Ruhum Paramparça...
HTML-код
- Опубликовано: 26 авг 2024
- BYNOGAME DESTEK: www.bynogame.c...
KATIL: / @orhanyenen
Beğendiğiniz videolara "Teşekkürler" butonuna basıp bağış yollayarak destek olabilirsiniz. Herkese teşekkürler.
/ ynnorhn
kick.com/ninao...
Ellerim ile eştim mezarımı. Uzaktan izliyorum eski hayatımı. Alışmışlar yokluğuma. Nerde olduğumu soran kalmamış. Adımı anan bir dil... Gidecek yerim yok. Çaldığım kapılar açılmıyor artık bana. Ne sabahım sabah ne akşamım akşam. Ekmeğin en bayatı çiğnediğim ağzımda. Kendi eserim bu manzara. Dilim ile zehirledim hayatımı. Yüzümüze çizilen lanetli İşaret ile dolaşmak benimki. Zinciri boşalmış kuduz köpekler, sokaklarımın ıssızlığını bozuyor, havlamalarıyla. Ne zor, tanıdık yabancıların anlamsız bakışlarını hissetmek, bir medet umarken onlardan. Kendi eserim.Kulağımın sağırlığıdır, beni bu sessizliğe iten. Gözlerimdeki kin bedenimdeki yaraların sorumlusu. Düzelmez artık, düzelse de aynısı değil yaşananlar. Eksik, soğuk ve hissiz artık anlarım.
12:17 sagonun sözü geldi aklıma "başkasının mutsuzluğyla mutlu olandır mutsuz insan"
Orhan , yolun bilincin cok guzel... Ailen varken, ilac destegi ile çalışmaya devam et Bu yolculuk guzele evrilecek. Entelektüel birikim ve uc bes güzel insan var bu ulkede onlarla kavuşacaksınız... Dağıttığın herşeyi sen toplayacaksınız.... Gidenlere uzulme hic gelmemislerdi... Yolcular , duraklarinda inerler ... Guzel kal yolun aydınlık huzurlu keyifli olsun
İlaç mı? Psikiyatri ilaçları insanı delirten asıl maddeler!.. Hiçbir tedavi edici özellikleri yok. Sadece uyuşturuyorlar ve bağımlılık yapıyorlar. Bir çoğu illegal uyuşturucuların dozu düşürülerek legalize edilmiş versiyonları. Beyinde kimyasal lobotomi yapıyor ve kalıcı hasar bırakıyorlar. Uzak durun. Kullananlar da yavaş yavaş doz azaltarak bıraksın. Sakın birden bırakmayın daha kötü olur. Toplumu bunlarla uyutuyorlar.
abi ben 25 yaşındayım. uzun zamandır bu durumu yaşıyorum. senin açıklamalarını sanki ben yapmışım gibi hissettim biliyo musun.
hele o kişi böyle paramparça olmuş birisi olsa ben elimden geleni yapardım dedin ya. yemin ediyorum elimden gelen her şeyi yapardım, eğer gerçekten sevseydim ve bana iyi gelseydi. şunları yazarken bile gözlerim doldu. o sevildiğini hissetmenin sıcaklığını hiç yaşayamadım şu güne kadar. belki de gerçekten içten sevildiğini hissetmek bize iyi gelecek ama biz de elimizden geleni yapmamıza rağmen şansımıza çıkmıyor.
ben bipolar değilim, majör depresyon karışık anksiyete demişlerdi ama belki de olabilirim bilmiyorum. ama seni çok iyi anlıyorum, sahiden.
Abiii iyi ki varsınnn❤️
asla yalnız değilsiniz. anlattıklarınızın neredeyse hepsini yaşadım yaşıyorum henüz 22 yaşındayken. dediğiniz gibi insanlardan bir beklentim yok olsun da istemem çünkü ben anca parçalanmış ruhumla uğraşabiliyorum bir de başkasının benim yüzümden parçalanacağı ruh için endişe edip kafa yormak istemiyorum. bence parçalanmış karanlığa düşmüş bir ruh bi daha aydınlığa kavuşamaz. aydınlık için kendini profesyonel bir şekilde kandirman gerek delirmişcsine ben öyle düşünüyorum. umudum hiç yok sadece biraz yaşamak istiyorum bazı şeyleri ha bunlari yaşadım diye hayati çok sevip bu karanlıktan kurtulacak miyim hayir bu hep devam edicek sadece ara sira buna ara vericem rol yaparak kendimi ve insanları kandırarak. ki merak ettiğim o şeyleri yaşayabileyim biz de böyleyiz yapacak bir şey yok
bir gün mutlu olucam yerine bir gün şunu yapıcam diye bir hedef koymak daha raysonel.çok zor ama yapabileceğine inanabileceğin bir şey olabilir.10 yıl sürse de ne kaybedersin ki zaten zamanı gözden çıkarmışsın.bence çok zor bir hedefi bile başarabilecek potansiyelin var.yetirince hazırlık yaparsan illa fırsat gelecektir.her şey değişmeye mahkumdur.
14 yaşından beri ruhumun sancılarını çekiyorum. 18 yaşıma geldim artık birşey hissetmiyorum. hissetme hissini yetimi kaybettim. bomboş hissediyorum bomboş, sadece karanlık hissediyorum. O karanlık bazen aydınlanır gibi oluyor, Ama nafile. çabalamaktan çok yoruldum. yaşıyorum ama öldüğümü çoktan biliyorum. Bu içimdeki boşluk hissinide durduramıyorum. Sanki karnımdan yukarı doğru bir karadelik geçiyor. Mutlu olmak için yaptığım şeylerde hevesini yitirdi artık. Umudum kalmadı çünkü artık birşey hissedemiyorum. Her gün bir gün düzelebilirim belki umuduyla yaşıyorum. Konuştuğum kimsem yok. Kafamda kendi kendime konuşuyorum. Umudum bitiyor bazen dayanamıyorum. Haplar etki etmiyor, onlarada bağışıklık kazandım artık. Bilmiyorum gerçekten hiçbir şey bilmiyorum.
Abi elimden iyilik dilemekten başka bir şey gelmiyor umarım iyi olursun
Mutlu olma ihtimalini başkasına bırakan mutlu falan olamaz. Kendini yeterince sevip, kendini bir halt sanmayana mutlu olmak çok zor şey.
İşin en acı tarafı aslında mutlu olduğun anlarda diğerleri gibi gülemiyorsun ne doğru dürüst bir tebessüm edebiliyorsun ne de bir kahkaha atabiliyorsun
Nasıl yapılacağını bilemiyorsun ki deneyim yok 😂😂
Amacı olmayan gideceği yeri bilmeyen gemiye rüzgarlarda kimsede yardım edemez insana dayanma ölür kimseye dayanma hakka dayan valla bende bir zamanlar senin gibiydim ama şimdi saçma sapan hadisleri rededip kuran müslümanı oldum dilerim Allahtan doğru yola hepimiz ulaşırız fakat şunu unutma dünya bir terbiye yeri hepimiz terbiye olmya gekdik ve olacağız
Yok, sağ ol.
Peki
Gel pagan yapalım seni
Orhan abi söylediklerine yüzde yüz katılıyorum ama ben bizi bu hale çevremizdeki insanların getirdiğini düşünüyorum yani yine çoğrafya.
Ben artık sürekli karamsar olmayı veya hayat skim gibi demeyi ağlaklık olarak bulmaya başladım. Çünkü sürekli böyle derbeder olmak insanı beceriyor. Dışarıdan da gerçekten çekilemez olarak görülüyor böyle insanlar. Bunu bir arkadaşım sayesinde öğrendim. Kendisi sürekli bir konuda ağlıyor ve bunun gerçekten de optimal olmadığını anladım. Aşırı baş ağrıtıcı bir durum. O yüzden ağlamayı bırakıp bizi mutlu eden şeylere yönelmek lazım. Hayatı sonsuza kadar böyle yaşarsanız, elenirsiniz. Çekidüzen vermek gerek kendimize.
Abi senin kadar karamsar sözler sarf etmesem de kimseye, simamdaki ve bedenimdeki donukluk, yorgunluk ve bıkkınlık her ne kadar mutlu görünmeye çabalarsam çabalayım herkes tarafından anlaşılıyor. Kimseyle (özellikle de kızlarla) yakın ilişkiler kuramıyorum çunkü beni soğuk ve hüzünlü biri olarak görüyorlar. Tek tük de olsa hevesle yanıma gelenler bile bir süre sonra sıkılıp gidiyorlar çünkü ağzım da laf yapmıyor. Oysa böyle biri olmak hiç istemezdim... Beni gencecik 22 yaşımda böyle hayattan yıldıran, tatmin olma hissiyatımı 0'a indiren yıllar utansın.
Hocam siyah arkaplan perdelere gerek yoktu. Saçı sakalı biraz daha uzat olayı hallederdin.
Orhan yaşam adil değil dolayısıyla adil olmayacak bizlerde bu adil olmayan bölüme takar takılır isek şimdi yaşanmadan gider geleceği bu şekilde devam eder tayin eder her şimdi hem geçmişi hazırlıyor hem gelecek günü mesele şimdide olan zamanı şikayet ile mi sorguda geçirmek olduğu kadarını hiç değişmeyecek deyip yaşamak mı gerekir konu bu 20:09
Bu karamsarlık ve dünyanın değişemeyeceğine olan düşünce, bir süreç gibi duruyor. Çünkü bu kanalda bulunan herkes bu sürecin içinden geçmiş, geçiyor. Sizin yorumunuzu okuduğumda katılmadan edemedim. Hayat böyle devam etmez, gerçekten. İnsan bu depresif veya karamsarlık yolunda belirli duygularını yitirebilir ama bu senin güçlenmeni de sağlar. İnsan gelecekten ziyade şimdiye odaklanmalı ve ona göre yaşamalı. Aileler ölüp gidecek, yalnız kaldığınızda ne yapacaksınız?.. Güzel bir analog yapmışsınız, hanımefendi. Atalarımız (homo sapiens, neandarthel vs.) böyle büyük stres altında yaşamadıkları için bize ağır geliyor. Devir değişti artık. Kendinize odaklanın ve çevreyi boş verin. (Çoğul konuşmam size dönük değil bu arada, sürekli bir şeyleri dert edinenlere.)
Sende daha kotu hayatı olan insanlar var yapabildiği kısıtlı şey var bomboş herkez eşit olsa iyi yaşasa