ថ្ងៃទី១ សីហា៖ ភាពកម្សោយរបស់យើងបើកបង្ហាញតម្លៃរបស់ព្រះអង្គ

“គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)
ព្រះទ្រង់បានប្រើទុក្ខលំបាកក្នុងជីវិតយើង ដើម្បីឲ្យទុក្ខលំបាកទាំងនោះ បានលើកដំកើងតម្លៃ និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ ការប្រើទុក្ខលំបាកយ៉ាងដូចនេះ គឺជាការប្រទានព្រះគុណក្នុងជីវិតយើង ព្រោះក្តីអំណរធំបំផុតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទកើតមាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទបានដំកើងឡើងក្នុងជីវិតយើង។
កាលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រាប់សាវ័កប៉ុលថា ព្រះអង្គមិនទាន់ដក “បន្លាក្នុងសាច់”របស់គាត់ចេញ គឺព្រះអង្គកំពុងជួយពង្រឹងជំនឿគាត់ ដោយពន្យល់គាត់អំពីមូលហេតុយ៉ាងដូចនេះថា “គុណរបស់អញល្មមដល់ឯងហើយ ដ្បិតកំឡាំងអញបានពេញខ្នាត ដោយសេចក្តីកំសោយ”(២កូរិនថូស ១២:៩)។ ព្រះអម្ចាស់បានរៀបចំសាវ័កប៉ុល ឲ្យមានភាពកម្សោយ ដើម្បីឲ្យគេបានឃើញកម្លាំងរបស់ព្រះគ្រីស្ទពេញខ្នាត ក្នុងសេចក្តីកម្សោយរបស់គាត់។
បើយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានភាពគ្រប់គ្រាន់ដោយខ្លួនឯង ហើយគេមើលមកឃើញយើងមានលក្ខណៈដូចនេះ នោះគេនឹងសរសើរយើង តែមិនបានសរសើរព្រះគ្រីស្ទទេ។ ហេតុនេះហើយ ព្រះគ្រីស្ទបានជ្រើសរើសយកភាពកម្សោយនៃលោកិយនេះ “ប្រយោជន៍កុំឲ្យមនុស្សណាបានអួតខ្លួន នៅចំពោះព្រះឡើយ”(១កូរិនថូស ១:២៩)។ ហើយជួនកាល ព្រះអង្គធ្វើឲ្យមនុស្សដែលហាក់ដូចជាខ្លាំង ប្រែជាមានភាពទន់ខ្សោយ ដើម្បីឲ្យគេបានមើលឃើញព្រះចេស្ដាកាន់តែច្បាស់ ក្នុងជីវិតអ្នកនោះ។
យើងដឹងថា សាវ័កប៉ុលបានដកពិសោធន៍នឹងទុក្ខលំបាកនោះ ដូចជាបានទទួលព្រះគុណ ព្រោះគាត់បានអរសប្បាយ ក្នុងទុក្ខលំបាកនោះ។ បានជាគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងស៊ូអួតពីសេចក្តីកំសោយរបស់ខ្ញុំ ដោយអំណរជាខ្លាំង ដើម្បីឲ្យព្រះចេស្តានៃព្រះគ្រីស្ទបានសណ្ឋិតនៅនឹងខ្ញុំ ហេតុនោះបានជាខ្ញុំអរសប្បាយក្នុងកាលដែលមានសេចក្តីកំសោយ ក្នុងកាលដែលគេត្មះតិះដៀល ក្នុងសេចក្តីលំបាក កាលគេធ្វើទុក្ខបៀតបៀន ហើយក្នុងសេចក្តីដែលខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់ ដោយយល់ដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតកាលណាខ្ញុំខ្សោយ នោះខ្ញុំមានកំឡាំងយ៉ាងចំណានវិញ”(២កូរិនថូស ១២:៩-១០)។
ការរស់នៅដោយជំនឿ ក្នុងព្រះគុណព្រះ គឺមានន័យថា យើងមានការស្កប់ចិត្ត ចំពោះលក្ខណៈគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់យើង ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ដូចនេះ សេចក្តីជំនឿមិនមានការរាថយ ចេញពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានប្រើ ដើម្បីបើកសម្ដែង និងលើកដំកើងលក្ខណៈទាំងអស់ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់យើង ក្នុងព្រះយេស៊ូវនោះឡើយ។ នេះជាគោលបំណង ដែលព្រះអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានភាពកម្សោយ និងទុក្ខលំបាក។