จิต - ทศกัณฐ์

เสียงฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน
ทำให้บรรยากาศในเมืองเล็กๆ
แห่งนี้ดูหม่นหมองและเงียบเหงา ถนนสายเล็กๆ
เต็มไปด้วยแอ่งน้ำที่สะท้อนแสงไฟถนนเป็นประกายวับวาว
ในซอยเล็กๆ ที่เงียบสงบหลังตลาดสด
มีบ้านไม้เก่าๆหลังหนึ่งตั้งอยู่
ใต้หลังคาบ้านนั้น
เด็กชายชื่อ ยัก
นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นไม้เก่าๆที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหว
ยัก เด็กชายวัยเก้าขวบ
ผมสั้นสีดำเข้ม
ดวงตากลมโตที่แฝงไปด้วยความเศร้า
และความหวาดกลัว
เขามองออกไปนอกหน้าต่าง
มองดูหยดฝนที่ตกลงมากระทบกระจก
น้ำตาของเขาไหลลงมาเงียบๆ
เสียงประตูเปิดออกมาอย่างช้าๆ
ยัก
ลูกอยู่ไหน
เสียงของป้าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใย
ผมอยู่นี่ครับป้า
ยักตอบเบาๆแต่เสียงของเขาสั่นเครือ
ป้าเดินเข้ามา
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใย
เธอนั่งลงข้างๆยัก
มืออุ่นๆของเธอวางบนไหล่ของเขา
ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า
ทำไมหน้าตาดูเศร้าจัง
ยักหันมามองป้า
น้ำตายังคงไหล
ป้าครับทำไมทุกคนรอบตัวผมต้องเป็นอะไรไปด้วย
ป้าถอนหายใจ
ลูบหัวของเขาอย่างอ่อนโยน
อย่าคิดมากเลยลูก
มันไม่ใช่ความผิดของลูกนะ
แต่.
เพื่อนสนิทของผม ต้น
เขาตายเพราะเสาไฟฟ้าล้มทับที่สนามเด็กเล่น
แล้วพ่อกับแม่ก็.
เขาหยุดพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ป้ากอดยักไว้แน่น
ป้าเข้าใจลูก
แต่บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นมันอยู่นอกเหนือความควบคุมของเรา
ยักเงยหน้าขึ้น
ป้าครับ
ผมเคยได้ยินคนพูดว่าผมเป็นตัวนำโชคร้าย
ใครอยู่กับผมจะต้องมีอันเป็นไป
มันจริงหรือครับ
ป้าสบตากับเขา
ใบหน้าของเธอแสดงความลังเล
ลูกอย่าไปสนใจคำพูดของคนอื่นเลย
เรารู้ว่าเราคือใคร"
แต่.
หมอดูทุกคนที่ผมไปหาก็บอกว่าผมจะตายตั้งแต่อายุสิบขวบ
แล้วคนรอบข้างผมก็จะมีอันเป็นไป
ยักกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ป้าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
ถ้าอย่างนั้น
พรุ่งนี้ป้าจะพาลูกไปหาหลวงพ่อที่วัดนะ
ท่านอาจจะช่วยเราได้
เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านเมฆหมอก
ที่ยังคงคลุมเมืองหลังจากฝนตกหนักเมื่อคืน
ยักและป้าเดินไปตามทางเดินเล็กๆที่นำไปสู่วัด
วัดตั้งอยู่บนเนินเขาเล็กๆ
รอบๆมีต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น บรรยากาศสงบเงียบ
มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว
เมื่อมาถึงวัด
หลวงพ่อกำลังนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่
ป้าพายักเดินเข้าไปหา
สวัสดีค่ะหลวงพ่อ
หลวงพืชเปิดตาขึ้น
มองดูสองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
โยมมีอะไรให้ช่วยหรือ
หลวงพ่อคะ
นี่หลานชายของดิฉัน
ชื่อยัก เขามีปัญหาที่ทำให้กังวลใจมากค่ะ
ป้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพ
หลวงพ่อมองดูยัก
ดวงตาของท่านส่องประกายความเมตตา
เด็กน้อย ข้ามาใกล้ๆสิ
ยักเดินเข้ามา
ใบหน้าของเขายังคงแฝงไปด้วยความเศร้า
สวัสดีครับหลวงพ่อ
เจ้าเป็นอะไรไปหรือ หลวงพ่อถาม
ผมรู้สึกว่าผมเป็นสาเหตุที่ทำให้คนรอบข้างผมต้องเป็นอะไรไปครับ
ยักตอบ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความทุกข์
หลวงพ่อนั่งนิ่งๆสักพักก่อนจะปิดตา
เริ่มนั่งสมาธิอีกครั้ง
บรรยากาศรอบๆเงียบสงัด
มีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้
หลังจากนั้นไม่กี่นาที
ท่านเปิดตาขึ้น
เด็กคนนี้เป็นเด็กพิเศษ
ดวงชะตาของเขามีความพิเศษที่ไม่เหมือนใคร
เขาอาจจะเผชิญกับความยากลำบากในโลกนี้
แต่ถ้าเขาเดินในทางที่ถูกต้อง
เขาจะดีถึงขีดสุด
ป้าถามด้วยความหวัง
แล้วเราควรทำอย่างไรดีคะหลวงพ่อ
ดูแลเขาด้วยความรักและความเข้าใจ
ให้เขามีศรัทธาในตนเอง
อย่าให้เขาหลงทาง หลวงพ่อตอบด้วยน้ำเสียงสงบ
ยักฟังคำพูดของหลวงพ่อ
รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างเล็กๆในใจ
ขอบคุณครับหลวงพ่อ
หลังจากกลับจากวัด
ยักและป้าเดินกลับบ้าน ถนนสายเล็กๆ
ที่พวกเขาเดินผ่านยังคงมีน้ำขังจากฝนที่ตกเมื่อคืน
แสงอาทิตย์ยามบ่ายทำให้อากาศอุ่นขึ้นเล็กน้อย
ยัก
รู้สึกดีขึ้นไหมลูก
ป้าถามพลางยิ้มให้
ครับป้า ผมรู้สึกว่าผมมีความหวังมากขึ้น
ยักตอบ ดวงตาของเขาส่องประกาย
ขณะที่พวกเขากำลังจะข้ามถนนใหญ่
เพื่อเดินกลับบ้าน
ทันใดนั้น
เสียงเครื่องยนต์ของรถกระบะดังขึ้นจากระยะไกล
รถกระบะสีดำกำลังพุ่งมาด้วยความเร็วสูง
เหมือนคนขับจะเสียการควบคุม
ระวัง
ป้ากรีดร้อง พลางดึงยักไปข้างหลัง
แต่ไม่ทันแล้ว
รถกระบะพุ่งเข้ามาชนทั้งสองคนอย่างแรง
เสียงกระแทกดังสนั่น
ยักรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง
เขาล้มลงบนพื้น
แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่เจ็บอะไรเลย
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ภาพที่เห็นทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น
ป้านอนอยู่บนพื้นถนน
ร่างกายของเธอถูกชนจนไม่เหลือชิ้นดี
เลือดไหลนองเต็มพื้น
ตาของเธอเปิดกว้าง แต่ไม่มีชีวิต
ป้า
ป้า
ยักร้องไห้เสียงดัง
น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาคลานไปหาป้า
จับมือที่เย็นเฉียบของเธอ
ป้า
ตื่นสิครับ อย่าทิ้งผมไป
ผู้คนรอบๆ เริ่มมารวมตัวกัน
บางคนโทรเรียกรถพยาบาล
บางคนยืนมองด้วยความตกใจ
เด็กนั่นอีกแล้วเหรอ
เสียงกระซิบจากคนในฝูงชน
เขาเป็นตัวนำโชคร้ายจริงๆด้วย
ทุกคนที่อยู่กับเขาต้องตายหมด
ยักได้ยินคำพูดเหล่านั้น
หัวใจของเขาแตกสลาย
ไม่
ไม่จริง
มันไม่ใช่ความผิดของผม
ตำรวจและหน่วยกู้ภัยมาถึงที่เกิดเหตุ
พวกเขาพยายามดึงยัก ออกจากร่างของป้า
แต่เขาไม่ยอมปล่อย
ป้า
ป้า
ตื่นสิครับ
ในที่สุด
เขาถูกพาตัวไปยังสถานีตำรวจเพื่อสอบถาม
ขณะที่นั่งอยู่ในห้องสอบสวน
เขายังคงร้องไห้ไม่หยุด
หนู
ชื่ออะไรครับ
ตำรวจถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ยัก ครับ เขาตอบเบาๆ
พ่อแม่ของหนูอยู่ไหน
พวกเขา...
พวกเขาตายหมดแล้วครับ
ยักตอบ น้ำตายังคงไหล
ตำรวจมองหน้ากันด้วยความสงสาร
แล้วหนูมีญาติคนอื่นไหม
ยักส่ายหัว
ไม่รู้ครับ ผมไม่มีใครแล้ว
หลังจากนั้น
ยักถูกส่งไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
สถานที่นั้นเต็มไปด้วยเด็กๆ
ที่มีชะตากรรมคล้ายๆกัน
แต่สำหรับยัก เขารู้สึกว่าเขาแตกต่าง
เขาเชื่อว่าตัวเองเป็นสาเหตุของความตายของคนรอบข้าง