یارو همسر نگرفتم که گرو بود سرم - استاد شهریار

I did not take a companion or a spouse, for my head was pledged.
You became a mother, and I, despite my old age, remain a son.
You weaned even your dearest from milk, yet still,
I, the wretched one, remain the same lovesick, wounded soul.
I swallow my sorrow and keep my eyes watchful-
My crime is that I am a man of heart and vision.
In my youth, I never indulged in fleeting desires for love,
Yet now, in old age, I long for both love and youth.
Your father sold his precious jewel for gold and silver-
Cursed be the fate of love, for it made my father my enemy.
Love, freedom, beauty, youth, and art-
Strangely, they were worth nothing, as I had neither gold nor silver.
I wish my art could have tied me to wealth,
For in your market, my talent found no value.
On the thirteenth day, the whole world leaves the city,
Yet I am that thirteenth one-cast out from the whole world.
Sometimes, I pass through my beloved’s alley,
To refresh my bond with the past.
Go to the one who is yours, for remembering you is enough for me-
You know well that I come from another world.
I have no hunger for others’ prey,
I am a lion; I do not drink from the jackals’ stream.
Sorrow’s blood surges in my heart like rubies,
O Shahriar, what can I do? I am a gem, a noble soul.
یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم
خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام
جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم
منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی
هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم
پدرت گوهر خود را به زر و سیم فروخت
پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم
عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر
عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم
هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود
که به بازار تو کاری نگشود از هنرم
سیزده را همه عالم به در آیند از شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم
تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
گاهی از کوچه معشوقه خود می گذرم
تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس
خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم
از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر
شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم
خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت
شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم