Dziękuje za wspaniałą, kulturalną kolejną rozmowę o teatrze. Byłam na spektaklu "Jak nie zabiłem..." i gdyby nie to że siedziałam pośrodku i nie chciałam przeszkadzać innym to chyba bym wyszła. Spektakl był tak poruszający i budził we mnie takie emocje, że bałam się, że mimo swojego zrównoważenia - zacznę publicznie płakać. Jestem już w wieku w którym często myśli się o śmierci i umieraniu i, jak wiele moich znajomych w podobnym wieku najbardziej obawiamy się bólu, przedłużanego za wszelką cenę, bo przecież najważniejsze jest życie. Dobrze by było by za spektaklem ruszyła akcja mająca na celu zalegalizowanie eutanazji w Polsce.
Dziękuje za wspaniałą, kulturalną kolejną rozmowę o teatrze. Byłam na spektaklu "Jak nie zabiłem..." i gdyby nie to że siedziałam pośrodku i nie chciałam przeszkadzać innym to chyba bym wyszła. Spektakl był tak poruszający i budził we mnie takie emocje, że bałam się, że mimo swojego zrównoważenia - zacznę publicznie płakać. Jestem już w wieku w którym często myśli się o śmierci i umieraniu i, jak wiele moich znajomych w podobnym wieku najbardziej obawiamy się bólu, przedłużanego za wszelką cenę, bo przecież najważniejsze jest życie. Dobrze by było by za spektaklem ruszyła akcja mająca na celu zalegalizowanie eutanazji w Polsce.