Πολύ ωραίος φίλε μου όπως πάντα θα ήθελα να δω κι άλλα βίντεο σου περί της σημερινής κοινωνίας που το 95% έχει χαζεψει και πως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει κάποιος δε λέω να μας πεις τη λύση έτσι όλοι μας θα μαθαίνουμε μέχρι να πεθάνουμε απλά συμφωνώ μαζί σου σε πολλά από όσα λες και σκέφτεσαι και όπως λειτουργείς και θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις γενικά
Πολύ ενδιαφέρον συλλογισμός. Ίσως το νόημα της ζωής για κάποιους να μην είναι κάτι που θα ανακαλύψουν έχοντας τον χρόνο να φιλοσοφήσουν. Ίσως, όπως λέει και ο Jordan Peterson, το νόημα της ζωής να βρίσκεται στην ανάληψη ευθύνης και να είναι κάτι που στην σύγχρονη εποχή έχει χάσει το πραγματικό του βάρος.
Ίσως να βρίσκεται εκεί, αλλά πάλι οδηγούμαστε σε έναν επιπλέον συλλογισμό: ανάληψη ευθύνης για ποιο λόγο ; Απλά ως χρέος προς τον εαυτό μας ή ως προς χρέος προς μια συλλογική ομάδα; Και αν δεχτούμε ότι η συλλογικότητα και η ομοιογένεια στην κοινωνία δεν υπάρχει (ή δεν υπάρχει όπως στο παρελθόν ή όπως θα μας ικανοποιούσε), τι νόημα έχει η ανάληψη ευθύνης για την ανάληψη ευθύνης;
@@SteliosPapagrigoriou Θα μπορούσε να είναι μία συμφωνία που κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος με τον εαυτό του, να εκτελέσει το χρέος του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο χωρίς να περιμένει ανταπόκριση ή αναγνώριση. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει η συλλογικότητα όπως παλιά. Στην προσπάθεια του να αντεπεξέλθει εξασκεί τον εαυτό του, ανακαλύπτει τα όρια του, έρχεται αντιμέτωπος με αλήθειες που δεν ήθελε να παραδεχτεί και παίρνει δύσκολες αποφάσεις για πώς θα πορευτεί. Μπορεί, μέχρι το τέλος της πορείας, να αλλάξει πολλές φορές άποψη/ ιδεολογία κτλ. Αλλά, αν λαμβάνει σοβαρά το βάρος της ευθύνης που φέρει απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους, οι πιθανότητες να οδηγηθεί σε ένα καλό αποτέλεσμα αυξάνονται. Ο σύγχρονος άνθρωπος, όμως, δεν μεγαλώνει με αυτή την αρχή. Αντιθέτως, ο τρόπος που μεγαλώνει και εκπαιδεύεται τον βοηθάει να παραμείνει για πάντα ανώριμος, να απαιτεί από το κοινωνικό σύνολο πολλά, ενώ ο ίδιος προσφέρει ελάχιστα, και να αναθέτει πάντοτε την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια κοινωνία ανθρώπων ανίκανων να κάνουν ενδοσκόπηση, που έχουν μονίμως την αίσθηση ότι αδικούνται και ότι είναι αβοήθητοι. Τους διακατέχει ο θυμός και η ανάγκη για αντίδραση. Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά τη ζωή τους. Το αίσθημα της ευθύνης δεν σου δίνει το νόημα της ζωής γενικά, αλλά, εκεί ίσως βρίσκεται το νόημα της ζωής για τον σύγχρονο άνθρωπο. Θεωρώντας τον εαυτό του ως κάποιον που μπορεί να αναλάβει μία ευθύνη, αναγνωρίζει στον εαυτό του μια αξία. Και αυτό είναι μια καλή αρχή προς την εύρεση του νοήματος.
Ο τρόπος που σκέφτεσαι και αναλύεις την σημερινή πράγματα με έχει συγκινήσει. ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ
Πολύ ωραίο!👏
Πολύ καλός ο προβληματισμός σου, Στέλιο! Μπράβο! -Δεν άντεξες να μην αναφέρεις το Νίτσε :)
Δεν γίνεται χωρίς Νίτσε 😅
Πολύ ωραίος φίλε μου όπως πάντα θα ήθελα να δω κι άλλα βίντεο σου περί της σημερινής κοινωνίας που το 95% έχει χαζεψει και πως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει κάποιος δε λέω να μας πεις τη λύση έτσι όλοι μας θα μαθαίνουμε μέχρι να πεθάνουμε απλά συμφωνώ μαζί σου σε πολλά από όσα λες και σκέφτεσαι και όπως λειτουργείς και θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις γενικά
Πολύ ενδιαφέρον συλλογισμός.
Ίσως το νόημα της ζωής για κάποιους να μην είναι κάτι που θα ανακαλύψουν έχοντας τον χρόνο να φιλοσοφήσουν. Ίσως, όπως λέει και ο Jordan Peterson, το νόημα της ζωής να βρίσκεται στην ανάληψη ευθύνης και να είναι κάτι που στην σύγχρονη εποχή έχει χάσει το πραγματικό του βάρος.
Ίσως να βρίσκεται εκεί, αλλά πάλι οδηγούμαστε σε έναν επιπλέον συλλογισμό: ανάληψη ευθύνης για ποιο λόγο ; Απλά ως χρέος προς τον εαυτό μας ή ως προς χρέος προς μια συλλογική ομάδα; Και αν δεχτούμε ότι η συλλογικότητα και η ομοιογένεια στην κοινωνία δεν υπάρχει (ή δεν υπάρχει όπως στο παρελθόν ή όπως θα μας ικανοποιούσε), τι νόημα έχει η ανάληψη ευθύνης για την ανάληψη ευθύνης;
@@SteliosPapagrigoriou Θα μπορούσε να είναι μία συμφωνία που κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος με τον εαυτό του, να εκτελέσει το χρέος του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο χωρίς να περιμένει ανταπόκριση ή αναγνώριση. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει η συλλογικότητα όπως παλιά. Στην προσπάθεια του να αντεπεξέλθει εξασκεί τον εαυτό του, ανακαλύπτει τα όρια του, έρχεται αντιμέτωπος με αλήθειες που δεν ήθελε να παραδεχτεί και παίρνει δύσκολες αποφάσεις για πώς θα πορευτεί. Μπορεί, μέχρι το τέλος της πορείας, να αλλάξει πολλές φορές άποψη/ ιδεολογία κτλ. Αλλά, αν λαμβάνει σοβαρά το βάρος της ευθύνης που φέρει απέναντι στον εαυτό του και τους άλλους, οι πιθανότητες να οδηγηθεί σε ένα καλό αποτέλεσμα αυξάνονται. Ο σύγχρονος άνθρωπος, όμως, δεν μεγαλώνει με αυτή την αρχή. Αντιθέτως, ο τρόπος που μεγαλώνει και εκπαιδεύεται τον βοηθάει να παραμείνει για πάντα ανώριμος, να απαιτεί από το κοινωνικό σύνολο πολλά, ενώ ο ίδιος προσφέρει ελάχιστα, και να αναθέτει πάντοτε την ευθύνη σε κάποιον άλλον. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια κοινωνία ανθρώπων ανίκανων να κάνουν ενδοσκόπηση, που έχουν μονίμως την αίσθηση ότι αδικούνται και ότι είναι αβοήθητοι. Τους διακατέχει ο θυμός και η ανάγκη για αντίδραση. Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να πάρουν στα σοβαρά τη ζωή τους.
Το αίσθημα της ευθύνης δεν σου δίνει το νόημα της ζωής γενικά, αλλά, εκεί ίσως βρίσκεται το νόημα της ζωής για τον σύγχρονο άνθρωπο. Θεωρώντας τον εαυτό του ως κάποιον που μπορεί να αναλάβει μία ευθύνη, αναγνωρίζει στον εαυτό του μια αξία. Και αυτό είναι μια καλή αρχή προς την εύρεση του νοήματος.
Ενδιαφέρουσα θέση!