Շնորհակալություն Ձեզ հետաքրքիր ու միաժամանակ շատ ցավոտ թեմա բարձրաձայնելու համար։ Համամիտ եմ յուրաքանչյուր խոսքի հետ։ Ապրում եմ իմ սիրելի ԵՒրևանում ու դիմակայում հիմնականում անցյալի հուշերի շնորհիվ։ Ապրել եմ քաղաքի կենտրոնում, Խանջյան49 շենքում ու երեխաներով վայելել թթենու, տանձի, կեռասի ծառերը,յասամանի թփերը, գեղեցիկ ծաղիկները։ Բաց էր տեսադաշտը ու գեղեցիկ տեսադաշտ էր բացվում դեպի Համալսարանի շենքը,, Շախմատի տունը։ Նալբանդյանի խնամված այգին էր, իր յուրահատուկ լուսամփոփներով։ Իսկ Խանջյան- Սայաթ- Նովա խաչմերուկում կար մի փոքրիկ, անկյունային սրճարան, Սայաթ Նովայի խճանկարով, որը մինչ այսօր սիրով եմ հիշում։ Տեղում կառուցվել է մի սև շինություն, որը չգիտեմ նույնիսկ ինչ է... Այո, անխոս մեծ է դերը ճարտարապետների։ Իրենք են ձևավորում մարդու ճաշակը, գեղեցիկը գնահատելու կարողությունը, կերտում Քաղաքացի։ Իսկ անհրաժեշտության դեպքում և պարտադրում, եթե դրա անհրաժեշտությունը կա( ինչպես հիմա): Հիշեցի Արթուր Մեսչյանին ու իր կառուցած Կոմիտասի անվ. թանգարան - ինստիտուտը։ Այս տարիներին( առավել ևս 2020թ. - ից հետո) դարձավ ինձ ու շատ- շատերի համար փոքրիկ մի օազիս։ ԵՒ խորհրդանշանակ է , որ շենքը կառուցվել է պահպանելով հին կառույցը և փոխվել է գծագիրը, որպեսզի պահպանվի մեկ ծառ։ Պետք է ներկա բնակիչներից, կերտել Քաղաքացի, որը սովորի հարգել իրեն, միջավայրը, դիմացինին։ Երկարատև ու բարդ աշխատանք է պահանջվում։
Դուք համաձայն եք, որ "Երևանը տուն ու շենք չէ, Երևանը մենք ենք" և զարմանում եք, որ 150 տարվա շենք չի մնացել։ Իսկ ինչու՞ պիտի մնա։ Երեխաների գլուխը մցրել եք, որ Երևանը շենք չէ, որ Երևանը մենք ենք ու մեզ "անկեղծ սիրելը չգրված օրենք է"։ Իսկ ավելի հին երգն ասում է "Երևա՜ն Երևա՜ն , Իմ միակ օթևան, Ես կանցնեմ կգնամ, Դու ապրիր հավիտյան:" Իրականում սա շատ անիմաստ լացկան զրույց էր, շատ նման պարոն Մալայանի բացասական էներգիայով լցված բոլոր հարցազրույցներին։ Միայն բողոք, իրար հակասող գաղափարներով։ Իսկ ո՞վ է Ձեզ խանգարում, որ գնաք ու մնաք Լոռիում։ Շատ մարդիք այդպես էլ արել են, առանց լացելու ու բոլորին մեղադրելու։ Իսկ մենք Երևանը քայլ առ քայլ կվերածենք մեր երազանքների քաղաքը՝ առանց տանջվելու և տանջելու:
մեզ մոտ շուստրյությունը դրսևորվում է միայն բռիությամբ, անհարգալից վերաբերվունքով անծանոթի և քաղակային միջավայրի նկատմամաբ...ներքին կուլտուրայի բացակայության և տգիտության խնդիր ունենք։
Անհամ բարձրահարկերը ոչ միայն միատեսակ ու գորշ են այլեվ սեյսմիկ առումով շատ վտանգավոր,այգիներ համարյա չկան,կանաչ գոտիները բացակայում են:Շնորհակալ եմ հյուրերին՝հատկապես Մարկ Գրիգորյանին,վաղուց եթերում չի հայտնվել:
ցուցանակ - քաղաքակրթութիւն Երեւանը դաժան է թէ Երեւանցին դաժան է, աննպատակ, անտարբեր, յորետէս, յավերժ ակնկալող։ Missing is the responsible and accountable citizen.
17:54 -ում ձեր նշած ցուցանակը ոչ միայն տեսքով ա ահավի, այլ նաեւ բովանդակությամբ։ Բնակիչների անունների կողքին գրած ա թե ով ա երկրից բացակայում եւ այլ անձնական տվյալներ։
Ինչպիսինն է հասարակությունը, այնպիսինն էլ քաղաքն է և շրջակա միջավարյրը
Կարոտ ենք կիրթ մարդկանց
Շնորհակալություն Ձեզ հետաքրքիր ու միաժամանակ շատ ցավոտ թեմա բարձրաձայնելու համար։
Համամիտ եմ յուրաքանչյուր խոսքի հետ։
Ապրում եմ իմ սիրելի ԵՒրևանում ու դիմակայում հիմնականում անցյալի հուշերի շնորհիվ։ Ապրել եմ քաղաքի կենտրոնում, Խանջյան49 շենքում ու երեխաներով վայելել թթենու, տանձի, կեռասի ծառերը,յասամանի թփերը, գեղեցիկ ծաղիկները։
Բաց էր տեսադաշտը ու գեղեցիկ տեսադաշտ էր բացվում դեպի Համալսարանի շենքը,, Շախմատի տունը։ Նալբանդյանի խնամված այգին էր, իր յուրահատուկ լուսամփոփներով։ Իսկ Խանջյան- Սայաթ- Նովա խաչմերուկում կար մի փոքրիկ, անկյունային սրճարան, Սայաթ Նովայի խճանկարով, որը մինչ այսօր սիրով եմ հիշում։ Տեղում կառուցվել է մի սև շինություն, որը չգիտեմ նույնիսկ ինչ է...
Այո, անխոս մեծ է դերը ճարտարապետների։ Իրենք են ձևավորում մարդու ճաշակը, գեղեցիկը գնահատելու կարողությունը, կերտում Քաղաքացի։ Իսկ անհրաժեշտության դեպքում և պարտադրում, եթե դրա անհրաժեշտությունը կա( ինչպես հիմա):
Հիշեցի Արթուր Մեսչյանին ու իր կառուցած Կոմիտասի անվ. թանգարան - ինստիտուտը։ Այս տարիներին( առավել ևս 2020թ. - ից հետո) դարձավ ինձ ու շատ- շատերի համար փոքրիկ մի օազիս։
ԵՒ խորհրդանշանակ է , որ շենքը կառուցվել է պահպանելով հին կառույցը և փոխվել է գծագիրը, որպեսզի պահպանվի մեկ ծառ։
Պետք է ներկա բնակիչներից, կերտել Քաղաքացի, որը սովորի հարգել իրեն, միջավայրը, դիմացինին։ Երկարատև ու բարդ աշխատանք է պահանջվում։
Իհարկե ծակ-պրոֆեսոր է։ Ժամավաճառություն։
Դուք համաձայն եք, որ "Երևանը տուն ու շենք չէ, Երևանը մենք ենք" և զարմանում եք, որ 150 տարվա շենք չի մնացել։ Իսկ ինչու՞ պիտի մնա։ Երեխաների գլուխը մցրել եք, որ Երևանը շենք չէ, որ Երևանը մենք ենք ու մեզ "անկեղծ սիրելը չգրված օրենք է"։ Իսկ ավելի հին երգն ասում է "Երևա՜ն Երևա՜ն , Իմ միակ օթևան, Ես կանցնեմ կգնամ, Դու ապրիր հավիտյան:" Իրականում սա շատ անիմաստ լացկան զրույց էր, շատ նման պարոն Մալայանի բացասական էներգիայով լցված բոլոր հարցազրույցներին։ Միայն բողոք, իրար հակասող գաղափարներով։ Իսկ ո՞վ է Ձեզ խանգարում, որ գնաք ու մնաք Լոռիում։ Շատ մարդիք այդպես էլ արել են, առանց լացելու ու բոլորին մեղադրելու։ Իսկ մենք Երևանը քայլ առ քայլ կվերածենք մեր երազանքների քաղաքը՝ առանց տանջվելու և տանջելու:
Երևանը մինչև չդառնա 150-250 հազար բնակչությամբ քաղաք ոչ մի բան չի փոխվի։
աշխարհում հազար հատ Երևանից հազար անգամ ավելի լավ 1 միլիսնից ավելի բնակչությամբ քաղաքներ կան
մեզ մոտ շուստրյությունը դրսևորվում է միայն բռիությամբ, անհարգալից վերաբերվունքով անծանոթի և քաղակային միջավայրի նկատմամաբ...ներքին կուլտուրայի բացակայության և տգիտության խնդիր ունենք։
Ичек,ичек еразнер
ոնց եմ հասկանում
Անհամ բարձրահարկերը ոչ միայն միատեսակ ու գորշ են այլեվ սեյսմիկ առումով շատ վտանգավոր,այգիներ համարյա չկան,կանաչ գոտիները բացակայում են:Շնորհակալ եմ հյուրերին՝հատկապես Մարկ Գրիգորյանին,վաղուց եթերում չի հայտնվել:
Սիրով լսեցի, սիրված ու շատ հարգելի Մարդկանց։ Շնորհակալություն, նման Եթերի համար։
Երեվանը դաժան չե, մարդիկ են դաժան եվ տգետ դարձել 😔😔
ցուցանակ - քաղաքակրթութիւն
Երեւանը դաժան է թէ Երեւանցին դաժան է, աննպատակ, անտարբեր, յորետէս, յավերժ ակնկալող։
Missing is the responsible and accountable citizen.
17:54 -ում ձեր նշած ցուցանակը ոչ միայն տեսքով ա ահավի, այլ նաեւ բովանդակությամբ։ Բնակիչների անունների կողքին գրած ա թե ով ա երկրից բացակայում եւ այլ անձնական տվյալներ։
Պեսիմիստ հյուր