Γιάννος Χαραλαμπίδης: «Εμφύλιος πόλεμος: ΕΟΚΑ Β', παρακράτος και Χούντα»
HTML-код
- Опубликовано: 6 окт 2024
- Ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, δημοσιογράφος - πολιτικός αναλυτής, μιλάει στο κανάλι της «Ν»
Παρακολουθείστε το νέο κανάλι της Ναυτεμπορικής από τις πλατφόρμες της Cosmote TV και της Nova αλλά και από την ιστοσελίδα naftemporiki.gr
RUclips: bit.ly/3eO1ugZ
Twitter: bit.ly/3RIbTJF
Instagram: bit.ly/3S7xScR
..συγχαρητήρια στον κο Χαραλαμπιδη ! Φοβαμαι ομως οτι Ελλαδιτες και Κυπριοι δεν "εχουν βαλει μυαλο"..
ο Χαραλαμπίδης έβαλε και του δωσες συγχαρητήρια ; Όταν θεωρεί τον πατέρα του μέλος της ΕΟΚΑ Β πατριώτη , πάει να πει ότι έχει μυαλό ;
@@mysharona177 το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει ποια ήταν η εοκα β. Επεξηγούμε, εοκα β είναι αυτοί που έκαναν το πραξικόπημα.
@@pallinavuota8705 Όταν λες κανείς ποιους εννοείς ; Τους νεαρούς που μαθαίνουν ιστορία από το ίντερνετ ; Μα στο ίντερνετ στα διάφορα κανάλια - you tube μόνο οπαδοί της ΕΟΚΑ Β , του Γρίαβ, Σαμψών και της χούντας μιλούν για να παραχαράσσουν την ιστορία - Και ανά 100 βιβλία τα 95 είναι από αυτούς ΑΡΑ ΒΙΒΛΙΑ - ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ όπως μάλλον έτσι είναι και το βιβλίου αυτουνού εδώ του γιου Εοκαβητατζή
The EU must demand that Turkey allow the implementation of the EU acquis in the occupied part.
The position towards Cyprus is undeniable proof of the EU and the West adopting double standards. They impose sanctions against Russia because of the Ukraine conflict but provide economic benefits to Turkey, which occupies part of the EU member Cyprus.
The Cyprus problem involves invasion, ethnic cleansing, and continuing occupation, all of which contradict the UN Charter, the Universal Declaration of Human Rights, and European principles. Despite "championing" freedom, democracy, and territorial integrity, the West remains silent on Cyprus and offers unqualified support to its NATO ally Turkey and tolerates its 50-year-old occupation. The West also shows similar tolerance towards President Erdogan's suppression of the democratic rights of the Turkish and Kurdish people.
One of the main perpetrators of these double standards, who has yet to break its old habits, is none other than Cyprus' guarantor, Britain. Britain often champions high principles, engaging in conflicts to defend democratic rights, such as in Hong Kong. Britain also participated in wars in Yugoslavia, Iraq, and Libya, as well as indirectly in Ukraine, where it urged the rejection of peace agreements.
Κριτική στο νέο, τρίτομο έργο του Γιάννου Χαραλαμπίδη
Το συγκεκριμένο τρίτομο έργο καταπιάνεται με τον ακήρυκτο μεν, αλλά σαφώς υπαρκτό, εμφύλιο πόλεμο που συντάραξε την Κύπρο κατά την περίοδο 1960-1974. Επιχειρεί να αναλύσει την δράση, αλληλεπίδραση και σύγκρουση των βασικών παραγόντων σε αυτό τον εμφύλιο πόλεμο, όπου ήταν το Μακαριακό κράτος και παρακράτος στην Κύπρο, η οργάνωση ΕΟΚΑ Β' του Γ. Γρίβα και η "χουντα" (την οποία αντιμετωπίζει ο συγγραφέας ως ενιαίο καθεστώς, αλλά ορθότερα, πρόκειται για το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου και το στρατιωτικό καθεστώς της 25ης Νοεμβρίου). Ο συγγραφέας ανήκει σαφώς στην φιλικά προσκείμενη προς τον Γρίβα πλευρά. Παρόλα αυτά προσπαθεί να είναι όσο μπορεί αντικειμενικός με την Μακαριακή πλευρά και να παρουσιάζει με ενάργεια την οπτική και τα κίνητρά της. Γενικότερα, οι αναφορές του στον Μακάριο, τον Γρίβα και τους συνεργάτες τους, είναι αρκετά αναλυτικές και τεκμηριωμένες ως προς τις απόψεις τους, τα κίνητρα και τις πράξεις τους και προσφέρει κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα τεκταινόμενα τότε στην Κύπρο.
Εκεί που αποτυγχάνει πλήρως ο συγγραφέας και θεωρώ ότι αυτό γίνεται εσκεμμένα, είναι να παρουσιάσει αναλυτικά και αντικειμενικά τις απόψεις και πράξεις του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Δεν μερίμνησε να συλλέξει μαρτυρίες από αυτή την πλευρά καθόλου, σε αντίθεση με τις γριβικές και μακαριακές μαρτυρίες που παραθέτει, ενώ από πλευράς πηγών, παραθέτει στην βιβλιογραφία του υποτίθεται τις πηγές εκείνης της πλευράς (Κωνσταντίνος Παναγιωτάκος, Χρίστος Ξανθόπουλος - Παλαμάς, Χαράλαμπος Χαραλαμπόπουλος), οι οποίες όμως είναι απλά διακοσμητικές, σε μια εμφανή του προσπάθεια να δείξει ότι χρησιμοποίησε μεγάλο όγκο βιβλιογραφίας (περιέχοντας μέσα και πολλά, άσχετα με το θέμα, βιβλία). Χρησιμοποιεί τους συγκεκριμένους συγγραφείς άκρως επιλεκτικά, ενώ παραλείπει τα στοιχεία που δεν τον βολεύουν στην ήδη σχηματισμένη θεώρησή του. Δεν μπαίνει καν στον κόπο για χάρη της αντικειμενικότητας να παραθέσει αυτά τα στοιχεία και να προσπαθήσει έστω να τα αντικρούσει. Το ίδιο πράττει και με τα αποχαρακτηρισμένα αμερικανικά έγγραφα που έχει στην βιβλιογραφία του, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός της συνεχούς αναφοράς του στον ελληνοτουρκικό διακοινοτικό διάλογο χωρίς να λαμβάνει υπόψη το βιβλίο του ανθρώπου που από πλευράς Ελλάδος διεξήγαγε αυτόν τον διάλογο (Μιχαήλ Δεκλερής).
Σταχυολογώντας κάποιες από αυτές τις παραλείψεις και ανακρίβειές του, μπορούμε να αναφέρουμε τα εξής. Ενώ χρησιμοποιεί τα στοιχεία του Σπύρου Παπαγεωργίου από το βιβλίο "Επιχείρηση Κοφίνου" για το τι συνέβη στα συγκεκριμένα γεγονότα, παραλείπει να αναφέρει τις απόψεις που ο Παπαγεωργίου είχε διαμορφώσει αργότερα για το αν ευθυνόταν ή όχι ο Γ. Παπαδόπουλος για την απόσυρση της μεραρχίας (βλ. τηλεοπτική συνέντευξη στο ΤΗΛΕ ΤΩΡΑ το 1996 και συνέντευξη στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος το 2009). Αναφέρεται γενικότερα στην μεραρχία συνεχώς αλλά δεν περιέχει καν στη βιβλιογραφία του, το "Ελλάς και Κύπρος" του Πέτρου Γαρουφαλιά, του ανθρώπου δηλαδή που έστειλε την μεραρχία στην Κύπρο, κάτι που σίγουρα δεν είναι τυχαίο, διότι η αφήγηση Γαρουφαλιά δεν συνάδει με τις θεωρίες του συγγραφέα. Αποσιωπεί επίσης την συμβολή του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην αποχώρηση της μεραρχίας, γεγονός που προκύπτει από τα αμερικανικά αρχεία που παραθέτει ο Αλ. Παπαχελάς στο κλασικό του βιβλίο για εκείνη την περίοδο, το αναγράφει και ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ενώ ξεκάθαρα αναφέρεται και στο βιβλίο του βασιλικού πρωθυπουργού Κ. Κόλλια, αλλά και σε συνέντευξη του ίδιου του Κωνσταντίνου. Με αφορμή δε, μία δήλωση του υπουργού της Κύπρου, Κυπριανού, για το τι υποτίθεται πως του είχε πει ο Παπαδόπουλος σχετικά με την μεραρχία, ο συγγραφέας χτίζει ολόκληρη θεωρία για το τι δήθεν ήθελε και τι επεδίωκε ο Παπαδόπουλος στην Κύπρο, χωρίς καν να επιφυλάσσεται από το γεγονός ότι ο Κυπριανού απομακρύνθηκε από την κυπριακή κυβέρνηση εξαιτίας του Παπαδόπουλου και τον μισούσε. Αγνοεί λοιπόν το τι κατέθεσε ο Παπαδόπουλος το 1987 στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τον φάκελο της Κύπρου, αγνοεί τις αναθεωρημένες απόψεις Παπαγεωργίου που αναφέραμε παραπάνω και κάνει ότι αγνοεί (διότι υπάρχει μέσα στο βιβλίο του Χαραλαμπόπουλου, το οποίο έχει στη βιβλιογραφία του) την επίσημη έκθεση του ΓΕΕΦ εν έτει 1972, που καθόριζε την πολιτική της Ελλάδος για την Κύπρο. Μόνο τυχαίο δεν είναι επίσης το γεγονός ότι ο συγγραφέας ενώ αναφέρεται συχνά στις προσπάθειες της Τουρκίας να αποκτήσει αποβατικό στόλο μετά τα γεγονότα στην Κοφίνου, δεν κάνει αναφορά στο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Ελλάδος κατά την περίοδο 1968-1973, διότι προφανώς και δεν συνάδει και αυτό με τις θεωρίες του. Αντίστοιχα, μόνο τυχαία δεν είναι και η παράλειψη της αναφοράς σε αμερικανικό έγγραφο που αρχές του 1968 γράφει ότι αν και αποχώρησαν κάποιες δυνάμεις από την Κύπρο, στην πραγματικότητα 1.500 αξιωματικοί παρέμειναν και εντάχθηκαν στην Εθνική Φρουρά. Αγνοεί επίσης ο συγγραφέας ότι η αναφορά που παραθέτει από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο για το πως δήθεν ξεκινάει η κόντρα Γρίβα - Γ. Παπαδόπουλου κατά την περίοδο της Κατοχής, μόνο αξιόπιστη δεν είναι και συναντάται σε άλλους συγγραφείς με ουσιώδεις αλλαγές, ανάλογα με το ευφάνταστο μυαλό του Λ. Παπαδόπουλου (βλ. Σπύρος Σταθόπουλος "Στρατηγός Δημήτριος Ιωαννίδης").
Φιλε είμαι Κύπριος, διάβασα το βιβλίο του προσεκτικά και συμφωνώ 100% με όσα παραθετεις.
Όσο δεν κατανοούμε -ή παριστάνουμε ότι δεν κατανοούμε- ότι το πρόβλημα συνίσταται στη λαθρομεταναστευτική πολιτική της ΕΕ καθ' εαυτήν, η εν λόγω θλιβερή κατάσταση θα διαιωνίζεται.
(Συνέχεια από το ποροηγούμενο) Κλείνοντας, να σχολιάσουμε και την δομή του έργου, η οποία είναι αρκετά προβληματική. Ο συγγραφέας ξεκινάει θέλοντας να αποσαφηνίσει κάποιες έννοιες όπως τι είναι έθνος και τι είναι εμφύλιος πόλεμος, μακρυγορώντας άσκοπα, ενώ κάνει και το λάθος στη συνέχεια, να εισέρχεται στη δεκαετία του ΄60 χωρίς να παρέχει προηγουμένως ένα ικανοποιητικό ιστορικό πλαίσιο (έναρξη Κυπριακού Ζητήματος, αγώνας ΕΟΚΑ κλπ). Τα έτη πάντως 1960-1967 εξαντλούνται σε 3-4 σελίδες, ενώ στην εισαγωγή εκεί που αναλύει τα περί εμφυλίου πολέμου κλπ, μιλάει ξαφνικά για την ΕΟΚΑ Β', κάτι που ο αναγνώστης θα συναντήσει πολύ αργότερα στο έργο, όταν επιτέλους θα ξεκινήσει να εκθέτει χρονολογικά τα γεγονότα ο συγγραφέας. Η δομή του έργου λοιπόν δεν βοηθάει καθόλου τον αναγνώστη να κατανοήσει τα γεγονότα αν δεν έχει προηγηθεί μελέτη αντίστοιχων βιβλίων για το Κυπριακό. Κουραστική επίσης και η σχεδόν εμμονική τάση του συγγραφέα να επαναλαμβάνει συγκεκριμένες εκφράσεις. Τέλος, πολύ κουραστικό το υπερβολικά μικρό μέγεθος γραμματοσειράς των υποσημειώσεων, κάτι για το οποίο βεβαίως δεν ευθύνεται ο συγγραφέας αλλά ο επιμελητής της έκδοσης.