RENOWACJA STAREGO MOTOCYKLA IŻ49 ИЖ-49 Z 1956 ROKU. |#1 DEMONTAŻ SILNIKA

#motorcycle #restoration #passion
IŻ-49 stanowił rozwinięcie modelu IŻ-350, wywodzącego się z konstrukcji niemieckiego DKW NZ 350-1[w innych językach], przejętego przez ZSRR w ramach reparacji po II wojnie światowej[1]. Z IŻ-350 zachowano ramę (spawaną z tłoczonych profili)[2], silnik, oraz inne podzespoły, jak reflektor[1]. Głównym ulepszeniem było nowoczesne zawieszenie przednie i tylne ze sprężynami i hydraulicznymi amortyzatorami, przejęte ze sportowego modelu IŻ-350S, które znacznie podniosło komfort jazdy[1]. Z przodu zastosowano widelec teleskopowy, w tylnym zawieszeniu - wahacze z nisko zawieszonymi amortyzatorami, mocowanymi do ramy po bokach koła. Pojemnik na narzędzia umieszczono w niszy w zbiorniku paliwa[1]. Zastosowano też inne ulepszenia konstrukcyjne i technologiczne, które doprowadziły do wydłużenia gwarancji z 2000 do 10 000 km przebiegu lub półtora roku eksploatacji[1]. Na bagażniku umieszczone było demontowane pojedyncze siedzenie dla pasażera. Motocykl osiągał prędkość maksymalną 90 km/h, a zapas paliwa wystarczał na 300 km przy prędkości 60 km/h[1].Projekt motocykla ukończono w 1949 roku, stąd otrzymał oznaczenie IŻ-49, lecz produkcję rozpoczęto w 1951 roku. Pomimo ogólnie mało nowoczesnej konstrukcji, popyt na motocykl rósł. Do zakończenia produkcji w 1958 roku wyprodukowano 507 603 sztuk[3]. Do wad motocykla zaliczano przegrzewający się w lecie żeliwny cylinder silnika i łatwo zapychający się gaźnik[2].Produkowano oprócz tego w niewielkich ilościach sportową (crossową) wersję oznaczoną IŻ-50[1]. W 1956 opracowano wózek boczny do IŻ-49, którego produkcję umieszczono w Wiatsko-Polanskim Zakładzie Budowy Maszyn (WPMZ) w Wiatskich Polanach[4].Dodatkowe dane techniczneśrednica cylindra × skok tłoka 72×85 mm