Στίχοι: Θωμάς Γκορπάς: Ο Πορφύρας και τόσοι άλλοι ήταν λυρικοί μεγάλοι στο καιρό τους Εμείς ούτε λυρικοί είμαστε ούτε μεγάλοι Και καιρός είναι απέραντος Δεν είμαστε το "Πουλί που πάει;" αλλά εκεί που το πουλί πάει Δεν είμαστε το παιδί που κλαίει αλλά αυτά για τα οποία κλαίει και θα τα μάθει αργότερα Δεν είμαστε η γυναίκα η όμορφη αλλά αυτό που η γυναίκα η όμορφη παθαίνει και δε το λέει κλαίει μόνη της Σημάδι: Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε Δεν επιστρέφω για κακό θα το 'χα κάνει ήδη Έρχομαι εκεί σα ραντεβού στο μέρος που 'χα φύγει Μα αυτό το φως του αυγερινού στο ξέσπασμα του Αυγούστου Να κάψω μνήμες ζωντανές που κυβερνάν το νου σου Είχα τη τύχη να τη δω να φεύγει απ' το λιμάνι Η τελευταία μου ζωή στης πόλης το τηγάνι Πέτα το λάδι στη φωτιά για να μας τσουρουφλίσει Και αν δεν ξυπνήσουμε ούτε έτσι, έχουμε ξοφλήσει Έχω τη ποίηση στα χέρια μου δε προσποιούμαι Το ίδιο flow σε όλα τα verse, οι άλλοι προσπαθούνε Προσθέτω ακόμα ένα μες τα χείλια που έχω δώσει, πικρή αλήθεια αυτή τη μέθη σου να ξενερώσει Κατέβασε τη σα γουλιά τελευταία στο ποτήρι και άνοιξε να μπει σα φύση μέσα από το παράθυρι Αν σε αγαπά θα 'ρθει στην άκρη εκεί στο κρεβάτι και μες της μοναξιάς το τίποτα θα γίνει κάτι Και όλα τα λόγια που 'χα πει τα μπερδεμένα, σκοπό είχαν να σε γιατρέψουν θάβοντας εμένα Απ' τη γιαγιά μου έμαθα τι είναι η αυτοθυσία και από δύο φίλους μου καλούς τι είναι η προδοσία Τι είναι ο θάνατος ένα πρωινό μες τον ηλεκτρικό, το άδειο βλέμμα της ψυχής στο κενό Στο κινητό φωτό από τη προσελήνωση κοιτάς ενώ επιστρέφεις προς Ελληνικό Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε Και έχω ένα δεύτερο κουπλέ πάντα για να κουμπώνει, ανοίγει χώρο στη καρδιά όταν αυτή στουμπώνει Και δε χωράει μέσα λέει, όσοι και να σπρωχτούνε να μείνουνε με τα στραβά σου αλλιώς να διωχτούνε Πριν ξημέρωμα να 'ρθει θα το 'χω πεί στη πούλια, για πάντα να 'μαστε φτωχοί δε θέλω 'γω σακούλια Γιατί τον είδα στα κρυφά την τσάντα της να ανοίγει, τα τελευταία της λεφτά σφαίρα να πα να γίνει Το περιθώριο δε ζεις άμα δε κάνεις τέτοια, πάρε τους νόμους μακριά από πλατείες και στέκια Το κράτος στη παρανομία θα σε οδηγήσει, για να 'χει νόημα μετά όταν θα κυνηγήσει Και δεν κουνιέμαι όταν φυσά, μένω πάνω στις ξέρες Με πίστη και αφοσίωση κρατάμε τις ιδέες, κοιτάν οι μπάτσοι στραβωμένοι δε πουλάμε τρέλα Ξέρω καλά που κρύβονται πίσω από την (2) Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε
Το λιωσαμε στο spotify, ήρθε η ώρα να το λιωσουμε κι εδώ 🙏🏼
Καλοταξιδο ❤❤❤
Πολυ καλο κομματι Νιονιο ευχαριστουμε.
💣 💣 💣
Στίχοι:
Θωμάς Γκορπάς:
Ο Πορφύρας και τόσοι άλλοι ήταν λυρικοί μεγάλοι στο καιρό τους
Εμείς ούτε λυρικοί είμαστε ούτε μεγάλοι Και καιρός είναι απέραντος
Δεν είμαστε το "Πουλί που πάει;" αλλά εκεί που το πουλί πάει
Δεν είμαστε το παιδί που κλαίει αλλά αυτά για τα οποία κλαίει και θα τα μάθει αργότερα
Δεν είμαστε η γυναίκα η όμορφη αλλά αυτό που η γυναίκα η όμορφη παθαίνει και δε το λέει κλαίει μόνη της
Σημάδι:
Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες
Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες
Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι
Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες
Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα
Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα
Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε
Δεν επιστρέφω για κακό θα το 'χα κάνει ήδη
Έρχομαι εκεί σα ραντεβού στο μέρος που 'χα φύγει
Μα αυτό το φως του αυγερινού στο ξέσπασμα του Αυγούστου
Να κάψω μνήμες ζωντανές που κυβερνάν το νου σου
Είχα τη τύχη να τη δω να φεύγει απ' το λιμάνι
Η τελευταία μου ζωή στης πόλης το τηγάνι
Πέτα το λάδι στη φωτιά για να μας τσουρουφλίσει
Και αν δεν ξυπνήσουμε ούτε έτσι, έχουμε ξοφλήσει
Έχω τη ποίηση στα χέρια μου δε προσποιούμαι
Το ίδιο flow σε όλα τα verse, οι άλλοι προσπαθούνε
Προσθέτω ακόμα ένα μες τα χείλια που έχω δώσει, πικρή αλήθεια αυτή τη μέθη σου να ξενερώσει
Κατέβασε τη σα γουλιά τελευταία στο ποτήρι και άνοιξε να μπει σα φύση μέσα από το παράθυρι
Αν σε αγαπά θα 'ρθει στην άκρη εκεί στο κρεβάτι και μες της μοναξιάς το τίποτα θα γίνει κάτι
Και όλα τα λόγια που 'χα πει τα μπερδεμένα, σκοπό είχαν να σε γιατρέψουν θάβοντας εμένα
Απ' τη γιαγιά μου έμαθα τι είναι η αυτοθυσία και από δύο φίλους μου καλούς τι είναι η προδοσία
Τι είναι ο θάνατος ένα πρωινό μες τον ηλεκτρικό, το άδειο βλέμμα της ψυχής στο κενό
Στο κινητό φωτό από τη προσελήνωση κοιτάς ενώ επιστρέφεις προς Ελληνικό
Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες
Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες
Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι
Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες
Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα
Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα
Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε
Και έχω ένα δεύτερο κουπλέ πάντα για να κουμπώνει, ανοίγει χώρο στη καρδιά όταν αυτή στουμπώνει
Και δε χωράει μέσα λέει, όσοι και να σπρωχτούνε να μείνουνε με τα στραβά σου αλλιώς να διωχτούνε
Πριν ξημέρωμα να 'ρθει θα το 'χω πεί στη πούλια, για πάντα να 'μαστε φτωχοί δε θέλω 'γω σακούλια
Γιατί τον είδα στα κρυφά την τσάντα της να ανοίγει, τα τελευταία της λεφτά σφαίρα να πα να γίνει
Το περιθώριο δε ζεις άμα δε κάνεις τέτοια, πάρε τους νόμους μακριά από πλατείες και στέκια
Το κράτος στη παρανομία θα σε οδηγήσει, για να 'χει νόημα μετά όταν θα κυνηγήσει
Και δεν κουνιέμαι όταν φυσά, μένω πάνω στις ξέρες
Με πίστη και αφοσίωση κρατάμε τις ιδέες, κοιτάν οι μπάτσοι στραβωμένοι δε πουλάμε τρέλα
Ξέρω καλά που κρύβονται πίσω από την (2)
Έκανα χρόνια να σε δω, δε γέρασες
Το 'πα για πλάκα προφανώς, δε γέλασες
Γιατί από χρόνια αυτό το χιούμορ, το σιχαίνεσαι
Έκανες χρόνια να με δεις, δε ξέχασες
Έκανα χρόνια να με βρω, με 'χασα
Το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασα
Είναι αστείο να ζούμε 'μεις τη καλοπέραση, το 'πα τόσο σοβαρά, που γέλασε
Θωμάς Γκόρπας στο ποίημα ;)
@@sofiaflippant Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, μου έμοιαζαν οι φωνές τους, πόθο ποίημα συγκεκριμένα;
ΡΑΠφροντιστηριο
Tragoudara