Adiós ríos, adiós fontes Adiós ríos, adiós fontes adiós, regatos pequenos; adiós, vista dos meus ollos, non sei cándo nos veremos. Miña terra, miña terra, terra donde m’eu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei. Prados, ríos, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña d’o meu contento. Muiño dos castañares, noites craras do luar, campaniñas timbradoiras da igrexiña do lugar. Amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, ¡adiós para sempre adiós! ¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento! ¡Deixo a casa onde nacín, deixo a aldea que conoso, por un mundo que non vin! Deixo amigos por extraños, deixo a veiga polo mar; deixo, en fin, canto ben quero… ¡quén puidera non deixar! ... Adiós, adiós, que me vou, herbiñas do camposanto, onde meu pai se enterrou, herbiñas que biquei tanto. Xa se oien lonxe, moi lonxe, as campanas do pomar; para min, ¡ai!, coitadiño, nunca máis han de tocar. ¡Adiós tamén, queridiña… Adiós por sempre quizáis!… Dígoche este adiós chorando desde a beiriña do mar. Non me olvides, queridiña, si morro de soidás… tantas légoas mar adentro… ¡Miña casiña!, ¡meu lar!
Que preciosidade!❤
Preciosidade desta versión da poesía de Rosalía. É grande esta rapaza!
Adiós ríos, adiós fontes
Adiós ríos, adiós fontes
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña d’o meu contento.
Muiño dos castañares,
noites craras do luar,
campaniñas timbradoiras
da igrexiña do lugar.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adiós para sempre adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conoso,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga polo mar;
deixo, en fin, canto ben quero…
¡quén puidera non deixar!
...
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas do camposanto,
onde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
¡Adiós tamén, queridiña…
Adiós por sempre quizáis!…
Dígoche este adiós chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás…
tantas légoas mar adentro…
¡Miña casiña!, ¡meu lar!
Preciosa
Duas Mulleres loitadoiras😘