Συγχαρητήρια Γιώργο και σε όλους τους αθλητές. Συγκινήθηκα με το βίντεο. Το καλοκαίρι του 1984 βουτούσα στην πίσω πλευρά της Ψηλής, εκεί που φαίνονται τα κοφτά βράχια στο βίντεο του αγώνα. Τότε βουτούσαμε μόνο ψαχτήρι, με 70αρι αεροβόλο και φακό πάντα στο χέρι. Ένα λαστιχοβόλο Μαρλίν 105 κρεμόταν στη σημαδούρα και το χρησιμοποιούσα για ξεβράχωμα. Πρώτη επιλογή μας ήταν οι ροφοί και σε κείνα τα νερά και οι σηκιοί. Από την επιφάνεια είδα μια ωραία πέτρα με διάμετρο 2-3 μέτρα, κάνω μια βουτιά στα μεσόνερα και βλέπω 2 ροφούς περίπου 7-10 κιλά απέξω. Ανεβαίνω, παίρνω αναπνοές και πάω. Ενώ είμαι στα 7-10 μέτρα βάθος, βλέπω τους 2 ροφούς να μπαίνουν αποκάτω, και ενώ συνεχίζω το κατέβασμα έρχονται από το πουθενά άλλα 3 μεγάλα ψάρια πάνω από 5 κιλά και μπαίνουν και αυτά αποκάτω. Έφθασα στην πάνω πλευρά της πέτρας περίπου στα 20-21 μέτρα και δεν είχα άλλο αέρα για εξίσωση, και γύρισα πίσω. Χρειαζόμουν άλλα 2 μέτρα και δεν τα είχα εκείνη την ημέρα. Καθώς βουτούσα μόνος, είχα και το φόβο ότι αν ρίξω και βραχώσει το ψάρι μπορεί να πάθω υποξία, οπότε τα παράτησα. Έβαλα σημάδι ότι ήταν μια στρογγυλή πέτρα που θύμιζε κομμάτι από μεγάλο κίονα, ξαναπήγα μετά από 2-3 χρόνια αλλά είχε θολούρα και δεν μπόρεσα να την εντοπίσω. Το γράφω για τους νέους που ποτέ δεν θα δουν τέτοια εικόνα στις ελληνικές θάλασσες, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βάθος
Συγχαρητήρια Γιώργο και σε όλους τους αθλητές. Συγκινήθηκα με το βίντεο. Το καλοκαίρι του 1984 βουτούσα στην πίσω πλευρά της Ψηλής, εκεί που φαίνονται τα κοφτά βράχια στο βίντεο του αγώνα. Τότε βουτούσαμε μόνο ψαχτήρι, με 70αρι αεροβόλο και φακό πάντα στο χέρι. Ένα λαστιχοβόλο Μαρλίν 105 κρεμόταν στη σημαδούρα και το χρησιμοποιούσα για ξεβράχωμα. Πρώτη επιλογή μας ήταν οι ροφοί και σε κείνα τα νερά και οι σηκιοί. Από την επιφάνεια είδα μια ωραία πέτρα με διάμετρο 2-3 μέτρα, κάνω μια βουτιά στα μεσόνερα και βλέπω 2 ροφούς περίπου 7-10 κιλά απέξω. Ανεβαίνω, παίρνω αναπνοές και πάω. Ενώ είμαι στα 7-10 μέτρα βάθος, βλέπω τους 2 ροφούς να μπαίνουν αποκάτω, και ενώ συνεχίζω το κατέβασμα έρχονται από το πουθενά άλλα 3 μεγάλα ψάρια πάνω από 5 κιλά και μπαίνουν και αυτά αποκάτω. Έφθασα στην πάνω πλευρά της πέτρας περίπου στα 20-21 μέτρα και δεν είχα άλλο αέρα για εξίσωση, και γύρισα πίσω. Χρειαζόμουν άλλα 2 μέτρα και δεν τα είχα εκείνη την ημέρα. Καθώς βουτούσα μόνος, είχα και το φόβο ότι αν ρίξω και βραχώσει το ψάρι μπορεί να πάθω υποξία, οπότε τα παράτησα. Έβαλα σημάδι ότι ήταν μια στρογγυλή πέτρα που θύμιζε κομμάτι από μεγάλο κίονα, ξαναπήγα μετά από 2-3 χρόνια αλλά είχε θολούρα και δεν μπόρεσα να την εντοπίσω. Το γράφω για τους νέους που ποτέ δεν θα δουν τέτοια εικόνα στις ελληνικές θάλασσες, τουλάχιστον όχι σε αυτό το βάθος
Excellent
Rebel forever