Διψάω για έμπνευση και κάνεις ότι δε με ξέρεις Γινόμαστε ένα το βράδυ και λες πως δε με θέλεις ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ? Την επόμενη μέρα μου σκαν σκηνικά που δεν θέλεις να ξέρεις ! ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΥΟ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ... Παρασκευή μ'αγαπάς Κυριακή μου λες μόνο ψέμματα Το βράδυ πάντα τόσο όμορφα μου ανοίγεσαι Και τ'αλλο πρωινό βλέπω αγκάθια και εσύ κρύβεσαι Απο που να το πιάσω και από που να το αφήσω Μου ναι δύσκο-λο να προσπαθώ να εξηγήσω Τι έχω στου μυαλού μου το μέρος το πίσω Δεν βγαίνει μπροστά να το πω να τελειώνω Προτιμώ να το κρύψω Καμια φορά κοιτώ τα χρόνια πως περάσανε Και δε χωρά το μυαλό μου πως ΕικοσιΈνα φτάσαμε Γράφω αυτό για να θυμηθώ ότι αλλάζουμε Αλλά σε Δέκα χρόνια θα πω ότι καταβάθος μοιάζουμε Κάτω απ'το φως της πανσέληνου σου ανοίγομαι Και απαντώ κανείς όταν με ρωτάν ποιος ευθύνεται ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΜΠΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ! Έχω πεθάνει Δυο φορές στο παρελθόν και είμαι απών Απ'τα σκατά και τα Depon που πήγαν κι ήρθανε Σαν μικρά παιδιά κάπου παρασυρθήκαμε και φίλησα το είναι σου μια νύχτα αφού χαθήκαμε ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΦΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΜΙΣΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝ'ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΜΑ ΔΥΣΤΡΟΠΟΣ ΚΙ ΑΠΟΤΟΜΟΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΓΙΝΑΝ ΘΟΡΥΒΟΣ. Δεν ξέρω αν μιλάει για μας το ιστορικό μας πίσω απο μια οθόνη ή μέσα σ'ένα βιβλιάριο Στο κόσμο αυτό είμαι περήφανα τελευταίος όσο οι γύρω μου τρώγονται για μετάλλιο Μου παν ζύγισε τις καταστάσεις, εγώ ψάχνω αντιστάσεις Κι ένα ευέλικτο ωράριο, νύχτες κάνα ΓΡΑΜΜΑΡΙΟ ΦΤΙΑΧΝΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ ! Γράφω Αγκάθια και με κόβουν μα εθίζομαι Μέσα στη σαπίλα τους ποτέ δεν θα ανθίσουνε Έχω Δυο αυτιά που κάτι πρωινά βουίζουνε Μα σου'πα αρκετά για μένα, ώρα να εξαφανίζομαι Παρεμβολές από το χθες φέρνουν σκιές και αιματώνουνε πληγές μα τι τα θες ? Όλοι θα πέσουμε, όλοι θα προσγειωθούμε, πόσοι θα αντέξουμε ? Πόσοι από μας την αλλοτρίωση θα ζηλέψουμε ? Είναι καλές οι συμβιβαστικές μου λύσεις αλλά όταν συμβιβάζομαι δεν θες να μ'ακουμπήσεις Σε ανούσιες ερωτήσεις δε δίνονται απαντήσεις κι αν οι συνειδήσεις σου είναι ατομικές πως να με πείσεις ? Πώς να με πείσεις ? Κι αν οι συζητήσεις ήταν επί ίσοις όροις δεν θά 'μενα στις αφίξεις.. ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΓΡΑΦΩ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ !.....
Διψάω για έμπνευση και κάνεις ότι δε με ξέρεις
Γινόμαστε ένα το βράδυ και λες πως δε με θέλεις
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ?
Την επόμενη μέρα μου σκαν σκηνικά που δεν θέλεις να ξέρεις !
ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΥΟ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ...
Παρασκευή μ'αγαπάς Κυριακή μου λες μόνο ψέμματα
Το βράδυ πάντα τόσο όμορφα μου ανοίγεσαι
Και τ'αλλο πρωινό βλέπω αγκάθια και εσύ κρύβεσαι
Απο που να το πιάσω και από που να το αφήσω
Μου ναι δύσκο-λο να προσπαθώ να εξηγήσω
Τι έχω στου μυαλού μου το μέρος το πίσω
Δεν βγαίνει μπροστά να το πω να τελειώνω
Προτιμώ να το κρύψω
Καμια φορά κοιτώ τα χρόνια πως περάσανε
Και δε χωρά το μυαλό μου πως ΕικοσιΈνα φτάσαμε
Γράφω αυτό για να θυμηθώ ότι αλλάζουμε
Αλλά σε Δέκα χρόνια θα πω ότι καταβάθος μοιάζουμε
Κάτω απ'το φως της πανσέληνου σου ανοίγομαι
Και απαντώ κανείς όταν με ρωτάν ποιος ευθύνεται
ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΜΠΟ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΛΥΝΕΤΑΙ,
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΠΝΙΓΟΜΑΙ !
Έχω πεθάνει Δυο φορές στο παρελθόν και είμαι απών
Απ'τα σκατά και τα Depon που πήγαν κι ήρθανε
Σαν μικρά παιδιά κάπου παρασυρθήκαμε και φίλησα το είναι σου μια νύχτα αφού χαθήκαμε
ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΦΟΥ ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΜΙΣΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ
ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝ'ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΜΑ ΔΥΣΤΡΟΠΟΣ ΚΙ ΑΠΟΤΟΜΟΣ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΓΙΝΑΝ ΘΟΡΥΒΟΣ.
Δεν ξέρω αν μιλάει για μας το ιστορικό μας πίσω απο μια οθόνη ή μέσα σ'ένα βιβλιάριο
Στο κόσμο αυτό είμαι περήφανα τελευταίος όσο οι γύρω μου τρώγονται για μετάλλιο
Μου παν ζύγισε τις καταστάσεις, εγώ ψάχνω αντιστάσεις
Κι ένα ευέλικτο ωράριο, νύχτες κάνα ΓΡΑΜΜΑΡΙΟ
ΦΤΙΑΧΝΩ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΚΟΥΡΑΓΙΟ !
Γράφω Αγκάθια και με κόβουν μα εθίζομαι
Μέσα στη σαπίλα τους ποτέ δεν θα ανθίσουνε
Έχω Δυο αυτιά που κάτι πρωινά βουίζουνε
Μα σου'πα αρκετά για μένα, ώρα να εξαφανίζομαι
Παρεμβολές από το χθες φέρνουν σκιές και αιματώνουνε πληγές μα τι τα θες ?
Όλοι θα πέσουμε, όλοι θα προσγειωθούμε, πόσοι θα αντέξουμε ?
Πόσοι από μας την αλλοτρίωση θα ζηλέψουμε ?
Είναι καλές οι συμβιβαστικές μου λύσεις αλλά όταν συμβιβάζομαι δεν θες να μ'ακουμπήσεις
Σε ανούσιες ερωτήσεις δε δίνονται απαντήσεις κι αν οι συνειδήσεις σου είναι ατομικές πως να με πείσεις ?
Πώς να με πείσεις ? Κι αν οι συζητήσεις ήταν επί ίσοις όροις δεν θά 'μενα στις αφίξεις..
ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΓΡΑΦΩ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΙΣ !.....
Φτιάχνω στο μυαλό μου το πιο σύνθετο σενάριο
Κι αύριο δεν θα θυμάμαι, τίποτα κουράγιο..
Μπράβο μάγκες!
το βραδυ παντα τοσο ομορφα μου ανοιγεσαι και ταλλο πρωινο βλεπω αγκαθια και εσυ κρυβεσαι
Από που να το πιάσω και από που να το αφήσω ; Μου είναι δύσκολο πολύ να προσπαθήσω να εξηγήσω τι έχω στου μυαλού μου το μέρος το πίσω.
@@xristina.k !!!
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό όταν με κοιτάς ο οποίος δεν λύνεται
Καλοκαιριαζει και μόνος μου πνίγομαι
PERFECT Αλανια!~Συνεχιστε!
θελω πολυ να σας γνωρισω αδερφια..!
ΤΡΕΧΤΕΤΟ!
Είναι καλές οι συμβιβαστικές μου λύσεις αλλά όταν συμβιβάζομαι δεν θες να μ'ακουμπήσεις.
Big ups αλανια !!
ΚΟΜΜΑΤΑΡΟΣ!
mousiki ap ta kria
🌧
Παρακεταμολη