Życie potrafi porządnie skopać leżącego ale i tez hojnie nagrodzić mądrze pracującego .... Generalnie w ciężkich chwilach trzeba iśc do przodu, bez względu na życiowe okoliczności ... Dzięki Dawid.
Pod takim speech'em jest tylko 400 kilka lajków i ogólnie wyświetleń nieco ponad 8,5tys - to później się dziwić, że ten kraj wygląda, jak wygląda. Mega inspiracja, dziękuję.
W sumie mam ciekawa historie: Od małego byłem małym grubaskiem który nie radził sobie w piłce nożnej, poprzestałem grać bo robiłem to tylko dlatego ze moi kuzyni tez grali i chciałem w pewnym sensie ich naśladować. Zacząłem grać w piłkę ręczna, od małego kochałem ten sport i zawsze byłem w niego dobry. Ciężko pracowałem przez 2 lata i w 2017 roku zerwałem więzadła krzyżowe tylne, lekarz powiedział ze nigdy już nie zagram i rozpłakałem się ponieważ to był sezon gdzie mógłbym dostać się do Szkoły mistrzostwa sportowego o której zawsze marzyłem ... Wróciłem, spędzałem po 3h dziennie na siłowni żeby obudować nogę mięśniami i wzmocnić ciało. Rok później zacząłem grać wrzesień -> październik -> listopad, skręciłem kostkę przed jednym z najważniejszych meczy w lidze, wróciłem i dotarliśmy z lokalna drużyna do 1/8 MP, oraz zmieniłem klub na wicemistrzów polski. Pojechałem z nimi na obóz wszystko okej, graliśmy tam w 2 lidze i bardzo dobrze mi szło, miałem szanse dostać się do kadry polski lecz... znowu skręciłem kostkę, i to poważnie. Miałem przerwę do stycznia. Dostaliśmy się do f4 MP które nie zdążyły się odbyć z powodu wirusa. Grałem w tedy z zerwanymi więzadłami i po 2 skreceniach kostki. F4 przełożone, zacząłem treningi podczas kwarantanny, skręciłem kostkę, podchodziłem do tego bardzo profesjonalnie. Po 2 tyg znowu zacząłem trenować, myślałem ze gorzej już być nie może. 1 czerwca, grałem z kolegami w koszykówkę i... zniszczyłem kolano, nie mogę chodzić, prawdopodobnie problemy z rzepka. Dzisiaj dzwoni do mnie fizjoterapeuta z Kielc ze dokończymy mistrzostwa pod koniec czerwca... Ogólnie moja kariera to pasmo porażek przed najważniejszymi wydarzeniami. Teraz podchodzę do nich tak ze „wiem ze inni ludzie maja ciężej np. II wojna światowa, obozy koncentracyjne itp...”
A ja uważam, że twoja kariera wcale nie musi być pasmem porażek przed najważniejszymi wydarzeniami, to może się zmienić. Z moich doświadczeń wynika że przyczyna takich sytuacji jest w podświadomych programach które sabotują wszelkie sukcesy. Też tak miałam.
Miałem podobnie, tylko ja zerwałem więzadło krzyżowe przednie po operacji również zapieprzałem by wrócić, ale potem towarzystwo i poszedłem w zła stronę. Teraz robię wszystko by to odbudować.
Analizując to co dzisiaj powiedziałeś, jak i to co przeczytałem w wielu książkach o rozwoju osobistym, doszedłem do wniosku, że mam w życiu po prostu za dobrze. Studiując kiedy utrzymują rodzice, czasu jest naprawdę dużo, a on przelatuje przez palce zamiast dążyć do wzrostu. Żyje przeciętnie, ale podstawowe potrzeby są zapewnione, przez co nie ma tego bodźca do działania. Działa tu też kwestia że od 6-7 lat zawsze mam ten 1-2 tysiące na koncie, to powoduje że czuje się "bezpiecznie" finansowo. Jak wyjść z tego marazmu?
Jak już to widzisz to dużo. Najczęściej to życie daje kopa do działania i wtedy motywacja pojawia się sama. A jak życie daje komforcik codzienny to trzeba samemu sobie dać kopa i odpowiedzieć na pytanie - czy chcesz przesiedzieć życie na kanapie czy chcesz wycisnąć życie jak cytrynę i żyć pełną piersią.
Znajdź coś co cię zmotywuje mimo wszystko. Widać jeszcze tego nie znalazłeś, skoro tak myślisz. Uświadomisz siebie jak bezwartościowe jest twoje życie, kiedy nie spędzasz wystarczająco czas nad tym co kochasz. Nie myśl tylko ile da się na tym zarobić, chyba że jest to przystanek do celu.
Kiedyś słuchałam słów Michaela Jordana o tym ile on poniósł porażek w koszykówce, lista była długa. Nigdy bym nie pomyślała że mistrz świata mógł robić tyle błędów i tak zawalać mecze. A na końcu powiedział, że właśnie dlatego odniósł sukces. Nie pomimo porażek ale dzięki porażkom. A ja miałam taki czas, że jakoś tak wokół mnie zbierali się egoiści i wykorzystywali mnie na maksa. Najpierw przyjmowałam to za normę, potem w miarę własnego rozwoju zaczęłam się wkurzać na te sytuacje, a potem ucięłam niezdrowe relacje i się skończyło. I wtedy sobie uświadomiłam, że gdyby nie oni to nadal bym tkwiła w roli ofiary, na której można żerować. To właśnie oni nauczyli mnie wyznaczania granic, dbania o własne potrzeby. I z perspektywy czasu uważam, wiem, że to było konieczne, żeby nigdy więcej nie dać się wpuścić w takie role. Odnośnie interpretacji rzeczywistości o której była mowa w filmie - najpierw egoistów postrzegałam negatywnie tak jak większość ludzi, teraz widzę ich jako lekarstwo dla ludzi wchodzących w role ofiary. Gorzkie lekarstwo ale skuteczne.
Proszę Pana proszę się cieszyć, że tylko tyle Pan stracił. Niech Pan sobie wyobrazi, że można dwa razy w życiu, tak zainwestować. Ale i stracić zdrowie...
No, nie powiem, mam motywację do działania na rozwój osobisty :+) Od dawna bardzo mnie boli problem ze wstawaniem z rana o zaplanowanej godzinie. Kiedyś znajdowałem na to wymówki, dzisiaj wiem, że to jest kwestia mojej dyscypliny.
A co w sytuacji kiedy nie jest źle, a trzeba sie zmobilizowac do działania zeby zrealizowac swoj potencjał? Mam 23, koncze perspektywiczne studia, od roku mam stabilną pracę, jest to efekt regularnej pracy przez 3 poprzednie lata polaczonej z trudnymi studiami, prawie przekraczam pierwszy prog podatkowy dodatkowo korzystam z ulg podatkowych, zyje za >2000zl miesiecznie i duzo odkladam, ale czuje ze nie realizuje swojego potencjału w karierze? Oczywiście teraz wiecej czasu poswiecam na relacje z dziewczyna czy rodzina, ale uwazam ze marnuje sie moj potencal bo nie dzialam tak jak wtedy gdy zylem od pierwszego do pierwszego, teraz boję sie nawet pomyśleć o interesie w ktory moglbym zainwestowac swoj czas i pieniądze. Moj mózg automatycznie/podswiadomie idzie w strone bezpieczenstwa i stabilizacji. Teraz jest komfortowo, za kilka lat dalej bedzie bo nie próżnuje i cos tam robie, ale czuje ze mógłbym grać w wiekszej lidze tylko ciezko sie "odważyć żyć" gdy wszystko i tak jest ponad to co potrzebuje
Jeżeli ktoś jest na tyle ograniczony (można z tego wyjść) i wierzy, że można wszystko to niech dokona tego: Zrobi bardziej dochodowe i bardziej porywające gry niż 1. CD Projekt Red 2. Blizzard Niech stworzy filmy na poziomie: 1. Ridley Scott 2. Steven Spielberg Stworzy realną konkurencję dla: 1. Microsotf 2. Dell 3. Space X Mam dalej wymieniać czy już wasza wyobraźnia pociągnie i da radę dalej?!
Życie potrafi porządnie skopać leżącego ale i tez hojnie nagrodzić mądrze pracującego .... Generalnie w ciężkich chwilach trzeba iśc do przodu, bez względu na życiowe okoliczności ... Dzięki Dawid.
Pod takim speech'em jest tylko 400 kilka lajków i ogólnie wyświetleń nieco ponad 8,5tys - to później się dziwić, że ten kraj wygląda, jak wygląda. Mega inspiracja, dziękuję.
Wielki szacun za to co robisz
Piękny, wartościowy film. ❤
W sumie mam ciekawa historie:
Od małego byłem małym grubaskiem który nie radził sobie w piłce nożnej, poprzestałem grać bo robiłem to tylko dlatego ze moi kuzyni tez grali i chciałem w pewnym sensie ich naśladować. Zacząłem grać w piłkę ręczna, od małego kochałem ten sport i zawsze byłem w niego dobry. Ciężko pracowałem przez 2 lata i w 2017 roku zerwałem więzadła krzyżowe tylne, lekarz powiedział ze nigdy już nie zagram i rozpłakałem się ponieważ to był sezon gdzie mógłbym dostać się do Szkoły mistrzostwa sportowego o której zawsze marzyłem ... Wróciłem, spędzałem po 3h dziennie na siłowni żeby obudować nogę mięśniami i wzmocnić ciało. Rok później zacząłem grać wrzesień -> październik -> listopad, skręciłem kostkę przed jednym z najważniejszych meczy w lidze, wróciłem i dotarliśmy z lokalna drużyna do 1/8 MP, oraz zmieniłem klub na wicemistrzów polski. Pojechałem z nimi na obóz wszystko okej, graliśmy tam w 2 lidze i bardzo dobrze mi szło, miałem szanse dostać się do kadry polski lecz... znowu skręciłem kostkę, i to poważnie. Miałem przerwę do stycznia. Dostaliśmy się do f4 MP które nie zdążyły się odbyć z powodu wirusa. Grałem w tedy z zerwanymi więzadłami i po 2 skreceniach kostki. F4 przełożone, zacząłem treningi podczas kwarantanny, skręciłem kostkę, podchodziłem do tego bardzo profesjonalnie. Po 2 tyg znowu zacząłem trenować, myślałem ze gorzej już być nie może. 1 czerwca, grałem z kolegami w koszykówkę i... zniszczyłem kolano, nie mogę chodzić, prawdopodobnie problemy z rzepka. Dzisiaj dzwoni do mnie fizjoterapeuta z Kielc ze dokończymy mistrzostwa pod koniec czerwca... Ogólnie moja kariera to pasmo porażek przed najważniejszymi wydarzeniami. Teraz podchodzę do nich tak ze „wiem ze inni ludzie maja ciężej np. II wojna światowa, obozy koncentracyjne itp...”
WOW, powodzenia i powrotu do zdrowia jak najszybciej.
A ja uważam, że twoja kariera wcale nie musi być pasmem porażek przed najważniejszymi wydarzeniami, to może się zmienić. Z moich doświadczeń wynika że przyczyna takich sytuacji jest w podświadomych programach które sabotują wszelkie sukcesy. Też tak miałam.
Miałem podobnie, tylko ja zerwałem więzadło krzyżowe przednie po operacji również zapieprzałem by wrócić, ale potem towarzystwo i poszedłem w zła stronę. Teraz robię wszystko by to odbudować.
Analizując to co dzisiaj powiedziałeś, jak i to co przeczytałem w wielu książkach o rozwoju osobistym, doszedłem do wniosku, że mam w życiu po prostu za dobrze. Studiując kiedy utrzymują rodzice, czasu jest naprawdę dużo, a on przelatuje przez palce zamiast dążyć do wzrostu. Żyje przeciętnie, ale podstawowe potrzeby są zapewnione, przez co nie ma tego bodźca do działania. Działa tu też kwestia że od 6-7 lat zawsze mam ten 1-2 tysiące na koncie, to powoduje że czuje się "bezpiecznie" finansowo. Jak wyjść z tego marazmu?
Mam podobnie...
Jak już to widzisz to dużo. Najczęściej to życie daje kopa do działania i wtedy motywacja pojawia się sama. A jak życie daje komforcik codzienny to trzeba samemu sobie dać kopa i odpowiedzieć na pytanie - czy chcesz przesiedzieć życie na kanapie czy chcesz wycisnąć życie jak cytrynę i żyć pełną piersią.
Znajdź coś co cię zmotywuje mimo wszystko. Widać jeszcze tego nie znalazłeś, skoro tak myślisz. Uświadomisz siebie jak bezwartościowe jest twoje życie, kiedy nie spędzasz wystarczająco czas nad tym co kochasz. Nie myśl tylko ile da się na tym zarobić, chyba że jest to przystanek do celu.
Kiedyś słuchałam słów Michaela Jordana o tym ile on poniósł porażek w koszykówce, lista była długa. Nigdy bym nie pomyślała że mistrz świata mógł robić tyle błędów i tak zawalać mecze. A na końcu powiedział, że właśnie dlatego odniósł sukces. Nie pomimo porażek ale dzięki porażkom.
A ja miałam taki czas, że jakoś tak wokół mnie zbierali się egoiści i wykorzystywali mnie na maksa. Najpierw przyjmowałam to za normę, potem w miarę własnego rozwoju zaczęłam się wkurzać na te sytuacje, a potem ucięłam niezdrowe relacje i się skończyło. I wtedy sobie uświadomiłam, że gdyby nie oni to nadal bym tkwiła w roli ofiary, na której można żerować. To właśnie oni nauczyli mnie wyznaczania granic, dbania o własne potrzeby. I z perspektywy czasu uważam, wiem, że to było konieczne, żeby nigdy więcej nie dać się wpuścić w takie role. Odnośnie interpretacji rzeczywistości o której była mowa w filmie - najpierw egoistów postrzegałam negatywnie tak jak większość ludzi, teraz widzę ich jako lekarstwo dla ludzi wchodzących w role ofiary. Gorzkie lekarstwo ale skuteczne.
pozyczki kredytowe:D
Proszę Pana proszę się cieszyć, że tylko tyle Pan stracił. Niech Pan sobie wyobrazi, że można dwa razy w życiu, tak zainwestować. Ale i stracić zdrowie...
No, nie powiem, mam motywację do działania na rozwój osobisty :+)
Od dawna bardzo mnie boli problem ze wstawaniem z rana o zaplanowanej godzinie. Kiedyś znajdowałem na to wymówki, dzisiaj wiem, że to jest kwestia mojej dyscypliny.
❤
Ale ściemniacz , znam twoja rodzinę wszystko co tu nagadales to sciema , babanowiec dom od rodziców, masakra
A co w sytuacji kiedy nie jest źle, a trzeba sie zmobilizowac do działania zeby zrealizowac swoj potencjał? Mam 23, koncze perspektywiczne studia, od roku mam stabilną pracę, jest to efekt regularnej pracy przez 3 poprzednie lata polaczonej z trudnymi studiami, prawie przekraczam pierwszy prog podatkowy dodatkowo korzystam z ulg podatkowych, zyje za >2000zl miesiecznie i duzo odkladam, ale czuje ze nie realizuje swojego potencjału w karierze? Oczywiście teraz wiecej czasu poswiecam na relacje z dziewczyna czy rodzina, ale uwazam ze marnuje sie moj potencal bo nie dzialam tak jak wtedy gdy zylem od pierwszego do pierwszego, teraz boję sie nawet pomyśleć o interesie w ktory moglbym zainwestowac swoj czas i pieniądze. Moj mózg automatycznie/podswiadomie idzie w strone bezpieczenstwa i stabilizacji. Teraz jest komfortowo, za kilka lat dalej bedzie bo nie próżnuje i cos tam robie, ale czuje ze mógłbym grać w wiekszej lidze tylko ciezko sie "odważyć żyć" gdy wszystko i tak jest ponad to co potrzebuje
jest to jakaś inspiracja....ale według mnie to takie słodkie pierdo*enie motywacyjne :(
Sebastian Vettel
Nie. Jesteśmy w stanie osiągnąć naprawdę wiele, jednak na pewno nie wszystko. Rozwojowe bzdura.
Typowe brednie osoby co nie osiągnęła sukcesów.
Subiektywna opinia:)
Zinterpretuj co to dla ciebie "wszystko" :)
Jeżeli ktoś jest na tyle ograniczony (można z tego wyjść) i wierzy, że można wszystko to niech dokona tego:
Zrobi bardziej dochodowe i bardziej porywające gry niż
1. CD Projekt Red
2. Blizzard
Niech stworzy filmy na poziomie:
1. Ridley Scott
2. Steven Spielberg
Stworzy realną konkurencję dla:
1. Microsotf
2. Dell
3. Space X
Mam dalej wymieniać czy już wasza wyobraźnia pociągnie i da radę dalej?!
@@Sabius wymieniaj mordo