Размер видео: 1280 X 720853 X 480640 X 360
Показать панель управления
Автовоспроизведение
Автоповтор
บางทีปัญหาแบบนี้มันไม่ได้มาจากคนที่สื่อสารอย่างเดียว บางทีคนรับสารก็แสดงอาการ แสดงพื้นที่ส่วนตัวสูง ๆ ใส่ บางคนก็ไม่เป็นมิตร มันก็ทำให้ที่จะพูดกลายเป็นระแวงไม่กล้าพูด เพราะกลัวอีกฝ่ายมองไม่ดี
มีจริงค่ะ เราเอง, ขี้อาย ไม่ชอบพูด ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่มั่นใจในตัวเอง (สาเหตุหนึ่งมาจากครอบครัว). ตอนเรียน ไม่พูดกับใครเลย, ถามคำตอบคำ เวลามีคนถาม เราจะคิดในใจว่า จะตอบยังไงดี จนกระทั่งคนที่ถามเค้าเดีนจากไป. ตอนนี้ทำงานแล้ว ก็เริ่มที่จะเข้าสังคมได้บ้าง แต่โคตรจะอึดอัด เราพยายามมากๆ แต่ใครจะรู้ละ
ผมไม่พูดกับใครจนเพื่อนมันหาว่าผมเป็นใบ้เลยอะ
@@hikari_kung5427 555จริง แต่เดียวนี้ เราดีขึ้นมากแล้ว มันจำเป็นในกานใช้ชีวิดประจำวันไง
เพื่อนสนิทเราอะ พูดน้อยมาก แต่เวลาต้องพูดก็พูดได้ เวลานำเสนอพูดคล่องกว่าเราอีก55
@@viramornrujiwasin 😅
ผมกลัวการเข้าสังคม เวลาเดินอยู่หลางฝูงคนเยอะๆ จะรู้สึกประมาตตลอดเวลา กลัวว่าจะแตกต่าง และยิ่งตอนที่เพลอทําอะไรแปลกแล้วมีคนมามองเยอะๆยิ่งรู้สึกกลัวจน หัวใจเต้นรัวตื่นเต้นมากเกินไปจนต้องวิ่งหนี โดยเฉพาะในโรงเรียนขนาดแค่ออกมาพูดหน้าห้องผมยัง อายและพูดเปลี่ยนเป็นบุคลิกที่สองเลย ผมไม่ค่อยชอบตอนมีคนมองเยอะๆแล้วหัวเราะ มันเหมือนผมถูกเหยียดหยาบอยู่ลึกๆ เพราะแบบนี้ผมเลยเป็นคนที่ไม่ชอบออกจากบ้าน และขนาดอยู่บ้านตอนกินข้าวเวลามีคนเข้ามาหรือเวลามีลูกค่าเข้ามาผมนี้ต้องปิดประตูบ้านไม่ใฟ้มีไครเห็น แถมตอนที่มีคนแปลกหน้าอยู่ใกล้ๆประตูนั่งคุยกันอยู่ผมนี้ไม่กล้าออกไปเดินเลย กลัวหน้าแตก หรือ ทําอะไรผิดพลาดมากๆ รู้สึกประมาตตลอดตอนอยู่ในหมู่คนเยอะๆ
ผมเคยเป็นนะส่วนตัวคิดว่าเพราะคนส่วนใหญ่ต้องการฟังแต่สิ่งที่ตนเองอยากได้ยินเท่านั้นหลายคนมักจะพูดว่าชอบคนพูดตรงๆ เปิดเผย ใจแลกใจฉันรับได้ ฉันเป็นคนยอมรับความจริงได้แต่มันก็แค่คำพูดอวดตนให้ตัวเองดูดีเท่านั้นเอาเข้าจริงเขาก็รับความจริงไม่ได้และก็จะพูดหาข้อแก้ตัวเข้าข้างตัวเองอยู่ร่ำไปจะพูดเหมือนยอมรับยังไงแต่ท่าทีไม่พอใจของเขาก็จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนตอนนั้นผมจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรไม่คุยกับใครเพราะไม่รู้ว่าคู่สนทนาอยากได้คำตอบแบบไหน เขามาคุยกับเราด้วยจุดประสงค์อะไรแต่ตอนนี้ก็คุยได้ปกติแล้วคงเพราะอายุและประสบการณ์ด้วยละมั้ง
จริงครับผมโดนกับตัวเลย อีกฝั่งชอบพูดว่าที่ทำงานมีเเต่คนใส่หน้ากากไม่เหมือนพวกเค้าที่ใช้ใจเเลกใจพูดกันตรงๆผมเลยสวนไปว่าถ้าผมพูดตรงๆเค้าก็ไม่พอใจเหมือนกันเพราะงั้นเวลาพูดกันที่ทำงานเลยต้องประณีประนอมกันบ้างถ้าผมพูดตรงๆเลยพี่ก็ไม่พอใจเหมือนกันอีกฝั่งก็เงียบไปเเต่อาการตอนนั้นผมเห็นเเล้วเเหละว่าเค้าไม่พอใจปล. ที่เค้ายกเรื่องนี้มาพูดเพราะเค้าโดนคนที่ทำงานเอาไปนินทาบ่อยเพราะเค้าชอบทำตัวเเหกกฎเเหละอู้งานผมเป็นคนทำคู่กับเค้าบอกเลยเหนื่อยครับเเม่งหาเรื่องอู้อย่างเดียวพอมีงานน้อยเเต่เวลาเหลือเยอะเเทนที่จะค่อยๆทำไปเรื่อยๆกับชอบทำให้เสร็จในทีเดียวพอหัวหน้ามาเห็นเค้าก็ด่าดิครับไปอู้ให้เค้าเห็นปล.2 ต้องขออภัยด้วยที่มาบ่นในนี้นะครับเเต่มันอึดอัดไม่มีที่ระบาย ไปพูดกับคนที่ทำงานก็ไม่ได้อีก
จริงครับ
เหมือนกันเลย แต่ตอนเด็กจำได้ว่ามีเพื่อนคนหนึ่งเขาอยากเป็นเพื่อนกับผมอยู่นะถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ก็จะเปิดเผยซะเลย
ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแต่เป็นอาการนี้แหละ ธรรมดาเฉยๆกับการไม่มีเพื่อน แต่ในการทำงาน เรื่อง connection สำคัญมาก ซึ่งไอ้อาการบ้านี่ก็ทำให้ไช้ชีวิตโคตรรรรลำบาก
จริงครับตอนนี้ทำงานเซเว่น โดนรุ่นพี่ในร้านเกลียดขี้หน้าเพราะคงคิดว่าผมหยิ่ง😭
@@poonnawitth7073 เหมือนกันเลยครับ
ของเราเป็นเพราะครอบครัวค่ะ ตอนเด็กๆ ราวๆ 3-4:ขวบ เราชอบแสดงออกมากๆ ถึงขั้นอยากเป็นนักร้องหรือดาราเพราะทุกคนดูมีความสุขมากเมื่อเราทำแบบนั้น (อาจจะเป็นเพราะเป็นวงเหล้าของพ่อด้วยมั้ง และทุกคนรักเด็กมาก ทุกคนเลยเชียร์ๆ ให้เด็กมีความสุข) แต่เพราะแม่เอาเราไปอยู่ด้วยเพราะพ่อกับแม่อย่ากัน และแม่เราต้องทำงาน เราเลยต้องอยู่กับป้า ซึ่งครอบครัวฝั่งแม่เป็นครอบครัวใหญ่ มีเด็กหรือวัยรุ่นที่อายุห่างกันราวๆ 5-6ปีได้ ด้วยความที่เราเคยเป็นจุดสนใจจากการกระทำเล็กๆน้อยๆ มาตลอด พอมาถึงจุดที่ทุกคนไม่สนใจไม่เอ็นดูเราเหมือนตอนอยู่กับพ่อเลยเฟลๆ เพราะเขามีความสุขกับลูกพี่ลูกน้องอีกคนมากกว่า เราเลยพยายามทำให้เขาสนใจหรือมีความสุขเวลาอยู่กับเราแบบลูกพี่ลูกน้องคนนั้นบ้าง แต่เขาก็มองผ่านๆ แล้วหันให้ความสนใจมีความสุขกับอีกคนมากกว่า จนเรารู้สึกน้อยใจและคิดว่าตัวเองคงทำให้คนอื่นมีความสุขไม่ได้ ก็เริ่มที่จะไม่กล้าแสดงความคิดเห็นหรือต่อบทสนทนากับคนอื่น เพราะกลัวคนอื่นจะไม่มีความสุขเวลาคุยกับเรา เราเข้าข่ายIntrovert ไปโดยปริยายหลังที่เริ่มแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งจะเรียกว่าตอนนั้นคลั่งรักก็ได้ เขาบอกชอบอะไรเราก็พยายามหามาให้หมดเพื่อให้เขาพึงพอใจเรา ชอบมาตลอด1ปี จริงๆแอบสนใจเขามา3ปีแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ปฏิสัมพันธ์กัน แอบเสียใจที่เขามีแฟนแล้วแต่เริ่มแค้นเขาเพราะเขาคบผู้หญิงเป็นคิวเรียงลำดับตามคนที่มาชอบ เพราะเขาดูไม่จริงใจในความสัมพันธ์กับใครเลย หลังจากนั้นเราก็เริ่มสร้างกำแพงให้กับคนที่มาชอบเราทุกคน เริ่มมีโลกส่วนตัวสูงขึ้น เริ่มปฏิเสธคน เราอยากมีความรักแต่กลัวความไม่จริงใจมากกว่า ยิ่งเจอคนตอแหลยิ่งปฏิเสธคนใหม่ๆ ไม่ยอมรับใครง่ายๆ ยิ่งเจอคนแบบพ่อเลี้ยงเราเราก็ยิ่งสร้างกำแพงหนาขึ้น เราไม่ชอบคนตะโกนเสียงดัง เพื่อข่มขู่ ต่อให้คุยด้วยเหตุผลลึกๆก็ยิ่งปฏิเสธ เพราะก่อนหน้านี้เขาใช้เหตุผลและเสียงดังเพื่อข่มขู่ ไม่ได้เข้าหาเราด้วยความใจเย็น เหมือนแม่ของเราที่ถึงแม้เขาจะโกรธแต่ตีเราบ้างแต่เขาไม่เคยเสียงดังหรือข่มขู่ เขาจะง้อเราด้วยเหตุผล เพื่อปรับความเข้าใจกัน จนเราเข้าใจเอง
เราเป็นนะ ส่วนใหญ่บางทีไม่รู้ว่าจะคุยไร ไม่มีหัวข้อคุยเยอะๆในหัวเหมือนคนอื่น เเต่ถ้าอยู่กับคนสนิทคือต้องสนิทมากๆ เราจะพูดเก่ง บางทีเพื่อนอยู่กับเรามันก็บอกเราน่าเบื่อ55 แต่เราเฉยๆนะ เวลามีหัวข้ออยากคุยกับคนอื่นก็ไม่กล้าคุย อาย กลัวเขารำคาญเเล้วเราต่อบทสนทนาไม่เก่งด้วย55 บางทีเราก็อยู่ของเราเงียบๆเลย ไม่ยุ่งกับเขาแต่เราก็ขี้เล่นนะมีคนมาทักมาเเซวเราก็หัวเราะตลอด บ้าจี้มากระดับนึง5555
ก็เป็นเหมือนกันนะ😃
จริงถ้าอยู่กับเพื่อนแบบเพื่อนสนิทอ่ะจะพูดแบบเก่งมาก หาหัวข้อคุยได้ตลอด
ทำดาครับ
จิง ถ้าคนไม่สนิท พูดไปใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะฟังรึเปล่า เขาจะสนใจประเด็นที่เราพูดมั้ย คิดแค่นี้ก็ เอ้อ..เงียบดีกว่า
ขนาดเพื่อนสนิทผมยังคุยไม่ค่อยได้เลยแต่ถ้าแชทนี้คือคุยได้เรื่อยๆอะ
ผมเป็นคนที่แบบพอปิดหน้า (อย่างตอนเรียนออนไลน์) จะกล้าพูด กล้าพิมพ์ตอบ แต่พอแบบไปพูดเห็นหน้ามันจะแบบไม่ค่อยกล้าจะพูด แต่หลังๆก็เริ่มพูดแบบเห็นหน้าเยอะขึ้น แต่ถ้าไปพรีเซ้นหน้าห้องจะต้องใส่แมสปิดปากไปด้วยเพื่อเสริมความมั่นใจ
ผมชื่อเล่น เซ็น นะครับ อายุ 28 ปี ครับเกิดวันที่ 3 กรกฎาคม 2537 ครับผมผมเป็นคนญี่ปุ่นแล้วมาโตที่ไทย เป็นเวลา 15 ปีเลยครับ แต่ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วครับผมนี้ล่ะครับ ที่ผมนั่นก็ได้เป็นโรคโคมิซังผมเลยจะเล่าให้ฟังนะครับคือผมนั้นก็เคยอยากจะพูดที่อยากจะพูด ออกมาสักคำ แต่ผมก็กว่าจะคิดคำพูดได้แต่ล่ะคำ จนเพื่อนของผมที่เจอกันครั้งแรก ก็คิดสงสัยว่า "ทำไมคนนั้นถึงไม่พูดเลยล่ะ?"อะไรแบบนี้ล่ะครับ ขอบคุณสำหรับมูลมากเลยนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะพูดไม่เก่ง แต่ผมก็ต้องมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ผมจะต้องทำมันให้ได้เลยครับ :3
สู้ไปครับ จริงๆเราแค่ไม่ต้องคิดเยอะเกินไปก็ได้ครับ สื่อสารมันออกไปเลยดีที่สุด
เราเป็นนะ เป็นแบบโคมิซังเลย ปัญหาของเราคือกลัวพูดไม่ถูกหูคนอื่น กลัวพูดไปแล้วคนไม่เข้าใจ กลัวพูดไปแล้วคนเข้าใจผิดทำให้เป็นคนที่คิดก่อนพูดแบบคิดเยอะเกินไปจนทำให้การสนทนาไม่ค่อยต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันเป็นคนที่พูดอะไรซักอย่างออกมาแล้วคนอื่นไม่ค่อยเข้าใจหรือหัวข้อที่เราพูดแล้วคนอื่นไม่เข้าใจกับบางครั้งคนอื่นพูดเกี่ยวกับหัวข้อที่เราไม่เข้าใจมีครั้งนีงเพื่อนแม่รู้ว่าเราชอบเล่นเกมโทรศัพท์เลยมาชวนคุยแต่เพื่อนแม่เล่นเกมแคนดี้ครัชไงแล้วเราเล่นเกมrpg แบบไม่รู้จะพูดยังไงดีถ้าพูดว่าจริงๆแล้วไม่ได้เล่นเกมแคนดี้ครัชคงทำให้เพื่อนแม่เสียความรู้สึกเลยได้แต่ยิ้มให้แค่นั้นอ่ะ
มีอาการนิดหน่อย จำได้แม่นว่าตอนเด็กๆ เคยลืมเอาการบ้านมาส่ง แล้วโดนครูขึ้นเสียงดังว่าอย่าเถียง (ตอนเด็กๆกลัวคนตะคอกเสียงดังมาก) จากนั้นเวลาพูดคุยอะไรกับคนที่ไม่ค่อยสนิทกันมักจะตอบ ครับ ไม่ครับ ไปสั้นๆ ไม่ค่อยพูดคุยแบบเป็นประโยค แต่กับเพื่อนที่สนิทกันก็คุยกันได้แบบปกติ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่หายสักที แต่ทำงานคุมเครื่องจักรเลยไม่ค่อยได้คุยกับคนเวลาสั่งงานก็คุยไลน์กัน
โอ้โหการศึกษาไทยนี่คือต้องปรับปรุงด่วนสุดๆเลยอ่ะ เป็นครูแต่ไม่มีการควบคุมอารมณ์ถึงขั้นตะคอกใส่นักเรียนเลยเนี่ยนะ แย่อะ เป็นกำลังใจให้นะ จขม
เราก็เคยอ่ะเพราะว่าเราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเพราะว่าตอนเด็กถูกพ่อตะโกนใส่ จึงทำให้ไม่มีความมั่นใจในการคุยกับคนอื่นและเสียงเบาพอคุยกับคนอื่นเสียงเบาปุ๊บก็จะถูกหาว่าเป็นใบ้ นักเรียนในห้องจะไม่ล้อเราหรอก มีแต่ครูนี่แหละเป็นตัวต้นเหตุ พูดอะไรสักอย่างให้เสียความมั่นใจสุดๆ 🥲
เด็กนักเรียน คือที่ระบายอารมณ์. ของครู
เราเจอหนักกว่านี้อีกนะ เเต่ก็พูดเก่งเหมือนเดิม;-;
ผมโดนเหมือนกันครับ
เอาจริงปัญหานี้เกิดจาก ค่านิยม และ โรงเรียนตั้งแต่เล็กๆยิ่งโซนประเทศแถบเอเชียแบบเราปัญหานี้มีเยอะมากจนกลายเป็นฮิคิกันซะส่วนมากเพราะก้าวข้ามสิ่งนั้นไม่ได้จนเรียนต่อไม่จบ หรือ แยกตัวออกจากสังคมไปเลยอย่างเรื่อง "เล็กๆ" ที่ดูไม่น่าเป็นปัญหาอย่างพูดหน้าห้อง ไทยเรายิ่งคาบภาษาอังกฤษนี่ตัวดีเลย ถ้าคนมันไม่อยากพูดอย่าไปเค้นให้เขาพูดเพราะถ้าพูดไปแล้วดันกลายเป็นเสียงหัวเราะตอบกลับมานั่นจะกลายเป็นปมที่ใหญ่ทันที อย่าอ้างว่าสร้างความมั่นใจแก่เด็ก ความมั่นใจคนเรามันไม่ได้เกิดพร้อมกันไม่ใช่ว่าคนนั้นทำได้คนอื่นก็ต้องทำได้ มันจะกลายเป็นการแขวนเด็กให้โดนรุมประนามกันเองแทน จากเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าทีนี้ติดลบหนักเลย พอตกเป็นเป้าสายตาตามมาก็เป็นการถูกบูลลี่ แล้วก็ตามด้วยความรู้สึกไม่อยากไปเรียน แล้วพอย้ายโรงเรียนใหม่ก็จะฝังใจว่าไม่อยากจะกลับไปอยู่จุดๆนั้นจนเป็นความกลัวติดตัว แต่พอมีความกลัวเข้ามาเกี่ยวมันยิ่งจะทำให้ตัวเองเป็นคนมองบรรยากาศมากเกินไปจนไม่กล้าที่จะแสดงความเห็นต่างๆในบทสนทนา ทำให้แย่ลงไปอีก.การจะสร้างความกล้าแสดงออกมันก็ต้องสร้างแวดล้อมที่ทำให้เด็กคนนั้นรู้สึกปลอดภัยที่จะแสดงออกด้วย อย่างถ้าเป็นการพูดหน้าห้องก็ควรให้พูดเป็นกลุ่มเยอะๆ 5-6 คน เพื่อจะได้คอยซัพพอทกันและกัน เด็กจะได้รู้สึกปลอดภัยอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยกันคอยช่วย ไม่ใช่การให้มายืน solo คนเดียว 1v50ปัญหานี้แก้ไม่ค่อยยากในช่วงวัยเด็กถึงมัธยมต้นเพราะยังมีโอกาศเปลี่ยนแปลงอีกหลายครั้ง แต่ถ้าเป็นในวัยทำงานแล้วจะยิ่งลำบากเพราะมันจะติดตัวเป็นนิสัยไปแล้ว และโอกาสในการเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองจะมีน้อยถ้าไม่ย้ายที่ทำงานเรื่อยๆอ่ะนะ เพราะถ้าจะอาศัยแค่ใจอย่างเดียวในวัยทำงานมันเสี่ยงมากเลยแหละบางทีสิ่งที่โพล่งออกไปอาจจะทำให้เราตกงานเลยหรืออยู่ยากขึ้นเลยก็ได้ถ้าไม่คิดให้ดีๆ (แต่ก็นั่นแหละยิ่งคิดยิ่งกลัวยิ่งกลัวก็ยิ่งไม่กล้าพูด).ส่วนคนที่ไม่ชอบคุยจริงๆไม่ขอนับเกี่ยวกับกลุ่มนี้นะครับ ผมก็เป็นก็มันไม่อยากคุยอ่ะจะให้คุยอะไร 5555
ตอนเด็กๆ เป็นพวกพูดเก่ง รู้มาก เล่นเกมได้เจ๋งสุดในรุ่น (CS1.6 ในห้องคอมโรงเรียน เล่นตำรวจ กล๊อกเปิด 3 นัด ไล่เก็บยันบ้านรัวๆ เพื่อนชาบูเป็นเมพเด็กติดเกม) ยูกิโอเมต้าโรงเรียนก็เล่นเด็คหินผาสายเมก้าร๊อคดราก้อน บลูอาย 3 เทพ เบิร์นไลฟ์ มาเถอะ เคลียร์สนาม ปั้มพลัง 7000++ ตบกลับแบบเอาให้เงิบทั้งโรงเรียนก็ทำมาแล้ว และได้เพื่อนผู้หญิงเพิ่มอีกเพราะได้โรลเป็นอีคำแก้วตัวให้เพื่อนลอกการบ้านแบบทั่วถึง (ได้เพื่อนแทบทั้งโรงเรียนในรุ่นนั้นเลยก็ว่าได้) ยิ่งสมัยเป็นเด็กเกรียนเกาะเบาะร้านเกมช่วงมัธยมนี่ปากดีสุดๆ ใครมีปัญหา ท้าตบ 1-1 SDกันดั้ม (ส่วนใหญ่ไม่เล่น ถึงเล่นก็โดนตบกลับด้วยไซโคกันดั้ม เพราะในย่านไม่มีใครแรงค์เกินเพชรพื้นเขียว เราแรงค์ดอกพื้นฟ้าจะขึ้นดาวพื้นแดงคนเดียวเด่ๆในร้าน)ส่วนตัวพึ่งมามีอาการนี้เอาตอนโตช่วงหลังอายุ 18 (ปัจจุบันอายุ 24) เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก โดดเดี่ยว อยู่คนเดียวนานๆ เข้าก็เคยตัว พอจะมีเพื่อนใหม่ ก็กลัวว่าจะไม่ดีเท่าเพื่อนกลุ่มเก่าๆ ที่เคยผ่านทุกข์สุขกันมาตั้งแต่ประถมยันมัธยม ปัจจุบันก็พอมีเพื่อนใหม่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มากเท่าเมื่อก่อน
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยคุยกับคนอื่น รู้สึกกลัวว่าจะพูดอะไรผิดมั้ย เค้าจะรู้สึกแย่รึเปล่า จำได้ไม่ลืมเลยตอนที่ไปญี่ปุ่นแล้วทีนี้อ่ะ คิดว่าผงพริก เป็นผงโรยข้าว แล้วทีนี้พ่อบอก แล้วทุกคนในทัวร์ก็ขำกันหมด ตอนนั้นเด็กมากๆเลยร้องไห้ แล้วมันยังจำได้ถึงตอนนี้จนไม่กล้าทำอะไรเลย อีกทั้งตอนที่เปิดเทอมเลขที่เก่าซ้ำกับเพื่อนแล้วครูให้ใส่กระเป๋าในช่องที่เลขที่เก่า และโดนครูว่าต่อหน้าเพื่อนๆตอนประมาณอนุบาล 2 ก็เลยคิดตลอดว่า แบบนี้เค้าจะมองเรายังไงนะ แต่ถ้าพิมพ์ก็กล้านะ เวลาคุยกับเพื่อนสนิทก็พูดแหละ ถ้าไม่สนิทพูดจริงๆ เราก็เอากระดาษมาเขียนแล้วให้เพื่อนอ่านแบบโคมิซัง
ผมไม่หนักแบบโคมิซังอะนะ แต่คิดว่าเป็นแบบนี้เลย ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนคุยเก่งหรือเปิดได้ดี ผมจะตามได้เป็นธรรมชาติมาก แต่ถ้าอีกฝ่ายอ้ำๆอึ้งๆหรือเกร็งๆมา ผมจะไปต่อไม่ถูกเลย แล้วก็จะพูดไม่ออกแบบเดียวกับโคิซังเป้ะเลย ถ้าอีกฝ่ายแสดงอาการอึดอัดหรือไม่ค่อยโอเคกับสถานการณ์นี้ก็จะรู้สึกแย่ไปเลย (อาการเดียวกับโคมิซังที่ตัวสั่น แต่ผมไม่ถึงกับสั่นอะนะ แต่ในแง่ความรู้สึกคงเหมือนกัน)เอาตรงๆใช้ชีวิตลำบากเหมือนกันนะเป็นอะไรแบบนี้เนี่ย...
อาการนี้ส่วนตัวผมคิดว่าเด็กไทยเป็นกันเยอะมาก อาจจะมากน้อยไม่เท่ากัน สาเหตุมาจากการเลี้ยงดูเเละสังคมที่แบบอยู่ในกรอบมากเกินไป ไม่เคยสอนให้เด็กมั่นใจในตัวเอง ไม่สนับสนุนให้เด็กเป็นตัวของตัวเอง ระบบโรงเรียนที่ชอบบูลลี่เด็ก ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ไม่ได้จะโทษใครหรอกน่ะ โทษตัวกูเองนี่แหละ 555
เราเป็นเเบบนี้บ่อยมาก จนคนมองว่าเราน่ากลัว ไม่เข้าสังคม หยิ่ง เพราะตอบสั้นๆ เช่น ค่ะ ใช่ค่ะ ไม่ค่ะ หน้านิ่ง พอเราเจอสังคมใหม่เราจะเป็นเหมือนอากาศไปเลยพอมีคนมาทักก็ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่กล้าพูดออกไปเพราะเราเดาไม่ออกว่าเค้ามาดีมั้ย เค้าจะชอบเรามั้ย เราต้องวางตัวเเบบไหน ต้องยิ้มมั้ย อยู่กับคนมากๆคือสั่นเป็นเจ้าเข้า รู้สึกกดดัน เเต่พอรู้จักกันมานานเเล้วจะรู้ว่าเราเป็นคนสบายๆ สนุก เเต่ส่วนใหญ่เราพยายามที่จะปรับตัวทำให้คนรอบตัวมองเราว่าเป็นคนชอบเข้าเเละอยากเข้าสังคม เหมือนมาระบายเลย555+
4:39 ส่วนตัวเป็นอาการนี้ไม่รู้ว่าทำไมเป็น พอนึกถึงไปแล้วถึงบางอ้อ ตอนช่วงประถมเป็นประธานนักเรียนโดนครูด่าหน้าเสาธงต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนบ่อยๆ แล้วก็เป็นแบบนี้ อาการนี้
ผมเคยมีเพื่อน ผญ แบบนี้ตอนประถมและก็ค่อนข้างสวย ขาว หน้าออกจีนๆ เวลาพูดก็จะเสียงเบามากกกก แต่อย่างน้อยก็พูดรู้เรื่องได้อยู่แค่เสียงจะเบามาก หล่อนไม่ค่อยมีเพื่อนหรือแทบจะไม่มี ผมก็มักจะไปคุยด้วยบ้างแต่ก็ไม่มาก ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าหล่อนเป็นไงบ้างแต่ก็หวังว่าหล่อนจะดีขึ้นนะ
ถ้าเป็นเรา อาจจะเป็นปมในใจมั้ง ที่เราทั้งเสียงเบา ทำให้บางครั้งเวลาพูดเพื่อนก็มักจะไม่ได้ยิน เราก็เลยไม่อยากพูด ขอเงียบดีกว่า แต่กลับกันถ้าเป็นหลังคีบอร์ดเราทักเพื่อนแทบจะทุกวัน ประมาณเก่งแค่หลังคีบอร์ด;-;;5555 แต่ว่าถ้าเพื่อนถามอะไร เราก็อาจจะพยักหน้าส่ายหน้าหรือไม่ก็พูดเบาๆ (ก็คนมันไม่กล้าอ่า;-;)บ่นแล้ว1
เหมือนกันเลย พอเราพูดเสียงเบาๆแทบไม่ได้ยินเสียงก็หาว่าเป็นใบ้
เหมือนกันค่ะ โดนเพื่อนในห้องว่าเก่งเเต่หลังคีบอร์ดเพราะชอบพิมพ์ไปคุยในกลุ่มห้องเล่นมุกเก่งตลอดเเต่พอต่อหน้ากลายเป็นคนละคน😥
คลิปนี้พูดแทนตัวเราทุกอย่างเลย คือมันเป๊ะแบบเป๊ะจริงๆ 😥*แต่ไม่ได้เว่อร์เหมือนโคมิซังขนาดนั้น*
ใช่เหมือนผมเลย
พวกเดียวกาน
พวกเดียวกันคุยตรงๆไม่เก่งแต่แชทคุยได้คล่อง
อ่ะๆ ถ้าใครอยากรู้ว่า โคมิซัง เธอเป็นใคร เป็นตัวละครนางเอกจากอนิเมะเรื่อง ( Komi-san wa, Comyushou desu - โฉมงามพูดไม่เก่งกับผองเพื่อนไม่เต็มเต็ง ) นิสัยนางน่ารักแต่พูดไม่เก่ง แต่แนะนำให้ไปดูเลย สนุกมาก ปัจจุบันเราก็เหมือนนางแหละแต่ว่าพอพูดได้บ้าง เงียบคือเงียบไปเลย ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก อืมมม อ่า อะไรประมาณนี้
ผมก็เป็นเเบบนี้เลยครับ ตอนไปต่อโรงเรียนใหม่ ครูเขาสอบถามเรื่องเอกสารกับผม ผมก็ไม่กล้าพูด เลยได้เเต่พูดเบาๆพึมพำๆ จนกระทั่งทำอะไรเสร็จกลับมาบ้านเเม่เลยด่า บอกเวลาใครถามอะไรให้พูดดังๆ พูดเเบบนั้นใครเขาจะได้ยิน ยิ่งทำเเบบนั้นมันยิ่งเหมือนกลัวคนรู้ไหม ผมนี่เเบบคิดในใจเลยว่าก็ผมกลัวนั่นเเหละเลยไม่กล้าพูด เเต่ในกรณีของผมนี่หนักกว่าโคมิซังมาก ไม่ใช่ขี้อาย เเต่เป็นโรคกลัวสังคม
เหมือนผมเลยครับ เเต่ไม่หนักขนาดนี้ เป็นอะไรไม่รู้คุยกับคนเยอะๆ ไม่ได้ ขนาดคุยกับคนเดียวยังไม่ค่อยกล้าเลย ง่ายๆคือไม่อยากไปรวมกลุ่มกับใครอะ พอมีคนจะคุยด้วยก็เมินไม่ก็คุยนิดๆ
ในฐานะ introvert ความรู้สึกคือมีอะไรในหัวเยอะมากแต่กว่าจะพูดแต่ละคำต้องคิดแล้วคิดอีก เรียบเรียงคำพูด ว่าถ้าพูดไปแล้วจะส่งผลยังไง เวลาพูดนำเสนอถ้าไม่ซ้อมพูดกับตัวเองมาสัก 4-5 ครั้ง บอกเลยขนาดตัวเองยังรับรู้ได้ว่าพูดห่วย
ในชีวิตจริง อยู่บ้าน&เพื่อน พูดมากอยู่รร.&คนไม่รู้จัก .....
เหมือนกันค่ะ
เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก เข้าใจนำเสนอได้แบบน่าร้ากกกกกก
สมมติว่านางเอกเรื่องนี้ไม่สวย เรื่องมันจะเป็นยังไง🤔เข้าใจว่าเป็นแนวตลก แต่ตอนอ่านมังงะ ผมเศร้าแทนนางเอกนะ จะฮาก้เพราะเพื่อนๆมากกว่า
นั่นสิครับหน้าคิดเหมือนกัน
opening ของ anime ก็เศร้าๆแต่เริ่มมีเพื่อนก็จะสนุกขึ้น
ก็ถ้าตอบดารค์หน่อยๆ ก็ใช่ครับหน้าตาดีคนมองเเล้วรุ้สึกดีเลยอยากเข้าหา เเต่กับคนหน้าตาธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเจาจะไม่สนใจกันหรอกครับ ถ้าเป็นผมหน้าตาดีหรือธรรมดา ถ้าไม่สนิทกันหรือรุ้จักกันจะไม่เข้าหาก่อนนะ เพราะไม่รุ้จะคุยเรื่องอะไรอะ
ผมว่าถ้าเรื่องนี้นางเอกไม่สวยผมว่ามันจะเรื่องที่ดราม่ากว่าเดิมสิบเท่า
ตอนดูก็คิดเหมือนกันค่ะ ว่าถ้านางเอกเป็นคนหน้าตาธรรมดาๆ เรื่องจะเป็นยังไง
อยากมีเพื่อนมาก แต่ก็หาเพื่อนไม่ได้ แค่คุยกันไม่กี่โยคก็เข้ากับเขาไม่ได้แล้ว ที่คิดตอนนี้คงเป็นเพราะตัวเองไม่กล้าพูด เอาแต่คิดว่าอีกฝ่ายชอบรับฟังเรื่องอะไร ไม่ค่อยได้คุยถึงเรื่องตัวเองเพราะไม่มีใครอยากจะรับรู้เรื่องเราขนาดนั้น แต่จริงๆก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยกับคนอื่นๆ หลักๆก็กลัวเขาเบื่อเรา ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ไม่ชอบเรามากกว่า
เคยเจอเพิ่อนแบบนี้ตอน ม.1 คือจบ ม.1 นับคำได้เลยมั้งว่าพูดไปกี่คำ ขนาดครูถามอะไรยังไม่ยอมตอบ ขนาดเพื่อนที่ดูเหมือนสนิทแล้วพูดด้วยก็แค่ยักหน้าส่ายหน้าเฉยๆ มันเหมือนไม่ใช่ว่าเขาเข้าสังคมไม่เก่งแต่เป็นว่าอายที่จะพูด อันนี้คือที่หนักสุดที่เจอมา
เราเป็นบ่อยเลยอาการนี้ แล้วบางทีพูดำม่ทันตามเรื่องที่เขาพูดไม่ทัน เลยโดนมองว่าหยิ่ง แบบเดี๋ยวสิเฮ้ยคิดอยู่ว่าจะพูดอะไรออกไปดี ตัดสินเร็วเกิ้น
ที่รู้ๆคุณแม่งานดีย์มากๆ
ผมก็เป็นครับ ผมมักใช้คำผิดและ ตระกุตระกะมาก ผมขี้อายมาก
ผมก็เป็นเหมือนกันนะ บ้างครั้งตอนคุยกับคนที่พึ่งเคยเจอ พอกำลังจะพูดออกเสียง แต่เสียงดันไม่ออกมาซะงั้น
ผมก็เป็นนะเช่นในหัวพูดอีกคำมันออกมาเป็นอีกคำเรียกว่าตวามมันใจในตัวเองตำ่มากๆ
ผมเป็นคนที่เริ่มคุยไม่ได้ไม่อยากเริ่มก่อน ยกเว้นในแชท อาจมีมากกว่านี้มั้งครับไม่แน่ใจ สาเหตุก็เอิ่มมมมจำอดีตแทบไม่ได้เลยเยี่ยม
บางทีในแชทพอแทรกแล้วไม่มีคนคุยต่อก็ได้555
@@Nisofwan ใช่เลยคับ+5555( ╹▽╹ )
ผมก็เป็นนะ โดนบูลลี่ตั้งแต่ ป.1-6 อ. ก็ไม่ช่วยแถมซ้ำเติม พ่อแม่ก็ไม่ย้ายผมไป รร. อื่น แต่ ม.1 เพื่อนใหม่ก็ดีขึ้น แล้วก็กลายเป็นคนพูดไม่เก่งไม่กล้าแสดงออก คุยแต่กับเพื่อนสนิท
อาการเดียวกับผมเลย ในแชทนี่ต่างกับชีวิตจริงมาก
จริงถ้าเป็นในแชทในโซเชียลนี่คือแบบพูดเก่งสุดๆแต่ถ้าในชีวิตจริงนี่คือเงียบเหมือนป่าช้า
เคยเจอคนแบบนี้ ไม่พูดกับใครที่โรงเรียนเลย ไม่รู้เขาเป็นกับทุกคนไหม แต่เคยได้ยินเขาพูดกับแม่อยู่
เศร้าเนอะ
ทำไมถึงใช้คำว่า "ขี้อาย" กับคนที่ไม่ชอบพูดกันนะเพราะมีหลายคนที่ไม่ได้อยากสนทนากับคนที่ไม่สนิทด้วย คือหาเรื่องคุยไม่ได้นั่นแหละทำไมถึงใช้คำนี้กันนะ สงสัย ใครอายเหรอ อายอะไร อายเมื่อไหร่
ใจเยนน
แล้วคำว่าอาย ต้องใช้กับกิริยาไหน จงอภิปราย
@@curacaorum5297 พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถานอาย ๑ ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้ากระดากรู้สึกขวยเขิน, วางหน้าไม่สนิท, ตะขิดตะขวงใจไม่กล้าพูดหรือไม่กล้าทำเพราะเกรงจะได้รับความอับอาย.แล้วที่ผมว่าอยู่ในกรณีที่ผมบอกไหมตอบด้วยนะ
@@mystiamystia4997 ประทานโทษที่พิมพ์ไม่ครบกับเม้นที่เพิ่งเม้นไปหมายถึงกิริยาของโคมิไงครับ อย่างนั้นจัดอยู่ในหมวดไหน ถ้าไม่เรียกว่าขี้อาย เรียกว่าอะไรครับทุกการกระทำการแสดงออกบุคลิกมันมักจะมีคำนิยามแทนความหมายยาวๆอยู่เสมอ
@@curacaorum5297 ประเด็นคือ ผมไม่ได้พูดถึงโคมิครับ และตัวละครหลายตัวที่อายจริงจึงไม่กล้าพูดซึ่งในคลิปพูดในลักษณะเหมารวมและมาสะดุดกับคำว่า "ขี้อาย" ซึ่งเป็นคนละกรณีกับที่ผมพิมพ์ไป ทำให้เกิดคำถามข้างต้น
บางคนจะหาว่าหยิ่ง เมื่อไปเจอข้างนอกแล้วไม่ทัก ประเด่นคือ ขี้เกียจจะทักคนอื่นอะ บางทีเราก็ไม่ได้อยากรู้ป่ะว่าไปไหนมา แต่มันก็ให้อารมณ์ต่างจากตอนอยู่กับเพื่อนสนิทจริงๆ เพราะถ้าเพื่อนสนิทจริงๆ จะไม่ซีเรียสแบบนี้
อาการหนูแบบเดียวกับ โคมิ เลย เป็นคนพูดไม่เก่ง พอยุบ้าน ก้อพูดได้ปกติ พอ ออกสถานที่ ก้อ พูดไม่ออก เหมือนกัน ตอนพูดก้อ ไม่มั่นใจ ในตัวเองเลย~~
;-;;จริง เราเวลาคุยกับคนที่ไม่สนิทจะมือสั่นไปเอง+เสียงสั่น แก้ไม่ได้สักที;-; จะลองเข้าไปคุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีชวนคุยไม่เก่ง แต่ถ้าคนที่เป็นเพื่อนหรือสนิทแล้วเนี่ยก็จะคุยปกติแต่ว่ามีติดๆขัดๆบ้าง;-;;;; เลยกลายเป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งไปเลยTT
(ยาวนะคะ ไม่ต้องอ่านจนจบก็ได้)คือ เราเคยเป็นแบบนี้ค่ะ แต่ตอนนี้อาการน้อยลงแล้ว แต่ยังไงก็..ขอแชร์ประสบการ์ณหน่อยนะคะ 5555 ที่ตอนนั้นไม่ค่อยกล้าพูด เพราะเป็นเพอร์เฟคชั่นนิส ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบตั้งแต่ประถมเลย ด้วยความที่ตอนเด็กนั้น เราเก่งรอบด้าน ความจำดี ตัวสูง หน้าตาก็สวย แต่พอโตมา บางอย่างมันก็หล่นหายไป ทำให้รู้สึกว่า เอ้า? ไหนล่ะ ความสมบูรณ์แบบ ตอนเด็กไม่ใช่แบบนี้นี่ อยากกลับมาสมบูรณ์แบบจัง แล้วก็พยามมันทุกด้านเลยค่ะ (เรียกว่าหักโหมดีกว่า 555) อีกอย่างคือ สมัยอนุบาล เราเขียนหนังสือช้า แถมครูที่สอนก็ดุมาก เราโดนประจาน โดนด่าต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องบ่อยมากค่ะ บ่อยจนเราไม่อยากไปโรงเรียน ส่งผลให้เกิดเราไม่กล้าพูดกับผู้ใหญ่เลย แม้แต่คุณย่าก็ตาม จำได้เลยว่าตอน ป.1 มีวันนึงในห้องดนตรี เราเรียนเปียโนอยู่ แล้วครูก็สุ่มเรียกชื่อไปตอบคำถามบนกระดาน เเล้วบังเอิญโดนเลขที่เรา ทีนี้เราก็เดินออกไป แต่ครูไม่รู้ว่าเราเดินออกไปเพื่อตอบคำถาม เพราะในใบรายชื่อ เลขที่ก่อนเราเขาลาออกไปก่อน เราเลยต้องขึ้นไปเป็นเลขที่นั้นแทน แต่ในนั้นกลับไม่มีขีดค่าชื่อคนลาออก ครูเลยเข้าใจว่าคนคนนั้นต้องออกมาตอบคำถาม ไม่ใช่เรา ครูเลยถามว่ามาขอไปเข้าห้องน้ำเหรอ ตอนนั้นแหละค่ะ เราเกร็งไปหมด มือสั่น ขาสั่น แต่ก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไปว่า "ครูเรียกมาตอบคำถามค่ะ" แต่ด้วยความที่กลัวมาก พูดออกไป เเต่เสียงมันไม่ออกมาเสียอย่างนั้น ครูก็ย้ำอีกว่ามาขอไปเข้าห้องน้ำใช่มั้ย ไม่ให้ค่ะ คนไปเยอะเเล้ว เราไม่รู้จะทำยังไง เพราะพูดก็พูดเบาจนคนอื่นไม่ได้ยิน เลยเดินกลับไป ทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามเลยด้วยซ้ำ พออยู่ม.ต้น เรากล้าพูด กล้าคุยขึ้นมามากเเล้วค่ะ แต่ทุกอย่างพังลงเพราะเราดันเคยเผลอไปร่วมวงนินทา แล้วคนที่เรานินทาก็จับได้ แถมช่วงนั้นเราเริ่มห่วงสวย และแน่นอนว่าไอ้อาการอยากเพอร์เฟ็คก็กลับมาอีกแล้วค่ะ ทำเอาเราไม่กล้าพูดไปนานเลย เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปอีก พอเป็นแบบนั้นแล้ว เราก็จะดูเป็นคนไม่ดี ไม่เพอร์เฟ็คในสายตาคนอื่นเขา (ไม่กล้าคุยกับใครเลยนอกจากกับแก๊งเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันมาตั้งแต่ประถม) แต่ว่าตอนนี้เราดีขึ้นมากเเล้วค่ะ ยังไงก็ ใครที่เป็นอยู่ ลองมั่นใจในตัวเองเข้าไว้นะคะ ไม่ต้องบังคับให้ตัวเองพูดในเร็ววันหรอกค่ะ แต่ให้ลองเริ่มจากเวลาที่อยู่กับคนสนิท บางทีเราอาจจะเปิดบทสนทนาเองบ้าง แล้วก็ขยายเป้าหมายไปเรื่อยๆ อาจจะช่วยได้นะคะ
เราเลย กับคนที่ไม่รู้จักนี่ไม่กล้าพูดเลย ยิ่งสัมภาษณ์งานทีไรนี่พูดแทบไม่ออก เพื่อนก็น้อย แล้วเหมือนเราเป็นออทิสติกด้วย มีปัญหาด้านการสื่อสาร พูดไม่ชัด
คืองี้เนาะ เราอ่ะจะเป็นคนที่เงียบมากๆและขี้อายและถ้าไม่สนิทมากๆกับคนนั้นก็คือเงียบไปเลยคือเงียบแม้กระทั้งครู ครูถามก็ไม่กล้าตอบ จนครูบอกไปเย็บปากเลยไปเดี๋ยวจะเย็บเองเลย โดนด่าว่า"ใบ้" คือตอนนั้นก็รู้สึกแย่นะ แต่เราก็เป็นแบบนี้มานานแล้วอ่ะ:\
ผมเคยมีเพื่อนสมัยปฐมต้นที่เขียนแทนการพูด 2 ปี จนกระทั่งวันนึงได้ยินแม่เขาบอกว่าตอนอยู่บ้านคือคุยเก่งมาก นั่นแหละครับเลยรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นใบ้ ตอน ป1 คือไม่เคยพูดเลยจนผมไปทักแต่เขาก็แค่พยักหน้าอย่างเดียว พอขึ้น ป2 เขาก็เริ่มเขียน พอเข้าเทอมสองเกือบปลายๆเขาก็เริ่ม พูดแบบพกระซิบเฉพาะกับผมก่อนแล้วก็ค่อยๆกระซิบกับคนอื่นตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ พอ ขึ้น ป3 เขาก็เป็นคนพูดน้อยแล้วก็เริ่มพูดมากขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้เขาก็ปกติแล้วครับ
อ้อ เคยมีคนบังคับให้เขาพูดแล้วเขาร้องไห้ เขาเป็นคนร้องไห้ง่ายถ้ามีคนไปตะคอกให้เขาพูด แต่เขาก็เป็นคนฉลาดคนนึงเลย
ตอนเด็กๆก็เคยเป็นนะ ไม่กล้าแสดงออกหรือพูดคุยกับคนอื่นๆ กลัวว่าถ้าเราพูดทำแบบนี้คนรอบข้างจะคิดยังไง จะไม่ชอบมั้ยเลยไม่ค่อยพูดคุย แต่พอโตขึ้นสังคมเปิดกว้างขึ้น มันก็ทำให้กล้าพูดกล้าทำมากขึ้น😅
เป็นคนขี้อาย แต่ไม่มากเท่าไหร่เป็นพวกที่ไม่อยากคุยกับคนอื่นคือรู้สึกว่าไม่สนิทกันแบบว่าถ้าพูดไปแล้วจะรำคาญรึเปล่า แต่พอทำแบบนี้ก็มีคนบอกว่าใจดีบ้าง น่ารักบ้าง คือไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถ้าถามมาก็ตอบและเราเป็นคนที่อายแล้วจะยิ้ม เราว่าไม่ใช่คนขี้อาย เราว่าเราเป็นพวกขี้เกรงใจมากกว่า เวลาไปเดินที่ถ่ายรูป ตอนเค้าถ่ายรูปก็รอเค้าถ่ายเสร็จก่อนแล้วค่อยเดินไป หรือมีคนเดินมาทางเชลฟ์นี้ เราจะเดินอ้อมไปอีกเชลฟ์นึง แล้วก็ไม่ค่อยชอบให้คนเยอะๆมารุมด้วยอันนี้น่าจะเป้ฯการเขินมากกว่า เพราะเราก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะอะไรมาก แต่ในแชทกับกลุ่มเพื่อนสนิทก็คือไม่เกรงใจ เพราะในแชทมันเลือกที่จะปัดทิ้ง หรือปิดการแจ้งเตือนได้ แต่พูดด้วยกันจริงๆก็มีความแบบเกรงใจอยู่บ้าง แต่เกรงใจน้อยกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่สนิท สามารถพูดคุยมากๆได้ แต่พอเราเงียบ เพื่อนเงียบ จะเงียบทั้งกลุ่ม เริ่มได้เรื่องนึงก็จะต่อได้ แต่พอหยุดก็เงียบเลยปล.อันนี้เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของเราเท่าน้าน
ผมเมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้แหละแทยไม่พูด ไม่ยิ้ม พูดเบามากๆจนครูถามซ้ำหลายรอบ เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆจังๆ โดนบูลลี่จนเป็นแบบนี้ แค่ถ้าผมแชทก็พอไหวแต่ก็ไม่ค่อยตอบเหมือนกัน ปัจจุบันก็พูดได้มากขึ้นแล้วครับเพราะรู้สึกดีขึ้นจากเมื่อก่อนแล้ส
ปัจจุบันนี้ผมอยู่มหาลัยปี 2ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่นะครับ พูดน้อยมากๆจบสนทนาไวมากๆ ถ้าไม่มีใครพูดก่อนผมก็เงียบๆยิ่งคนไม่สนิทนี่ผมนี่เงียบโคตรๆแต่ถ้าอยู่ในโลกออนไลน์นี่ผมกลายเป็นคนละคนกันเลยหรือตอนผมอยู่กับเพื่อนที่สนิทมากๆก็จะพูดไฟลุกเลย
ผมคิดว่าผมเป็นคนพูดเก่งนะ แต่ไม่กล้าคุยมากกว่าเพราะผมจะมีนิสัยที่ชอบพูดคำหยาบหรือติดเรท ผมจะเริ่มพูดไม่สนความรู้สึกคนอื่นทันทีที่ผมคิดว่าเขาสนิทกับผม ผมก็พยายามแก้มานานละแต่แก้ไม่หายสักที
เหมือนกันเลยครับ
คล้ายๆกันเลยครับ
ผมเป็นแบบนี้เปะเลย พูดไม่เก่ง หาเพื่อนลำบาก ขี้อาย ไม่กล้าสบตาคน พูดเบามาก ไม่ค่อยกล้าแสดงออก บางครั้งผมพูดอะไรคนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง ก็ต้องมีเพื่อนเป็นล่ามให้ ถ้าให้สื่อสารง่ายสุด ก็คงเป็นแชทนี้แหละ
ผมกลางๆ คุยได้ทั่วไป ถ้าอายก็อายคนไม่รู้จัก
ผมก็เป็นนะ เวลาเจอไม่รู้จะคุยไร ไม่ค่อยกล้ามองหน้า แต่แชทก็แชทได้ปกติ
โรงเรียนโคตรรรรมีผลเลย ที่พี่บอกว่าโดนดุด่าต่อหน้าคนเยอะๆนี่ใช่เลย โรงเรียนไทยนี่แหละจ้าา ตัวดีเลย ลากออกไปด่าหน้าชั้นบ้าง ทำโทษแบบเน้นประนามบ้าง มันส่งผลต่อตัวเด็กคนนึงมากๆ ทำให้โตมากลายเป็นคนที่ไม่กล้าสื่อสารกะคนอื่นโดยที่ไม่รู้ตัว
มากๆ หันกลับไปมองครูท่านก่อนคือ "เพื่อ"
ตอนเด็กเคยไปทำโจทย์หน้าชั้นเรียนแต่ทำไม่ได้ โดนครูด่าร้องไห้หน้าชั้นเรียน เห็นเพื่อนหัวเราะใส่ เลยกลัวที่ๆคนเยอะตั้งแต่นั้นมา ไม่อยากเห็นจุดเด่น ไม่อยากโดนสายตาแบบนั้นมองมาอีกละครับ น่ากลัว ละก็ยิ่งเห็นอะไรที่คนทำพลาดผิดหน้าชั้นเรียน แล้วคนอื่นหัวเราะ ผมไม่หัวเราะตามนะ แต่เป็นห่วงคนหน้าชั้นมากกว่า
ทำไมคุ้นๆจัง.....รึเธอคือ....เรนะ ริซุมิ!!!!???
7:22 อันนี้ผมว่าผมเป็นเพราะก่อนจะแบบพูดหรือเข้าไปชวนคุยจะชอบคิดเยอะว่าพูดไปแล้วผิดป่าวบางทีต้องการหรือแสดงความเห็นฯลฯก็จะพูดอ้อมๆ หรือเห็นเค้าเล่นเกมกันจะไปแทรกป่าว ฯลฯ //นั้นแหละครับคิดเยอะไป😞 ไอผมก็อยากแก้ตัวเองนะแต่มันไม่ได้ซักทีเพราะมันกลัวตลอด แบบปกติพวกเพื่อนมันก็จะบ่นตลอดว่าคนนู้นเป็นแบบนี้แบบนั้น [นินทา] จนแบบอืม😕 ส่วนไอเราก็นั่งฟังจากปกติเป็นคนเงียบๆ [ไม่ชอบเสียงดังวุ่นวาย] กลายเป็นแบบ คือ พูดในสิ่งที่ต้องการไม่ค่อยได้เลย😌ชอบตอบเลี่ยงๆแบบก็ได้แหละ แล้วแต่ ฯลฯ คือมันก็คิดนะถ้าบอกไปแล้วokหรอหรือพูดไปมันดีจริงๆหรอ //ถ้าไม่สุดท้ายจริงๆก็คงไม่พูด[แต่คุยแบบสนิทมากจริงๆหรือไว้ใจก็เป็นคนละคนเลย😂😂]//แต่พิมพ์อะเก่งจะตายเลย555😂🤣
อยากฟังเรื่องนิสัยพูดตรงๆบ้างอะ เพราะการพูดตรงๆก็มีหลายแบบ
เคยมีเพื่อนเป็นครับ เป็นเพื่อนสมัยที่เคยเรียนด้วยกันตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอก จนกระทั่งอ.ฝากฝังว่าช่วยดูแลเขาหน่อย พอมานั่งด้วยกันแล้วเรียนไปด้วยกันก็เอะ ชวนคุยไม่คุย ถามไรไปไม่ตอบ 🥲ไปมาๆเขาพยายามสื่อสารด้วยการเขียนให้อ่าน แต่เราก็ไม่ได้ถามเจาะลึกว่าทำไมถึงเป็น เพราะไม่คิดว่าตัวเองสนิทขนาดถึงขั้นที่ว่าจะถามได้😂แต่ประเด็นคือตอนอยู่ในแชทหรืออยู่ในเกมที่เล่นด้วยกันเขาก็พิมคุยปกตินะ แต่ถ้าอยู่ในห้องเรียน ก็คือจะไม่พูดออกมาเลย ส่วนมากจะเขียนอย่างเดียว 😅
ผมก็เป็นนะแต่ก่อนผมพูดมากจนโดนเพื่อนด่าว่าน่ารำคาญเเบบหนักมากแต่พอตอนนี้ดันโดนว่าว่าพูดน้อยเฉยเลย ตอนนี้ทุกครั้งที่จะพูดกับคนอื่นๆ มันเหมือนมีเเรงกดดันกดเราไว้ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไรเเท้ๆเเต่ก็ยากที่จะพูดอะไรออกไป หะๆ
จริงเลยปัญหาส่วนใหญ่ก็คือการถูกตะโกนด่ากดดันจนหมดความมั่นใจเลยล่ะ
ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังสมัยเรียนที่ญี่ปุ่น(ปี2017-2019)สมัยผมเรียนที่ญี่ปุ่น มันก็เป็นอาการของคนญี่ปุ่นจำนวนไม่น้อยแต่.......ไม่ใช่สำหรับยุคนี้แล้วนะ ตอนผมเรียนภาษาที่ญี่ปุ่น(2017-2019)ผมรับงานถ่ายโฆษณาด้วย ทำให้ผมมีเพื่อนญี่ปุ่นไม่น้อย(ผมทำงานในวงการบันเทิงแบบไบโตะ)แล้วที่นี้ มันมีคนญี่ปุ่นหลายคนเป็นอาการแบบนี้(ส่วนใหญ่หน้าไหม่เพิ่งเข้าวงการ)ถามผมแบบเหมือนเสียมารยาท(เสียมารยาทในความหมายของเค้า)ทำไมถึงกล้าทำขนาด กล้าที่จะพูด กล้าแสดงออกขนาดนั้นได้ ผมก็ตอบแบบหน้าตายเลยว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนิครับถามมาตอบไป(ไม่อ้อมตรงๆเลย) เพราะการให้คนอื่นรอค่อยนั้นเสียมารยาทยิ่งกว่าปฎิเสธเสียอีกเรื่องกล้าแสดงออก ถามง่ายๆเลยมีใครอยากเป็น โคมูโชะ ออกTVบ้างครับ ถ้ามีคนทำจริง ผมคงหน้าชายันทั้งตัวสุดๆ มันจะน่าอายยันคนดูนะ ถ้าถามผมนะ (ผมไม่ขำแต่หน้าชาแทน)สิ่งที่สำคัญทำตามหน้าที่ให้ดี สั่งให้ทำอะไรก็ทำให้เสร็จเท่าที่ผมเห็น คนญี่ปุ่นจะพอใจเรื่องนี้มากแล้ว ส่วนที่เหลือการเป็นอะไรแบบไหนก็เชิญและมัดระวังเรื่องการพูดให้มาก พูดไม่สั้น ไม่ยาวเกินไปพูดในเรื่องที่อยู่ในประเดนให้มาก อย่าเบี่ยงประเดน แต่พูดให้กระชับและเข้าใจเลย ไม่ต้องอธิบายให้ยาว คนฟังจะรำคาณเปล่าๆผมทำแค่นี้แหล่ะ ผมทำแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าอยู่ที่ไหนหลังจากที่ตอบคนญี่ปุ่น(นั่งคุยแบบคนญี่ปุ่น13คน ผมเป็นคนไทยคนเดียว)สภาพ เดดแอร์ เงียบเฉียบ มีแค่เสียงแอร์ในห้องที่ดังสักแปปมีคนเริ่มพูด ใจจริงอยากทำ แต่ในสังคมญี่ปุ่นนั้นคือเรื่องบ้ามากผมก็บอก ไม่ต้องกลัว ทำไปเลย วงการบันเทิงนั้นความบ้ามาเป็นอันดับ1จำไว้ว่า"ธรรมดาโลกไม่จำ"ถ้าคุณไม่บ้า คุณก็ไม่เด่น แล้วคุณก็จะหายไปจากวงการตลอดกาลทั้งหมดก็ประมาณนี้
ผมเป็นครับ ถ้าเป็นคนอายุใกล้ๆกันก็ไม่เท่าไหร่แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่นี่ยิ่งไปกันใหญ่เลยจะพูดแต่ละคำรู้สึกลำบากมาก
เวลาผมคุยผมอายไม่กล้ามองหน้า เฉพาะคนที่ชอบครับ เค้าชอบมาคุยกับผม คุยแล้วไม่ กล้ามองหน้า โครตเขิน5555
อันนั้นเป็นความเขินอายครับ ซึ่งเป็นอาการปกติของคนที่มีสุขภาพจิตดีอยู่แล้ว แต่อาการคอมมิชชวลมันเป็นอาการที่ผิดปกติชัดเจนครับ
@@admiraljackiv1176 ว้าว ขอบคุณสําหรับความรู้ครับ อิอิ
โหคือตรงมากอะผมก็เป็นแต่ผมหายตอนป.1 คือแบบต้องฝืนโคตรๆอะแล้วตอนนั้นผมพูดเบามากเพราะที่ผมฝืนพูดเพราะเพื่อนแกล้งผมเกือบทั้งห้องมีเพื่อนไม่กี่คนอะที่ไม่แกล้งแต่ผมพูดได้ตอนนั้นก็ดีละแต่ไม่ใช่ว่าผมพูดได้แบบเรื่อยๆอะผมจะพูดปกติได้แค่กับเพื่อนสนิทคนไม่สนิทคือปแบบไม่กล้าพูดเลยเขาถามไรผมก็พยายามตอบนะแต่มันตอบไม่ได้จริงๆอะโคตรอึดอัด
ตรงนี้คือไม่พูดเลยนะครูก็ไม่พูด
5:04 ผม..........เสียแมว นก ปู่ ยาย คงมากพอที่จะเป็นแบนี้ละมั้ง......
ประทับใจคลิปตอนนี้มากครับ💯💯💯💯💯💯🥇🥇🥇🥇🥇🥇🥇💖💖💖💖💖🎊🎊🎊🎉🎉🎉🎉
เอาจริงเราก็เป็นระดับกลางๆนะ อาจจะเป็นเพราะกลัวว่านิสัยตัวเองว่าจะไปทำร้ายใครเลยถ้าเจอกับใรครั้งแรกก็ไปไม่ถูกเลย และน้อยครั้งมากที่จะเปิดบทสนทนาเองถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ตอนนี้เราเป็นแบบน้อยอยู่ เหตุเกิดเพราะป.3 ครูเขาเหมือนบอกให้อยู่นิ่งๆบ้าง คนอื่นคิดว่ามันเป็นคำที่บอกให้อยู่นิ่งๆปกติ แต่สำหรับเราแย่มาก ด้วยความเป็นเด็ก เราเพิ่งมาเห็นอาการนี้คือตอนนี้ตอนขึ้นม.1 มันจะมีอยู่ครั้งนึงที่เราไปซื้อกระดาษ แล้วพนักงานมาถามว่าจะซื้อเบอร์ไหน พ่อเราตอบปกติ แต่เรานิ่งเงียบมาก ปากยังสั่นเลย ตอนนั้นเราไม่กล้าพูดจนกว่าจะเริ่มมั่นใจ ถึงเราจะรู้ว่าอาการนี้เป็นไง แต่เราน่าจะเป็นตั้งแต่ตอนนั้นโดยที่เราไม่รู้ตัว ขนาดมองคนแปลกน่ายังอายได้เลย เรื่องหาเพื่อนใหม่ก็ต้องเอาไปถามเพื่อนบ่อยมาก แต่เราก็ยังไม่มั่นใจว่าจะหาเพื่อนด้วยการคุยได้รึป่าว ช่วงนี้ไม่ค่อยมั่นใจมากเลย เพราะคิดเยอะอยู่ด้วยเเหละ🥲🥲
สำหรับเคยเจอผญคนนึง เพื่อนตอนประถม ไม่พูดคำหยาบเลย พูดเสียงเบามาก แต่สีหน้าไม่ได้นิ่งเหมือนโคมิ
เราก็เคยเป็นนะ พูดไม่เก่งก็ขอยิ้มๆไว้ก่อน ทำหน้าใจดีเข้าไว้จะได้ไม่ต้องถูกตีตัวออกห่าง
ทำไมสิ่งที่เธอพูดมันเหมือนตัวเราเลย
มีจริงครับ คนที่พูดไม่เก่งนะ ถ้าจะถามว่าผมรู้ได้ไง ก็ผมนี้ไง พูดไม่เก่ง คือแบบ อื่ม... ไม่พูดอะไรเลยมากกว่า ถ้าไม่มีใครมาทักมาถามอะไรผมก็ไม่พูดหลอกวัน1วัน รวมถึงนิสัยของผมที่เป็นพวกเก็บตัวด้วย ไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงและพออยู่ในสถานทที่ที่มีคนเยอะผมมักจะประหม่าในตัวเองเป็นประจำ แต่เอาเข้าจริงๆผมก็ไม่ค่อยชอบจะพูด พอแม่งูดทีไรมันรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆขึ้นมาทันนะ ร่วมกับความสงสัยด้วยว่าเขาจะตอบเรามายังไงหรือจะมีความรู้สึกยังไงถ้าผมพูดแบบนั้นออกไป มันก็เลยก่อเกิดเป็นความกังวลขึ้นภายในนะครับ แต่ถ้าให้เขียนผมกล้าเขียนนะ และผมก็ชอบเขียนด้วย เข้าใจไหม
เราเคยเป็นนะแต่เราคิดว่า เราอยากคุยเก่งบ้าง ช่วงที่ออนไลน์ คือเหงาอยุ่กับตัวเองนานไปมั้งคะ จนปัจจุบัน กลายเป็นคนที่คุยไปเรื่อย คุยได้หมด เหมือนจะเป็นคนหลุด ๆ เลยค่ะ 555 งงว่าทำไมมาจุดนี้ได้
รร ผมมีคนหนึ่งครับ อยู่ม1เป็นผู้ชายตั้งแต่เปิดเรียนมา เห็นว่าไม่พูดเลย เวลาไม่ได้เรียนครูก็ชวนคุยน้องเขาก็ไม่ตอบใส่แมสตลอดเวลา ตอนพักเที่ยงเห็นอยู่ห้องคอม ตอนเข้าครั้งแรกน้องเปิดคอมไม่เป็น นั่งตั้งนานครูเข้ามาเห็นเลยเปิดให้ ครูก็บอกว่าถ้าเล่นก็เรียกแต่น้องก็ไม่เคยเรียกเลย นั่งอยู่อย่างนั้น เคยเห็นตอนครูถามคำถามในห้อง น้องก็ยืนเฉยๆ จนครูให้นั่ง แต่น้องเดินบ่อยอยู่นะตอนห้องคอมปิดน้องชอบเดินไปดูเขาเล่นกีฬา สัก5นาทีจะเปลี่ยนที่นึง เดินไปนุ่นไปนี่ คนอื่นก็ชวนน้องน้องก็แค่มองเฉยๆ 😥
น้องสาวของเพื่อนก็เป็นแบบนี้นะ ตอนอยู่มัธยมน้องเขาอยู่ประถม น้องคือไม่ยอมพูดหรือคุยกับคนแปลกหน้าเลย มีแค่ตอบอือๆ แต่อยู่ที่บ้านคือพูดคุยปรกติเลย
เพื่อนหนูแล้ว1 เป็นเพื่อนในห้องอยู่ด้วยกัน3ปีละยังคุยกันไม่ถึง10คำเลย ไม่พูดจริงๆมองหน้าอย่างเดียว
น่ารักดีนะ5555
เราเป็นหนักมากกตอนม.ต้น-ปลาย เวลาเดินจะก้มหน้าตลอด ไม่กล้ามองคนแปลกหน้า เวลาคุยกับเพื่อนใหม่หรือคนไม่รู้จักก็จะพูดติดอ่าง,พูดน้อย,เสียงเบา,นึกคำไม่ออก,เรียบเรียงประโยคผิดๆ ก็เลยเงียบมากจนเพื่อนในห้องจะเรียกว่า'ไอเงียบ' ตอนม.ปลายเลยมีเพื่อนน้อยมากก แต่กลับกันเวลาเจอเพื่อนสนิทหรืออยู่กับคนที่บ้านก็จะพูดปกติมากกกก
ผมก็เคยมีอาการนี้อยู่ เหมือนเป็นคนที่ไม่มีความกล้า + ไม่มี topic ที่จะคุยด้วย + คิดมาก + ถ้าเกิดพูดไปเค้าจะคิดอย่างไงกับเรา พอโตมาเข้าสู่โลกการทำงาน อาการพวกนี้ก็เบาลง พอรู้ว่าเค้าไม่ได้เก็บไปคิดอะไรขนาดนั้นหรอก
เป็นพวกไม่มองตาคนเวลาพูดเเม้เเต่กับคนในบ้าน5555 พอต้องอยู่กับใครสองคนก็อึดอัดมักๆ เเต่ถ้าได้พูดก็น้ำไหลไฟดับเหมือนเก็บกด;e;
ผมเป็นคนขี้อาย แถมพูดไม่เก่งด้วยครับ แต่ส่วนใหญ่เป็นกับผู้หญิงครับ
แล้วผมเป็นผู้ชายถือว่าแปลกปะ
@@anat2012 ไม่แปลกครับ ผมก็เป็นแต่บางคน
สาเหตุหลักๆคือมาจากครอบครัวเลย 😢ไม่กล้ามองหน้า/สบตาใคร มองพื้นอย่างเดียวเลยตอนนี้
ผมเป็นน่ะชวนคุยไม่เป็น ถ้าพูดไปเขาจะโกรธไหมน่ะ อาจจะเป็นเพราะโดนล้อตอนป.6 โดนเเกล้งตอนม.1 เป็นคนเงียบๆเเต่ไม่หนักเท่าโคมิซังเเบบเหมือนไม่มีไรจะพูดผมเลยจะไม่ใช่คนเริ่มบทสนทนา เเล้วเพื่อนไม่ค่อยคบ ไม่ชอบคุยกับคนหมู่มาก ผมไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทจริงๆเลยที่เเบบสามารถเล่าเหตุการณ์ที่ผมเคยเจออยู่ในใจหรือระบาย ผมเป็นคนพูดตรงๆเเต่พูดน้อย จะพูดเยอะกับคนที่อยากพูดเท่านั้น
เราเคยเป็นนะตอนเด็กๆ555แต่ไม่ได้หนักมาก ชอบโดนเพื่อนว่าตะคอกใส่ไรงี้ตอนอนุบาล ปัจจุบันก็ยังติดนิสัยชอบทำตัวเงียบๆไม่ค่อยพูดอยู่เลย ถ้ามีคนถาม ก็ถามคำตอบคำ ไม่พูดอะไรมาก หรือไม่สามารถต่อบทสนทนากับเพื่อนไปเรื่องนู้นนี่ได้...แต่เราก็พยายาม ดูจดจำจากคนที่พูดเก่งๆ เอามาฝึกสกิลการพูดมาเรื่อยๆเพราะเราเองก็อยากมีเพื่อนและอยากเข้ากับเพื่อนได้เยอะๆ จนตอนนี้เราเองก็พูดได้เยอะขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ!
เราก็เป็นนะ เวลาคุยกัน3คน+ เราไม่กล้าพูดแทรก 2ฝ่ายคุยกันสนุก กลัวขัดบรรยากาศ
ผมเคยเป็นแบบโคมิซังครับเมื่อหลายปีก่อนอะนะ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ถึงจะไม่หนักเท่าเมื่อก่อนก็เถอะแต่ก็ยังมีปัญหาเรื่องสื่อสารหรือพูดคุยกับคนอื่นอยู่พอสมควรครับ
เคยเห็นหนักสุด คือไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าคุยกับร้านค้าเวลาจะซื้อของ คนนั้นเขามีปมน่าจะโดนเพื่อนบูลลี่บ่อย ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งโดนบูลลี่เข้าไปอีก
เราก็เป็นนะ แต่ไม่ได้เป็นแบบโคมิ คือพูดได้สบายเลย แต่ไม่ค่อยกล้าพูด เวลาพูดแล้วไม่ค่อยสบายใจ ก็เลย เงียบๆ แต่ถ้าได้พูดก็แอบรู้สึกดีใจนะ เพราะอึดอัด แทบไม่ได้พูดเลย
เราเคยนะน่าจะเรียกว่าคล้าย แต่ของเรามาจากสภาพแวดล้อมที่โดนเพื่อนเคยบอกว่าใครถามมึง หุบปากไป จากนั้นเราก็แทบไม่พูดเลย😅 จนพอเจอสังคมใหม่ๆก็ค่อยๆดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ค่อยที่จะกล้าพูดอยู่ดี
ผมดูโคมิซังแล้วนึกถึงตัวเองสมัยก่อนเลยครับ😍😍😍😍😍🤩🤩🤩🤩สมัยตั้งแต่ผมอยู่อนุบาลจนเข้ามหาลัย ผมแทบไม่เคยพูดกับใครเลย🤐🤐 เพื่อนในห้องเรียนก็ไม่มี เป็นคนเงียบๆ😑😑😑กลัวๆ😖😖 หน้านิ่งๆ☹️☹️☹️ พูดเสียงเบาครับ😯😯😯(ซึ่งตอนนี้ก็กำลังปรับตัวเพื่อให้เข้าสังคมได้อยู่ครับ55🙂🙂🙂🙂)พอผมได้ดูโคมิซังแค่ตอนแรกเท่านั้นแหละ ผมนี่ถึงกับขนลุกสู้เลยครับ🤩😍 ว่ามีค่ายอนิเมะที่แต่งถึงความรู้สึกของคนอย่างผมออกมาด้วย😂😂😂😂 ชอบเรื่องนี้มากๆเลยครับ อยากให้มีseason 2+3+ไปเรื่อยๆเลยครับ😄😄😄😄*ที่จริงก็รู้สึกเสียดายนะครับ ที่ชีวิตจริงของผมในตอนนั้น ไม่มีคนค่อยช่วยเหลือให้เข้าสังคม เหมือนในอนิเมะเรื่องนี้เลยนะครับ😓😓😓😓😓 เพราะชีวิตจริงคงจะไม่มีใครช่วยเราขนาดนั้นหรอกครับ 😂😂😂😂
เราก็เป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งเลย ตอนประถมเวลามีใครมาคุยมาถามเราก็ไปต่อไม่ถูกไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี เราเองก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆไม่อยากอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว แต่เราชวนคุยไม่เก่ง กลัวโดนเขาเบื่อแบบอยู่ด้วยละไม่สนุกงี้ วันๆเราพูดกับเพื่อนไม่ถึง 10 พยางค์ด้วยซ้ำ พอขึ้นม.ปลายไปต่อรร.ใหม่ก็เลยว่าจะปรับปรุงตัวเอง และในที่สุดเราก็มีเพื่อนสนิทใหม่ 1 คนไปไหนด้วยกันตลอด//ตอนนั้นคือแบบดีใจมักๆๆมันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก💓
ตอนที่อยู่รร.เดิม เพื่อนในห้องก็จะมีมาคุยแค่เรื่องครีมทาหน้า,แชมพู,ใช้ของยี่ห้อไหนประมาณนี้เป็นครั้งคราว เพราะเพื่อนบางคน/ครู จะชอบบอกว่าเราหน้าตาดีผิวดีขาวหน้าแบบญี่ปุ่นๆ ตอนเข้าแถว คนข้างหลังเขาก็ได้กลิ่นแชมพูจากผมเรา แบบกลิ่นมันหอมจางๆไม่แรงมากก็เลยอยากใช้บ้าง ส่วนตัวตอนอยู่ที่นั้นก็ไม่ได้มีคนรังเกียจหรอกแค่เหมือนไม่มีบทในห้องซักเท่าไหร่ เพื่อนยืมของก็มีบ้างแต่น้อย ตอนกินข้าวบางทีก็กินกับกลุ่มคนอื่นที่เค้าสนิทกันอยู่แล้ว ถ้ากลุ่มเขาไม่อยู่กินที่โรงอาหาร เราก็นั่งกินคนเดียวแต่ไม่ได้อายใครๆมันชินแล้ว
เวลาคุยกับใครก็จะจบบทสนทนาไวมาก บางทีก็เงียบเหมือนหายไปเลย ตอนเด็กๆ เคยมีพี่ที่รู้จักแอบพูดถึงเราว่า"อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อ" เส้ามากอะ ก็คนมันพูดไม่เก่งอะ
10:26 สว่างจริงครับ
ผมเคยเป็นครับ ตั้งแต่อ.1 ถึง ป.4 ช่วงหลังๆคือพูดกับเพื่อนๆได้ แต่ไม่กล้าพูดกับครู
เราก็เป็นนะ ไม่กล้าทัก ไม่กล้าคุย กับคนอื่นเลย บวกกับหน้านิ่งๆด้วย ก็เลยโดนหาว่าหยิ่ง และโดนแกล้งมาตลอด (ตอนเด็กๆ)
เคยเป็น ตั้งแต่ ป.1 ถึง ม.6 หลังจากเข้ามหาลัยต้องพยายามพูดกับคนอื่น เพื่อเข้าสังคมให้ได้
โดยส่วนตัว บริหารเพื่อนไม่เป็นอ่ะ มีเพื่อนเยอะไม่ได้ และไม่ชอบที่จะมีเพื่อนเยอะด้วย เหนื่อยอ่ะ
ผมชอบโคมิซังมาก
อันนี้จริงครับ ผมเองก็เป็นแบบขี้อายอันนี้จริง นึกถึงเพลงของ ab normalเลย
ทําเรื่องเกี่ยวกับ โยไควอช หน่อยครับ
คิริว โมเอกะในsteins;gateก็เป็นแบบนี้ด้วยรึเปล่า ไม่ค่อยพูด จะแชทผ่านทรศ.แม้จะยืนตรงหน้า
อือใช่คับ
ตอนประถมก็เป็นคนพูดน้อยมากๆเลยค่ะขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเอง น่าจะเป้นเพราะครูชอบว่าเด็กๆจับผิดบูลลี่เด็กในห้อง เราก็ได้รับผลกระทบตรงนั้นมาด้วย เลยทำให้ไม่กล้าพูดเฉพาะกับคนที่สนิทจริงๆไม่ก็เพื่อนรู้จักพอตัวแล้ว ชวนคุยไม่ค่อยเก่งอึดอัดเอยอะไรเอย แต่ขึ้นมัธยมก็เริ่มพูดมากขึ้นเพราะเจอสังคมที่กว้างขึ้นเจอผู้คนมากขึ้น ทำให้เวลาทำงานจำเป็นต้องหัดเข้าสังคม บ้าง อะไร บ้าง หลังๆเข้าสังคมได้สบายๆ ชวนคนแปลกหน้าคุย ชวนคุยไปเรื่อย หาหัวข้อสนทนาที่ฝ่ายตรงข้ามสนใจหรือสนใจทั้งคู่ ทั้งชอบเล่าเรื่องของตัวเองไม่ก็ชอบฟังเรื่องของคนอื่นๆเวลาเค้าเล่าสุดๆ ผลัดกันพูดผลัดกันฟัง เราว่าที่เราเปลี่ยนไปขนาดนี้ สังคมรอบตัวเอยอะไรเอยก็มีส่วนสำคัญมากๆเลยค่ะ ถึงลึกๆจะขี้อายอยู่แต่ก็ไม่มีปัญหาเรื่องพูดคุยแล้วค่ะ
ชอบคำตอนปิดอะ "นะจ๊ะ" 555
รู้สึกว่าคนเงียบๆหลายคนจะมีสกิลคีบอร์ดที่ข่อนข้าง เ อ า เ รื่ อ ง เหมือนกันนะ 🤔🤔🤔
เจาะจงหน่อย แบบเกรียนคีย์บอร์ดงี้นะเหรอ
@@namelastname3653 เขาน่าจะหมายถึงพิมพ์ตัวอักษรได้เร็ว
ในเเชทพิมพ์มากพิมพ์เร็วพิมพ์เฮฮาเเต่ตัวจริงนี่วันนึงเพื่อนเคยนับเเบบไม่บอกให้เรารู้พูดไม่ถึง5ประโยคด้วยซ้ำ นอกจากเสียงอื้ออาโอ้อื้อตลอดเลยTT เเล้วมีเพื่อนเเค่1คนเองฮาเเละเขาคนนั่นก็กำลังจะลาออก( TДT)
ผมแล้วละคนนึง ขนาดเป็นเพื่อนกันยังไม่ค่อยเป็นคนเริ่มก่อนเลย แต่ถ้าคุยผ่านแชทนี่คุยกันกระจุยกระจายเหมือนคนละคนเลย
บางทีปัญหาแบบนี้มันไม่ได้มาจากคนที่สื่อสารอย่างเดียว บางทีคนรับสารก็แสดงอาการ แสดงพื้นที่ส่วนตัวสูง ๆ ใส่ บางคนก็ไม่เป็นมิตร มันก็ทำให้ที่จะพูดกลายเป็นระแวงไม่กล้าพูด เพราะกลัวอีกฝ่ายมองไม่ดี
มีจริงค่ะ เราเอง, ขี้อาย ไม่ชอบพูด ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่มั่นใจในตัวเอง (สาเหตุหนึ่งมาจากครอบครัว). ตอนเรียน ไม่พูดกับใครเลย, ถามคำตอบคำ เวลามีคนถาม เราจะคิดในใจว่า จะตอบยังไงดี จนกระทั่งคนที่ถามเค้าเดีนจากไป.
ตอนนี้ทำงานแล้ว ก็เริ่มที่จะเข้าสังคมได้บ้าง แต่โคตรจะอึดอัด เราพยายามมากๆ แต่ใครจะรู้ละ
ผมไม่พูดกับใครจนเพื่อนมันหาว่าผมเป็นใบ้เลยอะ
@@hikari_kung5427 555จริง แต่เดียวนี้ เราดีขึ้นมากแล้ว มันจำเป็นในกานใช้ชีวิดประจำวันไง
เพื่อนสนิทเราอะ พูดน้อยมาก แต่เวลาต้องพูดก็พูดได้ เวลานำเสนอพูดคล่องกว่าเราอีก55
@@viramornrujiwasin 😅
ผมกลัวการเข้าสังคม เวลาเดินอยู่หลางฝูงคนเยอะๆ จะรู้สึกประมาตตลอดเวลา กลัวว่าจะแตกต่าง และยิ่งตอนที่เพลอทําอะไรแปลกแล้วมีคนมามองเยอะๆยิ่งรู้สึกกลัวจน หัวใจเต้นรัวตื่นเต้นมากเกินไปจนต้องวิ่งหนี โดยเฉพาะในโรงเรียนขนาดแค่ออกมาพูดหน้าห้องผมยัง อายและพูดเปลี่ยนเป็นบุคลิกที่สองเลย ผมไม่ค่อยชอบตอนมีคนมองเยอะๆแล้วหัวเราะ มันเหมือนผมถูกเหยียดหยาบอยู่ลึกๆ เพราะแบบนี้ผมเลยเป็นคนที่ไม่ชอบออกจากบ้าน และขนาดอยู่บ้านตอนกินข้าวเวลามีคนเข้ามาหรือเวลามีลูกค่าเข้ามาผมนี้ต้องปิดประตูบ้านไม่ใฟ้มีไครเห็น แถมตอนที่มีคนแปลกหน้าอยู่ใกล้ๆประตูนั่งคุยกันอยู่ผมนี้ไม่กล้าออกไปเดินเลย กลัวหน้าแตก หรือ ทําอะไรผิดพลาดมากๆ รู้สึกประมาตตลอดตอนอยู่ในหมู่คนเยอะๆ
ผมเคยเป็นนะ
ส่วนตัวคิดว่าเพราะคนส่วนใหญ่ต้องการฟังแต่สิ่งที่ตนเองอยากได้ยินเท่านั้น
หลายคนมักจะพูดว่าชอบคนพูดตรงๆ เปิดเผย ใจแลกใจ
ฉันรับได้ ฉันเป็นคนยอมรับความจริงได้
แต่มันก็แค่คำพูดอวดตนให้ตัวเองดูดีเท่านั้น
เอาเข้าจริงเขาก็รับความจริงไม่ได้และก็จะพูดหาข้อแก้ตัวเข้าข้างตัวเองอยู่ร่ำไป
จะพูดเหมือนยอมรับยังไงแต่ท่าทีไม่พอใจของเขาก็จะแสดงออกมาอย่างชัดเจน
ตอนนั้นผมจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรไม่คุยกับใคร
เพราะไม่รู้ว่าคู่สนทนาอยากได้คำตอบแบบไหน เขามาคุยกับเราด้วยจุดประสงค์อะไร
แต่ตอนนี้ก็คุยได้ปกติแล้ว
คงเพราะอายุและประสบการณ์ด้วยละมั้ง
จริงครับผมโดนกับตัวเลย อีกฝั่งชอบพูดว่าที่ทำงานมีเเต่คนใส่หน้ากากไม่เหมือนพวกเค้าที่ใช้ใจเเลกใจพูดกันตรงๆ
ผมเลยสวนไปว่าถ้าผมพูดตรงๆเค้าก็ไม่พอใจเหมือนกันเพราะงั้นเวลาพูดกันที่ทำงานเลยต้องประณีประนอมกันบ้างถ้าผมพูดตรงๆเลยพี่ก็ไม่พอใจเหมือนกันอีกฝั่งก็เงียบไปเเต่อาการตอนนั้นผมเห็นเเล้วเเหละว่าเค้าไม่พอใจ
ปล. ที่เค้ายกเรื่องนี้มาพูดเพราะเค้าโดนคนที่ทำงานเอาไปนินทาบ่อยเพราะเค้าชอบทำตัวเเหกกฎเเหละอู้งานผมเป็นคนทำคู่กับเค้าบอกเลยเหนื่อยครับเเม่งหาเรื่องอู้อย่างเดียวพอมีงานน้อยเเต่เวลาเหลือเยอะเเทนที่จะค่อยๆทำไปเรื่อยๆกับชอบทำให้เสร็จในทีเดียวพอหัวหน้ามาเห็นเค้าก็ด่าดิครับไปอู้ให้เค้าเห็น
ปล.2 ต้องขออภัยด้วยที่มาบ่นในนี้นะครับเเต่มันอึดอัดไม่มีที่ระบาย ไปพูดกับคนที่ทำงานก็ไม่ได้อีก
จริงครับ
เหมือนกันเลย แต่ตอนเด็กจำได้ว่ามีเพื่อนคนหนึ่งเขาอยากเป็นเพื่อนกับผมอยู่นะถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ก็จะเปิดเผยซะเลย
ไม่ใช่คนญี่ปุ่นแต่เป็นอาการนี้แหละ ธรรมดาเฉยๆกับการไม่มีเพื่อน แต่ในการทำงาน เรื่อง connection สำคัญมาก ซึ่งไอ้อาการบ้านี่ก็ทำให้ไช้ชีวิตโคตรรรรลำบาก
จริงครับตอนนี้ทำงานเซเว่น โดนรุ่นพี่ในร้านเกลียดขี้หน้าเพราะคงคิดว่าผมหยิ่ง😭
@@poonnawitth7073 เหมือนกันเลยครับ
ของเราเป็นเพราะครอบครัวค่ะ ตอนเด็กๆ ราวๆ 3-4:ขวบ เราชอบแสดงออกมากๆ ถึงขั้นอยากเป็นนักร้องหรือดาราเพราะทุกคนดูมีความสุขมากเมื่อเราทำแบบนั้น (อาจจะเป็นเพราะเป็นวงเหล้าของพ่อด้วยมั้ง และทุกคนรักเด็กมาก ทุกคนเลยเชียร์ๆ ให้เด็กมีความสุข) แต่เพราะแม่เอาเราไปอยู่ด้วยเพราะพ่อกับแม่อย่ากัน และแม่เราต้องทำงาน เราเลยต้องอยู่กับป้า ซึ่งครอบครัวฝั่งแม่เป็นครอบครัวใหญ่ มีเด็กหรือวัยรุ่นที่อายุห่างกันราวๆ 5-6ปีได้ ด้วยความที่เราเคยเป็นจุดสนใจจากการกระทำเล็กๆน้อยๆ มาตลอด พอมาถึงจุดที่ทุกคนไม่สนใจไม่เอ็นดูเราเหมือนตอนอยู่กับพ่อเลยเฟลๆ เพราะเขามีความสุขกับลูกพี่ลูกน้องอีกคนมากกว่า เราเลยพยายามทำให้เขาสนใจหรือมีความสุขเวลาอยู่กับเราแบบลูกพี่ลูกน้องคนนั้นบ้าง แต่เขาก็มองผ่านๆ แล้วหันให้ความสนใจมีความสุขกับอีกคนมากกว่า จนเรารู้สึกน้อยใจและคิดว่าตัวเองคงทำให้คนอื่นมีความสุขไม่ได้ ก็เริ่มที่จะไม่กล้าแสดงความคิดเห็นหรือต่อบทสนทนากับคนอื่น เพราะกลัวคนอื่นจะไม่มีความสุขเวลาคุยกับเรา เราเข้าข่ายIntrovert ไปโดยปริยายหลังที่เริ่มแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่งจะเรียกว่าตอนนั้นคลั่งรักก็ได้ เขาบอกชอบอะไรเราก็พยายามหามาให้หมดเพื่อให้เขาพึงพอใจเรา ชอบมาตลอด1ปี จริงๆแอบสนใจเขามา3ปีแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ปฏิสัมพันธ์กัน แอบเสียใจที่เขามีแฟนแล้วแต่เริ่มแค้นเขาเพราะเขาคบผู้หญิงเป็นคิวเรียงลำดับตามคนที่มาชอบ เพราะเขาดูไม่จริงใจในความสัมพันธ์กับใครเลย หลังจากนั้นเราก็เริ่มสร้างกำแพงให้กับคนที่มาชอบเราทุกคน เริ่มมีโลกส่วนตัวสูงขึ้น เริ่มปฏิเสธคน เราอยากมีความรักแต่กลัวความไม่จริงใจมากกว่า ยิ่งเจอคนตอแหลยิ่งปฏิเสธคนใหม่ๆ ไม่ยอมรับใครง่ายๆ ยิ่งเจอคนแบบพ่อเลี้ยงเราเราก็ยิ่งสร้างกำแพงหนาขึ้น เราไม่ชอบคนตะโกนเสียงดัง เพื่อข่มขู่ ต่อให้คุยด้วยเหตุผลลึกๆก็ยิ่งปฏิเสธ เพราะก่อนหน้านี้เขาใช้เหตุผลและเสียงดังเพื่อข่มขู่ ไม่ได้เข้าหาเราด้วยความใจเย็น เหมือนแม่ของเราที่ถึงแม้เขาจะโกรธแต่ตีเราบ้างแต่เขาไม่เคยเสียงดังหรือข่มขู่ เขาจะง้อเราด้วยเหตุผล เพื่อปรับความเข้าใจกัน จนเราเข้าใจเอง
เราเป็นนะ ส่วนใหญ่บางทีไม่รู้ว่าจะคุยไร ไม่มีหัวข้อคุยเยอะๆในหัวเหมือนคนอื่น เเต่ถ้าอยู่กับคนสนิทคือต้องสนิทมากๆ เราจะพูดเก่ง บางทีเพื่อนอยู่กับเรามันก็บอกเราน่าเบื่อ55 แต่เราเฉยๆนะ เวลามีหัวข้ออยากคุยกับคนอื่นก็ไม่กล้าคุย อาย กลัวเขารำคาญเเล้วเราต่อบทสนทนาไม่เก่งด้วย55 บางทีเราก็อยู่ของเราเงียบๆเลย ไม่ยุ่งกับเขาแต่เราก็ขี้เล่นนะมีคนมาทักมาเเซวเราก็หัวเราะตลอด บ้าจี้มากระดับนึง5555
ก็เป็นเหมือนกันนะ😃
จริงถ้าอยู่กับเพื่อนแบบเพื่อนสนิทอ่ะจะพูดแบบเก่งมาก หาหัวข้อคุยได้ตลอด
ทำดาครับ
จิง ถ้าคนไม่สนิท พูดไปใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะฟังรึเปล่า เขาจะสนใจประเด็นที่เราพูดมั้ย คิดแค่นี้ก็ เอ้อ..เงียบดีกว่า
ขนาดเพื่อนสนิทผมยังคุยไม่ค่อยได้เลยแต่ถ้าแชทนี้คือคุยได้เรื่อยๆอะ
ผมเป็นคนที่แบบพอปิดหน้า (อย่างตอนเรียนออนไลน์) จะกล้าพูด กล้าพิมพ์ตอบ แต่พอแบบไปพูดเห็นหน้ามันจะแบบไม่ค่อยกล้าจะพูด แต่หลังๆก็เริ่มพูดแบบเห็นหน้าเยอะขึ้น แต่ถ้าไปพรีเซ้นหน้าห้องจะต้องใส่แมสปิดปากไปด้วยเพื่อเสริมความมั่นใจ
ผมชื่อเล่น เซ็น นะครับ
อายุ 28 ปี ครับ
เกิดวันที่ 3 กรกฎาคม 2537 ครับผม
ผมเป็นคนญี่ปุ่นแล้วมาโตที่ไทย เป็นเวลา 15 ปีเลยครับ แต่ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วครับ
ผมนี้ล่ะครับ ที่ผมนั่นก็ได้เป็นโรคโคมิซัง
ผมเลยจะเล่าให้ฟังนะครับ
คือผมนั้นก็เคยอยากจะพูดที่อยากจะพูด ออกมาสักคำ แต่ผมก็กว่าจะคิดคำพูดได้แต่ล่ะคำ จนเพื่อนของผมที่เจอกันครั้งแรก ก็คิดสงสัยว่า "ทำไมคนนั้นถึงไม่พูดเลยล่ะ?"
อะไรแบบนี้ล่ะครับ ขอบคุณสำหรับมูลมากเลยนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะพูดไม่เก่ง แต่ผมก็ต้องมีบางสิ่งบางอย่าง ที่ผมจะต้องทำมันให้ได้เลยครับ :3
สู้ไปครับ จริงๆเราแค่ไม่ต้องคิดเยอะเกินไปก็ได้ครับ สื่อสารมันออกไปเลยดีที่สุด
เราเป็นนะ เป็นแบบโคมิซังเลย ปัญหาของเราคือกลัวพูดไม่ถูกหูคนอื่น กลัวพูดไปแล้วคนไม่เข้าใจ กลัวพูดไปแล้วคนเข้าใจผิดทำให้เป็นคนที่คิดก่อนพูดแบบคิดเยอะเกินไปจนทำให้การสนทนาไม่ค่อยต่อเนื่อง ในขณะเดียวกันเป็นคนที่พูดอะไรซักอย่างออกมาแล้วคนอื่นไม่ค่อยเข้าใจหรือหัวข้อที่เราพูดแล้วคนอื่นไม่เข้าใจกับบางครั้งคนอื่นพูดเกี่ยวกับหัวข้อที่เราไม่เข้าใจ
มีครั้งนีงเพื่อนแม่รู้ว่าเราชอบเล่นเกมโทรศัพท์เลยมาชวนคุยแต่เพื่อนแม่เล่นเกมแคนดี้ครัชไงแล้วเราเล่นเกมrpg แบบไม่รู้จะพูดยังไงดีถ้าพูดว่าจริงๆแล้วไม่ได้เล่นเกมแคนดี้ครัชคงทำให้เพื่อนแม่เสียความรู้สึกเลยได้แต่ยิ้มให้แค่นั้นอ่ะ
มีอาการนิดหน่อย จำได้แม่นว่าตอนเด็กๆ เคยลืมเอาการบ้านมาส่ง แล้วโดนครูขึ้นเสียงดังว่าอย่าเถียง (ตอนเด็กๆกลัวคนตะคอกเสียงดังมาก) จากนั้นเวลาพูดคุยอะไรกับคนที่ไม่ค่อยสนิทกันมักจะตอบ ครับ ไม่ครับ ไปสั้นๆ ไม่ค่อยพูดคุยแบบเป็นประโยค แต่กับเพื่อนที่สนิทกันก็คุยกันได้แบบปกติ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่หายสักที แต่ทำงานคุมเครื่องจักรเลยไม่ค่อยได้คุยกับคนเวลาสั่งงานก็คุยไลน์กัน
โอ้โหการศึกษาไทยนี่คือต้องปรับปรุงด่วนสุดๆเลยอ่ะ เป็นครูแต่ไม่มีการควบคุมอารมณ์ถึงขั้นตะคอกใส่นักเรียนเลยเนี่ยนะ แย่อะ เป็นกำลังใจให้นะ จขม
เราก็เคยอ่ะเพราะว่าเราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเพราะว่าตอนเด็กถูกพ่อตะโกนใส่ จึงทำให้ไม่มีความมั่นใจในการคุยกับคนอื่นและเสียงเบาพอคุยกับคนอื่นเสียงเบาปุ๊บก็จะถูกหาว่าเป็นใบ้ นักเรียนในห้องจะไม่ล้อเราหรอก มีแต่ครูนี่แหละเป็นตัวต้นเหตุ พูดอะไรสักอย่างให้เสียความมั่นใจสุดๆ 🥲
เด็กนักเรียน คือที่ระบายอารมณ์. ของครู
เราเจอหนักกว่านี้อีกนะ เเต่ก็พูดเก่งเหมือนเดิม;-;
ผมโดนเหมือนกันครับ
เอาจริงปัญหานี้เกิดจาก ค่านิยม และ โรงเรียนตั้งแต่เล็กๆยิ่งโซนประเทศแถบเอเชียแบบเราปัญหานี้มีเยอะมากจนกลายเป็นฮิคิกันซะส่วนมากเพราะก้าวข้ามสิ่งนั้นไม่ได้จนเรียนต่อไม่จบ หรือ แยกตัวออกจากสังคมไปเลย
อย่างเรื่อง "เล็กๆ" ที่ดูไม่น่าเป็นปัญหาอย่างพูดหน้าห้อง ไทยเรายิ่งคาบภาษาอังกฤษนี่ตัวดีเลย ถ้าคนมันไม่อยากพูดอย่าไปเค้นให้เขาพูดเพราะถ้าพูดไปแล้วดันกลายเป็นเสียงหัวเราะตอบกลับมานั่นจะกลายเป็นปมที่ใหญ่ทันที อย่าอ้างว่าสร้างความมั่นใจแก่เด็ก ความมั่นใจคนเรามันไม่ได้เกิดพร้อมกันไม่ใช่ว่าคนนั้นทำได้คนอื่นก็ต้องทำได้ มันจะกลายเป็นการแขวนเด็กให้โดนรุมประนามกันเองแทน จากเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าทีนี้ติดลบหนักเลย พอตกเป็นเป้าสายตาตามมาก็เป็นการถูกบูลลี่ แล้วก็ตามด้วยความรู้สึกไม่อยากไปเรียน แล้วพอย้ายโรงเรียนใหม่ก็จะฝังใจว่าไม่อยากจะกลับไปอยู่จุดๆนั้นจนเป็นความกลัวติดตัว แต่พอมีความกลัวเข้ามาเกี่ยวมันยิ่งจะทำให้ตัวเองเป็นคนมองบรรยากาศมากเกินไปจนไม่กล้าที่จะแสดงความเห็นต่างๆในบทสนทนา ทำให้แย่ลงไปอีก
.
การจะสร้างความกล้าแสดงออกมันก็ต้องสร้างแวดล้อมที่ทำให้เด็กคนนั้นรู้สึกปลอดภัยที่จะแสดงออกด้วย อย่างถ้าเป็นการพูดหน้าห้องก็ควรให้พูดเป็นกลุ่มเยอะๆ 5-6 คน เพื่อจะได้คอยซัพพอทกันและกัน เด็กจะได้รู้สึกปลอดภัยอย่างน้อยก็มีเพื่อนที่ยืนอยู่ด้วยกันคอยช่วย ไม่ใช่การให้มายืน solo คนเดียว 1v50
ปัญหานี้แก้ไม่ค่อยยากในช่วงวัยเด็กถึงมัธยมต้นเพราะยังมีโอกาศเปลี่ยนแปลงอีกหลายครั้ง แต่ถ้าเป็นในวัยทำงานแล้วจะยิ่งลำบากเพราะมันจะติดตัวเป็นนิสัยไปแล้ว และโอกาสในการเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองจะมีน้อยถ้าไม่ย้ายที่ทำงานเรื่อยๆอ่ะนะ เพราะถ้าจะอาศัยแค่ใจอย่างเดียวในวัยทำงานมันเสี่ยงมากเลยแหละบางทีสิ่งที่โพล่งออกไปอาจจะทำให้เราตกงานเลยหรืออยู่ยากขึ้นเลยก็ได้ถ้าไม่คิดให้ดีๆ (แต่ก็นั่นแหละยิ่งคิดยิ่งกลัวยิ่งกลัวก็ยิ่งไม่กล้าพูด)
.
ส่วนคนที่ไม่ชอบคุยจริงๆไม่ขอนับเกี่ยวกับกลุ่มนี้นะครับ ผมก็เป็นก็มันไม่อยากคุยอ่ะจะให้คุยอะไร 5555
ตอนเด็กๆ เป็นพวกพูดเก่ง รู้มาก เล่นเกมได้เจ๋งสุดในรุ่น (CS1.6 ในห้องคอมโรงเรียน เล่นตำรวจ กล๊อกเปิด 3 นัด ไล่เก็บยันบ้านรัวๆ เพื่อนชาบูเป็นเมพเด็กติดเกม) ยูกิโอเมต้าโรงเรียนก็เล่นเด็คหินผาสายเมก้าร๊อคดราก้อน บลูอาย 3 เทพ เบิร์นไลฟ์ มาเถอะ เคลียร์สนาม ปั้มพลัง 7000++ ตบกลับแบบเอาให้เงิบทั้งโรงเรียนก็ทำมาแล้ว และได้เพื่อนผู้หญิงเพิ่มอีกเพราะได้โรลเป็นอีคำแก้วตัวให้เพื่อนลอกการบ้านแบบทั่วถึง (ได้เพื่อนแทบทั้งโรงเรียนในรุ่นนั้นเลยก็ว่าได้)
ยิ่งสมัยเป็นเด็กเกรียนเกาะเบาะร้านเกมช่วงมัธยมนี่ปากดีสุดๆ ใครมีปัญหา ท้าตบ 1-1 SDกันดั้ม (ส่วนใหญ่ไม่เล่น ถึงเล่นก็โดนตบกลับด้วยไซโคกันดั้ม เพราะในย่านไม่มีใครแรงค์เกินเพชรพื้นเขียว เราแรงค์ดอกพื้นฟ้าจะขึ้นดาวพื้นแดงคนเดียวเด่ๆในร้าน)
ส่วนตัวพึ่งมามีอาการนี้เอาตอนโตช่วงหลังอายุ 18 (ปัจจุบันอายุ 24) เหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก โดดเดี่ยว อยู่คนเดียวนานๆ เข้าก็เคยตัว พอจะมีเพื่อนใหม่ ก็กลัวว่าจะไม่ดีเท่าเพื่อนกลุ่มเก่าๆ ที่เคยผ่านทุกข์สุขกันมาตั้งแต่ประถมยันมัธยม ปัจจุบันก็พอมีเพื่อนใหม่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มากเท่าเมื่อก่อน
เราเป็นคนที่ไม่ค่อยคุยกับคนอื่น รู้สึกกลัวว่าจะพูดอะไรผิดมั้ย เค้าจะรู้สึกแย่รึเปล่า จำได้ไม่ลืมเลยตอนที่ไปญี่ปุ่นแล้วทีนี้อ่ะ คิดว่าผงพริก เป็นผงโรยข้าว แล้วทีนี้พ่อบอก แล้วทุกคนในทัวร์ก็ขำกันหมด ตอนนั้นเด็กมากๆเลยร้องไห้ แล้วมันยังจำได้ถึงตอนนี้จนไม่กล้าทำอะไรเลย อีกทั้งตอนที่เปิดเทอมเลขที่เก่าซ้ำกับเพื่อนแล้วครูให้ใส่กระเป๋าในช่องที่เลขที่เก่า และโดนครูว่าต่อหน้าเพื่อนๆตอนประมาณอนุบาล 2 ก็เลยคิดตลอดว่า แบบนี้เค้าจะมองเรายังไงนะ แต่ถ้าพิมพ์ก็กล้านะ เวลาคุยกับเพื่อนสนิทก็พูดแหละ ถ้าไม่สนิทพูดจริงๆ เราก็เอากระดาษมาเขียนแล้วให้เพื่อนอ่านแบบโคมิซัง
ผมไม่หนักแบบโคมิซังอะนะ แต่คิดว่าเป็นแบบนี้เลย ถ้าอีกฝ่ายเป็นคนคุยเก่งหรือเปิดได้ดี ผมจะตามได้เป็นธรรมชาติมาก แต่ถ้าอีกฝ่ายอ้ำๆอึ้งๆหรือเกร็งๆมา ผมจะไปต่อไม่ถูกเลย แล้วก็จะพูดไม่ออกแบบเดียวกับโคิซังเป้ะเลย ถ้าอีกฝ่ายแสดงอาการอึดอัดหรือไม่ค่อยโอเคกับสถานการณ์นี้ก็จะรู้สึกแย่ไปเลย (อาการเดียวกับโคมิซังที่ตัวสั่น แต่ผมไม่ถึงกับสั่นอะนะ แต่ในแง่ความรู้สึกคงเหมือนกัน)
เอาตรงๆใช้ชีวิตลำบากเหมือนกันนะเป็นอะไรแบบนี้เนี่ย...
อาการนี้ส่วนตัวผมคิดว่าเด็กไทยเป็นกันเยอะมาก อาจจะมากน้อยไม่เท่ากัน สาเหตุมาจากการเลี้ยงดูเเละสังคมที่แบบอยู่ในกรอบมากเกินไป ไม่เคยสอนให้เด็กมั่นใจในตัวเอง ไม่สนับสนุนให้เด็กเป็นตัวของตัวเอง ระบบโรงเรียนที่ชอบบูลลี่เด็ก ผมก็เป็นคนนึงที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ไม่ได้จะโทษใครหรอกน่ะ โทษตัวกูเองนี่แหละ 555
เราเป็นเเบบนี้บ่อยมาก จนคนมองว่าเราน่ากลัว ไม่เข้าสังคม หยิ่ง เพราะตอบสั้นๆ เช่น ค่ะ ใช่ค่ะ ไม่ค่ะ หน้านิ่ง พอเราเจอสังคมใหม่เราจะเป็นเหมือนอากาศไปเลยพอมีคนมาทักก็ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่กล้าพูดออกไปเพราะเราเดาไม่ออกว่าเค้ามาดีมั้ย เค้าจะชอบเรามั้ย เราต้องวางตัวเเบบไหน ต้องยิ้มมั้ย อยู่กับคนมากๆคือสั่นเป็นเจ้าเข้า รู้สึกกดดัน เเต่พอรู้จักกันมานานเเล้วจะรู้ว่าเราเป็นคนสบายๆ สนุก เเต่ส่วนใหญ่เราพยายามที่จะปรับตัวทำให้คนรอบตัวมองเราว่าเป็นคนชอบเข้าเเละอยากเข้าสังคม เหมือนมาระบายเลย555+
4:39 ส่วนตัวเป็นอาการนี้ไม่รู้ว่าทำไมเป็น พอนึกถึงไปแล้วถึงบางอ้อ ตอนช่วงประถมเป็นประธานนักเรียนโดนครูด่าหน้าเสาธงต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนบ่อยๆ แล้วก็เป็นแบบนี้ อาการนี้
ผมเคยมีเพื่อน ผญ แบบนี้ตอนประถมและก็ค่อนข้างสวย ขาว หน้าออกจีนๆ เวลาพูดก็จะเสียงเบามากกกก แต่อย่างน้อยก็พูดรู้เรื่องได้อยู่แค่เสียงจะเบามาก หล่อนไม่ค่อยมีเพื่อนหรือแทบจะไม่มี ผมก็มักจะไปคุยด้วยบ้างแต่ก็ไม่มาก ปัจจุบันผมไม่รู้ว่าหล่อนเป็นไงบ้างแต่ก็หวังว่าหล่อนจะดีขึ้นนะ
ถ้าเป็นเรา อาจจะเป็นปมในใจมั้ง ที่เราทั้งเสียงเบา ทำให้บางครั้งเวลาพูดเพื่อนก็มักจะไม่ได้ยิน เราก็เลยไม่อยากพูด ขอเงียบดีกว่า แต่กลับกันถ้าเป็นหลังคีบอร์ดเราทักเพื่อนแทบจะทุกวัน ประมาณเก่งแค่หลังคีบอร์ด;-;;5555
แต่ว่าถ้าเพื่อนถามอะไร เราก็อาจจะพยักหน้าส่ายหน้าหรือไม่ก็พูดเบาๆ (ก็คนมันไม่กล้าอ่า;-;)
บ่นแล้ว1
เหมือนกันเลย พอเราพูดเสียงเบาๆแทบไม่ได้ยินเสียงก็หาว่าเป็นใบ้
เหมือนกันค่ะ โดนเพื่อนในห้องว่าเก่งเเต่หลังคีบอร์ดเพราะชอบพิมพ์ไปคุยในกลุ่มห้องเล่นมุกเก่งตลอดเเต่พอต่อหน้ากลายเป็นคนละคน😥
คลิปนี้พูดแทนตัวเราทุกอย่างเลย คือมันเป๊ะแบบเป๊ะจริงๆ 😥
*แต่ไม่ได้เว่อร์เหมือนโคมิซังขนาดนั้น*
ใช่เหมือนผมเลย
พวกเดียวกาน
พวกเดียวกันคุยตรงๆไม่เก่งแต่แชทคุยได้คล่อง
อ่ะๆ ถ้าใครอยากรู้ว่า โคมิซัง เธอเป็นใคร เป็นตัวละครนางเอกจากอนิเมะเรื่อง ( Komi-san wa, Comyushou desu - โฉมงามพูดไม่เก่งกับผองเพื่อนไม่เต็มเต็ง ) นิสัยนางน่ารักแต่พูดไม่เก่ง แต่แนะนำให้ไปดูเลย สนุกมาก ปัจจุบันเราก็เหมือนนางแหละแต่ว่าพอพูดได้บ้าง เงียบคือเงียบไปเลย ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก อืมมม อ่า อะไรประมาณนี้
ผมก็เป็นเเบบนี้เลยครับ ตอนไปต่อโรงเรียนใหม่ ครูเขาสอบถามเรื่องเอกสารกับผม ผมก็ไม่กล้าพูด เลยได้เเต่พูดเบาๆพึมพำๆ จนกระทั่งทำอะไรเสร็จกลับมาบ้านเเม่เลยด่า บอกเวลาใครถามอะไรให้พูดดังๆ พูดเเบบนั้นใครเขาจะได้ยิน ยิ่งทำเเบบนั้นมันยิ่งเหมือนกลัวคนรู้ไหม ผมนี่เเบบคิดในใจเลยว่าก็ผมกลัวนั่นเเหละเลยไม่กล้าพูด เเต่ในกรณีของผมนี่หนักกว่าโคมิซังมาก ไม่ใช่ขี้อาย เเต่เป็นโรคกลัวสังคม
เหมือนผมเลยครับ เเต่ไม่หนักขนาดนี้ เป็นอะไรไม่รู้คุยกับคนเยอะๆ ไม่ได้ ขนาดคุยกับคนเดียวยังไม่ค่อยกล้าเลย ง่ายๆคือไม่อยากไปรวมกลุ่มกับใครอะ พอมีคนจะคุยด้วยก็เมินไม่ก็คุยนิดๆ
ในฐานะ introvert ความรู้สึกคือมีอะไรในหัวเยอะมากแต่กว่าจะพูดแต่ละคำต้องคิดแล้วคิดอีก เรียบเรียงคำพูด ว่าถ้าพูดไปแล้วจะส่งผลยังไง เวลาพูดนำเสนอถ้าไม่ซ้อมพูดกับตัวเองมาสัก 4-5 ครั้ง บอกเลยขนาดตัวเองยังรับรู้ได้ว่าพูดห่วย
ในชีวิตจริง
อยู่บ้าน&เพื่อน พูดมาก
อยู่รร.&คนไม่รู้จัก .....
เหมือนกันค่ะ
เราชอบเรื่องนี้มากกกกกกกก เข้าใจนำเสนอได้แบบน่าร้ากกกกกก
สมมติว่านางเอกเรื่องนี้ไม่สวย เรื่องมันจะเป็นยังไง🤔
เข้าใจว่าเป็นแนวตลก แต่ตอนอ่านมังงะ ผมเศร้าแทนนางเอกนะ จะฮาก้เพราะเพื่อนๆมากกว่า
นั่นสิครับหน้าคิดเหมือนกัน
opening ของ anime ก็เศร้าๆแต่เริ่มมีเพื่อนก็จะสนุกขึ้น
ก็ถ้าตอบดารค์หน่อยๆ ก็ใช่ครับหน้าตาดีคนมองเเล้วรุ้สึกดีเลยอยากเข้าหา เเต่กับคนหน้าตาธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเจาจะไม่สนใจกันหรอกครับ ถ้าเป็นผมหน้าตาดีหรือธรรมดา ถ้าไม่สนิทกันหรือรุ้จักกันจะไม่เข้าหาก่อนนะ เพราะไม่รุ้จะคุยเรื่องอะไรอะ
ผมว่าถ้าเรื่องนี้นางเอกไม่สวยผมว่ามันจะเรื่องที่ดราม่ากว่าเดิมสิบเท่า
ตอนดูก็คิดเหมือนกันค่ะ ว่าถ้านางเอกเป็นคนหน้าตาธรรมดาๆ เรื่องจะเป็นยังไง
อยากมีเพื่อนมาก แต่ก็หาเพื่อนไม่ได้ แค่คุยกันไม่กี่โยคก็เข้ากับเขาไม่ได้แล้ว ที่คิดตอนนี้คงเป็นเพราะตัวเองไม่กล้าพูด เอาแต่คิดว่าอีกฝ่ายชอบรับฟังเรื่องอะไร ไม่ค่อยได้คุยถึงเรื่องตัวเองเพราะไม่มีใครอยากจะรับรู้เรื่องเราขนาดนั้น แต่จริงๆก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยกับคนอื่นๆ หลักๆก็กลัวเขาเบื่อเรา ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ไม่ชอบเรามากกว่า
เคยเจอเพิ่อนแบบนี้ตอน ม.1 คือจบ ม.1 นับคำได้เลยมั้งว่าพูดไปกี่คำ ขนาดครูถามอะไรยังไม่ยอมตอบ ขนาดเพื่อนที่ดูเหมือนสนิทแล้วพูดด้วยก็แค่ยักหน้าส่ายหน้าเฉยๆ มันเหมือนไม่ใช่ว่าเขาเข้าสังคมไม่เก่งแต่เป็นว่าอายที่จะพูด อันนี้คือที่หนักสุดที่เจอมา
เราเป็นบ่อยเลยอาการนี้ แล้วบางทีพูดำม่ทันตามเรื่องที่เขาพูดไม่ทัน เลยโดนมองว่าหยิ่ง แบบเดี๋ยวสิเฮ้ยคิดอยู่ว่าจะพูดอะไรออกไปดี ตัดสินเร็วเกิ้น
ที่รู้ๆคุณแม่งานดีย์มากๆ
ผมก็เป็นครับ ผมมักใช้คำผิดและ ตระกุตระกะมาก ผมขี้อายมาก
ผมก็เป็นเหมือนกันนะ บ้างครั้งตอนคุยกับคนที่พึ่งเคยเจอ พอกำลังจะพูดออกเสียง แต่เสียงดันไม่ออกมาซะงั้น
ผมก็เป็นนะเช่นในหัวพูดอีกคำมันออกมาเป็นอีกคำเรียกว่าตวามมันใจในตัวเองตำ่มากๆ
ผมเป็นคนที่เริ่มคุยไม่ได้ไม่อยากเริ่มก่อน ยกเว้นในแชท อาจมีมากกว่านี้มั้งครับไม่แน่ใจ สาเหตุก็เอิ่มมมมจำอดีตแทบไม่ได้เลยเยี่ยม
บางทีในแชทพอแทรกแล้วไม่มีคนคุยต่อก็ได้555
@@Nisofwan ใช่เลยคับ+5555( ╹▽╹ )
ผมก็เป็นนะ โดนบูลลี่ตั้งแต่ ป.1-6 อ. ก็ไม่ช่วยแถมซ้ำเติม พ่อแม่ก็ไม่ย้ายผมไป รร. อื่น แต่ ม.1 เพื่อนใหม่ก็ดีขึ้น แล้วก็กลายเป็นคนพูดไม่เก่งไม่กล้าแสดงออก คุยแต่กับเพื่อนสนิท
อาการเดียวกับผมเลย ในแชทนี่ต่างกับชีวิตจริงมาก
จริงถ้าเป็นในแชทในโซเชียลนี่คือแบบพูดเก่งสุดๆแต่ถ้าในชีวิตจริงนี่คือเงียบเหมือนป่าช้า
เคยเจอคนแบบนี้ ไม่พูดกับใครที่โรงเรียนเลย ไม่รู้เขาเป็นกับทุกคนไหม แต่เคยได้ยินเขาพูดกับแม่อยู่
เศร้าเนอะ
ทำไมถึงใช้คำว่า "ขี้อาย" กับคนที่ไม่ชอบพูดกันนะ
เพราะมีหลายคนที่ไม่ได้อยากสนทนากับคนที่ไม่สนิทด้วย คือหาเรื่องคุยไม่ได้นั่นแหละ
ทำไมถึงใช้คำนี้กันนะ สงสัย ใครอายเหรอ อายอะไร อายเมื่อไหร่
ใจเยนน
แล้วคำว่าอาย ต้องใช้กับกิริยาไหน จงอภิปราย
@@curacaorum5297
พจนานุกรมราชบัณฑิตยสถาน
อาย ๑
ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า
กระดาก
รู้สึกขวยเขิน, วางหน้าไม่สนิท, ตะขิดตะขวงใจไม่กล้าพูดหรือไม่กล้าทำเพราะเกรงจะได้รับความอับอาย.
แล้วที่ผมว่าอยู่ในกรณีที่ผมบอกไหม
ตอบด้วยนะ
@@mystiamystia4997
ประทานโทษที่พิมพ์ไม่ครบกับเม้นที่เพิ่งเม้นไป
หมายถึงกิริยาของโคมิไงครับ อย่างนั้นจัดอยู่ในหมวดไหน ถ้าไม่เรียกว่าขี้อาย เรียกว่าอะไรครับ
ทุกการกระทำการแสดงออกบุคลิกมันมักจะมีคำนิยามแทนความหมายยาวๆอยู่เสมอ
@@curacaorum5297 ประเด็นคือ ผมไม่ได้พูดถึงโคมิครับ และตัวละครหลายตัวที่อายจริงจึงไม่กล้าพูด
ซึ่งในคลิปพูดในลักษณะเหมารวมและมาสะดุดกับคำว่า "ขี้อาย" ซึ่งเป็นคนละกรณีกับที่ผมพิมพ์ไป ทำให้เกิดคำถามข้างต้น
บางคนจะหาว่าหยิ่ง เมื่อไปเจอข้างนอกแล้วไม่ทัก ประเด่นคือ ขี้เกียจจะทักคนอื่นอะ บางทีเราก็ไม่ได้อยากรู้ป่ะว่าไปไหนมา แต่มันก็ให้อารมณ์ต่างจากตอนอยู่กับเพื่อนสนิทจริงๆ เพราะถ้าเพื่อนสนิทจริงๆ จะไม่ซีเรียสแบบนี้
อาการหนูแบบเดียวกับ โคมิ เลย เป็นคนพูดไม่เก่ง พอยุบ้าน ก้อพูดได้ปกติ พอ ออกสถานที่ ก้อ พูดไม่ออก เหมือนกัน ตอนพูดก้อ ไม่มั่นใจ ในตัวเองเลย~~
;-;;จริง เราเวลาคุยกับคนที่ไม่สนิทจะมือสั่นไปเอง+เสียงสั่น แก้ไม่ได้สักที;-; จะลองเข้าไปคุยกับคนอื่น แต่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีชวนคุยไม่เก่ง แต่ถ้าคนที่เป็นเพื่อนหรือสนิทแล้วเนี่ยก็จะคุยปกติแต่ว่ามีติดๆขัดๆบ้าง;-;;;; เลยกลายเป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งไปเลยTT
(ยาวนะคะ ไม่ต้องอ่านจนจบก็ได้)
คือ เราเคยเป็นแบบนี้ค่ะ แต่ตอนนี้อาการน้อยลงแล้ว แต่ยังไงก็..ขอแชร์ประสบการ์ณหน่อยนะคะ 5555
ที่ตอนนั้นไม่ค่อยกล้าพูด เพราะเป็นเพอร์เฟคชั่นนิส ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบตั้งแต่ประถมเลย ด้วยความที่ตอนเด็กนั้น เราเก่งรอบด้าน ความจำดี ตัวสูง หน้าตาก็สวย แต่พอโตมา บางอย่างมันก็หล่นหายไป ทำให้รู้สึกว่า เอ้า? ไหนล่ะ ความสมบูรณ์แบบ ตอนเด็กไม่ใช่แบบนี้นี่ อยากกลับมาสมบูรณ์แบบจัง แล้วก็พยามมันทุกด้านเลยค่ะ (เรียกว่าหักโหมดีกว่า 555) อีกอย่างคือ สมัยอนุบาล เราเขียนหนังสือช้า แถมครูที่สอนก็ดุมาก เราโดนประจาน โดนด่าต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องบ่อยมากค่ะ บ่อยจนเราไม่อยากไปโรงเรียน ส่งผลให้เกิดเราไม่กล้าพูดกับผู้ใหญ่เลย แม้แต่คุณย่าก็ตาม จำได้เลยว่าตอน ป.1 มีวันนึงในห้องดนตรี เราเรียนเปียโนอยู่ แล้วครูก็สุ่มเรียกชื่อไปตอบคำถามบนกระดาน เเล้วบังเอิญโดนเลขที่เรา ทีนี้เราก็เดินออกไป แต่ครูไม่รู้ว่าเราเดินออกไปเพื่อตอบคำถาม เพราะในใบรายชื่อ เลขที่ก่อนเราเขาลาออกไปก่อน เราเลยต้องขึ้นไปเป็นเลขที่นั้นแทน แต่ในนั้นกลับไม่มีขีดค่าชื่อคนลาออก ครูเลยเข้าใจว่าคนคนนั้นต้องออกมาตอบคำถาม ไม่ใช่เรา ครูเลยถามว่ามาขอไปเข้าห้องน้ำเหรอ ตอนนั้นแหละค่ะ เราเกร็งไปหมด มือสั่น ขาสั่น แต่ก็รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไปว่า "ครูเรียกมาตอบคำถามค่ะ" แต่ด้วยความที่กลัวมาก พูดออกไป เเต่เสียงมันไม่ออกมาเสียอย่างนั้น ครูก็ย้ำอีกว่ามาขอไปเข้าห้องน้ำใช่มั้ย ไม่ให้ค่ะ คนไปเยอะเเล้ว เราไม่รู้จะทำยังไง เพราะพูดก็พูดเบาจนคนอื่นไม่ได้ยิน เลยเดินกลับไป ทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถามเลยด้วยซ้ำ พออยู่ม.ต้น เรากล้าพูด กล้าคุยขึ้นมามากเเล้วค่ะ แต่ทุกอย่างพังลงเพราะเราดันเคยเผลอไปร่วมวงนินทา แล้วคนที่เรานินทาก็จับได้ แถมช่วงนั้นเราเริ่มห่วงสวย และแน่นอนว่าไอ้อาการอยากเพอร์เฟ็คก็กลับมาอีกแล้วค่ะ ทำเอาเราไม่กล้าพูดไปนานเลย เพราะกลัวว่าจะเผลอพูดอะไรไม่ดีออกไปอีก พอเป็นแบบนั้นแล้ว เราก็จะดูเป็นคนไม่ดี ไม่เพอร์เฟ็คในสายตาคนอื่นเขา (ไม่กล้าคุยกับใครเลยนอกจากกับแก๊งเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันมาตั้งแต่ประถม) แต่ว่าตอนนี้เราดีขึ้นมากเเล้วค่ะ ยังไงก็ ใครที่เป็นอยู่ ลองมั่นใจในตัวเองเข้าไว้นะคะ ไม่ต้องบังคับให้ตัวเองพูดในเร็ววันหรอกค่ะ แต่ให้ลองเริ่มจากเวลาที่อยู่กับคนสนิท บางทีเราอาจจะเปิดบทสนทนาเองบ้าง แล้วก็ขยายเป้าหมายไปเรื่อยๆ อาจจะช่วยได้นะคะ
เราเลย กับคนที่ไม่รู้จักนี่ไม่กล้าพูดเลย ยิ่งสัมภาษณ์งานทีไรนี่พูดแทบไม่ออก เพื่อนก็น้อย แล้วเหมือนเราเป็นออทิสติกด้วย มีปัญหาด้านการสื่อสาร พูดไม่ชัด
คืองี้เนาะ เราอ่ะจะเป็นคนที่เงียบมากๆและขี้อายและถ้าไม่สนิทมากๆกับคนนั้นก็คือเงียบไปเลยคือเงียบแม้กระทั้งครู ครูถามก็ไม่กล้าตอบ จนครูบอกไปเย็บปากเลยไปเดี๋ยวจะเย็บเองเลย โดนด่าว่า"ใบ้" คือตอนนั้นก็รู้สึกแย่นะ แต่เราก็เป็นแบบนี้มานานแล้วอ่ะ:\
ผมเคยมีเพื่อนสมัยปฐมต้นที่เขียนแทนการพูด 2 ปี จนกระทั่งวันนึงได้ยินแม่เขาบอกว่าตอนอยู่บ้านคือคุยเก่งมาก นั่นแหละครับเลยรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นใบ้ ตอน ป1 คือไม่เคยพูดเลยจนผมไปทักแต่เขาก็แค่พยักหน้าอย่างเดียว พอขึ้น ป2 เขาก็เริ่มเขียน พอเข้าเทอมสองเกือบปลายๆเขาก็เริ่ม พูดแบบพกระซิบเฉพาะกับผมก่อนแล้วก็ค่อยๆกระซิบกับคนอื่นตอนนั้นตื่นเต้นมากๆ พอ ขึ้น ป3 เขาก็เป็นคนพูดน้อยแล้วก็เริ่มพูดมากขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้เขาก็ปกติแล้วครับ
อ้อ เคยมีคนบังคับให้เขาพูดแล้วเขาร้องไห้ เขาเป็นคนร้องไห้ง่ายถ้ามีคนไปตะคอกให้เขาพูด แต่เขาก็เป็นคนฉลาดคนนึงเลย
ตอนเด็กๆก็เคยเป็นนะ ไม่กล้าแสดงออกหรือพูดคุยกับคนอื่นๆ กลัวว่าถ้าเราพูดทำแบบนี้คนรอบข้างจะคิดยังไง จะไม่ชอบมั้ยเลยไม่ค่อยพูดคุย แต่พอโตขึ้นสังคมเปิดกว้างขึ้น มันก็ทำให้กล้าพูดกล้าทำมากขึ้น😅
เป็นคนขี้อาย แต่ไม่มากเท่าไหร่เป็นพวกที่ไม่อยากคุยกับคนอื่นคือรู้สึกว่าไม่สนิทกันแบบว่าถ้าพูดไปแล้วจะรำคาญรึเปล่า แต่พอทำแบบนี้ก็มีคนบอกว่าใจดีบ้าง น่ารักบ้าง คือไม่รู้ว่าจะพูดอะไรถ้าถามมาก็ตอบและเราเป็นคนที่อายแล้วจะยิ้ม เราว่าไม่ใช่คนขี้อาย เราว่าเราเป็นพวกขี้เกรงใจมากกว่า เวลาไปเดินที่ถ่ายรูป ตอนเค้าถ่ายรูปก็รอเค้าถ่ายเสร็จก่อนแล้วค่อยเดินไป หรือมีคนเดินมาทางเชลฟ์นี้ เราจะเดินอ้อมไปอีกเชลฟ์นึง แล้วก็ไม่ค่อยชอบให้คนเยอะๆมารุมด้วยอันนี้น่าจะเป้ฯการเขินมากกว่า เพราะเราก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะอะไรมาก แต่ในแชทกับกลุ่มเพื่อนสนิทก็คือไม่เกรงใจ เพราะในแชทมันเลือกที่จะปัดทิ้ง หรือปิดการแจ้งเตือนได้ แต่พูดด้วยกันจริงๆก็มีความแบบเกรงใจอยู่บ้าง แต่เกรงใจน้อยกว่าเพื่อนคนอื่นๆที่ไม่สนิท สามารถพูดคุยมากๆได้ แต่พอเราเงียบ เพื่อนเงียบ จะเงียบทั้งกลุ่ม เริ่มได้เรื่องนึงก็จะต่อได้ แต่พอหยุดก็เงียบเลย
ปล.อันนี้เป็นเพียงความเห็นส่วนตัวของเราเท่าน้าน
ผมเมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้แหละแทยไม่พูด ไม่ยิ้ม พูดเบามากๆจนครูถามซ้ำหลายรอบ เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนจริงๆจังๆ โดนบูลลี่จนเป็นแบบนี้ แค่ถ้าผมแชทก็พอไหวแต่ก็ไม่ค่อยตอบเหมือนกัน ปัจจุบันก็พูดได้มากขึ้นแล้วครับเพราะรู้สึกดีขึ้นจากเมื่อก่อนแล้ส
ปัจจุบันนี้ผมอยู่มหาลัยปี 2ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่นะครับ พูดน้อยมากๆจบสนทนาไวมากๆ ถ้าไม่มีใครพูดก่อนผมก็เงียบๆยิ่งคนไม่สนิทนี่ผมนี่เงียบโคตรๆแต่ถ้าอยู่ในโลกออนไลน์นี่ผมกลายเป็นคนละคนกันเลยหรือตอนผมอยู่กับเพื่อนที่สนิทมากๆก็จะพูดไฟลุกเลย
ผมคิดว่าผมเป็นคนพูดเก่งนะ แต่ไม่กล้าคุยมากกว่าเพราะผมจะมีนิสัยที่ชอบพูดคำหยาบหรือติดเรท ผมจะเริ่มพูดไม่สนความรู้สึกคนอื่นทันทีที่ผมคิดว่าเขาสนิทกับผม ผมก็พยายามแก้มานานละแต่แก้ไม่หายสักที
เหมือนกันเลยครับ
คล้ายๆกันเลยครับ
ผมเป็นแบบนี้เปะเลย พูดไม่เก่ง หาเพื่อนลำบาก ขี้อาย ไม่กล้าสบตาคน พูดเบามาก ไม่ค่อยกล้าแสดงออก บางครั้งผมพูดอะไรคนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง ก็ต้องมีเพื่อนเป็นล่ามให้ ถ้าให้สื่อสารง่ายสุด ก็คงเป็นแชทนี้แหละ
ผมกลางๆ คุยได้ทั่วไป ถ้าอายก็อายคนไม่รู้จัก
ผมก็เป็นนะ เวลาเจอไม่รู้จะคุยไร ไม่ค่อยกล้ามองหน้า แต่แชทก็แชทได้ปกติ
โรงเรียนโคตรรรรมีผลเลย ที่พี่บอกว่าโดนดุด่าต่อหน้าคนเยอะๆนี่ใช่เลย โรงเรียนไทยนี่แหละจ้าา ตัวดีเลย ลากออกไปด่าหน้าชั้นบ้าง ทำโทษแบบเน้นประนามบ้าง มันส่งผลต่อตัวเด็กคนนึงมากๆ ทำให้โตมากลายเป็นคนที่ไม่กล้าสื่อสารกะคนอื่นโดยที่ไม่รู้ตัว
มากๆ หันกลับไปมองครูท่านก่อนคือ "เพื่อ"
ตอนเด็กเคยไปทำโจทย์หน้าชั้นเรียนแต่ทำไม่ได้ โดนครูด่าร้องไห้หน้าชั้นเรียน เห็นเพื่อนหัวเราะใส่ เลยกลัวที่ๆคนเยอะตั้งแต่นั้นมา ไม่อยากเห็นจุดเด่น ไม่อยากโดนสายตาแบบนั้นมองมาอีกละครับ น่ากลัว ละก็ยิ่งเห็นอะไรที่คนทำพลาดผิดหน้าชั้นเรียน แล้วคนอื่นหัวเราะ ผมไม่หัวเราะตามนะ แต่เป็นห่วงคนหน้าชั้นมากกว่า
ทำไมคุ้นๆจัง.....รึเธอคือ....
เรนะ ริซุมิ!!!!???
7:22 อันนี้ผมว่าผมเป็นเพราะก่อนจะแบบพูดหรือเข้าไปชวนคุยจะชอบคิดเยอะว่าพูดไปแล้วผิดป่าวบางทีต้องการหรือแสดงความเห็นฯลฯก็จะพูดอ้อมๆ หรือเห็นเค้าเล่นเกมกันจะไปแทรกป่าว ฯลฯ
//นั้นแหละครับคิดเยอะไป😞 ไอผมก็อยากแก้ตัวเองนะแต่มันไม่ได้ซักทีเพราะมันกลัวตลอด
แบบปกติพวกเพื่อนมันก็จะบ่นตลอดว่าคนนู้นเป็นแบบนี้แบบนั้น [นินทา] จนแบบอืม😕 ส่วนไอเราก็นั่งฟัง
จากปกติเป็นคนเงียบๆ [ไม่ชอบเสียงดังวุ่นวาย] กลายเป็นแบบ คือ พูดในสิ่งที่ต้องการไม่ค่อยได้เลย😌ชอบตอบเลี่ยงๆแบบก็ได้แหละ แล้วแต่ ฯลฯ คือมันก็คิดนะถ้าบอกไปแล้วokหรอหรือพูดไปมันดีจริงๆหรอ
//ถ้าไม่สุดท้ายจริงๆก็คงไม่พูด
[แต่คุยแบบสนิทมากจริงๆหรือไว้ใจก็เป็นคนละคนเลย😂😂]
//แต่พิมพ์อะเก่งจะตายเลย555😂🤣
อยากฟังเรื่องนิสัยพูดตรงๆบ้างอะ เพราะการพูดตรงๆก็มีหลายแบบ
เคยมีเพื่อนเป็นครับ เป็นเพื่อนสมัยที่เคยเรียนด้วยกัน
ตอนแรกก็ไม่รู้ตัวหรอก จนกระทั่งอ.ฝากฝังว่าช่วยดูแลเขาหน่อย พอมานั่งด้วยกันแล้วเรียนไปด้วยกันก็เอะ ชวนคุยไม่คุย ถามไรไปไม่ตอบ 🥲
ไปมาๆเขาพยายามสื่อสารด้วยการเขียนให้อ่าน แต่เราก็ไม่ได้ถามเจาะลึกว่าทำไมถึงเป็น เพราะไม่คิดว่าตัวเองสนิทขนาดถึงขั้นที่ว่าจะถามได้😂
แต่ประเด็นคือตอนอยู่ในแชทหรืออยู่ในเกมที่เล่นด้วยกันเขาก็พิมคุยปกตินะ แต่ถ้าอยู่ในห้องเรียน ก็คือจะไม่พูดออกมาเลย ส่วนมากจะเขียนอย่างเดียว 😅
ผมก็เป็นนะแต่ก่อนผมพูดมากจนโดนเพื่อนด่าว่าน่ารำคาญเเบบหนักมากแต่พอตอนนี้ดันโดนว่าว่าพูดน้อยเฉยเลย ตอนนี้ทุกครั้งที่จะพูดกับคนอื่นๆ มันเหมือนมีเเรงกดดันกดเราไว้ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีอะไรเเท้ๆเเต่ก็ยากที่จะพูดอะไรออกไป หะๆ
จริงเลยปัญหาส่วนใหญ่ก็คือการถูกตะโกนด่ากดดันจนหมดความมั่นใจเลยล่ะ
ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังสมัยเรียนที่ญี่ปุ่น(ปี2017-2019)
สมัยผมเรียนที่ญี่ปุ่น มันก็เป็นอาการของคนญี่ปุ่นจำนวนไม่น้อย
แต่.......ไม่ใช่สำหรับยุคนี้แล้วนะ ตอนผมเรียนภาษาที่ญี่ปุ่น(2017-2019)
ผมรับงานถ่ายโฆษณาด้วย ทำให้ผมมีเพื่อนญี่ปุ่นไม่น้อย(ผมทำงานในวงการบันเทิงแบบไบโตะ)
แล้วที่นี้ มันมีคนญี่ปุ่นหลายคนเป็นอาการแบบนี้(ส่วนใหญ่หน้าไหม่เพิ่งเข้าวงการ)
ถามผมแบบเหมือนเสียมารยาท(เสียมารยาทในความหมายของเค้า)
ทำไมถึงกล้าทำขนาด กล้าที่จะพูด กล้าแสดงออกขนาดนั้นได้
ผมก็ตอบแบบหน้าตายเลยว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนิครับ
ถามมาตอบไป(ไม่อ้อมตรงๆเลย)
เพราะการให้คนอื่นรอค่อยนั้นเสียมารยาทยิ่งกว่าปฎิเสธเสียอีก
เรื่องกล้าแสดงออก ถามง่ายๆเลย
มีใครอยากเป็น โคมูโชะ ออกTVบ้างครับ
ถ้ามีคนทำจริง ผมคงหน้าชายันทั้งตัวสุดๆ มันจะน่าอายยันคนดูนะ ถ้าถามผมนะ
(ผมไม่ขำแต่หน้าชาแทน)
สิ่งที่สำคัญทำตามหน้าที่ให้ดี สั่งให้ทำอะไรก็ทำให้เสร็จ
เท่าที่ผมเห็น คนญี่ปุ่นจะพอใจเรื่องนี้มากแล้ว ส่วนที่เหลือการเป็นอะไรแบบไหนก็เชิญ
และมัดระวังเรื่องการพูดให้มาก พูดไม่สั้น ไม่ยาวเกินไป
พูดในเรื่องที่อยู่ในประเดนให้มาก อย่าเบี่ยงประเดน
แต่พูดให้กระชับและเข้าใจเลย ไม่ต้องอธิบายให้ยาว คนฟังจะรำคาณเปล่าๆ
ผมทำแค่นี้แหล่ะ ผมทำแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าอยู่ที่ไหน
หลังจากที่ตอบคนญี่ปุ่น(นั่งคุยแบบคนญี่ปุ่น13คน ผมเป็นคนไทยคนเดียว)
สภาพ เดดแอร์ เงียบเฉียบ มีแค่เสียงแอร์ในห้องที่ดัง
สักแปปมีคนเริ่มพูด ใจจริงอยากทำ แต่ในสังคมญี่ปุ่นนั้นคือเรื่องบ้ามาก
ผมก็บอก ไม่ต้องกลัว ทำไปเลย วงการบันเทิงนั้นความบ้ามาเป็นอันดับ1
จำไว้ว่า"ธรรมดาโลกไม่จำ"ถ้าคุณไม่บ้า คุณก็ไม่เด่น แล้วคุณก็จะหายไปจากวงการตลอดกาล
ทั้งหมดก็ประมาณนี้
ผมเป็นครับ ถ้าเป็นคนอายุใกล้ๆกันก็ไม่เท่าไหร่
แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่นี่ยิ่งไปกันใหญ่เลย
จะพูดแต่ละคำรู้สึกลำบากมาก
เวลาผมคุยผมอายไม่กล้ามองหน้า เฉพาะคนที่ชอบครับ เค้าชอบมาคุยกับผม คุยแล้วไม่ กล้ามองหน้า โครตเขิน5555
อันนั้นเป็นความเขินอายครับ ซึ่งเป็นอาการปกติของคนที่มีสุขภาพจิตดีอยู่แล้ว แต่อาการคอมมิชชวลมันเป็นอาการที่ผิดปกติชัดเจนครับ
@@admiraljackiv1176 ว้าว ขอบคุณสําหรับความรู้ครับ อิอิ
โหคือตรงมากอะผมก็เป็นแต่ผมหายตอนป.1 คือแบบต้องฝืนโคตรๆอะแล้วตอนนั้นผมพูดเบามากเพราะที่ผมฝืนพูดเพราะเพื่อนแกล้งผมเกือบทั้งห้องมีเพื่อนไม่กี่คนอะที่ไม่แกล้งแต่ผมพูดได้ตอนนั้นก็ดีละแต่ไม่ใช่ว่าผมพูดได้แบบเรื่อยๆอะผมจะพูดปกติได้แค่กับเพื่อนสนิทคนไม่สนิทคือปแบบไม่กล้าพูดเลยเขาถามไรผมก็พยายามตอบนะแต่มันตอบไม่ได้จริงๆอะโคตรอึดอัด
ตรงนี้คือไม่พูดเลยนะครูก็ไม่พูด
5:04 ผม..........เสียแมว นก ปู่ ยาย คงมากพอที่จะเป็นแบนี้ละมั้ง......
ประทับใจคลิปตอนนี้มากครับ
💯💯💯💯💯💯🥇🥇🥇🥇🥇🥇🥇💖💖💖💖💖🎊🎊🎊🎉🎉🎉🎉
เอาจริงเราก็เป็นระดับกลางๆนะ อาจจะเป็นเพราะกลัวว่านิสัยตัวเองว่าจะไปทำร้ายใครเลยถ้าเจอกับใรครั้งแรกก็ไปไม่ถูกเลย และน้อยครั้งมากที่จะเปิดบทสนทนาเองถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ตอนนี้เราเป็นแบบน้อยอยู่ เหตุเกิดเพราะป.3 ครูเขาเหมือนบอกให้อยู่นิ่งๆบ้าง คนอื่นคิดว่ามันเป็นคำที่บอกให้อยู่นิ่งๆปกติ แต่สำหรับเราแย่มาก ด้วยความเป็นเด็ก เราเพิ่งมาเห็นอาการนี้คือตอนนี้ตอนขึ้นม.1 มันจะมีอยู่ครั้งนึงที่เราไปซื้อกระดาษ แล้วพนักงานมาถามว่าจะซื้อเบอร์ไหน พ่อเราตอบปกติ แต่เรานิ่งเงียบมาก ปากยังสั่นเลย ตอนนั้นเราไม่กล้าพูดจนกว่าจะเริ่มมั่นใจ ถึงเราจะรู้ว่าอาการนี้เป็นไง แต่เราน่าจะเป็นตั้งแต่ตอนนั้นโดยที่เราไม่รู้ตัว ขนาดมองคนแปลกน่ายังอายได้เลย เรื่องหาเพื่อนใหม่ก็ต้องเอาไปถามเพื่อนบ่อยมาก แต่เราก็ยังไม่มั่นใจว่าจะหาเพื่อนด้วยการคุยได้รึป่าว ช่วงนี้ไม่ค่อยมั่นใจมากเลย เพราะคิดเยอะอยู่ด้วยเเหละ🥲🥲
สำหรับเคยเจอผญคนนึง เพื่อนตอนประถม ไม่พูดคำหยาบเลย พูดเสียงเบามาก แต่สีหน้าไม่ได้นิ่งเหมือนโคมิ
เราก็เคยเป็นนะ พูดไม่เก่งก็ขอยิ้มๆไว้ก่อน ทำหน้าใจดีเข้าไว้จะได้ไม่ต้องถูกตีตัวออกห่าง
ทำไมสิ่งที่เธอพูดมันเหมือนตัวเราเลย
มีจริงครับ คนที่พูดไม่เก่งนะ ถ้าจะถามว่าผมรู้ได้ไง ก็ผมนี้ไง พูดไม่เก่ง คือแบบ อื่ม... ไม่พูดอะไรเลยมากกว่า ถ้าไม่มีใครมาทักมาถามอะไรผมก็ไม่พูดหลอกวัน1วัน รวมถึงนิสัยของผมที่เป็นพวกเก็บตัวด้วย ไม่ค่อยชอบออกไปเที่ยวกับเพื่อนฝูงและพออยู่ในสถานทที่ที่มีคนเยอะผมมักจะประหม่าในตัวเองเป็นประจำ แต่เอาเข้าจริงๆผมก็ไม่ค่อยชอบจะพูด พอแม่งูดทีไรมันรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆขึ้นมาทันนะ ร่วมกับความสงสัยด้วยว่าเขาจะตอบเรามายังไงหรือจะมีความรู้สึกยังไงถ้าผมพูดแบบนั้นออกไป มันก็เลยก่อเกิดเป็นความกังวลขึ้นภายในนะครับ แต่ถ้าให้เขียนผมกล้าเขียนนะ และผมก็ชอบเขียนด้วย เข้าใจไหม
เราเคยเป็นนะแต่เราคิดว่า เราอยากคุยเก่งบ้าง ช่วงที่ออนไลน์ คือเหงาอยุ่กับตัวเองนานไปมั้งคะ จนปัจจุบัน กลายเป็นคนที่คุยไปเรื่อย คุยได้หมด เหมือนจะเป็นคนหลุด ๆ เลยค่ะ 555 งงว่าทำไมมาจุดนี้ได้
รร ผมมีคนหนึ่งครับ อยู่ม1เป็นผู้ชายตั้งแต่เปิดเรียนมา เห็นว่าไม่พูดเลย เวลาไม่ได้เรียนครูก็ชวนคุยน้องเขาก็ไม่ตอบ
ใส่แมสตลอดเวลา ตอนพักเที่ยงเห็นอยู่ห้องคอม ตอนเข้าครั้งแรกน้องเปิดคอมไม่เป็น นั่งตั้งนานครูเข้ามาเห็นเลยเปิดให้ ครูก็บอกว่าถ้าเล่นก็เรียกแต่น้องก็ไม่เคยเรียกเลย นั่งอยู่อย่างนั้น เคยเห็นตอนครูถามคำถามในห้อง น้องก็ยืนเฉยๆ จนครูให้นั่ง แต่น้องเดินบ่อยอยู่นะตอนห้องคอมปิดน้องชอบเดินไปดูเขาเล่นกีฬา สัก5นาทีจะเปลี่ยนที่นึง เดินไปนุ่นไปนี่ คนอื่นก็ชวนน้องน้องก็แค่มองเฉยๆ 😥
น้องสาวของเพื่อนก็เป็นแบบนี้นะ ตอนอยู่มัธยมน้องเขาอยู่ประถม น้องคือไม่ยอมพูดหรือคุยกับคนแปลกหน้าเลย มีแค่ตอบอือๆ แต่อยู่ที่บ้านคือพูดคุยปรกติเลย
เพื่อนหนูแล้ว1 เป็นเพื่อนในห้องอยู่ด้วยกัน3ปีละยังคุยกันไม่ถึง10คำเลย ไม่พูดจริงๆมองหน้าอย่างเดียว
น่ารักดีนะ5555
เราเป็นหนักมากกตอนม.ต้น-ปลาย เวลาเดินจะก้มหน้าตลอด ไม่กล้ามองคนแปลกหน้า เวลาคุยกับเพื่อนใหม่หรือคนไม่รู้จักก็จะพูดติดอ่าง,พูดน้อย,เสียงเบา,นึกคำไม่ออก,เรียบเรียงประโยคผิดๆ ก็เลยเงียบมากจนเพื่อนในห้องจะเรียกว่า'ไอเงียบ' ตอนม.ปลายเลยมีเพื่อนน้อยมากก แต่กลับกันเวลาเจอเพื่อนสนิทหรืออยู่กับคนที่บ้านก็จะพูดปกติมากกกก
ผมก็เคยมีอาการนี้อยู่ เหมือนเป็นคนที่ไม่มีความกล้า + ไม่มี topic ที่จะคุยด้วย + คิดมาก + ถ้าเกิดพูดไปเค้าจะคิดอย่างไงกับเรา
พอโตมาเข้าสู่โลกการทำงาน อาการพวกนี้ก็เบาลง พอรู้ว่าเค้าไม่ได้เก็บไปคิดอะไรขนาดนั้นหรอก
เป็นพวกไม่มองตาคนเวลาพูดเเม้เเต่กับคนในบ้าน5555 พอต้องอยู่กับใครสองคนก็อึดอัดมักๆ เเต่ถ้าได้พูดก็น้ำไหลไฟดับเหมือนเก็บกด;e;
ผมเป็นคนขี้อาย แถมพูดไม่เก่งด้วยครับ แต่ส่วนใหญ่เป็นกับผู้หญิงครับ
แล้วผมเป็นผู้ชายถือว่าแปลกปะ
@@anat2012 ไม่แปลกครับ ผมก็เป็นแต่บางคน
สาเหตุหลักๆคือมาจากครอบครัวเลย 😢
ไม่กล้ามองหน้า/สบตาใคร มองพื้นอย่างเดียวเลยตอนนี้
ผมเป็นน่ะชวนคุยไม่เป็น ถ้าพูดไปเขาจะโกรธไหมน่ะ อาจจะเป็นเพราะโดนล้อตอนป.6 โดนเเกล้งตอนม.1 เป็นคนเงียบๆเเต่ไม่หนักเท่าโคมิซังเเบบเหมือนไม่มีไรจะพูดผมเลยจะไม่ใช่คนเริ่มบทสนทนา เเล้วเพื่อนไม่ค่อยคบ ไม่ชอบคุยกับคนหมู่มาก ผมไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทจริงๆเลยที่เเบบสามารถเล่าเหตุการณ์ที่ผมเคยเจออยู่ในใจหรือระบาย ผมเป็นคนพูดตรงๆเเต่พูดน้อย จะพูดเยอะกับคนที่อยากพูดเท่านั้น
เราเคยเป็นนะตอนเด็กๆ555แต่ไม่ได้หนักมาก ชอบโดนเพื่อนว่าตะคอกใส่ไรงี้ตอนอนุบาล ปัจจุบันก็ยังติดนิสัยชอบทำตัวเงียบๆไม่ค่อยพูดอยู่เลย ถ้ามีคนถาม ก็ถามคำตอบคำ ไม่พูดอะไรมาก หรือไม่สามารถต่อบทสนทนากับเพื่อนไปเรื่องนู้นนี่ได้...แต่เราก็พยายาม ดูจดจำจากคนที่พูดเก่งๆ เอามาฝึกสกิลการพูดมาเรื่อยๆเพราะเราเองก็อยากมีเพื่อนและอยากเข้ากับเพื่อนได้เยอะๆ จนตอนนี้เราเองก็พูดได้เยอะขึ้นมากแล้วล่ะค่ะ!
เราก็เป็นนะ เวลาคุยกัน3คน+ เราไม่กล้าพูดแทรก 2ฝ่ายคุยกันสนุก กลัวขัดบรรยากาศ
ผมเคยเป็นแบบโคมิซังครับเมื่อหลายปีก่อนอะนะ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ถึงจะไม่หนักเท่าเมื่อก่อนก็เถอะ
แต่ก็ยังมีปัญหาเรื่องสื่อสารหรือพูดคุยกับคนอื่นอยู่พอสมควรครับ
เคยเห็นหนักสุด คือไม่กล้ามองหน้า ไม่กล้าคุยกับร้านค้าเวลาจะซื้อของ คนนั้นเขามีปมน่าจะโดนเพื่อนบูลลี่บ่อย ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งโดนบูลลี่เข้าไปอีก
เราก็เป็นนะ แต่ไม่ได้เป็นแบบโคมิ คือพูดได้สบายเลย แต่ไม่ค่อยกล้าพูด เวลาพูดแล้วไม่ค่อยสบายใจ ก็เลย เงียบๆ แต่ถ้าได้พูดก็แอบรู้สึกดีใจนะ เพราะอึดอัด แทบไม่ได้พูดเลย
เราเคยนะน่าจะเรียกว่าคล้าย แต่ของเรามาจากสภาพแวดล้อมที่โดนเพื่อนเคยบอกว่าใครถามมึง หุบปากไป จากนั้นเราก็แทบไม่พูดเลย😅 จนพอเจอสังคมใหม่ๆก็ค่อยๆดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ค่อยที่จะกล้าพูดอยู่ดี
ผมดูโคมิซังแล้วนึกถึงตัวเองสมัยก่อนเลยครับ😍😍😍😍😍🤩🤩🤩🤩
สมัยตั้งแต่ผมอยู่อนุบาลจนเข้ามหาลัย ผมแทบไม่เคยพูดกับใครเลย🤐🤐 เพื่อนในห้องเรียนก็ไม่มี เป็นคนเงียบๆ😑😑😑กลัวๆ😖😖 หน้านิ่งๆ☹️☹️☹️ พูดเสียงเบาครับ😯😯😯(ซึ่งตอนนี้ก็กำลังปรับตัวเพื่อให้เข้าสังคมได้อยู่ครับ55🙂🙂🙂🙂)
พอผมได้ดูโคมิซังแค่ตอนแรกเท่านั้นแหละ ผมนี่ถึงกับขนลุกสู้เลยครับ🤩😍 ว่ามีค่ายอนิเมะที่แต่งถึงความรู้สึกของคนอย่างผมออกมาด้วย😂😂😂😂 ชอบเรื่องนี้มากๆเลยครับ อยากให้มีseason 2+3+ไปเรื่อยๆเลยครับ😄😄😄😄
*ที่จริงก็รู้สึกเสียดายนะครับ ที่ชีวิตจริงของผมในตอนนั้น ไม่มีคนค่อยช่วยเหลือให้เข้าสังคม เหมือนในอนิเมะเรื่องนี้เลยนะครับ😓😓😓😓😓 เพราะชีวิตจริงคงจะไม่มีใครช่วยเราขนาดนั้นหรอกครับ 😂😂😂😂
เราก็เป็นคนเข้าสังคมไม่ค่อยเก่งเลย ตอนประถมเวลามีใครมาคุยมาถามเราก็ไปต่อไม่ถูกไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี เราเองก็อยากจะมีเพื่อนเยอะๆไม่อยากอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว แต่เราชวนคุยไม่เก่ง กลัวโดนเขาเบื่อแบบอยู่ด้วยละไม่สนุกงี้ วันๆเราพูดกับเพื่อนไม่ถึง 10 พยางค์ด้วยซ้ำ พอขึ้นม.ปลายไปต่อรร.ใหม่ก็เลยว่าจะปรับปรุงตัวเอง และในที่สุดเราก็มีเพื่อนสนิทใหม่ 1 คนไปไหนด้วยกันตลอด//ตอนนั้นคือแบบดีใจมักๆๆมันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก💓
ตอนที่อยู่รร.เดิม เพื่อนในห้องก็จะมีมาคุยแค่เรื่องครีมทาหน้า,แชมพู,ใช้ของยี่ห้อไหนประมาณนี้เป็นครั้งคราว เพราะเพื่อนบางคน/ครู จะชอบบอกว่าเราหน้าตาดีผิวดีขาวหน้าแบบญี่ปุ่นๆ ตอนเข้าแถว คนข้างหลังเขาก็ได้กลิ่นแชมพูจากผมเรา แบบกลิ่นมันหอมจางๆไม่แรงมากก็เลยอยากใช้บ้าง ส่วนตัวตอนอยู่ที่นั้นก็ไม่ได้มีคนรังเกียจหรอกแค่เหมือนไม่มีบทในห้องซักเท่าไหร่ เพื่อนยืมของก็มีบ้างแต่น้อย ตอนกินข้าวบางทีก็กินกับกลุ่มคนอื่นที่เค้าสนิทกันอยู่แล้ว ถ้ากลุ่มเขาไม่อยู่กินที่โรงอาหาร เราก็นั่งกินคนเดียวแต่ไม่ได้อายใครๆมันชินแล้ว
เวลาคุยกับใครก็จะจบบทสนทนาไวมาก บางทีก็เงียบเหมือนหายไปเลย ตอนเด็กๆ เคยมีพี่ที่รู้จักแอบพูดถึงเราว่า"อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อ" เส้ามากอะ ก็คนมันพูดไม่เก่งอะ
10:26 สว่างจริงครับ
ผมเคยเป็นครับ ตั้งแต่อ.1 ถึง ป.4 ช่วงหลังๆคือพูดกับเพื่อนๆได้ แต่ไม่กล้าพูดกับครู
เราก็เป็นนะ ไม่กล้าทัก ไม่กล้าคุย กับคนอื่นเลย บวกกับหน้านิ่งๆด้วย ก็เลยโดนหาว่าหยิ่ง และโดนแกล้งมาตลอด (ตอนเด็กๆ)
เคยเป็น ตั้งแต่ ป.1 ถึง ม.6 หลังจากเข้ามหาลัยต้องพยายามพูดกับคนอื่น เพื่อเข้าสังคมให้ได้
โดยส่วนตัว บริหารเพื่อนไม่เป็นอ่ะ มีเพื่อนเยอะไม่ได้ และไม่ชอบที่จะมีเพื่อนเยอะด้วย เหนื่อยอ่ะ
ผมชอบโคมิซังมาก
อันนี้จริงครับ ผมเองก็เป็นแบบขี้อายอันนี้จริง นึกถึงเพลงของ ab normalเลย
ทําเรื่องเกี่ยวกับ โยไควอช หน่อยครับ
คิริว โมเอกะในsteins;gateก็เป็นแบบนี้ด้วยรึเปล่า ไม่ค่อยพูด จะแชทผ่านทรศ.แม้จะยืนตรงหน้า
อือใช่คับ
ตอนประถมก็เป็นคนพูดน้อยมากๆเลยค่ะขี้อาย ไม่มั่นใจในตัวเอง น่าจะเป้นเพราะครูชอบว่าเด็กๆจับผิดบูลลี่เด็กในห้อง เราก็ได้รับผลกระทบตรงนั้นมาด้วย เลยทำให้ไม่กล้าพูดเฉพาะกับคนที่สนิทจริงๆไม่ก็เพื่อนรู้จักพอตัวแล้ว ชวนคุยไม่ค่อยเก่งอึดอัดเอยอะไรเอย แต่ขึ้นมัธยมก็เริ่มพูดมากขึ้นเพราะเจอสังคมที่กว้างขึ้นเจอผู้คนมากขึ้น ทำให้เวลาทำงานจำเป็นต้องหัดเข้าสังคม บ้าง อะไร บ้าง หลังๆเข้าสังคมได้สบายๆ ชวนคนแปลกหน้าคุย ชวนคุยไปเรื่อย หาหัวข้อสนทนาที่ฝ่ายตรงข้ามสนใจหรือสนใจทั้งคู่ ทั้งชอบเล่าเรื่องของตัวเองไม่ก็ชอบฟังเรื่องของคนอื่นๆเวลาเค้าเล่าสุดๆ ผลัดกันพูดผลัดกันฟัง เราว่าที่เราเปลี่ยนไปขนาดนี้ สังคมรอบตัวเอยอะไรเอยก็มีส่วนสำคัญมากๆเลยค่ะ ถึงลึกๆจะขี้อายอยู่แต่ก็ไม่มีปัญหาเรื่องพูดคุยแล้วค่ะ
ชอบคำตอนปิดอะ "นะจ๊ะ" 555
รู้สึกว่าคนเงียบๆหลายคนจะมีสกิลคีบอร์ดที่ข่อนข้าง เ อ า เ รื่ อ ง เหมือนกันนะ 🤔🤔🤔
เจาะจงหน่อย แบบเกรียนคีย์บอร์ดงี้นะเหรอ
@@namelastname3653 เขาน่าจะหมายถึงพิมพ์ตัวอักษรได้เร็ว
ในเเชทพิมพ์มากพิมพ์เร็วพิมพ์เฮฮาเเต่ตัวจริงนี่วันนึงเพื่อนเคยนับเเบบไม่บอกให้เรารู้พูดไม่ถึง5ประโยคด้วยซ้ำ นอกจากเสียงอื้ออาโอ้อื้อตลอดเลยTT เเล้วมีเพื่อนเเค่1คนเองฮาเเละเขาคนนั่นก็กำลังจะลาออก( TДT)
ผมแล้วละคนนึง ขนาดเป็นเพื่อนกันยังไม่ค่อยเป็นคนเริ่มก่อนเลย แต่ถ้าคุยผ่านแชทนี่คุยกันกระจุยกระจายเหมือนคนละคนเลย