Bölüm 40 l Ebeveynin Ölümü
HTML-код
- Опубликовано: 9 фев 2025
- Podcast'imizin bu bölümünde başlığımız ''Ebeveynin Ölümü''
Bi' aile meselesi; çocuklara, ergenlere, yetişkinlere, ailelere ve kurumlara danışmanlık hizmeti vermek üzere İzmir, Alsancak’ta kurulmuştur. Farklı alanlarda uzmanlaşmış profesyonellerden oluşan deneyimli bir ekibe sahiptir. Bu merkezde, danışanların kendilerini güvende ve anlaşılmış hissetmesi için çaba harcanır. Etik ilkelere sadakat temel prensiptir.
Sosyal Medya Hesaplarımız;
/ biailemeselesi
/ birailemeselesi
info@birailemeselesi.com
Telefon;
0530 230 04 25
0232 421 04 25
![Felix "Unfair" | [Stray Kids : SKZ-PLAYER]](http://i.ytimg.com/vi/Oswujxm2Ag0/mqdefault.jpg)
Ağzınıza sağlık, çok güzel bir sohbetti. Annem öleli 16 sene oldu 18 yaşındaydım. Kurulabilen her bayram sofrası buruk, evliliklerimiz kırık, çocuklarımızın doğumları hüzünlü. Boğazımda hep bir düğüm. Sızımın geçmeyeceğini biliyorum, geçmesini de istemiyorum annem bir nevi o sızıyla yaşıyor benimle. Yokluğu çok zor hele yalnız annelik yaparken. Annemden anneliği hiç dinlemediğim için mi bilmem çocuk yapmaya çok korktum olunca dünyam oldu o ayrı ama anneannesiz büyüyecek olması yine içimde ayrı sızı. Geçmeyen ve bir organım olan zaman zaman kendini gösteren sızı. Ne yapayım hepimizin kısmeti buymuş. Onun için kısa bir ömür, bizim için annesiz bir hayat. Yattıkları yer incitmesin, Allah cennetinde yeniden buluşmayı nasip etsin.
Yas konusunda rehber olmaya çalışan ama yası çok derinden yaşayan iki insan görüyorum. Alnınızda oluşan çizgiler, konuşmalardaki zorlanmalar, sesteki titremeler... Emeğinize sağlık...
Bence siz kameralar yokken de birbirinize karşi sevgi ve anlayış dolusunuz. Rol yapmiyorsunuz. Samimiyetinize inaniyorum. Sizinle bugun tanistim yuregime dokundunuz tesekkur ederim.
Annesiz annelik yapmanın aslında zorlayıcı oldugunu, eksık, yetersız yada becerıksız olmadıgımı farkettiren Zeynep hocam ve Serdar Hocam siz hep olun.. Sıze de hep iyi gelen insanlar olsun çevrenizde.. ❤
2 yaşından sonra annesiz babasız büyümek.. cevremdekilerin duyarsız teselli cümleleri zaten hiç tanımadığım insanın eksikliğini hissetmek,sürekli bu duygulari kullandığımı duymak ,doğuştan farklı olduğum... anne olunca anladım bende herşey normalmis.tesekkurler iyi ki varsınız
Bu kadar boş içeriğin olduğu bir dönemde bu kadar samimi sıcak ve bilgi verici dakikaları bizimle paylaştığınız için teşekkürler🌸
Yaşarken hayatımızdan çıkan ebeveynleri de konuşur musunuz?
Çok isabetli olur
😢
İlave olarak boşanma ile birlikte bilinçli olarak diğer ebeveynden uzaklaştırılan çocuklar meselesi.
Zeynep hocanin 'annesini kaybeden anneler icin annelik cok zor' cumlesini soylerkenki acisi, sesinin titremesi icimi sizlatti 🥺
Annemi kaybettiğimde bebeğim 6 aylıktı. Uzun bir süre, yas tutma hakkını kendime veremedim ve sonra birden patladı herşey. Zor bir süreçti gerçekten 😞 ilk anneler günüm, ilk annesiz günümdü mesela. Şimdi 15 sene geçti üstünden. Yasım yad a döndü. Nurlarda yatsınlar...
Ebeveyn kaybından sonra artık yetişkin oluyorsun dediniz ya hocam... ben 1 aylıkken babamı kaybetmişim..Hep yetişkin bir çocuk oldum...Yas dolu bir ev, üzgün bir anneyle geçti çocukluğum.Her zaman 'hep çok olgun bir çocuk oldun' cümlelerini duydum...Yaşadığım yanlış ilişkiler, yetersizlik, değersizlik hisleri hep bu kayıpla ilgili gelmiştir..Benimle bir uzuv gibi, kolum gibi büyüdü bu kayıp...28 yaşındayım 10 senedir evden ayrıyım ve terapiler, kitaplarla kendime sarılmayı, bu kederdeki gücü görmeyi yeri geldiğinde oturup ağlamayı öğrendim, öğreniyorum...
Harika konular çok gerçek ve naif bir sohbetti izlediğim keşke 3. olsam masada tam benlik bir konu dedim :) emeğinize sağlık
"Ben fark etmeden babamdan nasıl ölünmesi gerektiğini öğrendim." Dağ gibi bir cümle 😔
Teşekkür ederim, sakince ve samimi bir şekilde. Tam da ihtiyacım olan.
Agah Aydın'dan duymuştum ilk kez "kimi kaybettiğimizi biliriz fakat neyi kaybettiğimizi bilmeyiz" zihnimde parantez açmıştı;katkılarınızdan dolayı çok teşekkür ederim. Fiziksel kayıplarını yaşamadım Allah sağlık versin, fakat zaman zaman duygusal kayıpları önce kederlendirdi beni sonrasında özgürleştirdi 🙏
Çok ağır bir konuda bile, kendi kayııplarınıza rağmen bu kadar naif, kapsayıcı, samimi konuşabilmenize hayranım. Çocukken onların kaybını düşündüğüm an ağlamaya başlardım, yakında 50 yaşıma basacağım hala aynıyım bu konuda. Allah gecinden versin ikisi de hayatta olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Şimdi anneyim ve her kararımda her davranışımda kızıma örnek olacağımı düşünerek kontrollü olmaya çalışıyorum. Çünkü ne kadar etkili olduğunu biliyorum, onun gözleri benim üzerimde çok hassas bir çocuk. İyiki varsınız sayenizde bilipde seslendiremediğimiz duygularımızı fark ediyoruz.
Öncelikle katkınız için çok teşekkür ederim,sizleri daha uzun dinlemek isterdim🙏🏻Serdar beyi ,ist’daki aikido antremanlarımıza katılmalarından dolayı tanırım.3 ocak ta,sevgili babacığımı kaybettik.beklenmedik ve çok ani oldu her şey.13 gün olmuş…bense 35 yaşında onla paylaşmayı istediğim ,anlatacağımı umduğum birçok anıyla,hayallerle kalakalmışım.gerçekten insanın hayatta hiç bilmediği,tanımlayamadığı bir duyguymuş.baş etmek isterken gerçekle gerçekdışılık arasında savrulduğu…içimde kalan doluluğuyla birlikte ,güzel anıları hatırlamak ise en güzel ve iyi hissettiren teselli…
Başınız sağ olsun Melis hanım; özlemle, kederle hatırladığımız bir babaya sahip olmak ne kadar kıymetli. Sabır dilerim 🙏🏻
Babamın çok hasta olduğu haberini aldığımda düşündüğüm ilk şey “ benim artık çok önemli bir derdim var . Artık büyüyorum.” Sonrasında da o zalim hastalığın acımasız evreleri. Ölmesi için dua ediyordum. İçimde şimdi geriye çok büyük acılar, yaşanmamışlıklar kaldı. Onu çok arıyorum.
Hocam bu konu çok derin, daha irdeleyerek de anlatırsanız cok memnun kalırız❤
Yorumları genel olarak okudum. Ekseriyetle bu acıdan tadan kardeşler yorum yapmışlar. Hiçbirini tanımasam da taziyelerimi iletiyor ve herkese başsağlığı diliyorum. Allah geçmişlerimize rahmet eylesin, herkese sabır versin. Hayatta olanlara ise sağlık sıhhat ve uzun ömürler diliyorum. Muhterem pederim ve validem hayatta, büyükbabam ben küçükken ve geçtiğimiz hafta da büyükannem vefat etti. Bu kadar duygusallacağımı beklemezdim; özellikle kefen açılınca halalarım ağlamalarına, babamın yüz ifadesine, amcalarıma, tanımadığım insanların hüzünlerine şahit oldum. Mezarın kazımı, cenaze namazı, hocanın okudukları, tabut açılınca duyulan koku, defin ve toprak atımı... Ölüm mutlaka soğuk bir his, ancak yakınlarına gelince biraz yakıyor, pişiriyor. Videoda bahsettiğiniz yetişkin olma, bence bu sıcaklığın pişirdiği insanın kemalat yolundaki bir merhalesi, tabi buna sabredene. Görmüş geçirmiş derler ya, işte bu seviyeye ulaşmanın bedeli galiba bu acılar. Ve farkettiğim bir durum, kayıplardan sonra şefkat damarı kabarıyor insanın. Şefkat, herkese ve her şeye...
Serdar hocanın benim izlediğim diğer videolarda çayı hep yarımken bu bölümde bardağının dolu olması detayı…
Her bolumunuz isik yakiyor ama boyle zor konulari bu kadar samimi duygularla anlattiginiz icin ayrica tesekkur ederim. Peki miniklere ölümü nasil aciklayalim? Buyuk aile bireyleri, komsular, arkadas, evcil hayvan kim olursa olsun olen somut dönemdeki cocuklar icin arkasinda yuzlerce soruyu da beraberinde getiriyor. En az hasarla nasil atlatiriz bu donemleri😢
Babam gideli 2 yıl oldu. Sesini bıraktı bana, sesini özlüyorum.
Çağımızdaki ebeveynlik ile bizim yaşadığımız dönemdeki ebeveynliğin arasındaki farklar o kadar zorlayıcı ki . Mesela size gösterilmeyen ve hiç öğrenmediğiniz hassasiyeti kendi çocuklarımıza aktarmada yapılan hatalar bile kayda değerken, bunu evlatlarımızın hiç bilememesi ayrı ironi benim için…iyi ki bu konuyu konuştunuz ve herzaman olduğu gibi iyi geldi 😇
Teşekkür ederim bu içerik için. Hem bizim hissettiklerimizi hissettiğiniz hem rehberlik etme amacınızı gösteren bu paylaşım kısa sürede bana çok şey kattı. Babasını bir buçuk yıl önce kaybeden çocuk yetişkin olarak Serdar beyin iki yol gösteren kurban ve hatırlatıcı yol olarak değerlendirme durumu çok kıymetliydi. Çok kederiyim hayatımı nasıl yöneteceğimi konusunda kafamın karışık olduğu bu süreçte bu yoğun duyguları hatırlatıcı olarak değerlendirmek suçluluk hissettiriyor.
Annem hayatta Zeynep hanımın dediği gibi annesiz anne olma durumu zor. Bu deneyimlemek istemediğim bir konu. Bu konu üzerine düşünmemi sağladığı için teşekkür ederim.
Değindiğiniz nokta çok güzel 10 sene önce annemi kaybettim şu an ki hayatımda onun izlerini görerek yaşıyorum onun cesareti onun ileri görüşlülüğü hayat felsefem sanki
Ebeveyn kaybı yaşamadım fakat bu bölümü izlerken gerçek bir üzüntü yaşayıp ağladım, yüreğinize sağlık hocam 🌼
Ben kayıp tedirginliği çok yaşadım hazırlanmak mıydı bilmem her güzel anı beynime kazımaya çalıştım,sağlıklı dinçti diye düşünürken birden kaybettim babamı ,şimdi çok yeni başıma geldi asla inanamıyorum ben de normal davranıyorum ve beynimin bu hüznü karşılayabileceğini düşünmüyorum,derinlemesine düşünmekte güçlük çekiyorum ,içten içe suçluluk hissediyorum kahrolmalıydım diye geçiyor içimden,bazı anlarda orada olurdu yaşasa dediğim noktada kalbim yanıyor.çok iyi çok güzeldi babalığı ruhu şad olsun.bir yandan çok şükür doluyum,huzurluyum çok kıymetledi bizleri ,içimde büyüyen bir keder olmayacak gibi güzelliklerini anıyorum şu an .sonrasından korkuyorum umarım içimdeki huzur daimi olur ve umarım çok güzel bir yerdedir…
2005 yilinda annemi kaybettim , onun yoklugunu yoksunlugunu, eksikligini her zaman hissettim, Onu kaybetmenin kederi hayatimin icin de hep cok yogun Inanilmaz hassas ve zor bir konu..Tesekkürler bu güzel sobet icin..
35 yaşında kaybettim babamı, 20 sene oldu, dün gibi, suçluluk duyguları, başka ne yapabilirdim yaşatmak için gibi duygular hala yokluyor beni. Bir de ölümü ilk defa bu kadar yakın hissettim, bu duygu da zor aşılabilecek bir duygu. Sorumluluklarımı tamamlamadan gidersem duygusu bu da çok zor geliyor. Teşekkürler bu program için💐
Doğallığınızı, samimiyetinizi, yüreğinizin güzelliğini ve engin bilgilerinizi kattığınız programlarınızı takdir ederek takip ediyorum.. İyi ki varsınız🌺.. Ebeveynlerin her biri ya da ikisi birden, hayatta “nimet” olabileceği gibi “imtihan” olarak ta karşımıza çıkabiliyor. Çünkü bunu seçme şansımız yok maalesef..Ben de babamı 34 yıl önce yani ben 11 yaşımdayken kaybettim. Mekanı cennet olsun. Çok az gelse de bu süre, maddi ve manevi olarak benim için dopdolu geçti. İçimde kalan en büyük ukde, evladımın da dedesini göremeden büyümesi oldu. Ölüm hak, hayat kısa… geriye dönüp de “ya ben nasıl bir ebeveyn oldum” ya da “olacağım?” diye düşünmek herkesin mutlak zorunlu olduğu bir kavram olmalı.. Her çocuk iyi bir kılavuzu hakediyor çünkü..
Yurtdisindayim, 3 gun sonra yola çıkacağım. Babamin yanina vardigimda inşaallah beni tanir. Bu bir veda olacak artik hepimiz biliyoruz. Simdi videoyu izlemeye korkuyorum. Ama ihtiyacim olan birseyler bulacagima da cok eminim. Yanan yuregime sakinlik verecegini düşünüyorum.
😔 umuyoruz anlattıklarımız size bir nebze faydalı olur…
Her programınızı merak ve heyecanla bekliyorum.👏🏻🥰
Babam öldüğünde genc kızdım. Erkek kardeşim küçüktü. Babam maddi olarak zor biriydi. O bakımdan ekonomik olarak o gidince zorlanmadik. Çünkü dediğiniz gibi anne daha toparlayici. İlk bir hafta evde akrabalarım yatılı kaldı aynı şehirde yaşamamıza rağmen. Anneme bu insanlar ne zaman evlerine gidecek dediğimi hatırlıyorum. Ama dediğiniz gibi unvye gittiğimde evlendiğimde ise başladığımda hep bir yanim buruk oldu. Ama Babam bir çok konuda sorumluluk almadığı için hayatta o kadar zorlanmadim. Sadece derin bir hüzün ve özlem Serdar beyin de dediği gibi bir mum gibi bu yaşıma kadar hep yandı. Olanı kabul ettim, olması gerekenin en iyisi olmuştur dedim. Ama kardeşim öldüğünde aynı teselliyi bulamadim. O da Babam gibi doğal ve ani bir ölümdü. Kardeşim öldüğü için hayata olan kırgınlığım ve öfkem geçmedi 2 yıldır.
Hayattalar. Gurbetteyim. Gurbet bazen ölüm gibi ama ölmüyorsunuz. Gurbet kelimesini hiç sevmiyorum . Hayattalar; aksini düşünmek bile kalbimi ezdi. Bir ışık gibi yolu aydınlatıyorsunuz. 🌱
Allah'tan geldik ve mutlaka Allah'a döndürüleceğiz. Teslimiyetten başka yapacak şey yok ölüm karşısında. Allah razı olsun emekleriniz için.Ebeveynlerini kaybetmiş biri olarak duygularıma tercüman oldunuz.
Tespitleriniz ne kadarda yerinde. Bende annemin hastalığı ve ardından ölümü sonrasında böyle bir hayat mı yaşayacaksın, yoksa kendi hayatını mı yaşayacaksın diye sorgulayıp sonra hayatımı yeniden kurgulamıştım.
Her bir videodaki konular o kadar değerli ki çok güzel farkındalık oluşturuyorsunuz 3 yaşında kızım var sizce kardeş olmalı mı kardeşlik önemiyle ilgili bir video yayınlarsanız mutlu oluruz iyiki varsınız ❤😊
3 yıla yakın bir zamanda babamı kaybettim . Hala bu duyguyla nasıl bahsedeceğimi bilemiyorum zor duygular zor zamanlar sizin sayenizde bazı gerçeklerle yüzleşmeye çalışmak teşekkürler
Yaşarken bizden kalbimizden gitmeleri de bir ölüm çeşidi midir
Sanmakla yaşamak arasında büyük bir uçurum var .
Çok güzeldi emeğinize sağlık 🥰
Merhabalar sizleri dinliyorum emeklerinize sağlık Allah razı olsun❤❤
3 ay oldu bugun babami kaybedeli. O 90 gun nasil oldu bilmiyorum kafayi yeme durumuna geliyorum. Halimi cok anlamayan esime cok ofkeleniyorum cok kızıyorum Allah annemi de almasin bizden diye hergun dua ediyorum. Bu kocaman eksik ile nasil yasanacak bilmiyorum. Babam aklimdan cikmiyor sesi gülüşü kalbi her sey... cok zormus. Helva kendi evinde pisene kadar baskasinda yedigin hep tatli gelirmiş cok doğruymuş yasayinca anladim...
Teşekkürler ❤
Teşekkür ederim ❤
Teşekkürler çok iyi geldi 👏🏼
Teşekkür ederiz tüm paylaşımlarınız için ❤
Ben konuşmaktan dinlemekten kaçıyorum resmen. Her bu konularla yüzleştiğimde kötüleşiyorum. Yine kaçacağım galiba... 😢
Seyredemiyorum ben de
Babammm ❤🏡🙏
Öncelikle bu kadar önemli bir konuya değindiğiniz için çok teşekkür ederim 🙏🏻
Maalesef 10 ay gibi kısa bir zaman diliminde hem babamı hem annemi kaybettim 😓
Yasım benim için çok taze. En azından benim hissettiğim bu ama çevremdeki herkes bunun için çok suçlayıcı yaklaşıyor. Ve bu hal onların yokluğunu daha çok hissetmeme sebep olur
10 ay o kadar kısa zamanki. Kendiniz, istediğiniz kadar zaman verin kendinize ve bunu yaşayın. Sabır dilerim. Allah rahmet eylesin ikisine de.
Peki kaybetmeden alamadıklarımız için yas tutuyorsak ne yapabiliriz?
🙏🏻
Ebeveyn ölümü olmasa da çok yakın olan babaanne veya dedenin ölümünde çocuklarımıza yaklaşımımız nasıl olmalı? Çocuğum ilk acısını ağlayarak yaşadıktan sonra bir daha bu üzüntüyü yaşamamak için konuşmaktan, duymaktan ve üzücü ortamlardan kaçınıyor. Nasıl yaklaşmak gerektiğini kücücük anlatabilirseniz çok mutlu olurum🙏
❤
Annem ve babam olduğunda cocuklasamadim hiç? Kızgınlığım bundan galiba
👏👏👏
😢🤲
Hocam acınızı yuregimizde hissettik. Peki ebeveyni daha bebekken kaybetmek, babasiz buyumek bu konuda neler söylersiniz?
Kimsemi kaybetmedim ama bunu dinlemeye hazır değilim büyük bir korkum bu
🌸🌸❤️❤️❤️
"Bizim iki tane yasamimiz vardir, ikincisi- bunun sadece bir tane oldugunu anladigimiz zaman baslar" diye bir yazarin sözü var, ben bunu annemin vefatinda cok iyi idrak edebildim.
❤❤
😥
Sevgili Hocam sizden ricam yaşayan Anne Baba yasını da incelerseniz çok sevinirim. 50 yaşın da Anne olarak Yeni ,yeni Annemle bağ kurmaya çalışıyorum. Zor ve sancılı Baba Hayatımız da hiç olmadı başka Aile kurdu.Kendimi Ağaç kabuğundan çıkmış gibiyim.
Ebeveyn olumu çocukluğunu yasayabilecegin bir yerin olmaması demek mi acaba
🤍🤍
Ancak bu ayrılıklara ahirete imanla aşabilir.ahirette buluşacağız fikri imanı insanı rahatlatır.yoksa ebedi yok oldu toprak olup çürüdü diyen biri bu yükü kaldıramaz. Sadece ebevey vefatı değil,insan hayatı boyunca ayrılıklara vefatlara şahit oluyor. Bu elem ancak Allaha imanla aşılabilir.
🔮🩵🐞🎼
❤
❤❤❤
❤❤❤