Kolejny Twój świetny powrót do klasyki👍oczywiście Nabokova ciężko przebić z uwagi na erudycję jego literatury, ale tak jak mówisz tych książek się nie porównuje, obie są na wysokiej półce. Język Kundery zostaje w głowie, w zmysłach, przenika powoli. Historia miłosna Teresy i Tomasza jest tak nieoczywista, niestandardowa, oni są tak różni. Czytałam to lata temu i trochę bym się jednak bała powrotu, choć kusisz przypomnieniem tego. Podobał mi się też film, bo grała w nim moja ulubiona francuska aktorka J.Binoche, ciągle mam przed oczami ostatnią scenę, jak Tomasz i Teresa jadą w deszczu samochodem....i wiemy, co się wydarzy.....krótko mówiąc- wspaniała literatura 🧡
Nie widziałem filmu, ale mam zamiar nadrobić. Może nie ma co się bronić przed powrotem, choć rozumiem obawy to mam wrażenie, że Kundera świetnie pozwala na odkrywanie na nowo😉
Ja byłam zachwycona. Chociaż przeczytałam ją już sporo lat temu, to jest taka książka, którą moja pamięć emocjonalna klasyfikuje jako jedno z najbardziej intensywnych przeżyć literackich i też osobistych. Pewnie trafiła na taki czas, że była mi bliska i chyba potrzebna, bo nazwała wiele moich ówczesnych uczuć. Ciekawe zadajesz pytania i pięknie o niej opowiadasz. To jest taka książka, do której na pewno chcę wrócić.
Zachęciłeś mnie 🙂 Sięgnę, ale nie wiem, czy akurat na wakacje 😉 Myślę, że jednak na jesienne wieczory będzie jak znalazł. Też wracam do książek, które czytałam dawno, dawno temu, żeby się przekonać, czy tak jak kiedyś mi się podobały, nie podobały, czy moje zdanie się zmieni po tylu latach, czy może jedna nie. Bardzo ciekawe doświadczenie 🙂
Kolejny Twój świetny powrót do klasyki👍oczywiście Nabokova ciężko przebić z uwagi na erudycję jego literatury, ale tak jak mówisz tych książek się nie porównuje, obie są na wysokiej półce. Język Kundery zostaje w głowie, w zmysłach, przenika powoli. Historia miłosna Teresy i Tomasza jest tak nieoczywista, niestandardowa, oni są tak różni. Czytałam to lata temu i trochę bym się jednak bała powrotu, choć kusisz przypomnieniem tego. Podobał mi się też film, bo grała w nim moja ulubiona francuska aktorka J.Binoche, ciągle mam przed oczami ostatnią scenę, jak Tomasz i Teresa jadą w deszczu samochodem....i wiemy, co się wydarzy.....krótko mówiąc- wspaniała literatura 🧡
Nie widziałem filmu, ale mam zamiar nadrobić. Może nie ma co się bronić przed powrotem, choć rozumiem obawy to mam wrażenie, że Kundera świetnie pozwala na odkrywanie na nowo😉
Ja byłam zachwycona. Chociaż przeczytałam ją już sporo lat temu, to jest taka książka, którą moja pamięć emocjonalna klasyfikuje jako jedno z najbardziej intensywnych przeżyć literackich i też osobistych. Pewnie trafiła na taki czas, że była mi bliska i chyba potrzebna, bo nazwała wiele moich ówczesnych uczuć. Ciekawe zadajesz pytania i pięknie o niej opowiadasz. To jest taka książka, do której na pewno chcę wrócić.
Ja tak miałem z pewnymi uczuciami właśnie podczas powtórki. Zachęcam do powrotu, ostatnio przekonuje się jak wiele wynika z nich dobrego🙂
Zachęciłeś mnie 🙂 Sięgnę, ale nie wiem, czy akurat na wakacje 😉 Myślę, że jednak na jesienne wieczory będzie jak znalazł. Też wracam do książek, które czytałam dawno, dawno temu, żeby się przekonać, czy tak jak kiedyś mi się podobały, nie podobały, czy moje zdanie się zmieni po tylu latach, czy może jedna nie. Bardzo ciekawe doświadczenie 🙂
Bardzo się cieszę, że udało mi się namówić do powrotu, chętnie zapoznam się z późniejszymi wrażeniami🙂
Dawano nie czytałam książki, która mimo swojej tradycyjnej długości zawiera tak wiele treści
Ilość motywów, sensów ukrytych, ale też emocji, które można wycisnąć, jest tego masa i o czym sam się przekonałem, z latami widać coraz więcej🙂