ХҮҮХЭД ХЭЗЭЭ МӨРӨӨДЛӨӨ АЛДДАГ ВЭ?

Хүүхдүүд бага байхдаа бидэнд зурсан зургаа үзүүлдэг.
Нүүрэндээ дүүрэн инээмсэглэл тодруулаад гүйгээд ирдэг, “Яасан гоё зураа вэ” гэхэд өөрөөрөө бахархсан царай гаргадаг.
Гэхдээ нэг л өдөр зураг зурахаа больчихдог.
Хэзээнээс вэ? гэвэл сургуульд ороод.
Хүүхдүүдийн маань сэтгэлгээ, урам зоригийг мохоодог.
Яагаад гэвэл сургууль гэдэг зүйлийг өөрийн гэсэн үйлдвэртэй, компанитай хүмүүс дэмждэг.
Тэдэнд өөрийнх нь малыг маллах малчин хэрэгтэй болохоос малтай хүмүүс хэрэггүй.
Гэхдээ бодоод үзээрэй. Та хүний малыг насаараа маллаад сайхан амьдрах уу? Амьдралдаа сэтгэл хангалуун байх уу?
ҮГҮЙ.
Тэгсэн мөртлөө бид нар 12 жил, нэмээд 4 жил юу сурч байгаа вэ? гэвэл “ХЭРХЭН БУСДЫН ТӨЛӨӨ АЖИЛЛАХ ВЭ?” гэдэг зүйлд бэлтгэгдээд төгсөж байгаа.
Өөрийн гэсэн юмтай болъё, Дуртай зүйлээ хийе гэсэн урам зориг нь бүр байхгүй болчихсон хүмүүс…
Харамсалтай.
Би ч гэсэн өмнө нь тийм байсан.
Хэзээ миний доторх гал ассан бэ? гэвэл нэг хүнд чаддаг, мэддэг юмаараа амжилттай тусалсны дараа.
Тэр хүний надад хэлсэн “БАЯРЛАЛАА” гэдэг үгийг сонсоод миний доторх жоохон хүүхэд инээсэн.
Тэр үг унтарчихсан урам зоригийг минь асааж өгсөн.
Таны дотор ч гэсэн тэр жаахан хүүхэд байгаа.
Магадгүй та байрны урьдчилгаа бүрдүүлж чадсан байх.
Жингээ тодорхой хэмжээнд хасаж чадсан байх.
Эсвэл хүүхдүүдээ гайхалтай хүмүүжүүлж чадсан байх.
Ямар ч байсан та мэдлэгтэй, чадвартай, хийж бүтээсэн зүйлтэй хүн шүү.
Тийм учраас таны галыг асаах зүйлийг олоорой, олоод түүнийгээ тууштай хийгээрэй.
Та чаднаа.
Таныг хүлээж байгаа шүү.

[@wutang5409]

bayrlla

[@Dino-i6r]

Баярлалаа