Видео

Çok teşekkür ederimm❤

Çok sevindim ve kusura bakma biraz gecikmiş bir cevap😂🤍

Hələ ata bilmirəm. Bir müddət tel məndə olmuyacaq😕

@@gunlinA_jeon.g inşallah hersey yaxsi olar takma kafaya mendede ele olacaq :(

@@zeeynepmisim E sende takma o zaman :)İNŞ çabucak çözülürr..

@@gunlinA_jeon.g aminn🎀🤍

Benim hayal etlerimide okurmusun

Devamı Elindeki - içinde muhtemelen kahve olan - poşetleri salonla birleşik olan mutfağın ada tezgahına bıraktıktan sonra bana döndü ve üzerimi yeni görmüş gibi kaşlarını çattı. Baştan ayağa beni süzdükten sonra şaşırmış şekilde sordu "Ama sen daha hazır değilsin?". Kafam karışmıştı. Neden bu saatte evime geldiğini hâlâ anlamamıştım. "Sabahın körü olduğu için olabilirmi acaba?" Diye alaylı bir ses tonuyla konuştum. "Senin haberin yok." Dedi bir şeyleri anlamış gibi. "Bu gün bütün şirket çalışanları erkenden işe çağırıldı. Bu gün büyük gün, unuttunmu? Bu yüzden iki saat erken başlicakmışız mesaiye. Ve iki saat erken çıkıcaz." Lafını bitirdikten sonra kolundaki saati kontrol etti ve gözlerini açarak bana baktı. "Neredeyse gaç kalıyoruz, hadi!" Diyerek beni itmeye başladı. "Bekle bir dakika" diye onu durdurduğumda bana baktı. Dinlediğinden emin olup sözlerime devam ettim. "Bana neden kimse haber vermedi o zaman?" "Seni defalarca kez aradım. Ayrıca bu konuda şirket tarafından bildirim almış olman gerekirdi." Eğer defalarca kez beni aramış olsaydı bunu görürdüm. Ellerim hızlıca üzerimi aradıktan sonra telefonumun yukarıda olduğunu anladım ve yukarıya doğru yürümeye başladım. Arkamdan geldiyini adım seslerinden anlaya biliyordum. Odaya geldiğimde yerde olan kirli kıyafetleri gördüm. Telaşla kıyafetleri alıp banyonun kapısını aralayarak içeri attım. "Kusura bakma, dün gece eve çok geç geldimde." Kafasını sorun yok der gibi salladığında gözlerim telefonumu aramak için odada dolandı. Ama telefona dair hiç bir iz yoktu. Aklıma gelen şeyle içimi büyük bir endişe kapladı. "Telefonun nerde senin?" Oda telefonu görememiş olacak ki bu soruyu sormuştu. "Bilmem, her halde arabada kaldı." Diye bir yalan uydurmuştum. Telefonum muhtemelen cesedi gömerken ormanda düşmüştü. Ve bu büyük bir sorundu. "Neyse hadi sen aşağıda bekle ben hazırlanıp geleyim." Juwon'u aşağı gönderdikten sonra üzerimi değişip, işe uygun birşeyler giydim. Tamamen hazırlandıktan sonra beni bekleyen Juwon'un yanına indim. Kanepede oturmuş getirdiği kahvelerden birini yudumluyordu. Benim geldiğimi görünce bakışlarını telefondan ayırıp bana baktı ve ardından tekrar telefona dönüp konuştu. "Telefonunu bula bildinmi?" Sorusuna yine bir yalan söyleyerek yanıt verdim. "Hayır, arabada kalmış olmalı. Ve ya..." Telefonum arabada olmaya bilirdi ve arabaya bindiğimizde bunu görecekti. Daha iyi bir yalana ihtiyacım vardı. "...Belkide dün gece arkadaşımın evinde unutmuşumdur." Söylediğim şeye kafasını sallayarak cevap verdikten sonra ayağa kalktı. "Artık çıksak iyi olacak yoksa ikimizde işsiz kalacağız." Birlikte evden çıkıp arabaya bindik. Arabanın kapısını açtığımda ikinci sorunla karşılaştım. Arabanın bir çok yeri çamur içindeydi. Juwon yan koltuğa yerleşirken bende sürücü koltuğuna oturdum. Elimi direksyona koyduğumda dün gece ormanda cesedi gömecek yer bulmaya çalışırken yaşadığım anlar canlandı gözümde. "Arabanı en son ne zaman yıkamaya verdin? İçi leş gibi." Dediğinde düşüncelerimden kopup kendime geldim. _Sen yapman gerekeni yaptın._ Diye tekrar konuştu o ses. "Hah?" Dediyi şeyi anlamadığımı belirtmek için mırıldandım. "Neyin var senin?" Diye sorduğunda vücudumu bir endişe dalgası kapladı. _Katiller soğuk kanlıdır. Sende öyke olmalısın!_ Kendimi sakinleştirmek için biraz bekledikten sonra ben cevap veremeden o konuştu. "Yoksa dün gece fazlamı kaçırdın?" Alayla söylediği şeye karşın zonlu bir gülümseme yerleştirdim yüzüme. Ardından şirkete gitmek için arabayı çalıştırdım. ••• Binaya girdiğimizde içerdeki herkesin yorgun olduğunu ilk bakışta analaya biliyorduk. Muhtemelen hepside sabahın köründe sıcak yataklarını terk edip dosya yığınlarıyla savaşmak zorunda kaldıkları için yönetime küfürler ediyolardı. Oyalanmadan odama doğru ilerlemeye başladım. Normalde bütün çalışanlar ortak alanlardaki çalışma masalarında çalışsalarda ben şirketin sahibi bay *Jeon JungKook*'un özel asistanıydım ve bu yüzden kendime ait bir odam vardı. İkimizde kendi odamıza gitmek için ayrıldık. Odaya girdiyimde elimdeki minik çantayı dosyalarla dolu olan çalışma masasına fırlatıp bir elimi belime, diğeriniyse alnıma yerleştirdim. Telefonum ormanda düştüyse bu büyük bir sorundu. Biri cesedi ve telefonu bulsa biterdim. Kendimi bir çözüm bulmaya odaklamışken aniden yine konuşmuştu o ses. _Gidip o teledofu bulmalısın. Kimse bunu senin yaptığını anlamamalı._ Söz konusu koskoca orman olduğunda koşulsuz her dediğini yaptığım ses bile beni ikna edememişti. Bunun samanlıkta iğne aramaktan farkı yoktu. _Zaten arabadan indiğinde çok fazla ilelemedin. Bu gece git ve o telefonu bul!_ Yine aşağı↓

Yine devamı "Bu gece olmaz!" Diye sanki biriyle konuşuyormuş gibi itiraz ettim. "Davet var, ormana gidemem." Bu gece şirketin yıllardır katılmağa çalıştığı bir kampanya ile ortak olmalarını kutlayacakları bir davet var. Ve ben şirketin sahibinin özel asistanı olarak bu davette bulunmalıyım. _Bu gece bu işi hall etmelisin._ Kendimi bunu yapmağa mecbur hiss etmeye başlamıştım. Ama nasıl olacağı konusunda hiç bir fikrim yoktu. Birden kapının açılmasıyla yaslandığım sandalyeden irkilerek doğruldum. Juwon kapının arasından kafasını çıkartmış bana bakıyordu. "JungKook bey seni istiyor. Acele etsen iyi olur, her an sinirlenmeye müsait bir tavrı vardı." Ardından birşey söylememi beklemeden kapıyı kapatıp gitmişti. Ne zaman oturduğumu bile hatırlamadığım sandalyeden tamamen kalkıp JungKook beyin odasına yöneldim. Kapının önüne geldiğimde derin bir nefes alıp kendime geldikten sonra kapıyı tıklatıp 'gel' komutu aldıktan sonra içeri girdim. Karşımda dosya yığınlarıyla dolu masasında oturmuş bir şeyleri inceleyen bir Jungkook vardı. *Jungkook bey* her zaman işini ciddiyetle yapan ve şirketteki herkesede aynı ciddiyetle yanaşan biriydi. Çoğu kişinin çekindiği “patron„ modeliydi yani. Ama bu benim için pek geçerli değildi. Jungkook bey kesinlikle anlaşması zor, sert yapılı biriydi ve bu ben dahil herkese karşı bu şekildeydi. Ama bana karşı diyerlerine göstermediyi yumuşak bir tavrıda vardı. "Beni istemişsiniz Jungkook bey." Söylediğim şey daha çok soru gibi çıkmıştı. Jungkook bey uğraştığı dosyalardan kafasını kaldırıp beni baştan aşağa süzdü. Yaptığına hiç bir anlam verememiştim. Üstelik bu hareketini tüylerimi ürpertecek bir sakinlikte yapmıştı. En sonda bakışları yüzümde durdu. "Evet seni istedim Harin." Söylediği şeyle tüylerim tekrar ürperirken konuşmasına devam etti. "Dün gece sana ulaşamadım. İyi olup olmadığını görmek istedim." _Neden herkes dün geceyi sorup duruyor?_ Jungkook bey benden cevap beklerken kafamda mantıklı bir yalan uydurmaya çalışıyordum. En sonunda Juwon'a söylediğimi Jungkook'a da söylemeğe karar verdim. "Telefonum kayboldu efendim. Daha doğrusu dün gece arkadaşımda unuttum." Bana şüphe dolu gözlerle bakıyordu ve bu beni gittikçe geriyordu. "O zaman dün gece seni aradığımda telefonun hâlâ yanındaydı, doğru mu? Ama açmadın." Bir anda odak noktası değişmişti. Telefonumun nerde olduğundan, neden telefonu açmadığıma. "Ortam biraz gürültülüydü efendim sanırım bu yüzden duymadım." Gözlerini kapatıp onayladıktan sonra kafasını tekrar dosyalara çevirdi. Masasındaki dosyaları karıştırıp bir şeyler ararken sorgulayıcı hali kayboldu. Sonunda aradığı şeyi bulmuş ve diyer kağıtların arasından çıkarmıştı. Elindeki dosyayı bana doğru uzatarak konuştu. "Bu dosyaları incelemeni istiyorum. Okumak için zamanım yok, çıkmam gerek. Geri döndüğümde benim için bir özet hazırlamış ol." Jungkook beyin sözleri tekrar işe odaklandığını gösteriyordu. Yüzüme rahatlamış bir gülümseme yerleştirip cevap verdim. "Tamamdır Jungkook bey." Uzattığı dosyayıda alıp odadan ayrıldım. ••• Çantama sonuncu olarak yedek ped koyup yatağın üzerine bıraktım. Dolabın kapağını açıp rafa dizilmiş ayakkabıların arasından üzerimdeki elbiseyle uyumlu bir tane çıkardım ve yatağa oturarak ayağıma giyindim. Boy aynasından kendime baktığımda oldukça güzel gözüktüğümü fark ettim. Üzerimde beyaz, saten, uzun kollu bir elbise vardı. Göğüs kısmı bir kurdele şeklinde olduğu için küçük bir boşluk yaratıyordu. Bu boşluğun alt kısmındaki kumaşta kendi etrafında bir kez dönerek yine kurdele şekli oluşturuyodu. Bu da karnımın üzerindeki, üçgen şeklinde olan açıklıkları iki tane yapıyordu. Elbise: pin.it/7I1l5bVo6 Aşağııııı

Devamı _Fazlamı oldu?_ Diye düşünsemde herşeye baştan başlamak için ne sabrım ne de zamanım kalmıştı. Jungkook bey her an gele bilirdi. Ne kadar ben istemesemde keskin bir dille beni davetin olacağı yere kendisinin götüreceyini söylemişti. ••• Duyduğum korna sesiyle çantamıda elime alıp hızlı adımlarla aşağı indim. Bu gece o ormana tekrar gidecek olduğumu düşünmek beni oldukça geriyordu. Ama şu an bunu düşünmemeliydim. Üstelik davetin gece yarısından önce bitmeyeceğine emindim. Bu da geç saatlerde ormanda olacağım anlamına geliyordu. Davetten pek âlâ bir yalan uydurarak erken ayrıla bilirdim ancak sevgili patronumun her daim üzerimde olan dikkati bunu yapmakta tereddüt etmeme sebep oluyordu. Yinede ne olursa olsun bu gece bu işi bitirmek zorundaydım. Evden çıkıp siyah arabayı görmemle adımlarım hızlandırdım. Arabaya vardığımda şoför koltuğunun yanındaki koltuğa oturdum. İşte yine onun inceleyen bakışlarına maruz kalıyordum. Bunu neden yapıyordu gerçekten anlam veremesemde bu beni bazen korkutuyor, bazense hoşuma gidiyordu. Sahte bir öksürükle boğazını temizlediğinde düşüncelerimden ayrıldım. "Elbiseni beğendim. Yakışmış." Sözleri nedensizce yüzümde bir tebessüm oluştururken cevap verdim. " Teşekkür ederim efendim. Sizde çok şık olmuşsunuz." Jungkook beyi uzun zamandır tanıyordum. Bir tuhaflık ve ya değişiklik olduğunda anlayacak kadar iyi tanıyordum hem de. Şu an üzerinde o ciddi, baskıcı, sert tavrının olmadığınıda anlamıştım hemen. Yüzündeki gülümsemede bunun doğru olduğunu gösteriyordu. "Bu gece siz demeyi bıraksanmı?" Yine aynı sözleri söylüyordu. Bunu bana daha öncede söylemişti. Açıkcası bu benim için bir sorun teşkil etmiyordu. Ama başkalarının bu konuda oluşacak düşünceleri, ortaya atacakları yalanlar onunla arama duvarlar örmeme yetiyordu. Aramızdaki patron-çalışan ilişkisini korumaya çalışıyordum. Onun bu yaklaşımları her ne kadar beni zorlasada. "Peki Jungkook." "İşte böyle. Ciddiyeti bir kenara bırak artık. Birbirimizi yıllardır tanıyoruz sonuçta." İkimizde anlaştığımızda sadece yolu izlemeye başladım. Sohbet ederken zaten büyük bir kısmını da kat etmiştik. ••• Davete neredeyse bütün şirket çalışanları katılmıştı. İşbirliği yaptığımız kampanyanın yöneticileri de burdaydı. Kısacası etraf kalabalıktı. Bense tek başıma, en tenha noktadaki masanın kenarında durmuş bir yandan karnımın ağlısının geçmesini umarken, diğer yandanda kokteylimi yudumluyordum. Bir anda yanımda beliren karartıyla bakışlarımı içeceğimden ayırdım. Önümde siyah takım elbisesinin altından siyah bir gömlek giyinmiş, saçlarınıysa dağınık bırakmış olan biri vardı. Ve bu kişi tabikide Jungkook'tu. Elindeki içki dolu bardaklardan birini benim önüme koyup diğerini dudaklarına götürdü. "Malesef bu gece içmiyorum." Dediğimde elindeki bardağı, minik bir daire şeklinde olan masanın üzerine bıraktı. "Neden?" _Keşke sadece istemiyorum deseydim._ Diye geçirdim içimden. Çünkü şimdi bir açıklama yapmalıydım. _Regl olduğum içinmi diyeceğim?_ Aşağıda (artık her seferinde söylemeyeceğim bir süre sonra sıkıyor😅)

Devamı (ben aqliom) Regl asla utandığım bir durum değildi. Bu insanların her gün yemek yemesi ve ya nefes alması kadar normal bir durumdu. Ama patronumla bu konuyu konuşmak beni yinede çekindirmişti. Hala benden cevap bekleyen gözlere baktığımda bir yalan uyduramayacağımı anlayıp durumu açıkladım. "Özel günümdeyim. Reglken içki içemiyorum." Başını onaylar şekilde salladığında bu konuda fazla konuşmamasına sevinmiştim. "Neden burda tek başına duruyorsun?" "Kalabalık ortamları pek sevmem." "Yıllardır birlikte çalışmamıza rağmen birbirimiz hakkında çok az şey bilmemiz çok tuhaf değilmi?" Sorusunu anlamadığımı belirtmek adına kaşlarımı çattığımda ne demek istediğimi anlayıp devam etti. "Pek çok ortak noktamız var. Mesela bende kalabalık ortamlardan hoşlanmam, en nefret ettiğim yemekte noodle'dır." Şaşkınlığımı saklamadan cevap verdim. "Ciddi misiniz? Benimkide." "Bir çok ortak yanımız olduğunu söylemiştim. Ve bence biraz sohbet etsek daha fazlasınıda bula biliriz." Yanımıza yaklaşan başka birini gördüğümde bakışlarımı ona çevirdim. Jungkook'ta bunu fark edip benim baktığım yöne baktı. Kadın gelip yanımızda durduğunda elini Jungkook'a uzatarak konuştu. "Merhaba Jungkook bey. Ben kampanyanın Japonyadaki şirket CEO'su Chian Iseo Yoon." Jungkook kadının uzattığı elini sıkarak konuştu. "Tanıştığımıza memnun oldum bayan Chian Iseo." Kadın gülümseyip tekrar konuştu. "Iseo yeterli." "Nasıl isterseniz." Jungkook cevap verdikten sonra yüzünü bana çevirip devam etti. "Yanımda gördüğünüz bu kadında benim özel asistanım Harin Kweon." Kadın bana baktığımda elimi uzatıp konuştum. "Memnun oldum Iseo hanım. Ve yaptığınızı işi gerçekten takdir ediyorum." Uzattığım elimi sıkıp gülümsedi. Anlaşma yaptığımız kampanya Eski bir şirket tarafından yönetiliyordu. Güney Korede çalışmaya başlamış ilk şirketlerden biriydi bu. Kampanyayı ise şirketin sahibinin kızı yönetiyormuş. Tabiki kendisi şu an hayatta değil ama kampanya hâlâ aynı aile tarafından yönetiliyor. Kampanya bir çok Asya ülkelerinde kendi şirketlerini kurduğundan beri bulunduğu bölgedeki bir çok şeyi değiştiriyor. Kadın çalışanlara iş fırsatı yarata bilmek adına Japonyada bir zincir restoran kurduğunu yaptığım araştırmada öğrenmiştim. Restoranlarda sadece kadın çalışanlar var ve restoranı yönetende şirket değil yine kadınlardı. Ve Japonya'daki şirketin CEO'su İseo hanımla tanıştığım için mutluydum. Üstelik sadece kadınlar değil. Kampanyaya bağlı çalışan başka şirketlerde okuma imkanı olmayan çocuklar ve sokak hayvanları için ortak dernekler açmış ve her yıl düzenli olarak bağış yapıyorlardı. Üstelik bundan kendileride yüklüce para kazana biliyorlardı. Kısacası kampanyaya katılmak şirketimiz adına gerçektende iyi olmuştu. Jeon Holding Güney koredeki en büyük şirketlerden biriydi. Bu yüzden kampanyaya katılmayı önceden pek istemiyordu. Ama Jungkook bey yönetime geldiğinde her şey değişti. Böylelikle bizde bu kampanyanın bir parçası olmuştuk. İkisi yapacakları iş hakkında konuşurken karnımdaki ağrı yüzünden orda daha fazla kalamayacağımı anladım. Jungkook'a haber verdikten sonra davetin yapıdığı otelin restoranından ayrılıp çağırdığım taksiye bindim. Eve geldiğimde hızla üzerimdeki elbiseden kurtuldum. Üstüme daha rahat şeyler giydikten sonra mutfağa geldim ve raftan ağrı kesici çıkarıp suyla birlikte içtim. Karnımdaki ağrı durmak bilmeden artarken başımında dönmeye başladığını hiss ettim. İçtiğim kokteyl alkollü olduğu için böyle olmuştum sanırım. "Bu halde değil ormana gitmek, evden bile çıkamam." Ormana gidemeyeceğimi anladığımda odama çıkıp yatağa uzandım. Belki ağrı biraz geçer diye beklemeye başladım. Ama her geçen saniye dahada artıyordu. En sonunda göz kapaklarımdaki ağırlığa dayanamamış ve kendimi uykuya bırakmaya karar vermiştim. ✍︎𝔀𝓻𝓲𝓽𝓽𝓮𝓷 𝓫𝔂 𝓛𝓲𝓷𝓪 -𝕊𝕆ℕ NOT; *Yazım hatası varsa kusura bakmayın* /Evet aşklarım uzun zamandır hikaye gelmiyordu, üzgünüm. Ama sonunda tekrar bitlikteyiz🤗 Bu kurguyu normalde daha farklı yazacaktım. Sadece aşk temalı olacaktı. Sonra dedimki neden işin içine birazcık kan katmıyorum. Zaten cinayet temalı bir kuguda yazacaktım böylece ikisi harmanlanmış oldu. Bu kurguyu diğerlerinden daha çok sevdim. Neler olacağını az çok ayarladım bile. Umarım sizlerde beğenirsinizz♡ Hepinizi öpüyorum diğer bölümde görüşürüzzz💕/

​@@gunlinA_jeon.g devami yok

Atıyorum aşkm❤

@@gunlinA_jeon.g tmm aşkım

Teşekkür ederim aşkm❤️

Teşekkür ederim aşkm ❤️

Teşekkürler aşkm o senin güzelliğin❤️

Ayy çok heyecanlııııı çok güzeeeel❤❤❤❤❤❤❤❤

Agagaggag diğer yorum hala gelmemiş

Diğer yorun yok ki🥺

DiĞeR yOruM nErdEEEEEEĞĞĞ😭

Diğer bölümü bulamadım askm nerde