigdy nie będą sztuką same w sobie, ale mogą się nią stać jeśli są narzędziem do realizacji pomysłu który jest sztuką - pomysłodawca przerobienia Grzegorza Brauna z gaśnicą na film Disneya jest w pewnym sensie artystą - nie plastykiem, ale twórcą idei która wywołuje emocje u odbiorcy. Tak samo twórca który chce stworzyć komiks, i swój genialny scenariusz przełoży na panele z użyciem AI również jest artystą, choć nie narysował żadnej kreski - bo jego dzieło jest czymś więcej niż uruchomieniem generatora. Wydaje mi się że najgłośniej krzyczą przeciwko "artystycznym" AI właśnie rzemieślnicy, funkcjonujący na pograniczu sztuki ale których twórczość pełni rolę stricte komercyjną, np. reklamową - bo ich rzeczywiście AI jest w stanie zastąpić, tak jak kiedyś fotografowie z aparatami zastąpili nadwornych portrecistów.

Fajnie posłuchać czyichś przemyśleń 😊

i wait for it

btw mega mnie irytuje nazywanie mega jakościowych seriali telewizją XD w sensie tbh telewizja kojarzy mi sie z czymś załosny słąbym i wątłej jakości a o takim The Last Of Us nie powiesz tak

Like I słuchamy ❤

Ludzie są w stanie wytrzymać bardzo wiele - jeżeli widzą w tym sens i wartość. Niestety w naszej kulturze zdecydowanie za dużo czasu poświęca się na kult tej wytrzymałości i ciężkiej pracy, a za mało na poszukiwanie celu. Tym bardziej, że poszukiwanie celu często wymaga przerwy, mentalnej przestrzeni, odpoczynku i pozwolenia sobie na bycie przez chwilę bezproduktywnym, na "naładowanie baterii", często przy okazji odrzucając bezpieczeństwo. Tymczasem nie daje się nam tej przestrzeni, bo prosto z jednej szkoły idziemy do drugiej, prosto z uczelni do pracy, a każde wyłamanie się z tego schematu oznacza że nasłuchamy się ostrzeżeń jak to zmarnujemy sobie życie. Tymczasem znani na świecie "ludzie sukcesu" często mają bardzo skomplikowane życiorysy, pełne rzucania studiów, niekonwencjonalnych zajęć i formujących wypraw w nietypowe miejsca - i myślę że nie jest to przypadek.

Kiedy mówiłaś o krytyce reprezentacji queerowej w serialach, to pojawiła się u mnie pewna myśl... > serwisy streamingowe: robią seriale z queerowymi postaciami > prawicowa widownia: hurr durr wszędzie teraz te geje i transy, już nie można obejrzeć serialu z normalnymi ludźmi > lewicowa widownia: hurr durr queerowe doświadczenie tak nie wygląda, widać że jakiś biały cishet facet to pisał ...to przepraszam bardzo, ale skoro obie strony krytykują to dla kogo są te seriale robione? :D Natomiast jeśli chodzi o wnioski to całkowicie się z Tobą zgadzam, wolność wyrazu artystycznego FTW. Dodałbym tu jeszcze jedno: w sztuce i kulturze jest (a w każdym razie moim zdaniem powinno być) miejsce także na przedstawianie rzeczy złych. Nawet tak złych jak, przykładowo, brutalne gwałty na nieletnich. Nawet jeśli nie jest przedstawione w jednoznaczenie negatywnym świetle. Unikanie tematów nie sprawia że przestają one istnieć, za to poruszanie ich pozwala na rozmowę, ocenę, zwrócenie uwagi na problem. Czasem by zaznaczyć że problem istnieje i należy z nim walczyć, czasem by zrewidować czy na pewno w przypadku danego zjawiska (może niekoniecznie w tym konkretnym przykładzie) należy negatywną ocenę przyjmować jako aksjomat.

ｓｚｔｙｗｎｏｓｃ　ｐｏｚｎａｗｃｚａ Nie mam kompetencji do prowadzenia psychoterapii w nurcie ACT (ani żadnym innym 😅) ale podejrzewam że tak na Twoją wypowiedź mógłby zareagować ktoś kto takie kompetencje posiada. Dużo używałaś słowa "powinnam" - myślę że jedyne co "powinnaś" to to, na co umówiłaś się w ramach danej znajomości z tą drugą stroną. Od jakiegoś czasu przekonuję się że życie jest prostsze niż to co nasze małpie móżdżki próbują nam wmówić - i polega na robieniu tego z czym czujesz się dobrze (choć mi też często trudno to na co dzień stosować 😅). Jeśli czujesz się dobrze z tym jak wygląda Twoja znajomość z jakąś osobą - i ona też czuje się OK w drugą stronę - to wszystko jest w porządku :) "Przyjaciel" to etykietka jaką możesz przypiąć jakiejś osobie jeśli czujesz że Wasza relacja spełnia definicję przyjaźni. Przypięcie takiej etykietki nie sprawia automatycznie że nagle obowiązuje Was zupełnie inny zestaw reguł. My się zmieniamy, ludzie wokół nas się zmieniają, sytuacje życiowe się zmieniają, okoliczności się zmieniają - a przez to relacje z konkretnymi ludźmi też się zmieniają. I jeśli tylko dana forma relacji (lub jej braku!) w danej chwili Wam odpowiada, to wszystko jest doskonale i nie ma potrzeby tego zmieniać tylko po to by dopasować ją do ciężaru definicji jakiejś etykietki. Etykietki, o której sama przecież decydujesz, czy ją przypiąć.

Relacje z rodziną to ogólnie temat rzeka. Tak w ramach częściowego kontrargumentu do tego o czym mówisz o intencjach - świadomość dobrych intencji z drugiej strony może utrudnić przepracowanie pewnych ran. Kiedy Twoi rodzice są stereotypową patologią, piją, biją i nie zaspakajają najbardziej podstawowych nawet potrzeb, to stosunkowo łatwo jest przyjąć, że coś jest nie tak, i uznać ich za przyczynę własnego cierpienia. Ale kiedy w gruncie rzeczy są dobrymi ludźmi i mają dobre intencje, ale trochę dali ciała z wychowaniem, to trudno jest zaakceptować np. pomysł, by o relacjach z nimi myśleć w kategoriach traumy. Trudno się odciąć (zwłaszcza mentalnie - co jest w dużej mierze niezależne od fizycznego utrzymywania kontaktów lub nie), bo ciągle z tyłu głowy jest ten głos "przecież to dobrzy ludzie, przecież chcą dobrze, więc to na pewno ze mną jest coś nie tak a nie z nimi". Natomiast jeśli chodzi o wybaczanie tak ogólnie - oczywiście każdy ma prawo do wybaczania lub nie. Życzyłbym natomiast sobie żeby nikt nie wymuszał swojej postawy na innych - w obie strony. Tyczy się to zarówno wspomnianej przez Ciebie sytuacji wymuszonego wybaczania np. w szkole, ale z drugiej strony też np. zjawiska cancel culture, które można uznać za formę wymuszania na społeczności uznania jakichś czynów za niewybaczalne. Obydwa uważam za równie szkodliwe.

To ja mam takie przemyślenie, że ludzie różnie definiują przebaczenie. Ja mam w rodzinie osobę do której już raczej nie czuję żalu ani złości, ale nie chcę kontaktu z nią, bo wiem, że się nie zmieni. Natomiast inna osoba z mojej rodziny uważa, że fakt, że nie chcę się z nią spotykać oznacza, że nie potrafię jej wybaczyć. No i też pomyślałam sobie, że szkoda, że jesteśmy od dziecka uczeni żeby przebaczać innym, a nikt nie uczy nas przebaczać sobie. Może gdybyśmy to umieli to łatwiej byłoby ludziom przyjąć sytuację, w której nie otrzymają tego przebaczenia od drugiej osoby 🤔 Dzięki, za super odcinek ❤

A może właśnie to jest sposób na otwieranie ludzi na inne poglądy? Troszeczkę się "dostosowujesz", jesteś traktowana życzliwie przez osoby których poglądami gardzisz, zdobywasz zaufanie... po czym przychodzisz do pracy w tęczowej koszulce i outujesz się ze wszystkich manif na których byłaś ;) Krążą w końcu historie o np. gejach którzy outują się sąsiadom-staruszkom po miesiącach czy nawet latach bycia traktowanym jako "ten dobry chłopak który zawsze mówi dzień dobry". To może być sposób na wywołanie tego pozytywnego dysonansu poznawczego, który wywoła pewne złagodzenie poglądów. Tym bardziej że bezpośrednie doświadczenia mają silną moc. Głupi przykład: Wspominałaś o żartach z kobiecych torebek - ja myślę że już nigdy nie będę się z tego śmiać odkąd sam mam doświadczenie funkcjonowania z takową. Oczywiście znajomość z osobą z np. tęczowego środowiska to nie to samo co osobiste doświadczenie bycia osobą niecisheteronormatywną, ale to nadal o wiele rzędów wielkości bardziej bezpośrednie doświadczenie niż czytanie cudzych opinii, na których często radykałowie opierają swoje poglądy. Dlatego myślę że warto się ujawniać ze swoim światopoglądem - zwłaszcza po tym kiedy już zdążymy zdobyć status osoby lubianej.

Jako osoba wierząca raczej w prawo dżungli i podejście by co do zasady każdy radził sobie sam, niż lewicowych idei rozkładania odpowiedzialności za jednostki na całe społeczeństwo - akurat koncepcja UBI wydaje mi się całkiem interesująca. Gdyby jednocześnie oznaczała likwidację większości innych zasiłków - mogłaby też oznaczać ograniczenie biurokracji. Otworzyłoby to też pole do np. likwidacji płacy minimalnej czy państwowego systemu emerytalnego, zastępując de facto ich rolę i likwidując patologie systemu podatkowego. Dodatkowo brzmi to jak doskonały pomysł by zachęcić ludzi do eksperymentowania, szukania własnego miejsca na świecie, rozwijania małych biznesów i innych ryzykownych pomysłów, pozwalając w ten sposób ludziom być bardziej autentycznymi i szczęśliwymi. Myślę że jest coś skrzywionego w tym że jako społeczeństwo zaczęliśmy postrzegać zatrudnienie (lub posiadanie dobrze prosperującego biznesu) jako wartość samą w sobie. Że "dobra praca" dla wielu jest celem samym w sobie. Nie cele, które można osiągać dzięki zarobkom z tej pracy, ale praca sama w sobie. Wiem że to będą mocne słowa, ale zalatuje mi to niemal niewolniczą mentalnością. Oczywiście UBI ma też swoje zagrożenia. Wprowadzenie go mogłoby drastycznie zmniejszyć liczbę osób, które *chciałyby* pracować, zwłaszcza w tych mniej prestiżowych a koniecznych dla funkcjonowania świata zawodach, co mogłoby utrudnić funkcjonowanie społeczeństwa... lub spowodować że nie byłoby wystarczających wpływów z podatków by ten UBI wypłacić. Być może za bardzo mierzę swoją miarą, ale myślę że jest dużo ludzi którzy, nie musząc pracować żeby przeżyć, zajęliby się rzeczami mało produktywnymi lub mało potrzebnymi społecznie.

Wbiję tutaj troszeczkę kij w mrowisko i postawię hipotezę że znaczna część problemów o których mówisz wynika nie tyle z metrażu Twojego mieszkania, a przede wszystkim z faktu dzielenia go z drugą osobą. To o czym mówisz, że nie można się zamknąć w drugim pokoju żeby pobyć samemu ze sobą i tworzyć, bo nie ma drugiego pokoju - to realny problem. Mając przestrzeń nawet maciupką, ale dostępną dla Ciebie na wyłączność, można czasem zdziałać cuda. Z drugiej strony myślę że problemy współczesnego mieszkalnictwa tylko częściowo można zwalić na kapitalizm. Myślę że istotniejszy jest sam fakt że tak wiele ludzi chce mieszkać na tak małej przestrzeni, tj. w dużych ośrodkach miejskich, najlepiej jak najbliżej centrum. Tak duże zainteresowanie tak ograniczonym zasobem zawsze będzie rodzić problemy - w kapitalizmie będą się objawiać drastycznym wzrostem cen, w komunizmie mogłoby to oznaczać długi czas oczekiwania na lokal o wymarzonych parametrach i/lub przydzielanie ludziom mieszkań w zupełnie innych miejscach niż te o które się starają, w anarchii przez wzrost przestępczości w centrach miast itd. Nie bez powodu mieszkania są o rząd wielkości tańsze w przysłowiowej Koziej Wólce niż w centrum Warszawy. Zmiana systemu gospodarczego zmieniłaby jedynie rodzaj problemów jaki ten nierównomierny rozkład popytu generuje. Częściowym rozwiązaniem byłaby reorganizacja przestrzeni w skali makro, tak by wyrównywać szanse w relacji do miejsca zamieszkania, tak żeby nie było takiej dysproporcji między obszarami bardziej i mniej pożądanymi. Ale to tylko częściowo rozwiązuje problem - sama np. przecież mogłabyś mieszkać bliżej swojego miejsca pracy, co rozwiązałoby i problem przestrzeni (bo tam zapewne taniej) i dojazdów, ale problemem jest to że Twoja osoba partnerska chce utrzymać dotychczasowe miejsce pracy w dotychczasowym miejscu. Nie wydaje mi się żeby dało się ten problem rozwiązać do końca.

To czy *studia* będą finansowane bezpośrednio przez studentów, czy poprzez redystrybucję podatków, to tylko jeden z aspektów problematyki finansowania nauki. Bo przecież uniwersytety to nie tylko szkoły wyższe, ale też - niektórzy powiedzieliby wręcz że przede wszystkim - ośrodki rozwoju nauk, miejsca pracy naukowców będących odkrywcami i wynalazcami. A w tej sferze funkcjonowania uniwersytetów, nawet w krajach z dość szeroko zakrojoną redystrybucją, rządzą granty. Naukowcy dostają pieniądze tylko wtedy jeśli pracują nad czymś, za co ktoś - albo z organów państwowych albo ze świata biznesu - zadecydował, że warto zapłacić. Praca nad czymś, co Cię naprawdę interesuje ale na co nie ma tu i teraz popytu wśród podmiotów dysponujących pieniędzmi, to luksus, nawet na uniwersytecie, zarezerwowany dla tych którzy mogą się już pochwalić konkretnym dorobkiem. Wydaje mi się, że dużo bliżej temu systemowi do dzikiego kapitalizmu niż do humanistycznego socjalizmu który wydajesz się wychwalać w tym materiale. A w takim razie może warto byłoby utrzymać tutaj spójność? Jeśli pracownicy naukowi są niewolnikami grantów, to może trzymajmy się kapitalizmu i wymagajmy by studenci sami finansowali swoją edukację. A jeśli chcemy, żeby uniwersytety były egalitarnymi świątyniami wiedzy, to może powinniśmy wspólnie zrzucać się w podatkach nie tylko na kształcenie studentów, ale też na to by te uniwersytety i ich pracownicy mogli bardziej samodzielnie decydować o kierunkach, w których wiedza ludzkości będzie poszerzana?

Ciekawym wątkiem w tej dyskusji jest fakt, że kiedy takie niedokończone serie rzeczywiście zostają dokończone po wielu, wielu latach - to bardzo często efekt jest oceniany negatywnie. Często ze względu na to jak bardzo tytuł zdążył obrosnąć hajpem, w związku z czym nawet zupełnie niezła kontynuacja nie dorasta tym oczekiwaniom. Z drugiej strony, jakkolwiek trudno się nie zgodzić z Twoim ogólnym przekazem - myślę że twórca powinien mieć świadomość tego, że wydając jakieś dzieło, przekazuje je w jakimś stopniu społeczności, i warto żeby czuł się za to odpowiedzialny. To może oznaczać chociażby _zamiar_ jego dokończenia, albo świadomość tego, że nawet jeśli będzie chcieć by to dzieło zniknęło, to może okazać się niemożliwe. Szacunek pomiędzy twórcą a odbiorcą powinien działać w obie strony. Jeśli chodzi o Whiplash - polecam recenzję jaką tu na YT popełnił niejaki Adam Neely. Jego recenzja jest o tyle ciekawa, że Adam jest muzykiem jazzowym mieszkającym w Nowym Jorku - zupełnie jak bohaterowie filmu. W związku z czym może ocenić "realizm" tego filmu.

Jeśli chodzi o siłownię, to myślę że tutaj po części bierze się to ze stereotypów - chodzenie na siłownię kojarzy się z "pustymi" koksami którzy nic innego poza budowaniem masy mięśniowej nie potrafią. Podobnie z mejkapem (pomijając już całe uniwersum odpowiedzi o tym, że może być formą sztuki), ludzie kojarzą mocny makijaż z "pustymi, plastikowymi laskami". Raczej nikt nie ma problemu z tym, że na siłownię chodzi dyrektor dobrze prosperującej firmy, a pani premier wygłasza expose w pełnym makijażu - w mojej opinii społeczeństwo wyśmiewa *ludzi* którzy poza dbaniem o swój wygląd nie mają nic do zaoferowania, a nie hobby samo w sobie. Podobnie z tym co mówiłaś o rozwoju intelektualnym i monetyzacji - jeżeli czyimś hobby jest zbieranie świeczek zapachowych i absolutnie nic z tego nie ma poza ładnym zapachem w domu, *ale* jednocześnie ma pomyślne życie w innych aspektach, raczej nikt z takim hobby nie będzie mieć problemu. Wydaje mi się, że to o czym mówisz to nie wartościowanie jednych hobby nad innymi, ale wartościowanie ludzi - człowiek "musi" być produktywny i wnosić wartość w świat, jeśli tego nie robi to jest wyśmiewany. Jeśli potrafi robić coś produktywnego i "wartościowego" a _jednocześnie_ zajmuje się czymś "bezproduktywnym" po godzinach, wtedy ma to zupełnie inny wydźwięk.

Jeśli Cię to pocieszy, to sprowadzenie na świat jednego dziecka mniej, to ponad 30x istotniejsze ograniczenie emisji CO2 niż jedna podróż międzykontynentalna. Więc nie rozmnażając się, sprawiasz największą przysługę planecie ;) A tak trochę bardziej ogólnie - w pracy nad swoją psychiką już niejednokrotnie przekonałem się że ludzkie życie to pasmo lawirowań wśród sprzeczności i paradoksów. Nie ma rozwiązań idealnych, więc trzeba robić to co się czuje i tyle. Jeszcze jeden aspekt jest taki, że głęboko wierzę że ludzkość sobie poradzi. Nawet jeśli Ziemia stanie się bardzo nieprzyjaznym miejscem, to znajdziemy sposób żeby przeżyć. Przeniesiemy się na Antarktydę albo pod ziemię, będziemy żyć w klimatyzowanych miastach albo nie wiadomo co jeszcze - ale historia pokazuje że ludzkość zrobi bardzo wiele żeby przetrwać. Więc myślę że nawet klimatyczna zagłada nas nie powstrzyma, co najwyżej troszkę nam to przetrwanie utrudni.

Black Friday to idealny dzień na odcinek o umierającym świecie 😟

Eeeej weź nie kończ opowieści takim cliffhangerem! "Szef powiedział że on to wie i że ma podobne przemyślenia" - i co dalej? Dlaczego w takim razie czegoś z tym nie zrobił jako szef? Jakie miał uzasadnienie dla kierunku który objął? O co chodzi? To brzmi jakby miała być cała kolejna część tej opowieści! Tym niemniej - niestety ale wydaje mi się że te wszystkie patologie o których opowiadasz są standardem w świecie biznesu. Robienie rzeczy, których nikt nie potrzebuje, ludźmi którzy nie wiedzą co robią, ale muszą napisać to co sprzedawcy sprzedali, choć na ten moment nie istnieje. Albo robienie fajnych rzeczy, ale które są niedochodowe, i przekonywanie inwestorów że już już, zaraz zaczniemy być na plusie. Pod tym względem trochę zazdroszczę Ci obecnej pracy - owszem, zawód lekarza ma swoje bolączki, i wiele problemów przez które sam nie mógłbym go wykonywać, w tym systemowe zepsucie przeregulowaniem i funkcjonowaniem na łasce i niełasce budżetu państwa. Ale... jest potrzebny. W pracy jako lekarz nie ma ryzyka stwierdzenia, że Twoja praca nie ma sensu. Wiesz, że to co robisz ma misję i jednoznacznie pozytywny wpływ na ludzkość. Czego niestety większość ludzi pracujących w biurach nie może powiedzieć :(

Najśmieszniejsze jest to że czasem docierają do nas historie ludzi którzy nie mają wstydu. Ludzi którzy takie np. "wstydliwe hobby" noszą jak odznakę i powód do dumy, jak gdyby normy społeczne nie istniały. I tym ludziom zazwyczaj nie tylko nie dzieje się nic złego, ale wprost przeciwnie, wydają się być super szczęśliwi :) Wtedy myślimy sobie "hej, może ja też tak mogę" ale kiedy przychodzi wykonać ruch to jednak znów gul staje w gardle...

Bardzo skupiasz się tutaj na mniejszościach płciowych i seksualnych, a wydaje mi się że problem jest szerszy - inwalidacja czyha na nas na każdym kroku. Nie tylko "nie możemy" być homo czy trans. Czujesz się przybita i zmęczona życiem? Nie narzekaj, dzieci w Afryce mają gorzej, idź dotknij trawy, przejdzie ci. Nie chcesz bawić się z Tomkiem z naprzeciwka? To przecież taki miły chłopiec, syn najlepszej przyjaciółki mamusi, spróbuj jeszcze raz, na pewno się polubicie. Czemu odkurzasz tą końcówką, ona nie wchodzi w zakamarki, jak tak masz sprzątać to lepiej wcale nie sprzątaj. Nie chcesz iść na prawo, medycynę, ewentualnie informatykę? Nie znasz życia, przecież po kulturoznawstwie nie ma pracy, my wiemy lepiej co będzie dla ciebie dobre. Tego typu komunikaty słyszymy całe życie, przez co nabieramy przekonania że nasze uczucia są czymś złym, czymś co należy tłamsić. Przez co nie jesteśmy szczęśliwi, a samo to uczucie nieszczęścia też przecież jest czymś co trzeba tłamsić, bo przecież masz w życiu wszystko czego ci potrzeba, czego jeszcze chcesz, a w ogóle to mogłaś się urodzić w Korei Północnej, wtedy byś dopiero miała prawdziwe problemy, więc nie narzekaj. To chyba jedna z tych rzeczy której nam najbardziej brakuje jako społeczeństwu - akceptacji, że inni ludzie mogą myśleć i czuć inaczej, i że mierzenie własną miarą, ba, nawet mierzenie _obiektywną_ miarą - nie zawsze działa. Z drugiej strony, kontrowersyjnie powiem że nie uważam postawy "akceptuję ale nie afirmuję" za coś nagannego. Krytykowanie hey to też pewien rodzaj inwalidacji, i próby wymuszenia na innych, by afirmowali nasze cechy czy postawy, prędzej spowoduje że będą się tylko jeszcze bardziej okopywać w swoich poglądach. Oczywiście że reprezentacja pomaga, ale najlepsze co można zrobić to nienachalnie pokazywać że jest się w porządku. Jeśli ktoś chce nam zrobić krzywdę za to jacy jesteśmy to oczywiście warto z tym walczyć, ale jeśli ktoś "akceptuje ale nie afirmuje" - to pokażmy mu czemu warto nas afirmować, najlepiej czynem a nie słowem, zamiast dawać mu do zrozumienia że jest złym człowiekiem przez to nieafirmowanie.

Nagrałaś odcinek o Gonciarzu. Wtedy zaczął znowu nagrywać, a zaraz potem wyszła ta afera. Nagrałaś kolejny odcinek o Gonciarzu... ciekawe co teraz się stanie ;) Ale tak zupełnie serio - wiem że to kontrowersyjne, ale tak jak już gadaliśmy prywatnie, w obliczu _cancel culture_ instynktownie identyfikuję się ze sprawcami. I nie chodzi mi o to żeby ich bronić ani wybielać. Gonciarz zrobił okropne rzeczy i powinien to odpokutować, o czym mówisz. Tym bardziej że jego przeprosiny na Instagramie nie brzmiały jakby rozumiał swoje błędy. Ale jednocześnie... nie chcę żyć w świecie, w którym kiedykolwiek ktoś zrobi coś złego, myśli się o tym jak go _zniszczyć_ a nie jak go "nawrócić" - zwłaszcza kiedy mowa o czynach popełnionych jakiś czas temu, a sam sprawca może być już w zupełnie innym miejscu w życiu. Nigdy nie traktowałem ludzi przemocowo jak Gonciarz, a i też, umówmy się, winy Gonciarza nie są _aż tak_ okropne jak kilku innych osób o których ostatnio się mówi. Ale robiłem w życiu złe rzeczy. Wszyscy robiliśmy, nikt nie jest _kryształowy._ Wiele z nas o tym wie i dziś jest już lepszymi ludźmi. Tymczasem może przyjść ktoś kto wyciągnie brudy z przeszłości żeby nas zniszczyć - i często się to uda. Z całym szacunkiem dla ofiar Gonciarza i innych przemocowców - to też nie jest sprawiedliwie. Prywatnie mówiłaś że mając takie myśli powinienem zareagować "ok, teraz zrobię wszystko żeby nie popełnić kolejnych błędów" - i to prawda, ale to samo w sobie nie gwarantuje że nie upomną się o nas błędy przeszłości. A standardy moralne tylko rosną, i to niestety również w rewizjonistycznym kontekście. I nie chodzi wcale tylko o brak możliwości powrotu do życia w przestrzeni publicznej. Wyobrażasz sobie że teraz taki Gonciarz szuka tzw. "normalnej pracy"? Przecież cała masa ludzi go rozpozna, od rekruterów przez współpracowników po klientów, i każda z tych osób może stwierdzić że z tym panem nie chce pracować. I to oczywiście zrozumiałe - ale gdzie ta resocjalizacja?! Oczywiście mógłby się np. przeprowadzić do zupełnie nowego kraju w którym nie będzie rozpoznawalny. Ale nie każdy ma taką możliwość - czasem ze względów np. finansowych, a czasem chodzi o osobę o globalnej rozpoznawalności. I o ile trudno się nie zgodzić, że nikt nie ma _obowiązku_ wybaczania, o tyle miło byłoby gdybyśmy jako społeczeństwo przynajmniej nie promowali publicznego linczu, i niszczenia życia ludziom którzy wciąż mają szansę się zmienić.

Miałem tutaj się rozpisać o tym jak moim zdaniem największe szkody w ładzie społecznym czynią generalizacja, dualizmy i cancel culture (czy szerzej: skupienie na karaniu zamiast na edukacji/resocjalizacji... hm, może nagrasz jakieś rozkminy wokół odwiecznego pytania jaka powinna być funkcja więzień? :D), ale pomyślałem że przecież Ty już to wszystko wiesz ;) Rozwiązaniem wszystkich tych problemów jest właśnie empatia i oby w świecie było jej tylko więcej :) Zamiast tego napiszę że po Twoich niedawnych zachwytach nad tą książką... nie, nie przeczytałem jej, ale czytałem trochę wokół niej. Czytałem artykuły autorek na Krytyce Politycznej (bardzo dobre!), ale trafiłem też na stronę poświęconą tej książce w serwisie LubimyCzytać. I tam ciekawe były te negatywne recenzje - część oczywiście była typowym trollowaniem i/lub dyskredytowaniem tematu dla samej idei, ale pojawiały się też zarzuty że autorki kuleją językowo czy stylistycznie, albo że wykazują się spłyceniem i niezrozumieniem tematu, i że jeśli kogoś temat interesuje to lepiej zasięgnąć wiedzy u źródła - na Wykopie, Reddicie, Discordzie itd. Co odpowiedziałabyś autorom takich recenzji?

Z mojej perspektywy Krzysiu jest "obiektem drwin" głównie dla tych prawaków, którzy nie są w stanie zrozumieć jak można przyjaźnić się ze swoją byłą. Te problematyczne akcje jak współpraca z Amazonem były zamykane następnego dnia, kiedy tylko społeczność jednoznacznie pokazywała że im się to nie podoba. Moim zdaniem Krzysiu zachowywał się wtedy całkiem z klasą - każdy może podjąć złą decyzję, on nie próbował ich bronić na siłę. Szczerze mówiąc, co najmniej równie duży problem widzę tu w zachowaniu części lewicowego Internetu i niektórych ludzi, którzy są gotowi zniszczyć karierę każdemu, kto choć raz zrobi coś "nie po linii". Cancel culture to... jedna z tych niewielu rzeczy rzeczywiście wartych scancellowania, tak żeby nie używać wulgaryzmów. Sam Krzysiu dziś natomiast... nie śledzę go jakoś turbo intensywnie, ale dla mnie ma vibe takiego człowieka który wie, że już nic nie musi. Wie, że może nagrywać krzywe ujęcia na których nie widać twarzy rozmówcy i opowiadać jakieś pierdoły w różowej żonobijce, i mieć totalnie gdzieś czy komuś się to podoba, czy nie. Taki człowiek totalnie wyzwolony, i to jest zajebiste, i pod tym względem jego postać imponuje mi bardziej niż kiedykolwiek, bardziej niż kiedy kręcił epickie vlogi z Hongkongu czy Grenlandii - bo wtedy robił to dla świata; to co robi teraz, robi dla siebie. I to jest piękne. Oczywiście łatwo jest być człowiekiem wyzwolonym z perspektywy sukcesu na YT który zapewnia mu mniejszą niż kiedyś, ale wciąż stabilnych rozmiarów widownię, i z perspektywy właściciela dobrze prosperującej firmy. Krzysiu żyje swoje dzisiejsze życie z pozycji przywileju, ale też doszedł do tego przywileju sam. Nie da mu się zarzucić że wybił się na pieniądzach tatusia czy coś w tym stylu. Wybił się uczciwą pracą, mimo tych paru potknięć nie tracąc przy tym kontaktu ze swoimi core'owymi wartościami. I to też powód do szacunku. Dla mnie takim powrotem do starych idoli jest powrót do śledzenia kariery Zenka Kupatasy, niegdyś lidera zespołu Kabanos. Zenek nie zmienił się przez te lata wiele, choć troszkę statusiał (także dosłownie, ma w końcu dwójkę dzieci). Piękne jest obserwowanie, jak odżył po zawieszeniu Kabanosa i rozkręceniu solowej kariery. Piękne jest to że od coraz bardziej profesjonalizującego się zespołu, wybrał granie koncertów na których sami muzycy nigdy nie są do końca pewni co zagrają, i jako jedyni sami rozstawiają swój sprzęt na wielotysięcznym festiwalu. A jeszcze piękniejsze jest to że z takim podejściem może utrzymywać się z muzyki (wiem że nie ma żadnej innej pracy, sam go o to zapytałem :D). Może jest jeszcze miejsce dla szczerości i prawdziwości na tym świecie :)

Jest jeszcze czwarta grupka która mówi że bardzo dobrze że faceci cierpią, niech cierpią bo to przez nich jest patriarchat, więc dobrze im tak ;) To jest być może mała grupka, ale dość głośna, która "wojnę płci" traktuje bardzo dosłownie. A faceci, z natury często bardziej konfrontacyjni, przyjmują w takiej sytuacji postawę obronną, co jeszcze bardziej zaognia konflikt... Ostatecznie mam wrażenie, że w dużej mierze rozchodzi się o inwalidację. To, że kobiety mają trudno w patriarchacie, nie inwaliduje faktu, że wobec facetów społeczeństwo stawia nierealistyczne wymagania. I odwrotnie. A często w dyskursie publicznym się o tym zapomina. Gdyby wszystkie strony wysłuchały swoich doświadczeń, nie zakładając z góry że są one w kontrze do ich własnej perspektywy, to dużo łatwiej doszlibyśmy do porozumienia. Tak mi się przynajmniej wydaje :) Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego że nie odbieranie odmiennej perspektywy jako ataku na siebie jest trudne. Sama wiesz jak choćby nawet dzisiaj miałem z tym problemy ;) Tym niemniej... myślę że jako społeczeństwo ogromnie skorzystalibyśmy na poprawie naszej kolektywnej umiejętności komunikacji. Bez tego przekaz idei, nawet najszczytniejszych, będzie przypominać głuchy telefon i będziemy tylko patrzyć jak te idee zamieniają się w parodie samych siebie.

Mam dziwne wrażenie że nasze niedawne rozmowy mogły się przyczynić do powstania tego odcinka... Choć równie dobrze mogłaś to nagrywać dużo wcześniej ;) Za czasów dzieciństwa gdy wspominałem o marzeniach o byciu sławnym, moi rodzice zawsze przypominali mi o ciemnych stronach sławy: o tym, że nie można przejść ulicą nie będąc zaczepionym, o tym, że wszyscy patrzą i oceniają każdy Twój ruch. Później też zdarzyło mi się doświadczyć hejtu, gdy znajomi z dawnej szkoły swego czasu znaleźli moje kąty w Internecie i bardzo chcieli mnie zniszczyć... Dlatego nie do końca mogę podpisać się pod tym że "w Internecie nikt nie usłyszy mojego krzyku". Można tak mówić... dopóki ktoś usłyszy. I nie zawsze będzie to ktoś życzliwy :(

"Cykl płciowy pantofelka"? Jeszcze raz mnie ochrzanisz za "męską rasę" XD Z artystycznych zajawek najwięcej doświadczeń mam z tworzeniem muzyki i występowaniem z nią... Nie było tam potrzeby spełniania wizji reżysera, ale za to było to uczucie, kiedy wszystko zostało dokładnie przećwiczone w domu, na próbach... a kiedy przyszło do występu to nagle głos brzmiał zupełnie inaczej, palce się plątały na instrumentach a mózg zapomniał tekstów i akordów. Występy na żywo to zupełnie inny poziom doświadczenia.

A ja nie do końca rozumiem skąd się wziął ten kult długiego życia. To przekonanie, że trzeba na siebie chuchać i dmuchać, nawet nie pić ze słomki, żeby tylko umrzeć trochę później. Może właśnie lepiej żyć krócej, ale intensywniej, i robić to na co się ma ochotę zamiast zawracać sobie głowę takimi pierdołami jak krem z filtrem? Natomiast jeśli chodzi o to słynne "doświadczenie życiowe", to nie wiem czy nie jest to po części mit. Kiedy byłem w szkole, potem na studiach, to wierzyłem, że kiedy w pracy spotkają mnie realne problemy do rozwiązania, to dzięki tej całej nauce będę wiedział co robię. Teraz po 11 latach doświadczenia w pracy wiele osób traktuje jak eksperta, a często kiedy przychodzą do mnie z jakąś sprawą to mam takie "...lol, to ja to powinienem wiedzieć?" Mam taką teorię, że każdy tylko udaje że wie co robi w życiu, czy to osobistym czy zawodowym. Chyba że to tylko ja cierpię na wieczny brak pewności siebie i syndrom oszusta...

Pamiętam że kiedy w liceum na angielskim pojawiło się słówko "commuter" to ja, dojeżdżający wówczas ~20 minut w jedną stronę do szkoły, chciałem wiedzieć czy to już się liczy czy jeszcze nie ;) Pani mi wyjaśniła, że dojazdowicz zaczyna się od godziny - tylko nie pamiętam już czy w jedną, czy w obie strony. A Ty teraz mówisz że półtorej godziny w jedną stronę to już "potężny dojazdowicz". Może w takim razie nie jest aż tak źle z tym światem, skoro potęga nie jest w tym przypadku aż tak bardzo oddalona od początku skali 😅 PS Nie przejmowałbym się tak bardzo tym że nie słyszysz podcastu przy włączonej ochronie słuchu, zwłaszcza w zatłoczonym autobusie czy pociągu. Ta funkcja zazwyczaj mierzy tylko napięcie wychodzące do słuchawek, a słuchawki są różne, cichsze, głośniejsze... I nie uwzględnia też poziomu szumu tła, który w zatłoczonych środkach transportu będzie raczej duży. Miło się słucha, jak zawsze Ciebie :) Powodzenia w rozwoju kanału!